Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 227/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. K.

czyn I kwalifikowany z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k .

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. K. wraz z dwoma ustalonymi nieletnimi sprawcami udał się w dniu 18 maja 2020 r. do mieszkania zajmowanego przez J. Z. (1) i B. T..

Sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu. T. K. wskazał mieszkanie, po czym jedna z ustalonych osób kopnęła w drzwi i wszyscy wtargnęli do środka. B. T. zobaczywszy maczetę, ukryła się w łazience. T. K. stał w przedpokoju i pilnował wejścia do mieszkania posiadając przy sobie pistolet pneumatyczny kalibru 4,5 mm, który wyjął z przewieszonej przez biodra torby nerki. Pozostali sprawcy mieli przy sobie maczetę oraz pistolet pneumatyczny kalibru 4,5 mm.

J. Z. (1) zgodnie z poleceniem usiadł na wersalce i przysunął się do samej ściany, bowiem nieletni sprawcy posługując się niebezpiecznymi przedmiotami, grozili mu, doprowadzając do stanu bezbronności, krzycząc że jest im winny pieniądze chociaż nie była to prawda i grożąc.

Jeden z ustalonych sprawców przystawił mu maczetę do krtani, po czym poszedł do innego pomieszczenia szukać wartościowych przedmiotów w tym czasie druga osoba przystawiała mu pistolet do skroni.

Sprawcy dokonali zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy należących do J. Z. (1) tj.:

- laptop marki A. o wartości 1.500 zł,

- zegarek marki L. o wartości 100 zł,

- głośnik bezprzewodowy marki M. o wartości 60 zł,

- elektroniczny papieros marki i-joy o wartości 150 zł,

po czym wyszli z mieszkania, chcąc sprzedać ukradzione rzeczy.

częściowe wyjaśnienia T. K.

108-110, 116-117, 223-225, 226-228, 230-232

zeznania J. Z. (1)

1-4,

37-40,

331v-332

zeznania B. T.

9-11, 332

zeznania D. Z.

41-42,

162-165, 332v

zeznania D. B. (1)

44-45,

340v-341

zeznania P. Z.

47-49,

211-213, 220-222, 226-228,

340

częściowe zeznania D. B. (2)

82-84,

216-217, 223-225,

333,

340v-341v

zeznania J. M.

123, 333v

zeznania K. Ś.

166-168, 333

protokół oględzin miejsca zdarzenia

25-28

protokół przeszukania osoby

60-65

protokół zatrzymania rzeczy- płyta z zapisem monitoringu miejskiego

90-92

dokumentacja dot. Informacji w zakresie rodzaju i charakteru użytej broni

176-185

opinia z badania wizualnego

243-247

opinia z badania telefonu

248-250,

251-255

T. criminis, T. K. miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo-psychologiczno- psychiatryczna wraz z ustną opinią biegłych

273- 284,

327

D. T. K. legitymuje się wykształceniem zawodowym- ogrodnik. Kawaler, bezdzietny, na utrzymaniu matki. Uprzednio karany wyrokiem z dnia 22 stycznia 2020 r. za czyn z art. 226 § 1 k.k. popełniony w dniu 12 września 2019 r.

T. K. był leczony psychiatrycznie, nie był leczony neurologicznie ani odwykowo. Z uwagi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim z towarzyszącymi zaburzeniami zachowania i emocji oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością miał w chwili czynu ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. W niniejszej sprawie zastosowanie znalazł przepis art. 31 § 2 k.k.

częściowe wyjaśnienia T. K.

108-110, 116-117, 223-225, 226-228, 230-232

karta karna

174

odpis wyroku II K 1075/19

267-268

wywiad środowiskowy

151-152

dokumentacja dot. informacji w zakresie stanu zdrowia psychicznego

186-193

327

opinia sądowo-psychologiczno- psychiatryczna wraz z ustną opinią biegłych

273- 284

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

częściowe wyjaśnienia T. K.

Wyjaśnienia w większości zasługują na wiarę. T. K. szczegółowo opisał okoliczności przed i po zdarzeniu oraz cały przebieg rozboju dokonanego na J. Z. (1), wskazując na liczbę osób uczestniczących w zajściu oraz podał istotne szczegóły. Podejrzany przyznał się do zarzucanego czynu i konsekwentnie składał spójne ze sobą zeznania.

zeznania

J. Z. (1)

Zeznania spójne, szczere i spontaniczne. Z tego też względu Sąd przyznał im walor wiarygodności w całości. Pokrzywdzony opisał przebieg zdarzenia i wskazał sprawców zdarzenia. Zeznania znajdują odzwierciedlenie w wyjaśnieniach T. K., zeznaniach B. T..

zeznania

B. T.

Zeznania szczere, konkretne i nieubarwione. Świadek zeznała, że widziała dwóch mężczyzn, przy czym słyszała trzy głosy. Zeznania zbieżne z wyjaśnieniami T. K., zeznaniami J. Z. (1).

zeznania D. B. (1)

Zeznania zasługują na wiarę. Świadek nie miał powodów, by składać fałszywe zeznania, a nadto są one klarowne i spójne. D. B. (1) opisał relację sprawców zdarzenia, oraz rozpoznał przed Sądem T. K., który chciał sprzedać ukradzione J. Z. (1) rzeczy.

zeznania P. Z.

Świadek skorzystał z prawa przysługującego mu na mocy art. 182 § 3 k.k. Sąd odczytał zeznania świadka na podstawie art. 391 § 2 k.p.k. Zeznania szczegółowe i znajdujące odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Z tego też względu zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności.

częściowe zeznania D. B. (2)

Zeznania D. B. (2) choć lakoniczne, zasługują w większości na wiarę, z pominięciem twierdzeń, że nie kierowano gróźb do J. Z. (2).

zeznania J. M.

Zeznania zasługują na wiarę. Świadek wprawdzie pozostał przed budynkiem w trakcie zdarzenia, ale opisał relację uczestników zdarzenia oraz potwierdził kradzież rzeczy J. Z. (1) oraz posiadanie niebezpiecznych przedmiotów w postaci wiatrówki oraz maczety.

zeznania K. Ś.

Świadek chociaż nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia opisała relację pokrzywdzonego J. Z. (2), który zadzwonił do niej po krytycznym zdarzeniu i poinformował, że do jego domu włamał się T. K., opisując przebieg zdarzenia.

protokół przeszukania osoby

Ujawniono pistolet pneumatyczny użyty do dokonania rozboju.

protokół zatrzymania rzeczy- płyta z zapisem monitoringu miejskiego

Monitoring ukazuje sprawców zdarzenia, potwierdzając treść wyjaśnień i zeznań złożonych w sprawie.

opinia z badania wizualnego

Opinia merytorycznie prawidłowa, wystawiona przez kompetentny podmiot Sąd nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania. Nie była także kwestionowana w toku postępowania. Powyższe spowodowało, że stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy. Zgodnie z opinią, monitoring nie pozwala na identyfikację osób. Niemniej jednak potwierdza treść wyjaśnień i zeznań złożonych w sprawie, gdyż widoczne są cztery osoby udające się do budynku zamieszkiwanego przez poszkodowanego w dniu 18 maja 2020 r., a ich wygląd odpowiada opisowi ubrań wskazanych w zeznaniach.

dokumentacja dot. Informacji w zakresie rodzaju i charakteru użytej broni

Dokumentacja odnośnie właściwości użytego do rozboju pistoletu pneumatycznego.

Opinia badania telefonu LG

Opinia badania telefonu I. S.

Sąd uznał sporządzone opinie za odpowiadające wymogom prawa oraz oparte na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy.

protokoły przeszukania,

protokoły przeszukania osoby, protokół oględzin miejsca zdarzenia,

protokoły przeszukania rzeczy,

Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez stronę postępowania.

wykazy dowodów rzeczowych

Dokumenty spełniają niezbędne wymogi i brak jest podstaw do podważenia ich wiarygodności.

1.1.1

Opinia sądowo- psychologiczno- psychiatryczna

Zarówno ustna opinia biegłych jak i pisemna opinia sądowo- psychologiczno- psychiatryczna zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Sąd uznał sporządzoną opinię za odpowiadającą wymogom prawa tj. jasna, pełna i nie zawierająca sprzeczności oraz oparte na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy. Zgodnie z opinią tempore criminis T. K. z powodu deficytu intelektualnego z towarzyszącymi zaburzeniami zachowania i emocji oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością, miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania znaczenia zarzucanego czynu i pokierowania swoim postępowaniem (art. 31 § 2 k.k.).

karta karna

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonego, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, której przypisuje walor wiarygodności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność przedstawionych danych, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

odpis wyroku II K 1075/19

Prawomocny skazujący wyrok za czyn z art. 226 § 1 k.k. Dowód nie budzi wątpliwości.

wywiad środowiskowy

Nie budził wątpliwości opracowany wywiad środowiskowy, gdyż został sporządzony przez uprawniony podmiot i zawiera wszystkie niezbędne elementy.

dokumentacja dot. informacji w zakresie stanu zdrowia psychicznego

Dowód, jako niebudzący wątpliwości, zasługuje na wiarę. Zgodnie z dokumentacją medyczną już przed zdarzeniem oskarżony miał problemy psychologiczne. Nie radził sobie z kontrolowaniem swoich zachowań i emocji, nie brał pod uwagę konsekwencji swoich działań. Sprawność intelektualna na niskim poziomie.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.

częściowe wyjaśnienia T. K.

Sąd nie daje wiary wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w zakresie, że nie miał wiedzy o maczecie, którą miał ze sobą jeden z nieletnich sprawców. Przeczą temu zeznania P. Z. a nadto sam fakt wielkości maczety oraz fakt, że sprawcy szli bardzo blisko siebie do mieszkania przy ul. (...). Nie ma możliwości, by oskarżony mógł jej nie zobaczyć, mając na względzie, że szli razem na miejsce zdarzenia. Sąd nie uznaje za wiarygodne wyjaśnień w zakresie schowania rzeczy do schowka bez próby ich zbycia. Przeczy temu logika i doświadczenie życiowe, a także zeznania D. B. (1).

1.1.

częściowe zeznania D. B. (2)

Sąd nie daje wiary, że nie kierowano gróźb do pokrzywdzonego. Przeczą temu zeznania J. Z. (1) i B. T..

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

T. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Nie budzi najmniejszych wątpliwości Sądu, że T. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. Tym samym, Sąd podzielił pogląd oskarżyciela publicznego odnośnie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu T. K..

⚫

art. 280 § 2 k.k.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. (kwalifikowana postać rozboju) polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia przy zastosowaniu jednego z wyliczonych enumeratywnie w tym przepisie sposobów działania, mogących przybrać postać broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu lub środka ubezwładniającego. Bezsprzecznie za niebezpieczny przedmiot należy uznać zarówno maczetę, jak i pistolety pneumatyczne, przy czym wynika to zarówno ze sposobu ich użycia, jak i z ich immanentnych właściwości. Wskazać należy, że pistolet (...) jest wierną kopią oryginału, zaś oryginał przeznaczony jest dla wojska, grup operacyjnych i użytku cywilnego. Maczeta natomiast biorąc pod uwagę jej wielkość, oraz właściwości bez wątpienia jest niebezpiecznym narzędziem. Cechy maczety aż nadto upodabniają ten przedmiot w jego właściwościach i potencjalnej szkodliwości do noża. Wszystkie przedmioty użyte do rozboju, mając na względzie ich indywidualne właściwości zdecydowanie są niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu przepisu art. 280 § 2 k.k.

Użyte w art. 280 § 2 sformułowanie "posługuje się" należy interpretować szerzej niż określenie "używa". Używaniem jest faktyczne zastosowanie przedmiotu, natomiast "posługiwaniem się" może być zarówno użycie, jak i straszenie przedmiotem, przez co należy rozumieć również zademonstrowanie gotowości użycia noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu w celu pokonania oporu pokrzywdzonego. Bez wątpienia posiadanie pistoletów pneumatycznych oraz maczety przełamało opór pokrzywdzonego, który jak zeznał ze strachu przysunął się aż do ściany, zaś B. T. na sam widok maczety schowała się w łazience, i ze strachu nie była nawet w stanie wezwać telefonicznie Policji.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, „istota doprowadzenia pokrzywdzonego do stanu bezbronności tkwi w podjęciu przez napastnika takich oddziaływań fizycznych na osobę pokrzywdzonego, które nie będąc ani użyciem gwałtu na osobie ani groźbą jego natychmiastowego użycia, jak również nie doprowadzając pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności, skutecznie pozbawiają go możliwości podjęcia działań skierowanych przeciwko zaborowi mienia” (wyrok SA w Krakowie z 26.03.1991 r., II AKz 9/91). Innymi słowy, spowodowanie stanu bezbronności polega na tym, że pokrzywdzony, mający do tej pory możliwości obrony lub ucieczki, zostaje ich pozbawiony. Tak było w istocie w tej sprawie, przystawiając J. Z. (1) maczetę czy pistolet pneumatyczny, czy też blokowanie wyjścia poprzez T. K. stojąc w przedpokoju i pilnując drzwi wyjściowych z pistoletem pneumatycznym, doprowadziło go do stanu bezbronności, ostatecznie pozbawiając szansy na obronę czy ucieczkę. Po czym po wywołaniu stanu bezbronności, przystąpili do plądrowania mieszkania, wybierając przedmioty do kradzieży, po czym uciekli z rzeczami należącymi do pokrzywdzonego o łącznej wartości 1.810 złotych. Przystawiając pistolet do skroni, nieletni sprawcy, z którymi T. K. działał wspólnie i w porozumieniu, skierowali do pokrzywdzonego słowa powszechnie uznawane za obelżywe (k. 3) grożąc utratą życia w przypadku poruszenia. Groźba natychmiastowego użycia przemocy stanowiąca znamię przestępstwa z art. 280 § § 2 k.k. musi posiadać cechy groźby karalnej, o której mowa w art. 190 § 1 k.k., a zatem groźba taka musi wzbudzić w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa, a zatem zbrodni lub występku na szkodę zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Forma groźby nie ma znaczenia. Groźba może być wyraźna lub dorozumiana. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się, które w zamiarze grożącego ma być zrozumiane jako groźba popełnienia przestępstwa i w rzeczywistości może być tak zrozumiana. Subiektywne odczuwanie zagrożenia przez daną osobę należy konfrontować z wiedzą, doświadczeniem i psychologią reakcji ogółu społeczeństwa, obiektywizować poprzez poczucie zagrożenia w danych okolicznościach, jakie towarzyszyłoby przeciętnemu człowiekowi (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2017 r. IV KK 213/16). Na kanwie niniejszej sprawy, samo posiadanie broni oraz maczety wskazuje na takie zagrożenie, a w zbiegu z ilością sprawców, wtargnięciu do mieszkania, przystawianiem niebezpiecznych narzędzi do skroni i okolicznościami zdarzenia, pokrzywdzony z całą pewnością mógł obawiać się ich użycia.

⚫

art. 31 § 2 k.k.

T. criminis, T. K. z powodu deficytu intelektualnego z towarzyszącymi zaburzeniami zachowania i emocji oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością, miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania znaczenia zarzucanego czynu i pokierowania swoim postępowaniem (art. 31 § 2 k.k.).

W niniejszej sprawie zastosowanie znalazł przepis art. 31 § 2 k.k. Oskarżony T. K. z uwagi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim z towarzyszącymi zaburzeniami zachowania i emocji oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością miał w chwili czynu ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. W konsekwencji jest skłonny podejmować zachowania, w których kieruje się doraźną motywacją, bez zważania na konsekwencję swoich działań i obowiązujące normy społeczno- prawne. Jego wyraźny deficyt intelektualny skutkuje obniżeniem poziomu jego funkcjonowania poznawczego, zaburzoną zdolnością planowania , wnioskowania oraz przewidywania skutków swego postępowania, sugestywnością, skłonnością do poddawania się wpływom otoczenia, a cechy nieprawidłowo kształtującej się osobowości mogą sprzyjać wyzwalaniu zachowań impulsywnych , agresywnych. Wszystko to determinowało zachowanie T. K..

Ustawa stanowi, że sprawca działający w stanie ograniczonej poczytalności dopuszcza się wprawdzie przestępstwa, ale jego wina jest ex definitione zmniejszona. Ograniczona w stopniu znacznym poczytalność sprawcy stanowi istotną okoliczność łagodzącą, a podstawą stosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary może być tylko wtedy, gdy ta okoliczność zestawiona z innymi obciążającymi i łagodzącymi okolicznościami prowadzi do wniosku o niewspółmiernej surowości najniższej kary za dane przestępstwo. Skorzystanie z tego rodzaju przywileju ustawa pozostawia do uznaniu Sądu. Uznanie to jednak nie jest swobodne, lecz zależy od całokształtu okoliczności związanych z popełnionym czynem i odnoszących się do osoby sprawcy. Z treści przepisu art. 31 § 2 k.k. nie wynika, że w wypadkach ograniczonej poczytalności nadzwyczajne złagodzenie kary stanowi regułę, od której Sąd może odstąpić wyjątkowo, gdy przemawiają za tym szczególne okoliczności. Stąd taż nieuzasadnione byłoby oczekiwanie, by sprawcom działającym w warunkach tego przepisu zawsze wymierzać kary nadzwyczajnie złagodzone. Rozstrzygnięcie bowiem o zastosowaniu lub niezastosowaniu dobrodziejstwa wynikającego z art. 31 § 2 k.k. jest rozstrzygnięciem w kwestii wymiaru kary i jako takie musi uwzględniać wszystkie ogólne dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 § 1 k.k., czyli również cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania. Oznacza to zatem, że z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary Sąd może korzystać tylko wówczas, gdy na podstawie całokształtu okoliczności mających wpływ na wymiar kary zasadny staje się wniosek, że dla osiągnięcia celów, którym kara ma służyć, należy zejść poniżej dolnej granicy kary przewidzianej w przepisie stanowiącym podstawę skazania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1980 r., III KR 181/80 OSNPG 1981/2/23, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1979 r. III KR 318/79, Lex nr 21839). Sąd uznał, iż pomimo doniosłości czynu przypisanego oskarżonemu, uwzględniając całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności dotyczących właściwości osobistych T. K., Sąd uznał za zasadne było skorzystanie z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wyrażonej w przepisie 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. K.

I

I

Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności uznając, że oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Wina oskarżonego wynika z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie i jest ewidentna.

Sąd wymierzył karę przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na fakt, że w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania czynu lub pokierowania postępowania była w znacznym stopniu ograniczona. Przy wymierzeniu wysokości kary, Sąd kierował się dyspozycja przepisu art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzając karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

W opinii Sądu wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa.

Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności miał na uwadze, jako okoliczności obciążające:

1) rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, jakiego dopuścił się oskarżony- wskazać bowiem należy, że w przypadku pokrzywdzonego konsekwencją działań oskarżonego było nie tylko przywłaszczenie mienia, lecz także wywołanie u niego szoku, stresu, doznania ujemnych przeżyć psychicznych,

2) wysoki stopień społecznej szkodliwości, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, a zatem zarówno mienia w kwocie 1.810 zł jak i ujemnych następstw psychicznych, sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym wyważenie dwoje drzwi, motywację oskarżonego;

3) uprzednia karalność.

Okoliczności łagodzące, które Sąd wziął pod uwagę wymierzając karę:

1) dopuszczenie się czynu mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznawania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem,

2) upośledzenie w stopniu lekkim z towarzyszącymi zaburzeniami zachowania i emocji oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością,

3) wyraźny deficyt intelektualny skutkujący zaburzoną zdolnością planowania oraz przewidywania skutków swojego postępowania, sugestywnością, skłonnością do poddawania się wpływom otoczenia,

4) treść wywiadu środowiskowego,

5) przyznanie się do winy i złożenie obszernych wyjaśnień w sprawie.

Wskazać należy, że inny jest stopień zawinienia człowieka poczytalnego, a inny człowieka o ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności. Toteż w konsekwencji inny powinien być rozmiar ich odpowiedzialności. Ignorowanie tego faktu nie dałoby się pogodzić z wymaganiami nowoczesnego prawa karnego, którego istotną cechą jest subiektywizacja odpowiedzialności. Surowe karanie osób takich jak oskarżony, o ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności, ponad zasięg jego winy- tylko dla odstraszenia ewentualnych innych, całkowicie poczytalnych i w pełni za swe czyny odpowiedzialnych sprawców, po to by w ten sposób ukształtować ich „świadomość prawną”- byłoby oczywistym sprzeniewierzeniem wymaganiom kary sprawiedliwej. Tylko kara sprawiedliwa współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar i tym samym stwarzać warunki do umocnienia i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Taki pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 19 grudnia 2000 r., II AKa 242/00, publik. OSA 2001,Nr 5,poz.31 i Sąd orzekający w pełni go aprobuje. Skoro stopień winy najściślej zależy od stanu poczytalności sprawcy, to pierwsza z dyrektyw wymienionych w art. 53 § 1 k.k. przemawia tym samym za zdecydowanie łagodnym traktowaniem takich sprawców, u których poczytalność była ograniczona tak dalece, że zachodził wypadek graniczący ze stanem niepoczytalności.

T. K.

III

I

Sąd zgodnie z przepisem art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek przez zniszczenie pistoletu, który służył do popełnienia przestępstwa.

T. K.

IV, V

I

Sąd uznając, że dowody są zbędne dla postępowania karnego, stosownie do art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił je podmiotom uprawnionym tj. dowód rzeczowy w postaci telefonu marki I. (...), opisany pod poz. 5 według wykazu nr (...)- P. Z. oraz dowód rzeczowy w postaci telefonu marki LG, opisany pod poz. 7 według wykazu nr (...) - T. K..

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. K.

II

I

Zgodnie z zasadą obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tzn. zarówno okresu tymczasowego aresztowania, jak i zatrzymania, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności, to jest okres od dnia 20 maja 2020 roku od godziny 17:20 do dnia 3 lutego 2021 roku. Jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

T. K.

VI

I

Z uwagi na udział w sprawie obrońcy oskarżonego T. K. działającego z urzędu zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, zasądzono koszty obrony z urzędu świadczonej na rzecz adwokata S. W. w kwocie 1.260 złotych.

Zgodnie z § 17 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, opłata za sprawę objętą śledztwem wynosi 300 złotych. Zgodnie z §17 ust. 2 pkt 5 powołanego rozporządzenia, opłata za obronę przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją wynosi 600 zł, zaś w świetle § 20 w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. W sprawie odbyły się 4 terminy rozpraw, zatem za pierwszą rozprawę należy się kwota 600 złotych zaś za 3 kolejne kwota po 120 złotych tj.: 600 złotych (pierwsza rozprawa) + 360 złotych (kolejne rozprawy)= 960 złotych. Zatem za postepowanie przygotowawcze opłata wynosi 300 złotych zaś za sądowe960 złotych, łącznie 1.260 zł.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Kierując się możliwościami finansowymi i zarobkowymi oskarżonego T. K., Sąd zwolnił go od uiszczania kosztów procesu w całości oraz odstąpił od wymierzenia mu opłaty. Oskarżony w chwili obecnej nie posiada majątku trwałego oraz oszczędności umożliwiających egzekucję zasądzonych kosztów. Nie posiadał także zatrudnienia przed zatrzymaniem, nigdy nie pracował także w wyuczonym zawodzie. W utrzymaniu korzysta z pomocy matki, będącej w trudnej sytuacji majątkowej. Mając na uwadze sytuację rodzinną, majątkową, Sąd uznał, że wymierzenie kosztów i opłaty byłoby niecelowe.

7.  Podpis

Sędzia Marcin Sosiński