Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 469/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, II Wydział Karny, z dnia 15 lutego 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 17/20, dotyczący P. D.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. D.

Uprzednia karalność skazanego

Karta karna

154-155

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2

P. D.

Zachowanie skazanego w okresie odbywania kar; kary wykonane i wykonywane

Opinia o skazanym

156-157

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

_____________

_____________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Karta karna

Wskazuje na uprzednią karalność skazanego.

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2

Opinia o skazanym

Zachowanie skazanego w okresie odbywania poszczególnych kar pozbawienia wolności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca skazanego zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

1.  art. 4 § 1 k.k. poprzez niezastosowanie przez Sąd wobec skazanego P. D. przy wydawaniu wyroku łącznego przepisów ustawy Kodeks Karny względniejszych dla skazanego – a więc z art. 85 § 1 i § 2 k.k. w ich brzmieniu obowiązującym przed datą 24 czerwca 2020 r., a tym samym poprzez niepołączenie w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego wszystkich kar pozbawienia wolności wymierzonych i podlegających wykonaniu, a objętych jednostkowymi wyrokami:

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 12 października 2015 r. o sygn. V K 622/15,

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 30 października 2019 r. o sygn. II K 476/19,

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2020 r. o sygn. II K 716/19,

- wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 31 sierpnia 2020 r. o sygn. II K 650/19, co w efekcie skutkowało umorzeniem przez Sąd w pkt I części dyspozytywnej wyroku łącznego na podstawie art. 572 k.p.k. postępowania w zakresie dotyczącym wyroków opisanych w części wstępnej wyroku łącznego w pkt „a”, „b” oraz „c”, a także wymierzeniem w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego dla skazanego kary łącznej pozbawienia wolności jedynie w oparciu o połączenie dwóch jednostkowych kar pozbawienia wolności jedynie w oparciu o połączenie dwóch jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych uprzednio w wyrokach opisanych w części wstępnej wyroku łącznego w pkt „d” oraz „e”;

2.  art. 4 § 1 k.k. poprzez niezastosowanie przez Sąd wobec skazanego P. D. przy wydawaniu wyroku łącznego przepisu ustawy Kodeks Karny względniejszego dla skazanego – a więc z art. 86 § 1 k.k. w jego brzmieniu obowiązującym przed datą 24 czerwca 2020 r., co miało bezpośredni wpływ na wymiar kary łącznej orzeczonej w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego, a także skutkowało wymierzeniem skazanemu rażąco surowej kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności;

3.  art. 85 § 1 i § 2 k.k. w ich brzmieniu sprzed daty 24 czerwca 2020 r., poprzez zupełne pominięcie przy wydawaniu wyroku łącznego przez Sąd, jednostkowego, prawomocnego i podlegającego wykonaniu wyroku wydanego uprzednio przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 31 sierpnia 2020 r. o sygn. II K 650/19, którym wymierzono skazanemu P. D. za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełniony w dniu 17.01.2019 r., karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a tym samym poprzez brak wypowiedzenia się przez Sąd co do możliwości połączenia jednostkowej kary pozbawienia wolności wymierzonej tym wyrokiem w ramach kary łącznej orzekanej w przedmiotowym wyroku łącznym;

niezależnie od tego obrońca zarzucił również obrazę przepisów prawa materialnego, skutkującą wymierzeniem skazanemu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku łącznego rażąco surowej kary łącznej pozbawienia wolności, a więc:

4.  art. 86 § 1 k.k., poprzez jego błędną wykładnię i tym samym błędne zastosowanie, a w następstwie tego poprzez wymierzenie dla skazanego w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego rażąco surowej kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, zamiast kary łącznej w minimalnym jej wymiarze – a więc 2 lat pozbawienia wolności;

5.  art. 85a k.k. w zw. z art. 53 § 1 i § 2 k.k. – a więc w zakresie dyrektyw wymiaru kary łącznej, poprzez błędną wykładnię tych przepisów w odniesieniu do osoby skazanego, a tym samym poprzez uznanie, iż wymierzona skazanemu kara łączna w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności realizuje we właściwy sposób cele prewencyjne i zapobiegawcze, jak również wychowawcze wobec skazanego, podczas gdy z uwagi na postawę skazanego w trakcie odbywania kary, jego krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw oraz przebytą przez niego dotychczas w pozytywnym zakresie resocjalizację, wyrażającą się między innymi w nieodpłatnym zatrudnieniu skazanego na terenie Aresztu Śledczego jako osoby roznoszącej posiłki – za co był dwukrotnie nagradzany regulaminowo, a także w jego pozytywnej opinii w trakcie odbywania kary, uznać należy, iż w pełni wystarczającą dla wypełnienia wymogów art. 85a k.k. i art. 53 § 1 i § 2 k.k. byłaby dla skazanego kara łączna wymierzona w minimalnym wymiarze – a więc w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności;

Nadto obrońca zarzucił także:

6.  obrazę przepisów postępowania która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 572 k.p.k., poprzez umorzenie w pkt I części dyspozytywnej wyroku łącznego postępowania także co do możliwości objęcia w wyroku łącznym i połączenia w ramach kary łącznej, jednostkowej kary pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu uprzednio wyrokiem opisanym w pkt „a” części wstępnej wyroku łącznego, a więc kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 12 października 2015 r. o sygn. V K 622/15, pomimo tego, iż przedmiotowy wyrok podlegał łączeniu w wyroku łącznym;

Dodatkowo obrońca zarzucił:

7.  rażącą niewspółmierność wymierzonej skazanemu w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego kary łącznej pozbawienia wolności, wynikającą z oparcia przedmiotowego orzeczenia w tym przedmiocie na zasadzie asperacji, nie zaś na zasadzie pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy sformułowane w pkt 1, 2, 3 i 6 spowodować musiał uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wyrokiem łącznym z dnia 15 lutego 2021 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia dotyczącego skazanego P. D., sygn. akt II K 17/20, umorzył postępowanie, na podstawie art. 572 k.p.k. co do wyroków:

Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 12 października 2015 r. w sprawie V K 622/15, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie II K 845/17 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 7 października 2019 r. w sprawie II K 182/19. Sąd I instancji połączył, na podstawie obecnie obowiązujących przepisów, kary pozbawienia wolności wymierzone wyrokami: Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 30 października 2019 r. w sprawie II K 476/19 oraz Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2020 r. w sprawie II K 716/19.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie wyłączone jest stosowanie reguły względności ustaw. Oparł się w tej kwestii na brzmieniu przepisu art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 i stanowisku Sądu Najwyższego wyrażonego w sprawie II KK 366/17 oraz Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 16/16. W sprawach tych, wprawdzie pod rządami innej ustawy, a ściśle art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, jednoznacznie stwierdzono, że reguła intertemporalna z art. 19 ust. 1 powoływanej ustawy wyłącza stosowanie art. 4 § 1 k.k. Poglądy te, zdaniem Sądu I instancji, znajdują aktualność na gruncie obowiązującej nowelizacji. Reguły intertemporalne, różnicujące sytuację prawną osób skazanych w oparciu o kryterium daty uprawomocnienia się wyroków skazujących są konstytucyjnie dopuszczalne i reguły takie stanowią lex specialis w stosunku do art. 4 § 1 k.k., wyłączając jego stosowanie. Mając to na względzie Sąd Orzekający połączył kary, które stały się prawomocne po wejściu w życie nowelizacji z dnia 19 czerwca 2020 r. Orzeczono karę 3 lat pozbawienia wolności.

Zważyć należy, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę przy orzekaniu kary łącznej kary pozbawienia wolności wymierzonej w sprawie Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, sygn. akt II K 650/19. Z aktualnej karty karnej i opinii o skazanym wynika również i to, że została orzeczona względem niego jeszcze jedna kara pozbawienia wolności wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 28 września 2020 r., sygn. akt II K 651/19. Wprawdzie Sąd Odwoławczy może w sprawie o wydanie wyroku łącznego po raz pierwszy orzec karę łączną, gdy w pierwszej instancji został wydany zaskarżony apelacją wyrok łączny, orzekający karę na bazie określonych skazań oraz umarzający postępowanie na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie. Nie jest także wykluczone orzeczenie przez Sąd Odwoławczy kary łącznej w oparciu o skazania, które nie były podstawą orzeczenia kary łącznej przez Sąd I instancji ( vide: Uchwała SN (7) z dnia 28 czerwca 2018 r., sygn. akt I KZP 3/18, LEX numer 2509691). Przy orzekaniu kary łącznej wziąć jednakże należy pod uwagę treść art. 4 § 1 k.k., czego zaniechał Sąd I instancji. Sprawa niniejsza nie jest bowiem sprawą typową. Zderzają się w niej bowiem skomplikowane relacje prawne. Przede wszystkim znaleźć należy odpowiednie przepisy mające tutaj zastosowanie. Zgodnie z treścią art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 – przepisy określone w rozdziale IX kodeksu karnego, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Zgodnie zaś z ust. 2 tegoż artykułu do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie powoływanej ustawy, stosuje się przepisy w brzmieniu zmienionym. Na mocy zatem aktualnie obowiązujących przepisów, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, Sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa (art. 85 § 1 k.k.). Wskazywane uprzednio przepisy intertemporalne zawarte w art. 81 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. nie przewidują sytuacji, w której część skazań zapadła przed nowelizacją a część po niej i co w takiej sytuacji czynić. Literalne odczytanie treści owego przepisu sugerowałoby, że kar orzeczonych prawomocnie przed wejściem w życie tej ustawy w ogóle nie można połączyć z karami orzeczonymi prawomocnie po jej wejściu w życie. Nie można zgodzić się z wykładnią zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy. Zważyć bowiem należy, że w omawianej regulacji unormowane zostały tylko dwa, rozłączne stany, pierwszy, w którym wszystkie spośród objętych zakresem postępowania w przedmiocie wyroku łącznego od wejścia w życie nowelizacji – do niego znajdują bez wyjątku zastosowanie przepisy rozdziału IX k.k. na mocy ust. 1 art. 81 podanej ustawy, i drugi, w którym wszystkie orzeczenia objęte postępowaniem w przedmiocie wyroku łącznego uprawomocniły się do dnia nowelizacji – do którego znajdują zastosowanie przepisy rozdziału IX ustawy k.k. w brzmieniu dotychczasowym. Unormowanie to nie odnosi się natomiast do stanów faktycznoprawnych o „mieszanej” strukturze, a więc takich jak w przedmiotowej sprawie. Art. 19 ust. 1 noweli lutowej i jego interpretacje powoływane przez Sąd Rejonowy nie są właściwe w odniesieniu do obecnego stanu. Zważyć bowiem należy, iż przepis ten stanowił, że przepisów rozdziału IX k.k., w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Powoływany uprzednio art. 81 takiej regulacji nie zawiera. Nie oznacza to tym samym, że ustawodawca nie dopuścił możliwości zastosowania art. 4 § 1 k.k. Skoro bowiem nie uregulował wprost tej kwestii w przepisie art. 81 to stanów takich nie wyłączył spod działania normy art. 4 § 1 k.k. Przedmiotem podawanych przez Sąd Rejonowy orzeczeń był także cały przepis art. 19 ust. 1 noweli lutowej, a więc także w zakresie w jakim dopuszczał on stosowanie art. 4 § 1 k.k. Z tego punktu widzenia uznać należałoby, że w art. 81 ustawy nowelizującej prawodawca nie zapewnił w sposób wystarczający ochrony interesów sprawców zbiegających się przestępstw, w stosunku do których wyroki skazujące nie uprawomocniły się przed datą wejścia w życie nowelizacji i po niej. Interesy te zatem powinny być chronione poprzez art. 4 § 1 k.k. Nadto w ustawie lutowej z 2015 r. wprost zadekretowano możliwość zastosowania art. 4 § 1 k.k. do stanów faktycznoprawnych o mieszanej dacie prawomocności, co obecnie nie ma miejsca.

Konstatując podać trzeba, iż jeżeli część kar została prawomocnie orzeczona po 1 lipca 2015 r., a część po 23 czerwca 2020 r. to zastosowanie ma art. 4 § 1 k.k., zatem należy brać pod uwagę stan prawny z chwili orzekania oraz obowiązujący w datach popełnienia każdego z przestępstw wchodzących w skład realnego zbiegu będącego podstawą wymierzenia kary łącznej.

Wniesienie apelacji na korzyść skazanego obliguje Sąd Odwoławczy, wymierzający karę łączną na szerszej podstawie przedmiotowej, do respektowania zakazu reformationis in peius, który w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego w pierwszej kolejności znajduje wyraz w zachowaniu zastosowanej przez Sąd I instancji zasady łączenia kar. Z uwagi na konieczność zagwarantowania skazanemu konstytucyjnego prawa do zaskarżenia wyroku Sądu I instancji, a także do realizowania prawa do obrony przed Sądem Odwoławczym, wyłączona jest, co do zasady, możliwość wydania przez Sąd II instancji orzeczenia co do kary łącznej w sytuacji procesowej, w której Sąd I instancji nie orzekł w przedmiocie kary łącznej obejmującej kary wymierzone za określone przestępstwa prawomocnymi wyrokami nie rozważając treści art. 4 § 1 k.k. Z tego też powodu zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Wniosek

1.  zmiana zaskarżonego wyroku łącznego w pkt I, II, III i IV poprzez:

- uchylenie zawartego w pkt I części dyspozytywnej wyroku łącznego orzeczenia o umorzeniu postępowania także co do wyroku opisanego w pkt „a”, tj. wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 12 października 2015 r. o sygn. V K 622/15;

- połączenie dla skazanego P. D. w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego w oparciu o art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 85 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. (w brzmieniu tych przepisów sprzed dnia 24.06.2020 r.) jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami: Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 12 października 2015 r. o sygn. V K 622/15, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 30 października 2019 r. o sygn. II K 476/19, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2020 r. o sygn. II K 716/19 oraz Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 31 sierpnia 2020 r. o sygn. II K 650/19, a także o wymierzenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności na zasadach pełnej absorpcji, a więc w minimalnym jej wymiarze – 2 lat pozbawienia wolności;

- zaliczenie dla skazanego w pkt III części dyspozytywnej wyroku łącznego na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresów pozbawienia wolności i zatrzymania, dotyczących wszystkich łączonych wyroków – opisanych powyżej;

- orzeczenie w pkt IV części dyspozytywnej wyroku łącznego na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. o pozostawieniu pozostałych orzeczeń zawartych we wszystkich łączonych wyrokach – opisanych powyżej, do odrębnego wykonania;

ewentualnie:

2.  z ostrożności procesowej – w przypadku nie podzielenia przez Sąd Odwoławczy stanowiska apelującego co do możliwości zastosowania w przedmiotowej sprawie w oparciu o treść art. 4 § 1 k.k. względniejszych dla skazanego przepisów z art. 85 § 1 i § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w ich brzmieniu sprzed dnia 24.06.2020 r., zmiana zaskarżonego wyroku łącznego w pkt II, III i IV poprzez:

- połączenie dla skazanego P. D. w pkt II części dyspozytywnej wyroku łącznego jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami: Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 30 października 2019 r. o sygn. II K 476/19, Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 17 stycznia 2020 r. o sygn. II K 716/19 oraz Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 31 sierpnia 2020 r. o sygn. II K 650/19, a także o wymierzenie skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności na zasadach pełnej absorpcji, a więc w minimalnym jej wymiarze – 2 lat pozbawienia wolności;

- zaliczenie dla skazanego w pkt III części dyspozytywnej wyroku łącznego na podstawie art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresów pozbawienia wolności i zatrzymania, dotyczących wszystkich łączonych wyroków – opisanych powyżej, podlegających połączeniu;

- orzeczenie w pkt IV części dyspozytywnej wyroku łącznego na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. o pozostawieniu pozostałych orzeczeń zawartych we wszystkich łączonych wyrokach – opisanych powyżej, do odrębnego wykonania;

3.  z daleko idącej ostrożności procesowej, na wypadek nie podzielenia także przez Sąd Odwoławczy w/w wniosków, podnosząc zarzut rażącej surowości wymierzonej skazanemu w zaskarżonym wyroku łącznym kary łącznej pozbawienia wolności, zmiana zaskarżonego wyroku łącznego w pkt II jego części dyspozytywnej poprzez wymierzenie skazanemu P. D. kary łącznej pozbawienia wolności w minimalnym jej wymiarze – 2 lat pozbawienia wolności;

ewentualnie także:

4.  uchylenie wyroku łącznego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Śródmieścia II Wydział Karny do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasługiwał na uwzględnienie w zakresie jego punktu 4, ujawniły się bowiem podstawy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

______________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

______________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

______________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Rejonowy winien ustalić, jakie obecnie kary są wykonywane wobec skazanego i rozważyć możliwość połączenia węzłem kary łącznej także przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. Sąd I instancji winien przy tym pamiętać, że w stanie prawnym obowiązującym przed nowelizacją z dnia 19 czerwca 2020 r. nie może podlegać łączeniu kara, której wykonanie zostało w całości zakończone.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy winien rozważyć treść art. 4 § 1 k.k. i dokonać prawidłowego połączenia kar.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

___________

_____________________________________________________________

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

__________

________________________________________________________________

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński (spr.) SSO Grzegorz Szepelak SSO Magdalena Jurkowicz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok łączny dotyczący P. D.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana