Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 216/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. S.

czyn przypisany w punkcie I. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 9 grudnia 2022 r. we W., grożąc użyciem noża oraz używając przemocy polegającej na siłowym przytrzymywaniu za włosy i głowę, M. S. doprowadził małoletnią poniżej lat 15 A. S. do obcowania płciowego

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S.

(dowód dla faktów z pkt 1.1.1.-1.1.3)

k. 72-73,

k. 84-87,

k. 93,

k. 161-162,

k. 251-252,

k. 700-703v

Zeznania świadka A. S.

k. 45-49

Zeznania świadka I. S.

k. 30-32,

k. 348,

k. 704-707

Zeznania świadka D. C.

k. 56-57,

k. 364,

k.754-756

Zeznania świadka I. G.

k. 352-353,

k.744

Zeznania świadka W. S.

k. 355-356,

k. 744v-745

Zeznania świadka T. K.

k. 358-359,

k.774-775

Zeznania świadka S. K.

k. 361-362,

k.745-746

Protokół zatrzymania osoby M. S.

k. 5-6

Protokół zatrzymania rzeczy od I. S.

k. 16-18,

k. 53-54

Protokół oględzin lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. wraz z dokumentacją fotograficzną

k. 18-21a

Protokół przeszukania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W.

k. 22-24

Protokół zatrzymania rzeczy od M. S.

k. 50-52

Wydruk wiadomości w języku (...) wraz z tłumaczeniem na język polski

k. 58-60,

k. 366-368,

k. 479-482

Dokumentacja medyczna

Zaświadczenie lekarskie

k. 122,

k. 578

k. 535

Notatka z interwencji psychologa policyjnego

k. 124-126

Protokół pobrania materiału porównawczego od M. S.

k. 339

Zapis zgłoszenia na numer alarmowy wraz z protokołem oględzin

k. 344,

k. 346-347

Protokół pobrania materiału porównawczego od A. S.

k. 370

Opinie z zakresu badań biologicznych

k. 433-436,

k. 449-452,

k. 456-459

Opinia sądowo-psychologiczna dot. A. S.

k. 440-445

Opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń A. S.

k. 463-464

Opinia sądowo-lekarsko-antropologiczna

k. 567-570,

k. 571-578

M. S. był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu. Wszystkie przypisane oskarżonemu czynu zostały popełnione w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem

- czynu na szkodę A. S. oskarżony dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 18.05.2009 r. sygn. V K 398/09 za czyn z art. 158 §1 k.k. na karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, która została objęta wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we (...) z dnia 31.08.2011 r. sygn. III K 249/11, którą odbywał w okresie od 24.10.2016 r. do 13 marca 2019 r.

- czynów na szkodę L. S. oraz (...) S.A. oskarżony dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 1 kwietnia 2009r. sygn. akt VIIK 492/09 za czyn z art. 286§1 kk na karę roku pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we (...) z dnia 31 sierpnia 2011r. sygn. akt IIIK 249/11, którą odbywał w okresie od 24 października 2016r. do 13 marca 2019r.

Informacja z K.,

Dane osobopoznawcze

(dowód dla faktów z pkt 1.1.1.-1.1.3)

k. 97-103,

k. 157-158,

k. 254-255,

k. 582-589,

k. 579-581

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 16.03.2022 r. sygn. II K 438/21

k. 296

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 08.03.2021 r. sygn. II K 1004/20

k. 297

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 28.10.2005 r. sygn. II K 1173/05

k. 298

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 18.05.2009 r. sygn. V K 398/09

k. 300-301

Wyrok Sądu Okręgowego we (...) z dnia 10.02.2011 r. sygn. III K 368/10

Wyrok Sądu Apelacyjnego we (...) z dnia 22.06.2011 r. sygn. II AKa 177/11

k. 304-306,

k. 322-325,

k. 307-308

k. 326-327,

Wyrok łączny Sądu Okręgowego we (...) z dnia 31.08.2011 r. sygn. III K 249/11

k. 309-310

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 01.04.2009 r., sygn. VII K 492/09

k. 313-314

Wyrok Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 25.04.2007 r. sygn. XIII K 387/06

k. 317-318,

k. 526-527

W chwili zatrzymania M. S. znajdował się pod wpływem alkoholu.

Protokół z badania stanu trzeźwości

k. 8

M. S. ma złą opinię w środowisku sąsiedzkim. Rozpytywani sąsiedzi bardzo niechętnie udzielali informacji na jego temat, a ich postawa jednoznacznie wskazywała na to, że boją się oskarżonego.

Wywiad środowiskowy (dowód dla faktów z pkt 1.1.1.-1.1.3)

k. 413

W krytycznym czasie nie stwierdzono u oskarżonego z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonego stwierdzono zaburzenia osobowości – cechy osobowości dyssocjalnej, manifestujące się dążeniem do natychmiastowego uzyskania przyjemności, zrzucaniem winy i odpowiedzialności za własne zachowania na innych, lekceważeniem norm i reguł społecznych, niską tolerancją frustracji oraz niskim progiem wyzwalania agresji oraz obniżonym krytycyzmem względem własnego zachowania.

W ocenie biegłego z zakresu seksuologii u M. S. nie stwierdzono zaburzeń preferencji seksualnych, przy czym z uwagi na zakres materiału przedstawionego biegłemu, w tym zakresie jego opinia nie była kategoryczna. Czyn przypisany M. S. biegły seksuolog zakwalifikował jako sytuacyjne zgwałcenie motywowane seksualnie.

Kompleksowa opinia z zakresu psychiatrii i seksuologii

(dowód dla faktów z pkt 1.1.1.-1.1.3)

k. 487-509

1.1.2.

M. S.

czyn przypisany w punkcie V. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 2 października 2022 r. we W. na parterze bloku przy ul. (...) M. S. przywłaszczył sobie rower typu składak koloru szarego, nieznanej marki, bez numeru seryjnego o wartości 900 zł na szkodę L. S.;

Zeznania świadka L. S.

k. 129-130

Dokumentacja fotograficzna roweru

k. 140-142

Zapis monitoringu wraz z protokołem jego oględzin

k. 151,

k. 153-155

Opinia biegłego – wycena roweru

k. 467-473

1.1.3.

M. S.

czyn przypisany w punkcie VII. części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 grudnia 2021 r. oraz w dniu 13 kwietnia 2022 r. we W. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) M. S. dokonał kradzieży energii elektrycznej nie mając przypisanego układu pomiarowego do ww. lokalu mieszkalnego, czym działał na szkodę (...) S.A.

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami

k. 167-174

k. 215-222

Wydruk z Systemu Rejestrów Państwowych

k. 179-181

Kopia akt postępowania PR 1 Ds 1430.2020 Prokuratury Rejonowej dla (...)

k. 190-203

Kopia akt postępowania PR 1 Ds (...).2019 Prokuratury Rejonowej dla (...)

k. 204-214

Zeznania świadka K. S.

k. 225,

k. 231

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Częściowo wyjaśnienia M. S.

Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne wyłącznie w takim zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Zeznania świadka A. S.

Pokrzywdzona obszernie opisała przebieg zdarzenia stanowiącego przedmiot postępowania, jednakże do oceny wiarygodności jej zeznań Sąd podszedł z dużą dozą ostrożności, w szczególności wobec treści opinii sądowo-psychologicznej, z której jednoznacznie wynikało, że oceny zeznań pokrzywdzonej należy dokonywać w kontekście innych dostępnych danych w aktach sprawy.

Pokrzywdzona opisała dokładnie okoliczności, w jakich poznała M. S. oraz wskazała, dlaczego postanowiła pójść z oskarżonym do jego mieszkania. Świadek wskazała przy tym, że początkowo towarzyszyła ona oskarżonemu dobrowolnie, albowiem wzbudził on w niej zaufanie – co na podstawie innych dowodów Sąd ocenił jako wiarygodne. Sąd dał również pokrzywdzonej wiarę w zakresie twierdzeń, że dopiero z upływem czasu zaczęła się ona obawiać M. S., zwłaszcza zaś w momencie, w którym zaczął on grozić użyciem noża.

Zeznania pokrzywdzonej były bogate w szczegóły i w ocenie Sądu stanowiły wiarygodną relację krzywdy, jakiej doznała ze strony oskarżonego. Sąd dostrzegł wprawdzie pewne nieścisłości w relacji pokrzywdzonej (kwestia zamknięcia drzwi wejściowych do mieszkania, kwestia włączenia muzyki), jednakże w ocenie Sądu wynikały one ze stresu, jaki towarzyszył pokrzywdzonej w traumatycznych dla niej momentach. Pokrzywdzona tłumaczyła, że bała się M. S., który nie chciał wypuścić jej z mieszkania i groził, że jeżeli nie odbędzie z nim stosunku, potnie ją nożem. Biorąc zaś pod uwagę różnicę wieku między pokrzywdzoną a oskarżonym oraz jego znaczną przewagę fizyczną, Sąd ocenił te twierdzenia pokrzywdzonej za wiarygodne – zwłaszcza w kontekście wywiadu środowiskowego oraz opinii sądowo-psychologicznej, jak również wcześniejszej karalności M. S. – albowiem dowody te potwierdzają, że oskarżony zachowuje się impulsywnie i ma skłonności do przemocy.

Oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonej dokonano w szczególności na podstawie treści wiadomości, które w trakcie zdarzenia przesyłała swojemu chłopakowi D. oraz zeznań świadków, którzy znaleźli się na miejscu zdarzenia bezpośrednio po nim.

Z wiadomości przesłanych przez A. jednoznacznie wynikało, że obawia się M. S. i że ten planuje ją zgwałcić. Pokrzywdzona wezwała swojego chłopaka na pomoc, prosząc go również o wezwanie Policji oraz wysłała swoją lokalizację. Po przybyciu na miejsce zdarzenia matka pokrzywdzonej, I. S. wraz z jej chłopakiem D. weszli do mieszkania oskarżonego, gdzie zastali pokrzywdzoną na kanapie, w samej bieliźnie. Zarówno bliscy pokrzywdzonej, jak i przybyli na miejsce funkcjonariusze policji potwierdzili, że była ona roztrzęsiona całą sytuacją i płakała, a nadto od samego początku jednoznacznie mówiła, że M. S. zgwałcił ją w mieszkaniu oraz przestrzegała, że może być niebezpieczny i mieć nóż. W ocenie Sądu dowody te umożliwiły zweryfikowanie zeznań pokrzywdzonej i ocenę ich jako wiarygodnych.

Zeznania świadków:

I. S.,

D. C.

W ocenie Sądu całokształt okoliczności - a nie tylko porównanie treści zeznań świadków z relacją pokrzywdzonej - nakazywał zgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym uznać, że depozycje wskazanych świadków były szczerą i wiarygodną relacją tego, co usłyszeli od A. S..

W treści zeznań osób bliskich pokrzywdzonej nie sposób było dostrzec chęci rewanżu względem oskarżonego. Świadkowie nie znali oskarżonego i przed zdarzeniem nie znajdowali się z nim w jakimkolwiek konflikcie – nie mieli zatem powodu, aby obciążać go fałszywymi zeznaniami.

Z pola widzenia Sądu oczywiście nie zniknęła okoliczność, iż relacje świadków różniły się nieco w szczegółach. W ocenie Sądu okoliczność ta jednak paradoksalnie wzmacniała wiarygodność ich depozycji i świadczyła o tym, iż zarówno przesłuchiwani w toku postępowania przygotowawczego jak i później przed Sądem świadkowie nie starali się ustalić wspólnej i odbiegającej od rzeczywistości wersji wydarzeń. Dlatego też drobne rozbieżności w relacjach świadków Sąd uznał za okoliczności nie mające istotnego znaczenia dla pozytywnej oceny wiarygodności relacji świadków.

W ocenie Sądu trzeba mieć również na względzie niewątpliwie duży ładunek emocjonalny jaki wiązał się z chwilą, w której świadkowie dowiedzieli się, że pokrzywdzonej grozi niebezpieczeństwo ze strony M. S.. Stąd w ocenie Sądu wszelkie nieścisłości w zeznaniach świadków, jak również różnice między ich depozycjami a zeznaniami A. S. wynikają przede wszystkim ze stresu, jaki osoby te odczuwały w trakcie zdarzenia.

Zeznania świadków:

I. G.,

W. S.,

T. K.

S. K.

Zeznania świadków Sąd ocenił jako wiarygodne, albowiem były one spójne i logiczne, wzajemnie się uzupełniały, a nadto korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Zeznania te były również szczególnie cenne przy ocenie depozycji pokrzywdzonej, jej matki oraz chłopaka, którzy wprawdzie jako pierwsi znaleźli się na miejscu zdarzenia, ale jednocześnie towarzyszyły im emocje oraz stres, który mógłby wpływać na ich interpretację wydarzeń. Dzięki zeznaniom wymienionych świadków – osób trzecich, niezwiązanych w żaden sposób z pokrzywdzoną, a zatem obiektywnych jednoznacznie ustalono, że bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzona miała na sobie wyłącznie bieliznę, a nadto była w bardzo złej kondycji psychicznej – była roztrzęsiona i płakała.

Protokoły z czynności procesowych

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodów, które stanowią protokoły z czynności procesowych. Czynności te były uzasadnione, a nadto przeprowadzono je w sposób legalny i prawidłowy.

Wydruk wiadomości w języku (...) wraz z tłumaczeniem na język polski

Sąd uznał dowód za wiarygodny, albowiem okoliczności zawarte w przedłożonych wiadomościach znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków- D. C. oraz I. S.. W ocenie Sądu o wiarygodności dowodu świadczy ponadto charakter wiadomości, jakie do swojego chłopaka wysyłała pokrzywdzona – miały one formę krótkich i zwięzłych komunikatów, w których A. jednoznacznie opisała zamiary oskarżonego („chce mnie zgwałcić, albo zabić”), jak również wprost poprosiła o wezwanie pomocy („policja”). Pokrzywdzona wysłała chłopakowi pinezkę ze swoją lokalizacją i krótko opisała, w którym mieszkaniu się znajduje. Taka forma przesyłanych wiadomości świadczy o tym, że pokrzywdzona chciała szybko i skutecznie wezwać pomoc oraz zaalarmować o swojej sytuacji bliskich tak, aby jednocześnie nie wzbudzić podejrzeń oskarżonego, który wprawdzie widział, że chwilami korzysta ona z telefonu, jednak nie wiedział, w jakim celu.

Dokumentacja medyczna

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.

Notatka z interwencji psychologa policyjnego,

Opinia sądowo-psychologiczna dot. A. S.

Brak podstaw do kwestionowania wiarygodności notatki z interwencji psychologicznej podjętej wobec pokrzywdzonej.

Brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot, a swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii. Biegła nie stwierdziła, aby pokrzywdzona A. S. ujawniała istnienie deficytów poznawczych ani objawów choroby psychicznej, które ograniczałyby jej zdolność do prawidłowego spostrzegania, zapamiętywania oraz odtwarzania zdarzeń, natomiast psychologiczna ocena wiarygodności pokrzywdzonej w przedmiotowej sprawie jest ograniczona z uwagi na cechy jej osobowości, manifestujące się między innymi tendencją do manipulacji własnym wizerunkiem i przekazywanymi informacjami. Biegła wskazała, iż oceny wiarygodności świadka należy dokonać w oparciu o inne dowody zgromadzone w sprawie.

W tym zakresie Sąd ocenił opinię biegłej jako rzetelną i wiarygodną, albowiem w zakresie konkluzji była ona zbieżna z notatką z interwencji psychologa policyjnego, który również stwierdził u pokrzywdzonej opisane wyżej tendencje oraz szczegółowo opisał ich przyczyny i mechanizm.

Zapis zgłoszenia na numer alarmowy wraz z protokołem oględzin

Brak podstaw do uznania dowodu za niewiarygodny.

Opinie z zakresu badań biologicznych

Brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w opiniach, albowiem zostały one sporządzone przez profesjonalny podmiot, a w swojej treści jednoznaczne, zrozumiałe i wewnętrznie spójne. Na podstawie przeprowadzonych badań jednoznacznie stwierdzono obecność nasienia M. S. na genitaliach A. S. (próbki pobrano z przedsiona pochwy, sromu oraz okolic odbytu) oraz jej bieliźnie. Męski materiał biologiczny stwierdzono również w jamie ustnej pokrzywdzonej, jednak ze względu na jego degradację niemożliwe było jednoznaczne stwierdzenie, czy należał on do oskarżonego.

Opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń A. S.

Brak podstaw do zakwestionowania prawdziwości i wiarygodności opinii, albowiem została ona sporządzona przez biegłego z zakresu medycyny sądowej, a w swojej treści jest jednoznaczna i zrozumiała. Biegły nie stwierdził u A. S. obrażeń ciała ani rozstroju zdrowia, co stanowi konkluzję zbieżną z zeznaniami pokrzywdzonej, która przyznaje, że nie podejmowała żadnej szczególnej obrony przed działaniami M. S., co wynikało po pierwsze ze znacznej przewagi fizycznej, jaką miał nad nią mężczyzna, a nadto z tego, że pokrzywdzona bardzo się go bała – zwłaszcza, że groził on użyciem wobec niej noża.

Kompleksowa opinia z zakresu psychiatrii i seksuologii

Nie znaleziono podstaw do zakwestionowania wiarygodności dowodu, albowiem opinia została sporządzona przez zespół biegłych z zakresu psychiatrii oraz seksuologii, w swojej treści była spójna, zrozumiała i logiczna, a nadto w sposób wyczerpujący odnosiła się do kwestii będących przedmiotem opiniowania.

Opinia sądowo-antropologiczna

Brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonej przez profesjonalny podmiot, a swej treści szczegółowej, zrozumiałej i pełnej opinii. Sąd miał przy tym na uwadze, iż dowód z opinii pełnił funkcję pomocniczą względem pozostałych dowodów w sprawie, albowiem pokrzywdzona odmówiła poddania się badaniu, wobec czego biegli sporządzili przedmiotową opinię wyłącznie na podstawie udostępnionych im fotografii.

Dane o karalności, wyroki sądów

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.

Wywiad środowiskowy

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.

Zeznania świadka L. S.

Dokumentacja fotograficzna roweru

Zapis monitoringu wraz z protokołem jego oględzin

Opinia biegłego – wycena roweru

Prawdziwość i wiarygodność dowodów w ocenie Sądu nie budziły żadnych wątpliwości. Dowody jednoznacznie potwierdzają fakt przywłaszczenia roweru należącego do L. S. oraz umożliwiają identyfikację sprawcy przedmiotowego przestępstwa. Ponadto na etapie jurysdykcyjnym M. S. przyznał się do popełnienia tego czynu.

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę (...) S.A.

Wydruk z Systemu Rejestrów Państwowych

Kopie akt postępowań

Prokuratury Rejonowej dla (...)

Zeznania świadka K. S.

Prawdziwość i wiarygodność dowodów w ocenie Sądu nie budziły żadnych wątpliwości. Dowody jednoznacznie potwierdzają fakt kradzieży energii elektrycznej przez lokatora mieszkania przy ul. (...) we W. oraz jasno wskazują, że jedynym mieszkańcem tego lokalu był M. S.. Ponadto na etapie jurysdykcyjnym oskarżony przyznał się do popełnienia tych czynów.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. S.

Sąd odrzucił zarówno część wyjaśnień oskarżonego częściowo nie przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów, uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodnym materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie jego linię obrony, obliczoną na zminimalizowanie jego odpowiedzialności karnej jak i z tych samych względów te wyjaśnienia w których całkowicie nie przyznał się do ich popełnienia.

Wysoce krytycznie Sąd odniósł się do tej części wyjaśnień, w której oskarżony opisywał przebieg zdarzenia z udziałem A. S. – uznając je za wiarygodne wyłącznie w takim zakresie, w jakim były one zbieżne z depozycjami samej pokrzywdzonej. Za wiarygodne Sąd ocenił twierdzenia oskarżonego odnoszące się do okoliczności, w jakich nawiązał kontakt z małoletnią oraz dotyczące tego, że wspólnie udali się do mieszkania oskarżonego, gdzie następnie doszło między nimi do kontaktu seksualnego. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego przez pryzmat całokształtu materiału dowodowego Sąd odrzucił przy tym twierdzenia, jakoby do współżycia między M. S. a A. S. doszło za obopólną zgodą.

Sąd nie uwzględnił również tłumaczenia oskarżonego, jakoby na samym początku rozmowy A. S. miała powiedzieć mu, że ma 17 lat, co oskarżony uznał za możliwe na podstawie wyglądu dziewczynki.

Nie ubiegło uwadze Sądu, iż w toku postępowania oskarżony modyfikował swoje wyjaśnienia, dostosowując ich aktualną treść po pierwsze do swojej sytuacji procesowej, po drugie zaś – do dostępnych dla niego w danej chwili dowodów. Stąd też z jednej strony składane kolejno wyjaśnienia były wewnętrznie sprzeczne, z drugiej zaś – z każdym kolejnym przesłuchaniem stawały się coraz bardziej szczegółowe. Sąd dostrzegł przy tym, iż w miarę kolejnych przesłuchań oskarżony w swoich wyjaśnieniach zaczął przedstawiać informacje mające luźny związek z okolicznościami sprawy, jednakże mające pozytywnie wpłynąć na ocenę jego wiarygodności, które to informacje oskarżony mógł pozyskać z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Przykład takiej sytuacji stanowiło przesłuchanie oskarżonego przed Sądem, kiedy to oskarżony wyjaśnił, iż w toku rozmowy z A. S. zaproponował jej papierosa (ani pokrzywdzona, ani oskarżony nie wspominali o takiej propozycji w żadnych wcześniejszych depozycjach), na co ta miała odmówić, twierdząc, że pali tylko papierosy cienkie.

W toku przesłuchania przed Sądem oskarżony szczegółowo opisał makijaż i strój dziewczynki, a także wygląd jej nagiego ciała – sugerując, że zarówno jej wizerunek jak i budowa anatomiczna sugerowały, iż jest starsza niż w rzeczywistości. Sąd jednak nie dał wiary tym tłumaczeniom – po pierwsze, dlatego że były one wewnętrznie sprzeczne (oskarżony w jednej wypowiedzi szczegółowo wymienił rodzaje kosmetyków do makijażu, których miała w jego ocenie użyć dziewczynka, by następnie w ramach tej samej wypowiedzi przyznać, że nie zna się na kosmetykach do makijażu), po drugie zaś – ponieważ są one sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Szczególnie istotny wpływ na ocenę wiarygodności oskarżonego miała kompleksowa opinia psychiatryczno-seksuologiczna. Zgodnie z jej konkluzjami u M. S. stwierdzono cechy osobowości dyssocjalnej, manifestujące się m.in. poprzez zrzucanie winy i odpowiedzialności za własne zachowanie na innych, lekceważenie norm i reguł społecznych, niski próg wyzwalania agresji oraz niezdolność do korzystania z wcześniejszych doświadczeń i obniżony krytycyzm względem swojego zachowania. Biegli stwierdzili jednoznacznie, że poziom intelektualny pozwala oskarżonemu na kontrolowanie popędów, w tym popędu seksualnego. W ocenie Sądu przedmiotowe wnioski istotnie wpływają na ocenę wyjaśnień oskarżonego jako zasadniczo niewiarygodnych, jako obliczonych na umniejszenie swojej roli w sprawie oraz próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

M. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu na szkodę A. S., kwalifikowanego z art. 197 §3 pkt 2 k.k. w zw. z art. 197 §1 k.k. nie budziła wątpliwości Sądu.

Przestępstwa z art. 197 § 1 k.k. dopuszcza się ten, kto przemocą, groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego. Zaostrzona odpowiedzialność karna przewidziana jest w art. 197 § 3 k.k. w przypadku, gdy do zgwałcenia dochodzi wobec małoletniego poniżej lat 15.

Przemocą w ogólnym tego słowa znaczeniu jest takie oddziaływanie środkami fizycznymi, które uniemożliwiając lub przełamując opór zmuszanego, ma albo nie dopuścić do powstania lub wykonania jego decyzji woli, albo naciskając aktualnie wyrządzaną dolegliwością na jego procesy motywacyjne, nastawić jego decyzję w pożądanym przez sprawcę kierunku (vide: Hanausek, Przemoc, s. 65). Na gruncie art. 197 chodzi o bezpośrednie użycie siły fizycznej w celu uniemożliwienia oporu ofiary lub przełamania jej oporu. Zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonej używana wobec niej przemoc fizyczna miała polegać na przytrzymywaniu za głowę i szarpaniu za włosy – pokrzywdzona opisała działanie sprawcy słowami „po zwierzęcemu” oraz podkreśliła, że oskarżony trzymał ją w taki sposób, aby zadać jej ból. A. S. zeznała przy tym, że w chwili zdarzenia niemalże nie stawiała oporu sprawcy – była zbyt przestraszona, zwłaszcza że M. S. groził jej użyciem noża, oskarżony miał nad nią ponadto znaczną przewagę fizyczną. Okoliczności te sprawiły, że pokrzywdzona wprawdzie kilkukrotnie próbowała odepchnąć napastnika, jednak wobec bezskuteczności swoich działań przyjęła bierną postawę, licząc na to, że dzięki temu po odbyciu stosunku M. S. pozwoli jej wrócić do domu. Stąd, pomimo braku obrażeń fizycznych u pokrzywdzonej, na podstawie jej zeznań uznanych przez Sąd za wiarygodne przyjęto, iż oskarżony doprowadził małoletnią do obcowania płciowego używając przy tym przemocy – i w tym zakresie działał w zamiarze bezpośrednim.

Odnośnie znamienia groźby, wskazać należy, iż z zeznań pokrzywdzonej wynikało, iż oskarżony dopuszczając się względem niej czynu przestępnego kierował wobec niej groźbę użycia noża, a konkretnie „zarżnięcia”, „pocięcia” A. S., jeżeli ta nie będzie wykonywała jego poleceń. W chwili zdarzenia oskarżony wprawdzie nie trzymał noża przy sobie, jednak na podstawie jego zachowania oraz faktu, iż znajdowali się w jego mieszkaniu, kierowane groźby wzbudziły u pokrzywdzonej realną obawę, iż w przypadku jej sprzeciwu zostaną spełnione.

Z powyższych okoliczności niezbicie wynika iż w zakresie przestępstwa zgwałcenia (art. 197 §1 k.k.) M. S. działał w zamiarze bezpośrednim. Odmienną postać zamiaru należałoby jednak przyjąć w odniesieniu do kwalifikowanego typu przestępstwa zgwałcenia – wskazanego w art. 197 §3 pkt 2, w ramach którego dodatkowe znamię czynu zabronionego stanowi wiek pokrzywdzonego. Z uwagi zatem na kumulatywną kwalifikację prawną czynu przypisanego M. S., uwzględniającą oba powyższe przepisy, Sąd uznał, iż w zakresie czynu na szkodę A. S. oskarżony działał w zamiarze quasi-ewentualnym, albowiem zgodnie z wyrażonym w doktrynie poglądem zgwałcenie osoby małoletniej poniżej 15 lat (zwane niekiedy zgwałceniem pedofilskim) jest czynem umyślnym, sprawca musi mieć świadomość tego młodego wieku ofiary i przynajmniej godzić się na to, że doprowadza do obcowania płciowego osobę seksualnie niedojrzałą, używając przy tym przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu.

Za niewiarygodne uznano bowiem wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał on, że pokrzywdzona wyglądała na znacznie starszą, niż jest w rzeczywistości. W ramach przyjętej linii obrony M. S. twierdził, że na początku rozmowy A. S. powiedziała mu, że ma 17 lat, a z uwagi na jej wygląd i budowę fizyczną oskarżony uznał to za wiarygodne. Sąd odrzucił jednak jego twierdzenia w tym zakresie – uznając je za niewiarygodne i obliczone na uniknięcie lub złagodzenie odpowiedzialności karnej. Podkreślić bowiem należy, iż przed stosunkiem seksualnym z pokrzywdzoną, oskarżony spędził z nią ponad godzinę – co w ocenie Sądu stanowiło wystarczająco dużo czasu, aby zorientować się, że miał do czynienia z osobą poniżej 15 roku życia. Pokrzywdzona w trakcie rozmowy kilkukrotnie wspominała, że chce wrócić do domu na zdalne lekcje w szkole ukraińskiej, miała zresztą przy sobie szkolny plecak – do którego zresztą przyczepiony był breloczek w kształcie pluszowego misia. Pokrzywdzona jest nadto dziewczyną drobnej budowy i preferuje bardzo luźne ubrania – co czyni niewiarygodnym twierdzenia oskarżonego, jakoby ocenił jej figurę jako „kobiecą”. Z pozyskanej w toku postępowania opinii sądowo-antropologicznej wynika iż na podstawie rysów twarzy oraz sylwetki można stwierdzić, że pokrzywdzona jest osobą małoletnią. Wnioski takie można wyciągnąć także z zarejestrowanego obrazu i dźwięku z przesłuchanie nieletniej, ze sposobu jej wypowiedzi, nieśmiałości, a także wyglądu.

Oskarżony działał umyślnie, brak było przesłanek wyłączających jego winę bądź bezprawność popełnionego przez niego czynu, którego karalność jest powszechnie znana, a w szczególności znana była oskarżonemu – który był w przeszłości karany zarówno za przestępstwo zgwałcenia, jak i inne czyny popełnione z użyciem przemocy.

M. S. był uprzednio kilkukrotnie karany sądownie, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 18 maja 2009r. sygn. akt VK 398/09 za czyn z art. 158§1 k.k. na karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we (...) z dnia 31 sierpnia 2011r. sygn. akt IIIK 249/11, którą odbywał w okresie od 24 października 2016r. do 13 marca 2019r. Sąd przyjął zatem, iż w zakresie przypisanego mu czynu M. S. działał w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k. (recydywa podstawowa).

Z uwagi na fakt, że w chwili czynu obowiązywał ustawa inna niż w chwili orzekania Sąd powołał art. 4 § 1 k.k., ponieważ ustawa obowiązująca w chwili czynu była względniejsza dla oskarżonego.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

V. , VII.

M. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie czynów na szkodę L. S. oraz (...) S.A., kwalifikowane odpowiednio z art. 284 §1 k.k. oraz 287 §5 k.k. w zw. z art. 287 §1 k.k. nie budziły wątpliwości Sądu, w szczególności zaś Sąd miał na uwadze fakt, iż w toku przesłuchania na etapie jurysdykcyjnym oskarżony przyznał się do popełnienia omawianych w niniejszym punkcie uzasadnienia czynów zabronionych. Biorąc przy tym treść wyjaśnień oskarżonego złożonych przed Sądem, co do roweru i brak możliwości ich zakwestionowania, Sąd zmienił kwalifikację tegoż czynu z kradzieży na przywłaszczenie

Zarówno w przypadku art. 284 k.k. jak i art. 278 k.k. przedmiotem ochrony jest własność oraz inne prawa majątkowe. Oba te przestępstwa mają charakter ogólnosprawczy, a przedmiot czynności wykonawczej stanowi rzecz ruchoma lub prawo majątkowe. Przywłaszczenie różni się jednak od kradzieży brakiem elementu zaboru. Zgodnie z art. 45 k.c. rzeczą ruchomą może być tylko przedmiot materialny. Ustawową definicję rzeczy ruchomej zawiera też art. 115 §9 k.k.

Istota czynu sprawcy przy przestępstwie kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej celem przywłaszczenia. (...) oznacza wyjęcie cudzej rzeczy ruchomej będącej przedmiotem kradzieży spod władztwa osoby dotychczas nią prawnie lub bezprawnie władającej i objęcie jej we władanie. Przedmiotem kradzieży jest cudza rzecz ruchoma, czyli niestanowiąca własności sprawcy. Dla bytu przestępstwa kradzieży istotnym elementem jest, aby sprawca działał w celu przywłaszczenia. Oznacza to, że dokonuje on zaboru, żeby władać rzeczą jak właściciel. Przepisy o kradzieży rzeczy ruchomej stosuje się odpowiednio także do kradzieży energii, która polega na skorzystaniu z niej bez zgody dysponenta i bez uiszczenia opłaty, ponadto zachowanie sprawcy winno mieć cechy upodabniające je do zaboru rzeczy. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, „Przestępstwo kradzieży energii (elektrycznej, gazowej, cieplnej, wodnej, atomowej) uregulowane w art. 278 § 5 k.k. polega na bezprawnym uzyskaniu dostępu do źródła energii i korzystaniu z tej energii z pominięciem przyjmowanego w stosunkach danego rodzaju sposobu uzyskania lub korzystania z danego rodzaju energii. Kradzież energii może przybierać różne formy czynności wykonawczej. Może ona polegać na podłączeniu do systemu dostarczającego dany rodzaj energii z pominięciem urządzenia mierzącego ilość wykorzystanej energii oraz określającego wysokość opłaty za korzystanie. Przejawem kradzieży będzie uszkodzenie urządzenia rejestrującego ilość pobieranej energii, które następuje po legalnym przyłączeniu się sprawcy do systemu dostarczającego dany rodzaj energii, a także dokonywanie zmiany zapisu w urządzeniach rejestrujących ilość pobranej energii w taki sposób, iż nie zawiera informacji o faktycznej ilości wykorzystanej przez sprawcę energii (tzw. cofanie licznika). Do znamion występku określonego w art. 278 § 5 k.k. należy skutek w postaci przejęcia w posiadanie lub zużytkowania odpowiedniego rodzaju energii bez względu na wielkość (wartość szkody)” (wyrok SN z 26.02.2004 r., IV KK 302/03, Prok. i Pr.-wkł. 2004/7–8, poz. 2, z glosą krytyczną Kurzępy, Prok. i Pr. 2005/3).

Dokonując prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego Sąd doszedł przy tym do przekonania, że jego działania związane z kradzieżą energii elektrycznej traktować należy jako ciąg przestępstw opisany w art. 91 1 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 284 §1 k.k. przestępstwo popełnia osoba, która przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe. Czynność wykonawcza polega na postąpieniu z rzeczą tak, jak właściciel. Znamiona czynu z art. 284 § 1 k.k. realizuje sprawca, który uzurpuje sobie wyłączny tytuł do cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego i zachowuje się w taki sposób, jakby był jej właścicielem lub jakby to prawo jemu przysługiwało. Przestępstwo przywłaszczenia jest przestępstwem umyślnym. Charakteryzuje je zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu, którego treścią jest cel przywłaszczenia. Cel przywłaszczenia oznacza dążenie do definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej określonej rzeczy ruchomej lub prawa (por. wyrok SN z 27.07.2016 r., V KK 7/16, LEX nr 2080109). W judykaturze podkreśla się, że do istoty tego zamiaru nie należy dążenie do osiągnięcia korzyści majątkowej czy też powiększenia swego majątku, wszak sprawca może np. zniszczyć rzecz ruchomą, przez co jego majątek nie ulegnie powiększeniu (wyrok SA w Warszawie z 13.08.2014 r., II AKa 213/14, LEX nr 1504518).

Oskarżony działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim. Brak było przesłanek wyłączających jego winę bądź bezprawność popełnionego przez niego czynu, którego karalność jest powszechnie znana, a w szczególności była znana M. S., który w przeszłości był karany za przestępstwo podobne.

M. S. był uprzednio kilkukrotnie karany sądownie, w tym Sądu Rejonowego dla (...) z dnia 1 kwietnia 2009r. sygn. akt VIIK 492/09 za czyn z art. 286§1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego we (...) z dnia 31 sierpnia 2011r. sygn. akt IIIK 249/11, którą odbywał w okresie od 24 października 2016r. do 13 marca 2019r. Sąd przyjął zatem, iż w zakresie obu przypisanych mu czynów M. S. działał w warunkach określonych w art. 64 §1 k.k. (recydywa podstawowa).

Z uwagi na fakt, że w chwili czynu obowiązywał ustawa inna niż w chwili orzekania Sąd powołał art. 4 § 1 k.k., ponieważ ustawa obowiązująca w chwili czynu była względniejsza dla oskarżonego.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. S.

I., V., VII.

I., V., VII.

Brak było okoliczności wyłączających winę i bezprawność przypisanych oskarżonemu czynów. W chwili popełnienia przypisanych czynów oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej ani ograniczonej poczytalności i w pełni zdawał sobie sprawę z bezprawności przedsiębranych działań. Swoim zachowaniem godził on w obyczajność i prawidłowy rozwój moralny i fizyczny ooby małoletniej poniżej 15. roku życia, a także we własność i posiadanie rzeczy.

W ocenie Sądu wymierzone w granicach ustawowego zagrożenia kary jednostkowe pozbawienia wolności czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełniają swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w art. 53 k.k. Wymierzone kary nie przekraczają stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanych przestępstw.

Jakkolwiek każdy z przypisanych oskarżonemu czynów charakteryzował się wysokim stopniem społecznej szkodliwości i zawinienia, tak stopień ten w szczególności wysoki był w przypadku czynu popełnionego na szkodę A. S., przypisanego w pkt I. części dyspozytywnej wyroku. Jak wynikało z treści opinii psychiatrycznej, poziom intelektualny i cechy osobowości pozwalały oskarżonemu na kontrolę popędu seksualnego i postępowanie zgodne z normami społecznymi. Zamiast tego, oskarżony dopuścił się względem pokrzywdzonej A. S. czynu jednoznacznie zasługującego na społeczne potępienie. Szkody wynikające z wykorzystania seksualnego małoletnich mają wyjątkowo rozległy zakres, przy czym rodzaj i rozmiar szkód kształtują się różnie na tle poszczególnego przypadku, m.in. w zależności od uwarunkowań psychofizycznych dziecka, rodzaju więzi ze sprawcą oraz typu czynu seksualnego. Jak ustalono w toku postępowania, działanie M. S. miało istotny wpływ na stan psychofizyczny pokrzywdzonej. Nie jest też wykluczone, iż wynikające z działań oskarżonego negatywne odczucia psychiczne będą nasilać się w przyszłości i będą miały znaczący wpływ na resztę życia pokrzywdzonej. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż pokrzywdzona jako obywatelka Ukrainy przyjechała do Polski wraz z rodziną, w związku z działaniami wojennymi w jej kraju, szukając tym samym spokoju, a przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa, które w karygodny sposób zostały przez oskarżonego wykorzystane i zniszczone.

W odniesieniu do czynów opisanych w punktach V. oraz VII. części dyspozytywnej wyroku wskazać należy przede wszystkim na fakt, iż w obu przypadkach działanie zostało przez M. S. podjęte z premedytacją, pomimo świadomości, iż stanowi ono zachowanie nie tylko naganne (nieakceptowalne społecznie), ale również podlegające karze. W przypadku czynu na szkodę L. S. oskarżony działał impulsywnie, gdyż – jak sam przyznał – zobaczył pozostawiony na klatce rower, który wzbudził w nim miłe skojarzenia i postanowił zabrać go ze sobą – pomimo że zarówno na podstawie przyczepionego do roweru zapięcia jak i logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego powinien był przypuszczać, iż rower nie został porzucony i ma właściciela. W przypadku kradzieży energii elektrycznej oskarżony wskazywał zaś, że popełnienie tego czynu wynikało z faktu, iż po wygaśnięciu poprzedniej umowy na dostawę energii elektrycznej do mieszkania nie zawarł kolejnej, zaś trudno było mu funkcjonować w mieszkaniu bez prądu. Ponownie działanie takie wskazuje na premedytację oskarżonego, który w pełni zdawał sobie sprawę z naganności swojego zachowania, a mimo tego się go podjął.

Okoliczność obciążającą w przypadku wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu stanowiła jego uprzednia karalność – w tym również za przestępstwa podobne do czynów objętych wyrokiem w niniejszej sprawie, co skutkowało uwzględnieniem w kwalifikacji art. 64 §1 k.k. (recydywa podstawowa). Fakt uprzedniej wielokrotnej karalności za różne przestępstwa świadczy o szczególnie lekceważącym stosunku do porządku prawnego, jaki prezentuje oskarżony M. S..

M. S.

VIII.

I., V., VII.

Sąd wymierzając karę łączną pozbawienia wolności zastosował zasadę asperacji, mając na uwadze w szczególności podobieństwo przestępstw w zakresie czynów z pkt V. i VII. części dyspozytywnej wyroku, bacząc również na to, by wymierzona kara odpowiadała celom zapobiegawczym i wychowawczym kary.

W ocenie Sądu, wymierzona kara łączna w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności jest właściwą reakcją na popełnione przez oskarżonego przestępstwa.

Przy wybieraniu zasady łączenia kar Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do pełnej kumulacji. Kumulacja kar orzeczonych wobec M. S. stanowiłaby bowiem dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne. Z drugiej zaś strony nie zachodziły przesłanki do pełnej absorpcji kary. Orzeczenie kary łącznej w wysokości odpowiadającej najwyższej z podlegających łączeniu kar (6 lat pozbawienia wolności za czyn na szkodę A. S.), prowadziłoby do stanu bezkarności za pozostałe czyny. Fakt ten spowodowałby u oskarżonego jak i w odczuciu społecznym przekonanie o nieponoszeniu konsekwencji karnej czynu. Stąd też, stosując zasadę asperacji, Sąd wymierzył M. S. karę łączną 7 lat pozbawienia wolności, uznając, iż tak ukształtowana kara będzie stanowiła adekwatną reakcję karną względem oskarżonego, a jednocześnie uczyni ona zadość względom prewencji indywidualnej oraz generalnej.

M. S.

II.

I.

Sąd mając na względzie, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowił przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności przeciwko małoletniej, na podstawie art. 41a § 2 k.k. orzekł obligatoryjne zakazy kontaktowania się i zbliżania oskarżonego z pokrzywdzoną na odległość mniejszą niż 50 metrów przez okres 10 lat. Środek ten w orzeczonym wymiarze w odpowiedni sposób zabezpieczy bezpieczeństwo pokrzywdzonej.

M. S.

III.

I.

Sąd uwzględniając treść przepisu art. 41 § 1a pkt 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny zakaz zajmowania stanowisk, wykonywania zawodów oraz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem i edukacją małoletnich lub opieką nad nimi w wymiarze 10 lat, albowiem przypisany oskarżonemu czyn na szkodę A. S. stanowił przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności na szkodę małoletniej.

M. S.

IV.

I.

Sąd, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzekł od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonej A. S., reprezentowanej przez matkę I. S., kwotę 10.000 zł.

Do zadośćuczynienia zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego. Wskazać należy, iż jego wysokość determinowana jest charakterem i rozmiarem krzywdy doznanej przez pokrzywdzoną. Dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia znaczenia nie ma sytuacja majątkowa sprawcy.

Orzeczona kwota zadośćuczynienia w ocenie Sądu jest adekwatna do cierpienia i negatywnych doznań pokrzywdzonej powstał wskutek działań oskarżonego.

M. S.

V.

VI.

Obowiązek naprawienia szkody w całości wobec L. S. orzeczono na podstawie art. 46 §1 k.k. Wysokość szkody została w sposób jednoznaczny i niekwestionowany przez żadną ze stron ustalona w toku postępowania.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. S.

X.

I., V., VII.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.

M. S.

IX.

I., V., VII.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 230 § 2 k.p.k.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI., XII, XIII.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesowych dot. kosztów ustanowienia pełnomocnika przez oskarżycielkę posiłkową znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 627 k.p.k. (w zakresie pkt. XI.)

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zasądzenia obrońcy z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu znajdowało swoje oparcie w przepisach art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 5 i § 20 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 (Dz.U.2019.18 t.j.) w sprawie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Sąd przyznał wynagrodzenie, uwzględniając orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, to jednak nie znalazł podstaw do przyznania wielokrotności stawki, z uwagi na nakład pracy czy też stopień zawiłości sprawy. (pkt. XII wyroku)

Analiza sytuacji materialnej i osobistej oskarżonego doprowadziła Sąd do przekonania, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do zwolnienia z obowiązku poniesienia w cłości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. (art. 624§1 kpk – pkt. XIII. Wyroku)

7.  Podpis