Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski (spr)

Sędziowie SSO Magdalena Jurkowicz

SSO Agata Regulska

Protokolant Katarzyna Wikiera

przy udziale Bogdana Myrny Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2017r.

sprawy W. K.

syna J. i A. z domu J.

urodzonego (...) w miejscowości W.

oskarżonego o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 19 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 957/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

W. K. został oskarżony o to, że w dniu 12 września 2016 r. w O. na ul. (...) wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczne ilości środków odurzających w postaci (...) innej niż (...) w ilości 534,61 grama netto oraz środków (...) w ilości 0,71 grama netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 r., sygn. akt II K 957/16, Sąd Rejonowy w Oleśnicy:

I.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 12.09.2016 r. do dnia 19.12.2016 r., przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz nr (...) pod poz. 1,2 na k. 165 akt sądowych poprzez ich zniszczenie;

IV.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1000 (jeden tysiąc) złotych, na rzecz Poradni (...) i (...) w B. (...);

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 727,75 zł (siedemset dwadzieścia siedem złotych i siedemdziesiąt pięć groszy), w tym wymierzył mu opłatę w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) złotych.

Wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze zarzucając orzeczenie w stosunku do dwudziestoletniego sprawcy niewspółmiernie surowej kary roku pozbawienia wolności i niesłuszne niezastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności oraz środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia jej wykonania, a wynikające z nietrafnej oceny właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz błędnej prognozy kryminologicznej, to jest z dowolnego skonstatowania niepoprawności oskarżonego, pominięcia dobrej opinii o oskarżonym zarówno w środowisku szkolnym i pracy, pominięcia udokumentowanych deklaracji wykonywania stałej pracy zarobkowej i dokształcenia zawodowego, niedostrzeżenia pozytywnego rezultatu oddziaływania na oskarżonego pozbawieniem wolności w warunkach tymczasowego aresztowania, które to okoliczności, obok wyrażonej przez oskarżonego skruchy i woli poddania się dobrowolnie karze, powinny były zostać należycie rozważone i uwzględnione na korzyść młodocianego przez Sąd meriti ze względu na prymat funkcji wychowawczej kary, stanowionej przepisem art. 54 § 1 k.k.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, orzeczenie kary, środków karnych i środków probacyjnych zgodnie z wnioskiem obrońcy, oraz - w konsekwencji zmiany zaskarżonego wyroku - o zmianę orzeczenia o kosztach postępowania i opłacie.

Sąd Okręgowy zważył.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie w przedmiotowej sprawie i na podstawie całokształtu materiału dowodowego wywiódł trafne wnioski zarówno co do sprawstwa, winy, jak i wysokości kary orzeczonej wobec oskarżonego W. K..

Pomimo faktu, iż apelacja obrońcy została skierowana jedynie przeciwko rozstrzygnięciu o karze, Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego z urzędu poddał badaniu zaskarżone orzeczenie zarówno przez pryzmat bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 439 k.p.k., jak i dokonał oceny prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego co do sprawstwa oskarżonego i zakwalifikowania jego zachowania jako występku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie znajdując jakichkolwiek podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok w powyższym zakresie, Sąd Okręgowy podzielił w całej rozciągłości stanowisko Sądu I instancji odnośnie przypisania oskarżonemu sprawstwa w zakresie czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Po przeprowadzeniu wnikliwej analizy zaskarżonego wyroku przez pryzmat zarzutów podniesionych w złożonej skardze apelacyjnej, zdaniem Sądu Odwoławczego w żadnej mierze nie mamy w niniejszej sprawie do czynienia z orzeczeniem kary rażąco niewspółmiernie surowej. Wbrew temu co podnosi obrońca, Sąd meriti dokonał wszechstronnej analizy sytuacji oskarżonego i wysnuł trafne wnioski co do wymiaru kary. Nie ma także powodów do kwestionowania dokonanego przez ten sąd wartościowania okoliczności obciążających i łagodzących. Wprawdzie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wspomniał, że oskarżony jest sprawcą młodocianym i że wobec takiego sprawcy trzeba kierować się względami wychowawczymi, jednak wskazać należy, że dyrektywa z art. 54 § 1 k.k. nie stanowi nakazu orzekania w takim przypadku kary łagodnej, bo nie tylko taka kara zgodna jest z kierunkiem, aby sprawcę wychować. Skarżący w tej kwestii jedynie polemizuje ze stanowiskiem Sądu I instancji i zupełnie gołosłownie wysuwa wniosek, że skoro kara nie została orzeczona po myśli oskarżonego, to oznacza, że okoliczności, na które powoływał się Sąd w uzasadnieniu wyroku, nie zostały uwzględnione przy ferowaniu wyroku. Jednocześnie obrońca w sposób nieuprawniony przypisuje tymczasowemu aresztowaniu oskarżonego funkcje związane z odbyciem dostatecznej kary, którą to okoliczność winien, jego zdaniem, Sąd meriti uwzględnić.

Sąd Okręgowy uznał, iż orzeczona wobec oskarżonego kara jednego roku pozbawienia wolności, a więc w najniższym możliwym wymiarze, jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz spełnia stawiane jej cele zapobiegawcze i wychowawcze, odstraszając sprawcę od ponownego wejścia na drogę przestępstwa oraz kształtując pozytywnie jego postawę.

Jednocześnie Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie stwierdzenia braku podstaw do zastosowania względem oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Sam bowiem charakter popełnionego przez oskarżonego czynu, a zwłaszcza ilość posiadanych przez niego środków odurzających i substancji (...), jak słusznie wskazał to Sąd I instancji, z jednej strony świadczy o wysokim stopniu demoralizacji oskarżonego, zaś z drugiej strony sprzeciwia się sformułowaniu wobec niego pozytywnej prognozy kryminologiczno-społecznej. W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oczywistym bowiem jest, iż ilość ujawnionych przy oskarżonym środków odurzających i substancji (...) miała charakter handlowy i tym samym uznać należy, iż środki te nie były przeznaczone na zaspokojenie potrzeb oskarżonego. Przy uwzględnieniu tego, iż W. K. w toku postępowania w niniejszej sprawie utrzymywał, że nie jest uzależniony od używania środków odurzających i odurza się nimi jedynie okazjonalnie oraz biorąc pod uwagę ilość zabezpieczonych przy oskarżonym środków, twierdzenie, iż były one jednak przeznaczone wyłącznie na jego własne potrzeby razi nielogicznością. Przytoczone wyjaśnienia oskarżonego w ocenie Sądu Okręgowego świadczą jednocześnie o tym, iż oskarżony przejawia bezkrytyczny stosunek do zagrożeń związanych z udzielaniem i zażywaniem środków odurzających i ma lekceważący stosunek do przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, traktując posiadanie znacznej ilości środków odurzających jako czyn o niewielkim ładunku społecznej szkodliwości.

W tych realiach orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniłoby zdaniem Sądu Odwoławczego podstawowych celów tejże kary, zwłaszcza w aspekcie prewencji indywidualnej.

Wobec poczynienia powyższego ustalenia drugorzędnego znaczenia nabierają natomiast takie okoliczności jak uprzednia niekaralność oskarżonego czy też jego młody wiek oraz dobra opinia. Powyższe okoliczności nie mogą bowiem stanowić podstawy podjęcia pozytywnej decyzji w przedmiocie zastosowania wobec danego oskarżonego środka probacyjnego w sytuacji, gdy pozostałe okoliczności, a w szczególności charakter popełnionego przez daną osobę czynu, sprzeciwiają się jednoznacznie sformułowaniu pozytywnej prognozy kryminologiczno - społecznej. Oskarżony w momencie popełnienia zarzucanego czynu był osobą dojrzałą życiowo, w związku z tym uzasadnionym byłoby oczekiwanie od niego zachowania zgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym. Posiadane zaś środków i substancji nielegalnych prowadzących do uzależnienia wymaga zdecydowanej reakcji karnej, nawet wobec osoby młodocianej.

Rozważając kwestię kary Sąd Rejonowy zasadnie i w odpowiednim zakresie wziął również pod uwagę zachowanie oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu zabronionego. Podnieść jednak należy, iż przyznanie się sprawcy do popełnienia przestępstwa i wykazanie skruchy, jakkolwiek pozytywnie wpływa na kwestię jego odpowiedzialności karnej, to nie może ono w sposób nieuzasadniony znacząco jej zmniejszać bądź ograniczać.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności w ocenie Sądu Okręgowego wykluczone jest zatem przyjęcie w stosunku do oskarżonego szczególnych przesłanek pozwalających na nadzwyczajne załagodzenie orzeczonej wobec niego kary, nawet przy uwzględnieniu jego młodego wieku oraz opisywanego jego postępowania po popełnieniu przestępstwa.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się, aby orzeczona kara jednego roku pozbawienia wolności przedstawiała się jako rażąco niewspółmiernie surowa, spełnia ona bowiem kryteria kary sprawiedliwej. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, nie znajdując jakichkolwiek podstaw do jego modyfikacji w zakresie orzeczonej kary.

Orzeczenie o kosztach wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.