Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Alojzy Zawadzki

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

SSO Dorota Kropiewnicka

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpiny

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2013r

sprawy: K. P.

oskarżonego o przestępstwo z art.178a§1 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Fabrycznej

z dnia 13 grudnia 2012 r. sygn. akt II K 1341/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczony w pkt III części dyspozytywnej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym podwyższa do lat 3 (trzech);

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej oskarżył K. P. o to, że:

w dniu 13 września 2012 r. we W. na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,43 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

to jest o czyn z art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej wyrokiem zaocznym z dnia 13 grudnia 2012r., sygn. akt II K 1341/12:

I.  oskarżonego K. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art.178a§1 kk. i za to na podstawie art.178a§1 kk. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art.69§1 i §2 kk. i art.70§1 pkt.1 kk. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. P. kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art.42§2 kk. orzekł wobec oskarżonego K. P. środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku;

IV.  na podstawie art.49§2 kk. orzekł w stosunku do oskarżonego K. P. świadczenie pieniężne w kwocie 200 (dwieście) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art.63§1 kk. zaliczył oskarżonemu K. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania w dniu 14 września 2012 roku;

VI.  zasądził od oskarżonego K. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych i wymierzył mu opłatę sądową w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

I. rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego K. P. kary pozbawienia wolności w wysokości 6 (sześciu) miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających, a w szczególność motywacji, sposobu działania, zamiaru, stopnia społecznej szkodliwości czynu, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które prawidłowo ocenione przemawiały za wymierzeniem kary surowszej,

II. rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego K. P. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia okoliczności obciążających, a w szczególności motywacji, sposobu działania, zamiaru, stopnia społecznej szkodliwości czynu, celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które prawidłowo ocenione przemawiały za wymierzeniem kary surowszej,

Podnosząc wyżej przytoczone zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu K. P.:

a)  kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata

b)  orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat

przy jednoczesnym utrzymaniu w mocy pozostałych rozstrzygnięć Sądu Rejonowego.

Sąd Okręgowy zważy, co następuje.

Apelacja prokuratora częściowo zasługiwała na uwzględnienie.

Apelujący nie kwestionując prawidłowość ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku zarzucił Sądowi I instancji rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

W tym miejscu wskazać należy, iż sprawstwo i wina oskarżonego potwierdzone zostały zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, którego ocenę Sąd I instancji przeprowadził z dużą wnikliwością. Istotnym w rozpoznawanej sprawie okazały się zeznania T. F., funkcjonariusza policji który dokonał zatrzymania pojazdu kierowanego przez oskarżonego, wyjaśnień K. P. przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu występku oraz wynik urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu(k.2,3)

W tym stanie rzeczy, nie mając wątpliwości, iż w chwili czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości, Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do sprawstwa i winy K. P. w zakresie zarzucanego mu występku.

Odnosząc się do zarzutów apelacyjnych zauważyć trzeba, że kara zasadnicza pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego nie nosi cech rażącej surowości. Nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art.438 pkt.4 kpk, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30.05.2003 r., sygn. akt II AKa 163/03, OSA 2003/11/113). Ujawnione zaś w rozpoznawanej sprawie okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary zasadniczej nie uzasadniają zarzutu apelacyjnego w tym zakresie. Sąd Rejonowy wymierzając K. P. obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania świadczenie pieniężne na cel społeczny, prawidłowo zastosował dyrektywy wymiaru kary oraz zasady ukształtowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. W szczególności zwrócić w tej mierze należy uwagę na naruszenie przez oskarżonego ciążących na nim obowiązków, jako kierowcy. to jest prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu.

Odmiennie należy ocenić orzeczenie okresu środka karnego w zakresie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wobec oskarżonego.

Trafne są bowiem w tym zakresie argumenty prokuratora, zawarte w apelacji, a dotyczące określenia czasu trwania tego środka. Sąd powinien kierować się społeczną szkodliwością popełnionego czynu, stopniem winy sprawcy oraz względami prewencji szczególnej i ogólnej. Wynika to wyraźnie z regulacji art.56 kk., nakazującego uwzględnianie przy orzekaniu środków karnych tych samych zasad i dyrektyw, które obowiązują przy wymiarze kary (art.53 kk.). Za oczywiste uznać również należy, że przy orzekaniu w przedmiocie środków karnych sąd winien mieć na uwadze przede wszystkim ich funkcję prewencyjną, odpowiadającą intencjom ustawodawcy (por. wyrok SN z 02.02.2007 r., V KK. 423/06, OSNwSK 2007/1/359).

W tym miejscu zgodzić się należy z apelującym, iż czyn oskarżonego cechował się wysokim stopniem wytworzonego przez niego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

K. P. kierował bowiem samochodem osobowym, mając w wydychanym powietrzu 1,43 mg/l alkoholu tj. wartości zbliżonej do 3‰ zawartości alkoholu we krwi. Trafnie zauważa apelujący, iż oskarżony wielokrotnie przekroczył dozwoloną przez ustawodawcę normę zawartości alkoholu, a nadto przewoził w tym czasie pasażera - A. A..

Sytuacja powyższa w kontekście nagminności tego rodzaju przestępstw w skali całego kraju czyni zasadnym zarzut apelacyjny w zakresie orzeczonego środka karnego.

Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, iż dopiero trzyletni okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wykształci u K. P. zdecydowanie krytyczny stosunek do popełnionego czynu, zmobilizuje go do przestrzegania zasad prawnych, szczególnie związanych z bezpieczeństwem ruchu drogowego, w tym innych uczestników ruchu, a także spełni w pełni przesłanki prewencji ogólnej

Z uwagi na powyższe konstatacje, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w zakresie okresu na jaki orzeczony został środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Orzeczenie zawarte w punkcie III wyroku Sądu Okręgowego oparto o przepis art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk. Zwalniając K. P. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uwzględniono sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego.