Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2021 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Dasiewicz – Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2021 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa S. R.

przeciwko (...) S.A. V. (...)

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu

z dnia 11 lutego 2021 r.

sygn. akt II C 1166/19

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 120 zł zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SO Małgorzata Dasiewicz – Kowalczyk

Sygn. akt II Ca 1462/21

UZASADNIENIE

sporządzone zgodnie z art. 387 § 2 ¹ k.p.c.

Sąd Okręgowy przyjął za własne ustalenia Sądu I instancji, podzielając również dokonaną przez Sąd I instancji ocenę tych ustaleń i przedstawiony wywód prawny wraz z wnioskami, które przesądziły o treści zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 lutego 2021 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu w pkt I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) na rzecz powoda S. R. kwotę 1.946,02 zł (jeden tysiąc dziewięćset czterdzieści sześć złotych dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 1.496,02 zł od dnia 16 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty, 450,00 zł od dnia 23 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty; w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w pkt III zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 440,60 zł (czterysta czterdzieści złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu; w pkt IV nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu kwotę 399,16 zł (trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych szesnaście groszy) tytułem brakujących kosztów sądowych, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa; w pkt V nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu kwotę 598,74 zł (pięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt cztery grosze) tytułem brakujących kosztów sądowych, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Powód domagał się odszkodowania w wysokości 3230,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 2780,87 zł od dnia 16 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 450 zł od dnia wytoczenia powództwa do dni zapłaty, a także zasądzenia kosztów. Powyższa kwota stanowiła koszt przywrócenia powyższego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia po uwzględnieniu kwot wypłaconych w toku postępowania likwidacyjnego przez stronę pozwaną. Ponadto powód domagał się zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji naprawy. Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ustalając koszt naprawy pojazdu na kwotę 6359,14 zł oraz uwzględniając wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie w wysokości 4863,12 zł i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda 1496,02 zł. Ponadto Sąd I instancji uznał zasadność żądania w zakresie kwoty 450 zł stanowiącej zwrot kosztów prywatnej ekspertyzy.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana zaskarżając przedmiotowy wyrok w pkt I. w części zasądzającej na rzecz powoda od strony pozwanej 450 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w tym zakresie, przedmiotem zaskarżenia zostało objęte także orzeczenie o kosztach zawarte w punkcie III w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi strona pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie art. 361 k.c. w związku z art. 822 k.c. w związku z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych , Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez błędne zastosowanie i uznanie, że koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy przez podmiot trzeci stanowi normalne następstwo szkody z dnia 29 września 2016 r., jak również wydatek celowy i uzasadniony ekonomicznie powoda pomimo, iż powód tego wydatku w ogóle nie poniósł, ponieważ nabywcą usługi z tytułu sporządzenia prywatnej kalkulacji była spółka (...) Sp. z o.o. ;

2.  art. 509 § 1 k.c. poprzez uznanie, iż koszt sporządzonej przez spółkę (...) Sp. z o.o. kalkulacji stanowi koszt poniesiony przez powoda pomimo, iż na powoda nie została przeniesiona wierzytelność z tego tytułu w wyniku cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy jako uprawniony i obowiązany do rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, akceptując ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji i przyjmując je za własne. W wyniku powyższej oceny Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski prawne, które Sąd Odwoławczy w całości podzielił, nie znajdując podstaw do podważenia wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Przed omówieniem poszczególnych zarzutów wskazać jednak należy, że z ustanowionego w art. 378 § 1 k.p.c. obowiązku rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie wynika konieczność osobnego omówienia przez Sąd w uzasadnieniu wyroku każdego argumentu podniesionego w apelacji. Za wystarczające należy uznać odniesienie do sformułowanych zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały rozważone przed wydaniem orzeczenia (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., II CSK 478/13, LEX nr 1545029).

Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy wskazanych w apelacji zarzutów. Poszkodowanemu z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2019 r. III CZP 99/18 , por. także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2019 r. III CZP 68/18 ). W ocenie Sądu Okręgowego zwrot kosztów sporządzenia ekspertyzy był uzasadniony i niezbędny do dochodzenia odszkodowania w przedmiotowej sprawie i ustalenia kwoty odszkodowania należnej powodowi. W sporządzonej prywatnej ekspertyzie oszacowano koszt naprawy na 7643,99 zł natomiast strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi 4863,12 zł. Sąd I Instancji za uzasadnione wydatki związane z naprawą uznał kwotę 6359,14 zł , a zatem zbliżoną do kwoty z ekspertyzy. Jak wykazało więc przeprowadzone postępowanie, poniesienie kosztów ekspertyzy było zasadne i celowe z powodu znacznego zaniżenia kosztów naprawy w toku postępowania likwidacyjnego. Ekspertyza stanowiła zatem podstawę do oszacowania kosztów naprawy i sformułowania roszczenia w przedmiotowej sprawie. W odpowiedzi na zarzuty strony pozwanej w apelacji, wskazać przy tym należy, iż Firma (...) zobowiązała się do prowadzenia sprawy dotyczącej szkody komunikacyjnej i podejmowania w tym zakresie wszystkich czynności mających na celu uzyskanie odszkodowania, a nie świadczenia usług w zakresie rzeczoznawstwa, co jasno wynikało z umowy, gdyż zastrzegła sobie prawo do potrącania wydatków na koszty ekspertyzy. W tym zakresie skorzystała z usług certyfikowanego rzeczoznawcy techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego posiadającego stosowne kompetencje i uprawnienia do sporządzenia ekspertyzy w przedmiocie zakresu uszkodzeń samochodu powoda i kosztów naprawy. Nie można zatem zarzucić powodowi w związku z tokiem postępowania likwidacyjnego i okolicznościami sprawy, obiektywnej potrzeby i celowości skorzystania z pomocy rzeczoznawcy i podzielić argumentacji strony pozwanej zawartej w apelacji o dobrowolnym charakterze wydatków w zakresie sporządzenia ekspertyzy. Zgadza się także Sąd Okręgowy z oceną dokonaną przez Sąd Rejonowy, iż chociaż koszty opinii prywatnej zostały poniesione przez (...) Sp. z o.o. we W., to z uwagi na stosunek umowny łączący powoda z w/w spółką, uznać należało, iż to powód poniósł szkodę w wysokości 450 zł. Jak wynikało bowiem z umowy o wynagrodzenie z dnia 28 marca 2017 r. zawartej pomiędzy powodem, jako zleceniodawcą, a (...) Sp. z o.o. we W., jako zleceniobiorcą, w/w spółka zobowiązała się do powzięcia czynności mających na celu uzyskanie dla powoda świadczenia pieniężnego od strony pozwanej. Zgodnie z § 3 ust. 5 powyższej umowy, zleceniobiorca upoważniony był na każdym etapie postępowania potrącać od uzyskanego odszkodowania należne mu wynagrodzenie oraz koszty poniesione przez w/w spółkę w tym w szczególności na ekspertyzę, opinie, opłaty sądowe, pełnomocnictwo, koszty administracyjne. A zatem z powyższego postanowienia umownego wynika obowiązek powoda zwrotu zleceniobiorcy, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, kosztów poniesionych na sporządzenie ekspertyzy. Uznać zatem należało, iż doszło do zwiększenia pasywów powoda.

Zgodnie natomiast z art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Stratą (damnum emergens) jest pomniejszenie majątku poszkodowanego i polega ona na uszczupleniu aktywów (np. zniszczenie, utrata lub uszkodzenie składników majątkowych albo obniżenie ich wartości) lub na zwiększeniu pasywów (np. powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie). Dla ustalenia istnienia szkody i jej wysokości trzeba porównać rzeczywisty stan majątku poszkodowanego po zdarzeniu sprawczym ze stanem hipotetycznym, tj. takim jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło zdarzenie sprawcze. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z powstaniem nowych zobowiązań powstałych w związku ze szkodą, a wynikających z zawartej umowy o wynagrodzenie , które jak wskazano powyżej były uzasadnione do dochodzenia roszczeń przed sądem.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, uznając apelację i zawarte w niej zarzuty za bezzasadne, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego ( punkt II sentencji) oparto na przepisie art. 98 k.p.c. Powód wygrał w postępowaniu apelacyjnym, tym samym należał mu się zwrot kosztów poniesionych w postępowaniu drugoinstancyjnym, o których zasądzenie reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł w odpowiedzi na apelację (art. 109 k.p.c.), a na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce zgodnej w §2 pkt 1 w zw. z §10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Małgorzata Dasiewicz- Kowalczyk