Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 2/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Oławie z dnia 6 czerwca 2023 r. w sprawie oskarżonej M. T., sygn. akt II K 872/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

w

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrońca oskarżonej zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, poprzez uznanie, iż zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu zabronionego określonego w art. 207 § 1 kk, podczas gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na przypisanie oskarżonej zachowania wypełniające przesłanki wskazane w ww.

- obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść wyroku, a w szczególności art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na jednostronnej, dowolnej ocenie materiału dowodowego, przeprowadzonej wyłącznie na niekorzyść oskarżonej, bez uwzględnienia i z pominięciem okoliczności i faktów przemawiających na korzyść oskarżonej, a nadto dokonania oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego;

- błąd w ustaleniu wysokości wynagrodzenia obrońcy z urzędu poprzez nieuwzględnienie dodatkowych realnych kosztów poniesionych przez obrońcę zgodnie z przedstawioną fakturą nr (...) oraz złożonym wnioskiem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonej i skonfrontowaniu argumentacji w niej zawartej z materiałem dowodowym zgromadzonym przez Sąd Rejonowy oraz pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku uznał, że apelacja obrońcy M. T. nie zasługuje na uwzględnienie.

Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do ingerencji w orzeczenie Sądu I instancji. Środek odwoławczy sprowadza się w istocie wyłącznie do polemiki z rozważaniami Sądu Rejonowego dotyczącymi doniosłości okoliczności, jakie Sąd wziął pod uwagę stwierdzając sprawstwo oskarżonej. Sąd Rejonowy przy tym prawidłowo przeprowadził postępowanie gromadząc w jego następstwie dostępny materiał dowodowy, który daje jednoznaczne podstawy do stwierdzenia zasadności stawianego oskarżonej zarzutu przedmiocie znęcania się psychicznego i fizycznego na Z. T.. Przechodząc do oceny zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., Sad Okręgowy stwierdza, że Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne wskazując, którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a także dlaczego innym wiary tej odmówił. Oceny tej nie może zmienić argumentacja zawarta w złożonej apelacji dotycząca naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena materiału dowodowego przyjętego za podstawę wydanego wyroku jest trafna, nie wykazuje błędów natury faktycznej, uwzględnia wskazania wiedzy, reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Dokonana została przy tym po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego i jako taka pozostaje pod pełną ochroną przepisu art. 7 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania Z. T., słuchanej w postępowaniu przygotowawczym dwukrotnie w dniach 7.03.2019r. i 12.08.2019r., która opisała sytuację w jaki sposób zachowywała się wobec niej oskarżona M. T. począwszy od czerwca 2018r., podając zarazem motywację działania oskarżonej – brak zgody na przepisanie na nią należącego do niej mieszkania, co nastąpiło w okolicach czerwca 2018r. Pokrzywdzona w sposób wiarygodny podawała, że oskarżona wielokrotnie będąc pod wpływem alkoholu wszczynała awantury, zakłócając pokrzywdzonej spokój, poprzez lżenie, wyzywanie, poniżenie, wchodzenie do pokoju zarówno w dzień oraz w nocy, czy odkręcając kurek z gazem, do czego oskarżona pośrednio się przyznała opisując sytuację z odpalaniem papierosa. Oskarżona stosowała również przemoc fizyczną, albowiem wykręcała pokrzywdzonej ręce oraz przytrzymywała ją za policzki (oskarżona w swoich wyjaśnieniach potwierdziła jedno takie zachowanie, kiedy łapiąc za policzki mówiła do pokrzywdzonej przy tym „ty bobasku”).

Sąd Rejonowy miał przy tym na uwadze, że zeznania pokrzywdzonej Z. T. znajdują potwierdzenie w dokumentacji dotyczącej niebieskiej karty, wykazie interwencji Policji, w tym powodów wzywania przez pokrzywdzoną Policji i przebiegu tych interwencji, wywiadzie środowiskowym do sprawy I. N. 519/19, zeznaniach M. D. (1), zeznaniach P. M.. Z wymienionych dowodów wynika jednoznacznie, że pokrzywdzona zgłaszała naganne zachowanie się oskarżonej w sposób powyżej opisany w toku procedury niebieskiej karty, interwencji Policji, na uwagę zasługuje to, że oskarżona dwukrotnie z uwagi na zachowanie agresywne i stan upojenia alkoholowego została usunięta z mieszkania przez Policję, czy w toku postępowania w sprawie I. N. 519/19.

Sąd Rejonowy prawidłowo nie uwzględnił zastrzeżeń obrony co do stanu psychicznego pokrzywdzonej, która z powodu rozpoznanej u niej choroby P., miała zdaniem oskarżonej zmyślać na jej niekorzyść, przypisując jej zachowanie, które nie miało miejsca. Sąd meriti trafnie powołał się na zeznania A. S., funkcjonariusza Policji przesłuchującej pokrzywdzoną, z której relacji wynika jednoznacznie, że Z. T. nie miała problemu z logicznym wypowiadaniem się, sama konstruowała zdania, nie było tak, że mówił za nią towarzyszący jej pełnomocnik. Również pozostali świadkowie tj. M. D. (1) oraz P. M. zeznali, że z pokrzywdzoną był prawidłowy kontakt, samodzielnie relacjonowała, zeznawała, nic nie wzbudzało wątpliwości co do jej stanu psychicznego. Wymienieni świadkowie z pokrzywdzoną rozmawiali w sposób rzeczowy, wypowiedzi nie miały charakteru niespójnego, chaotycznego, a świadek M. D. (2) zaprzeczyła przy okazji takiej sytuacji, że pokrzywdzona w wychodziła w piżamie, czy boso z mieszkania na ulicę. Sąd Okręgowy oceniając zasadność uznania zeznań pokrzywdzonej za wiarygodne, zważył również uwagę na fakt, że Z. T. została w dniu 05.11.2019r. ustanowiona rodziną zastępczą dla małoletniej M. C., córki oskarżonej. W toku sprawy o ustanowienie rodziny zastępczej i ograniczenie praw rodzicielskich oskarżonej był przeprowadzony u pokrzywdzonej wywiad środowiskowy przez kuratora, która dodatkowo stawała przed Sądem i składała zeznania. Tak więc fakt, że choruje ona na chorobę P. był Sądowi Rodzinnemu znany, co ma istotne znaczenia, albowiem nie wystąpiły w tamtej sprawie żadne sygnały świadczących o zaburzeniach postrzegania Z. T.. Również analiza jej zeznań z psychiatrycznego punku widzenia w świetle dostępnej dokumentacji medycznej dokonana przez biegłą psychiatrę wskazuje, że jej zeznania mogą służyć jako dowód w stawie. Ponad wszelką wątpliwość biegła przyjęła, że zeznania pokrzywdzonej są zborne, nie zawierają treści niezrozumiałych, urojeniowych, pokrzywdzona posługuje się poprawnym słownictwem, przytacza daty zdarzeń z okresu zarzutu. Nie ma przy tym znaczenia stan zdrowotny pokrzywdzonej z okresu, kiedy była opiniowana przez biegłego z medycyny sądowej, albowiem z uwagi na upływ 3 lat, stan jej zdrowia uległ zdecydowanemu pogorszeniu, do okresu kiedy składała zeznania w niniejszej sprawie.

Za bezzasadny należało uznać także zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Unormowanie to określa podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podniesione przez skarżącego uchybienie zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed Sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas zatem, gdy w następstwie oceny dowodów, Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art. 410 k.p.k.

Odnosząc się z kolei do zarzutu apelującego dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, należy wskazać, że zarzut ten byłby trafny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84).

Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowody pozwalał na przyjęcia, że oskarżona M. T. w okresie od czerwca 2018 roku do 12 sierpnia 2019 roku w O. znęcała się psychicznie nad swoją matką Z. T., w ten sposób, że wielokrotnie będąc pod wpływem alkoholu bez powodu wszczynała awantury, w trakcie których zakłócała pokrzywdzonej spokój oraz wyzywała słowami powszechnie uznanymi za obelżywe i poniżała oraz znęcała się fizycznie nad Z. T. stosowała wobec niej rękoczyny w ten sposób, że kilkukrotnie łapała pokrzywdzoną za ręce i je wykręcała w celu zabrania różnych przedmiotów oraz przytrzymywała za policzki. Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy właściwie również uzasadnił poczyniony stan faktyczny. Analiza uzasadnienia apelacji prowadzi do wniosku, iż poza powołaniem się na naruszenie zasad procesowych, określonych w Kodeksie postępowania karnego, apelujący polemizuje tylko z dokonaną w tej sprawie przez Sąd Rejonowy oceną dowodów i poczynionymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, uznając, że oskarżonej nie można przypisać sprawstwa przestępstwa z art. 207 § 1 k.k.

Reasumując należało stwierdzić zatem, iż Sąd Rejonowy, w zakresie zarzucanego oskarżonej czynu opisanego w części dyspozytywnej wyroku, w sposób prawidłowy, stosownie do reguł określonych w art. 7 k.p.k. dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych, określających charakter i zakres przypisanego oskarżonej przestępstwa.

Brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutu w zakresie ustalenia wysokości wynagrodzenia obrońcy z urzędu poprzez brak uwzględnienia kosztów dodatkowych w postaci faktury (...). Zgodnie bowiem z § 11 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie stawka minimalna za obronę w sprawach karnych przed sądem rejonowym w postepowaniu (...) wynosi 840 zł. W sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20 % i wynosi 168 zł. Nie budzi wątpliwości, iż adwokaci A. T. oraz jej substytut M. A. reprezentowały oskarżoną M. T. jako obrońca z urzędu na etapie postępowania postepowania przed Sądem Rejonowym, biorąc udział w 10 rozprawach, tj. w dniach: 27 stycznia 2021 r. 8 listopada 2021 r., 7 grudnia 2021 r., 17 maja 2022 r., 28 czerwca 2022 r., 6 września 2022 r., 28 października 2022 r., 10 marca 2023 r., 18 kwietnia 2023 r. i 26 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy zasądził dla obrońcy z urzędu kwotę 3.302,24 zł (w tym VAT); biorąc pod uwagę art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. oraz przepisy Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Jeżeli brać pod rozwagę jedynie sprawy odbyte, których było 10, to daje kwotę 840 zł + 168 zł razy 9 = 2352 zł, a z VAT – 2892,96 zł. Biorąc pod uwagę to, że Sąd Rejonowy zasądził koszty obrony z urzędu na kwotę 3.302,24 zł, w tym Vat, to jest to kwota przewyższająca minimalne wynagrodzenie liczone dla adwokata z urzędu. Z kolei wbrew twierdzeniom skarżącego brak jest podstaw do dodatkowego wynagradzania za obecność substytuta na rozprawach, z pewnością takim przepisem wbrew intencj apelującego, nie jest przepis § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie stawek z urzędu. Apelujący błędnie interpretuje wskazany przepis, stwierdzając, że ,,niezbędnym” wydatkiem jest wydatkowana przez niego należność na rzecz substytuta, który brał udział w 6 rozprawach. Przepisy nie przewidują tego rodzaju dublowania należności za udział w rozprawie. Wynagrodzenie przyznane od Skarbu Państwa dla adwokata świadczącego pomoc prawną z urzędu obejmuje oprócz opłaty obliczonej zgodnie z przepisami w/w rozporządzenia, jego niezbędne wydatki, lecz innego rodzaju niż opłata za udział w rozprawie. Są to wydatki związane np. z dojazdem, przesyłkami, itp. Za udział w rozprawie przysługuje wyłącznie jedna należność, niezależnie od tego czy brał w niej udział wyznaczony adwokat z urzędu osobiście czy też jego substytut. Rozliczenie przyznanego od Skarbu Państwa wynagrodzenia z tytułu substytucji jest natomiast kwestią umowną między osobą udzielającą substytucji a substytutem. Trudno zresztą sobie wyobrazić, by Skarb Państwa ponosił zwiększone wydatki z tytułu obrony z urzędu w sytuacji, gdy zamiast wyznaczonego obrońcy z urzędu, w rozprawie bierze udział jego substytut.

Z powyższych względów apelację obrońcy oskarżonej również i w tym zakresie uznano za niezasadną.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu, zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym w brakującej części za I instancję, gdyż nie zostały one pokryte w całości ani w części, ewentualnie o

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów wniosek uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3

Obrońca zarzucił dodatkowo rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonej kary ograniczenia wolności w wymiarze 6 miesięcy przy zobowiązaniu oskarżonej w tym czasie do świadczenia nieodpłatnie kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze po 20 godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie dyrektyw szczególnych wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się zaś do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, to również i w tym przypadku Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji obrońcy.

Zauważyć należy, że za czyn z art. 207 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 37 a k.k. Sąd a quo orzekł wobec oskarżonej karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, a więc orzekł karę o charakterze wolnościowym zamiast kary pozbawienia wolności, zwracając szczególną uwagę na stosunkowo nieduże natężenie przemocy fizycznej i psychicznej, uznając wymiar wymierzonej kary, jako adekwatną do popełnionego przez nią przestępstwa. Nadto w niniejszej sprawie, co wynika z treści uzasadnienia - Sąd I instancji wskazał jakimi przesłankami się kierował, stosując wobec oskarżonej, kwestionowaną przez obrońcę represję karną za przypisany jej czyn. Mając do tego na uwadze, że w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. ustawodawca świadomie posłużył się terminem „rażącej niewspółmierności” orzeczenia o karze, jako uzasadniającej ingerencję sądu odwoławczego w rozstrzygnięcie w tej kwestii, znacząco zawężając możliwość modyfikacji orzeczenia o karze jedynie do przypadków, w których dostrzec można wyraźną, oczywistą różnicę między karą wymierzoną i karą oczekiwaną z punktu widzenia dyrektyw sądowego wymiaru kary. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.” (tak Wyrok SN z 22 października 2007 r., (...) 75/07, "Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach dyscyplinarnych i w sprawach skarg na przewlekłość postępowania karnego" 2007, poz. 87, LEX nr 569073). Tak więc wymierzona oskarżonej kara 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie, nie jest nadmiernie surowa wobec wymiaru kary wskazanego przez obrońcę tj. 4 miesięcy ograniczenia wolności, na marginesie należy podkreślić, że została ona wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, które w niniejszej sprawie wynosiło 3 miesiące ograniczenia wolności. Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji przy wymiarze kary za zarzucony oskarżonej aktem oskarżenia czyn miał na uwadze wszelkie okoliczności, które stanowią przesłanki wymiaru kary i są określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Uzasadnienie Sądu Rejonowego w tym zakresie jest wyczerpujące i Sąd Okręgowy w pełni je akceptuje i podziela.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego w zakresie kary poprzez wymierzenie oskarżonej kary 4 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy społecznej w wymiarze 10 godzin miesięcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku i zmiany w zakresie orzeczonej kary 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.-

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k., a wymierzona kara nie jest rażąco surowa.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy

prawnej umorzenia

_________________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

_______________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

__________

__________________________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

W pkt II zasądzono od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Oławie) na rzecz adwokata A. T. kwotę (...),20 (jeden tysiąc trzydzieści trzy i 20/100, w tym VAT) złotych, tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III

Orzeczenie o kosztach za postępowanie odwoławcze oparto na treści art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana