Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

Protokolant: Jowita Sierańska

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2015 r.

sprawy D. G.

obwinionego z art. 86§1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków

z dnia 3 lutego 2015 r. sygn. akt V W 2587/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

D. G. został obwiniony o to, że w dniu 9 października 2013 r. około godz. 08:13 we W. na ul. (...) na wysokości nr 65 spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas włączania się do ruchu z chodnika samochodem osobowym marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wykonując manewr cofania nie zachował szczególnej ostrożności nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego zderzył się z samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) jadącym ul. (...) od strony ul. (...). w kierunku ul. (...), tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt V W 2587/13, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków:

I.  uznał obwinionego D. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 617 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (sto) złotych oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej, a nadto obciążył kosztami związanymi z wydaniem opinii przez biegłego sądowego;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zasądził od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. P. (1) kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych z tytułu poniesionych przez niego wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika.

Wyrok zaskarżył w osobiście sporządzonej apelacji obwiniony zarzucając:

1.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na wynik sprawy, a to:

a) art. 4 k.p.w. w zw. z art. 209 § 3 k.p.w. i art. 175 § 2 k.p.k. oraz art. 38 § 1 k.p.w. w zw. z art. 106 k.p.k. poprzez naruszenie prawa do obrony obwinionego wobec faktu, iż:

- Sąd nie doręczając obwinionemu obszernej pisemnej opinii biegłego oraz oddalając wniosek obwinionego z dnia 02.02.2015 oraz obrońcy obwinionego z dnia 03.02.2015 r. o umożliwienie obwinionemu w zakreślonym przez Sąd terminie zajęcia stanowiska wobec obszernego źródła wiadomości specjalnych, z którym jak raportował obwiniony miał możliwość zapoznania się dopiero na dzień przed rozprawą, uniemożliwił obwinionemu zajęcie stanowiska i oświadczenie się co do kluczowego dowodu,

- Sąd wydał zaskarżony wyrok bez przeprowadzenia choćby ustnej opinii biegłego uzupełniającej biegłego - w dniu rozprawy, na której ujawniono opinię biegłego;

b) art. 8 k.p.w. w zw. z art. 9 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 39 § 1 k.p.w. oraz art. 42 § 1 k.p.w. w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez:

-

niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy obwinionego złożonego na rozprawie w dniu 03.02.2015 r. o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego oraz nie podjęcie z urzędu prowadzenia dowodu w zakresie przesłuchania biegłego na terminie rozprawy, co wykluczyło możliwość usunięcia pojawiających się wątpliwości z tegoż źródła wiadomości specjalnych, a nade wszystko jego weryfikację w płaszczyźnie rzetelności, prawidłowości i zupełności,

-

brak dopuszczenia przez Sąd ani z urzędu ani na wniosek obwinionego z dnia 02.02.2015 r. oraz wniosek obrońcy obwinionego z dnia 03.02.2015 r. - mimo istniejących wątpliwości co do okoliczności zdarzenia i rozbieżności w wyjaśnieniach obwinionego oraz zeznaniach świadka A. P. dowodu z informacji (...) dotyczącej warunków pogodowych w czasie zdarzenia,

c) naruszenie art. 8 k.p.w. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 34 k.p.w. poprzez wadliwe albowiem
sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki przyznawanie lub ujmowanie waloru
wiarygodności poszczególnym źródłom dowodowym, co w konsekwencji naruszało zasadę
swobodnej oceny dowodów oraz dowolną, naruszającą zasady prawidłowego rozumowania
oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę dowodów:

- z wyjaśnień obwinionego, w szczególności odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w sytuacji, gdy rzetelna analiza materiału dowodowego z uwzględnieniem zasad wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przesądza o wiarygodności jego wyjaśnień,

-

z zeznań świadka A. P. (3) poprzez przyznanie im wadliwie waloru wiarygodności,

-

z zeznań świadka G. P.,

-

z opinii biegłego sądowego J. W.,

-

ze zdjęć pojazdu K. (...) złożonych przez obwinionego do akt sprawy,

d) art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. oraz z art. 34 k.p.w., art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 39 § 1 k.p.w. oraz art. 82 § 1 i § 2 i art. 34 k.p.w. poprzez bezzasadne pominięcie w procesie orzekania ujawnionej przez biegłego alternatywnej wersji przebiegu zdarzenia, przy której A. P. pozostaje co najmniej współwinną wytworzenia sytuacji kolizyjnej, oraz graniczenie prowadzenia ustaleń faktycznych z tegoż źródła, a także brak uwzględnienia dalszych okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego,

e) naruszenie art. 8 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. poprzez uznanie obwinionego winnym zarzucanego mu czynu mimo braku dowodów świadczących o jego winie, a także rozstrzygnięcie wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, w szczególności wątpliwości ujawnionych przez źródło wiadomości specjalnych (m.in. mechanika urwania listwy bocznej od samochodu M., brak możliwości ustalenia prędkości i położenia pojazdów na podstawie śladów, istnienie możliwości alternatywnych wersji zdarzenia i zwianych z nimi następstw);

f) art. 424 §1 i §2 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 i § 2 k.p.w., poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób ograniczający możliwość kontroli instancyjnej, w szczególności poprzez: wyłączenie rozważań co do zachowania wymogów stawianych art. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 2 Prawo o ruchu drogowym przez A. P. (3), pominięcie rozważań w zakresie wpływu ewentualnego przekroczenia prędkości administracyjnej przez A. P. na istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem obwinionego a następstwami w postaci kolizji, brak ustaleń co do prędkości bezpiecznej w warunkach zdarzenia, brak opisu trybu wyrokowania w zakresie prowadzenia ustaleń co do zakresu zastosowania opinii biegłego;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia polegający na wadliwym przyjęciu, że materiał dowodowy zebrany w sprawie umożliwia przypisanie sprawstwa i winy obwinionemu, w szczególności polegający na przyjęciu, że obwiniony w warunkach zdarzenia z dnia 09.10.2013 r. nie zachował należytej ostrożności, co prowadziło do uznania go winnym zarzucanego mu czynu;

3.obrazę prawa materialnego, a to art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 4 i art. 23 ust 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez wadliwe przyjęcie odpowiedzialności obwinionego jako uczestnika ruchu drogowego na zasadzie ryzyka w oderwaniu od wymienionych w tymże przepisie reguł należytej ostrożności, które Sąd powinien ocenić stosownie do okoliczności danego zdarzenia, względem każdego z uczestników zdarzenia, a także poprzez wadliwe przyjęcie, iż w sprawie obwiniony zrealizował znamiona ustawowe przedmiotowego występku - nie zachował należytej ostrożności, nade wszystko wobec opisywanej przez obwinionego przybranej taktyki i techniki jazdy oraz nie rozważenie w procesie subsumpcji cytowanych przepisów Prawa o ruchu drogowym w zakresie zachowania A. P. (3).

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uniewinnienie obwinionego od zarzutu popełnienia czynu opisanego w pkt I wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podnieść, że rozpoznawana apelacja jest wewnętrznie niespójna. Nie jest bowiem prawidłowe formułowanie, w odniesieniu do tego samego rozstrzygnięcia zaskarżonego apelacją, zarówno zarzutów obrazy prawa materialnego, jak i zarzutów obrazy prawa procesowego, jeżeli w ocenie skarżącego to właśnie uchybienia o charakterze proceduralnym spowodowały w efekcie wadliwe ustalenie co do przebiegu zdarzenia objętego osądem w niniejszej sprawie, a tym samym nieprawidłowe ukształtowanie faktycznej podstawy zaskarżonego orzeczenia. Poza sporem jest przecież, że prawidłowość stosowania prawa materialnego w sprawie może być oceniana dopiero, gdy dokonane zostaną niekwestionowane ustalenia faktyczne.

W niniejszej sprawie, obwiniony z jednej strony, zarzuca Sądowi Rejonowemu dopuszczenie się szeregu uchybień procesowych skutkujących wadliwymi ustaleniami faktycznymi, z drugiej zaś wywodzi, że tenże Sąd wadliwie zinterpretował prawo materialne, obrażając art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 4 i art. 23 ust 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Taka nieprawidłowa konstrukcja apelacji wymaga, w pierwszej kolejności, odniesienia się do zawartych w niej zarzutów o charakterze procesowym. W sytuacji bowiem, gdyby okazały się one zasadne, rozpoznanie apelacji w części dotyczącej zarzutów obrazy prawa materialnego byłoby przedwczesne, gdyż - co wyżej wskazano - prawidłowość zastosowania prawa materialnego może być weryfikowana tylko na bazie niekwestionowanego stanu faktycznego.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do zarzutu niedoręczenia stronom opinii biegłego wskazać należy, iż faktycznie Sąd zaniechał doręczenia obwinionemu i jego obrońcy przedmiotowej opinii, jednak uchybienie to nie miało wpływu na treść wyroku. Obrońca obwinionego miał możliwość zapoznania się z opinią przed terminem rozprawy wyznaczonej na dzień 3 lutego 2015 r., bowiem w dniu 27 stycznia 2015 r. zapoznawał się z aktami sprawy i dokonywał fotokopii (k. 92). Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia prawa do obrony.

Przechodząc do zarzutów obrazy prawa procesowego wskazać należy, że Sąd Rejonowy poprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzając do wyjaśnienia wszystkich okoliczności, a więc przeprowadził wszystkie te dowody, które mogły posłużyć do wydania niewadliwego rozstrzygnięcia, zaś w pisemnym uzasadnieniu odniósł się do tych dowodów, dokonał ich poprawnej oceny oraz w konsekwencji poczynił bezbłędne ustalenia faktyczne, które skutkowały właściwą oceną prawną czynu popełnionego przez obwinionego.

Zgromadzony przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy był wystarczający dla odtworzenia przebiegu zdarzenia i zachowania obwinionego a procedując w sprawie Sąd ten nie naruszył żadnego ze wskazanych przez apelującego przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.k., bowiem wszystkie dowody ocenił w sposób zgodny z zasadami prawidłowego rozumowania, logiczny, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy rzeczowo wskazał, dlaczego nie dał wiary częściowym wyjaśnieniom obwinionego, a dlaczego uznał za wiarygodne zeznania świadka A. P. (3), a także dlaczego uznał opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego za pełnowartościowy dowód w sprawie.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że chociaż apelujący podniósł w apelacji szereg zarzutów, to jednak argumenty w niej zawarte nie zdołały podważyć wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Podnosząc zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji nie wykazując, jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego.

W szczególności Sąd Okręgowy nie podzielił uwag apelującego zmierzających do wykazania, że opinia biegłego J. W. (2) obarczona jest brakami wymienionymi w zarzutach apelacji, uniemożliwiającymi uznanie tego dowodu za pełnowartościowy i pozwalający na rekonstrukcję zdarzenia. Wbrew zarzutom skarżącego brak jest podstaw do podważenia wniosków płynących z opinii biegłego, bowiem jest ona jasna, pełna i oparta została na całokształcie materiału dowodowego a zarazem nie zawiera luk i sprzeczności.

W szczególności opinia biegłego nie jest dowolna w zakresie ustalenia prędkości, z jaką poruszała się świadek A. P. (3), na czym zasadza się główny zarzut apelującego.

Podkreślić należy, iż sporządzona przez biegłego opinia ma w tym zakresie charakter wariantowy, uwzględniający przebieg zdarzenia wynikający z relacji obu uczestników tego zdarzenia. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd nie pominął alternatywnej wersji obwinionego, jednak dokonując oceny materiału dowodowego dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie prędkości, z jaką się poruszała, co doprowadziło do wniosku o braku podstaw do uznawania świadka za współwinną wytworzenia sytuacji kolizyjnej. Tym samym Sąd nie był zobowiązany prowadzić rozważań w zakresie wpływu na zdarzenie ewentualnego przekroczenia prędkości przez świadka, skoro dokonał niebudzących wątpliwości ustaleń w tym zakresie.

Wywód apelującego, iż charakter uszkodzeń pojazdów, położenie listwy oderwanej od pojazdu i miejsce zatrzymania pojazdu świadka po zdarzeniu wskazują, że świadek poruszała się z nadmierną prędkością, nie jest przy tym przekonujący. Biegły odniósł się do tych kwestii w swojej opinii wskazując, że ujawnienie listwy bocznej i zatrzymanie pojazdu w pewnej odległości od miejsca zdarzenia żadną miarą nie wskazuje, iż świadek poruszała się przekraczając dopuszczalną prędkość i że była to prędkość „znaczna”. Wnioski opiniującego w tym zakresie zostały należycie umotywowane i nie ma potrzeby ich powtarzania.

Nie podzielając uwag apelacji pod adresem opinii biegłego Sąd Odwoławczy nie uwzględnił w związku z tym zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 201 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. Sąd Rejonowy nie miał obowiązku dopuszczania dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, skoro nie stwierdził wad opinii w rozumieniu w/w przepisu i podstaw do kwestionowania jej prawidłowości. Sąd Rejonowy zasadnie uznał ten dowód za wiarygodny i przydatny do dokonywania ustaleń faktycznych, natomiast uwagi apelującego odnośnie prędkości pojazdów i ich położenia w chwili zderzenia w żaden sposób nie zmieniają oceny opinii biegłego i uznać je należy za nieprzekonujące.

Bezzasadny był także zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. przy ocenie zeznań świadka A. P. (3). Skarżący dowolnie i w oderwaniu od całości treści tych zeznań stwierdził, że są one mało przekonujące, bowiem pozostają w sprzeczności z tym, jaki faktycznie odcinek drogi świadek przejechała od momentu wjazdu w ulicę (...). Nieścisłość ta nie wskazuje jednak na poruszanie się przez świadka ze znaczną prędkością, jak wnioskuje apelujący. Kwestionowanie wiarygodności zeznań świadka poprzez cytowanie wyłącznie ich fragmentów, i to nieistotnych dla sprawy, nie może być zabiegiem skutecznym i nie może przekonać o słuszności zarzutu wadliwej oceny tego dowodu.

Odnośnie kwestii związanych ze sporządzonym w sprawie szkicem (k. 4) i usytuowaniem pojazdów wzdłuż ulicy, to również i ta kwestia faktycznie nie ma znaczenia tak dla dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń jak i w konsekwencji oceny zeznań A. P. (3) i zasadnego dania jej wiary co do przebiegu zdarzenia. Nie ma bowiem żadnych wątpliwości co do tego, że po obu stronach ulicy, na której doszło do zdarzenia, zaparkowane były pojazdy, co niewątpliwie utrudniało wykonywanie na tej ulicy manewrów mijania, cofania itp., jednak z ustalonego prawidłowo stanu faktycznego wynika, że powyższe nie było powodem kolizji pojazdów.

Nie sposób również twierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy świadek A. P. (3) nie zachowała bezpiecznej prędkości. Świadek, zgodnie z ustaleniami Sądu, poruszała się z dozwoloną prędkością 30 km/h, a więc z prędkością nieznaczną, natomiast sytuacja drogowa na ulicy, na której doszło do zdarzenia, nie wymuszała na świadku zachowania nadzwyczajnej ostrożności. Za taką sytuację nie można bowiem uznać zaparkowanych wzdłuż ulicy osiedlowej pojazdów, co jest przecież zjawiskiem normalnym, a ograniczenie prędkości na takich ulicach do 30 km/h w wystarczający sposób uwzględnia specyfikę wąskich ulic osiedlowych.

W apelacji obwiniony poruszył także kwestię niezachowania przez A. P. (3) bezpiecznej odległości od omijanych pojazdów zaparkowanych przy ulicy wywodząc, że naruszyła w ten sposób reguły ostrożności. Argument ten jest niezasadny, jeśli zważyć, że nie doprowadziła ona do kolizji z żadnym z zaparkowanych pojazdów a do kolizji doszło jedynie z pojazdem obwinionego. To przecież obwiniony włączał się do ruchu wysuwając pojazd na tor ruchu jazdy świadka a zatem to do niego należało zachowanie należytej ostrożności. Biegły wskazał przy tym na mechanizm powstania uszkodzeń i przedstawił okoliczności, które sprzeciwiają się podzieleniu wersji obwinionego co do tego, że to pojazd A. P. (3) uderzył w samochód obwinionego. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponawiania wniosków płynących z opinii i jedynie zaakcentować należy stwierdzenie, że wgniecenie elementów prawego boku pojazdu świadka potwierdza, że to pojazd obwinionego przemieszczał się względem samochodu świadka uderzając w niego.

W sferze domysłów i spekulacji pozostają natomiast wnioski apelującego odnośnie tego, że świadek spieszyła się i dlatego wybrała przejazd ulicą (...), by ominąć korek, a konsekwencji jechała zbyt szybko. Motywacja, jaką świadek kierowała się przejeżdżając daną ulicą, pozostaje bez znaczenia dla dokonania istotnych dla sprawy ustaleń, podobnie jak warunki pogodowe w chwili zdarzenia.

Podkreślić w tym miejscu należy, że przedmiotem niniejszego postępowania była ocena zachowania obwinionego w związku z postawionym mu zarzutem dotyczącym uderzenia przez kierowany przez niego pojazd w samochód A. P. (3). Tym samym analiza sposobu poruszania się kierującej związana z przejazdem ulicą (...) sama przez się nie może spowodować uwolnienia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Nie mniej również w ocenie Sądu Odwoławczego – biorąc pod uwagę wskazane wyżej okoliczności - sposób prowadzenia pojazdu przez świadka uznać należy za prawidłowy. Zaznaczyć jeszcze raz należy, że to nie zachowanie świadka było przyczyną, która spowodowała kontakt obu samochodów i w konsekwencji uszkodzenia obu pojazdów, lecz zachowanie obwinionego.

Za całkowicie bezzasadny uznał Sąd Okręgowy także zarzut naruszenia przepisów art. 424 § 1 k.p.k. Wbrew wywodom apelacji Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku wykazał rzeczowo, logicznie, które z dowodów uznał za wiarygodne i wyjaśnił, dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Sąd Rejonowy poczynił także kompletne ustalenia faktyczne i przedstawił należytą ocenę prawną zachowania obwinionego.

Należy również stwierdzić, że także i zarzut naruszenia art. 5 k.p.k. nie zasługiwał na uwzględnienie, bowiem na korzyść obwinionego należy rozstrzygać tylko nieusuwalne wątpliwości, tj. takie, które nie mogą zostać usunięte poprzez wykorzystanie dostępnych środków dowodowych, nie zaś wszystkie wątpliwości, jakie wynikają w szczególności ze sprzecznych ze sobą dowodów. W rozpoznawanej sprawie takie nieusuwalne wątpliwości nie wystąpiły, bowiem sprzeczności pomiędzy poszczególnymi dowodami zostały przez Sąd I instancji usunięte w oparciu o logiczną i rzeczową ich ocenę.

Nie podzielając zarzutu naruszenia przepisów postępowania Sąd Okręgowy uznał w konsekwencji, iż Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Zarzut błędu w ustalenia faktycznych może zostać skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że z prawidłowo ocenionych dowodów sąd orzekający wyprowadził błędne wnioski co do faktów - w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie zaistniała. Sąd Rejonowy w oparciu o właściwie ocenione dowody prawidłowo ustalił, iż to obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, bowiem włączając się do ruchu i wykonując manewr cofania nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi A. P. (3).

Nie sposób jest podzielić stanowisko skarżącego co do tego, że obwiniony zachował przepisane reguły ostrożności. Przeczą temu nie tylko wnioski płynące z opinii biegłego, ale i zasady logicznego rozumowania. To na obwinionym bowiem ciążył obowiązek należytego obserwowania ruchu na drodze w sytuacji cofania. Brak widoczności wynikający z usytuowania jego pojazdu nie zwalniał go od baczenia, czy jego manewr - wyjazd na ulicę z miejsca parkingowego - nie spowoduje zagrożenia dla innych użytkowników ruchu (np. nadjeżdżających ulicą). Kierujący włączający się do ruchu tyłem musi dołożyć większej staranności. Wykonując ten manewr musi wykorzystać wszystkie dostępne mu sposoby, aby wykonywać ten manewr bezpiecznie, nawet jeśli czyni to z minimalną prędkością. Przypomnieć też należy, że zawsze uczestnik ruchu powinien kierować się, oprócz wymogów wynikających z przepisów ruchu drogowego, także zdrowym rozsądkiem, ogólną przezornością i respektowaniem bezpieczeństwa innych. Zwrócić jeszcze należy uwagę, że jeśli obwiniony miał ograniczoną widoczność przez stojące pojazdy, to tym bardziej powinien się powstrzymać ze swoim manewrem kontynuowania jazdy, a takie zachowanie wystarczyłoby do uniknięcia kolizji. Ten brak zachowania należytej staranności spowodował uderzenie w pojazd jadący ulicą (...) i w konsekwencji dopuszczenie się przez obwinionego wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Jednocześnie zauważyć należy, że wprawdzie zderzenie to odbywało się przy niewielkiej prędkości, to jednakże bez wątpienia stanowiło ono zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, o ile zważy się na miejsce kolizji jak i obecność kierujących w obu pojazdach.

W oparciu o przeprowadzone dowody, które zostały właściwie ocenione przez Sąd I instancji, wniosek apelacji o tym, iż przyczyną kolizji było nieprawidłowe zachowanie A. P. (3) był nieuprawniony i nie mógł prowadzić do uniewinnienia obwinionego od przypisanego mu przestępstwa.

Biorąc pod uwagę okoliczności czynu obwinionego i jego sytuację materialną wymierzonej kary grzywny nie można uznać za rażąco surową.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy uznał apelację obwinionego za bezzasadną i utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Orzeczenie zawarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę w treści art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 k.p.k. oraz art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.