Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 451/22

IV Kz 277/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu, VII Wydział Karny

sygn. akt: VII K 522/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

⊠ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

⊠ na niekorzyść

⊠ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

⊠

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art.439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

⊠

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że zgromadzony w trakcie postępowania dowodowego materiał nie pozwolił na poczynienie ustaleń faktycznych, z których wynikałoby, że oskarżony R. S. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza w kontekście treści zeznań złożonych przez świadka M. W. i zeznań pokrzywdzonej I. S. prowadzi do wniosku przeciwnego, tj. do tego, że oskarżony dokonał w okresie od 20 do 21 listopada 2020 r. włamania do mieszkania I. S. przez otwarcie drzwi dopasowanymi kluczami i zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 2000 zł i faktur stanowiących dowód w sprawie o podwyższenie alimentów.

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zaczynając od krótkich rozważań teoretycznych, należy zwrócić uwagę na trzy zasadnicze kwestie, odnoszące się do specyfiki zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych z art. 438 pkt 3 KPK.

Po pierwsze w zarzucie z art. 438 pkt 3 KPK chodzi nie o jakikolwiek błąd, a tylko o taki, który dotyczy ustaleń „przyjętych za podstawę orzeczenia”. Podstawę orzeczenia stanowią natomiast ustalenia faktyczne czynione na dwóch płaszczyznach: na płaszczyźnie sprawstwa i na płaszczyźnie przypisania przestępstwa. Ustawodawca wymaga więc, aby sąd najpierw prawidłowo przeprowadzał (art. 92 KPK i art. 410 KPK) i prawidłowo oceniał (art. 7 KPK) dowody, następnie zaś, aby na ich podstawie prawidłowo ustalał fakty oraz prawidłowo od strony podmiotowej i przedmiotowej konstruował opis czynu w sentencji wyroku.

Po drugie błąd w ustaleniach faktycznych może przyjąć dwie postaci, tj. błędu braku albo błędu dowolności. Błąd braku wynika z niepełności postępowania dowodowego. Sąd nie ustala określonych faktów, mimo że są one możliwe do ustalenia na podstawie przeprowadzonych dowodów. Błąd dowolności wynika natomiast z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw, obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 KPK), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Po trzecie w doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się wyłącznie na polemice z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji. Nie wystarczy więc wskazanie przez skarżącego potencjalnych rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym a stanem ustalonym przez Sąd I instancji. Konieczne jest natomiast wskazanie konkretnych błędów, których dopuścił się Sąd I instancji przy ustalaniu stanu faktycznego. Dla przykładu przytoczyć tu można chociażby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r. wydany w sprawie o sygn. akt: II KR 355/74, zgodnie z którym: „Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.”

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należało stwierdzić, że Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, a zarzut podniesiony w apelacji jest bezzasadny.

Ustalenia Sądu I instancji, stanowiące podstawę orzeczenia, są prawidłowe. Sąd I instancji najpierw przeprowadził rzetelne i wyczerpujące postępowanie dowodowe - w szczególności zaś przesłuchał wszystkich dostępnych świadków oraz ujawnił i uwzględnił przedkładane przez strony dowody z dokumentów, w tym także z nagrań z monitoringu. Następnie całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poddał ocenie w sposób obiektywny oraz w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie budzi wątpliwości, że dokonana przez Sąd I instancji ocena wartości poszczególnych zgromadzonych w sprawie dowodów spełnia kryteria przewidziane w art. 2 § 2 KPK, art. 4 KPK i art. 7 KPK. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny, nie dopuścił się ani błędu braku, ani błędu dowolności. Wnioski Sądu I instancji uznać należy za logiczne, spójne i konsekwentne. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w pełni oddaje prawidłowy tok rozumowania Sądu I instancji.

W szczególności prawidłowy jest wniosek Sądu I instancji, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak jest danych dostatecznie uzasadniających popełnienie czynu zabronionego, zarzucanego oskarżonemu. W sprawie ziściła się przesłanka z art. 17 § 1 pkt 1 zdanie drugie KPK, co w myśl art. 414 § 1 zdanie drugie KPK skutkować musiało uniewinnieniem oskarżonego. Prawidłowo przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dostarczyło bowiem materiału, który pozwalałby na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie włamania się do mieszkania pokrzywdzonej oraz kradzieży gotówki i faktur. Sąd II instancji podziela zapatrywania Sądu I instancji, co do konieczności uniewinnienia oskarżonego i uznaje je za swoje.

Nie powielając argumentacji wyrażonej w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku podkreślić jedynie należy, że - wbrew twierdzeniom oskarżyciela publicznego - nie są wystarczające dla uznania winy i sprawstwa oskarżonego zeznania samej tylko pokrzywdzonej – I. S.. Zeznania te – jako główna okoliczność obciążająca oskarżonego – oparte były w przeważającej mierze na odczuciach i domysłach pokrzywdzonej, pozostającej w wieloletnim konflikcie z oskarżonym. Ponadto fakt, że pokrzywdzona dopiero po upływie dwóch tygodni od zdarzenia objętego zarzutem, ujawniła brak gotówki, istotnie każe wątpić w wiarygodność jej zeznań. Również zeznania M. W. nie dostarczyły danych, pozwalających na skazanie oskarżonego. Słusznie Sąd I instancji podszedł do zeznań tego świadka z daleko idącą ostrożnością. Świadek ten bowiem zgłaszał problemy z pamięcią - „Ja nie pamiętam tego zdarzenia jak o tym mówię.”(k.107), „Ja choruję na głowę z uwagi na covid, który przeszedłem.”(k. 107) ”, „Ja mam zaniki pamięci.” (k. 106v). Ponadto również świadek ten przejawiał w toku postępowania nietypowe zachowania – naprzemiennie zabezpieczał nagrania z monitoringu na swoim prywatnym komputerze i informował o tym pokrzywdzoną, a następnie nagrania te kasował i odmawiał współpracy, odmawiał także udostępnienia swojego laptopa, zasłaniając się jego rzekomym zniszczeniem i wyrzuceniem.

Nade wszystko zaś ani zeznania pokrzywdzonej, ani zeznania M. W., ani też nagrania z monitoringu w żadnej mierze nie wykazały, aby oskarżony w dniach 20 i 21 listopada 2020 r. włamał się do mieszkania pokrzywdzonej, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy i faktur. Zeznania te, jak i nagrania wykazały co prawda szereg innych (być może nagannych społecznie) zachowań czy zwyczajów oskarżonego, jednakże z pewnością niewyczerpujących znamion przestępstwa z art. 279 § 1 KK.

Co więcej wskazać należy, że Sąd I instancji miał prawo dokonać swobodnej oceny materiału dowodowego, dając wiarę jednym dowodom (w tym przypadku wyjaśnieniom oskarżonego), a innym dowodom wiary tej odmawiając. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu I instancji o niemożności przypisania winy oskarżonemu, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, nie wykraczając poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów. Argumentacja zaprezentowana przez skarżącego sprowadza się zaś jedynie do subiektywnej polemiki z dokonanymi przez Sąd I instancji ustaleniami i ocenami. Skarżący w apelacji nie powołał żadnych konkretnych uchybień w toku rozumowania Sądu I instancji, a jedynie przedstawił swoją wersję wydarzeń i swoją subiektywną ocenę dowodów. Zanegowanie trafności ustaleń Sądu I instancji poprzez wyrażenie samego tylko odmiennego poglądu czy odmiennej interpretacji danej materii, nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Reasumując, Sąd I instancji prawidłowo ocenił wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów, która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czym oparł poszczególne ustalenia, a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie konieczności uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu, które to wnioski Sąd II instancji w całości podziela.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 279 § 1 KK,

2)  wymierzenie mu na podstawie art. 279 §1 KK kary 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

3)  zawieszenie na podstawie art., 69 § 1 KK wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata,

4)  zobowiązanie oskarżonego na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 KK do informowania Sądu o przebiegu okresu próby – pisemnie co 3 miesiące,

5)  orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 KK obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w wysokości 2000 zł na rzecz I. S.,

6)  zasądzenie kosztów i opłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżyciela publicznego był całkowicie niezasadny.

Po pierwsze niezasadność wniosku wynikała z niezasadności podniesionego wcześniej zarzutu. Sąd II instancji nie dopatrzył się w sprawie ani błędu w ustaleniach faktycznych, ani też żadnych innych uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia. Tym samym brak było podstaw do wnioskowanej przez oskarżyciela publicznego zmiany zaskarżonego wyroku.

Po drugie zgodnie z wyrażoną w przepisie art. 454 § 1 KPK regułą ne peius sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. Tym samym – nawet jeżeli apelacja oskarżyciela publicznego byłaby zasadna – to sąd odwoławczy nie mógłby zmienić zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego, ale musiałby przekazać sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Regulacja art. 454 § 1 KPK urzeczywistnia zasadę prawa do obrony i dwuinstancyjności postępowania. Stąd też także ze względu na obowiązującą regułę ne peius wniosek oskarżyciela publicznego należało uznać za chybiony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu VII Wydział Karny z dnia 24 stycznia 2022 r.

sygn. akt: VII K 522/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja oskarżyciela publicznego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów prawidłowych ustaleń faktycznych, Sąd II instancji podzielił zapatrywanie Sądu I instancji i uznał, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu.

Omówiony wyżej zarzut oskarżyciela publicznego, mający na celu wykazanie sprawstwa i winy oskarżonego, okazał się niezasadny i nieskuteczny, gdyż stanowił jedynie polemikę z oceną Sądu I instancji. Argumenty przedstawione przez oskarżyciela publicznego w apelacji nie zdołały podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w przedmiocie ustaleń faktycznych.

W sprawie nie dopatrzono się nadto uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego zaskarżony wyrok w punkcie I utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt II wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu VII Wydział Karny z dnia 24 stycznia 2022 r.

sygn. akt: VII K 522/21

Zwięźle o powodach zmiany

Obrońca oskarżonego wniósł zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie II wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu VII Wydział Karny z dnia 24 stycznia 2022 r., sygn. akt: VII K 522/21. W zażaleniu tym podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający w uproszczeniu na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że koszty dojazdu obrońcy do tegoż sądu nie stanowią uzasadnionych wydatków strony i nie mogą zostać zwrócone na rzecz strony, podczas gdy obrońca, przedkładając sądowi odpowiedni spis kosztów, wykazał zasadność zwrotu żądanej kwoty, która w całości służyła realizacji prawa do obrony oskarżonego.

Wobec tak sformułowanego zarzutu obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II w części poprzez zasądzenie na rzecz oskarżonego dodatkowo zwrotu poniesionych wydatków w postaci kosztów dojazdu obrońcy według przedłożonego do akt sprawy spisu.

Z uwagi na to, że w sprawie została również wniesiona apelacja przez oskarżyciela publicznego, zażalenie na koszty podlegało rozpoznaniu łącznie z tą apelacją, stosownie do brzmienia art. 626 § 3 KPK.

Sąd II instancji w całości przychylił się do argumentów podniesionych przez obrońcę oskarżonego w zażaleniu na rozstrzygnięcie o kosztach procesu oraz uwzględnił złożony przez niego wniosek.

W sprawie zapadł wyrok uniewinniający – uniewinnienie to zostało utrzymane w mocy przez Sąd II instancji. Zgodnie z art. 632 pkt 2 KPK w sprawach z oskarżenia publicznego w razie uniewinnienia oskarżonego koszty procesu ponosi Skarb Państwa. Zgodnie natomiast z art. 616 § 1 pkt 2 KPK do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy. Rację ma skarżący, twierdząc, że do uzasadnionych wydatków strony należą również koszty dojazdu obrońcy z wyboru do sądu, przed którym sprawa się toczy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że możliwość korzystania przez oskarżonego z pomocy obrońcy, ustanowionego w sposób swobodny - według własnego uznania i wyboru – stanowi wyraz realizacji konstytucyjnej zasady prawa do obrony w ujęciu formalnym. Jednocześnie prawo do obrony jest fundamentem rzetelnego procesu karnego, a także wyrazem poszanowania człowieka i jego godności.

W postępowaniu karnym realizacja prawa do obrony podlega ograniczeniu wyłącznie co do liczby obrońców z wyboru, z których może korzystać oskarżony (art. 77 KPK). Natomiast ustawa w żaden sposób nie reglamentuje tego prawa w odniesieniu do osoby obrońcy czy miejsca siedziby jego kancelarii. Relacja pomiędzy oskarżonym a jego obrońcą opiera się na zaufaniu. Nie można więc stronie zasadnie zarzucać, że ustanowiła obrońcę z wyboru poza siedzibą sądu, w którym toczy się postępowanie. Nie można też stawiać strony pod finansową presją konieczności ustanowienia obrońcy spośród adwokatów czy radców prawnych, mających swoje siedziby w pobliżu właściwego sądu. Strona ma prawo dokonać wyboru obrońcy, który w jej ocenie najlepiej wywiąże się z ciążących na nim obowiązków oraz którego darzy swoim zaufaniem.

W realiach przedmiotowej sprawy, nie bez znaczenia jest również okoliczność, że oskarżony jest zameldowany na pobyt stały w N. – a więc w miejscowości, w której ma swoją kancelarię reprezentujący go obrońca. Wybór obrońcy z N. nie jest więc przypadkowy, zupełnie oderwany od realiów przedmiotowej sprawy czy podyktowany jedynie chęcią „sztucznego”zwiększenia kosztów procesu. Wybór ten wydaje się być natomiast uzasadniony chociażby względami wygody samego oskarżonego.

Przyjęcie poglądów zaprezentowanych przez Sąd I instancji w uzasadnieniu rozstrzygnięcia o kosztach jest nie do zaakceptowania, prowadzi bowiem do sytuacji, w której oskarżony, mimo uniewinnienia, ponosiłby materialne skutki bezzasadnego oskarżenia. Stan taki pozostawałby natomiast w oczywistej sprzeczności z realizacją prawa do obrony.

Sąd II instancji podziela stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 26 lipca 2006 r., SK 21/04, że „w państwie prawnym zasadą powinno być obciążanie kosztami postępowania tej ze stron, która w jego toku nie zdołała utrzymać swojego stanowiska. W odniesieniu do zakończonych uniewinnieniem postępowań z oskarżenia publicznego oznacza to, że koszty powinna ponosić strona oskarżająca – organ władzy publicznej, a faktycznie – Skarb Państwa. Biorąc pod uwagę, że oskarżony jest w postępowaniu stroną słabszą, a wybór obrońcy przyczynia się do wyrównania szans procesowych, uznać trzeba, iż osoba uniewinniona powinna otrzymywać całościowy zwrot poniesionych kosztów postępowania, w tym kosztów obrony.”

Mając to na uwadze Sąd II instancji uznał, że w skład uzasadnionych wydatków oskarżonego z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy (art. 616 § 1 pkt 2 KPK) wchodzą również poniesione przez niego wydatki na pokrycie kosztów dojazdu obrońcy na rozprawy i jako takie, w wypadku uniewinnienia oskarżonego, podlegają zasądzeniu na jego rzecz od Skarbu Państwa.

Z tych to też względów Sąd II instancji zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie o kosztach, zawarte w punkcie II wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu VII Wydział Karny z dnia 24 stycznia 2022 r. w ten sposób, że określił wysokość wydatków poniesionych od Skarb Państwa na rzecz R. S. na kwotę 4866,80 zł – zgodnie z wnioskiem obrońcy.

0.15.3.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art.439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Z przepisu art. 636 § 1 KPK wynika, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, pochodzącego wyłącznie od oskarżyciela publicznego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Do kosztów procesu zalicza się – stosownie do art. 616 § 1 KPK – koszty sądowe oraz uzasadnione wydatki stron – w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy oraz także z tytułu poniesionych kosztów dojazdu tegoż obrońcy do siedziby sądu.

Tym samym Sąd II instancji zasądził od Skarbu Państwa poniesione przez oskarżonego koszty obrony z wyboru w wysokości 663,70 zł.

Sąd II instancji uznał, iż niezbędny nakład pracy adwokata uzasadniał zasądzenie kwoty wynagrodzenia w wysokości stawki minimalnej zgodnej z § 11 ust. 2 pkt 4 Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów, powiększonej o koszty dojazdu ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 23 października 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy według stawki za 1 km przebiegu pojazdu o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ - 0.8358 zł.

7.  PODPIS

Sędzia Marcin Sosiński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny – Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków Wschód

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie od czynu z art. 279 § 1 KK

0.11.3.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

⊠ na niekorzyść

⊠ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art.438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

⊠

art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art.439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

⊠

zmiana