Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Szyszko (spr.)

Sędziowie SSO Aleksander Ostrowski

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Tomasza Fedyka Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 r.

sprawy M. S. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 16 grudnia 2013 roku sygn. akt V K 613/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że przypisany oskarżonemu czyn kwalifikuje jako przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i te przepisy przyjmuje za podstawę orzeczonej kary pozbawienia wolności;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz adwokata A. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰ / 100 , w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 257/14

UZASADNIENIE

S. P., R. G. i M. S. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 26 lutego 2013 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu dokonali rozboju na osobie M. S. (2) w ten sposób, że po uprzednim dosypaniu nieustalonej substancji do alkoholu, doprowadzili go do stanu nieprzytomności, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia mienie o łącznej wartości 3.100 złotych, a w tym pieniądze w kwocie 2.900 złotych na szkodę M. S. (2) oraz telefon komórkowy marki S. (...) z kartą pamięci o wartości 200 zł na szkodę A. L., przy czym M. S. (1) czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań Stare Miasto z dnia 24 sierpnia 2012 r., sygn. akt III K 283/12, łączącym kary wymierzone wyrokami:

II K 182/08 SR w Lublinie, III K 1924/08 SR Poznań Stare Miasto, III K 803/10 SR Poznań Stare Miasto za czyny z art.286§1 kk w zw. z art.64§1 kk i inne, na karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach: 31.08.2007 r. - 11.02.2008 r., 22.05.2008 r. - 10.07.2009 r., 29.08.2009 r. - 30.03.2011 r., 30.05.2012 r. - 30.11.2012 r., tj. o czyn z art.280§1 kk wobec S. P. i R. G. oraz o czyn z art.280§1 kk w zw. z art.64§2 kk wobec M. S. (1).

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt V K 613/13:

I.  uznał oskarżoną S. P. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, tj. popełnienia przestępstwa z art.280§1 kk i za to na podstawie art.280§1 kk wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności ;

II.  uznał oskarżonego R. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. popełnienia przestępstwa z art.280§1 kk i za to na podstawie art.280§1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności ;

III.  uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że przyjął, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa: będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego (...) - Stare Miasto w P. z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt III K 803/10 za czyn z art.297§1 kk w zw. z art.286§1 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.64§1 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P., sygn. akt III K 283/12 z dnia 24 sierpnia 2012 r. w okresie od dnia 30 maja 2012 r. do 30 listopada 2012 r., na której poczet zaliczono okres odbytej kary w sprawie II K 1539/10, tj. od 31 sierpnia 2007 r. do 11 lutego 2008 r., od 22 maja 2008 r. do 10 lipca 2009 r., od 29 sierpnia 2009 r. do 30 marca 2011 r., tj. popełnienia przestępstwa z art.280§1 kk w zw. z art.64§2 kk i za to na podstawie art.280§1 kk w zw. z art.64§2 kk wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności ;

IV.  na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§2 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec S. P. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata ;

V.  na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec R. G. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata ;

VI.  na podstawie art.73§2 kk oddał oskarżoną S. P. w okresie próby pod dozór kuratora ;

VII.  na podstawie art.73§1 kk oddał oskarżonego R. G. w okresie próby pod dozór kuratora ;

VIII.  na podstawie art.415§4 kpk zasądził od oskarżonych S. P., R. G. oraz M. S. (1) solidarnie na rzecz pokrzywdzonych: M. S. (2) odszkodowanie w kwocie 2900 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia zapłaty, A. L. odszkodowanie w kwocie 200 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2013 r. do dnia zapłaty ;

IX.  na podstawie art.63§1 kk zaliczył na poczet orzeczonej wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. zatrzymania i tymczasowego aresztowania: S. P. od dnia 7 marca 2013 r. do dnia 18 czerwca 2013 r., R. G. od dnia 9 kwietnia 2013 r. do dnia 18 czerwca 2013 r., M. S. (1) od dnia 20 marca 2013 r. do dnia 18 czerwca 2013 r.;

X.  przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. G. kwotę 1033,20 złotych ( z VAT ) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej S. P. z urzędu w postępowaniu przed Sądem, adw. A. P. kwotę 1033,20 złotych ( z VAT ) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. G. z urzędu w postępowaniu przed Sądem, adw. A. K. kwotę 1033,20 złotych ( z VAT ) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. (1) z urzędu w postępowaniu przed Sądem ;

XI.  na podstawie art.624§1 kpk oraz art.17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości obrońca oskarżonego M. S. (1) zarzucając orzeczeniu:

1.

• 1.  naruszenie przepisu postępowania procesowego, a to art.7 kpk mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w tym w szczególności oceny zeznań pokrzywdzonego M. S. (2) oraz wyjaśnień oskarżonych S. P. i R. G. w oparciu o które Sąd I instancji w sposób całkowicie dowolny ustalił, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z S. P. i R. G. dokonali rozboju na osobie M. S. (2), podczas gdy - w przypadku dokonania ich krytycznej analizy i oceny - nie dają podstaw do takich ustaleń ;

  2.  naruszenie przepisu postępowania procesowego, a to art.5§2 kpk, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości, w szczególności dotyczących zaboru mienia przez oskarżonego S. - a o których zresztą traktuje wprost sam Sąd I instancji, uznając, że ze względu na brak jednoznacznych stwierdzeń nie sposób w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy ustalić, który z oskarżonych tego dokonał - na niekorzyść oskarżonego, mimo obowiązku wynikającego z zasady wyrażonej w tym przepisie, tj. rozstrzygnięcia ich na jego korzyść.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu przestępstwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego w zakresie kwestionującym sam fakt popełnienia przez M. S. (1) przypisanego mu czynu jest bezzasadna. Jakkolwiek zaskarżony wyrok wymagał korekty, to wniosek końcowy apelującej o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego - jako pozbawiony słuszności - nie mógł być uwzględniony.

Zawarte w uzasadnieniu apelacji twierdzenie, iż błąd w ustaleniach faktycznych miał wpływ na przyjęcie sprawstwa oskarżonego pomimo, że nie pozwala na to ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jest całkowicie niezasadne. Analiza akt sprawy wskazuje, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, stosownie do reguł określonych w art.4 kpk, art.5 kpk i art.7 kpk dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych określających charakter i zakres przypisanego oskarżonemu przestępstwa rozboju. Przedmiotem rozważań Sądu był całokształt okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego ( art.410 kpk ), ocenionych swobodnie ( art.7 kpk ) i bezstronnie ( art.4 kpk ). Podnoszony przez skarżącą nakaz rozstrzygania na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości ( art.5§2 kpk ) dotyczy jedynie sytuacji, gdy wątpliwości te są tak poważne, że wszelkie logiczne zasady rozumowania nie potrafią ich rozwiązać. Dyrektywy tej nie można stosować automatycznie, gdy tylko następuje rozbieżność w zeznaniach, bądź wyjaśnieniach. Zasadę tę należy realizować po rozważeniu wszystkich dowodów w sprawie, a dopiero, gdy te zabiegi nie wyjaśnią wątpliwości, to Sąd obowiązany jest rozstrzygać je na korzyść oskarżonego. Określona w art.5§2 kpk zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega przy tym na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie ona pasuje do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy bardzo dokładnie i szczegółowo wskazał na czym oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa, wskazał, dlaczego uznał za niewiarygodne zaprzeczanie przez oskarżonego M. S. (1) popełnieniu przestępstwa rozboju na szkodę M. S. (2) oraz wskazał, dlaczego dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego M. S. (2) oraz częściowo wyjaśnieniom współoskarżonych S. P. i R. G.. Sąd Rejonowy miał przy tym bezpośredni kontakt z osobowymi źródłami dowodowymi i mógł nabrać osobistego przekonania co do wiarygodności relacji prezentowanych o zajściu, a tym samym ugruntować własne przekonanie odnośnie wartości poszczególnych dowodów w zestawieniu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie zawiera błędów logicznego lub faktycznego, a wniesiona apelacja nie zawiera takich argumentów, które mogłyby zdyskredytować trafne ustalenia Sądu I instancji w zakresie przypisania oskarżonemu przestępstwa, będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Słusznie zauważył Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że fakt udziału oskarżonych S. P., R. G. i M. S. (1) w rozboju na osobie M. S. (2) jednoznacznie wynika z zeznań, jakie złożył pokrzywdzony oraz z tych wyjaśnień oskarżonych S. P. i R. G., w których podawali oni, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) dokonali rozboju na osobie M. S. (2) po uprzednim wrzuceniu mu do alkoholu clonozepamu. Wskazane w uzasadnieniu apelacji nieścisłości w w/w wyjaśnieniach S. P. i R. G. nie stanowią tego rodzaju okoliczności, które uzasadniałyby racjonalne wątpliwości co do wszystkich informacji zawartych w ich wyjaśnieniach. W toku postępowania oskarżony R. G. przyznał, iż błędnie wskazał, że w inkryminowanym przestępstwie brał udział jego kolega K. R., albowiem wspólnie z nim dokonywał wielu przestępstw i z uwagi na upływ czasu omyłkowo podał, iż także on brał udział w dokonaniu rozboju na osobie M. S. (2). Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku obszernie i szczegółowo omówił problem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonych, wskazał dlaczego za bardziej wiarygodne uznał te wyjaśnienia S. P. i R. G., które złożyli oni w postępowaniu przygotowawczym, a stanowisko Sądu nie wykazuje błędności rozumowania i mieści się w granicach doświadczenia życiowego, zwłaszcza w tak zwanych realiach sprawy. Argumentację przytoczoną w tym zakresie w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje i do niej się odwołuje. Podnieść należy, iż inkryminowane zdarzenie trwało na tyle długo, że pokrzywdzony M. S. (2) – pomimo wypitego alkoholu – miał dogodne warunki dla trwałego zapamiętania najbardziej charakterystycznych cech sprawców i od pierwszych czynności z udziałem oskarżonych nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, iż w zaistniałym zdarzeniu brali udział S. P., R. G. i M. S. (1). Twierdzenie apelującej, jakoby pokrzywdzony z uwagi na wypity alkohol miał duże trudności w zrekonstruowaniu stanu faktycznego, nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym i jest całkowicie dowolne. Z samego faktu nietrzeźwości pokrzywdzonego w żadnej mierze nie można wyprowadzić wniosku, że złożył fałszywe zeznania, celowo i nieprawdziwie obciążając oskarżonego. Ocena możliwości prawidłowego odtwarzania spostrzeżeń przez osobę nietrzeźwą nie jest niczym innym, niż dokonywaniem oceny przez pryzmat reguł określonych w art.7 kpk, łączy się bowiem z koniecznością sięgnięcia do treści złożonych oświadczeń i skonfrontowania jej z innymi dowodami. Nie chodzi przy tym o to, czy świadek był trzeźwy, czy nie, ale o to, czy zachował zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Dla Sądu Odwoławczego rozstrzygające znaczenie w tym zakresie ma racjonalne zachowanie pokrzywdzonego po zdarzeniu, a zwłaszcza zawiadomienie Policji i opisanie funkcjonariuszom przebiegu zdarzenia. Pozwala to stwierdzić, iż spożyty przez pokrzywdzonego alkohol nie zaburzył jego zdolności spostrzegania i zapamiętywania. Zeznania pokrzywdzonego są konsekwentne, spójne i takie same co do przebiegu i okoliczności rozboju oraz korelują one z tymi wyjaśnieniami S. P. i R. G., w których przyznali oni, że wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) dokonali rozboju na osobie M. S. (2) po uprzednim wrzuceniu mu do alkoholu clonozepamu. Nie można dopatrzyć się przy tym żadnych racjonalnych powodów, dla których te wyjaśnienia, w których oskarżeni S. P. i R. G. przyznali się do dokonania rozboju na osobie M. S. (2) miałyby być nieobiektywnymi. Podnieść należy, iż odwołanie wyjaśnień przyznających fakty obciążające oskarżonego nie może automatycznie powodować wyeliminowania ich z materiału dowodowego, bez wniknięcia w konkretne okoliczności zawarte w tych wyjaśnieniach. Obowiązkiem Sądu w takiej sytuacji jest natomiast ustosunkowanie się, którą ze sprzecznych wersji uznaje za wiarygodną, a decyzja w tej kwestii powinna być oparta na rozważeniu konkretnych okoliczności danej sprawy. I tak też postąpił Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie słusznie uznając, że przyznanie się tych oskarżonych do dokonania rozboju było prawdziwe, zaś zmiana wyjaśnień przez oskarżonych została podyktowana wyłącznie ich zamiarem zminimalizowania swojej roli, jak również zamiarem uwolnienia M. S. (1) od odpowiedzialności karnej. Sąd I instancji ocenił wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) na tle zeznań pokrzywdzonego oraz w/w wyjaśnień S. P. i R. G. i zrekapitulował tę ocenę wnioskiem o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. S. (1). Stanowiska tego argumentacja uzasadnienia apelacji skutecznie nie podważa, bazując w gruncie rzeczy na samym fakcie nieprzyznania się oskarżonego M. S. (1) do winy bez konkretnego wskazania, dlaczego Sąd Rejonowy miałby dać wiarę właśnie wyjaśnieniom tego oskarżonego. Dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów jest oceną logiczną, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i pozostaje pod ochroną art.7 kpk w sytuacji, gdy nie została ona zasadnie niczym podważona. Własne przekonania, oceny i twierdzenia skarżącego, aby były skuteczne, muszą opierać się na nowych dowodach, bądź wykazywać w sposób logicznie nienaganny błędność rozumowania Sądu I instancji, albo też wykazywać sprzeczność ocen Sądu ze wskazaniami współczesnej wiedzy, albo regułami życiowego doświadczenia. Takich jednak wywodów, ani też tego rodzaju argumentacji mogącej skutecznie podważyć ustalenia i oceny Sądu Rejonowego skarżąca nie przedstawiła w pisemnej apelacji. W uzasadnieniu skargi apelacyjnej obrońca oskarżonego po prostu powtarza wersję, którą przedstawił już oskarżony w toku postępowania przygotowawczego i w postępowaniu przed Sądem Rejonowym. Tymczasem Sąd I instancji bardzo precyzyjnie sprawdził prezentowaną przez oskarżonego linię obrony i był w pełni uprawniony do przyjęcia, że wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu stanowią jedynie wyraz linii obrony oskarżonego, zmierzającej do uwolnienia go od ponoszenia odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji prawidłowo także uznał, iż oskarżony M. S. (1) wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa rozboju z art.280§1 kk, albowiem dokonane ustalenia faktyczne jednoznacznie dowodzą, iż będąc w pełni świadomy przestępczego charakteru przebiegu inkryminowanego zdarzenia, sprawczo współdziałał w tym zdarzeniu, obejmując swoim zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion przypisanego mu czynu przestępnego. Wprawdzie zgromadzone w sprawie materiały dowodowe nie pozwalają na ustalenie, który z oskarżonych dodał do spożywanego przez pokrzywdzonego alkoholu środki odurzające jednakże, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował wszystkie znamiona, lecz by prowadziła do tego suma ich zachowań. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna ( w sensie przedmiotowym ) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa. W każdym razie konstytutywnymi elementami współsprawstwa są "wspólne wykonanie czynu zabronionego" (element przedmiotowy) oraz "porozumienie" (element podmiotowy). Przenosząc powyższe uwagi na grunt tej sprawy i w odniesieniu do kierunku wywodów zawartych w uzasadnieniu apelacji stwierdzić należy, iż współsprawstwo oskarżonego w dokonaniu przypisanego mu czynu w najmniejszy sposób nie może być kwestionowane, a usytuowanie winy oskarżonego w ramach art.210§1 kk, nie może budzić najmniejszych zastrzeżeń. Niezrozumiałym jest przy tym stanowisko obrońcy oskarżonego, iż Sąd I instancji, ustalając stan faktyczny doszedł do wniosku, że ze względu na brak jednoznacznych stwierdzeń nie sposób w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy ustalić, który z oskarżonych dokonał zaboru pieniędzy. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku jednoznacznie bowiem wynika, iż ustalając stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy przyjął, iż to właśnie oskarżony M. S. (1) zabrał pokrzywdzonemu z tylnej kieszeni jego spodni pieniądze w kwocie 2900 złotych. Zupełnie bezpodstawne w realiach tej sprawy jest przekonanie prezentowane w części motywacyjnej apelacji, że zachodzą wątpliwości w kwestii dotyczącej wypełnienia przez oskarżonych znamienia czasownikowego przestępstwa rozboju polegającego na doprowadzeniu pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, doprowadzenie do stanu nieprzytomności oznacza wywołanie zakłóceń czynności psychicznych w całkowitym lub znacznym stopniu. Na skutek tych zakłóceń osoba władająca rzeczą nie może rozpoznać znaczenia swego postępowania ani nim pokierować. Dodawany pokrzywdzonemu do alkoholu clonozepam doprowadził u M. S. (2) do wywołania stanu nieprzytomności i pozbawił go możliwości przeciwdziałania skierowanym przeciwko posiadanemu przez niego mieniu działaniom przestępczym oskarżonych. Prawidłowa jest zatem ocena prawna działań oskarżonego jako występku z art.280§1 kk.

Reasumując stwierdzić należy, że żaden z argumentów podniesionych w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uznanie go za zasadny i przekonujący i jako taki mogący skutecznie podważyć oceny i ustalenia przeprowadzone przez Sąd I instancji. Sąd ten w sposób szczegółowy odniósł się do wszystkich istotnych dowodów przeprowadzonych w sprawie, a analiza dowodów nie nosi cech dowolności, przeprowadzona została zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego. Prawidłową jest również ocena wyjaśnień oskarżonego jako niewiarygodnych. Z faktu zaś, że Sąd I instancji nie uznał za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego zaprzeczającego swej winie w sposób kategoryczny i konsekwentny, nie można dowodzić, że Sąd ten dopuścił się obrazy wskazanych w apelacji zasad. Nie może bowiem być tak, że zawsze gdy sąd odmawia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego nie przyznającego się do winy, to dopuszcza się naruszenia podstawowych zasad procesowych, ani tak, że w sytuacji gdy oskarżony konsekwentnie i kategorycznie nie przyznaje się do winy, to w sprawie zachodzą wątpliwości co do jego sprawstwa i winy, które sąd winien rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Dlatego też zarzuty apelacji, dotyczące obrazy prawa procesowego, nie zasługują na uwzględnienie, a w konsekwencji również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie jest zasadny i nie może być skuteczny, skoro Sąd I instancji dysponując kompletnie zgromadzonym i prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym, dokonał na jego podstawie trafnych ustaleń faktycznych, które odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia. Wniesiona apelacja ogranicza się w zasadzie do sugerowania wątpliwości dowodowych i lansują wersję przyjętą przez oskarżonego w ramach linii obrony. Z tych też względów decyzja Sądu Rejonowego w zakresie oceny dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk i jako taka skutecznie kwestionowana być nie może. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do zakwestionowania ustaleń Sądu I instancji co do samego sprawstwa oskarżonego, a zatem i do uwzględnienia wniosku apelacji o uniewinnienie oskarżonego.

Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy stwierdził jednak, iż Sąd Rejonowy błędnie przyjął, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach recydywy z art.64§2 kk. Użyte w art.64§2 kk określenie „ponownie” oznacza, że dla przyjęcia powrotu sprawcy do przestępstwa – popełnionego w warunkach określonych w tym przepisie – konieczne jest uprzednie skazanie sprawcy z zastosowaniem art.64§1 kk, ale nie za jakiekolwiek przestępstwo umyślne, lecz albo za takie samo przestępstwo, jak aktualnie zarzucone ( tożsamość jednostkowa ), albo za przestępstwo należące do tej samej grupy przestępstw, które zostały wymienione w art.64§2 kk ( tożsamość rodzajowa ) – por. uchwała Izby Karnej i Izby Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1996r.I KZP 3/96 – OSNKW 1996 , z.5-6 , poz.23. Jak wynika z analizy skazań oskarżonego był on uprzednio skazany z zastosowaniem art.64§1 kk za przestępstwa z art.297§1 dkk, art.286§1 kk, tj. za przestępstwa nie należące do katalogu przestępstw, o których mowa w art.64§2 kk. Tym samym nie było podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa rozboju w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art.64§2 kk. Dlatego też na podstawie art.455 kpk Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że czyn oskarżonego zakwalifikował jako występek z art.280§1 kk w zw. z art.64§1 kk i te przepisy przyjął za podstawę wymiaru kary oskarżonemu.

Dokonana zmiana zaskarżonego wyroku nie generowała zmiany oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak też stopnia zawinienia oskarżonego, dlatego też brak było podstaw do ingerencji w wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta stanowi adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego reakcję za popełniony czyn i kara ta w pełni zrealizuje swoje zadania w zakresie wychowania oskarżonego oraz w zakresie zapobieżenia przestępczości.

W konsekwencji w pozostałej części, wobec braku podstaw do zastosowania unormowań zawartych w art.439 kpk, art.440 kpk i art.455 kpk, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o zasądzeniu od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym ma swoje uzasadnienie w treści §14 ust.2 pkt.4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz.1348 ).

Mając na względzie aktualną sytuację oskarżonego i konieczność odbycia kary pozbawienia wolności Sąd Okręgowy na podstawie art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk oraz art.17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.