Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia SO Dorota Stawicka-Moryc po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 r. we Wrocławiu

w postępowaniu uproszczonym

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko P. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 13 sierpnia 2014 r.

sygn. akt I Cupr 1175/14

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1601/14

UZASADNIENIE

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd II instancji mając nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w następstwie czego nie znalazł podstaw do zakwestionowania wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, które Sąd Odwoławczy akceptuje i przyjmuje za własne, wydał też orzeczenie, które poparł poprawną argumentacją. Przeprowadził przy tym niewadliwie postępowanie dowodowe, a zebrany materiał, wbrew wywodom skarżącego, poddał ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów, zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 233 § 1 k.p.c. Apelujący, podważając w istocie wnioski jakie z ustaleń poczynionych w sprawie na podstawie całego zebranego w niej materiału wyprowadził Sąd I instancji, nie wykazał okoliczności prowadzących do przyjęcia wniosków przeciwnych. Ocena mocy i wiarygodności dowodów, przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia, mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wykazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności czy jest niepełna. Uchybień takich nie sposób się jednak dopatrzyć w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Powód dochodząc w procesie spełnienia świadczenia jest obowiązany wykazać, iż takie roszczenie mu przysługuje. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonanie takich ustaleń nie było możliwe, albowiem powód nie przedłożył załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności w którym miały być wyszczególnione wszystkie wierzytelności objęte cesją. Przedmiotu cesji nie należało zaś ustalać w oparciu o sam fakt posiadania dokumentów wskazujących na istnienie wierzytelności Banku (...)we W., bo choć uprawdopodabniają one, że do cesji doszło to jednak w żaden sposób nie dowodzą wysokości nabytej wierzytelności. Sąd Odwoławczy w oparciu o art. 381 k.p.c. pominął przy tym nowe dowody powołane w apelacji, albowiem powód nie wykazał, aby potrzeba ich powołania wynikła dopiero na obecnym etapie postępowania, skoro już przed Sądem Rejonowym powoływał się na fakt nabycia wierzytelności w drodze cesji i powinien go wykazać. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż złożony do apelacji fragment tabeli ani nie zawiera oznaczenia, iż stanowi załącznik do danej umowy, ani nie został należycie poświadczony. Z uwagi na obecne brzmienie art. 129 k.p.c. i dostosowanie praktyki poświadczenia przez fachowych pełnomocników dokumentów składanych do akt do standardów z art. 97 i 98 ustawy Prawo o notariacie, należy odwołać się w drodze do analogii do rozwiązań w niej przewidzianych w zakresie skutków niedotrzymania warunków czynności poświadczającej, w tym braków w zakresie klauzuli legalizacyjnej. Z treści art. 112 § 2 w zw. z art. 110 § 3 w/w ustawy wynika, że odpis sporządzony przez notariusza mający więcej niż jeden arkusz powinien być ponumerowany, połączony, parafowany i spojony pieczęcią. Z uwagi na powyższe, należy przyjąć, iż w sytuacji, gdy radca prawny poświadcza odpis dokumentu mający więcej niż jedną stronę, powinien dokonać poświadczenia na każdej stronie, umieszczając na każdej klauzulę legalizacyjną, albo złączyć i ponumerować wszystkie strony tak by stanowiły jedną całość i dokonać uwierzytelnienia całości, po uprzednim parafowaniu każdej ze stron. Przedłożony wraz z apelacją fragment tabeli powyższych wymogów nie spełnia, gdyż występujący w sprawie pełnomocnik, nie dokonał parafowania każdej ze stron, w tym nie poświadczył strony zawierającej daną wierzytelność. W ocenie Sądu Odwoławczego negatywnie należało ocenić również sam sposób uwierzytelnienia załącznika do umowy. Zgodnie z art. art.6 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych poświadczenie powinno zawierać podpis radcy prawnego, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, na żądanie - również godzinę dokonania czynności. Jeżeli dokument zawiera cechy szczególne (dopiski, poprawki lub uszkodzenia) radca prawny stwierdza to w poświadczeniu. Skoro zatem pełnomocnik przedłożył jedynie wybrane strony załącznika, a nadto dokonał zasłonięcia ich fragmentów to powinien zaznaczyć to w poświadczeniu, bo z pewnością złożony do akt dokument nie odwzorowuje oryginału.

W kontekście powyższych rozważań, w ocenie Sądu Okręgowego, apelujący nie wykazał naruszeń, których dopuścić się miał Sąd Rejonowy. Stwierdziwszy to Sąd Odwoławczy nie miał obowiązku ponownego, szczegółowego przytaczania argumentów na rzecz logicznego i zgodnego z zasadami doświadczenia życiowego rozumowania, które było udziałem Sądu Rejonowego, a które Sąd Odwoławczy akceptuje. W tym stanie rzeczy przyjąć należy, iż brak jest wadliwości przy czynieniu ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji mogących skutkować nieprawidłową subsumcją prawną. Tym samym polemika z wyrażonym w uzasadnieniu stanowiskiem tego Sądu oraz przedstawione zarzuty apelacji, w ocenie Sądu Okręgowego nie dają podstaw do uwzględnienia zawartych w nich wniosków.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c.