Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Joanna Żelazny

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2013r.

sprawy B. Z. (1)

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 23 listopada 2013r. sygn. akt II W 357/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. postępowanie przeciwko obwinionemu B. Z. (2) umarza;

II.  kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn.akt IV Ka 388/13

UZASADNIENIE

B. Z. (1) zostal obwiniony o to,że w dniu 5 września 2011 roku , około godz. 18.15 na trasie 451 pomiędzy miejscowościami B.-N. ,kierując ciągnikiem rolniczym m-ki U. o nr rej. (...) wraz z opryskiwaczem stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób,że wykonując manewr wyprzedzania rowerzystek nie zachował szczególnej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu , w wyniku czego doprowadził do potrącenia oraz wywrócenia jadącej rowerem P. G., to jest o czyn z art. 86§1 kw

Wyrokiem z dnia 23 listopada 2012 roku, Sąd Rejonowy w Oleśnicy , w sprawie o sygn. akt II W 357/12 uznał obwinionego B. Z. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86§1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 600 zł. grzywny.Na podstawie art. 118§1i3 kpw obciążył obwinionego kwotą 50 zł. tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotą 433,03 złotych tytułem innych wydatków w postępowaniu i wymierzył mu opłatę w kwocie 60 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony za pośrednictwem swojego obrońcy .Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  obrazę przepisów postępowania procesowego tj. art. 5 kpk oraz art. 7 kpk w zw. z art. 18 kpw , przekraczając swobodną ocenę dowodów , z naruszeniem zasady domniemania niewinności, poprzez przyjęciw,iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie,że obwiniony B. Z. (1) dopuścił się zarzucanego mu czynu;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrokowania , a mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu ,że doszło do wywrócenia się jadącej rowerem P. G., podczas gdy poszkodowana zsiadla z niego i odstawiła go z uwagi na bardzo trudne warunki atmosferyczne.

Formułując powyższe zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego B. Z. (1).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie , stąd też nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe wszechstronnie, wykorzystując wszelką inicjatywę dowodową , by wyjaśnić wszystkie okoliczności niezbędne dla rozstrzygnięcia . Z tak natomiast zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyprowadził trafne wnioski odnośnie sprawstwa i winy obwinionego , nie naruszając granic swobodnej oceny dowodów , zakreślonych art. 7 kpk , stosowanym odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia . Nie było też podstaw do przekonania , by Sąd wydał swoje orzeczenie , po uprzednim rozstrzygnięciu w sprawie wątpliwości na niekorzyść obwinionego , wbrew dyspozycji art. 5§2 kpk .

Z nie dającymi się usunąć wątpliwościami mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy mimo wyczerpania wszelkiej i niezbędnej inicjatywy dowodowej, nie da się ustalić jednej, pewnej wersji zdarzenia . Przy czym zaznaczyć należy,że dyspozycja odnosi się do wątpliwości organu orzekającego, a nie tych , która prezentuje strona kwestionująca rozstrzygniecie.

W istocie , w rozpoznawanej sprawie pojawiły się dwie wersję wydarzeń –jedna prezentowana przez obwinionego , druga przez pokrzywdzoną tym zdarzeniem –A. W. (1). Sam ten fakt jednak nie oznaczał automatycznie, że mamy do czynienia z wątpliwościami , które winny być rozstrzygane z korzyścią dla obwinionego. Obie wersje bowiem podlegały weryfikacji zgodnie z zasadami oceny dowodów, tj. wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego , zasadami logicznego rozumowania i w konfrontacji z innymi dowodami.

Tak też uczynił Sąd Rejonowy, trafnie uznając, że to zeznania A. W. (1) przedstawiają rzeczywisty przebieg zdarzenia . Bo to one znalazły wsparcie w zeznaniach J. I. i P. I., jej najbliższych, a którym zrelacjonowała przebieg zdarzenia zgodnie z tym , co mówiła na każdym etapie postępowania. Znalazły one też wsparcie w zeznaniach świadka M. S., który pierwszy na miejscu zdarzenia udzielał pomocy pokrzywdzonym . I tutaj wskazać należy,że nie było jakichkolwiek podstaw do podważania jego wiarygodności, wbrew stanowisku apelacji. Ponieważ sam obwiniony nie kwestionował jego obecności na miejscu . Ponadto M. S. dokładnie też wskazał, kiedy dowiedział się, że są poszukiwani świadkowie . Było to w listopadzie 2011 roku z -wywieszonego ogłoszenia . Jest to zgodne przy tym z zeznaniami A. W. (1) , J. I. i P. I.. Analiza treści ich zeznań wskazuje ,że do listopada 2011 roku nie operowali oni danymi personalnymi tego świadka , dopiero w późniejszych zeznaniach . To też przekonuje,że nie były to osoby znane sobie przed wypadkiem.

Jednocześnie żaden z tych dowodów nie wskazywał, by nie doszło do upadku P. G., jak chciał obwiniony . Dlatego to właśnie jego wyjaśnienia nie zasługiwały na uwzględnienie w tym zakresie . W szczególności , gdy zważy się jeszcze zeznania R. J., któremu obwiniony oddał rower dziewczynki do naprawy. Rower ten natomiast wymagał naprawy z powodu uszkodzenia błotnika , charakterystycznego dla mechanizmu, o którym opowiadała A. W. (1).

To w końcu także wersja A. W. (1) wespół z wymienionymi dowodami znalazła wsparcie w opinii biegłego –A. W. (2) .

Natomiast wyjaśnienia obwinionego B. Z. (1) nie wytrzymały konfrontacji tak z wymienionymi dowodami, jak z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, co było przedmiotem dokładnej analizy Sądu Rejonowego przedstawionej w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a którą Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje.

Stąd też nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu.

Niemniej jednak w toku postępowania odwoławczego , zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza , określona w art. 104§1 pkt 7 kpw. W niniejszej sprawie nastąpiło bowiem przedawnienie karalności. Zgodnie z treścią art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje ,jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, jeżeli natomiast w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Oceniane zdarzenie miało miejsce 5 września 2011 roku . Zatem do przedawnienia karalności wykroczenia doszło w dniu 5 września 2013 roku.

Z tych też powodów Sąd Odwoławczy uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie przeciwko B. Z. (2) o czyn z art. 86§1 kw .

Zgodnie natomiast z art. 118§2 kpw kosztami postępowania w sprawie obciążony został Skarb Państwa.