Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 552/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2023 r., wydany w sprawie o sygn. akt XII K 174/21, dot. S. W..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

S. W.

działania oskarżonego w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, uzgodnienia pomiędzy oskarżonym a świadkiem L. J., a także aktualne relacje i rozliczenia pomiędzy ww. osobami.

Przesłuchanie świadka L. J. (2)

k. 331v

2.1.1.2

S. W.

Spłata wierzytelności

Potwierdzenia przelewu

k. 314-317

2.1.1.3

S. W.

Wystąpienie przez L. J. (2) przeciwko S. W. z powództwem w procesie cywilnym.

akta I C 180/23 Sąd Rejonowego w Trzebnicy.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

_____________________________________

________

________

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Przesłuchanie świadka L. J. (2)

Z zeznań świadka wynika, że kwota 58.806 zł stanowiła wkład świadka we wspólną działalność, którą oskarżony miał rozkręcić, w ramach uzgodnionej między nimi „współpracy” oraz Ze liczyła na zysk w wysokości 5% miesięcznie od każdej pożyczonej kwoty. L. J. (2) podała również, że miała zrozumienie dla ciężkiej sytuacji finansowej oskarżonego związanej z lockdownem, co spowodowało opóźnienie w zwrocie pieniędzy. Na dzień składania zeznań przez świadka, niespłacona kwota wynosiła 16.906 zł.

Zeznania świadka ocenić trzeba jako jasne, spójne i szczere. Brak jest podstaw do podważania ich wiarygodności, choć nie można z ich treści wywodzić działania oskarżonego w sposób przestępczy, przeciwnie- wskazują one jednoznacznie na umowny, cywilnoprawny charakter uzgodnień, relacji i rozliczeń z oskarżonym.

2.1.1.2.

Potwierdzenia przelewów

Przedłożone dokumenty obrazują spłatę przez oskarżonego zobowiązań wobec pokrzywdzonych.

2.1.1.3.

akta I C 180/23 Sądu Rejonowego w Trzebnicy

Akta sądowe wytworzone przez organ do tego uprawniony. Wskazują na złożenie przez pokrzywdzoną pozwu przeciwko oskarżonemu z roszczeniem dotyczącym przedmiotowego zarzutu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, w miejsce swobodnej oceny dowodów, z przekroczeniem zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a także w następstwie selektywnego potraktowania dowodów i wyeksponowania wyłącznie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego oraz uznanie wyjaśnień oskarżonego S. W. w części za niewiarygodne i uczynienie z nich podstawy ustalenia istnienia u oskarżonego zamiaru popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy złożył on spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się wyjaśnienia, uznane zresztą w części za wiarygodne przez Sąd meriti, w treści których szczegółowo opisał on sposób i motywy swojego postępowania, co pokryło się z treścią zeznań świadków, i z których to wyjaśnień w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony nie działał z zamiarem kierunkowym wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd, a więc nie sposób jest przypisać mu winy,

- poczynienie na podstawie zeznań świadka L. J. (2) ustaleń w zakresie istnienia po stronie oskarżonego zamiaru wprowadzenia w błąd w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy jak sama wskazała, otrzymywała do pewnego momentu regularne wpłaty od oskarżonego, co wskazuje jednoznacznie na fakt, iż oskarżony nie zamierzał pokrzywdzonej oszukać, oraz nie uznawała go w treści swoich zeznań za osobę, która ją oszukała,

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 kp.k., poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodu z dokumentu w postaci oświadczenia z dnia 07 lutego 2021 r. podpisanego przez oskarżonego oraz L. J. (2) i pominięcie przy wyrokowaniu okoliczności ujawnionej w toku rozprawy głównej, podczas gdy niniejszy dokument jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony rozpoczął spłacanie należności 27 września 2020 r., a więc przed wszczęciem postępowania sądowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że zamiar spłaty zobowiązań po stronie oskarżonego powstał dopiero w momencie wszczęcia postępowania karnego,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a to art. 286 § 1 k.k. polegającą na niezasadnym przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie doszło do popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k., podczas gdy jest to przestępstwo kierunkowe, znamienne celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej, a sprawca powinien dodatkowo obejmować wszystkie znamiona oszustwa zamiarem bezpośrednim, a oskarżony swoim działaniem nie wypełnił wszystkich znamion strony podmiotowej i przedmiotowej zarzucanych mu czynów,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim wyłudzenia działając na szkodę pokrzywdzonych oraz nie dążył w żaden sposób do możliwości spłaty istniejącego zasłużenia, podczas gdy nieuregulowanie przez oskarżonego zadłużenia wyniknęło z okoliczności od niego niezależnych, a to wystąpienia epidemii (...)19 oraz utraty zatrudnienia, a więc znacznego pogorszenia jego sytuacji majątkowej, a w poprzednim okresie w ramach swoich możliwości finansowych dążył do spłaty zadłużenia, - polegający na nieprawidłowym uznaniu, że zapewnienia oskarżonego o zamiarze i możliwości zwrotu pieniędzy na rzecz pokrzywdzonej L. J. (2) oraz zapłaty na rzecz pokrzywdzonej B. P. były kłamliwe, podczas gdy były to deklaracje zgodne ze stanem wiedzy i świadomości oskarżonego na moment ich składania, a nadto jednoznacznie wskazywały na wolę spłaty zadłużenia, które zresztą oskarżony częściowo spłacił, a zatem nie mogą stanowić realizacji znamienia wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd, a w konsekwencji niezasadne przyjęcie, że oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 286 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty wywiedzione przez obrońcę oskarżonego w zakresie czynu przypisanego S. W. w pkt II części dyspozytywnej wyroku okazały się zasadne. Sąd Rejonowy w zasadzie prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, jednak nie ustrzegł się błędów w ocenie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań samej pokrzywdzonej L. J. (2), wywodząc nieprawidłowe wnioski co do faktów, które w efekcie doprowadziły do niesłusznego skazania oskarżonego. Jak słusznie przy tym wywodził Sąd Rejonowy, dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. koniecznym jest, by sprawca działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym już w chwili np. zawierania umowy, dążąc (poprzez wprowadzenie kontrahenta w błąd lub wyzyskanie jego istotnego błędu) do uzyskania od niego świadczenia, które w prawdziwych okolicznościach jest dla niego niekorzystne w takim stopniu, że znając prawdę zobowiązania, by nie zaciągnął. Rozważania te są o tyle istotne, że dla oceny wypełnienia znamion oszustwa przez oskarżonego koniecznym było ustalenie przede wszystkim, że faktycznie zawarł on z pokrzywdzoną umowę pożyczki kwoty 58 806 zł, której nie miał zamiaru spłacić w całości. Byt przestępstwa w jego przypadku zależał od poprawności ustalenia, czy pokrzywdzona została wprowadzona w błąd co do zamiaru czy możliwości wywiązania się z zawartej umowy pożyczki oraz czy wymieniony oskarżony miał w tym jakikolwiek udział. Nie można było stwierdzić, że wyczerpał znamiona tego przestępstwa tylko przez to, że później pomimo wezwania pokrzywdzonej zaprzestał spłacania zadłużenia w uzgodnionych terminach. W ocenie Sądu Okręgowego główną okolicznością wskazującą, czy oskarżonemu towarzyszył zamiar oszukania L. J. (2) jest ustalenie przyczyn i okoliczności związanych z przekazywaniem przez pokrzywdzoną oskarżonemu środków pieniężnych na łączną kwotę 58.806 zł. Otóż z relacji samej pokrzywdzonej, prezentowanej w toku postępowania, w tym również na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 października 2023r., kiedy została uzupełniająco przesłuchana, wynika, że wymieniona kwota w istocie stanowiła nie tyle pożyczkę co środki na wspólną działalność, w której ona oficjalnie nie występowała z uwagi na pracę w samorządzie terytorialnym, zaś jej zadaniem było przekazywanie środków finansowych oskarżonemu w celu ich inwestowania. Jak sama podała- w wyniku zaproponowanej współpracy miała dostawać 10% miesięcznie od każdej pożyczonej kwoty, ostatecznie umówili się wtedy na 5% miesięcznie od każdej pożyczonej kwoty, płatne w okresach co 3 miesiące. Jak należy podkreślić- sama pokrzywdzona zeznała, że oskarżony zajmował się handlem rożnego rodzaju towarami (skóry, miody) w Niemczech i to początkowo „rzeczywiście szło”. Tak więc ponad wszelką wątpliwość Sąd Rejonowy błędnie oceniając materiał dowodowy, poczynił nietrafne ustalenia, przyjmując, że pokrzywdzona pożyczyła oskarżonemu wskazaną wyżej kwotę, a oskarżony nie miał zamiaru jej zwrócić. Nawet sporządzone następnie pisemne oświadczenie, podpisane przez strony, stanowiło raczej formę podsumowania i spisania wszystkich środków przekazanych oskarżonemu (oskarżony podał jakie kwoty i kiedy „otrzymał” od świadka), w momencie pojawienia się po jego stronie problemów finansowych, aniżeli odzwierciedlało rzeczywistą wolę stron i powody przekazania pieniędzy oskarżonemu. L. J. (2) jednoznacznie zeznała, że środki przekazywane były w ramach wspólnie prowadzonej działalności, z której miał być jej wypłacany zysk. Ma to o tyle znaczenie, że działalność gospodarcza, czy jakakolwiek forma inwestowania ma do to siebie, że obarczona jest zawsze pewnym ryzykiem. Sąd Okręgowy zwraca przy tym uwagę, że nawet z zeznań pokrzywdzonej wynikało, że na skutek okresu covidowego, oskarżony faktycznie popadł w tarapaty finansowe, albowiem handel, który do tego czasu przynosił mu zyski, w tamtym okresie nie osiągał pożądanych efektów. Niesłusznie przy tym Sąd I instancji elementów winy oskarżonego upatruje w niepodawaniu pokrzywdzonej dokładnie w co zainwestował oskarżony przekazane środki, zwłaszcza, że miał on w zasadzie wolną rękę w tym zakresie, pokrzywdzona sugerowała wyłącznie, aby nie inwestować w produkty mięsne z uwagi na krótką datę ważności. Tak więc nie doszło do sytuacji, by zebrane w sprawie dowody wskazywały na to, że to oskarżony zawierając umowę z pokrzywdzoną, nie uzgadniał z nią w jaki sposób będzie pożytkował przekazane pieniądze, było wręcz przeciwnie. Tak więc Sąd Rejonowy niewłaściwie ocenił w tym zakresie zgromadzony materiał dowodowy i w konsekwencji dokonał nieprawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku wynika, że Sąd I instancji przyjął, iż „oskarżony realizując z góry powzięty zamiar przez kłamliwe zapewnienie o zamiarze i możliwości zwrotu pieniędzy, wyłudził pożyczkę w łącznej kwocie 58 806 zł, czym działał na szkodę L. J. (2)”. Ustawodawca konstruując przepis art. 286 § 1 k.k. wskazał, że jednym z warunków karalności omawianego zachowania jest działanie „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, co prowadzi do konstatacji, że nie każde wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania jest równoznaczne z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Należy zatem pokreślić, że w sytuacji kiedy wprowadzenie w błąd nie miało na celu osiągnięcia korzyści majątkowej z pokrzywdzeniem osoby trzeciej, nie stanowi o wypełnieniu znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. W niniejszej sprawie oskarżony faktycznie wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do uzyskania zysków z zainwestowanych pieniędzy, jednak nie można stawiać mu zarzutu działania intencjonalnego, brak zysków nastąpił w skutek zdarzeń obiektywnie niezależnych od oskarżonego, co pośrednio przyznała sama pokrzywdzona. Sąd Okręgowy zważył również, że oskarżony zaczął spłacać pokrzywdzonej przyjęte środki pieniężne jeszcze przed wszczęciem postępowania karnego w niniejszej sprawie. Jak podała sama L. J. (2)- aktualna kwota zadłużenia wynosi 16.906 zł, co również wskazuje zdaniem Sądu Okręgowego na brak zamiaru oszukania pokrzywdzonej. Oskarżony nadal – wprawdzie w różnych kwotach, ale spłaca zobowiązania wobec L. J. (2), a w sądzie Rejonowym w Trzebnicy zawisła sprawa cywilna pomiędzy stronami, której przedmiotem są właśnie te roszczenia, o jakich mowa w zarzucie z pkt II niniejszego aktu oskarżenia. Reasumując zatem, niedotrzymanie zobowiązań w rozumieniu prawa cywilnego samo w sobie nie stanowi jeszcze przestępstwa (zob. np.: wyrok SA w Warszawie z 23.07.2021r., II AKa 20/21).

Przechodząc do apelacji dotyczącej czynu z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy uznał, że nie zasługiwała ona na uwzględnienie. Na wstępie należy zaznaczyć, że zarzut naruszenia prawa materialnego dotyczy wadliwego zastosowania lub niezastosowania prawa w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie zaistniała więc żadna obraza prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia miała polegać- jak wynika z wywodów skarżącego- na błędnych ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę tego orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktryna wielokrotnie i słusznie wskazywały, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Zarzut obrońcy naruszenia prawa materialnego w istocie prowadził do kwestionowania ustaleń faktycznych Sądu I instancji, gdyż obrońca zarzucając obrazę prawa materialnego w postaci art. 286 § 1 k.k. zakwestionował uznanie tego, że w okresie od 28 stycznia 2020 roku do 14 maja 2020 roku we W. realizując z góry powzięty zamiar przez kłamliwe zapewnienie o zamiarze i możliwości zapłaty, wyłudził naprawę samochodu m-ki A. (...) w tym zakup silnika, o łącznej wartości 15 803 zł czym działał na szkodę B. P. w wysokości 10 703 zł.

W tym miejscu należy ponownie przypomnieć, że zarzut obrazy prawa materialnego, aktualizuje się dopiero, w sytuacji, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego uprawnione jest tylko wtedy, gdy skarżący nie kwestionuje treści poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, albo też kwestionując je - zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie (vide: wyrok SA w Krakowie z dnia 27.11.2008 r., II AKa 187/08). W niniejszej sprawie obrońca zakwestionował towarzyszący oskarżonemu zamiar popełnienia przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k., co jest elementem ustalanego stanu faktycznego. Nie ma zatem obrazy prawa materialnego, jeżeli wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę - w takich wypadkach podstawą odwoławczą może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonego co do naruszenia art. 7 k.p.k. i innych wymienionych przepisów postępowania oraz skonfrontowaniu argumentacji w niej zawartej z materiałem dowodowym i uzasadnieniem wyroku, nie znalazł przesłanek do ich uwzględnienia. Pomimo nieprzyznania się oskarżonego do popełnienia przypisanego mu czynu, jego sprawstwo i wina w zakresie popełnienia występku z art. 286 § 1 k.k. są oczywiste. Również zarzut dotyczący ustaleń faktycznych nie mógł podlegać uwzględnieniu; należy bowiem wskazać, że zarzut ten byłby trafny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84).

Powyższe oznacza, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd przeprowadził w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art. 7 k.p.k. poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Wywody Sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt.3 k.p.k.

Z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że to oskarżony skontaktował się warsztatem samochodowym celem naprawy samochodu marki

A. (...), telefonicznie omawiając szczegóły transportu pojazdu oraz wstępny zakres napraw. Następnie po przewiezieniu pojazdu do siedziby firmy (...) oraz poddaniu go diagnostyce okazało się, iż jego silnik uszkodzony jest w dużo większym stopniu, niż zakładany przez oskarżonego, przewyższając kwotę naprawy, na jaką wstępnie strony się umówiły. Pracownik warsztatu samochodowego poinformował oskarżonego, że naprawa jest w ocenie mechaników rzeczonej firmy nieopłacalna, jednakże nie zważając na powyższe informacje oskarżony zdecydował o zleceniu naprawy pojazdu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pierwotnie koszt napraw miał wynosić około 5.000 złotych oraz miał zostać powiększony o dodatkowe koszty związane z instalacją (...). Jednakże po wstępnej diagnostyce silnika koszty podjęcia się naprawy silnika okazały się znacznie przewyższające jego wartość, albowiem przekroczyły kwotę 20.000 zł. Motywacją kontynuowania naprawy samochodu przez oskarżonego, pomimo znacznego wzrostu jej kosztów, była planowana jego sprzedaż w Niemczech, do której ostatecznie doszło, co wynika wprost z wyjaśnień oskarżonego. Należy przy tym podkreślić, że wszystkie okoliczności związane z nową wyceną naprawy, w tym jej skokowym wzrostem, były przez oskarżonego akceptowane, był on na bieżąco informowany przez warsztat o zmieniających się kosztach, w tym konieczności wymiany całego silnika, co wynika z przedłożonej do akt korespondencji, w tym treści wiadomości sms. Ponadto o pełnej wiedzy oskarżonego o zwiększonym nakładzie finansowym związanym z remontem auta świadczy również to, że to on rozpoczął samodzielne poszukiwania silnika do samochodu, a następnie dostarczył go bezpośrednio do warsztatu mechanicznego. Oskarżony miał zatem pełną wiedzę dotyczącą tego ile będzie wynosić koszt naprawy, że znacznie przewyższy on kwotę 5.000 zł, dlatego prezentowana przez niego linia obrony, jakoby został zaskoczony wyceną na kwotę ponad 20.000 zł, jest całkowicie niewiarygodna. Zgodnie z umową oskarżonego z warsztatem, przywieziony samochód marki A. (...) został naprawiony tak jak zlecił to S. W., jego twierdzenia przeciwne stanowią wyłącznie jego linię obrony, która nie mogła zostać uwzględniona.

Również za całkowicie niewiarygodne należało uznać twierdzenie obrońcy zaprezentowane w apelacji, że oskarżony miał przekonanie, iż to on padł ofiarą oszustwa, a zakład naprawczy sprzeda dostarczony do niego pojazd. Ponownie należy podkreślić, że oskarżony mógł odstąpić od naprawy w momencie powzięcia informacji o konieczności wymiany silnika i rosnących znacznie kosztach naprawy, jednakże nie uczynił tego zlecając kontynuowanie naprawy, czy wręcz dostarczając silnik do wymiany. Ponadto w sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek podstawy do przyjęcia, że warsztat samochodowy sprzeda jego pojazd w sposób nieuprawniony. Z załączonych wiadomości sms wynika wyłącznie to, że właściciel warsztatu kontaktował się jedynie w celu ustalenia terminu zapłaty za wykonane zlecenie. Z zebranego zatem materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że oskarżony mając świadomość wysokich kosztów naprawy samochodu, zlecił naprawę, nie mając jednocześnie zamiaru zapłaty za tak kosztowną naprawę. Nie sposób nie zważyć przy tym na późniejsze zachowanie się oskarżonego, który dysponując drugim kluczem do auta w godzinach zamknięcia warsztatu, po prostu zabrał samochód bez informowania właścicieli warsztatu o tym fakcie. Znamiennym przy tym jest, że R. N., reprezentujący właścicielkę warsztatu, zdecydowanie nie zgodził się na takie rozwiązanie, odmówił oskarżonemu, który miał zaproponować najpierw sprzedaż auta, a następnie rozliczenie się za naprawę. Nie bez znaczenia jest również to, że oskarżony ostatecznie sprzedał przedmiotowy samochód w Niemczech, nie rozliczając się z pokrzywdzoną firmą.

Wobec powyższego należało przyjąć, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego, czyniąc to zgodnie z obowiązującymi w tym względzie zasadami (art. 7 k.p.k.). Ponadto każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, a dokonana przez Sąd Rejonowy analiza tego materiału dowodowego była całościowa i uwzględniała wskazania doświadczenia życiowego i reguł logicznego rozumowania, nie wykraczając przez to poza ramy swobodnej oceny dowodów. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych złożony przez obrońcę, jest immanentnie związany z zarzutami naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny dowodów, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym, a której to w tym konkretnym przypadku, Sąd Odwoławczy nie podzielił. W przekonaniu Sądu II instancji dowody obdarzone przez Sąd Rejonowy wiarą dawały podstawy do poczynienia przez tenże Sąd zaprezentowanych w pisemnych motywach wyroku ustaleń faktycznych co do uznania sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 286 § 1 k.k. na szkodę B. P..

Wobec powyższego zarzuty apelacji uznano za bezzasadne, a rozstrzygnięcie Sądu meriti za trafne i sprawiedliwe.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. W. od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W części dotyczącej pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, oskarżonego należało uniewinnić od przypisanego mu czynu, natomiast

w części dotyczącej pkt I wyroku należało utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie, gdyż ustalenia faktyczne i wnioski Sądu są prawidłowe i nie stwierdzono naruszenia wymienionych w apelacji przepisów postępowania.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

______________________________________________________________________________

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt I. części dyspozytywnej wyroku wskazanego w sekcji 1.1. niniejszego uzasadnienia w części dotyczącej uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego, jako poprawny w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego w ww. części należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że:

uchylono orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt III części dyspozytywnej wyroku oraz związane z nim orzeczenie zawarte w pkt IV części dyspozytywnej tegoż wyroku;

uniewinniono oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej wyroku i kosztami sądowymi w tej części obciążono Skarb Państwa;

na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za czyn przypisany oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku warunkowo zawieszono na okres 2 (dwóch) lat próby;

orzeczony w pkt VI części dyspozytywnej wyroku obowiązek naprawienia szkody na rzecz B. P. określono na kwotę 7753 zł (siedem tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy złote).

Zwięźle o powodach zmiany

Oskarżony został uniewinniony z uwagi na brak podstaw faktycznych i prawnych dających możliwość przypisania mu odpowiedzialności za występek z art. 286 § 1 k.k., co wykazane zostało wyżej.

Jednocześnie należało zmienić kwotę wynikającą z obowiązku naprawienia szkody na rzecz B. P. na 7.753 zł, uwagi na przedłożone do sprawy potwierdzenia częściowej spłaty zadłużenia do dnia wyrokowania.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

______________

_____________________________________________________________________

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 624 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od opłat za obie instancje.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana