Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Sygnatura akt

III K 70/22

(PR Ds. (...).2020 Prokuratura Rejonowa w (...))

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

B. P.

W dniu 25 lipca 2020 roku w miejscowości B., na terenie ogródków działkowych przewidując możliwość powstania u T. P. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i godząc się na to, atakując T. P. za pomocą kawałka rozbitego szkła w różne części ciała, spowodowała u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała w postaci rozległych ran ciętych przedramienia lewego od strony dłoniowej z uszkodzeniem naczyń mięśni i nerwów, wymagających kilkukrotnego leczenia zabiegowego, a następnie usprawniana, stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, co stanowi przestępstwo z art. 156§1 pkt 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

B. P. i T. P. byli małżeństwem. Rozwód został orzeczony prawomocnie 31 grudnia 2020 r. Problemy w małżeństwie zaczęły się już po około pięciu latach małżeństwa. Pomiędzy małżonkami dochodziło do kłótni. Gdy oboje spożywali alkohol pogłębiały się negatywne zachowania i często prowadziło do eskalacji agresji. Zdarzało się, że T. P. wyzywał B. P.. Kilka razy w przeciągu trwania małżeństwa dochodziło do aktów przemocy.

Od 25.07.2020 r. do 29.10.2020 r. prowadzono procedurę Niebieskiej Karty po przeprowadzonej interwencji w związku z awanturą rodzinną. W procedurze tej B. P. została wskazana jako osoba, co do której istnieje podejrzenie, że jest dotknięta przemocą w rodzinie, natomiast T. P. jako osoba wobec której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc w rodzinie.

Po wszczęciu procedury T. P. nie powrócił do miejsca zamieszkania w następstwie czego w dniu 29.10.2020r. zamknięto procedurę wobec ustania przemocy w rodzinie i zrealizowaniu indywidualnego panu pomocy.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. P.

k. 27-28

k.69-73

k.136

k.172

Informacja z zespołu interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w B. dot. Procedury Niebieskiej Karty w rodzinie P.

k.88

Częściowo zeznania świadka P. P.

k.118-120

Częściowo zeznania świadka J. M.

k.120 -121

Częściowo zeznania świadka A. S.

k.121-122

k.207-208 verte

Częściowo zeznania świadka D. K.

k.122

k.204-206

Częściowo zeznania świadka R. K.-

k.135

W dniu 25 lipca 2020 r., T. P. przebywał na terenie ogródków działkowych na działce (...) położonej w B. w kompleksie działek (...).

Razem z T. P. była również jego żona B. P. oraz ich wspólni znajomi: W. i A. G. (1) oraz M. P..

W czasie spotkania wszyscy spożywali alkohol. W tym dniu wypili około 4 butelek wódki na 5 osób. W czasie grilla do momentu rozejścia się gości małżonkowie nie kłócili się.

Po godzinie 22:00 gdy znajomi opuścili działkę i udali się do domów, T. P. został wraz B. P. sam na działce. Po tym jak znajomi wyszli B. P. kontynuowała spożywanie alkoholu. W pewnym momencie około 23:00 miedzy B. P. a T. P. doszło do nieprozumienia słownego a następnie do awantury, podczas której używali wobec siebie słów powszechnie uważanych za obelżywe. T. P. prosił B. P., aby się uspokoiła, lecz ta nie reagowała. W pewnym momencie T. P. chwycił za dzbanek z napojem i oblał żonę napojem i prawdopodobnie dzbanek ten uderzył B. P. w twarz.

W tym momencie B. P. stała się jeszcze bardziej agresywna, zabrała dzbanek, po czym zaczęła bić nim T. P. po rękach. T. P. bronił się i odpierała atak w dalszym ciągu prosząc żonę żeby się uspokoiła. W pewnym momencie T. P. usłyszał dźwięk rozbitego szkła. B. P. prawdopodobnie rozbiła dzbanek o kant stołu. Dzbanek pękł, nad uchem. Następnie, B. P. uderzyła pokrzywdzonego trzymanymi w ręku za ucho odłamkami rozbitego dzbanka. Gdy B. P. machała odłamkiem szkła z dzbanka w kierunku pokrzywdzonego, ten podniósł ręce, aby się zasłonić przed uderzeniami i w tym czasie został uderzony w lewe przedramię. T. P. nie mógł poradzić sobie z krwotokiem, następnie zaczął tracić przytomność z powodu krwotoku.

W międzyczasie B. P. wezwała pogotowie ratunkowe, oraz pomagała udzielać pierwszej pomocy pokrzywdzonemu. Oskarżona, owinęła pokrzywdzonemu rękę i pobiegła do karetki aby wytłumaczyć jak dojść do działki. Dzwoniąc po służby ratownicze, potwierdziła swój udział w zdarzeniu i wywołanie obrażeń ciała pokrzywdzonego.

Po czasie, na miejsce przyjechali funkcjonariusze: T. T. oraz K. R.. Funkcjonariusze przybyli jeszcze przed pogotowiem. Pokrzywdzony leżał na trawniku, wyczuwalna była od niego woń alkoholu, oskarżona miała zakrwawiona twarz, płakała. Na miejscu zdarzenia było wiele butelek oraz stłuczonego szkła. Funkcjonariusze niezwłocznie przystąpili do udzielania pokrzywdzonemu pomocy przedmedycznej poprzez założenie opasek uciskowych w celu zahamowania krwawienia. Na ręku pokrzywdzonego była widoczna głęboka i otwarta rana, z której wypływała krew. Krew wypływała dużym strumieniem nawet na odległość 1,5 m. Wokół pokrzywdzonego była znaczna ilość krwi.

B. i T. P. na miejscu zdarzenia poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem B. P. 0,58 mg/l oraz T. P. 0,49 mg/l.

Funkcjonariusze będąc na miejscu sprawdzili również jak wygląda głowa, oskarżonej, czy uskarża się na ból głowy czy ma jakieś rozcięcia, rany. Oskarżona oświadczyła, że wszystko z nią dobrze i nic jej nie dolega.

Lekarz na miejscu również nie stwierdził u B. P., aby miała obrażenia głowy. Policja zabrała oskarżoną do domu. B. P. po przejeździe do domu była roztrzęsiona zauważyła u siebie zasinienie pod prawym okiem. B. P. była umazana krwią po klatce piersiowej oraz miała umazane włosy substancją koloru czerwonego prawdopodobnie od kompotu.

Na drugi dzień po zdarzeniu oskarżona posprzątała działkę, wyrzuciła również rzeczy, które miała na sobie w chwili zdarzenia z dnia 25 lipca 2020r. Po zdarzeniu oskarżona interesowała się stanem zdrowia T. P., po zdarzeniu wykonywała do niego telefony oraz pytała czy nie potrzebuje specjalistów.

Zeznania T. P.

k. 2-4

k.91-95

k.141-143

k.177-181 verte

Protokół zawiadomienia o przestępstwie

k. 2-4

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. P.

k. 27-28

k.69-73

k.136

k.172

Częściowo pismo procesowe oskarżonej z dnia 4 grudnia 2020 r.

k. 43-44

Zeznania świadka M. P.

k.118

k.220(verte)-222

Zeznania świadek A. G. (1)

k.133

k.202 (verte)-204

Zeznania świadka T. T.

k. 95-96

k.131-132

k190 verte- k.191 verte-

Zeznania świadka K. R.

k.96-97

k.132

k.191 verte-193 verte

Częściowo zeznania świadka P. P.

k.118-120

k.194-19

Częściowo zeznania świadka J. M.

k.120 -121

k.206-207

Częściowo zeznania świadka A. S.

k.121-122

Częściowo zeznania świadka D. K.

k.122

k.204-206

Częściowo zeznania świadka I. K.

k.134

k. 275 verte-

Częściowo zeznania świadka R. K.-

k.135

Fotografia przedstawiająca oskarżoną

k.66

nagranie na płycie Centrum (...)

k. 87

Notatka urzędowa

k.108

T. P. został przewieziony do (...) Centrum Medycznego w W. B. na Oddział (...) ogólnej gdzie był leczony od 26 lipca do 11 sierpnia 2020 r.

W czasie pobytu w Oddziale obserwowano deficyt wyprostu palów II-V oraz zaburzenia cz. Dłoniowej przedramienia.

Podczas pobytu w Szpitalu im. (...). J. Ś. w T. w dniach 11.05.2021-17.05.2021 chory został przyjęty celem rewizji rany szarpanej przedramienia lewego. Ś. stwierdzono nerwiaka n. pośrodkowego lewego, nerwiak n. łokciowego lewego, uszkodzenie, łokciowej lewej, brak ciągłości w zakresie sc. Zginaczy powierzchniowych p. II-V ręki lewej oraz przykurczy ścięgien zginaczy oraz przykurczy ścięgien zginaczy: FDP p. II-V, FDS p. II-V, FCU, FCR. Wykonano tenolizę z tenotomią ww. ścięgien. Zamarkowano obie końca n. pośrodkowego i n. łokciowego lewego.

Podczas pobytu w szpitalu 09.06.2021 r. do 02.07.2021 r. pokrzywdzony został przyjęty do leczenia usprawniającego po przebytym zabiegu operacyjnym, jednak uzyskano mierną poprawę ruchomości palców ręki.

T. P. w wyniku zdarzenia doznał rozległych obrażeń przedramienia lewego.

W czasie pobyty na oddziale Szpitala im. (...). J. Ś. w T. na Oddziale (...) Ogólnej stwierdzono: stan po rozległej ranie przedramienia lewego, uszkodzenie nerwu pośrodkowego na wysokości 1/3 bliższej przedramienia lewego, uszkodzenie nerwu łokciowego na wysokości 1/3 bliższej przedramienia lewego, uszkodzenie tętnicy łokciowej na wysokości 1/3 bliższej przedramienia lewego. Takie rozległe uszkodzenie tkanek miękkich przedramienia lewego połączone z uszkodzeniem dużego naczynia tętniczego-tętnicy łokciowej potwierdza rozpoznanie postawione przez lekarzy udzielających pokrzywdzonemu pomocy medycznej w Szpitalu (...) w B. w dniu 26.07.2020 r. (,, rozległe rany cięte przedramienia lewego strony dłoniowej z uszkodzeniem naczyń, mięśni, nerwów)’’. Obrażenia takie powodują intensywne krwawienie i szybką utratę krwi. Uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych powoduje szybką utratę krwi, tak jak w tym przypadku, może w krótkim czasie powodować wykrwawienie i śmierć. Takie obrażenie stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumienie art. 156 kk. Sposób działania polegający na spowodowaniu głębokich ran połączonych z silnym krwawieniem i szybką utratą dużej ilości krwi,, naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utarty życia lub wystąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Obrażenia, jakich doznał T. P. w wyniku zdarzenia z dnia 25 lipca 2020 r. tj. rany cięte przedramienia lewego powstały od działania narzędzia ostrego o ostrych brzegach i takimi narzędziem mogły być odłamy szkła.

Obrażenie powstały w mechanizmie czynnym a wiec od uderzenia takim narzędziem w przedramię. Ponadto uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych stanowiło realne zagrożenie dla życia pokrzywdzonego.

Prowadzone przez B. P. działanie w postaci ucisku mogło spowodować ograniczenie krwawienia i wpłynąć na wydłużenie czasu potrzebnego do udzielenia kwalifikowanej pomocy medycznej.

Czas zrealizowania pomocy medycznej doprowadziło do tego, iż nie doszło do zgonu pokrzywdzonego, a w okolicznościach przedmiotowej sprawy istniało realne prawdopodobieństwo powstania zgonu.

Biorąc pod uwagę rozległość uszkodzonych zmian struktur ścięgnisto- więzadłowych w zakresie przedramienia lewego, a także uszkodzonych nerwów, przywrócenie w pełni zakresu funkcjonalności, kończyny górnej lewej pokrzywdzonego nie jest realne.

Pokrzywdzony do tej pory odczuwa dolegliwości związane z urazem. Nie może wyprostować palców lewej dłoni, oraz nie ma w niej czucia.

W dniu 29.04.2021 r. wydano orzeczenie o stopniu niepełnosprawności T. P.. Stwierdzono, że stopień naruszenia sprawności organizmu T. P. zalicza się do umiarkowanego

Dokumentacja medyczna

k.8-9

k. 63

k.87a,

k. 90b,90c

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności

k.62

Opinia sądowo lekarska biegłego J. T.

Opinia uzupełniająca biegłego J. T.

k.147

k.248 verte-

opinia sądowo lekarska biegłego M. B.

opinia uzupełniająca biegłego M. B.

k.253-257

k. 266-269

B. P. urodziła się (...) w K., jest rozwiedziona. Rozwód został orzeczony prawomocnie 31 grudnia 2020 r., ma dwoje dorosłych dzieci. Nie ma nikogo na utrzymaniu, z zawodu jest rzeźnikiem- masarzem, prowadzi działalność gospodarczą miesięcznie zarabia ok. 5 000 zł i emeryturę niecałe 1600 zł, nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo

Dane o osobie oskarżonej

k.27

Wyjaśnienia oskarżonej

k.68

k. 172 verte

B. P. nie była dotychczas karana.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

k.22

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  Ocena Dowodów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonej B. P.

Sąd zasadniczo dał wiarę wyjaśnieniom B. P. w zakresie, w którym nie stały one w sprzeczności z materiałem dowodowym, któremu Sąd przypisał walor wiarygodności. Choć oskarżona starała się negować podany przez T. P. przebieg wydarzeń, a w szczególności umniejszać swój udział w przestępstwie to jednak w swoich wyjaśnieniach potwierdziła swój udział w samym zdarzeniu i wynikający z zebranych dowodów sposób zachowania. B. P., stwierdziła, ze zadzwoniła po służby ratownicze, potwierdziła także swój udział w zdarzeniu i wywołanie obrażeń ciała pokrzywdzonego, co wynika z jej słów ,,sama byłam w wielkim szoku i nawet krzyczałam do telefonu, że może go zabiłam aby szybko przyjechali’’. Przyznała, że była na miejscu zdarzenia, spożywała alkohol z pokrzywdzonym i doszło między nimi do szarpaniny.

Należy zauważyć, że B. P. podtrzymywała odmienne stanowisko w sprawie, co do samego ataku na T. P. za pomocą kawałka rozbitego szkła w różne części ciała, przedstawiając inną wersję wydarzeń w porównaniu z twierdzeniem pokrzywdzonego. Oskarżona podała w swoich wyjaśnieniach, że do powstania zmian w zakresie przedramienia lewego pokrzywdzonego doszło w wyniku wzajemnego szarpania, przepychania się przez nich dwoje, podczas gdy pokrzywdzony w prawej ręce trzymał fragment rozbitego dzbanka szklanego i po potknięciu się nadział się na trzymany przez siebie jak i ręką oskarżonej fragment tego szkła. Uwzględniając takie okoliczności przebiegu wydarzenia należy stwierdzić, że zmiany urazowe, które mogłyby powstać na ciele pokrzywdzonego z dużym stopniem prawdopodobieństwa zlokalizowane by były w innych częściach ciała niż u pokrzywdzonego faktycznie stwierdzono. Biorąc jednak pod uwagę pozostałe dowody przeprowadzone w toku postępowania w tym opinie biegłych J. T. i M. B. oraz na rozmiar doznanych obrażeń, nie sposób przyjąć, że pokrzywdzony samodzielnie wywołał na swoim ciele opisane, poważne obrażenia.

Co do przebiegu zdarzenia należy zauważyć, że jego ustalenie nie było możliwe w oparciu o ślady zabezpieczone na jego miejscu bowiem jak wskazują informacje pochodzące choćby od funkcjonariuszy policji słuchanych w charakterze świadków, od samej oskarżonej, jak i pisma KP w B. (k.107) nie została sporządzona dokumentacja fotograficzna, oskarżona następnego dnia posprzątała działkę, a jej oględziny nastąpiły w dniu 18 sierpnia 2020r. zatem blisko miesiąc po zdarzeniu. Tym samym w odniesieniu do narzędzia które spowodowało obrażenia ciała pokrzywdzonego ustalenia oparto na relacjach oskarżonej i pokrzywdzonego, a taki sam dzbanek- jak wskazała oskarżona – został przez nią przyniesiony na rozprawę przed Sadem Rejonowym w (...) (por. k.69).

W swojej wersji zdarzenia, oskarżona podała również, że pokrzywdzony wziął dzbanek pełen kompotu i uderzył nim ją w czubek głowy. Nie można wykluczyć, że doszło do oblania oskarżonej płynem z dzbanka (kompotem) na co wskazywać mogły znajdujące się w aktach fotografie i relacje świadków opisujące jej wygląd po zdarzeniu. Odnośnie natomiast podawanego przez oskarżoną faktu jej uderzenia w głowę należy zauważyć, że w opinii z dnia 14.02.2022 r. biegły J. T. wskazał, że, uderzenie w głowę pełnym cieczy dzbankiem (przedstawionym na zdjęciu dołączonym do akt sprawy, zrobionym z grubego szkła, z grubym dnem), musiałby pozostawić bardzo wyraźne ślady obrażeń na głowie, intensywnego, dużego podbiegnięcia krwawego i rany tłuczonej, obficie krwawiącej. Pokrzywdzona nie miała jednak rozciętej głowy, jedynie pojawił się sińce pod oczami.

W świetle tych okoliczności, mimo nie przyznania się do stawianych zarzutów, Sąd uznał wyjaśnienia tylko częściowo pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych.

Zeznania T. P.

Sąd uznał je za wiarygodne, pokrzywdzony pamięta dokładnie zdarzenie do chwili uderzenia kawałkiem szkła. Analizując wersję pokrzywdzonego, uznać należy ją, jako bardziej prawdopodobną, zwłaszcza w kontekście sporządzonych przez biegłych J. T. i M. B. opinii sadowo- lekarskich. Zmiany urazowe, które stwierdzono w zakresie jego przedramienia lewego mogły powstać w tych okolicznościach, które pokrzywdzony opisywał.

Zeznania T. P. zasługiwały zatem na przydanie im waloru wiarygodności, były bowiem logiczne i spójne z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego oraz opiniami biegłych, co do przebiegu zdarzenia.

Zeznania świadka T. T.

Zeznania świadka K. R.

Zeznania świadków zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności, jako logiczne i spójne z innymi dowodami. Świadkowie, miał wiadomości o zdarzeniu jedynie z czynności, jakie dokonywał jako funkcjonariusz policji w dniu 25 lipca 2020 r. T. T. przyjechał na miejsce zdarzenia wraz z K. R. jeszcze przed przyjazdem pogotowia. Pokrzywdzony leżał wówczas na trawniku, wyczuwalna była od niego woń alkoholu, natomiast oskarżona miała zakrwawioną twarz, płakała. Świadkowie wskazali, że wykonywali czynności reanimacyjne, zaś na ręku pokrzywdzonego była widoczna głęboka i otwarta rana, z której wypływała krew. Świadkowie opisali również, że na miejscu zdarzenia było wiele butelek oraz stłuczonego szkła.

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka jako spójne z relacjami pozostałych osób uczestniczących w spotkaniu na działce zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności. Trzeba zauważyć, że świadek nie widział przebiegu zdarzenia, bowiem wrócił z działki do domu po 22:00. Po rozejściu się gości oskarżona oraz pokrzywdzony zostali natomiast na działce sami. Podobnie jak inne osoby opisał zachowanie oskarżonej i pokrzywdzonego w czasie wspólnego spotkania, co jest pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych.

Częściowo zeznania świadka P. P.

Sąd uznał wyjaśnienia tylko częściowo a pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych oraz relacji, jakie panowały między oskarżoną i pokrzywdzonym. Świadek P. P. nie widział przebiegu zdarzenia, natomiast widział oskarżoną po powrocie z działki, opisał, że miała siniaki na twarzy oraz była roztrzęsiona.

Nie można pominąć, że P. P. jest skonfliktowany z ojcem T. P., dlatego jego zeznania należało ocenić z ostrożnością.

Częściowo zeznania J. M.

Sąd uznał zeznania tego świadka tylko częściowo a pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych i to nie w odniesieniu do przebiegu zdarzenia, którego nie była świadkiem ale relacji, jakie panowały między oskarżoną i pokrzywdzonym. Świadek jak wskazano nie widziała przebiegu zdarzenia Widziała natomiast oskarżoną po powrocie z działki, opisując, że miała siniaki na twarzy oraz była roztrzęsiona.

Częściowo zeznania świadka A. S.

Sąd uznał zeznania świadków tylko za częściowo pomocne dla poczynienia ustaleń faktycznych, choć nie było podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności. Świadkowie nie widzieli zdarzenia a informacje o jego przebiegu posiadali wyłącznie od oskarżonej, która przedstawiała pokrzywdzonego w roli napastnika a tym samym nie mieli możliwości ich zweryfikowania w inny sposób.

Osoby z najbliższej rodziny oskarżonej tj. jej siostry A. S. i D. K. i brat R. K. opisywały natomiast relacje pomiędzy B. P. i jej mężem stawiając oskarżonego w roli agresora i osoby impulsywnej. Nie można wykluczyć, że sytuacje opisywane przez świadków miały miejsce, jednak należy podkreślić, że relacje pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym przed zdarzeniem nie były zasadniczym przedmiotem tego postępowania i stanowić mogły jedynie tło zdarzenia z dnia 25 lipca 2020r. , którego przebieg Sąd odtwarzał na podstawie relacji oskarżonej, pokrzywdzonego, dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej.

Również świadek A. G. (2) wskazywała na to, że nie była bezpośrednim obserwatorem zdarzenia objętego zarzutem, bowiem opuściła działkę wcześniej. Przyznała natomiast, że o przebiegu zdarzenia wie zarówno od oskarżonej jak i od pokrzywdzonego, przy czym zaznaczyła, że z żadną ze stron nie jest skonfliktowana. Świadek podała, że z tych relacji wie że strony kłóciły się, natomiast nie słyszała takiej wersji w której to T. P. miał zacząć uderzać oskarżoną w głowę. Nie pamiętała jaką relację przebiegu zdarzenia przedstawiła jej oskarżona. W ocenie Sądu nie było powodów aby tym zeznaniom odmówić waloru wiarygodności zwłaszcza że świadek słuchana na rozprawie po raz kolejny, sama przyznała, że nie pamięta od kogo uzyskała relację odnośnie tego, że oskarżona rozbiła butelkę o raniła pokrzywdzonego wskazując, że oskarżona rozmawiała z nią ale argumentując niepamięć w tym zakresie wskazała, że „nie chciałaby kłamliwie odpowiadać”.

Świadek I. K. relację o przebiegu zdarzenia również posiadała od oskarżonej, a nadto jak wskazywała przed Sadem Rejonowym w (...) (k.134) nagrała rozmowę telefoniczna pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżoną w czasie wspólnego wyjadu świadka i B. P. na urlop już po zdarzeniu. Jak jednak wskazała z uwagi na zaangażowanie jej osoby przez oskarżoną w trwający proces nie utrzymuje relacji z oskarżoną ani pokrzywdzonym. Tym tez należałoby uzasadnić zaprezentowaną na ostatniej rozprawie postawę świadka w odniesieniu do odtworzonego w jej obecności zapisu uprzednio przedstawianego jako pochodzącego z jej nagrania.

Częściowo zeznania świadka D. K.

Częściowo zeznania świadka I. K.

Częściowo zeznania świadka R. K.

Częściowo zeznania świadka A. G. (2)

Informacja z zespołu interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w B. dot. Procedury Niebieskiej Karty w rodzinie P.

Dowody nie budzące wątpliwości, do ich autentyczności i wiarygodności

Fotografia przedstawiająca oskarżoną

Nagranie na płycie Centrum (...)

Notatka urzędowa

Dokumentacja medyczna

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności

Opinia sądowo lekarska biegłego J. T.

Zeznania biegłego J. T.

Opinia biegłego jest jasna, pełna, logiczna i sporządzona zgodnie ze sztuką. Zeznania biegłego są logiczne i poparte specjalistyczną wiedzą biegłego.

Sąd nie kwestionował waloru dowodowego sporządzonej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej J. T. opinii pisemnej, następnie podtrzymanej przez biegłego na rozprawie, Biegły dysponuje wiedzą oraz doświadczeniem w opiniowaniu w podobnych sprawach, a sporządzona opinia korespondowała z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, oraz przebiegiem zdarzenia wynikającym z opisanych wyżej dowodów. Należy podkreślić, że biegły formułując wnioski co do możliwego przebiegu zdarzenia i mechanizmu powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego jak i ich charakteru w sposób szczegółowy odniósł się do całości udostępnionego mu materiału dowodowego.

opinia sądowo lekarska biegłego M. B.

zeznania biegłego M. B.

Opinia biegłego jest jasna, pełna, logiczna i sporządzona zgodnie ze sztuką. Zeznania biegłego są logiczne i poparte specjalistyczną wiedzą biegłego.

Sąd nie kwestionował waloru dowodowego sporządzonej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B. opinii pisemnej, następnie podtrzymanej przez biegłego na rozprawie. Biegły dysponuje wiedzą oraz doświadczeniem w opiniowaniu w podobnych sprawach, a sporządzona opinia korespondowała z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, oraz przebiegiem zdarzenia wynikającym z opisanych wyżej dowodów. Należy podkreślić, że biegły formułując wnioski co do możliwego przebiegu zdarzenia i mechanizmu powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego jak i ich charakteru w sposób szczegółowy odniósł się do całości udostępnionego mu materiału dowodowego.

Dane o osobie oskarżonej

Dane podane przez oskarżoną, co do jej stanu rodzinnego i majątkowego nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

Ustalając wcześniejszą karalności oskarżonej, Sąd oparł się na pochodzącej z Krajowego Rejestru Karnego, które nie budziły zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Opinia sądowo lekarska biegłego W. W.

Opinia uzupełniająca biegłego W. W.

Opinia pisemnej sporządzona w postępowaniu przygotowawczym przez biegłego o specjalności chirurgii, następnie podtrzymana przez biegłego na rozprawie, w kontekście późniejszych opinii sporządzanych przez biegłych z zakresu medycyny sadowej nie mogła stanowić postawy ustaleń. W pierwszej kolejności należało zauważyć, że opinia ta w formie pisemnej została sporządzona wyłącznie w oparciu o znajdująca się w aktach na etapie jej sporządzania dokumentację medyczną (k.8-10) a tym samym nie odnosiła się do przedstawionego przez oskarżona i pokrzywdzonego przebiegu wydarzeń. Po wtóre również opiniując uzupełniająco na rozprawie biegły wskazał, że opracował ją na podstawie udostępnionej mu dokumentacji. Jak wskazywała analiza akt biegłemu poza wskazaną wyżej dokumentacją oraz okazaną na rozprawie w dniu 3.02.203r. kartą informacyjną z dnia 18.05.2021r. Biegły natomiast nie zapoznawał się ani z relacją oskarżonej ani pokrzywdzonego co czyniło sporządzoną przez niego opinię niepełną i to niezależnie od przyjętej przez biegłego odmiennej od pozostałych dwóch biegłych rozległości i charakteru obrażeń. Ta okoliczność spowodowała natomiast konieczność powołania kolejnego biegłego (M. B.) wobec sprzeczności pomiędzy opinią biegłego W. W. a opinia biegłego J. T..

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

---

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

x☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Punkt I

B. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

B. P. została oskarżona o to, że w dniu 25 lipca 2020 roku w miejscowości B. na terenie ogródków działkowych naruszyła czynności narządów ciała T. P. w ten sposób, że kilkukrotnie za pomocą rozbitego szkła atakowała pokrzywdzonego w różne części ciała, powodując uszkodzenie ciała w postaci rozległych ran ciętych przedramienia lewego strony dłoniowej z uszkodzeniem naczyń mięśni i nerwów, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas powyżej dni siedmiu, tj. o czyn z at.157§1 k.k.

Mają na uwadze przeprowadzone w roku postępowania dowody Sąd przypisał oskarżonej popełnienie przestępstwa z art. 156§1 pkt 2 k.k. polegającego na tym, że dniu 25 lipca 2020 roku w miejscowości B., na terenie ogródków działkowych przewidując możliwość powstania u T. P. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i godząc się na to, atakując T. P. za pomocą kawałka rozbitego szkła w różne części ciała, spowodowała u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała w postaci rozległych ran ciętych przedramienia lewego od strony dłoniowej z uszkodzeniem naczyń mięśni i nerwów, wymagających kilkukrotnego leczenia zabiegowego, a następnie usprawniana, stanowiące ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

Przepis art.156 §1 k.k. penalizuje przestępstwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci:

1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko pełna utrata funkcji życiowych danych organów uzasadnia zakwalifikowanie czynu sprawcy, jako spowodowania ciężkiego kalectwa z art. 156 § 1 pkt 1 k.k. W innych wypadkach postuluje się kwalifikowanie czynu sprawcy z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. (Zoll [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 358). Sąd Najwyższy wyraźnie stanął na stanowisku, że zniesienie czynności jednego z narządów parzystych (jąder, oczu, nerek, płuc, uszu) stanowi „inne ciężkie kalectwo”, ponieważ każdy z nich jest ważnym dla życia narządem o samodzielnej wysoce wyspecjalizowanej czynności. Jeżeli natura wyposażyła człowieka w dwa narządy, utrata jednego z narządów parzystych oznacza odebranie w znacznym zakresie temu narządowi zdolności funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem (wyroki SN: z 10.11.1973 r., IV KR 340/73, OSNPG 1974/3, poz. 42; z 28.03.1979 r., V KRN 16/79, OSNKW 1979/10, poz. 107).

Kodeks nie określa bliżej zachowania sprawcy, realizującego znamiona typów czynów zabronionych opisanych w art. 156 § 1–3. Realizować będzie te znamiona każde zachowanie, które stanowić może podstawę obiektywnego przypisania skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Będą to, więc zachowania, które niosą ze sobą istotne zwiększenie niebezpieczeństwa nastąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo występujące już niebezpieczeństwo jeszcze istotnie zwiększają. Zob. wyrok SN z 1.12.2000 r., IV KKN 509/98, OSNKW 2001/5–6, poz. 45. Istotą tych zachowań będzie naruszenie reguł postępowania z takim dobrem prawnym, jakim jest zdrowie drugiego człowieka.

Należy zauważyć, że spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może być popełnione zarówno umyślnie (art. 156 § 1 k.k.), jak i nieumyślnie (art. 156 § 2 k.k.). Pojęcie zamiaru zostało zdefiniowane w art. 9 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem zamiar popełnienia czynu zabronionego obejmuje swym zakresem zarówno sytuację, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to. Wynika z tego, że dla ustalenia formy stadialnej należy stwierdzić, że sprawca działał z zamiarem bezpośrednim albo, że działał z zamiarem wynikowym.

Ustalenie, co do zamiaru sprawcy winno wynikać z całokształtu zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. W sytuacji, gdy na podstawie wyjaśnień oskarżonego nie da się w sposób niebudzący wątpliwości ustalić zamiaru sprawcy, to dla prawidłowego ustalenia rzeczywistego zamiaru sąd powinien sięgnąć do najbardziej uchwytnych i widocznych elementów działania sprawcy, to jest okoliczności przedmiotowych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 roku, IV KK 276/03 OSNwSK 2004/1/29). Ustalenia te nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia, oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, chcąc spowodować uszkodzenie ciała, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary (Wyrok Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 28 czerwca 1977 r. VI KRN 14/77, LEX nr 19376).

Przestępstwo określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.k. jest przestępstwem umyślnym kwalifikowanym przez następstwo. Przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu w orzecznictwie wskazuje się, że zamiar sprawcy może przyjmować postać tzw. zamiaru ogólnego, przy którym sprawca powinien uświadamiać sobie przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, lecz dokładna postać zadanych obrażeń nie musi być sprecyzowana w jego świadomości. Innymi słowy, zamiar ogólny obejmuje faktyczne skutki będące wynikiem zadawanych umyślnie obrażeń (zob. wyr. SA w Łodzi z 26.2.2002 r., II AKa 18/02, Prok. i Pr. 2004, Nr 4, poz. 21; wyr. SA w Warszawie z 29.11.2013 r., II AKa 388/13, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 26.3.2015 r., II AKa 244/14, Legalis; wyr. SA we Wrocławiu z 26.6.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). Postać ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, będąca skutkiem uderzenia oskarżonego, nie musiała być w jego w świadomości precyzyjnie skonkretyzowana. Sprawca może nie ogarniać swym zamiarem następstw uderzenia w postaci wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci innego ciężkiego kalectwa. Te następstwa objęte są winą nieumyślną ze strony sprawcy.

Rany cięte przedramienia lewego pokrzywdzonego jak wszywały opinie biegłych J. T. i M. B. powstały od działania narzędzia ostrego o ostrych brzegach i takimi narzędziem mogły być odłamy szkła. Obrażenia te powstały w mechanizmie czynnym, a więc od uderzenia takim narzędziem w przedramię. Jak wskazywała treść opinii pisemnej biegłego M. B. w mechanizmie podawanym w wyjaśnieniach oskarżonej mogłoby dojść do „nadziania się na ostre narzędzie” jedynie w przypadku gdy ww. narzędzie byłoby mocno ustabilizowane, a ciało ofiary na niego nacierało z dużą siłą. Natomiast z relacji oskarżonej wynikało, że fragment rozbitego szkła miał być trzymany przez dwoje przepychających się nietrzeźwych osób (czyli w sposób niestabilny), natomiast część ciała która miałaby się z nim kontaktować i na której miała powstać rana jest częścią ciała o bardzo dużym zakresie ruchomości i w przypadku niespodziewanego ruchu tułowia (potknięcia się) wykonuje niezależnie od woli upadającego odruchowo ruch stabilizujący jego postawę. Tak opisywanych okolicznościach do powstania głębokiej rany na powierzchni wewnętrznie przedramienia nie doszłoby. Również opinia biegłego J. T. wskazuje na to, że bardziej prawdopodobna co do mechanizmu powstania obrażeń jest wersja podana przez pokrzywdzonego tj. uderzenia go przez oskarżoną odłamkami rozbitego dzbanka.

Biegły M. B. wskazał również uzupełniająco, że (k.267) „oskarżona podała w swoich wyjaśnieniach, iż do powstania zmian w zakresie przedramienia lewego pokrzywdzonego doszło w wyniku wzajemnego szarpania, przepychania się przez nich dwoje podczas gdy pokrzywdzony w prawej ręce trzymał fragment rozbitego dzbanka szklanego i po potknięciu się nadział się na trzymany przez siebie jak i ręką oskarżonej fragment tego szkła i uwzględniając takie okoliczności przebiegu wydarzenia stwierdziłem, że zmiany urazowe, które mogłyby powstać na ciele pokrzywdzonego z dużym stopniem prawdopodobieństwa zlokalizowane by były w innych częściach ciała niż u pokrzywdzonego faktycznie stwierdzono.”

Sąd ustalił zatem, że obrażenia pokrzywdzonego powstały w następstwie działania oskarżonej B. P.. Oskarżona zadając ciosy ostrym narzędziem, w tak newralgiczną część ciała gdzie znajdują się żyły oraz tętnice, co najmniej powinna była i mogła przewidzieć, że może to spowodować u pokrzywdzonego uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych. Uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych powoduje szybką utratę krwi, tak jak w tym przypadku, może w krótkim czasie powodować wykrwawienie i śmierć. Takie obrażenie stanowią chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumienie art. 156 kk. Sposób działania polegający na spowodowaniu głębokich ran połączonych z silnym krwawieniem i szybką utratą dużej ilości krwi, naraziło pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utarty życia lub wystąpienie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Tym samym przyjąć należy, że godziła się na następstwa w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W konsekwencji, przestępstwo to cechuje się winą kombinowaną, mieszaną- udział jest umyślny, a następstwa objęte są nieumyślnością.

Należy odwołać się bowiem do konstrukcji tzw. zamiaru ogólnego. „Postać uszczerbku ciała nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, stąd zamiar taki określa się ogólnym. Zamiar ogólny nie jest więc określeniem sugerującym, że chodzi ogólnie o jakiekolwiek skutki zamachu na zdrowie innego człowieka, ale o świadome powodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o postaciach sprecyzowanych w powyższym przepisie.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 października 2019 r., II AKa 174/19, LEX nr 2759054). W wypadku przestępstwa spowodowania uszczerbku na zdrowiu sprawca musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo na nastąpienie takiego skutku się godzić, przy czym postać uszkodzenia ciała, wymieniona we wskazanych przepisach, nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2019 r., II AKa 173/19, LEX nr 2722117). Dla poniesienia odpowiedzialności karnej nie jest bowiem niezbędne, aby sprawca dokładnie przewidział wszystkie szczegółowe i techniczne elementy występujące w przebiegu związku przyczynowego. (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 25 lutego 2015 r., II AKa 28/15, LEX nr 1661280). Przede wszystkim bowiem „Przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się tak zwany zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń, zakłada się bowiem, że sprawca nie mógł mieć świadomości dokładnego obrazu wszystkich następstw swego działania, ale działał on ze świadomością możliwości powstania daleko sięgającej krzywdy biorąc pod uwagę rodzaj użytego narzędzia, liczbę i siłę uderzeń, odporność ofiary itp.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 5 czerwca 2013 r., II AKa 134/13, LEX nr 1331116). O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu. Są to te elementy, które pozwalają na zweryfikowanie wyjaśnień stanowiących niejednokrotnie przyjętą linię obrony (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 10 kwietnia 2014 r., II AKa 74/14, LEX nr 1461217).

Oceniając całokształt materiału dowodowego, Sąd przyjął, że działanie oskarżonej było zachowaniem umyślnym. Nie sposób bowiem przyjąć, aby godzenie pokrzywdzonego T. P. za pomocą kawałków rozbitego było działaniem nieumyślnym, a zatem aby nie mając zamiaru spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, oskarżona spowodowała go wskutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo przewidywania możliwości spowodowania takiego skutku.

W ocenie Sądu oskarżona musiała obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość, że swoim zachowaniem spowoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego i do osiągnięcia takiego skutku dążyła lub co najmniej się godziła. Świadczy o tym sposób działania oskarżonej oraz miejsce zadania ciosu tj. w newralgiczną część ciała gdzie znajdują się żyły oraz tętnice, co najmniej powinna była i mogła przewidzieć, że może to spowodować u pokrzywdzonego uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych.

Odnosząc się do twierdzeń oskarżonej o działaniu w warunkach obrony koniecznej należy podkreślić, że warunkiem podmiotowym obrony koniecznej jest świadomość zamachu i wola obrony. Obrona jest traktowana, jako konieczna wtedy, gdy służy odparciu zamachu bezprawnego i bezpośredniego. Musi być podjęta odpowiednio do zagrożenia i w granicach konieczności dla ratowania zagrożonego dobra.

Oskarżona zadając pokrzywdzonemu rany cięte przedramienia lewego narzędziem o ostrych brzegach - a takim narzędziem mogły być odłamy szkła i te obrażenie powstały w mechanizmie czynnym, a wiec od uderzenia takim narzędziem w przedramię, miała zamiar spowodowania u ofiary ciężkich obrażeń ciała.

W wypadku przestępstwa spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu sprawca musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku, albo na nastąpienie takiego skutku się godzić, przy czym postać ciężkiego uszkodzenia ciała, wymieniona w art. 156 § 1 pkt 2 KK, nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. Dlatego też postać zamiaru sprawcy może zbliżać się do konstrukcji zamiaru ogólnego (dolus generalis) – czyli zamiaru wyrządzenia istotnego uszczerbku w dobrostanie pokrzywdzonego. Oczywistym jest, że niezbędnym elementem podmiotowym obrony koniecznej jest, aby akcja broniącego się wynikała ze świadomości, iż odpiera on zamach i była podyktowana wolą obrony, nie zaś wolą odwetu. Dla zaistnienia obrony koniecznej koniecznym jest, aby sprawca działał z zamiarem obrony bezpośrednio zaatakowanego dobra prawnego. Wszelkie działania przedsięwzięte w celu odwzajemnienia krzywd doznanych uprzednio nie mają charakteru obronnego. Niezbędnym podmiotowym elementem obrony koniecznej jest działanie z woli obrony, a nie z woli odwetu. Niezbędnym elementem podmiotowym obrony koniecznej jest aby akcja broniącego się wynikała ze świadomości, że odpiera on zamach i podyktowana była wolą obrony. Ten podmiotowy element działania w obronie koniecznej ułatwia rozgraniczenie rzeczywistych działań obronnych od społecznie negatywnych aktów zemsty, samosądu lub chuligaństwa. Podejmowane działania muszą mieć bowiem charakter działań obronnych i muszą być motywowane wolą obrony, nie zaś np. rewanżu za wcześniejsze uderzenie. Nie może powoływać się na prawo do obrony koniecznej, kto swoim wyzywającym zachowaniem prowokuje napastnika (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z dnia 22 czerwca 2022 r., II AKa 515/21).

Obrona jest traktowana, jako konieczna wtedy, gdy służy odparciu zamachu bezprawnego i bezpośredniego. Musi być podjęta odpowiednio do zagrożenia i w granicach konieczności dla ratowania zagrożonego dobra. Dlatego też, Sąd wyłączył możliwość zakwalifikowania działania oskarżonej, jako obrony koniecznej, jej działanie nie wynikało, bowiem ze świadomości, że odpiera ona zamach i było podyktowane to wolą obrony. Oskarżona zadając ciosy pokrzywdzonemu działała wyłącznie w celu odwetu za wcześniej za wcześniejsze oblanie jej płynem z dzbanka i uderzenie dzbankiem w twarz, a nie w zamiarze obrony koniecznej. Należy przy tym przypomnieć, że u pokrzywdzonej nie ujawniono obrażeń na głowie w postaci intensywnego dużego podbiegnięcia krwawego i rany tłuczonej obficie krwawiącej jako następstwo uderzenia dzbanka wykonanego z grubego szkła. Natomiast mechanizm opisywany przez oskarżoną w którym to pokrzywdzony miałby ją atakować a oskarżona próbowałaby trzymać jego ręce również został wykluczony w czasie przesłuchania biegłego J. T. (k.248v.). Biegły te wskazał mianowicie, że rany, więc było ich kilka, dotyczyły jednego miejsca to znaczy dłoniowej powierzchni przedramienia lewego części bliższej w mechanizmie wyrywania sobie takiego narzędzia takie rany jeżeliby w ogóle powstały to dotyczyłyby różnych powierzchni przedramienia, najczęściej obu rąk także dłoni no, bo jeżeli wyrywa się sobie z rąk ostre odłamy szkła no to także na rękach też powinny powstać takie obrażenia, a wiec jest to mechanizm bardzo mało prawdopodobny.”

W ocenie Sądu wina oskarżonej nie budziła wątpliwości. Oskarżona jest osobą dorosłą, w pełni zdającą sobie sprawę z konsekwencji swoich działań i nie ujawniono okoliczności, które mogłyby wpłynąć na umniejszenie jej winy.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. P.

I

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze wskazania art.53 k.k. a zatem w pierwszej kolejności granice jego zagrożenia ustawowego karą nie krótszą niż 3 lata pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywą prewencji indywidualnej, dążąc do tego, aby wymierzona kara zapobiegła powrotowi sprawcy na drogę przestępstwa oraz dyrektywą prewencji generalnej (w celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa; w celu kształtowaniu przekonania, iż popełnianie przestępstw nie uchodzi bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą).

Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, badając zarówno okoliczności przedmiotowe (waga, rodzaj i charakter naruszonego dobra, okoliczności popełnienia czynu, rodzaj naruszonych reguł ostrożności), jak i okoliczności podmiotowe (zamiar, motywację sprawcy, sposób popełnienia czynu).

Nie bez znaczenia pozostawały okoliczności mające wpływ na wymiar kary (art. 53 § 2 k.k.) – okoliczności przedmiotowe takie, jak rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnienia przestępstwa oraz podmiotowe – motywacja sprawcy, rodzaj i stopień naruszonego dobra, zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, jego warunki osobiste.

Z kolei potrzeba zapewnienia realizacji dyrektywy prewencji generalnej w przypadku oskarżonej nakazuje ugruntowane przekonanie społeczne, iż organy wymiaru sprawiedliwości z należytą surowością reagują na popełnienie tego typu przestępstw i że czyny te spotykają się ze sprawiedliwą odpłatą.

Z tych przyczyn na podstawie art. 156§1 pk2 k.k. w zw. z art. 60§6 pkt 2 (w brzmieniu ustalonym przed 1 października 2023 r.) przy zastosowaniu art.4§1 k.k. Sąd wymierzył oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności, uznając, iż kara ta spełni wobec oskarżonego cel represyjny, jak i cele w zakresie społecznego poczucia sprawiedliwości.

Podstawą zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie powołanego wyżej przepisu jest wykazanie, że w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który powoduje, że nawet najniższa kara przewidziana w ustawie musi być uznana za karę rażąco surową. Wystąpienie takiego szczególnego wypadku powinno znajdować wsparcie w okolicznościach nietypowych samego zdarzenia albo takich cechach sprawcy, które charakteryzują go w sposób wyjątkowo pozytywny i powodują, że zasługuje on na wymierzenie kary poniżej minimum ustawowego. Takimi okolicznościami było to, iż B. P. wezwała pogotowie ratunkowe, oraz pomagała udzielać pierwszej pomocy pokrzywdzonemu. Oskarżona, że owinęła pokrzywdzonemu rękę i pobiegła do karetki działanie w postaci ucisku mogło spowodować ograniczenie krwawienia i wpłynąć na wydłużenie czasu potrzebnego do udzielenia kwalifikowanej pomocy medycznej. Nie bez znaczenia dla takiego rozstrzygnięcia pozostawała postawa procesowa oskarżyciela posiłkowego, który nie chciał ukarania oskarżonej.

II

Analiza przesłanek do zastosowania warunkowego zawieszenia kary wskazanych w art.69§1 2 k.k. prowadziła do wniosku, że oskarżona kryteria te spełnia, dając gwarancję, że w razie skorzystania z takiego dobrodziejstwa będzie przestrzegała porządku prawnego w szczególności nie popełni kolejnego przestępstwa.

Z tych powodów na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata. Wskazany okres zawieszenia wykonania kary powinien być wystarczający dla dokonania oceny, czy cele kary przed nim stawiane zostały osiągnięte.

W ocenie Sądu wymierzenie kary o charakterze bezwzględnym byłoby, bowiem represją zbyt surową.

III

Aby wzmocnić oddziaływanie na oskarżoną Sąd, nałożył na nią jeden z obligatoryjnych przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary obowiązków tj. wskazany w art.72§1 pkt 1 k.k. obowiązek pisemnego informowania Sądu o przebiegu okresu próby, precyzując przy tym, że obowiązek ten winien być realizowany pisemnie, co 6 miesięcy.

IV

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego T. P. nawiązkę w kwocie 10 000 złotych (dziesięciu tysięcy złotych), mając na uwadze skutki przestępstwa dla pokrzywdzonego i uznając, że środek kompensacyjny w takiej wysokości będzie adekwatny do rozmiaru poniesionej przez pokrzywdzonego krzywdy, jak również do utraty sprawności wynikającej z czynu popełnionego przez oskarżoną oraz braku realnej możliwości przywrócenia pełnej sprawności.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

--

--

--

--

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

--

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Nie znajdując powodów do zwolnienia oskarżonej od ponoszenia kosztów Sądowych, Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. zasadził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 3026,85 zł zaś na podstawie art. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 180 zł

6.  PODPIS

Sędzia Agnieszka Marchwicka