Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 462/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II K 1096/16

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść / art. 438 pkt 2 k.p.k. /, mianowicie :

1. art 7 w zw. z. 4 k.p.k. oraz art 410 w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegającą na fragmentarycznej, a w konsekwencji dowolnej ocenie dowodów w postaci wyjaśnień osk. S. J. oraz opinii biegłych z Katedry i (...) (...) S. - Lekarskiej (...) w K.;

Pomimo licznych zastrzeżeń formułowanych do opinii głównej oraz opinii uzupełniających sporządzonych przez biegłych powołanych w sprawie, które to zarzuty wprost wskazywały na wewnętrzne sprzeczności w opinii, brak udzielenia odpowiedzi na pytania istotne dla oceny prawidłowości postępowania medycznego lek. S. J., a wreszcie błędy popełnione przez samych biegłych, Sąd Rejonowy przyjmując formalnie wyjaśnienia oskarżonego (pkt 2. uzasadnienia - ocena dowodów), kluczowe dla sprawstwa ustalenia poczynił w oparciu o nieprawidłowe ustalenia biegłych;

2. art 201 k.p.k. w zw. z art 196 § 3 oraz art. 167 k.p.k.,

polegającą na antycypowaniu jako pełnej i jasnej opinii biegłych z Katedry i (...) (...) S. - Lekarskiej (...) w K. oraz dokonaniu ustaleń faktycznych i jurydycznych na podstawie tychże opinii, mimo iż opinie te zawierają ewidentne błędy w zakresie kwestii o zasadniczym znaczeniu dla oceny postępowania lek. S. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna.

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna, a zawarte w środku odwoławczym zarzuty i argumentacja przedstawiona na ich poparcie stanowią jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu meriti.

W toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji, jak też w toku postępowania odwoławczego zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. Ponadto Sąd Rejonowy swoje stanowisko co do sprawstwa i winy oskarżonego, co wynika z analizy wyroku sporządził zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 410 kpk i art. 424 § 1 i § 2 k.p.k.

Obrońca w swojej apelacji zarzucił obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 4 kpk, art. 7 k.p.k. art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. Jak wynika z treści zarzutu i jego uzasadnienia Sąd Rejonowy - zdaniem apelującej - nie rozstrzygnął wszystkich wątpliwości na korzyść oskarżonego, dokonując dowolnej oceny wniosków zawartych w opinii podstawowej i opiniach uzupełniających biegłych z Katedry i (...) (...) S. - Lekarskiej (...) w K., gdyż według obrońcy opinia ta jest niejasna, wewnętrznie sprzeczna, a zatem wyprowadzone przez biegłych wnioski skutkowały dowolnymi ustaleniami Sądu Rejonowego dotyczącymi oceny prawidłowości postępowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej i w konsekwencji przypisaniem oskarżonemu sprawstwa i winy. Zatem zdaniem skarżącej Sąd I instancji oparł wydanie wyroku w przedmiotowej sprawie na niekorzystnych dla oskarżonego ustaleniach biegłych z Katedry i (...) (...) S. - Lekarskiej (...) w K., przy pominięciu dowodów korzystnych, czyli w sprzeczności z art. 4 k.p.k..

Podkreślić należy, iż powoływany przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i z związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. co sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Zarzut o tym charakterze nie może się bowiem sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti.

W ocenie Sądu odwoławczego dokonane przez Sąd meritii ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Nadto Sąd orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.) rozważając wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Nie można zaskarżonemu orzeczeniu zarzucić, aby w trakcie procedowania nie uwzględniał wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jak też, aby był stronniczy wobec stron postępowania. Wyklucza to zatem selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 k.p.k., co wynika z lektury uzasadnienia wyroku.

Nie znajduje też uznania Sądu Okręgowego zarzut dotyczący naruszenia przez sąd orzekający zasady swobodnej oceny dowodów statuowanej w art. 7 k.p.k. Zauważyć należy, że zasada ta jest zachowana gdy ustalenia faktyczne nie wykraczają poza ramy zakreślone zasadą swobodnej oceny dowodów, a więc, gdy ustalenia faktyczne zostały oparte o pełna analizę przeprowadzonych dowodów, zaś analiza ta nie zawiera błędów faktycznych i logicznych a nadto jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a czego odzwierciedleniem jest treść pisemnych motywów jako dokumentu sprawozdawczego dotyczącego kwestii procedowania i oceny dowodów a więc sędziowskiej oceny dowodów.

W przedmiotowej sprawie uzasadnienie wyroku jest sporządzone zgodnie z wymogami zawartymi w art. 424 k.p.k., a uwagi zawarte w apelacji obrońcy nie znajdują odzwierciedlenia w jego treści. Nie ma potrzeby powtarzania prawidłowych ustaleń Sądu Rejonowego, ale trzeba podkreślić, że Sąd Rejonowy wskazał szczegółowo i w sposób bardzo konkretny dowody, na jakich się oparł, wydając w stosunku do oskarżonego S. J. wyrok, jakie fakty uznał za nieudowodnione oraz właściwie omówił podstawę prawną wydanego orzeczenia. Wszystko to sprawia, że nie sposób orzeczeniu Sądu Rejonowego stawiać tak sformułowanego zarzutu.

Wniosek

zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego S. J., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia - Śródmieścia celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść / art. 438 pkt 3 k.p.k./, tj. przypisanie osk. S. J. sprawstwa występku nieumyślnego narażenia pacjentki J. Ł. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, mającego polegać na podjęciu decyzji o odmowie przyjęcia pacjentki na oddział internistyczny bądź kardiologiczny, mimo iż obraz kliniczny standu zdrowia pokrzywdzonej, a przede wszystkim zapis wykonanego badania (...) wskazywały na cechy niedokrwienia mięśnia sercowego, które połączone z występowaniem u pokrzywdzonej licznych czynników zwiększających ryzyko wystąpienia schorzeń sercowo - naczyniowych wymagały przed podjęciem decyzji wprowadzenia pełniejszej diagnostyki medycznej, w sytuacji gdy w rzeczywistości w szczególności zlecone i uzyskane przez oskarżonego wyniki badania (...) i dwukrotnie ujemny poziom troponiny bynajmniej nie wskazywały na relewantne ostre zmiany niedokrwienne a pojedyncza utrata przytomności, która miała wszak miejsce jeszcze przed konsultacją neurologiczną nie stanowi wskazania do przyjęcia pilnego do oddziału wewnętrznego celem obserwacji.

W konsekwencji zaistnienia powyższych uchybień procesowych, zdaniem skarżącego, doszło do oparcia orzeczenia o błędną konstrukcję jurydyczną

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasadny.

Oparcie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie na treści opinii biegłych z Katedry i (...) (...) S. - Lekarskiej (...) w K. nie nosiło cech dowolności – wręcz przeciwnie, Sąd Rejonowy z rozwagą i ostrożnością podszedł do tych ustaleń, zlecając sporządzenie opinii uzupełniających, a więc starał się uzyskać od biegłych odpowiedź na pytania formułowane przez obrońcę oskarżonego. Także w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy zlecił biegłym, aby odnieśli się oni do dołączonej do apelacji tzw opinii prywatnej doktora J. J. i biegli po zapoznaniu się z jej treścią podtrzymali swoje stanowisko dotyczące oceny trybu postępowania oskarżonego wobec pacjentki J. Ł.. Podnieść w tym miejscu należy, że to, iż oskarżony nie zgadza się z opinią biegłych sądowych nie oznacza, że sąd powinien zakwestionować wiarygodność tego dowodu, nawet jeśli strona dysponuje stosowną opinią prywatną. (...) ekspertyza nie jest bowiem dowodem pozwalającym na ustalenie wiadomości specjalnych. opinia prywatna powinna być uznawana jedynie za element materiału procesowego, który przedstawia stanowisko określonej strony, w tym przypadku stanowisko oskarżonego. Podkreślić należy, ze tzw. opinie prywatne nie mogą stanowić dowodu w rozumieniu art. 193 kpk. Opinia ta nie jest również innym dokumentem, który może stanowić podstawę orzekania (Stefański, Zabłocki, Kodeks, t. 1, 2003, s. 891). Jednakże może ona stanowić informację o dowodzie zarówno w sytuacji, gdy opinia nie była wydawana w sprawie, jak i w kontekście oceny prawidłowości wydanej opinii (art. 201 – por. Grzegorczyk, Kodeks, 2008, s. 451). Zauważyć należy, że z opinii biegłych wynika konsekwentne stwierdzenie, że nawet w przypadku braku zgłoszenia przez pacjentkę J. Ł. jakichkolwiek (żadnych) dolegliwości, postępowanie medyczne podejrzanego S. J. odbiegało od oczekiwanego/pożądanego w tego typu przypadkach klinicznych i nie było prawidłowe z trzech przyczyn, mianowicie: 1. wypisania pacjentki do domu bez wyjaśnienia przyczyn utraty przez nią przytomności i zasięgnięcia konsultacji specjalistycznej 2. wątpliwej poprawności oceny zapisu (...), który wskazywał na cechy niedokrwienia; 3. zlecenia transportu pacjentki jej rodzinie, a nie transportem sanitarnym a w konsekwencji zwiększenia stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa zagrożenia życia pacjentki. Taka ocena zachowania S. J. w świetle dotychczas zebranego materiału dowodowego i przypisanie podejrzanemu skutku w postaci zwiększenia stanu bezpośredniego niebezpieczeństwa zagrożenia dla życia pacjentki jest rażąco subiektywne i dowolne, a prima facie oczywiście błędne ( opinia uzupełniająca z dnia 17.08.2016 r. k. 196 akt, opinia uzupełniająca z dnia 13 lutego 2018 r. K .309 oraz opinia z dnia 16 grudnia 2020 r. k.445). Z treści zarówno opinii podstawowej, jak też z opinii uzupełniających wynika, że biegli swoje wnioski oparli nie tylko o dane zawarte w dokumentacji lekarskiej ale także mieli na uwadze treść słuchanych w sprawie świadków, odnosili się także do formułowanych przez obrońcę oskarżonego pytań i jak wyżej podano konsekwencji oceniali w sposób krytyczny postępowanie lecznicze stosowane przez oskarżonego wobec pacjentki J. Ł.. Zauważyć też należy, że biegli w swoich opiniach odnieśli się decyzji lekarza M. K. z Wojewódzkiego Szpitala im (...) we W., która po przeprowadzonych badaniach J. Ł. skierowała ją do szpitala (...) we W. celem dalszego leczenia / k. 145 /. Postępowanie lekarza M. K. biegli ocenili jako prawidłowe. Podkreślenia wymaga, że M. K. zeznała, iż jeżeli nie uważałaby, że konieczna jest hospitalizacja J. Ł. to nie skierowałaby jej na oddział internistyczny Powyższy świadek zeznała też, że jej zdaniem pacjentka powinna być przyjęta na oddział internistyczny w celu obserwacji i diagnostyki, aby ustalić przyczynę utraty przytomności ( k.82-83 i k. 273 ).

Z dokumentacji lekarskiej , zwłaszcza z pierwszego pobytu w szpitalu (...) we W. żadnej mierze nie wynika co było powodem utraty przytomności, a czynności oskarżonego podczas pierwszego pobytu pacjentki były skoncentrowane na ustaleniu czy u J. Ł. doszło do zawału mięśnia sercowego. Za tym stwierdzeniem przemawia rodzaj zleconej i przeprowadzonej diagnostyki pacjentki.

Nie budzi bowiem wątpliwości, że badanie (...) nie jest decydującym wskazaniem do określenia stanu zdrowia pacjenta. Biegli stwierdzili, że nawet prawidłowy zapis (...) nie wyklucza zaistnienia zawału serca, gdyż w 3 do 5 % przypadków dokonanego zawału, w pierwszej dobie zapis (...) może być prawidłowy. W diagnostyce zawałów serca ma też znaczenie badanie krwi na oznaczenie markerów martwicy mięśnia sercowego – (...) i to badanie należy ponowić po upływie od 6 do 8 godzin oraz należy oznaczyć panel podstawowych parametrów laboratoryjnych. Biegli w swojej opinii podali też, że dopiero dwukrotny negatywny wynik troponiny pozwala na wykluczenie świeżej martwicy mięśnia sercowego, przy czym w wątpliwych przypadkach pacjent powinien być obserwowany do 12 godzin, aby definitywnie wykluczyć zawał mięśnia sercowego ( k. 162 ) . Z opinii biegłych, która uwzględnia zapisy z dołączonej dokumentacji lekarskiej wynika, że oskarżony zlecił badanie troponiny, Oba badania poziomu troponiny, mimo, że były prawidłowe nie mogły jednak skutkować odmową umieszczenia J. Ł. na oddziale szpitalnym, zwłaszcza wobec wyniku badania (...), bowiem biegli dokonując własnej oceny (...) stwierdzili jego nieprawidłowy zapis z którego wyprowadzili wniosek o występowaniu u J. Ł. cech niedokrwienia mięśnia sercowego ( k. 163 ). Nadto oskarżony podejmując decyzję o nieumieszczeniu pacjentki na oddziale szpitalnym wiedział o chorobach towarzyszących, a przede wszystkim nie ustalił przyczyny utraty przytomności u J. Ł.. Zatem podniesiony przez obrońcę argument ( k.425 ) dotyczący dwukrotnie uzyskanego ujemnego poziomu troponiny - co miało świadczyć o prawidłowej diagnostyce - nie może podważyć stanowiska biegłych dotyczących wymogów przy ocenie stanu zdrowia J. Ł. podczas pierwszego pobytu w szpitalu (...) we W.. W opinii końcowej ( k. 441 – 445 ) biegli ponownie stwierdzili, że badania (...), oznaczanie poziomu troponin i inne badania laboratoryjne choć bardzo istotne to jednak mają one charakter dodatkowy, zaś zgłaszanie krótkotrwałej utraty przytomności pacjentki powinno skutkować podjęciem decyzji o obserwacji, aby ustalić przyczynę tej dolegliwości a nie odmową przyjęcia na (...) lub oddział szpitalny.

Zauważyć należy, że biegli w opinii uzupełniającej ( k.357 – 363 ) odnieśli się do badań (...) pod kątem wystąpienia u pacjentki (...), podając, że samodzielnie dokonali odczytu wyników (...), a nadto odnieśli się do możliwości wystąpienia błędu odczytu badania z uwagi na prędkość zapisu

Wobec powyższego, za Sądem Rejonowym, kategorycznie należy powtórzyć, że w leczeniu – diagnozowaniu J. Ł. w czasie pierwszego pobytu w szpitalu (...) doszło do nieprawidłowości, wyczerpujących znamiona błędu medycznego, diagnostycznego, a w konsekwencji decyzyjnego. Postępowanie lekarskie oskarżonego, pełniącego rolę ” gwaranta ‘’ cechowało się brakiem zachowania odpowiedniej ostrożności i krytycyzmu, zaś postępowanie diagnostyczne było niewystarczające. W realiach niniejszej sprawy biegli trafnie wskazali, że skutek w postaci pogłębienia stanu zagrożenia dla życia i zdrowia J. Ł. został spowodowany decyzją o nieumieszczeniu pacjentki na oddziale szpitalnym celem przeprowadzenia obserwacji. Tym samym oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona – narażenia osoby pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Reasumując, w świetle kategorycznej i jednoznacznej konkluzji opinii zespołu biegłych lekarzy, stwierdzających w zachowaniu oskarżonego decyzyjny błąd lekarski, wnioski autora apelacji uznać należy za zupełnie nieuzasadnione. Biegli podkreślili bowiem, iż istota problemu sprowadza się do błędnego odczytu zapisu (...), do braku rzetelnego rozważenia czynników zwiększających u pacjentki ryzyko wystąpienia schorzeń naczyniowo - sercowych zaniechania przeprowadzenia przez oskarżonego pełnej diagnostyki wyjaśniającej powody utraty przytomności.

Zaznaczyć też należy, w ślad za Sądem Rejonowym, , iż pokrzywdzona, już w czasie pierwszej utraty przytomności znalazła się w stanie realnego, rzeczywistego zagrożenia życia, a nieprawidłowe postępowanie diagnostyczne, i decyzyjne oskarżonego pogłębiło stan istniejącego zagrożenia, a tym samym wyczerpało ustawowe znamiona – narażenia osoby pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Sąd Okręgowy podkreśla raz jeszcze za biegłymi, sporządzającymi opinie w niniejszej sprawie, iż głównym zarzutem w stosunku do oskarżonego jest właśnie to, iż podjął nieprawidłową decyzję o braku konieczności pozostawieniu pacjentki w szpitalu w celu obserwacji i dalszego diagnozowania. .

W pełni trafna jest również kwalifikacja prawna czynu przypisanemu oskarżonemu. Narażenie człowieka na niebezpieczeństwo, o którym jest mowa w art. 160 k.k., zachodzi w wypadku naruszenia przez sprawcę, opartych na naszej wiedzy i doświadczeniu, reguł postępowania w stosunku do drugiego człowieka, reguł wykształconych dla zachowania pożądanego, ze względu na wagę podejmowanej czynności, czy stopnia zagrożenia życia. Natomiast skutkiem, o którym mowa w art. 160 k.k., jest nie tylko spowodowanie zagrożenia w sytuacji, w której przed zachowaniem sprawcy żadne niebezpieczeństwo pokrzywdzonemu nie zagrażało, ale także skutek ten będzie miał miejsce wtedy, gdy sprawca swoim zachowaniem zwiększa zagrożenie dla już zachodzącego bezpośredniego niebezpieczeństwa (zob. M. Bielski, Prawnokarne przypisanie skutku w postaci konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, PS 2005, nr 4, s. 119 i n.). W szczególności, będzie to miało miejsce wtedy, gdy sprawca zobowiązany do zapobiegnięcia niebezpieczeństwu zaniecha wykonania ciążącego na nim prawnego, szczególnego obowiązku. Obowiązkiem oskarżonego, który występował w roli tzw. gwaranta, było nie tylko podjęcie działań zapobiegających pojawieniu się konkretnego niebezpieczeństwa dla chronionego dobra, ale także podjęcie wszelkich działań zmierzających do obniżenia stopnia konkretnego niebezpieczeństwa dla dobra istniejącego już w chwili aktualizacji jego obowiązku" (M. B., Prawnokarne... s. 125i n., zob. także M. F., Odpowiedzialność..., s. 33; S. R., W. zagadnienia z zakresu odpowiedzialności karnej lekarza, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 71 i n). Zważyć również należy, iż przestępstwo z art. 160 § 3 k.k. charakteryzuje się nieumyślnością w znaczeniu art. 9 § 2 k.k., czyli sprawca nie ma zamiaru narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, naraża go jednak w wyniku niezachowania wymaganej w danych okoliczności ostrożności, w sytuacji, w której sprawca narażenia człowieka na niebezpieczeństwo przewidywał lub obiektywnie biorąc, mógł przewidzieć. (vide: wyrok SN z 28.04.2000 r., (...) 318/99).

Podnieść należy, że apelujący skupił się na krytyce, stanowiącej najistotniejszy dowód w sprawie, opinii biegłych ze (...) w K., przy czym skarżący nie wykazał, aby opierając się na niej, sąd meriti dowolnie przyjął, że oskarżony zachował się nieprawidłowo, a jego zachowanie zdynamizowało - pogłębiło przebieg i rozwój samoistnego procesu chorobowego J. Ł. i zwiększyło zagrożenie dla już powstałego wcześniej bezpośredniego niebezpieczeństwa dla jej życia i zdrowia. Pozyskane w sprawie opinie, zarówno podstawowa jak i uzupełniające w pełni odpowiadają wymogom art. 201 k.p.k. i nie były dotknięte żadnym z mankamentów, które, jako przyczynę uzasadniającą rzekomą potrzebę ich dyskwalifikacji (w przedmiocie dowodu winy oskarżonego) wskazano w apelacji.

Opinie te, co należy podkreślić, zostały wydane wspólnie przez zespół biegłych, w skład którego wchodzili lekarze posiadający wiedzę specjalistyczną z zakresu kilku dziedzin, niezbędnych do dokonania koniecznej w sprawie kompleksowej oceny prawidłowości postępowania oskarżonego. Wszyscy ci lekarze są osobami o niekwestionowanych kwalifikacjach i doświadczeniu. Próba podważenia fachowości opinii poprzez wskazywanie na to, że zarówno opinia główna jak i opinie uzupełniające nie mają walorów opinii pełnej bowiem zawierają sprzeczności nie mogła się, w tej sytuacji, okazać skuteczną.

Zauważyć należy, że sporządzone opinie zostały oparte na podstawie całokształtu materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy. Przyjmując, jakimi informacjami oraz wynikami badań dysponował oskarżony, podejmując decyzję o odmowie umieszczenia J. Ł. w szpitalu biegli uwzględnili zarówno dane wynikające z dokumentacji, jak i źródeł osobowych. Niezależnie od tego nie sposób zarzucać biegłym, iż opierali oni jedną z wersji na budzących wątpliwości zeznaniach członków rodziny pacjentki dotyczących informowania oskarżonego o stanie zdrowia J. Ł. / przebyte zawały mięśnia sercowego, bóle w klatce piersiowej / skoro do kompetencji biegłych nie należy ocena wiarygodności poszczególnych dowodów. Biegli pozbawieni są wszak uprawienia do dokonywania selekcji materiału dowodowego. To rzeczą sądu jest rozstrzygnięcie, czy określone dowody mogą stanowić podstawę ustaleń mających znaczenie dla prawnej oceny postępowania osoby oskarżonej. Decyzję sądu meriti, który nie uznał zeznań członków rodziny w tej części za wiarygodne należy w pełni zaaprobować, zwłaszcza, że kontakt z pacjentką nie był niemożliwy, a z dołączonej do akt dokumentacji wynika, że w wywiadzie J. Ł. nie poinformowała oskarżonego w pełni o swoim stanie zdrowia. To stwierdzenie nie oznacza w żaden sposób, że oskarżony w tej sytuacji został zwolniony od obowiązku przeprowadzenia pełnej diagnostyki stanu zdrowia pokrzywdzonej, a zwłaszcza powodu utraty przez nią przytomności.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż oskarżonemu zarzucono popełnienie bezskutkowego (formalnego) przestępstwa polegającego „wyłącznie” na pogłębieniu narażenia osoby, której bezpieczeństwa była gwarantem, na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub wystąpienia uszczerbku na zdrowiu. Dla orzeczenia o odpowiedzialności oskarżonego S. J. istotne było zatem jedynie to, czy jego zachowanie jako lekarza, a w konsekwencji odmowa przyjęcia pokrzywdzonej J. Ł. do szpitala miało związek ze zdynamizowaniem przebiegu i rozwoju samoistnego procesu chorobowego i zwiększeniem się zagrożeniem dla już powstałego wcześniej bezpośredniego niebezpieczeństwa dla jej życia i zdrowia. Reasumując, Sąd Okręgowy zauważa, iż apelujący w żaden sposób nie wykazał, iż ustalenia faktyczne sądu meriti odnośnie czynu, przypisanego oskarżonemu w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku były błędne. Ponownie zatem należy podkreślić, że tezy obrońcy oskarżonego, jakoby Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, mających wpływ na treść zapadłego orzeczenia oraz, że popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, są całkowicie błędne. Konsekwencją tego stanowiska Sądu Okręgowego było uznanie, że zarzut obrazy art. 201 kpk jest niezasadny, a wniosek zawarty w apelacji o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych nie mógł zostać uwzględniony.

Zauważyć należy, iż zastosowanie przez Sąd Rejonowy instytucji warunkowego umorzenia postępowania na okres próby wynoszący 1 rok zasługuje na pełną aprobatę. Sąd I Instancji w pisemnych motywach ( k. 404 odwrót ) podał jakimi kierował się przesłankami wydając takie orzeczenie, zasadnie uznając , że z uwagi krótki staż pracy na stanowisku lekarza S. J. spotkał się z sytuacją o dużym stopniu trudności w prawidłowym rozpoznaniu stanu zdrowia pokrzywdzonej. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku powołał szeroko okoliczności przemawiające za takim rozstrzygnięciem i Sąd Okręgowy argumentację Sądu Rejonowego w pełni podziela. .

Reasumując powyższe, Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących skutkować uchyleniem, bądź zmianą, zaskarżonego wyroku i dlatego utrzymał go w mocy.

Wniosek

zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego S. J., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia - Śródmieścia celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się nietrafnie, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, jak i zastosowanej instytucji probacyjnej - należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.)

7.  PODPIS

SSO Stanisław Jabłoński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie o sygn. akt II K 1096/16

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana