Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)

Sędziowie SSO Anna Bałazińska – Goliszewska

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Elżbiety Okińczyc

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 r.

sprawy D. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 28 listopada 2013r. sygn. akt II K 880/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz o dozorze kuratora zawarte w pkt II i IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IV Ka 79/14

UZASADNIENIE

D. B. został oskarżony o to, że w dniu 26 kwietnia 2013 roku we W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru marki R. oraz telefonu komórkowego marki S. (...) o łącznej wartości 1000 złotych na szkodę M. B., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej:

I.  uznał oskarżonego D. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności zawiesił oskarżonemu warunkowo na 4 lata okresu próby;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej w razie zarządzenia jej wykonania zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w dniu 21.05.2013 r.;

IV.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

V.  zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa i nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku, na niekorzyść oskarżonego D. B., wniósł prokurator, który zaskarżył go w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę, polegający na przyjęciu, że dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności faktyczne wskazują, że w odniesieniu do oskarżonego D. B. zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna i spełnione są warunki umożliwiające orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności związanych z osobą oskarżonego, a w szczególności jego dotychczasowy sposób życia, postawa oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa prowadzą do wniosku, iż nie zachodzi w odniesieniu do oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna, a w związku z tym kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełni swoich celów, nie zapobiegając powrotowi do przestępstwa i należycie kształtując świadomość prawną społeczeństwa.

Wskazując na powyższe, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji poprzez wymierzenie oskarżonemu D. B. kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania z zaliczeniem okresu jego zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie. W pełni zasadnie podniesiono w niej, że orzeczona przez Sąd I instancji kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania była nieadekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a w szczególności nie zapewniałaby realizacji zakładanych resocjalizacyjno-prewencyjnych celów reakcji karnej. W konsekwencji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz integralnie z nim związane orzeczenie o dozorze kuratora zawarte w pkt II i IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, w pozostałym zakresie utrzymując zaskarżony wyrok w mocy.

Stosując wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary Sąd I instancji wskazał, że zapewni ona osiągnięcie zakładanego wychowawczego efektu, bowiem dotychczasowy sposób życia oskarżonego, pomimo jego uprzedniej karalności, nie przekreśla pozytywnej prognozy, iż oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał obowiązującego porządku prawnego. Wskazana argumentacja była w ocenie Sądu Okręgowego całkowicie nieuzasadniona. Sąd I instancji zdawał się nie dostrzegać faktu, że przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się na kilka miesięcy przed ukończeniem 20 roku życia. Pomimo tak młodego wieku oskarżony był już uprzednio dwukrotnie karany za przestępstwa. Na okoliczność tę Sąd Rejonowy co prawda zwrócił uwagę, jednak pominął fakt, że oskarżony był uprzednio karany za dwa przestępstwa z użyciem przemocy, w tym za przestępstwo z art. 280 § 1 kk, a więc czyn podobny do aktualnie mu przypisanego. Nie mniej istotne pozostaje, że pomiędzy uprawomocnieniem się obu uprzednio wydanych wyroków skazujących a popełnieniem przez oskarżonego kolejnego czynu zabronionego minęło niespełna 6 miesięcy, co dobitnie świadczy o tym, że oskarżony nie zrozumiał naganności swojego postępowania i nie poczynił żadnych kroków w kierunku zamiany swojej postawy życiowej. Zważyć również należy, że wobec oskarżonego stosowano wcześniej instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary, do której rygorów oskarżony potrafił się dostosować przez bardzo krótki okres czasu, a w konsekwencji nie sposób zrozumieć argumentacji Sądu I instancji, który uznał, że oskarżony będzie potrafił powstrzymać się przed popełnieniem kolejnych czynów zabronionych. Sąd Rejonowy zdawał się nie dostrzegać faktu, że oskarżony wchodził w konflikty z prawem jeszcze jako osoba nieletnia, kiedy sądy rodzinne stosowały wobec niego środki wychowawcze przewidziane ustawą o postępowaniu w sprawach nieletnich, co nie przełożyło się jednak na osiągniecie zakładanych celów resocjalizacyjnych i nie zapobiegło popełnieniu przez oskarżonego kolejnych przestępstw. Z postawy oskarżonego wynika wniosek zgoła odmienny- pomimo kolejnych stosowanych wobec niego środków reakcji, demoralizacja oskarżonego stale postępuje, zaś on sam nie podejmuje żadnych kroków w kierunku zmiany swojego stylu życia. Pomimo poważnych problemów z uzależnieniem od środków odurzających, których oskarżony jest w pełni świadomy (w trakcie badania sądowo-psychiatrycznego oskarżony szczerze przyznał, że jest osobą uzależnioną) oraz pomimo kilkukrotnie nakładanych na niego przez Sąd obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu, oskarżony nie tylko aktywności takiej nie podejmuje, ale w pełni świadomie dopuszcza do pogłębienia się swojego uzależnienia. Wystarczy wskazać, że w trakcie badania sądowo-psychiatrycznego oskarżony przyznał, że środki odurzające zażywał nawet dzień przed badaniem, zaś środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży przedmiotów pochodzących z przestępstwa przeznaczył w głównej mierze na zakup środków psychoaktywnych. Oskarżony nie wykazuje przy tym żadnej woli do kontynuowania nauki, znalezienia stałego miejsca zatrudnienia oraz stałego miejsca zamieszkania (oskarżony szczerze przyznaje, że często nocuje w altankach na terenie ogródków działkowych). W tych okolicznościach przeświadczenie Sądu I instancji, że oskarżony rzeczywiście nie popełni kolejnego przestępstwa pozostawało całkowicie oderwane od okoliczności faktycznych sprawy, narażając tym samym społeczeństwo na bardzo poważne ryzyko popełnienia przez oskarżonego kolejnego czynu zabronionego. Jednocześnie rozstrzygnięcie takie budowałoby w oskarżonym przeświadczenie o nieskuteczności organów wymiaru sprawiedliwości, które nie potrafią stanowczo zareagować na kolejne popełniane przez niego przestępstwa. Na marginesie wskazać również należy, że postawa osoba, która decyduje się na popełnienie czynu zabronionego na szkodę osób najbliższych (zabrane przez oskarżonego przedmioty były własnością jego matki, a użytkowane były przez jego młodszego brata) i to wyłącznie w celu zdobycia środków pieniężnych potrzebnych do nabycia środków odurzających, świadczy o bardzo wysokim stopniu demoralizacji sprawcy, w którym wyraźnie zacierają się granice dobra i zła i który wymaga przez to zdecydowanych działań resocjalizacyjnych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał że dla osiągnięcia wszystkich celów reakcji karnej niezbędne jest orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, czego konsekwencją była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania tej kary oraz integralnie z nim związanego orzeczenia w przedmiocie dozoru kuratora.

Jednocześnie mając na uwadze sytuację materialną oraz osobistą oskarżonego Sąd Okręgowy zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.