Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak (spr.)

Sędziowie SSO Małgorzata Szyszko

(...) del do SO Piotr Wylegalski

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale M. J. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013r.

sprawy D. M.

oskarżonego z art. 278 §1 k.k. i z art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 21 lutego 2013 roku sygn. akt II K 1119/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 1 (jednego) roku:

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków) na rzecz adwokata K. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

D. M. oskarżony został o to, że:

I. w dniu 04 sierpnia 2012 roku we W. przy ul. (...), z terenu otwartego garażu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki (...) o wartości 400 zł, czym działał na szkodę J. M.;

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

II. w dniu 04 sierpnia 2012 roku we W., na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), na drodze publicznej kierował rowerem będąc w stanie nietrzeźwości, tj. mając 0,84 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, nie stosując się jednocześnie do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia sygn. akt V K 1196/11 z dnia 3 listopada 2011 roku zakazu prowadzenia rowerów na okres 1 roku,

tj. o czyn z art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. akt II K 1119/12, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków:

I.  uznał oskarżonego D. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I; to jest przestępstwa z art. 278 §1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego D. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II; to jest występku z art. 178a § 2 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu, na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres jego zatrzymania od dnia 4 sierpnia 2012 roku do dnia 5 sierpnia 2012 roku;

VI.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. K. kwotę 619,90 zł (sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej obrony z urzędu;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie w części dotyczącej kary wymierzonej oskarżonemu D. M., która to kara w jego ocenie jest rażąca i niewspółmierna. Zdaniem skarżącego, Sąd Rejonowy winien orzec w stosunku do oskarżonego karę łączną w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby.

Apelację od wyroku Sąd Rejonowego wywiódł również oskarżyciel publiczny, który orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 42 § 2 k.k., wyrażającą się w braku orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia rowerów, podczas gdy orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów określonego rodzaju jest obligatoryjne w sytuacji, gdy sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości.

Podnosząc powyższe oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i zastosowanie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazau prowadzenia rowerów na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego jest całkowicie bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Za zasadną uznać jedynie należy skargę apelacyjną złożoną przez oskarżyciela publicznego.

Na wstępie wskazać należy, iż apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji, co zwalnia Sąd Odwoławczy od szerszego zajmowania się tą kwestią i pozwala na ograniczenie się do stwierdzenia, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego D. M. w zakresie popełnienia w dniu 4 sierpnia 2012 r. występku z art.278 § 1 kk oraz art. 178a § 2 k.k. i art.244 kk w zw. z art.11§2 kk. Za popełnienie tego przestępstwa Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu łączną karę bezwzględną 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata.

Badając zasadność wniesionej w tym zakresie przez obrońcę oskarżonego apelacji, Sąd Odwoławczy uznał, że kara ta w pełni odpowiada dyrektywom wymiaru kary, określonym w art.53 k.k. i nie nosi cechę rażącej niewspółmierności. W ocenie Sądu Odwoławczego kara ta absolutnie nie jest rażąco surowa w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów i stopnia jego winy oraz właściwości i warunków osobistych sprawcy.

Wymierzając karę Sąd kieruje się bowiem dyrektywami jej wymiaru, określonymi w art.53 kk; tj. wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych w ustawie, bacząc aby dolegliwość tej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie prewencji ogólnej, przy czym wymierzając karę Sąd obowiązany jest uwzględnić w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszonych obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Jak wynika zaś z akt sprawy, oskarżony w przeszłości był 2 krotnie karany sądownie, w tym za występek z art. 178a § 2 k.k. – wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 3 listopada 2011 r. , sygn. akt V K 1196/11. Ponadto, popełniając występki za które został skazany w niniejszym postępowaniu, znajdował się on w okresie próby wyznaczonym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 9 lutego 2011 r., w sprawie V K 1169/10. Podnieść również należy, iż oskarżony prowadzi pasożytniczy tryb życia, nigdzie nie pracuje, nie ma stałego miejsca zamieszkania. Jak sam podał jest alkoholikiem, a na izbie wytrzeźwień przebywał nawet ok. 200 razy w ciągu roku (k.62). Trudno się zatem zgodzić z apelującym, iż „ właściwości i warunki osobiste oskarżonego przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego kar jednostkowych pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia” . Sąd Okręgowy przy tym zauważa, iż oskarżony D. M. jest jak dotąd sprawcą niepoprawnym, a z dokonywania przestępstw uczynnił sobie źródło dochodu. Reasumując, zarówno kary jednostkowe, jak też kara łączna pozbawienia wolności, stanowią adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego reakcję za popełnione czyny i w pełni realizują swoje zadania w zakresie wychowania oskarżonego oraz w zakresie zapobieżenia przestępczości.

Odnosząc się natomiast do zarzutów apelacyjnych oskarżyciela publicznego, zważyć należy, iż przedstawiona w apelacji argumentacja zasługuje na pełną akceptację i wymusza na Sądzie Okręgowym zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, na podstawie art. 42 § 2 k.k., środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 1 roku.

Jak trafnie wskazał apelujący, przepis art. 42 § 2 k.k. obliguje Sąd Orzekający do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko komunikacji był w stanie nietrzeźwości. W realiach niniejszej sprawy oskarżony D. M. niewątpliwie znajdował się w stanie nietrzeźwości, albowiem stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiło u niego - 0,84 i 0,90 mg/l (k.15), a tym samym, Sąd Orzekający winien orzec środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju.

Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie Sądu Najwyższego zakaz orzeczony w trybie art. 42 § 2 k.k. powinien obejmować ten pojazd, przy pomocy którego doszło do popełnienia przypisywanego sprawcy przestępstwa. W realiach niniejszej sprawy, oskarżony D. M., w dniu 4 sierpnia 2012 r. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), na drodze publicznej kierował rowerem, a zatem zgodnie z dyspozycją art. 42§2 k.k. orzeczony przez Sąd zakaz winien obejmować wszelkie pojazdy rowerowe. W ocenie Sądu Okręgowego, właściwe odkodowanie treści normy art. 42 § 2 k.k. prowadzi więc do stwierdzenia, że obowiązek wynikający z tego właśnie przepisu, jest wykonany wówczas, gdy Sąd nałoży, co najmniej, zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, będąc w stanie nietrzeźwości. Vide: Wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt V KK 56/07. W art. 42§2 Kodeksu karnego przewidziano zatem możliwość alternatywną, orzeczenia trzech sposobów określenia przedmiotowego zakresu zakazu. Ustawodawca pozostawił Sądowi Orzekającemu możliwość orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, wszelkich pojazdów lub też wszelkich pojazdów mechanicznych. W sytuacji, w której oskarżony dopuszcza się jazdy w stanie nietrzeźwości kierując rowerem, należy zdaniem Sądu Okręgowego orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmodyfikował zatem treść wyroku Sądu meriti w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. M. dodatkowo środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów rowerowych na okres 1 roku.

Orzeczenie o zasądzeniu od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje uzasadnienie w treści §14 ust.2 pkt.4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz.1348 ).

Mając zaś na względzie aktualną sytuację materialną oskarżonego, Sąd Okręgowy, na podstawie art.624§1 kpk w zw. z art.634 kpk oraz art.17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.