Treść orzeczenia III K 358/23 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

III K 358/23 - wyrok Sąd Okręgowy we Wrocławiu z 2024-03-22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 22 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Marchwicka

Sędziowie: Sędzia Mariusz Wiązek

Ławnicy Anna Litońska - Stawirej

Jolanta Jabłońska - Cembruch

Grażyna Słowik

Protokolant: Oliwia Marczewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej - Piotr Sury

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 4.01.2024r. 1.02.2024r., 21.02.2024r. i 18.03. 2024r.

we Wrocławiu

sprawy

K. K. (1) (K. K. (1))

syna E. i S. z domu Ś.

urodz. (...) w W.

PESEL (...)

oskarżonego o to, że

I. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., zabił J. K. (1) w ten sposób, że działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego bił pokrzywdzonego po ciele, a następnie zadawał ciosy nożem kuchennym, czym spowodował u pokrzywdzonego rany tłuczone głowy, głębokie rany cięte szyi z przecięciem tętnicy oraz żyły szyjnej, tkanki podskórnej mięśni oraz nacięciem chrząstki tarczowatej, ranę cięta policzka, ranę kłutą brzucha, rany cięte kończyn górnych, skutkujących śmiercią pokrzywdzonego w wyniku następowego wykrwawienia,

tj. o czyn z art. 148§1 k.k.

II. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., działając w zamiarze popełnienia czynu zabronionego wymuszenia rozbójniczego na S. K., bezpośrednio zmierzał do jego popełnienia w ten sposób że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej stosował groźbę bezprawną pozbawienia pokrzywdzonego życia oraz przemoc w postaci chwycenia za szyję, usiłując doprowadzić pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wydanie mu zapalniczki przy czym zamiaru nie osiągnął z uwagi na opór oraz wyswobodzenie się pokrzywdzonego

tj. o czyn z art.13§1 k.k. w zw. z art.282 k.k.

III. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K. groził T. C. pozbawienia życia jego oraz członków jego rodziny, a groźby spowodowały w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,

tj. o czyn z art.190§1 k.k.

IV. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K. umyślnie uszkodził należące do T. C. elektronarzędzia oraz samochód dostawczy, powodując szkodę w wysokości nie mniejszej niż 2550 złotych

tj. o czyn z art.288§1 k.k.

V. w nocy z 12 na 13.06.2023r. w K. oraz we W. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zastraszenia oraz poniżenia groził sierż. K. R. pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała oraz zgwałceniem, znieważał funkcjonariusza słowami powszechnie uznawanymi z obelżywe, jak też naruszył nietykalność cielesną K. R. poprzez pochwycenie jej rękami za szyję oraz duszenie

tj. o czyn z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k.

VI. w nocy z 12 na 13.06.2023r. w K. oraz we W. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zastraszenia oraz poniżenia groził sierż. A. K. pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, znieważał funkcjonariusza słowami powszechnie uznawanymi z obelżywe, jak też naruszył nietykalność cielesną A. K. poprzez kopnięcie go w podbrzusze

tj. o czyn z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k.

* * *

I. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.148§1 k.k. i za to na podstawie art.148§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

II. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., działając w zamiarze zmuszenia pokrzywdzonego S. K. do wydana mu zapalniczki, stosował groźbę bezprawną pozbawienia pokrzywdzonego życia oraz przemoc w postaci chwycenia za szyję, przy czym zamiaru nie osiągnął z uwagi na opór oraz wyswobodzenie się pokrzywdzonego, co stanowi przestępstwo z art.13§1 k.k. w zw. z art.191§1 k.k. i za to na podstawie art.191§1 k.k. w zw. z art.14§1 k.k. w zw. z art.4§1 k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.190§1 k.k. i za to na podstawie art.190§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.288§1 k.k. i za to na podstawie art.288§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k. i za to na podstawie art.222§1 k.k. w zw. z at.11§3 k.k. w zw. z art.57b k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI. uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k. i za to na podstawie art.222§1 k.k. w zw. z at.11§3 k.k. w zw. z art.57b k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art.85§1 k.k. i art.86§1 k.k. i art.88 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego K. K. (1) kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

VIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 12.06.2023r. godz. 23:45 do dnia 28.08.2023r. i od 26.10.2023r. do 22.03.2024r.

IX. na podstawie art.46§1 k.k. zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. F. kwotę 150.000 zł (stu pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia;

X. na podstawie art.46§1 k.k. zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. K. kwotę 150.000 zł (stu pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia;

XI. na podstawie art.46§1 k.k. zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz pokrzywdzonej K. L. kwotę 50.000 zł (pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia;

XII. na podstawie art.44§2 k.k. orzeka przepadek dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...), (...) oraz (...), (...), (...) zarządzając ich zniszczenie;

XIII. na podstawie art.230§2 k.p.k. orzeka o zwróceniu oskarżycielowi posiłkowemu B. K. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...) oraz (...) i (...);

XIV. na podstawie art.230§2 k.p.k. orzeka o zwróceniu D. D. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...) i (...);

XV. na podstawie art.29 ust.1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. (1) kwotę 3099,60 zł z tytułu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w tym 579,60 zł podatku od towarów i usług;

XVI. na podstawie art.627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. F. kwotę 3075 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika;

XVII. na podstawie art.627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. K. kwotę 3075 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika;

XVIII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Ławnik Sędzia Sędzia Ławnik Ławnik

Grażyna Słowik Mariusz Wiązek Agnieszka Marchwicka Jolanta Jabłońska- Cembruch Anna Litońska - Stawirej

UZASADNIENIE

Sygnatura akt

Sygn. akt III K 358/23

4354-0.Ds.859.2023 Prokuratura Rejonowa w Ś.

1. USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

K. K. (1)

VII. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., zabił J. K. (1) w ten sposób, że działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego bił pokrzywdzonego po ciele, a następnie zadawał ciosy nożem kuchennym, czym spowodował u pokrzywdzonego rany tłuczone głowy, głębokie rany cięte szyi z przecięciem tętnicy oraz żyły szyjnej, tkanki podskórnej mięśni oraz nacięciem chrząstki tarczowatej, ranę cięta policzka, ranę kłutą brzucha, rany cięte kończyn górnych, skutkujących śmiercią pokrzywdzonego w wyniku następowego wykrwawienia,

co stanowi przestępstwo z art. 148§1 k.k.

VIII. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., działając w zamiarze zmuszenia pokrzywdzonego S. K. do wydana mu zapalniczki, bezpośrednio zmierzał do jego popełnienia w ten sposób że stosował groźbę bezprawną pozbawienia pokrzywdzonego życia oraz przemoc w postaci chwycenia za szyję, przy czym zamiaru nie osiągnął z uwagi na opór oraz wyswobodzenie się pokrzywdzonego, co stanowi przestępstwo z art.13§1 k.k. w zw. z art.191§1 k.k.

IX. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K. groził T. C. pozbawienia życia jego oraz członków jego rodziny, a groźby spowodowały w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co stanowi przestępstwo z art.190§1 k.k.

X. dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K. umyślnie uszkodził należące do T. C. elektronarzędzia oraz samochód dostawczy, powodując szkodę w wysokości nie mniejszej niż 2550 złotych

co stanowi przestępstwo z art.288§1 k.k.

XI. w nocy z 12 na 13.06.2023r. w K. oraz we W. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zastraszenia oraz poniżenia groził sierż. K. R. pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała oraz zgwałceniem, znieważał funkcjonariusza słowami powszechnie uznawanymi z obelżywe, jak tez naruszył nietykalność cielesną K. R. poprzez pochwycenie jej rękami za szyję oraz duszenie, co stanowi przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k.

XII. w nocy z 12 na 13.06.2023r. w K. oraz we W. podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza Policji obowiązków służbowych, działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zastraszenia oraz poniżenia groził sierż. A. K. pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, znieważał funkcjonariusza słowami powszechnie uznawanymi z obelżywe, jak też naruszył nietykalność cielesną A. K. poprzez kopnięcie go w podbrzusze, co stanowi przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Na przełomie maja/czerwca 2023r. K. K. (1) zamierzał wyjechać do pracy do N.. Po drodze przypadkowo zatrzymał się w K., gdzie następnie poznał mieszkająca w tej miejscowości D. D..

Za jej pośrednictwem K. K. (1) poznał mieszkającego samotnie w K. J. K. (1).

J. K. (1) nie pracował, utrzymywał się z emerytury, po rozwodzie z żoną często przebywał w towarzystwie osób nadużywających alkoholu, jak i finansował zakup im alkoholu.

K. K. (1) zamieszkał w barakach nieopodal miejsca zamieszkania J. K. (1).

W dniu 12 czerwca 2023r. w godzinach popołudniowych K. K. (1) wraz ze znajomym K. D. (1) siedział na ławce. Około godz. 19:00 J. K. (1) podszedł do nich z trzema piwami, które wypili. Na ławce siedział również R. B.. Następnie – poza R. B. – mężczyźni wypili wódkę kupioną przez K. K. (1) przy pomocy karty płatniczej otrzymanej od K. D. (2). Ten ostatni poszedł do domu, a pozostali mężczyźni zostali zaproszeni na podwórko mieszkania J. K. (1) celem dalszego spożywania alkoholu.

Po jakimś czasie na podwórko na którym przebywali J. K. (1), jego znajomy R. B. oraz K. K. (1) przyszła D. D.. Wszystkie te osoby piły alkohol, kupowany również przez K. K. (1), zaś D. D. kupiła papierosy, za które płaciła kartą otrzymaną w tym celu od J. K. (1).

Gdy skończył się alkohol, a J. K. (1) był mocno pijany i przewrócił się potykając się o metalowe szyny leżące przy domu, D. D. poprosiła towarzyszących jej mężczyzn aby zaprowadzili J. K. (1) do mieszkania. Mężczyźni zaprowadzili J. K. (1) o mieszkania i położyli na łóżku.

Następnie R. B. opuścił mieszkanie J. K. (1), natomiast D. D. z K. K. (1) pozostali w drugim pokoju na wersalce.

W pewnym momencie J. K. (1) obudził się i zobaczył w mieszkaniu D. D. i K. K. (1) po czym nakazał im jego opuszczenie.

Wówczas doszło do szarpaniny a następnie bójki pomiędzy J. K. (1) a K. K. (1), który zaczął uderzać pokrzywdzonym o meble i podłogę.

D. D. widząc to około godziny 22:00, uciekła i udała się do swojego miejsca zamieszkania.

K. K. (1) natomiast wziął nóż kuchenny i zaczął nim zadawać ciosy J. K. (1) w brzuch oraz metodycznie podcinać szyję.

Następnie K. K. (1) wybiegł z mieszkania informując telefonicznie D. D. która do niego zadzwoniła, że „zrobił rzeź”.

K. K. (1) uciekając zdjął zakrwawioną koszulkę, w którą był ubrany i porzucił ją na pasie zieleni przed posesją przy ul. (...) w K..

Zeznania świadka B. K.

k.438v.-440, k.25-26

Zeznania świadka B. F.

k.450v.-451v.

Zeznania świadka K. L. (poprzednio B.)

k. 429v.-430, k.36-38

Zeznania świadka Z. K.

k.430-430v., k.55-57

Zeznania świadka D. D.

k.440-443, k.188-191

Zeznania świadka R. B.

k.194-195

Zeznania świadka K. D. (1)

k.64-66

Zeznania świadka M. P.

k.69-71

Zeznania świadka P. R.

k.32-33

Zeznania świadka M. K.

k.42-44

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

k. 426-427, k.148-151, k.156v.

Następnie K. K. (4) błąkał się po mieście, zaczepiając przechodniów. W pewnym momencie zaczepił S. K. łapiąc go za szyję i grożąc pozbawieniem życia domagał się wydania mu zapalniczki, jednakże pokrzywdzony zdołał się oswobodzić i oddalić.

Zeznania świadka S. K.

k.449v/-450, k.48v.

Zeznania świadka P. T.

k.60-62

Zeznania świadka V. N.

k.51

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

k. 426-427, k.148-151, k.156v.

Po tym zdarzeniu K. K. (1) na jednej z posesji dostrzegł przebywającego przy pojeździe dostawczym F. (...) wraz ze znajomym T. C.. K. K. (1) zaczepił T. C. żądając alkoholu, jednak T. C. odmówił mówiąc że nie ma alkoholu. T. C. pożegnał się z kolegą sądząc, że jak się rozejdą, to intruz się uspokoi.

Wówczas jednak K. K. (1) zaczął grozić T. C. pozbawieniem życia jego oraz członków jego rodziny, a groźby które T. C. uznał za realne, spowodowały w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione.

Gdy T. C. ze swojej posesji schodził do piwnicy K. K. (1) złapał bowiem za drzwi pojazdu F. (...) i otworzył je pytając czy T. C. wozi w nim granaty, po czym zaczął rzucać w jego kierunku znajdującymi się wewnątrz pojazdu elektronarzędziami i trzaskać drzwiami pojazdu.

Działając w taki sposób K. K. (1) umyślnie uszkodził należące do T. C. elektronarzędzia w postaci lasera marki B. o wartości nie mniejszej niż 1500 zł, jak i samochód dostawczy uszkadzając szybę, powodując szkodę w kwocie około 550 zł oraz centralny zamek pojazdu (który następnie T. C. we własnym zakresie sam naprawił), powodując łącznie szkodę w wysokości nie mniejszej niż 2550 złotych.

T. C. o zdarzeniu zawiadomił policję, jednak K. K. (1) oddalił się z miejsca przed jej przybyciem.

Zeznania świadka T. C.

k.437v.-438v., k.198-199

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

k. 426-427, k.148-151, k.156v.

Na miejsce zdarzenia w związku ze zgłoszeniem T. C. udał się patrol zmotoryzowany z składzie sierż. K. R. (obecnie C.) i sierż. A. K., zadysponowani przez dyżurnego Komisariatu Policji w K..

W wyniku penetracji terenu w K. przy ul. (...) dokonali oni zatrzymania odpowiadającego opisowi T. C. K. K. (1), który był wyraźnie pobudzony i od którego była wyczuwalna silna woń alkoholu.

K. K. (1) założono kajdanki na ręce trzymane z tyłu, a następnie umieszczono w radiowozie.

Po umieszczeniu w radiowozie K. K. (1) zaczął grozić interweniującym funkcjonariuszom policji pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała, a sierż. K. R. nadto zgwałceniem, jak i znieważać funkcjonariuszy policji słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Następnie wraz z zatrzymanym funkcjonariusze udali się do miejsca zamieszkania zgłaszającego T. C. gdzie ten potwierdził, że zatrzymany był sprawcą gróźb. Również w obecności T. C. K. K. (1) groził funkcjonariuszom policji i znieważał ich.

Następnie K. K. (1) przewieziono do Komisariatu Policji w K. celem sporządzenia dokumentacji.

K. K. (1) o godz. 00:26. Został również przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,51 mg/l

W Komisariacie K. K. (1) nadal znieważał funkcjonariuszy policji słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe.

W czasie sporządzania dokumentacji K. K. (1) kopnął sierż. A. K. w okolice podbrzusza, czym naruszył jego nietykalność cielesną.

Następnie K. K. (1) przewieziono na (...) szpitala przy ul. (...) we W., gdzie stwierdzono brak przeciwwskazań do zatrzymania, a następnie do (...) K. we W..

K. K. (1) nadal był agresywny i nie wykonywał poleceń. Gdy zostały mu zdjęte kajdanki celem sprawdzenia go przed osadzeniem K. K. (1) złapał sierż. K. R. za gardło i zaczął ją dusić naruszając jej nietykalność cielesną. Wówczas wobec K. K. (1) zastosowano środki przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej i chwytów obezwładniających a następnie ponownie założono kajdanki na ręce trzymane z tyłu, a następnie osadzono w (...).

Zeznania świadka A. K.

k.435v.-436v., k.10

Zeznania świadka K. R. (obecnie C.)

k.436v.-437v., k.14

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

k. 426-427, k.148-151, k.156v.

Protokół badania stanu trzeźwości

k.5

Następnego dnia w godzinach porannych około 6:30 M. K. zastał w mieszkaniu J. K. (1) nie dającego oznak życia zakrwawionego pokrzywdzonego. M. K. powiadomił siostrę J. K. (1) K. B. (obecnie L.), która przybyła na miejsce zawiadamiając policję o zastanej sytuacji.

Zarówno mieszkanie J. K. (1) jak i sąsiadujące w nim mieszkanie jego byłej żony były otwarte, drzwi drugiego z mieszkań były wyważone, w korytarzu budynku ujawniono leżący na podłodze nóż kuchenny, a na podłodze drugiego z mieszkań ujawniono drugi nóż kuchenny z widocznymi śladami czerwonej cieczy.

Zeznania świadka M. K.

k.42-44

Zeznania świadka K. L. (poprzednio B.)

k. 429v.-430, k.36-38

Protokół oględzin miejsca znalezienia zwłok

k.74-80

Protokół zewnętrznych oględzin zwłok na miejscu ich znalezienia

k.82-85

Protokół oględzin lokalu mieszkalnego

k.86-89

W wyniku działania K. K. (1) J. K. (1) doznał licznych ran kłutych, ciętych, ran tłuczonych oraz podbiegnięć krwawych wskazujących na powstanie za życia, w tym:

a) ranę kłuta lewego policzka (rana 1) dwie płytkie rany tłuczone, podbiegnięcia krwawe i skupiska wybroczyn krwawych na głowie, podbiegnięcia krwawe w powłokach miękkich czaszki.

b) Rozległą ranę przedniej i bocznej lewej powierzchni szyi, składającą się z co najmniej dwóch ran ciętych i dwóch kłutych, z przecięciem mięśni szyi po lewej stronie, żyły szyjnej wewnętrznej, tętnicy szyjnej wspólnej, nerwu błędnego, z nacięciem dwukrotnym chrząstki tarczowatej (rana 2); z przekłuciem mięśnia obojczyjkowo - gnykowego, błony tarczowo – gnykowej z odcięciem lewego rogu większego kości gnykowej i przekłuciem gardła – rana 2a;przekłuciem mięśnia gnykowo – językowego gardła i języka – rana 2b;

c) Ranę kłutą bocznej lewej powierzchni szyi z przekłuciem mięśni karku (rana 3)

d) Otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na klatce piersiowej i brzuchu, dwie płytkie, punkcikowate rany kłutą klatki piersiowej, kilka płytkich, punkcikowatych ran kłutych i jedną płytką ranę ciętą w powłokach brzucha; podbiegnięcia krwawe w tkankach miękkich tułowia, złamanie zebra VI po prawej stronie;

e) Głęboką ranę kłutą lewego podbrzusza drążącą do jamy otrzewnej, z dwukrotnym przekłuciem jelita krętego, przekłuciami krezki i tłuszczu brzusznego, z obecnością około 20 ml skrzepów krwi w jamie brzusznej (rana 4);

f) Ranę kłutą lewego śródbrzusza drążącą do jamy otrzewnej bez uszkodzenia narządów wewnętrznych (rana 5);

g) Otarcia naskórka, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka na grzbiecie, podbiegnięcia krwawe w tkankach miękkich grzbietu;

h) Otarcia naskórka, podbiegnięcia krwawe na kończynach górnych, pięć ran ciętych lewej ręki (rany 8-12) i dwie prawej ręki (rany 6-7)

i) Nieliczne otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na kończynach dolnych

Głębokość ran kłutych szyi wynosiła 10-12 cm. Za obrażenia obronne należy uznać rany cięte na rękach.

W następstwie przeprowadzonej sekcji zwłok J. K. (1) ujawniono nadto ujemny wynik próby na zator powietrzny serca, cechy zachłyśnięcia krwią (wypełnienie dróg oddechowych krwią, częściowe rozdęcie miąższu płuc z obecnością ognisk zachłystowych krwią, głównie w prawym pucu), cechę śmierci nagłej: płynność krwi oraz cechy wykrwawienia (skąpe plamy pośmiertne, bladość mięśni i narządów wewnętrznych), cechę ostrej niewydolności krążeniowo – oddechowej: obrzęk mózgu.

Badania laboratoryjne wykazały 2,75 promila alkoholu etylowego we krwi i 4,45 promila alkoholu etylowego w moczu. Wynik te świadczy o tym, że w chwili zgonu J. K. (1) znajdował się w stanie znacznej nietrzeźwości, w fazie eliminacji alkoholu.

Przyczyną nagłej i gwałtownej śmierci J. K. (1) były rany cięte i kłute szyi i brzucha z następowym wykrwawieniem.

Rany kłute powstały od działania narzędzi lub narzędzie ostrego, kończystego posiadającego jedną krawędź ostrą. Rany cięte powstały od działania narzędzi lub narzędzia ostrego. Wszystkie mogły powstać od działania jednego narzędzia np. noża.

Pozostałe zmiany urazowe powstały od działania z różną siłą narzędzi tępych, względnie tępokrawędzistych w mechanizmie czynnym lub biernym i ze względu na swój charakter i lokalizację nie miały wpływu na zgon.

Sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

k. 256-271

Sprawozdanie ze skanowania 3d

k.273-274

Materiał poglądowy

k.204-208

Ustna opinia uzupełniająca biegłej z zakresu medycyny sądowej M. C.

k.427-429

Porzucona przez K. K. (1) koszulka została poddana badaniom biologicznym w wyniku których ujawniono na niej ślady DNA pochodzące od J. K. (1).

Protokół oględzin miejsca odnalezienia odzieży

k.91-92

Protokół oględzin osoby K. K. (1)

k.137-142

Opinia z badań biologicznych – porównawczych DNA

k.333-344

Zabezpieczony na miejscu zdarzenia nóż kuchenny o długości ostrza 14 cm poddano badaniom daktyloskopijnym ujawniając na jej rękojeści odwzorowanie linii papilarnych należących do prawej ręki K. K. (1), zaś na ostrzu ślady biologiczne pokrzywdzonego J. K. (1).

Opinia daktyloskopijna (identyfikacyjna)

k.299-302 i 408-414

Opinia z badan biologicznych noża – identyfikacja DNA

k.347-349

Opinia daktyloskopijna z badań porównawczych noża

k.347-349

K. K. (1) został zatrzymany w dniu 12.06.2023r. o godz. 23:34, a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Ś. z dnia 14 czerwca 2023r. w sprawie (...) tymczasowo aresztowany.

W okresie od 28.08.2023r. godz. 23:45 do 26.10.2023r. godz. 23:45 wobec K. K. (1) wprowadzono do wykonania zastępczą karę pozbawienia wolności w wymiarze 59 dni za grzywnę orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 26.11.2019r. w sprawie (...).

Protokół zatrzymania

k.3

Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu

k.107

Zawiadomienie o wykonywaniu kary

k.294

Dane z bazy N.-sad

k.385

10.

U K. K. (1) nie rozpoznano choroby psychicznej o charakterze psychotycznym jak również upośledzenia umysłowego.

Rozpoznano natomiast szkodliwe używanie alkoholu oraz cechy osobowości nieprawidłowej typu antyspołecznego.

W chwili popełnienia czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem i w odniesieniu do niego nie zachodzą przesłanki przewidziane w art.31§1 k.k. lub art.31§2 k.k.

W aktualnym stanie psychicznym nie było przeciwwskazań do jego uczestniczenia w toczącym się postępowaniu oraz występowania przed sądem, jak również podjęcia samodzielnej obrony z sposób samodzielny i rozsądny.

Opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna

k. 283-290

Uzupełaniająca opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna

k.455v.-456

11.

K. K. (1) urodził się (...), jest rozwiedziony, ma jedno dorosłe dziecko, nie ma nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie zawodowe – lakiernik samochodowy, przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych, deklarując dochód w kwocie 4000 zł miesięcznie, nie posiada majątku.

Dane o osobie oskarżonego

k. 425v, k.148-149

Wywiad kuratora sądowego

k.332

12.

K. K. (1) był wcześniej karany przez Sąd Rejonowy w Ż. wyrokiem z 26.11.2019r. w sprawie (...) za czyn z art.157§1 k.k. na kare 250 stawek dziennych grzywny po 10 zł (którą zamieniono na zastępcza karę 59 dni pozbawienia wolności) oraz 2500 zł nawiązki na rzecz pokrzywdzonego.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

k.387-389

Protokół oględzin akt Sądu Rejonowego w Ż. (...)

k.240-255

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. Ocena Dowodów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka B. K.

Ustalając przebieg wydarzeń poprzedzających czyny objęte zarzutami a zatem zarówno okoliczności w jakich w K. pojawił się oskarżony, jak i związane z życiem prowadzonym przez pokrzywdzonego J. S. (2) oparł się na relacjach świadków, ale również na wyjaśnieniach samego oskarżonego, który wskazał że w K. znalazł się kilka tygodni wcześniej, przypadkowo, w drodze do N.. Wobec braku możliwości zweryfikowania tak sformułowanych wyjaśnień, które w ocenie Sądu były logiczne, nie było podstaw do odmówienia im wiarygodności.

Jako przekonujące Sąd ocenił również relacje przedstawione przez syna pokrzywdzonego B. K., jego córkę B. F., siostrę K. L. (poprzednio B.), jak również kuzyna pokrzywdzonego Z. K. (przy czym relacja tego ostatniego świadka była dość lakoniczna).

Osoby bliskie dla pokrzywdzonego opisywały, że pokrzywdzony choć od rozwodu z żoną mieszkał sam, utrzymywał relacje z rodziną w tym dziećmi i wnukami dla których niewątpliwie był osobą ważną i której śmierć spowodowała niewątpliwie negatywne skutki w sferze emocjonalnej. Świadkowie ci wskazywali jednak, że nie znali osób, z którymi w ostatnim okresie pokrzywdzony utrzymywał relacje. Natomiast K. L. opisywała, że utrzymywała kontakt z bratem, odwiedzała go co 2-3 dni. Potwierdziła również, że J. K. (1) od czasu rozwodu nadużywał alkoholu i codziennie przychodzili do niego „pijaki z miasta”. Jak wskazała sprzeciwiała się utrzymywaniu przez niego kontaktów z osobami nadużywającymi alkoholu, którym brat finansował również zakup alkoholu.

Z kolei świadkowie D. D., R. B., K. D. (1), M. P., P. R. czy też M. K. (który jak ustalono był pierwszą osobą która zastała pokrzywdzonego następnego ranka bez oznak życia) wskazywali na to, że J. K. (1) utrzymywał relacje z M. K., R. B., K. D. (1), P. R. jak również z D. D., w tym wspólnie spożywali alkohol.

Relacje powyższych osób pozwoliły ustalić, że w dniu 12 czerwca 2023r. oskarżony wraz z innymi osobami spożywał alkohol a następnie on i R. B. zostali zaproszeni przez J. K. (1) na podwórko jego mieszkania, gdzie opisane wyżej osoby kontynuowały spożywanie alkoholu. Zeznania tychże świadków wskazywały również na to, że po jakimś czasie dołączyła do nich D. D..

Pokrzywdzony, który również spożywał alkohol, w pewnym momencie został odprowadzony do swojego mieszkania przez towarzyszących mu mężczyzn i położony spać. Jak wynikało ze zgodnej relacji świadków wówczas R. B. opuścił mieszkanie, natomiast K. K. (1) i D. D. pozostali w mieszkaniu pokrzywdzonego, w innym pokoju.

Dalej z relacji D. D. wynikało, ze pokrzywdzony obudził się i stwierdził, że w jego mieszaniu znajdują się obce osoby nakazał im opuszczenie go.

Według świadka pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym doszło do wymiany zdań a następnie do przepychania i bójki w czasie której oskarżony zadawał mocne ciosy. Świadek jak wskazała postanowiła wówczas opuścić mieszkanie pokrzywdzonego, co miało miejsce około godziny 22:00. Tym samym nie miała wiedzy jak przebiegała dalsza część zdarzenia z udziałem oskarżonego i pokrzywdzonego.

Oskarżony natomiast pozostał w mieszkaniu pokrzywdzonego sam, gdzie jak wskazują przytoczone i omówione niżej dowody w postaci m.in. protokołów oględzin, opinii daktyloskopijnych, opinii z badań biologicznych oraz sprawozdania z sądowo – lekarskich oględzin zwłok i uzupełniającej opinii biegłej dokonał zabójstwa J. K. (1).

K. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. zabójstwa J. K. (1), jednakże ze złożonych przez niego wyjaśnień wynikało, że pomiędzy nim a pokrzywdzonym doszło do sytuacji w której to pokrzywdzony go uderzył a on przewrócił się na podłogę. Oskarżony wskazał, że stało się tak bowiem według niego pokrzywdzony chciał wykorzystać D. D..

Wyjaśnieniom tak sformułowanym nie można było dać wiary zwłaszcza, że treść zeznań D. D. nie wskazywała na takie okoliczności. Wyjaśnienia te, które miały stanowić o motywacji oskarżonego, nie poparte żadnym innym dowodem należało ocenić jedynie jako przyjęta przez niego linię obrony.

Podobnie w kontekście przytoczonej opinii sądowo – psychiatryczno – psychologocznej jak i stosunkowo niewielkiej zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu należało ocenić wyjaśnienia oskarżonego, w których określał dokonania zabójstwa pokrzywdzonego „feralnym wypadkiem” jak i jego niepamięć odnośnie przebiegu zdarzeń w tym jego zachowania po dokonaniu zabójstwa.

Mając na uwadze treść zeznań D. D. należało przyjąć, że powodem sprzeczki a następnie bójki pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym, w której to ten ostatni jak relacjonowała zadawał ciosy, było to że pokrzywdzony po zakończonym spotkaniu towarzyskim zastał te osoby w mieszkaniu.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego w jakich podawał że to pokrzywdzony był osobą atakującą, należało zauważyć, że po pierwsze z relacji D. D. wynikało że podczas wspólnego spożywania alkoholu nie kłócili się, faktycznie po przebudzeniu się pokrzywdzony odepchnął oskarżonego ale następnie zaczęła się szarpanina, po drugie to oskarżony miał przewagę siłową nad pokrzywdzonym wynikającą zarówno z wieku jak i stanu upojenia alkoholowego pokrzywdzonego, po trzecie oględziny ciała oskarżonego nie wskazywały na to aby doznał on obrażeń ciała odpowiadających rzekomo działaniu pokrzywdzonego.

Omówiona niżej opinia biegłej z zakresu medycyny sądowej wskazywała natomiast na to, że zagłębienie noża na głębokość opisaną treścią opinii (powodującą przecięcie języka i nacięcia kręgosłupa) wymagało większej siły niż tylko samo nakłucie powłok skóry.

Należy również zauważyć, że D. D. wskazywała, że po opuszczeniu mieszkania J. K. (1) dzwoniła do oskarżonego. Przytoczona przez nią treść przeprowadzonej rozmowy wskazywała na to, że przyznał się że dokonał zabójstwa pokrzywdzonego, cytują wypowiedź oskarżonego „czekaj czekaj ale rzeź była, cały jestem we krwi”.

Zachowanie D. D. po odebraniu tego telefonu wydaje się być nieracjonalne bowiem w takiej sytuacji mając w pamięci że pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym doszło do sprzeczki a następnie bójki mogła podejrzewać, że stało się coś złego. Świadek z resztą wskazała, że udała się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, jednak nie dotarła do tego miejsca, stanęła koło pobliskiego sklepu (...) i widziała wybiegającego stamtąd oskarżonego jednak nie zareagowała, nie zawiadomiła służb, nie weszła do mieszkania pokrzywdzonego, natomiast wróciła do swojego domu. Jak wskazała, nie poszła do J. sprawdzić co z nim jest, bo nie wiedziała o co chodzi z tą rzezią i nie pomyślała o zabójstwie. Ostatecznie D. D. nie wyjaśniła w sposób jednoznaczny w jakim celu się tam udała, wskazując że nie wie. Podała natomiast „jak zobaczyłam że K. wybiegł to pomyślałam, że wszystko jest okej że wybiegł po wódkę” (por. k.442v.)

Dalsze zachowanie oskarżonego tj. ucieczka z miejsca zdarzenia, pozbycie się koszulki wskazywało na to, że oskarżony miał świadomość skutku swojego działania. Tym samym jego wyjaśnienia, że nie pamięta „feralego wypadku” a o śmierci J. K. (1) dowiedział się rano od policji a jednoczenie podaje że „nóż był w kuchni” stanowiły wyłącznie przyjęta przez niego linię obrony. Zaczepianie kolejnych pokrzywdzonych a wreszcie zachowanie podczas interwencji policji świadczyło natomiast o dużym nasileniu agresji, którą mając na uwadze wynik badania na jego zawartość w wydychanym powietrzu trudno wytłumaczyć spożytym wcześniej alkoholem.

Zeznania świadka B. F.

Zeznania świadka K. L. (poprzednio B.)

Zeznania świadka Z. K.

Zeznania świadka D. D.

Zeznania świadka R. B.

Zeznania świadka K. D. (1)

Zeznania świadka M. P.

Zeznania świadka P. R.

Zeznania świadka M. K.

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

Zeznania świadka S. K.

Sąd jako przekonujące ocenił zeznania wskazanych świadków, zwłaszcza że nie mieli oni żadnych racjonalnych powodów do obciążania oskarżonego.

Świadkowie wskazywali na ich zdaniem nieracjonalne zachowania oskarżonego, którego opisali jako mężczyznę bez butów i bez koszulki. Oskarżony według świadków podszedł do pokrzywdzonego S. K., złapał go za gardło i grożąc mu że go zabije zażądał wydania mu zapalniczki. Pokrzywdzony zdołał się wyswobodzić, po czym uciekł. Natomiast oskarżony poszedł w stronę dworca.

Oskarżony przyznając się do popełnienia powyższego czynu w złożonych wyjaśnieniach również próbował umniejszyć swoją odpowiedzialności wskazując, że „wódka go ganiała” po ulicy, co w kontekście zarówno wyniku badania stanu trzeźwości jak i treści opinii psychiatrycznej która nie wskazywała na patologiczny charakter upicia oskarżonego należało ocenić wyłącznie jako realizacje prawa oskarżonego do obrony.

Zeznania świadka P. T.

Zeznania świadka V. N.

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

Zeznania świadka T. C.

Zeznania świadka T. C. Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Podobnie jak wskazane wyżej osoby pokrzywdzony nie znał wcześniej oskarżonego, a jego zachowanie było dla niego zaskoczenie, Pokrzywdzony opisał, że oskarżony zachowywał się nieracjonalnie choć nie był znacznie upojony alkoholem. Przytoczone przez T. C. zachowania oskarżonego, który po odmowie udostępnienia mu alkoholu zaczął grozić pokrzywdzonemu pozbawieniem życia jego i jego rodziny, a następnie demolować znajdujące się w pojeździe elektronarzędzia rzucając nimi w pokrzywdzonego, jak również niszczyć sam pojazd F. (...) uzasadniały przyjęcie, że groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę że zostaną spełnione.

Sąd nie kwestionował również dokonanej przez pokrzywdzonego wyceny szkody, która znajdowała uzasadnienie w realiach cen rynkowych tego rodzaju przedmiotów oraz kosztów przywrócenia ich do stanu poprzedniego.

Należy podkreślić, że również w odniesieniu do tego czynu oskarżony nie kwestionował swojego sprawstwa, choć podobnie jak w odniesieniu do pozostałych czynów zasłaniał się niepamięcią, co należało ocenić krytycznie.

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

Zeznania świadka A. K.

Zeznania świadków A. K. oraz K. R. (obecnie C.) należało ocenić jako wiarygodne, były bowiem wyczerpujące, logiczne, spójne i konsekwentne, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Nie bez znaczenia dla oceny ich wiarygodności był przy tym fakt ich obiektywności, świadkowie w żaden sposób nie są związani z oskarżonym, nie mieli podstaw, aby obciążać oskarżonego nieprawdziwym oskarżeniem i tym samym narażać się na odpowiedzialność karną lub dyscyplinarną. Świadkowie w toku postępowania sądowego podtrzymali również swoje zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego. Ewentualnie niewielkie różnice pomiędzy nimi należało ocenić z punktu widzenia wielości podejmowanych przez świadków interwencji jak i z uwagi na upływ czasu. Podkreślenia wymagał również fakt, że świadkowie zostali wezwani do zdarzenia o którym zawiadomił policję T. C., a zatem przeprowadzając czynności wobec oskarżonego nie mieli wiedzy po dokonanym wcześniej zabójstwie, co mogło powodować, że nie zaobserwowali u oskarżonego np. obrażeń ciała czy też śladów krwi.

Sam oskarżony przyznając się do popełnienia zrzucanego mu czynu wskazał że nie pamiętał zdarzenia z udziałem policjantów, co również należało uznać za przyjęta przez niego postawę procesową.

Sąd nie kwestionował również rzetelności protokołu badania stanu trzeźwości oskarżonego, z którego wynikało, ze wynosił on 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Zeznania świadka K. R. (obecnie C.)

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1)

Protokół badania stanu trzeźwości

Zeznania świadka M. K.

W oparciu o wskazane dowody, które Sąd ocenił jako przekonujące ustalono, że osobą która w godzinach porannych znalazła pokrzywdzonego J. K. (1) nie dającego oznak życia był M. K., który o zastanej sytuacji powiadomiła K. L. (B.) – siostrę pokrzywdzonego a ona policję. Opis miejsca zdarzenia przedstawiony przez świadków korespondował natomiast z dokumentami w postaci protokołu oględzin miejsca znalezienia zwłok oraz zewnętrznych ich oględzin na miejscu ich znalezienia i oględzin lokalu, których rzetelności Sąd nie kwestionował.

Zeznania świadka K. L. (poprzednio B.)

Protokół oględzin miejsca znalezienia zwłok

Protokół zewnętrznych oględzin zwłok na miejscu ich znalezienia

Protokół oględzin lokalu mieszkalnego

Sprawozdanie z sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok ludzkich

Powyższe dowody, których rzetelności Sąd nie kwestionował, bowiem zostały opracowane przez osoby dysponujące odpowiednią wiedzą jak i doświadczeniem zawodowym, pozwoliły na ustalenie przyczyny śmierci pokrzywdzonego J. K. (1) oraz mechanizmu powstania ujawnionych u pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Biegła wskazała, że przyczyną śmierci pokrzywdzonego były rany cięte i kłute szyi i brzucha z następowym wykrwawieniem wskazując również, że największa utrata krwi spowodowana była raną szyi opisaną jako rana 2 w przebiegu której doszło do przecięcia dużych naczyń szyi. Rana ta składała się z co najmniej dwóch ran ciętych i dwóch ran kłutych, które powstały od narzędzia ostrego a w przypadku ran kłutych ostrokończystego. Mogły powstać od jednego narzędzia takiego jak np. nóż. Biorąc pod uwagę całokształt obrażeń, lokalizację, morfologię należy uznać, że powstały w mechanizmie czynnym czyli od działania opisanego wcześniej narzędzia na ciało.

Biegła wskazała również, że obecność bardzo rozległej rany na szyi w obrębie, której dało się wyróżnić miedzy innymi dwa nacięcia na chrząstce tarczowatej co wskazuje na dwukrotne cięcie oraz dwie rany kłute mające początek gdzieś w obrębie tej rany ciętej, z której jedna kończyła się w obrębie gardła, a druga przebijała język. Także to wskazuje na większą ilość ciosów czy cięć działających na tą okolice. Biegła wskazała przy tym, że rany nachodziły na siebie i nie jest w stanie precyzyjnie wskazać, która z nich przecięła naczynia.

Ponadto zaopiniowała, że głębokość ran ciętych szyi była taka, że w części przedniej sięgały krtani natomiast po lewej stronie w części tylnej połączone były z nacięciem kręgosłupa.

Odnośnie wzajemnego usytuowania napastnika i ofiary biegła podała, że rany kłute i cięte rozmieszczone były po lewej stronie ciała dodatkowo jeszcze na prawej ręce, ale wynikało to z osłaniania się czy obrony, natomiast podczas dokonywania oględzin zwłok na miejscu znalezienia, denat leżał na prawym boku, tak że możliwym jest, że obrażenia mogły mu zostać zadane np. kiedy już znajdował się w pozycji leżącej aczkolwiek jest to jedna z wielu możliwości. Cios mógł być zadany praktycznie z góry na dół, zakładając, że zadany były gdyby pokrzywdzony był pozycji leżącej.

Odnośnie ran na brzuchu biegła wskazała, że rany kłute znajdujące się na brzuchu po lewej stronie, powstały na skutek wbicia noża w powłoki brzucha - jedna z nich znajdująca się wyżej nie uszkadzała żadnych istotnych narządów wewnętrznych, natomiast w przebiegu tej niżej położonej uszkodzone zostało jelito cienkie i krezka. Jednak biorąc po uwagę rozległość tej rany na szyi jeżeli miały wpływ na zgon pokrzywdzonego to był on minimalny.

Pytana o to czy szybkość udzielenia pomocy medycznej miała znaczenie dla zapobieżenia skutkowi w postaci zgonu biegła zaopiniowała, że pomoc medyczna musiałaby być udzielona dosłownie natychmiast w przeciągu kilku minut.

W odniesieniu do śmiertelności samych ran brzucha wskazała natomiast że gdyby pokrzywdzonemu nie została udzielona pomoc medyczna to dwukrotne przecięcie jelita cienkiego doprowadziłoby do rozwoju zapalenia otrzewnej, które nieleczone jest chorobą śmiertelną , przy czym zgon nie nastąpiłby w tak krótkim czasie.

Co do podjęcia obrony przez pokrzywdzonego biegła wskazała nadto, że na lewej ręce obecnych było 5 ran ciętych, na prawej dwie co może wskazywać na to, że pokrzywdzony usiłował osłaniać rękoma się przed zadawanymi ciosami.

Na podstawie wskazanych dowodów (w powiązaniu z pozostałymi dowodami ze źródeł zarówno osobowych jak i dokumentarnych) można było przyjąć, że w wyniku działania oskarżonego J. K. (1) doznał licznych ran zarówno tłuczonych ale i dwunastu ran kłutych, jak i ciętych pochodzących od narzędzia ostrego kończystego, którym bez wątpienia był nóż zabezpieczony w toku oględzin miejsca zdarzenia, na którego rękojeści następnie ujawniono ślady linii papilarnych prawej dłoni oskarżonego, a na jego ostrzu ślady biologiczne pokrzywdzonego (podobnie jak na koszulce porzuconej przez K. K. (1)).

Sprawozdanie ze skanowania 3d

Materiał poglądowy

Ustna opinia uzupełniająca biegłej z zakresu medycyny sądowej M. C.

Protokół oględzin miejsca odnalezienia odzieży

Rzetelności tych dowodów Sąd nie kwestionował a pozwoliły one ustalić, że na porzuconej przez oskarżonego koszulce, zabezpieczonej następnie przez policję, ujawniono ślady DNA pokrzywdzonego co pozwoliło na potwierdzenie sprawstwa oskarżonego co do dokonania zabójstwa J. K. (1).

Protokół oględzin osoby K. K. (1)

Opinia z badań biologicznych – porównawczych DNA

Opinia daktyloskopijna (identyfikacyjna)

Rzetelności tych dowodów Sąd nie kwestionował a pozwoliły one ustalić, że na rękojeści zabezpieczonego noża ujawniono odwzorowanie śladów linii papilarnych pochodzących od prawej dłoni oskarżonego, a na jego ostrzu ujawniono ślady DNA pokrzywdzonego co pozwoliło na potwierdzenie sprawstwa oskarżonego co do dokonania zabójstwa J. K. (1).

Opinia z badan biologicznych noża – identyfikacja DNA

Opinia daktyloskopijna z badań porównawczych noża

Protokół zatrzymania

Dokumenty sporządzone przez uprawnione organy w określonej przepisami formie pozwalający na ustalenie okresu w jakim oskarżony pozostawał zatrzymany a następnie tymczasowo aresztowany, jak również wskazujące na okres w którym wobec tymczasowo aresztowanego wykonywano karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie.

Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu

Zawiadomienie o wykonywaniu kary

Dane z bazy N.-sad

10.

Opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna

Sąd nie kwestionował rzetelności opinii opracowanej przez biegłych na etapie postępowania przygotowawczego. Biegli dysponowali zarówno odpowiednią wiedzą jak i doświadczeniem zawodowym w opiniowaniu w podobnego rodzaju sprawach. Podobnie nie było podstaw do podważania wniosków uzupełniającej opinii biegłych przedstawionej na rozprawie, w której wskazywali podstawy wywiedzionych wniosków.

Uzupełaniająca opinia sądowo psychiatryczno – psychologiczna

11.

Dane o osobie oskarżonego

Dane nie kwestionowane przez strony, znajdujące potwierdzenie w dokumentach zawartych w aktach postępowania.

Wywiad kuratora sądowego

12.

Dane z Krajowego Rejestru Karnego

Dane pochodzące z Krajowego Rejestru Karnego, jak i wynik oględzin akt postępowania nie budziły wątpliwości co do ich rzetelności, pozwoliły na ustalenie uprzedniej karalności oskarżonego za czyn z użyciem przemocy.

Protokół oględzin akt Sądu Rejonowego w Ż. (...)

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

x☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, III, IV, V, VI

K. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

czyn I z art.148§1 k.k.

Należy przypomnieć, że dyspozycję art. 148 § 1 k.k. wypełnia ten, kto zabija człowieka. Przedmiotem ochrony art. 148 k.k. jest życie człowieka od momentu narodzin do śmierci. Strona podmiotowa zabójstwa charakteryzuje się umyślnością. Może mieć ona postać zarówno zamiaru bezpośredniego, jak i ewentualnego. Jak trafnie podkreśla się w orzecznictwie, w sprawach o zabójstwo niezwykle rzadko zdarza się, że sprawca artykułuje swój zamiar. Zazwyczaj ustala się go na podstawie okoliczności, jakie towarzyszą zabójstwu (wyrok SA w Katowicach z 4.11.2010 r., II AKa 338/10, KZS 2011/5, poz. 73; wyrok SA w Lublinie z 19.01.2010 r., II AKa 269/09, KZS 2010/7-8, poz. 58; wyrok SA we Wrocławiu z 27.06.2018 r., II AKa 187/18, LEX nr 2525480). Nie wystarczy przy tym ustalenie, że sprawca miał zamiar popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu lub, przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godził. Konieczne jest stwierdzenie, że obejmował on swoim zamiarem także skutek w postaci śmierci człowieka (wyrok SN z 30.06.1975 r. II KR 59/75, OSNPG 1975/11-12, poz. 110). Takie czynniki, jak przyczyny i tło zajścia, rodzaj użytego narzędzia, umiejscowienie i intensywność zadanych ciosów czy spowodowanie określonych obrażeń ciała, osobowość sprawcy, jego zachowanie przed popełnieniem czynu i po jego popełnieniu, stosunek do pokrzywdzonego, stanowią pewne wskazówki co do tego, czy sprawca miał zamiar popełnienia zabójstwa.

Zamiar towarzyszący sprawcy musi się materializować w podjętych przez niego działaniach, które zmierzają jednoznacznie do jego urzeczywistnienia. Sposób działania sprawcy musi przy tym prowadzić niewątpliwie, lub z bardzo wysokim stopniem prawdopodobieństwa, do wywołania skutku. Dla przyjęcia zamiaru bezpośredniego spowodowania śmierci nie wystarczy, że sprawca taki skutek przewiduje i wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia śmierci pokrzywdzonego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 16 października 2019r. II AKa 315/19)

Ustalenie zamiaru sprawcy musi być czynione zawsze w realiach konkretnej sprawy w oparciu o dostępne i przeprowadzone dowody.

W ocenie Sądu przeprowadzone dowody pozwoliły na przyjęcie, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia J. K. (1).

Za sprawstwem oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu przemawiają nie tylko jego lakoniczne wyjaśnienia, a także zeznania świadków w tym zwłaszcza D. D., która jako ostatnia widziała żyjącego pokrzywdzonego i której oskarżony w rozmowie telefonicznej przyznał się do zabójstwa, ale również opinie biegłych z zakresu daktyloskopii i genetyki sądowej, oględziny ciała pokrzywdzonego i sporządzona na ich podstawie opinia sądowo - lekarska, uzupełniona na rozprawie, ujawnienie na narzędziu zabezpieczonym na miejscu zdarzenia, które posłużyło do zabójstwa pokrzywdzonego, śladów daktyloskopijnych oskarżonego, jak i śladów biologicznych należących do pokrzywdzonego.

Jak wskazują wyniki sekcji zwłok, oskarżony wielokrotnie i z determinacją zadawał wielokrotnie ciosy nożem nieuzbrojonemu pokrzywdzonemu, w tym w miejsca istotne dla życia człowieka tj. brzuch, gdzie skupione są ważne narządy wewnętrzne, jak również w szyję. Rany zlokalizowane były po lewej stronie ciała, jak i na prawej ręce, a podczas oględzin na miejscu zdarzenia pokrzywdzony leżał na prawym boku, zatem możliwym jest, że obrażenia mogły mu zostać zadane np. gdy znajdował się w pozycji leżącej, aczkolwiek to jest jedna z wielu możliwości. Biegła wskazała że nie ma możliwości jednoznacznego ustalenia kolejności zadawania ciosów. Największa utrata krwi spowodowana była raną szyi (2 cięte) i 2 kłute w przebiegu której doszło do przecięcia dużych naczyń szyi co skutkowało zgonem pokrzywdzonego. Biegła wskazała, że w odniesieniu do skutku jakie mogło przynieść zadanie ran zlokalizowanych w okolicy jamy brzusznej to w sytuacji gdyby występowały tylko obrażenia jamy brzusznej czas uratowania życia byłby zdecydowanie dłuższy i mógłby być liczony w godzinach. Natomiast mając na uwadze rozległość ran na szyi aby było możliwe zapobieżenie skutkowi śmiertelnemu, pomoc medyczna musiałaby zostać udzielona praktycznie natychmiast.

Należy przy tym mieć na uwadze, że zabezpieczony a użyty do dokonania zabójstwa nóż posiadał długie na 14 cm ostrze, zaś rany kłute szyi miały głębokość 10 i 12 cm. Biorąc pod uwagę pozycje w jakiej pokrzywdzony został znaleziony cios nożem mógł zostać zadany z góry na dół.

Tego rodzaju sposób działania oskarżonego wobec znajdującego się w stanie nietrzeźwości starszego od niego pokrzywdzonego musiał u niego wywoływać refleksję nie tylko spowodowania ciężkich obrażeń ciała, ale również wystąpienia skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego. Cechy osobowościowe oskarżonego jak i niewielka zawartość alkoholu w jego organizmie świadczą, iż podejmując takie działanie musiał liczyć się ze skutkami, a mechanizm jego działania świadczy, że skutek taki chciał osiągnąć.

Charakter obrażeń spowodowanych przez oskarżonego był na tyle poważny, że pokrzywdzony nie miał szans na przeżycie, nawet w przypadku udzielenia mu pomocy medycznej, która jak wskazała biegła musiałaby nadejść w ciągu kilku minut.

O tym, że oskarżony chciał spowodować swoim zachowaniem skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego świadczy także zachowanie oskarżonego po dokonaniu czynu. Oskarżony po zabójstwie zbiegł z miejsca zdarzenia, pozostawiając pokrzywdzonego bez jakiejkolwiek pomocy, nie informując nikogo (poza D. D. która do niego zadzwoniła) o swoim czynie.

Wina oskarżonego nie budziła wątpliwości a w odniesieniu do zarzucanego czynu miał zachowaną całkowicie zdolność rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

czyn III z art.190§1 k.k.

Przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka, jego sferę psychiczną – wolność od strachu, zastraszenia. Warunkiem przestępności tego czynu jest to, aby groźba ta wzbudziła u zagrożonego uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Stan uzasadnionej obawy w tym wypadku jest skutkiem, a więc jest to przestępstwo materialne. Przedmiotem ochrony jest wolność w sensie subiektywnym, a zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu. Przy czym zważyć należy, iż niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi obiektywnie istnieć, natomiast obiektywna musi być tylko groźba. (A. Marek Prawo Karne. Wydanie 8. Warszawa 2007, Wydawnictwo C.H. Beck, str. 482, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.12.2002r., sygn. IV KKN 508/99, Lex nr 75496). Tak więc dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia czy grożący chciał rzeczywiście urealnić swoje groźby z obiektywnego punktu widzenia, czy też chciał wywołać tylko stan obawy i strachu po stronie zagrożonego. Istotnym jest to, czy u zagrożonego – w jego subiektywnym odczuciu - wystąpiła uzasadniona obawa, że grożący może swoje groźby zrealizować. Groźba więc polega na oddziaływaniu na psychikę zagrożonego w taki sposób, aby mógł on obawiać się urzeczywistnienia grożącej zapowiedzi i związanego z nią skrępowania swobody działania, skrępowania jego woli.

Zachowanie, które realizuje znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej i możliwą jest groźba, która wywołuje tylko uczucie strachu i stan obawy przed jej spełnieniem. Przestępstwo z art. 190 § 1 kk jest popełnione z chwilą, gdy u pokrzywdzonego – w jego subiektywnym odczuciu – groźba wywołała przekonanie, że jest poważna i może zostać spełniona, natomiast nie ma znaczenia fakt, czy sprawca miał rzeczywiście zamiar spełnienia groźby, ani też aby istniały obiektywne okoliczności jej realizacji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20.08.2009r. sygn.IIAKa 123/09, Lex nr 553860).

Groźba karalna może zostać wyrażona nie tylko poprzez słowa kierowane ze strony grożącego do osoby zagrożonej, ale może zostać wyrażona przez każde zachowanie sprawcy jeżeli w sposób nie budzący wątpliwości uzewnętrznia ono groźbę i wzbudza u ofiary uzasadnioną obawę jej spełnienia. Kryterium, że subiektywne odczucie obawy przez zagrożonego jest uzasadnione winno być zobiektywizowane, lecz z uwzględnieniem osobowości zagrożonego. Tak więc obawa u zagrożonego, że groźba może zostać spełniona jest wtedy uzasadniona, gdy obiektywnie rzecz biorąc, można stwierdzić, że każdy przeciętny człowiek, o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu, umysłowości i warunkach uznałby tę groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę zrealizowania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30.07.2013r., IIAKa 125/13, Lex nr. 1363273, W. Świda, Prawo Karne, PWN Warszawa 1978, s. 519).

Podsumowując, dla istnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk wystarczającym jest stan, iż groźba subiektywnie w odczuciu ofiary wywołała obawę spełnienia, który należy zweryfikować obiektywnie poprzez uznanie czy każdy człowiek w danych okolicznościach mógłby obawiać się spełnienia danej groźby.

W ocenie Sądu przekonanie pokrzywdzonego, że wypowiadane przez oskarżonego groźby są poważne i niebezpieczeństwo ich spełnienia było realne jest uzasadnione biorąc pod uwagę charakter wypowiadanych gróźb, sposób zachowania się oskarżonego, jego agresję w stosunku do pokrzywdzonego a także fakt że dokonał również zniszczenia mienia pokrzywdzonego jak i stan nietrzeźwości, w którym się oskarżony znajdował.

Oskarżony w sposób werbalny kierował swoje groźby w stosunku do pokrzywdzonego wypowiadając słowa o szczególnym zabarwieniu, które istotnie mogły wpływać na stan obawy pokrzywdzonego. Jak wskazano oskarżony nie tylko zwerbalizował groźby pozbawienia życia pokrzywdzonego oraz jego rodziny, ale również jak wskazywał pokrzywdzony rzucał w jego kierunku elektronarzędziamni znajdującymi się w pojeździe F. (...). Zachowanie oskarżonego nacechowane było zatem agresją w stosunku do pokrzywdzonego

Co do winy oskarżonego w zakresie tego czynu Sąd również nie miał wątpliwości, a spożyty przez oskarżonego alkohol w połączeniu z emocjami wywołanymi popełnionym uprzednio czynem jedynie ułatwiał popełnienie kolejnego przestępstwa.

czyn IV z art.288§1 k.k.

Zgodnie z brzmieniem art. 288 § 1 k.k. karze podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przy czym zarówno niszczenie jak i uszkodzenie powodują fizyczne zmiany w strukturze rzeczy i nie różnią się od siebie jakościowo a jedynie ilościowo. W wypadku tego przestępstwa nie ma znaczenia sposób zachowania sprawcy a jedynie skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia rzeczy niezdatną do użytku. Taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Podkreślenia wymaga, że przestępstwo zniszczenia cudzego mienia stypizowane w art.288§1 k.k. można popełnić jedynie umyślnie. Umyślność działania definiuje art.9§1 k.k. zgodnie z którym czyn jest popełniony umyślnie jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Warunkiem przypisania sprawcy odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 288 kk jest wystąpienie szkody majątkowej.

W ocenie Sądu nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował ustawowe znamiona wskazanego czynu. Jak wskazywała relacja pokrzywdzonego oskarżony rzucał wyjętymi z pojazdu elektronarzędziami, jak i w wyniku swojego działania uszkodził sam pojazd, powodując konieczność dokonania przez pokrzywdzonego we własnym zakresie jego naprawy.

Z całą pewnością działanie oskarżonego było umyślne, bowiem celowo uszkodził należącego do pokrzywdzonego elektronarzędzia jak i pojazd powodując straty w kwocie przekraczającej 800 zł tj. w kwocie nie mniej niż 2550 zł.

Również w odniesieniu do tego czynu wina oskarżonego nie budziła wątpliwości.

Czyny V i VI - z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarówno czynu z art.222§1 k.k. jak i z art.226§1 k.k.

Dyspozycję przepisu art. 222 § 1 k.k. wypełnia ten, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Naruszenie nietykalności funkcjonariusza jest przestępstwem umyślnym, przy czym do zastosowania przepisu art. 222 § 1 k.k. konieczne jest ustalenie, że sprawca obejmował swoją świadomością i wolą to, iż jego działanie skierowane jest przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu lub osobie do pomocy mu przybranej oraz, że ma ono związek z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych.

Zgodnie natomiast z art. 115§13 kk funkcjonariuszem publicznym jest także funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa państwa. Takim organem jest policja, zatem każdego policjanta należy traktować jako funkcjonariusza publicznego. Trzeba zauważyć, że zgodnie z treścią art.66 ustawy o policji policjant podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych.

W piśmiennictwie wskazuje się, że pełnieniem obowiązków służbowych jest wykonywanie czynności, które należą do zakresu działania danego funkcjonariusza publicznego. Natomiast związek z pełnionymi obowiązkami przez funkcjonariusza publicznego zachodzi wówczas, gdy zachowanie sprawcy pozostaje w związku funkcjonalnym z pełnionymi przez funkcjonariusza obowiązkami. Chodzi o to, że zostało ono dokonane z powodu lub na skutek pełnienia tych obowiązków. ( W. G., W. Ś., Prawo karne… str. 351).

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony niezależnie od treści złożonych wyjaśnień podczas trwającej łącznie kilkadziesiąt minut od ujęcia do osadzenia w (...) K. we W. miał świadomość, że ma do czynienia z funkcjonariuszem policji. Nadto zdarzenie polegające na kopnięciu pokrzywdzonego A. K., miało miejsce w związku z podjętą czynnością sporządzania dokumentacji związanej z zatrzymaniem, a duszenia K. R. (C.) w momencie zdjęcia oskarżonemu kajdanek celem jego sprawdzenia przed osadzeniem w (...), które to czynności były realizowane w ramach obowiązków służbowych funkcjonariuszy policji. Zachowanie oskarżonego stanowiło zatem naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych.

Przypomnieć wypada, że naruszenie nietykalności cielesnej jest to fizyczne oddziaływanie na ciało człowieka, niepowodujące uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, mogące jednak pozostawić nieznaczne ślady ( O. Chybiński, W. Gutekunst, W. Świda, Prawo karne. Część szczególna, Warszawa 1971, str. 204). Jak podkreśla się w orzecznictwie, naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez bezpośrednie zaatakowanie lub przez pośrednie czynności, naruszające tę nietykalność ( wyr. SN z dnia 21 maja 1935r. III K 476/35).

Zachowanie oskarżonego w dniu 26 czerwca 2016r. wobec funkcjonariuszy policji sierż. K. R. (obecnie C.) i sierż. A. K. wypełniło również znamiona czynu zabronionego z art. 226 § 1 k.k., którego dopuszcza się ten, kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Wymienione przestępstwo jest typem szczególnym (kwalifikowanym) w stosunku do przestępstwa znieważenia człowieka (art. 216 k.k.) Najczęściej zniewaga ma formę wypowiedzi słownej (użycia słów wulgarnych, epitetów), może być też wyrażona w piśmie lub za pomocą wizerunku (np. list o obraźliwej treści, karykatura) albo obraźliwym gestem (por. A. Marek. Komentarz do art. 226 k.k. i 216 k.k., Komentarz LEX 2010).

Oskarżony podczas zajścia objętego zarzutem i jak wskazywali podczas całej trwającej wobec niego interwencji wyzywał funkcjonariuszy Policji używając słów powszechnie uznawanych za obelżywe. Jego postępowanie wyczerpało zatem znamiona czynu zabronionego z art. 226 § 1 k.k.

Oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru co uzasadniało poza przyjęciem kumulatywnej kwalifikacji z art.11§2 k.k. przyjąć, że działał w warunkach art.12§1 k.k.

Oskarżony w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów będąc niewątpliwie świadomym bezprawności przedsiębranych czynów, zdecydował się na ich wykonanie i tym samym naruszenie norm prawnych. W związku z tym wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości i nie istniały okoliczności związane ze stanem zdrowia psychicznego oskarżonego które mogłyby jego winę umniejszać lub wyłączać.

X☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

K. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżonemu postawiono również zarzut popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 13§1 k.k. w zw. z art.282 k.k., który miał polegać na tym, że dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., działając w zamiarze popełnienia czynu zabronionego wymuszenia rozbójniczego na S. K., bezpośrednio zmierzał do jego popełnienia w ten sposób że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej stosował groźbę bezprawną pozbawienia pokrzywdzonego życia oraz przemoc w postaci chwycenia za szyję, usiłując doprowadzić pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wydanie mu zapalniczki przy czym zamiaru nie osiągnął z uwagi na opór oraz wyswobodzenie się pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego opisywane przez świadków polegało jednak na tym, że dnia 12.06.2023r. w godzinach nocnych w K., działając w zamiarze zmuszenia pokrzywdzonego S. K. do wydana mu zapalniczki, stosował groźbę bezprawną pozbawienia pokrzywdzonego życia oraz przemoc w postaci chwycenia za szyję, przy czym zamiaru nie osiągnął z uwagi na opór oraz wyswobodzenie się pokrzywdzonego i wyczerpywało znamiona czynu z art.13§1 k.k. w zw. z art.191§1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 191 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu) odpowiedzialności karnej podlega ten, kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia.

Środkami zmuszania są przemoc wobec osoby lub groźba bezprawna. Przez przemoc rozumie się takie oddziaływanie środkami fizycznymi, które uniemożliwia podjęcie lub realizację decyzji woli osoby zmuszanej albo oddziałując dolegliwością na jej procesy motywacyjne ma nastawić tę decyzję w pożądanym przez sprawcę kierunku. o dokonania którego nie jest wymagane osiągnięcie przez sprawcę skutku w postaci zamierzonego zachowania się (działania lub zaniechania) osoby zmuszanej. Przesłanką karalności są więc przestępne środki godzące w wolność osoby zmuszanej, a nie sam skutek.

Przyjmując taką kwalifikację prawną czynu Sąd miał na uwadze, że z opisanego przez świadków zachowania oskarżonego polegającego na groźbie pozbawienia życia oraz stosowaniu przemocy wobec pokrzywdzonego wynikało, że jego zamiarem było uzyskanie zapalniczki. Trudno jednak przyjąć, aby oskarżony zamierzał uzyskać ową zapalniczkę w celu włączenia jej do swojego majątku. Z kontekstu całej sytuacji należało uznać, że zapalniczka miała posłużyć zapaleniu papierosa, tym samym należało wykluczyć motyw rabunkowy działania oskarżonego. Zamierzonego celu oskarżony jednak nie osiągnął z uwagi na opor i wyswobodzenie się pokrzywdzonego a tym samym jego zachowanie zakończyło się na etapie usiłowania zmuszenia pokrzywdzonego do określonego zachowania.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, Środki Karne, Przepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K. (1)

Punkt I

Za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku, stanowiący przestępstwo z art.148§1 k.k. Sąd na podstawie art.148§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierzył karę 25 lat pozbawienia wolności.

Należało zauważyć, że nowelizacją z 7.07.2022 r. wyeliminowano z Kodeksu karnego karę 25 lat pozbawienia wolności, stanowiącą odrębny rodzaj kary. Jak stwierdzono w uzasadnieniu projektu noweli z 7.07.2022 r.: „Oznaczony punktowo, sztywny wymiar tej kary powoduje, że sąd, decydując się na jej zastosowanie, pozbawiony jest możliwości miarkowania kwantum prawnokarnej dolegliwości. Z kolei znaczny odstęp między górną granicą terminowej kary pozbawienia wolności a karą 25 lat pozbawienia wolności może niekiedy prowadzić do wymierzenia przez sąd kary nieadekwatnej do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy sprawcy, tj. kary zbyt łagodnej lub zbyt surowej. [...] Projektowana zmiana nie spowoduje automatycznego wzrostu poziomu represyjności w zakresie systemu kar, gdyż można racjonalnie oczekiwać, że skutkiem tej zmiany będzie również nie tylko możliwość wymierzenia kary surowszej (np. 20 zamiast 15 lat pozbawienia wolności), ale również wymierzenie sprawcy kary łagodniejszej niż zostałaby orzeczona w oparciu o obowiązujący stan prawny (np. kara 20 lat zamiast kary 25 lat pozbawienia wolności)” (Uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, IX kadencja, druk sejm. nr 2024, s. 4).

W związku z tym, że wiek oskarżonego w chwili przypisanego mu zdarzenia pozwala na przypisanie mu odpowiedzialności karnej, a w sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności wyłączające bezprawność czynu lub okoliczności wyłączające jego winę, Sąd wymierzył mu odpowiednią karę.

Przy ustalaniu jej wysokości rozważył ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia, jak również względy prewencji ogólnej i szczególnej.

Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Wymierzając za popełnione przez oskarżonego przestępstwo karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w przepisach art. 53 k.k. i następnych , bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Uwzględnił nadto motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Sąd rozważył więc wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wobec oskarżonego.

Przede wszystkim wskazać należy na sposób działania oskarżonego wobec osoby pokrzywdzonej starszej od niego i z założenia mniej sprawnej fizycznie, a także brutalność tego działania, nawet jeżeli była ona dodatkowo wzmożona działaniem alkoholu. Podkreślić należy ze na ciele pokrzywdzonego zlokalizowano łącznie 12 ran ciętych i kłutych na różnych częściach ciała z czego rany szyi (rana 2) okazały się śmiertelne bowiem w jej przebiegu doszło do przecięcia dużych naczyń krwionośnych.

Nadto miał na względzie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego oraz że dopuścił się tego przestępstwa wobec osoby, którą od jakiegoś czasu znał, w jej własnym mieszkaniu, która zaprosiła go do wspólnego spożywania alkoholu, jednak sprzeciwiła się jego dalszej obecności w mieszkaniu. Oskarżony działał z niskich pobudek bez jakiegokolwiek racjonalnego powodu.

Na niekorzyść oskarżonego świadczą też warunki i właściwości osobiste oskarżonego.

Oskarżony prowadził nieustabilizowany tryb życia, był również wcześniej karany za przestępstwo z użyciem przemocy popełnione jak wskazuje przegląd akt Sadu Rejonowego w Ż. wobec bliskiej mu osoby.

Pozostawanie przez oskarżonego pod wpływem alkoholu w chwili popełnienia przypisanego mu czynu nie można było oceniać jako okoliczności łagodzącej odpowiedzialność karną.

Trzeba zauważyć, że zawartość alkoholu w organizmie K. K. (1) nie była wysoka, a zachowanie oskarżonego pomimo tego było celowe oraz ukierunkowane na osiągnięcie celu, który był w stanie przewidzieć. Nie ma również żadnych danych, aby przyjąć, że w momencie czynu występowały u niego objawy atypowej reakcji na alkohol, na co wskazywali biegli w sporządzonej opinii. Oskarżony jest osobą o osobowości antyspołecznej, rozwiązuje problemy agresją. Deklarowana niepamięć przebiegu zdarzeń jest natomiast przyjętą przez niego linią obrony.

Obecne zagrożenie ustawowe karą przewiduje wymierzenie za czyn z art.148§1 k.k. kary pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 10 lat (do 30 lat) albo dożywotnie pozbawienie wolności.

W czasie czynu zagrożenie to przewidywało orzeczenie kary na czas nie krótszy niż lat 8 (do 15 lat), karę 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienie wolności

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, pamiętając, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności. Mając na względzie, że zagrożenie ustawowe za czyn z art. 148 § 1 k.k. w dacie czynu obejmowało wymiar kary na czas nie krótszy od lat 8, kary 25 lat pozbawienia wolności albo kary dożywotniego pozbawienia wolności, czyli wymierzona kara 25 lat pozbawienia wolności, przy całym spectrum okoliczności obciążających, a nielicznych okolicznościach łagodzących, jest w zasadzie karą w niższym z możliwych wymiarów.

Odzwierciedla bowiem wskazane wyżej przesłanki i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu z jednej strony, z drugiej zaś uwzględnia wskazane wyżej okoliczności obciążające w postaci głównie wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, brutalności działania oraz pozostawania pod wpływem alkoholu, a także brak okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu kara ta jest więc karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oraz uwzględnia cele kary w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Kara w wyższym wymiarze pozbawienia wolności byłaby karą nazbyt surową, bowiem ma charakter zupełnie wyjątkowy, w swej istocie jest to kara eliminująca na zawsze skazanego z życia społecznego.

Kara 25 lat pozbawienia wolności jest karą szczególną.

Trafnie bowiem podkreśla się w orzecznictwie, że podobnie jak kara dożywotniego pozbawienia wolności, ma ona charakter bliski eliminacyjnemu. Jej zasadniczą funkcją jest eliminacja sprawców najpoważniejszych przestępstw stwarzających niebezpieczeństwo dla innych osób i ochrona społeczeństwa przed takimi sprawcami. Długotrwałość izolacji spycha na dalszy plan, choć ostatecznie nie przekreśla, funkcję resocjalizacyjną. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika w sposób jednoznaczny, że należy ją wymierzać w przypadkach najcięższych, gdy okoliczności obciążające przeważają zdecydowanie nad okolicznościami łagodzącymi. Przyjmuje się też w orzecznictwie, że karę tę wolno wymierzyć jedynie wówczas, gdy stopień winy jest na tyle wysoki, że uzasadnia jej zastosowanie, a kara pozbawienia wolności nawet w najwyższym wymiarze nie spełniałaby indywidualnych celów kary określonych w art. 53 § 1 k.k. (wyrok Sądu Najwyższego z 20 grudnia 1973 r., sygn. akt: III KR 319/73, OSNKW 1974, z. 4, poz. 62; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8 grudnia 2010 r., sygn. akt: II AKa 226/10, KZS 2011 r., z. 4, poz. 31; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 5 czerwca 2013 r., sygn. akt: II AKa 54/13).

Taka właśnie dominacja okoliczności świadczących na niekorzyść oskarżonego w rozpatrywanej sprawie występuje, co sprawia, zdaniem Sądu, że wymierzenie mu kary szczególnego rodzaju 25 lat pozbawienia wolności spełnia indywidualne cele kary określone w art. 53 § 1 k.k. Biorąc również pod uwagę przyznanie się do winy wymierzenie mu kary dożywotniego pozbawienia wolności, nosiłoby cechy niewspółmierności.

Dlatego też należy uznać, że okres odizolowania oskarżonego od społeczeństwa nie powinien trwać do końca jego życia, ale być odpowiednio długi, gdyż tylko dolegliwość z tym związana pozwoli na przewartościowanie mu postaw i zachowań.

Wymierzona oskarżonemu kara będzie nie tylko adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak również będzie w stosunku do niego realizowała cele zapobiegawcze.

Tak skonstruowana kara spełnia również dyrektywy wymiaru kary w zakresie prewencji generalnej. Będzie więc sprzyjać właściwemu kształtowaniu się świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na umocnienie się przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie, nie popłaca i spotyka się ze sprawiedliwą represją karną.

K. K. (1)

Punkt II

Za czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku, przyjmując, że stanowi przestępstwo z art.13§1 k.k. w zw. z art.191§1 k.k. Sąd na podstawie art.191§1 k.k. w zw. z art.14§1 k.k. art.4§1 k.k. wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu czyn Sąd miał na względzie wskazania zawarte w art. 53 § 1 i 2 kk, zatem w pierwszej kolejności granice ustawowego zagrożenia czynu z art. 191 §1 k.k. w dacie jego popełnienia tj. karą do 3 lat pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, kara wymierzona za dokonane przestępstwo na zasadach powyżej wymienionych jest współmierna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości, jak i uwzględnia dyrektywy prewencji zarówno indywidualnej jak i ogólnej, związanej z zapobieganiem tego typu zjawiskom, co raz bardziej powszechnym i niosącym za sobą poważne zagrożenia. Sankcja zastosowana wobec oskarżonego stanowić będzie, zdaniem Sądu, odpowiednią represję i wpłynie na powstrzymanie się przez oskarżonego od popełniania podobnych przestępstw w przyszłości.

Sąd miał na uwadze również znaczny stopień szkodliwości powyższego czynu nie tylko z uwagi na charakter naruszonego dobra, lecz także sposób jego popełnienia, motywację oskarżonego i ujemne skutki wobec pokrzywdzonego.

K. K. (1)

Punkt III

Za czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku, stanowiący przestępstwo z art.190§1 k.k. Sąd na podstawie art.190§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Sąd w pierwszej kolejności kierował się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary, a więc w pierwszej kolejności ustawowym zagrożeniem karnym przewidzianym w przepisie art. 190 §1 k.k. Sąd miał na względzie również wskazania art.4§1 k.k. (obecnie czyn zagrożony karą do 3 lat pozbawienia wolności, w dacie czynu do 2 lat pozbawienia wolności).

Sąd miał na uwadze stopień winy sprawcy oraz społecznej szkodliwości jego czynu, wziął również pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ta ma osiągnąć. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił to, aby kara należycie realizowała potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i wskazywała, że każdy sprawca przestępstwa nie pozostaje bezkarny oraz zostaje mu wymierzona kara adekwatna do jego czynów. Sąd przy tym miał na uwadze, że istotą prewencji ogólnej nie jest wyłącznie wymierzenie surowej kary, ale przede wszystkim ukształtowanie w społeczeństwie przekonania, że za każdy czyn zabroniony przez ustawę zostanie winnemu wymierzona odpowiednia kara. Sąd miał na uwadze również w znacznym stopniu uprzednią karalność oskarżonego.

Jednocześnie Sąd baczył, aby wymierzona kara za popełnione przestępstwo spełniała cel wychowawczy, a przy tym była na tyle dolegliwa, aby ukształtować społecznie pożądaną postawę u skazanego, zobligować go do poszanowania zasad współżycia społecznego i przestrzegania porządku prawnego, a w szczególności przeciwdziałać jego powrotowi do przestępstwa.

K. K. (1)

Punkt IV

Za czyn opisany w punkcie IV części wstępnej wyroku, stanowiący przestępstwo z art.288§1 k.k. Sąd na podstawie art.288§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierzył karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 55 § 2 k.k. kwestie wymiaru kary oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo, Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił działanie z niskich pobudek bez jakiegokolwiek racjonalnego powodu.

Sąd jako okoliczności obciążające przyjął uprzednią karalność oskarżonego jak również fakt, iż dokonując czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tak orzeczona kara jest słuszna i sprawiedliwa, stanowiąc równocześnie stosowne zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

W ocenie Sądu, kara wymierzona za dokonane przestępstwo na zasadach powyżej wymienionych jest współmierna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości, jak i uwzględnia dyrektywy prewencji zarówno indywidualnej jak i ogólnej, związanej z zapobieganiem tego typu zjawiskom. Sankcja zastosowana wobec oskarżonego stanowić będzie, zdaniem Sądu, odpowiednią represję i wpłynie na powstrzymanie się przez oskarżonego od popełniania podobnych przestępstw w przyszłości.

Sąd uznał, iż współmierną do powyższych okoliczności, będzie kara orzeczona w wyroku czyli kara 4 miesięcy pozbawienia wolności a zatem w dolnej granicy zagrożenia ustawowego.

K. K. (1)

Punkt V

Za czyn opisany w punkcie V części wstępnej wyroku, stanowiący przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k. i za to na podstawie art.222§1 k.k. w zw. z at.11§3 k.k. w zw. z art.57b k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności.

Wymierzając kare za przypisany czyn Sąd w pierwszej kolejności miał na uwadze granice zagrożenia ustawowego karą poszczególnych przestępstw i tak w przypadku czynu z art.226§1 k.k. grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku, zaś za czyn z art.222§1 k.k. i art.224§ 2 k.k. karą pozbawienia wolności do 3 lat oraz wskazania art.11§3 k.k. nakazującego przyjąć za podstawę wymiaru kary przepis przewidujący karę najsurowszą.

Sąd miał również na uwadze, że w dacie czynu obowiązywały inne przepisy regulujące wymiar kary przy przyjęciu arr.12§1 k.k. dlatego też zastosował ówczesne przepisy (sprzed 1 października 2023r. jako względniejsze).

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu sposób jego dokonania oraz motywację oskarżonego.

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd karę 1 roku pozbawienia wolności, w przekonaniu, iż spełni ona cele kary zarówno wobec oskarżonego jak i w zakresie społecznego oddziaływania kary.

Wymierzając oskarżonemu karę w dolnych granicach zagrożenia ustawowego Sąd baczył, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynów.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako wysoki, mając na uwadze przede wszystkim rodzaj dóbr, jakie zostały naruszone a także sposób i okoliczności jego popełnienia.

K. K. (1)

Punkt VI

Za czyn opisany w punkcie VI części wstępnej wyroku, stanowiący przestępstwo z art.222§1 k.k. w zw. z art.226§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w zw. z art.12§1 k.k. i za to na podstawie art.222§1 k.k. w zw. z at.11§3 k.k. w zw. z art.57b k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu sposób jego dokonania oraz motywację oskarżonego.

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności, w przekonaniu, iż spełni ona cele kary zarówno wobec oskarżonego jak i w zakresie społecznego oddziaływania kary.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd ocenił jako wysoki, mając na uwadze przede wszystkim rodzaj dóbr, jakie zostały naruszone a także sposób i okoliczności jego popełnienia.

K. K. (1)

Punkt VII

Punkt I - VI

Na podstawie art.85§1 k.k. i art.86§1 k.k. i art.88 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 25 lat pozbawienia wolności.

Za pozostające w zbiegu czyny orzeczono kary jednorodzajowe, co pozawalało na ich połączenie.

Ustalając wymiar kary łącznej Sąd miał jednak na uwadze treść art.88 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu jako względniejszym zgodnie z którym jeżeli najsurowszą karą orzeczoną za jedno ze zbiegających się przestępstw jest kara 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną; w wypadku zbiegu dwóch lub więcej kar 25 lat pozbawienia wolności sąd może orzec jako karę łączną karę dożywotniego pozbawienia wolności.

Sąd nie zawarł w wyroku rozstrzygnięcia dotyczącego ograniczenia oskarżonemu uprawnienia do skorzystania z warunkowego przedterminowego zwolnienia określonego w art.77§2 k.k.

Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd, wymierzając karę pozbawienia wolności (terminową lub dożywotniego pozbawienia wolności), może ustanowić surowsze ograniczenia dla skorzystania przez skazanego z warunkowego przedterminowego zwolnienia niż wskazane w art. 78. Szczególnie uzasadnione wypadki w rozumieniu komentowanego przepisu to sytuacje, gdy sąd ma do czynienia ze szczególną demoralizacją sprawcy, motywacją zasługującą na potępienie (niekoniecznie na szczególne potępienie w rozumieniu art. 40 § 2 pkt 1 i art. 148 § 2 pkt 3), brutalnością popełnionego przestępstwa, popełnieniem czynu w ramach zorganizowanej grupy lub związku mającego na celu popełnianie przestępstw (Kalitowski [w:] Górniok i in., t. 1, s. 657). Słuszne jest stanowisko, zgodnie z którym określenie wspomnianych surowszych warunków jest uzależnione od ogólnych dyrektyw wymiaru kary (por. Marek Mozgawa, Kodeks karny komentarz aktualizowany).

O wyznaczeniu dłuższych okresów odbywania kary przed możliwym terminem zastosowania warunkowego przedterminowego zwolnienia, niż okresy określone w art. 78, decydować powinien przede wszystkim charakter popełnionego przestępstwa i konieczność zaspokojenia w wyroku społecznego poczucia sprawiedliwości.- por. wyrok SA w Krakowie z dnia 14 września 2005 r., II AKa 165/05 oraz wyrok SA w Katowicach z dnia 25 lutego 2011 r., II AKa 438/10.

W odniesieniu do oskarżonego w ocenie Sądu nie zachodziły takie szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie wskazanego przepisu.

K. K. (1)

Punkt IX

Punkt I

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. F. żądaną kwotę 150.000 zł (stu pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia

Zgodnie z treścią art. 446 § 4 k.c. do którego odsyła przepis art.46§1 k.k. Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, co ma zrekompensować poniesione cierpienia wskutek śmierci wywołane śmiercią osoby najbliższej. Krzywdę taką wedle przepisów cywilnych stosowanych wprost, należy wykazać.

Zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. nie jest zależne od pogorszenia sytuacji materialnej osoby uprawnionej i poniesienia szkody majątkowej, a jego celem jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji (wyrok SN z 20 grudnia 2012 r., IV CSK 192/12, LEX nr 1288712).

W tym miejscu podkreślić należy, iż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, w związku z tym winno być ono stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności, jak nasilenie doznanej krzywdy i trwałe następstwa zdarzenia, przy czym nie może ono stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77, LEX Nr 7966).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, które w swej istocie stanowi odpłatę za szkody niematerialne, nie można oprzeć się na jednoznacznych, weryfikowalnych i porównywalnych kryteriach, gdyż takie nie istnieją.

Oskarżyciele posiłkowi wskazali na okoliczności związane z więzią emocjonalną z ich ojcem J. K. (1) jednocześnie dziadkiem ich dzieci, trwającą mimo oddzielnego zamieszkiwania, rolę jaką pełnił w ich życiu, poczucie osamotnienia po jego stracie, wreszcie z uwagi na okoliczności jego śmierci braku możliwości należytego pożegnania przed pochówkiem, jak i wytłumaczenia dzieciom powodów śmierci dziadka.

Nie sposób materialnie wycenić tego rodzaju strat niemniej jak wyżej wskazano zadośćuczynienie nie może mieć wymiaru jedynie symbolicznego.

Trzeba również zauważyć, że wpływu na wysokość zadośćuczynienia nie mają możliwości finansowe skazanego - instytucja miarkowania zadośćuczynienia z art. 440 k.c. ma tu co najwyżej ograniczone zastosowanie wobec faktu popełnienia przestępstwa, a więc czynu z istoty swej o nieznikomym stopniu szkodliwości społecznej. Trudno zatem przyjąć z reguły, że zasady współżycia społecznego mogłyby wymagać ograniczenia wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Decydować zatem o tej wysokości powinna skala cierpień i dolegliwości doznanych przez pokrzywdzonego, a więc ocena skali krzywdy, której doznał (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lipca 2023 r. I KK 506/22).

Obowiązek wykazania krzywdy spoczywał na oskarżycielce i w ocenie Sądu w toku postępowania wykazała ona jej zaistnienie. Żądana kwota zadośćuczynienia przyrównując ją choćby di przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w ocenie Sądu nie jest nadmiernie wygórowana.

Z tych powodów Sąd zasądził zadośćuczynienie w wysokości żądanej przez pokrzywdzoną.

K. K. (1)

Punkt X

Punkt I

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. K. żądaną kwotę 150.000 zł (stu pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia.

Nie sposób materialnie wycenić tego rodzaju strat niemniej należy zauważyć, że zadośćuczynienie nie może mieć wymiaru jedynie symbolicznego.

Obowiązek wykazania krzywdy spoczywał na oskarżycielu i w ocenie Sądu w toku postępowania wykazał on jej zaistnienie. Żądana kwota zadośćuczynienia przyrównując ją choćby do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w ocenie Sądu nie jest nadmiernie wygórowana.

Z tych powodów Sąd zasądził zadośćuczynienie w wysokości żądanej przez oskarżyciela.

K. K. (1)

Punkt XI

Punkt I

Na podstawie art.46§1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz siostry J. K. (2) L. żądaną kwotę 50.000 zł (pięćdziesięciu tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia. Podstawę tego orzeczenia również stanowił art.446§4 k.c. , zgodnie z którym Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, co ma zrekompensować poniesione cierpienia wskutek śmierci wywołane śmiercią osoby najbliższej. Krzywdę taką wedle przepisów cywilnych stosowanych wprost, należy wykazać. Jak wyżej wskazano zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 k.c. nie jest zależne od pogorszenia sytuacji materialnej osoby uprawnionej i poniesienia szkody majątkowej, a jego celem jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji (wyrok SN z 20 grudnia 2012 r., IV CSK 192/12, LEX nr 1288712).

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, w związku z tym winno być ono stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności. W szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności, jak nasilenie doznanej krzywdy i trwałe następstwa zdarzenia, przy czym nie może ono stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77, LEX Nr 7966).

Nie sposób materialnie wycenić tego rodzaju strat niemniej należy zauważyć, że zadośćuczynienie nie może mieć wymiaru jedynie symbolicznego.

Obowiązek wykazania krzywdy spoczywał na wnioskodawczyni i w ocenie Sądu w toku postępowania wykazała ona jej zaistnienie. K. L. utrzymywała więzi rodzinne z bratem J. K. (1), odwiedzając go co kilka dni, sprzeciwiała się utrzymywaniu przez niego kontaktów z osobami, z którymi spędzał czas spożywając alkohol. Nie można również tracić z pola widzenia, że jak wskazywały dane z akt sprawy to wnioskodawczyni jako pierwsza osoba z rodziny pojawiła się w miejscu zdarzenia i zastała nieżyjącego brata. Bez wątpienia okoliczność ta była dla niej traumatycznym przeżyciem. Żądana kwota zadośćuczynienia tj. 50000 zł przyrównując ją choćby do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w ocenie Sądu nie jest nadmiernie wygórowana.

Z tych powodów Sąd zasądził zadośćuczynienie w wysokości żądanej przez pokrzywdzoną.

K. K. (1)

Punkt XII

Punkt I

Na podstawie art.44§2 k.k. orzekł przepadek przedmiotów służących popełnieniu przestępstwa tj. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...), (...) oraz (...), (...), (...) zarządzając ich zniszczenie.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K. (1)

Punkt VIII części dyspozytywnej

Punkty I-VI

Zgodnie z treścią art.63§1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania uwzględniając okres wykonywania kary w innej sprawie, który zgodnie z art. 80 b § 5 k.k.w. ten sam okres czasu nie może być zaliczony na poczet różnych kar. Tym samym zaliczeniu podlegał okres od 12.06.2023r. godz. 23:45 do 28.08.2023r. i od 26.202.2023r. do dnia wydania wyroku tj. 22.03.2024r.

K. K. (1)

Punkt XIII

Punkt I

Uznając zbędność dla dalszego postępowania Sąd na podstawie art.230§2 k.p.k. orzekł o zwróceniu oskarżycielowi posiłkowemu B. K. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...) oraz (...) i (...), a które stanowiły własność J. K. (1).

K. K. (1)

Punkt XIV

Punkt I

Uznając zbędność dla dalszego postępowania Sąd na podstawie art.230§2 k.p.k. orzekł o zwróceniu D. D. dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) na k.226-233 akt pod poz. (...) i (...), tj. przedmiotów stanowiących jej własność a zabezpieczonych wcześniej na potrzeby postępowania.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Odnosząc się do żądania zadośćuczynienia sformułowanego przez pokrzywdzoną K. R. (obecnie C.) należało zauważyć, że zostało ono wyartykułowane w odpowiedzi na pytanie Prokuratora i choć żądanie nie było wygórowane to nie zostało ono w sposób wystarczający uzasadnione aby można oprzeć rozstrzygnięcie na treści art.445 k.p.c.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt XV

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S. (1) kwotę 3099,60 zł z tytułu kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, w tym 579,60 zł podatku od towarów i usług mając na uwadze że obrońca został wyznaczony jeszcze na etapie śledztwa oraz ilość terminów rozpraw, w których obrońca uczestniczył i wysokość stawek za obronę określonych rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Punkt XVI

Na podstawie art.627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. F. kwotę 3075 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika, których wysokość mieści się w kwotach określonych rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Punkt XVII

Na podstawie art.627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego K. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. K. kwotę 3075 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika których wysokość mieści się w kwotach określonych rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Punkt XVIII

Mając na uwadze względy słuszności, w tym orzeczenie długoterminowej kary pozbawienia wolności oraz osiągane przez oskarżonego dochody, które nie pozwalają na uiszczenie kosztów postępowania (w tym ustalonych w postepowaniu przygotowawczym na kwotę 8171,74 zł, zaś w postępowaniu sądowym obejmujących ryczałt za doręczenia, konwoje, koszty biegłych i obrońcy), przewidując nieefektywność ich egzekucji Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych od opłat, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

6. PODPIS

Sędzia Agnieszka Marchwicka Sędzia Mariusz Wiązek

Dodano: 22 kwietnia 2024, Opublikował(a): Patrycja Świtoń
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
Osoba, która wytworzyła informację: SSO Agnieszka Marchwicka, SSO Mariusz Wiązek , Anna Litońska - Stawirej , Jolanta Jabłońska - Cembruch , Grażyna Słowik
Data wytworzenia informacji: 22 marca 2024