Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 287/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

P. W. (1)

W okresie od 17 stycznia 2018r. do dnia 23 sierpnia 2018r. we W. i innych miejscowościach na terenie kraju i za granicą, działając jako Prezes zarządu firmy (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K. przy ul. (...), dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia ruchomego znacznej wartości w postaci Jachtu M. M. (1) 500, nr fabryczny kadłuba US- (...), nr rej. (...), rok produkcji (...) o wartości 2 041 800,00 zł brutto, czym działał na szkodę (...) S.A. w Ł., tj. czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Spółka (...), której oskarżony P. W. (1) był pełnomocnikiem zawarła z (...) (...). z siedzibą w Ł. umowę leasingu jachtu motorowego (...), nr fabryczny kadłuba US- (...). Prezesem tej spółki był teść oskarżonego. Do 2015r. zrealizowano spłaty około 50 % rat leasingowych. Łódka przez cały okres trwania tej umowy znajdowała się w C.. W 2015r. pojawiły się zaległości w płatności rat (ok 2-3 miesiące). Stan ten uprawniał leasingodawcę do wypowiedzenia umowy. P. W. (1) zaproponował wówczas (...) S.A. kontynuowanie współpracy w ramach leasingu przez należącą do niego spółkę (...) Sp. z o.o.

Proces zmiany leasingobiorcy był stosunkowo długotrwały i trwał około 3 miesięcy. Najpierw doszło do rozwiązania pierwszej umowy leasingu, następnie wyceny wirtualnej jachtu (na podstawie zdjęć). Potem dokonano procesu weryfikacyjnego dla tej nowej spółki, czyli oceny jej zdolności leasingowej, uzyskanie opinii podatkowej, ustanowienie zabezpieczeń dla nowej umowy. Nową wartość przedmiotu leasingu została ustalona na takim poziomie, który pokrył również zaległości spółki (...).

zeznania świadka K. R.

k. 384-386

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

k.322-325

częściowo zeznania świadka D. W. (1)

k. 408-410

W dniu 3 grudnia 2015r. doszło do zawarcie umowy leasingu kapitałowego nr (...) między (...) S.A. (wówczas (...) Sp. z o.o.) a (...) Sp. z o.o. reprezentowaną przez prezesa zarządu P. W. (1). Przedmiotem leasingu był jacht motorowy (...) o numerze fabrycznym kadłuba US- (...) i nr rej. (...), roku produkcji (...). Wartość netto przedmiotu leasingu określono na kwotę 1 660 000 złotych. Umowa została zawarta na 4 lata i zgodnie z jej postanowieniami rata miesięczne wynosiła 34 502,93 złote. W umowie wskazano jak adres siedziby (...) sp. z o.o. K. ul. (...).

Zabezpieczeniem umowy były dwa weksle in blanco poręczone przez (...) Sp. z o.o. wraz z deklaracją wekslową, hipoteka do kwoty 700 000 złotych ustanowiona na nieruchomości położonej w miejscowości G. nr działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Świdnicy prowadził księgę wieczystą nr (...) oraz cesja praw z polisy ubezpieczeniowej budynku, na którym ustanowiono hipotekę.

Przedmiot leasingu nadal znajdował się wówczas w C. i tam doszło do przekazania go oskarżonemu.

Zgodnie z § 7 ust. 6 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu leasingodawca mógł rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym w sytuacji, w której leasingobiorca pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu zalega z jakąkolwiek płatnością wynikającą z umowy.

Decyzją z dnia 11 lipca 2016r. (...) Związek (...) zatwierdził nazwę jachtu motorowego (...), nr fabryczny kadłuba US- (...) w brzmieniu (...). Jako właściciel i armator statku morskiego wskazany był (...) Sp. z o.o.

W dniu 8 września 2017r. doszło do zawarcia aneksu nr (...) do umowy leasingu. Na jego podstawie wskazano nowy sposób zabezpieczenia, gdzie w miejsce dotychczasowej hipoteki ustanowioną nową na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny położony w Ś. przy ul. (...) objęty księga wieczystą nr (...). Jednocześnie w aneksie wskazano nowy adres siedziby spółki we W. przy ul. (...).

11 lipca 2018r. (...) Związek (...) wydał certyfikat jachtowy dla jachtu motorowego (...), nr fabryczny kadłuba US- (...) o wpisaniu do P.. Jako właściciela i armatora wskazano w nim (...) S.A.

kopia umowy leasingu kapitałowego wraz z załącznikami

k. 9-23

częściowo zeznania świadka D. W. (1)

k. 408-410

decyzja (...) z 11.07.2016r.

k. 28

aneks nr (...) do umowy leasingu

k. 24-227

certyfikat jachtowy

k. 29-30

W dniu 2 października 2017r. (...) sp. z o.o. zawarła z (...) sp. z o.o. umowę najmu adresu nieruchomości we W. przy ul. (...), w ramach której Wynajmujący zobowiązał się do odbierania i przechowywania korespondencji przychodzącej na ten adres do (...) Sp. z o.o. i przesyłania informacji o tej korespondencji na adres email (...) Opłata za te usługi wynosiła 80 zł miesięcznie.

W dniu 27 grudnia 2017r. do (...) Sp. z o.o. nadeszło pismo z (...) S.A. adresowane do (...) sp. z o.o. W piśmie tym powoływano się na czynności zmierzające do restrukturyzacji umowy leasingu, do którego jednak nie doszło z uwagi na brak dostarczenia wymaganych dokumentów, wskazanych w tym piśmie. S. tego pisma przesłano na adres email (...) sp. z o.o. Jednocześnie wskazano, że zadłużenie z tytułu tej umowy wynosi 102 486,81 zł i obejmuje trzy raty leasingowe od października do grudnia 2017 r.

W dniu 13 kwietnia 2018r. do (...) Sp. z o.o. nadeszło kolejne pismo z (...) S.A. adresowanego do (...) sp. z o.o. Pismo dotyczyło faktur korygujących za lipiec 2017 r.

W dniu 8 listopada 2018r. (...) sp. z o.o. wypowiedziała (...) sp. z o.o. umowę najmu powierzchni biurowej z uwagi na brak zapłaty za kilka kolejnych faktur.

umowa najmu

k. 366-368

wypowiedzenie umowy najmu

k. 370

zestawienie korespondencji

k. 371-374

kopia pisma (...) S.A. z dnia 18.12.2017 r. wraz z potwierdzeniem przekazania

k. 398

zeznania świadka K. W.

k. 383-384

zeznania świadka K. N.

k. 407

zeznania świadka W. B.

k. 408

Do września 2017 r. oskarżony regulował w miarę systematycznie raty leasingowe.

zestawienie wpłat

k. 188-221

Pod koniec 2017 r. na stronie internetowej firmy (...), zajmującej się czarterem i sprzedażą jachtów zamieszczono ogłoszenie o sprzedaży jachtu motorowego (...), nr fabryczny kadłuba US- (...). Wskazano cenę sprzedaży na kwotę 630 000 dolarów amerykańskich. Oprócz opisu jachtu ogłoszenie zawierało szereg fotografii jachtu, w tym jego wnętrza, wykonanych w porcie poza Stanami Zjednoczonymi, prawdopodobnie w C.. Na zdjęciach jacht posiadał polską banderę.

wydruk ze strony D. Y.

k. 92-121

wydruk „zrzutu” ekranu telefonu

k. 225

W związku z brakiem zapłaty za trzy kolejne raty leasingowe tj. od października do grudnia 2017 r., w dniu 10 stycznia 2018r. (...) S.A. sporządziła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu nr (...) w trybie natychmiastowym, powołując się postanowienia Ogólnych Warunków Umowy Leasingu (§ 7 ust. 6). Jednocześnie w oświadczeniu tym wzywano (...) sp. z o.o. do zwrotu przedmiotu leasingu do dnia 17 stycznia 2018r. Pismo to zostało wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) K., pod którym przesyłka była awizowana.

oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu z potwierdzeniem nadania

k. 51

pismo (...) (...). z dnia 25.04.2022r.

k. 402

W międzyczasie tj. już po wypowiedzeniu umowy leasingu, w okresie maja-czerwca 2018 r., oskarżony kontaktował się przedstawicielem leasingodawcy K. R., jednakże strony nie doszły do porozumienia. W rozmowach telefonicznych z pracownikami (...) S.A. w czerwcu 2018r. oskarżony dowiedział się o wypowiedzeniu umowy leasingu. Następnie kontakt między oskarżonym a pokrzywdzoną spółką urwał się, co zmusiło (...) S.A. do podjęcia kroków windykacyjnych, gdyż oskarżony nie zwrócił przedmiotu leasingu.

5 czerwca 2018r. (...) S.A. udzieliła pełnomocnictwa dla podmiotu G. (...) i Radcowie Prawni z siedzibą w W. do odbioru jachtu motorowego (...), nr fabryczny kadłuba US- (...).

W dniu 11 czerwca 2018r. B. F., działający w imieniu pełnomocnika (...) (...) udał się do siedziby spółki (...) sp. z o.o. we W. przy ul. (...). Tam okazało się, że jest to tzw. wirtualne biuro a pracownik obsługujący dotąd spółkę odmówił przyjęcia wezwania do wydana przedmiotu leasingu. Następnie podjęto czynności w miejscu zameldowania oskarżonego w Ś., gdzie nikogo nie zastano.

W okresie od 15 do 30 lipca 2018r. kolejny pracownik pełnomocnika leasingodawcy – P. K. podjął czynności windykacyjne w C., gdzie bezskutecznie poszukiwał przedmiotu leasingu. W czasie sprawdzania marin w jednej z nich (L. Z.) ustalił, że 30 września 2017r. na jacht (...) wykupiono winietę na wody C. i jednocześnie w Urzędzie Odpraw G. ustalił, że brak jest informacji o odprawach celnych wskazujących na formalne opuszczenie przez jacht wód C.. Płatnikiem za postój jachtu w porcie była czeska spółka (...) s.r.o. należąca do oskarżonego. Następnie P. K. ustalił w kapitanacie (...) w C., że w dniu 18 października 2017r. zgłoszono opuszczenie przez jacht wód terytorialnych C. z (...) po wcześniejszym przypłynięciu do tego portu z włoskiego (...). Jako miejsce docelowe wskazano W..

pełnomocnictwo

k. 67

zeznania świadka B. F.

k. 72-73,

zeznania świadka K. R.

k. 384-386

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

k. 322-325

zeznania świadka P. K.

k. 146-147

kopie dokumentów wystawionych przez kapitanat w D.

k. 148-149

W dniu 6 listopada 2018r. działając w charakterze pełnomocnika (...) sp. z o.o. D. W. (1) (syn oskarżonego) zwrócił się do (...) S.A. z oświadczeniem, w którym deklarował gotowość spłaty rat leasingowych w wysokości 15 000 złotych miesięcznie. Powołał się przy tym na rozmowy z K. R..

kopia oświadczenia wraz z kopią potwierdzenia nadania

k. 320-321

W październiku 2017 r. jacht został przetransportowany do S., na F. do M.. W U. jacht został zarejestrowany na firmę (...), której właścicielem był P. W. (1) pod zmienioną nazwą ( (...), nr rejestracji w U. (...)), rejestracja była ważna do końca 2018 r. W międzyczasie pracownicy pełnomocnika leasingodawcy prowadzili poszukiwania jachtu na własną rękę. Na podstawie ogłoszenia internetowego na stronie D. Y. ustalono, że jacht znajduje się najprawdopodobniej w M., brak było jednak informacji, w której konkretnie marinie jest on zacumowany. Po ustaleniu adresu agenta ww. firmy, w celu weryfikacji ogłoszenia, P. K. skontaktował się z G. C. – jego znajomym, obywatelem U. prosząc go o sprawdzenie prawdziwości ogłoszenia na miejscu. G. C. skontaktował się z agentem D. Y. - A. C. J., z którym umówił się na spotkanie w sprawie kupna jachtu. Agent dwukrotnie przekładał spotkania, a następnie poinformował G. C., iż otrzymał informacje od właściciela jachtu, że łódź jest poza M. i jest przygotowywana na wysyłkę poza granice U.. Jako potwierdzenie agent przesłał wiadomość, którą otrzymał od P. W. (1). Następnie G. C. znalazł ogłoszenie na stronie primeluxuryrentals.com o możliwości wynajmu poszukiwanego jachtu wraz z kapitanem. Po kontakcie ze wskazaną firmą ustalono, że jacht faktycznie znajduje się w M. i jest zacumowany w marinie (...). W dniu 5 marca 2019 r. G. C. udał się do wskazanej mariny i odnalazł jacht, który miał już zmienioną rejestrację, jednakże na rufie statku widoczny był ślad po napisie (...). Po upewnieniu się, że jest to poszukiwany jacht G. C. wezwał policję i po jej przybyciu wszedł na jacht wraz z kapitanem łodzi. (...) następnie została zabezpieczona m.in. poprzez założenie łańcuchów na śruby silników. Kapitan jachtu skontaktował się z żoną P. H. W., która przyjechała do mariny i przekazała kluczyki do łodzi G. C..

W momencie odnalezienia poszukiwanego jachtu nie miał on numeru rejestracyjnego polskiego ani numeru (...) jacht udało się zidentyfikować po sprawdzeniu numeru silnika, który był podany w oryginalnym dowodzie rejestracyjnym przesłanym z P..

Od momentu zajęcia jacht pozostawał na zlecenie leasingodawcy w pieczy G. C. do czerwca 2021 r.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. W.

k. 322-325

zeznania świadka P. K.

k. 326-327

sprawozdanie G. C. z przejęcia jachtu z dnia 18 czerwca 2019 r.

k.224-232

wydruk „zrzutu” ekranu telefonu

k. 225

częściowo zeznania świadka H. W.

k. 380-382

Po odebraniu jachtu w S. został on wyceniony i sprzedany przez (...) S.A. w dniu 30 czerwca 2021r. za kwotę 800 100 złotych.

kopia raportu wyceny

k. 339-356

faktura VAT (...)

k. 357

Oskarżony był karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 15 listopada 2018r. w sprawie VI K 216/18 został skazany za przestępstwo z art. 54 ust. 2 kodeksu karnego skarbowego na grzywnę w ilości 50 stawek dziennych po 100 zł każda. Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2021r. grzywnę zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności. Oskarżony był też poszukiwany listem gończym do sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Okręgową w Świdnicy i został zatrzymany na terenie S. a następnie przekazany do P.. Aktualnie toczy się przeciwko niemu postępowanie przez Sądem Okręgowym w Świdnicy.

P. W. (1) ma (...), wykształcenie wyższe, z wyuczonego zawodu jest ekonomistą, obecnie bez zatrudnienia, rozwiedziony, ma dwóch synów w wieku 25 i 15 lat, pozostaje na utrzymaniu starszego syna, zobowiązany jest także płacić alimenty dla byłej żony – 450 dolarów. P. W. (1) nie był leczony psychiatrycznie, odwykowo, ogólny stan zdrowia dobry.

zapytanie o karalność

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. W. (2)

k. 244-245, 294

k. 252-253

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

kopia umowy leasingu kapitałowego wraz z załącznikami

aneks nr (...) do umowy leasingu

kopia pisma (...) S.A. z dnia 18.12.2017r. wraz z potwierdzeniem przekazania

kopia oświadczenia D. W. (2) wraz z kopią potwierdzenia nadania

zestawienie wpłat

oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu z potwierdzeniem nadania

pismo (...) (...). z dnia 25.04.2022r.

Dokumenty te dotyczą faktu istnienia umowy leasingu między oskarżonym a pokrzywdzoną spółką, który to jest bezsporny między stronami. Zarówno umowa leasingu jak i aneks nr (...) do umowy sporządzone zostały z udziałem oskarżonego i przedstawicieli pokrzywdzonej spółki. Pozostałe dokumenty zaś, w tym oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu z potwierdzeniem nadania, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron – kwestią sporną pozostawało jedynie, czy i kiedy oskarżonemu skutecznie doręczono wskazane wypowiedzenie nie zaś sam fakt jego dokonania przez (...) S.A. Ponadto wskazać należy, iż treść dokumentów koreluje z zeznaniami świadków K. R., B. F. a także częściowo wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami jego żony i syna. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zanegowania wiarygodności wspomnianych dowodów.

decyzja (...) z 11.07.2016r.

certyfikat jachtowy

kopie dokumentów wystawionych przez kapitanat w D.

Dokumenty te są dokumentami urzędowymi, sporządzonymi w sposób przewidziany prawem, niekwestionowanymi przez żadną ze stron.

zeznania świadka K. R.

zeznania świadka B. F.

zeznania świadka P. K.

Zeznania wskazanych świadków – pracowników bądź współpracowników leasingodawcy należało ocenić jako w pełni logiczne, konsekwentne i spójne z innymi zebranymi w sprawie dowodami (m.in. częściowo wyjaśnieniami oskarżonego, częściowo zeznaniami H. W. i D. W. (1), dokumentacją związaną z umową leasingu i windykacją). Świadkowie nie są w żaden sposób związani z oskarżonym, a kontakt z całą sytuacją mieli jedynie w związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi. W swoich zeznaniach świadkowie relacjonowali jedynie przebieg czynności służbowych i zaistniałych w ich trakcie wydarzeń. W ocenie Sadu brak jest racjonalnych powodów, dla których mieliby oni pomawiać oskarżonego o zachowanie, które nie miało miejsca.

Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkami i w oparciu o bezpośrednie spostrzeżenia w czasie składania przez nich zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

umowa najmu

wypowiedzenie umowy najmu

zestawienie korespondencji

Dokumenty te zostały sporządzone bądź przy udziale oskarżonego (umowa najmu) bądź też w trakcie wykonywania określonych czynności zawodowych przez pracowników (...) sp. z o.o. Treść wskazanych dowodów w pełni koreluje także z zeznaniami świadków K. W., W. B. i K. N.. Wiarygodność dowodów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

zeznania świadka K. W.

zeznania świadka W. B.

zeznania świadka K. N.

Zeznania świadków – pracowników oraz pełnomocnika (...) sp. z o.o. opisują schemat współpracy między (...) sp. z o.o oraz (...) sp. z o.o. Zeznania te w pełni korelują z wskazaną powyżej dokumentacją, są logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zanegowania ich wartości dowodowej w niniejszej sprawie.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. W. (2)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której opisywał on pewną chronologię wydarzeń oraz okoliczności użytkowania leasingowanego jachtu. W zakresie tym jego wyjaśnienia są spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym m.in. zeznaniami świadka K. R. oraz dokumentacją leasingową.

częściowo wyjaśnienia świadka H. W.

częściowo zeznania świadka D. W. (1)

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka H. W. w części, w której opisywała ona przebieg działalności czarterowania jachtu oraz wydarzenia z dnia 5 marca 2019 r., gdy doszło do zatrzymania jachtu przez przedstawiciela pokrzywdzonej spółki (...). W zakresie tym zeznania jej są zbieżne ze sprawozdaniem G. C. z przejęcia jachtu z 18 czerwca 2019 r., częściowo wyjaśnieniami oskarżonego oraz zgromadzoną w toku postępowania dokumentacją.

Sąd dał wiarę także zeznaniom świadka D. W. (1) w części, w której opisywał on ogólnie przebieg działalności czarterowania jachtu wraz z ojcem i matką.

Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkami i w oparciu o bezpośrednie spostrzeżenia w czasie składania przez nich zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

sprawozdanie G. C. z przejęcia jachtu z dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd oceni ten dowód z dużą dozą ostrożności, mając na uwadze mało sformalizowane okoliczności działania tej osoby. Jednocześnie jednak nie można nie dostrzec zbieżności informacji zawartych w tym sprawozdaniu z innymi dowodami, w tym zeznaniami świadków i kopiami dokumentów.

Dowód ten został sporządzony przez współpracownika leasingodawcy w U. G. C. i stanowi on opis przebiegu zdarzeń w dniu 5 marca 2018 r., tj. w dniu przejęcia jachtu w M.. G. C. nie jest w żaden sposób związany z oskarżonym, kontakt z całą sprawą miał wyłącznie na gruncie zawodowym, jako osoba współpracująca z przedstawicielami leasingodawcy. Jego rola ograniczała się do zweryfikowania istniejącej oferty oraz odnalezienia i zabezpieczenia łodzi. Jako, że po analizie i kontakcie z firmą czarterującą udało mu się faktycznie odnaleźć jacht, który następnie pozostawał w jego pieczy brak jest podstaw do zanegowania prawdziwości twierdzeń, które zawarł on w swoim sprawozdaniu odnośnie przebiegu poszukiwań oraz przebiegu samego zajęcia jachtu, w szczególności mając na uwadze, iż żadna ze stron de facto nie kwestionowała wiarygodności wskazanego dowodu. Ponadto opis samego zajęcia jachtu jest w większości zbieżny z zeznaniami H. W. w części, w której opisuje ona, iż musiała pojechać do mariny i zwrócić klucze do łodzi.

wydruk ze strony D. Y.

wydruk „zrzutu” ekranu telefonu

Prawdziwość wskazanych dowodów nie była kwestionowana przez strony, brak jest także w ocenie Sądu podstaw by wątpić w ich autentyczność. Co więcej wskazać należy, iż w swoich zeznaniach P. K., K. R. potwierdzili ich autentyczność. W istocie ogłoszenie na stronie D. Y. skutecznie naprowadziło przedstawicieli leasingodawcy na to, że poszukiwany jacht znajduje się na F., wcześniej, jak wynika z zeznań świadków, nie mieli oni pewności, iż jacht opuścił E.. Również prawdziwość wydruku „zrzutu” ekranu telefonu, który przekazał ze swoim sprawozdaniem G. C. nie była kwestionowana ani przez oskarżonego ani przez przedstawicieli leasingodawcy.

kopia raportu wyceny

faktura VAT (...)

Wycena jachtu została wykonana przez profesjonalny podmiot zajmujący się rzeczoznawstwem na rynku amerykańskim, zawiera dokładny opis wyposażenia jachtu wraz z dokumentacją fotograficzną. Rzeczoznawca swoją opinię wydał po bezpośrednich oględzinach jachtu. Następnie wycena posłużyła do sprzedaży jachtu za 800 100 złotych na rzecz (...). W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania dokonanej w ten sposób wyceny jachtu, która uwzględnia stopień jego zużycia i ceny rynkowe.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. W. (2)

Oskarżony w składanych przez siebie wyjaśnieniach w toku postępowania sądowego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których kwestionował zamiar przywłaszczenia jachtu. O ile wyjaśnienia te zasługiwały na wiarę w części dotyczącej chronologii wydarzeń oraz okoliczności użytkowania jachtu, w tym sytuacji spółek prowadzonych przez oskarżonego wraz z rodziną to w pozostałym zakresie nie można uznać ich za wiarygodne. W szczególności na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego, w których negował on swoje sprawstwo w zakresie zarzucanego mu czynu. Oskarżony twierdził, iż nie ukrywał jachtu przed leasingodawcą, miał co prawda problemy ze spłatami rat leasingowych z uwagi na pogorszenie sytuacji finansowej spółki, jednakże w jego ocenie to pokrzywdzona spółka dokonała bezprawnego zajęcia jachtu, a następnie sprzedaży jachtu po zaniżonej wartości. Oskarżony zdaje się przy tym całkowicie bagatelizować swoje zobowiązania wobec (...) S.A., stawiając się de facto w roli pokrzywdzonego. Tymczasem podejmowane przez niego działania stoją w całkowitej sprzeczności z jego wyjaśnieniami. Przede wszystkim oskarżony podkreślał kilkukrotnie, iż nie doręczono mu do dziś wypowiedzenia umowy leasingu, przy czym dalej w swoich wyjaśnieniach wprost przyznał, że był on informowany przez pracowników pokrzywdzonej spółki o tym, że umowa leasingu została mu wypowiedziana, a więc miał on pełną świadomość, iż odpadła podstawa umożliwiająca mu korzystanie z przedmiotu leasingu co implikowało automatycznie konieczność zwrotu jachtu jego właścicielowi. Sam fakt, iż pierwotnie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu zostało wysłane na nieaktualny adres do doręczeń nie zmienia faktu, iż jak przyznał sam oskarżony, co najmniej od czerwca 2018 r. posiadał on wiedzę o wypowiedzeniu mu umowy leasingu. Tym samym co najmniej od tego momentu oskarżony wiedział, że jest zobowiązany do zwrotu użytkowanego jachtu. Tymczasem zamiast zgodnie z postanowieniami umowy leasingu zwrócić jacht leasingodawcy i następnie próbować być może porozumieć się z nim w kwestii dalszej współpracy oskarżony najpierw zerwał kontakt, a następnie składał różne, mało konkretne propozycje leasingodawcy odnośnie potencjalnego zmniejszenia wysokości rat i dalszego kontynuowania umowy, aby ponownie na wiele miesięcy zaprzestać kontaktów z przedstawicielami leasingodawcy. Tymczasem jak wynika z zeznań świadka K. R. stanowisko pokrzywdzonej spółki było jasne – można było rozmawiać o ewentualnej dalszej współpracy dopiero po okazaniu jachtu. Wynikało to z konieczności ustalenia stanu technicznego jachtu, jego wartości i ewentualnej konieczności ustanowienia dodatkowych zabezpieczeń dla tak długiego okresu „nowej” umowy. Z zebranych dokumentów wynika przy tym, że na wskazany adres email wysłano z wirtualnego biura korespondencję z (...) S.A., z której jednoznacznie wynika, że już w grudniu 2017r. informowano oskarżonego o niepowodzeniu w restrukturyzacji umowy leasingu z uwagi na brak dostarczenia przez oskarżonego wymaganych dokumentów. Powołano się tam także na wysokość rosnącego zadłużenia., wskazując na skutek braku wpłat w postaci rozwiązania umowy i wszczęcia egzekucji. Mimo tej wiedzy, oskarżony nie uregulował nawet części zadłużenia, mimo składanych deklaracji o możliwości spłaty kwoty 15 000 zł miesięcznie. Co więcej jego zachowanie w tym ł problemy czasie także poddaje pod wątpliwość prawdziwość jego twierdzeń. Mimo żądania leasingodawcy okazania jachtu oskarżony nigdy nie zrobił, a co więcej nie poinformował on nawet leasingodawcy, że jacht znajdował się już wówczas w S.. Same okoliczności jego wywiezienie także nie są transparentne i sposób przemieszczania się jachtem po wodach Morza Ś. a następne jego wywiezienie do S. wskazuje na faktyczne ukrywanie jachtu przez oskarżonego. W portach C., C. W. nie dochowywał wymogów formalnych dotyczących zgłoszenia wpłynięcia i wypłynięcia na wody U.. Płatności dokonywał za pomocą swojej czeskiej spółki, której dane nie figurowały w żadnych dokumentach związanych z leasingiem. W swoich wyjaśnieniach nie potrafił także wskazać, z jakiego portu i kiedy jacht został wywieziony z Europy. Jak wynika z poczynionych ustaleń nie poinformował także leasingodawcy o zamiarze przetransportowania jachtu do A., choć jak twierdził, mógł zgodnie z umową użytkować jacht także poza Europą. Znamienne jest także, iż nawet w swoich wyjaśnieniach oskarżony ani razu nie wspomniał, że chciał zwrócić łódź leasingodawcy, zakładając ciągle niejako automatycznie, że pokrzywdzona spółka musiała być zainteresowana kontynuowaniem współpracy na jego warunkach.

Nie zasługiwały także na wiarę wyjaśnienia oskarżonego w części, w której twierdził on, że jacht został wystawiony na sprzedaż przez agenta z firmy (...) bez jego autoryzacji, czy też pełnomocnictwa, oraz że jest to powszechna praktyka. Uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego w ocenie Sądu nieprawdopodobne jest, by oferta sprzedaży jachtu wraz z fotografiami jej wnętrza wystawiona została bez wiedzy i zgody oskarżonego. Szczególnie charakterystyczne jest przy tym to, że oferta zawierała wiele zdjęć także z wnętrza jachtu, wykonanych poza miejscem jego cumowania na F.. Co więcej twierdzenia P. W. (1) w tej materii stoją w całkowitej sprzeczności z dowodem w postaci zrzutu ekranu telefonu z rozmowy między G. C. a przedstawicielem D. Y. C. J., w trakcie której P. W. (1) informował agenta, iż nie jest możliwe spotkanie się przez niego z kupcem (G. C.), gdyż aktualnie miał on przebywać w Europie, łódź zaś miała znajdować się poza M.. Skoro więc agent miał numer oskarżonego i wprost informował go, że znalazł kupca i chciałby mu pokazać jacht i z odpowiedzi oskarżonego wynika, że nie był on absolutnie zaskoczony całą sytuacją to w ocenie Sądu nie sposób przyjąć, że cała operacja sprzedaży łodzi odbywała się bez wiedzy i autoryzacji oskarżonego. Znamienne w tym wypadku jest także, iż zapytany o tę wiadomość na rozprawie oskarżony wyjaśnił, iż „nie jest pewny czy prowadził taką korespondencję”, nie kojarzył przy tym A. C. Juniora, kojarzył natomiast firmę (...).

Sąd nie dał wiary także wyjaśnieniom oskarżonego, w których twierdził on, iż cała operacja rejestracji jachtu w U. pod zmienioną nazwą i zmienioną rejestracją miała charakter wyłącznie administracyjny. Wyjaśnienia te stoją w sprzeczności przede wszystkim z dowodem w postaci sprawozdania z przejęcia jachtu przez G. C., a także z zeznaniami świadka P. K.. Z zeznań tych wynika, że jacht nie posiadał na burcie polskiego numeru rejestracyjnego a powinien się on tam znajdować, miał on także zmienioną nazwę oraz usunięto tabliczkę znamionową z numerem kadłuba. By możliwe było zidentyfikowanie jachtu konieczne okazało się sprawdzenie numeru silnika, który był podany w oryginalnym dowodzie rejestracyjnym przesłanym z P.. Co więcej do sprawozdania zostały załączona dokumentacja fotograficzna, która potwierdza treść zeznań P. K.. Z dokumentów znalezionych na jachcie wynikało, że został on zarejestrowany w U. na firmę (...), której właścicielem był P. W. (1), pod numerem rejestracyjnym (...) i pod nową nazwą (...). Dość naiwnie brzmią także wyjaśnienia oskarżonego dotyczące powodów zmiany nazwy jachtu. Jak wyjaśnił bowiem przyczyną były trudności z wymową sowa „H. w nazwie jachtu.

W ocenie Sądu, uwzględniając zasady logiki i doświadczenia życiowego nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, mając w szczególności na uwadze, iż oskarżony dokonał owej rejestracji jachtu w U. pod zmienionymi danymi bez wiedzy i zgody leasingodawcy.

Na koniec tych rozważań trzeba podkreślić, że Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

częściowo zeznania świadka H. W.

częściowo zeznania świadka D. W. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka H. W. w zakresie jakim negowała ona sprawstwo oskarżonego. Zeznania te stoją bowiem w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadków K. R., P. K., sprawozdaniem sporządzonym przez G. C. oraz dowodami z dokumentów. Mając na uwadze osobistą relację łączącą świadka z oskarżonym, a przede wszystkim fakt, iż również na gruncie zawodowym świadek współpracowała z oskarżonym w zakresie działalności czarterowej, a także fakt, iż jak wspomniano powyżej, zeznania te stoją w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, należało ocenić zeznania świadka w tym zakresie jako niewiarygodne.

Podobnie Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. W. (1), w zakresie jakim podważał on sprawstwo oskarżonego, a także twierdził, iż jacht posiadał przez cały pobyt w U. polskie oznaczenia rejestracyjne. Zeznania te stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków K. R., P. K., sprawozdaniem sporządzonym przez G. C. oraz dowodami z dokumentów. Co więcej świadek sam zeznał, iż „wie, że ojciec naklejał jakieś oznaczenia”. Nie zasługują także na wiarę twierdzenia świadka, iż podejmowali oni z oskarżonym wszelkie działania dotyczące rozwiązania sprawy z (...) S.A. Gdyby tak bowiem faktycznie było, wówczas leasingodawca nie musiałby zlecać poszukiwań jachtu a następnie samodzielnie dokonywać jego zatrzymania.

Również w przypadku świadka D. W. (1) mając na uwadzę jego relację osobistą z oskarżonym, fakt, iż świadek również zajmował się zawodowo, wspólnie z ojcem działalnością czarterową, a także był jego pełnomocnikiem, a przede wszystkim fakt, iż twierdzenia świadka są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w ocenie Sądu nie sposób uznać jego zeznań w tym zakresie za wiarygodne.

W tym miejscu ponownie należy podkreślić, iż Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkami i w oparciu o bezpośrednie spostrzeżenia w czasie składania przez nich zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

pierwszy

P. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., tj. przywłaszczenia powierzonego mienia ruchomego znacznej wartości w postaci Jachtu M. M. 500, nr fabryczny kadłuba US- (...), nr rej. (...), rok produkcji (...) o wartości co najmniej 800 100 zł, czym działał na szkodę (...) S.A. w Ł..

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 284 § 2 k.k. podlega bowiem sprawca, który przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Ocena realizacji znamion tego przestępstwa sprowadza się zatem do ustalenia trzech składników: znamienia przywłaszczenia, rzeczy ruchomej i jej powierzenia.

Jako przywłaszczenie powszechnie już przyjmuje się rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym, z wykluczeniem osoby uprawnionej (por. Zoll Andrzej - red., Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, WK 2016). Jego istota sprowadza się do uzewnętrznienia zachowania sprawcy, czyli ustawowego rozporządzenia rzeczą ruchomą poprzez włączenie je do swojego majątku albo wykonywanie w stosunku do niej innych uprawnień właścicielskich. Sprawca przywłaszczenia działa zatem z zamiarem pozbawienia własności rzeczy jej właściciela. Ów zamiar może się przejawiać np. w bezprawnym zatrzymaniu cudzej rzeczy, odmowie jej zwrotu, któremu towarzyszy cel w postaci uczynienia z rzeczy swoje własności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 27 września 2019 r. II AKa 122/19, LEX nr 2766155).

Powierzenie cudzej rzeczy ruchomej sprowadza się do przekazania władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Innymi słowy oznacza przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością (por. Zoll Andrzej - red., Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, WK 2016). Podstawą takiego powierzenia może być dowolna umowa przewidująca jako jej element składowy właśnie przeniesienia władztwa nad rzecz z zastrzeżeniem jej zwrotu.

Rzeczami ruchomymi natomiast są wszelkie samoistne przedmioty materialne niebędące nieruchomościami ani ich częściami składowymi. Jednocześnie powinny one spełniać kryteria zawarte w definicji rzeczy tj. muszą być one materialnymi częściami przyrody (w stanie pierwotnym lub przetworzonym), wyodrębnionym z przyrody (w sposób naturalny lub sztuczny) i mogącymi stanowić samoistny przedmiot obrotu i stosunków prawnorzeczowych.

Przepis art. 294 § 1 k.k. określa natomiast znamiona kwalifikujące przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. z uwagi na wartość przywłaszczonego mienia. Definicja mienia znacznej wartości została zawarta w art. 115 § 5 k.k. i zgodnie z nią mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.

Analiza zachowania oskarżonego doprowadziła do wniosku, że swoim zachowanie wyczerpał on wszystkie znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., a jego sprawstwo i wina nie budą wątpliwości.

Po pierwsze z całą pewnością jacht, będący przedmiotem umowy leasingu stanowił cudzą rzecz ruchomą w rozumieniu art. 284 § 2 k.k. Jak wynika bowiem z ogólnych warunków umowy leasingu jacht został przekazany przez leasingodawcę spółce (...) sp. z o.o., której prezesem zarządu był oskarżony, do używania i pobierania pożytków, czyli został mu powierzony. Nie ulega także wątpliwości, iż przez cały okres trwania umowy leasingu jacht pozostawał własnością leasingodawcy. Zgodnie z umową oskarżony zobowiązany był uiszczać miesięczne raty leasingowe przez cały okres jej trwania, z zastrzeżeniem możliwości przedterminowego rozwiązania umowy w przypadku niewywiązywania się przez oskarżonego z płatności. W okresie od października 2017 do grudnia 2017 r. oskarżony zaprzestał spłacania rat leasingowych. Pismem z dnia 18 grudnia 2017 r. (...) S.A. poinformowało oskarżonego, iż stan jego zaległości za wskazany okres wynosi 102 486,81 zł. Ponadto oskarżony został poinformowany, że brak zapłaty zaległości wiązać się będzie z rozwiązaniem umowy i rozpoczęciem działań windykacyjno-egzekucyjnych. Pomimo wezwania oskarżony nie uregulował wspomnianych zaległości, w związku z czym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r. (...) S.A. złożyło oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu nr (...) w trybie natychmiastowym powołując się na postanowienia Ogólnych Warunków Umowy Leasingu (§ 7 ust. 6). Jednocześnie w oświadczeniu tym wezwano (...) sp. z o.o. do zwrotu przedmiotu leasingu do dnia 17 stycznia 2018 r. Pismo to zostało wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) K., pod którym przesyłka była awizowana – adres ten był nieaktualny, albowiem od pewnego czasu spółka korzystała z „wirtualnego biura” znajdującego się we W., przy ul. (...) i tam powinna być kierowana korespondencja związana z umową. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż już po wypowiedzeniu umowy leasingu tj. w styczniu 2018 r. oskarżony co najmniej kilkukrotnie rozmawiał z przedstawicielem leasingodawcy K. R.. Jak przyznał sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach, w trakcie jednej z rozmów z K. R., które odbywały się na przestrzeni maja-czerwca 2018 r., bądź też w trakcie rozmowy z jednym z pracowników leasingodawcy z działu windykacji został poinformowany o wypowiedzeniu mu umowy leasingu. Tym samym należało stwierdzić, że co najmniej od czerwca 2018 r. oskarżony miał pełną świadomość, iż została mu wypowiedziana umowa leasingu, co jednocześnie oznaczało konieczność zwrotu jachtu. Tymczasem oskarżony nie tylko nie zwrócił jachtu, ale też nie poinformował leasingodawcy, że jacht znajdował się już wówczas w S.. Co więcej oskarżony podjął czynności w celu sprzedaży jachtu, o czym świadczy jego współpraca z firmą (...), zajmującą się m.in. pośrednictwem w sprzedaży jachtów. Oferta sprzedaży jachtu wystawiona na stronie pośrednika, a także dowód w postaci zrzutu ekranu z rozmowy między pośrednikiem A. C. J., a G. C. (współpracownikiem leasingodawcy), który jasno wskazuje, iż oskarżony miał pełną świadomość istnienia oferty i sam ją pilotował, wskazują na chęć dokonania sprzedaży przedmiotu leasingu przez oskarżonego. Co więcej w trakcie składania wyjaśnień oskarżony stwierdził, że „nie jest pewny czy prowadził taką korespondencję” z agentem, a także przyznał, że kojarzy firmę (...). Wyjaśnienia oskarżonego, w których próbował on przekonywać, iż wystawienie oferty sprzedaży jachtu było samowolną i niekonsultowaną z nim inicjatywą agenta D. Y. w ocenie Sądu, nie zasługiwały na wiarę.

Co więcej oskarżony nie tylko nie poinformował dobrowolnie leasingodawcy o miejscu, w którym znajdowała się jacht, ale wręcz podejmował kroki w celu skutecznego jej ukrycia, a następnie dokonania sprzedaży. W tym celu oskarżony zarejestrował jacht w U. pod zmienioną nazwą oraz zmienionym numerem rejestracyjnym, ponadto usunięto tabliczkę znamionową z numerem kadłuba. Oznaczenia jachtu zostały na tyle skutecznie zmienione, że współpracownik leasingodawcy, który w jego imieniu miał sprawdzić ogłoszenie jednego z serwisów czarterowych nie był w stanie na pierwszy rzut oka zidentyfikować jachtu i konieczne było porównanie nr silnika z numerem wpisanym do polskiego dowodu rejestracyjnego. Fakt, iż oskarżony nie poinformował leasingodawcy o zarejestrowaniu jachtu w U. pod zmienionymi danymi identyfikacyjnymi świadczy bez wątpienia o jego celowym działaniu nastawionym na pokrzywdzenie (...) S.A. Odnosząc się natomiast do kwestii propozycji, jaką w dniu 6 listopada 2018 r. w imieniu oskarżonego złożył leasingodawcy jego pełnomocnik D. W. (1), który to zadeklarował gotowość zapłaty rat leasingu w wysokości 15 000 zł miesięcznie, wskazać należy, iż okoliczność ta pozostaje w zasadzie irrelewantna dla bytu przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. Wówczas już bowiem toczyło się postępowanie przygotowawcze w sprawie, leasingodawca także we własnym zakresie podejmował już działania w celu odszukania i zabezpieczenia przedmiotu leasingu. W tym miejscu zwrócić uwagę należy, iż w trakcie negocjacji z leasingodawcą oskarżony zdawał się ciągle występować „z pozycji siły”, nie bacząc na to, że nie był on właścicielem jachtu a jedynie leasingobiorcą, nie proponując także ani razu zwrotu jachtu, pomimo że jak wynika z zeznań świadka K. R. leasingodawca wprost uzależniał jakiekolwiek negocjacje z oskarżonym od fizycznego okazania mu przedmiotu leasingu.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia leasingodawcy własności jachtu, powierzonego mu na mocy umowy leasingu. Unikanie przez oskarżonego kontaktu z leasingodawcą, ukrywanie faktu, iż jacht ten znajduje się w U., działania podjęte w S. w celu zmiany jego numerów identyfikacyjnych wreszcie wystawienie ogłoszenia o chęci sprzedaży jachtu świadczą bez wątpienia, iż oskarżony w rzeczywistości traktował powierzone mu mienie jak rzecz własną, postępując wobec niej jak właściciel i wykonując uprawnienia właścicielskie. Tym samym oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa przywłaszczenia stypizowanego w art. 284 § 2 k.k.

Wbrew wyjaśnieniom oskarżonego okoliczności ekskulpującej nie stanowi liczenie na ponowne wznowienie umowy leasingowej np. na skutek prowadzonych negocjacji. Jak wskazano powyżej brak okazania jachtu, ukrywanie miejsca jego położenia a przede wszystkim brak spłaty istniejących zaległości (jak wynika z zeznań K. R. zaległości te wobec leasingodawcy oscylują na sumę ponad 300 000 zł) wskazywały na brak racjonalnych podstaw do wznowienia leasingu. Jak zasadnie wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 25 lutego 2020 r. sprawie II AKa 390/19 „To że oskarżony nie mając ku temu żadnych już wówczas racjonalnych podstaw, liczył na wznowienie umów leasingu, nie skutkuje uznaniem, że nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.” (LEX nr 3039376).

Zaakceptowanie zachowania i rozumowania oskarżanego doprowadziłoby do sytuacji, w której pokrzywdzony nie dysponowałby żadna ochrona prawną. Sprawca mógłby bowiem korzystając bezumownie z rzeczy, wpłacając według własnego uznania co do wysokości i terminu dowolne kwoty, składać kolejne bezpodstawne deklaracje zwrotu używanej rzeczy (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 lutego 2020 w sprawie II AKa 390/19, LEX nr 3039376).

Jak wynika z opisu przypisanego oskarżonemu czynu Sąd dokonał zmiany w zakresie czasu i miejsca jego popełnienia oraz wartości przywłaszczonej rzeczy.

Zgodnie z zarzutem sformułowanym w akcie oskarżenia za datę popełnienia czynu przyjęto okres od 17 stycznia 2018 r. do 23 sierpnia 2018 r. Jako datę początkową czynu wskazano więc ostatni dzień jaki leasingodawca wyznaczył oskarżonemu do zwrotu przedmiotu leasingu. Stanowisko takie należy ocenić jako błędne i niuwzględniające w pełni okoliczności sprawy. W szczególności wskazać należy, iż oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu przez (...) SA. datowane jest na dzień 10 stycznia 2018 r. Pismo to zostało wysłane na adres ul. (...), (...)-(...) K., pod którym przesyłka była następnie awizowana. We wskazanej dacie oskarżony używał już adresu do korespondencji we W., przy ul. (...). Tym samym należało stwierdzić, iż w dniu 17 stycznia 2018 r. oskarżony nie wiedział jeszcze nawet o fakcie wypowiedzenia mu umowy leasingu, co tym bardziej nie pozwala na przyjęcie jako daty popełnienia czynu wskazanego terminu. Dokonanie przestępstwa przywłaszczenia następuje w chwili uzewnętrznienia przez sprawcę woli rozporządzenia cudzą rzeczą lub prawem majątkowym jak własnym, z wyłączeniem osoby uprawnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2016 r., III KK 89/16, Prok. i Pr. 2016 r., z. 11, poz. 8). Logiczną konsekwencją takiego ujęcia jest oznaczanie czasu popełnienia przestępstwa jako konkretnej daty, bądź co najmniej zbliżonego czasu, a nie jako pewnego okresu (tak jak w przypadku zarzutu z aktu oskarżenia - 7 miesięcy). Przywłaszczenie nie może bowiem ze swej natury trwać przez jakiś okres, tzn. od pewnego do pewnego momentu. W przypadku zachowania oskarżonego takim zamanifestowaniem owej woli jest wyrażenie w jakikolwiek sposób braku woli zwrotu przedmiotu leasingu uprawnionemu.

Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego o fakcie wypowiedzenia mu umowy leasingu dowiedział się w okresie maja-czerwca 2018 r. po rozmowie z K. R. bądź też jednym z pracowników windykacji. Tym samym co najmniej od czerwca 2018 r. oskarżony miał pełna świadomość, iż jest on zobowiązany do zwrotu jachtu a mimo tego nie dokonał zwrotu. Tym samym należało stwierdzić, iż oskarżony swoją biernością oraz unikaniem kontaktu z oskarżonym już po powzięciu informacji o wypowiedzeniu umowy a także podejmowanymi w międzyczasie działaniami mającymi na celu uniemożliwienie zwrotu przedmiotu leasingu w sposób wystarczający uzewnętrznił wolę rozporządzenia jachtem jak swoją własnością. Tym samym jako datę popełnienia czynu należało zaś przyjąć czerwiec 2018 r.

Odnosząc się zaś do kwestii miejsca popełnienia czynu należało wskazać, iż zgodnie z art. 6 § 2 k.k. czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. ma charakter materialny, a do jego znamion należy skutek w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) rzeczy ruchomej powierzonej sprawcy.

W tym miejscu zasadnym jest odnieść się do reguł kodeksu cywilnego w świetle których miejsce, w którym dłużnik jest zobowiązany spełnić świadczenie, określa się mianem miejsca wykonania zobowiązania. Kwestię tę reguluje art. 454 k.k., z którego treści wynika, że w braku oznaczenia miejsca spełnienia świadczenia oraz przy niemożności ustalenia takiego miejsca z uwagi na właściwość zobowiązania dla ustalenia miejsca, w którym świadczenie powinno być spełnione, należy badać charakter świadczenia, do jakiego dłużnik jest zobowiązany. Odmienne reguły obowiązują w odniesieniu do zobowiązań pieniężnych i niepieniężnych, czyli takiego jak w przypadku oskarżonego (zwrot rzeczy ruchomej). Świadczenie niepieniężne powinno zostać spełnione w miejscu, w którym w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał miejsce zamieszkania lub siedzibę. Przyjąć zatem należy, że w omawianym układzie procesowym miejscem tym będą miejscowości, w której znajdowała się siedziba dłużnika, a ta zmieniła się w trakcie trwania umowy leasingu z K. na W..

Jako miejsce popełnienia czynu należało więc wskazać W..

Sąd nie podzielił także stanowiska oskarżyciela co do wartości przedmiotu przywłaszczenia. Za taką wartość przyjęto bowiem wartość przedmiotu leasingu na dzień zawarcia umowy, tj. kwotę 2 041 800 zł brutto, nie uwzględniając przy tym naturalnego spadku wartości związanego z czasem jego użytkowania i stanem technicznym oraz stopniem jego zużycia w chwili dokonania przestępstwa. Wskazać przy tym należy, iż określenie wartości rynkowej przedmiotu sprzeniewierzenia na czas popełnienia czynu powinno uwzględniać przede wszystkim stopień jego zużycia. Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości jachtu Sąd podkreśla, że do ustalenia wartości rzeczy używanych nie zawsze są konieczne wiadomości specjalne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2013 r., V KK 296/13, L.). W aktach sprawy znajduje się bowiem kopia raportu z wyceny jachtu wykonanego na terytorium U. na zlecenie (...) S.A. przez M. M. (3) S. and C. sporządzona w oparciu o czytelną metodologię. Na podstawie osobistych oględzin przez rzeczoznawcę, uwzględniając m.in. stopień zużycia jachtu określono tzw. godziwą wartość rynkową na kwotę 125 000 dolarów. Natomiast jak wynika z faktury VAT nr (...) z dnia 30 czerwca 2021 r. jacht został sprzedany przez leasingodawcę (...) za cenę 800 100 złotych. Uznając więc, że kwota ta stanowi rzeczywistą rynkową wartość przedmiotowego jachtu należało przyjąć kwotę 800 100 zł jako wartość przedmiotu przywłaszczenia. Wartość ta przekracza czterokrotnie kwotę, która zgodnie z art. 115 §5 k.. stanowi mienie znacznej wartości, w związku z czym czyn oskarżonego wyczerpywał postać kwalifikowaną przestępstwa przywłaszczenia, opisaną w art. 294 § 1 k.k.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. W. (1)

I

1.1.1.

Wymierzając oskarżonemu karę za popełnione przestępstwo Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu, który przejawia się w naruszeniu zasad pewności obrotu. Przez swoje zachowanie oskarżony naruszył zasady prawidłowego funkcjonowania obrotu prawnego, zasadę jego pewności i bezpieczeństwa. Każdy uczestnik tego obrotu ma prawo oczekiwać, że osoba przyjmująca na siebie pewne zobowiązanie przy umowie dwustronnej jest w stanie je wykonać. Założenie, że każdy kontrahent działa z zamiarem pokrzywdzenia wierzyciela praktycznie uniemożliwiłoby prowadzenie normalnej działalności gospodarczej. Należy jednak podkreślić, iż wielość zjawisk tego typu staje się coraz większym problemem, który oprócz szeregu utrudnień natury proceduralnej jest czynnikiem, zwiększającym ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej. Sposób postępowania oskarżonego bez wątpienia potwierdza zasadność zarzutu naruszenia pewności obrotu gospodarczego.

Dokonując oceny społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął także pod uwagę znaczną wartość powierzonego mienia, którą przywłaszczył sobie oskarżony.

Przy wymiarze kary Sąd brał pod uwagę także stopień zawinienia oskarżonego, który należy określić jako znaczny. Oskarżony miał całkowitą swobodę podjęcia decyzji realizacji zachowania zgodnego z prawem, a pomimo to, działając w zamiarze bezpośrednim, dopuścił się czynu zabronionego.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności stanowi właściwą reakcję karną na zachowanie oskarżonego, jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i zapewni przestrzeganie przez niego porządku prawnego.

II

1.1.1.

W oparciu o treść art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. W ocenie Sądu kara nawet warunkowo zawieszona spełni w przypadku oskarżonego swoje cele, a w szczególności zapobiegnie popełnieniu przez niego kolejnych przestępstw. Orzeczona warunkowo zawieszona kara w przekonaniu Sądu będzie oddziaływać na oskarżonego jako swoiste ostrzeżenie na przyszłość. Okres wyznaczonej oskarżonemu próby odzwierciedla charakter naruszonych przez niego norm prawnych. Tak orzeczona kara w ocenie Sądu stanowi właściwą reakcją karną na jego zachowanie, jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i nie nosi jednocześnie znamion kary niewspółmiernie surowej. Jednocześnie zdaniem Sądu, uwzględniając zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, można wysnuć wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną.

III

1.1.1.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby, czyniąc tym samym zadość obowiązkowi nałożenia jednego ze wskazanych w art. 72 § 1 k.k. obowiązków przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

W związku z faktem, iż na podstawie art. 78 § 1 k.p.k. oskarżonemu wyznaczono obrońcę z urzędu w osobie adw. A. K. należało zasądzić na jej rzecz od Skarbu Państwa kwotę 1328,40 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

V

Rozstrzygnięcie o kosztach oparto na art. 627 k.p.k. Na koszty te składały się koszty obrony z urzędu w postępowaniu sądowym, koszty postępowania przygotowawczego w kwocie 140 zł, ryczałt za doręczenie wezwań w kwocie 20 zł oraz opłata w wysokości 180 zł wymierzona na podstawie art. 2 ust. 1pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

6.  1Podpis

Sędzia Andrzej Lewandowski