Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Alicji Pietkiewicz Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017r.

sprawy M. N.

syna J. i J. z domu O. urodzonego (...) w T.

oskarżonego o czyn z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 17 marca 2017r. sygn. akt II K 328/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze oraz wymierza mu opłatę w kwocie 120 złotych za II instancję.

Sygn. akt IV Ka 556/17

UZASADNIENIE

M. N. oskarżony został o to, że w dniu 05 grudnia 2015 roku o godzinie 16.20 w miejscowości T. ulica (...) na wysokości nr 3 jechał i kierował samochodem marki (...), o nr rej. (...), pomimo obowiązującego, prawomocnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wydanego przez Sąd Rejonowy w Trzebnicy, sygn. akt II K 186/14;

tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 17 marca 2017 r., sygn. akt II K 328/15, Sąd Rejonowy w Trzebnicy uznał oskarżonego M. N. za winnego zarzucanego mu czynu, z tym iż przyjął, że oskarżony popełnił go w dniu 05.12.2014 r.; tj. występku z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 70 złotych oraz opłatę w kwocie 60 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego zarzucając obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 4 i 5 k.p.k. przez bezpodstawne odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego i świadkom, tj. żonie i teściowej, natomiast bezkrytyczne potraktowanie zeznań pokrzywdzonego, A. M. (1), a w następstwie selektywnego wyboru dowodów – odmówił wnioskowi obrony o popuszczenie dowodu z eksperymentu procesowego z udziałem biegłego z zakresu mechaniki pojazdów ruchu drogowego co miało zasadniczy wpływ na treść wyroku (cytat dosłowny z apelacji).

Podnosząc tak sformułowane zarzuty, obrońca oskarżonego wniósł o przeprowadzenie dowodu z wniosku z dnia 27 czerwca 2016 r. i rozstrzygnięcie sprawy stosownie do ustaleń przed sądem odwoławczym (cytat dosłowny z apelacji).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego M. N. nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia Sąd Odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd I Instancji, procedując w sprawie niniejszej, dopuścił się uchybień o jakich mowa we wniesionej przez obrońcę oskarżonego apelacji. Postępowanie przeprowadzone przez Sąd Rejonowy jest wolne od błędów, wyczerpuje cały materiał dowodowy istotny z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego i uwzględnia zasadę obiektywizmu. Przeprowadzona przez Sąd meriti ocena dowodów nie wykracza poza ramy określone art. 7 k.p.k, stąd też nie można uznać, aby ocena ta nosiła cechy dowolności. Analiza pisemnych motywów orzeczenia prowadzi do przekonania, że proces decyzyjny Sądu nie pozostaje w opozycji do zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji, w sposób wyczerpujący i dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, gromadząc kompletny materiał dowodowy dający podstawę do podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia. Tak zgromadzony materiał dowodowy został poddany rzetelnej, kompleksowej analizie i ocenie. Oceny wartości poszczególnych dowodów dokonano przy tym pod względem ich wewnętrznej spójności, wzajemnych relacji z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego bez wykraczania poza ramy swobodnej oceny dowodów.

Nie sposób, w szczególności, podzielić zarzutu, jakoby Sąd Rejonowy swe przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego oparł jedynie na części materiału dowodowego, co zdaniem obrońcy oskarżonego M. N. uzasadnia sformułowany zarzut obrazy art. 4 k.p.k. Obraza tej normy zachodzi jedynie wówczas, gdy sąd przy wyrokowaniu, w opozycji do jej wymogów, nie uwzględni całokształtu przeprowadzonego materiału, w tym dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego. Gdy natomiast rozstrzygniecie sąd oprze na tej części dowodów, którą uzna za wiarygodną, poprzedzając to stosownym uzasadnieniem takiego stanowiska, to wówczas nie może być mowy o obrazie powołanego przez skarżącego przepisu Kodeksu Postępowania Karnego, gdyż czyniłoby to iluzorycznym elementarne prawo sądu do swobodnej oceny dowodów. Tak wiec zarzut apelacji, że sąd oparł swe rozstrzygniecie m.in. na zeznaniach świadków A. M. (1), T. S. i A. M. (2) nie może być uznany za zasadny, skoro ocena zeznań tych świadków uprawniała sąd do takiej konkluzji. Brak jest również podstaw, aby dokonaną przez Sąd I Instancji ocenę dowodów uznać za noszącą cechy dowolności. W realiach niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy całkowicie trafnie uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego M. N., jego żony E. N. oraz matki J. N., są całkowicie nieprzekonujące, niespójnie i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. Co więcej, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, świadek J. N. nie była bezpośrednim świadkiem przedmiotowego zdarzenia, albowiem w dniu zdarzenia; tj. 5 grudnia 2014 r. nie było jej w domu. Również zeznania świadka E. N. nie są oparte na prawdzie, a jej twierdzenia, iż to ona prowadziła przedmiotowy pojazd są wręcz absurdalne. Przypomnieć przy tym należy, iż oskarżony M. N. już został prawomocnie ukarany za wykroczenie z art. 97 k.w., polegające na naruszeniu przepisów ustawy Kodeks Drogowy, czego skutkiem było właśnie uszkodzenie – w trakcie bezprawnego kierowania pojazdem mechanicznym - samochodu marki (...).( vide: prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 27 czerwca 2014 r., w sprawie II K 186/14). W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy bardzo dokładnie i szczegółowo wskazał na czym oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa i wskazał dlaczego dał wiarę zeznaniom słuchanych w sprawie świadków. W szczególności relacja interweniującego na miejscu zdarzenia funkcjonariusza Policji T. S., nie pozostawia wątpliwości, iż ujawnione na pojazdach ślady świadczą, iż do kontaktu oby aut bezsprzecznie doszło. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie zawiera więc żadnych błędów logicznego lub faktycznego, a wniesiona apelacja nie zawiera takich argumentów, które mogłyby zdyskredytować trafne ustalenia Sądu I instancji w zakresie przypisania oskarżonemu przestępstwa, będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Szczegółową i wnikliwą argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje i do niej się odwołuje, nie widząc potrzeby jej powielania. Odmienna ocena dowodów, korzystna z punktu widzenia oskarżonego i jego obrońcy, jest naturalnie prawem apelującego. Ocena dowodów w niniejszej sprawie jak i poczynione ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy w żaden sposób nie mogą jednak być uznane za dowolne, albowiem poparte są logiczną argumentacją, pozostającą pod ochroną art. 7 k.p.k.

Chybiony jest także zarzut apelującego, obrońcy obrazy przez Sąd Rejonowy przepisu art. 170 k.p.k. poprzez błędne jego zastosowanie i nie uwzględnienie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z eksperymentu procesowego z udziałem biegłego z zakresu mechaniki pojazdów ruchu drogowego. Z całą stanowczością stwierdzić należy, iż złożony przez obrońcę oskarżonego wniosek w oczywisty sposób zmierzał do przedłużenia toczącego się postępowania, zwłaszcza, jeśli się zważy, iż w dniu 2 czerwca 2016 roku, wobec oskarżonego zapadł prawomocny wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu, w sprawie IV Ka 403/16, utrzymujący w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy, którym ukarano M. N. za wykroczenie z art. 97 Kodeksu Wykroczeń.

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się także żadnych przesłanek do zmiany wyroku w odniesieniu do wymiaru kary orzeczonej wobec M. N.. Orzeczona wobec oskarżonego kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest bowiem, także w ocenie Sądu Odwoławczego, współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk i nie zawiera cech rażącej niewspółmierności (w rozumieniu rażącej surowości). Orzeczona kara wymierzona została w ustawowych granicach zagrożenia i nie razi ona surowością, gdy zważy się na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Podkreślić należy w szczególności rosnącą ilość tego rodzaju przestępstw i ich wyjątkowo ciężkich skutków. Oskarżony, pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem sądowym, środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie podporządkował się orzeczeniu Sądu, lekceważąc tym samym obowiązujące przepisy i normy prawne, a jego zachowanie uznać należy za wyjątkowo niepoprawne. Sąd Okręgowy, mimo świadomości względnej surowości orzeczenia Sądu I instancji, uznał, iż dla zmiany uporczywie nagannej postawy oskarżonego, wdrożenia go do obowiązujących norm i zasad prawa a nadto w celu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w pełni uzasadnionym jest orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Przypomnieć również należy, iż oskarżony M. N. ma do obycia karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 5 maja 2015 r., w sprawie II K 597/14 i kolejnego przestępstwa (w dniu 5 grudnia 2015 roku) dopuścił się, mając świadomość konieczności odbycia kary z poprzedniego wyroku.

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy – nie znajdując podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku – zapadłe orzeczenie utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze znajduje oparcie w przepisach art.627kpk, art.634kpk, art.636§1kpk oraz art.2 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.