Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 601/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, z dnia 22 lutego 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 420/22, dotyczący T. C., oskarżonego o czyn z art. 209 § 1 i 1a k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez skazanie oskarżonego pomimo braku znamion przestępstwa w czynie oskarżonego na skutek nieprawidłowego zastosowania art. 209 § 1 i art. 209 § 1a k.k., a w konsekwencji błędne przyjęcie, że czyn oskarżonej wypełnił

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego określony w art. 438 pkt 1 k.p.k., powołany jednocześnie z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, należy uznać za niedopuszczalny. Jeśli bowiem apelujący kwestionuje zastosowane w wyroku przepisy prawa materialnego dotyczące kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, to podstawą takiego środka odwoławczego może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a nie obrazy prawa materialnego. Z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia wówczas gdy do ustalonego stanu faktycznego została zastosowana nieprawidłowa subsumpcja prawna, bądź też sąd dokonał wadliwej wykładni zastosowanego prawa. Jeżeli sąd błędnie ustalił stan faktyczny i do tak ustalonego stanu zastosował przepis, który przy prawidłowych ustaleniach miałby zastosowanie to zarzut naruszenia prawa materialnego jest bezpodstawny. W takiej sytuacji prawidłowy jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, ewentualnie zarzut obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że powołanie przez obrońcę zarówno naruszenia przepisu prawa materialnego, jak i zarzutu obrazy przepisów postępowania, która doprowadziła do błędnych ustaleń jest nieprawidłowe. Dopuszczalnym jest zatem jedynie rozpatrzenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (zob. wyrok SA w Warszawie z 20.01.2023 r., II AKa 374/22; postanowienie SN z 15.09.2022 r., III KK 382/22; wyrok SA w Warszawie z 22.12.2022 r., II AKa 89/22).

Lp.

Zarzut

2.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 2 k.p.k., poprzez nieprzytoczenie w uzasadnieniu okoliczności, które Sąd wziął pod uwagę przy wymiarze kary wymierzonej oskarżonemu, tj. stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, co w konsekwencji ogranicza prawo do Sądu strony poprzez uniemożliwienie kontroli instancyjnej w tym zakresie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasługuje na uwzględnienie jako w pełni zasadny. Sąd meriti niewątpliwie naruszył wskazany przepis art. 424 k.p.k., i to nie tylko w zakresie uzasadnienia wymiaru kary.

Przepis art. 424 § 2 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek przytoczenia w pisemnym uzasadnieniu wyroku okoliczności, które miał na względzie, wymierzając karę, a więc wszystkich tych okoliczności, które były rozważane podczas narady nad wyrokiem i zostały uznane za mające wpływ na wymiar kary. W tym zakresie rozważania sądu powinny zawierać bezpośrednie odniesienia do dyrektyw wymiaru kary, określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Nie może się to ograniczać jedynie do zdawkowego nawiązania w sposób ogólny do abstrakcyjnych okoliczności wpływających na wymiar kary, bez szczegółowego powiązania ich z okolicznościami ujawnionymi w ramach danego postępowania. Implikuje to obowiązek przytoczenia okoliczności wpływających na wymiar kary, ocenianych przez pryzmat art. 53 § 1 i 2 k.k. w powiązaniu z art. 115 § 2 k.k., co do oceny stopnia społecznej szkodliwości. Co więcej, zgodnie z zasadą ultima ratio kary pozbawienia wolności, gdy ustawa karna przewiduje wybór rodzaju kary, niezbędnym jest rzeczowe wykazanie przez sąd dlaczego kara wolnościowa nie może spełnić celów kary, w przypadku uznania za uzasadnionym wymierzenie kary pozbawienia wolności (art. 58 § 1 k.k.).

Sporządzenie uzasadnienia wyroku w powyższym zakresie wiąże się ściśle z zagwarantowaniem stronie postępowania prawa do rzetelnego procesu, zarówno w wymiarze konstytucyjnym (art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r.) jak i konwencyjnym (art. 6 ust. 1-3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności). Tym samym wykładnia art. 424 § 1-3 k.p.k. winna uwzględniać standardy określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 6 ust. 1-3 Konwencji. Uzasadnienie, przedstawiając tok rozumowania poprzedzający wydanie orzeczenia, umożliwić ma stronom, a zwłaszcza oskarżonemu, jego kontrolę. Pełni ono bowiem nie tylko funkcje procesowe, lecz także buduje autorytet wymiaru sprawiedliwości i kształtuje zewnętrzne przekonanie o sprawiedliwości orzeczenia. Nie może tego obowiązku zmieniać sporządzenie uzasadnienia na formularzu. Przepis art. 99a § 1 k.p.k. nie ogranicza bowiem ani nie zmienia przepisu art. 424 k.p.k. oraz nie zwalnia od tego, by uzasadnienie zawierało wszystkie elementy składowe, o których mowa w powołanym wyżej art. 424 k.p.k.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w podsekcji 4, dotyczącej kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w żadnej mierze nie spełnia omówionych powyżej wymagań. Sąd I instancji ograniczył się jedynie do lakonicznego wskazania, że wzięto pod uwagę stopień winy, społecznej szkodliwości oraz cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Uznanie kary pozbawienia wolności za adekwatną zostało uargumentowane jedynie uprzednią karalnością oskarżonego, w tym za popełnienie przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. oraz dalszym brakiem realizacji obowiązku alimentacyjnego względem córki. Brak jest jakiegokolwiek odniesienia w uzasadnieniu do czynników wpływających na stopień zawinienia oskarżonego, nie określono stopnia społecznej szkodliwości czynu, aktualnego stanu zdrowia oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, motywacji i sposobu zachowania, a nadto rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa. Sąd I instancji w istocie odstąpił od sporządzenia prawidłowego uzasadniania w zakresie określenia wymiaru kary. W związku z tym nie sposób uznać, aby Sąd Rejonowy zadośćuczynił dyspozycji art. 424 § 2 k.p.k., a co za tym idzie wykazał prawidłowo jakimi dyrektywami kary kierował się przy określaniu jej rodzaju i wymiaru w niniejszej sprawie.

Niezależnie od powyższego doszło w niniejszej sprawie do oczywistej sprzeczności pomiędzy dyspozycyjną częścią wyroku a jego uzasadnieniem w tak istotnej kwestii jak wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności. Należy bowiem zwrócić uwagę na dysonans zachodzący pomiędzy określoną w sentencji wyroku karą 10 miesięcy pozbawienia wolności, a wskazaną w uzasadnieniu karą 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wywód Sądu I instancji uniemożliwia stwierdzenie, bądź chociażby powzięcie podejrzeń, co do tego skąd wynika przedmiotowa różnica. Przedmiotowe uchybienie nie może być wprawdzie uznane za bezwzględną przyczynę odwoławczą, określoną w art. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., jako sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiająca jego wykonanie. Tego rodzaju sprzeczność zachodzi bowiem w sytuacji, gdy na podstawie analizy treści wyraźnie przeciwstawnych rozstrzygnięć w części dyspozytywnej orzeczenia, dochodzi się do wniosku, iż w tym orzeczeniu zawarto dwa bądź więcej wzajemnie wykluczających się rozstrzygnięć (zob. wyrok SN z 7.03.2023 r., I KK 328/22). Oczywistym jest fakt, iż to kara wskazana w wyroku jest wiążąca w zakresie rozstrzygnięcia, jednakże ze względu na konieczność zachowania realnej możliwości zapewnienia stronom postępowania realizacji ich uprawnień oraz możliwości przeprowadzenia merytorycznej kontroli odwoławczej, zaistnienie tego typu rozbieżności ocenić należy jako niedopuszczalne.

Konkludując przedmiotowe rozważania, zasadność podniesionego zarzutu w ocenie Sądu Odwoławczego jawi się jako niepodlegająca dyskusji. Należy jednak zwrócić uwagę, iż w świetle aktualnego orzecznictwa same wadliwości uzasadnienia nie wystarczą obecnie do uchylenia orzeczenia w ramach kontroli tak zwyczajnej (art. 455a k.p.k.) jak i kasacyjnej, chyba że nie poddaje się ono w ogóle kontroli odwoławczej, co może stanowić podstawę do wnioskowania, że ta została w istocie przeprowadzona wadliwie, z naruszeniem art. 433 § 2 k.p.k. (zob. postanowienie SN z 12.07.2022 r., II KK 594/21). Oznacza to, iż uwzględnienie przedmiotowego zarzutu obrońcy oskarżonego nie stanowiło samoistnej przyczyny podjęcia rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym, ale jedynie akcesoryjną podstawę ku stwierdzeniu wadliwości zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niedostateczne uzasadnienie skazania oskarżonego, w szczególności zaś:

• dowolną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzącą do uznania winy i sprawstwa oskarżonego za udowodnione, mimo iż prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił ustawowych znamion czynu zabronionego

• dowolną i wybiórczą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzącą do przyjęcia, iż zamiarem oskarżonego było celowe unikanie realizacji ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec jego córki.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasługuje na uwzględnienie i musiał spowodować uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

Jeżeli w apelacji zostanie postawiony tylko zarzut czy też zarzuty obrazy określonych przepisów postępowania karnego, np. art. 7 k.p.k., 410 k.p.k., bez jednoczesnego kwestionowania w całości lub w części dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych poprzez zarzut określony w art. 438 pkt 3 k.p.k., to tak zredagowana apelacja nie daje Sądowi Odwoławczemu podstaw do dokonania instancyjnej kontroli trafności dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych i należy ją uznać za formalnie wadliwą i tym samym nieskuteczną, gdyż nie wykazano w niej wpływu obrazy przepisów postępowania karnego ze sfery gromadzenia i oceny dowodów na treść wyroku (zob. wyrok SN z 9.05.2023 r., I KK 468/22). Jako że obrońca oskarżonego zakwestionował jednocześnie ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, omawiany zarzut obrazy przepisów postępowania należało uznać za dopuszczalny, a dokonując jego oceny – uznać za trafny.

Konsekwencją powyższego jest stwierdzenie przez Sąd Odwoławczy faktu, iż w przedmiotowej sprawie istnieje konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Wyrok Sądu Rejonowego jest bowiem przedwczesny i oparty na niepełnym, szczątkowym materiale dowodowym. Konkluzje Sądu meriti nie stanowią wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, a nade wszystko nie zostały wyczerpująco wyjaśnione. Analiza przebiegu postępowania, treści zgromadzonego materiału dowodowego oraz skonfrontowanie tego wszystkiego z zapadłym wyrokiem oraz lakoniczną argumentacją Sądu Rejonowego przedstawioną w pisemnych jego motywach doprowadzić musiała do wniosku, iż nie zostały wyjaśnione niezbędne okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. By wyrokować w sprawie trzeba opierać się na niebudzących żadnych wątpliwości dowodach, w dodatku należycie ocenionych. Każdy wątek winien być zatem wyjaśniony całościowo i szczegółowo. Tymczasem Sąd orzekający dość dowolnie podszedł do oceny materiału dowodowego, nie wyjaśniając w zasadzie wszystkich wątpliwości istniejących w sprawie. Zadaniem Sądu jest ustalenie prawdy, a zatem niezależnie od woli stron dokładać musi maksymalnych starań poprzez wyczerpanie wszelkich dostępnych środków dowodowych, by do jej poznania dotrzeć (art. 167 k.p.k.). Realizując powinność wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy Sąd orzekający winien zgromadzić pełny materiał dowodowy, poddać go ocenie stosownie do kryteriów wskazanych w art. 7 k.p.k. W orzecznictwie przyjmuje się, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych, pozostaje pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy spełnione są kumulatywnie przesłanki:

• ujawnienia w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób zgodny z realizacją zasady prawdy materialnej, określonej w art. 2 § 2 k.p.k.,

• jest wynikiem ujawnienia wszystkich okoliczności sprawy przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

• jest wyczerpujące i logiczne – z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu wyroku (zob. wyrok SN z 7.09.2022 r., IV KK 136/22).

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku winny zatem zawierać odniesienie się do wszystkich tych okoliczności, odzwierciedlając proces rozumowania Sądu prowadzący do wydania wyroku. Swoje stanowisko Sąd winien wyczerpująco oraz logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnić z poszanowaniem zasady in dubio pro reo (art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k.).

Realia przedmiotowej sprawy pozwalają na uznanie, iż Sąd I instancji nie uczynił zadość zarówno powinności rzetelnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, jak i zasadzie swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k, jak też unormowaniu zawartemu w art. 410 k.p.k., dotyczącemu podstawy faktycznej wyrokowania, co końcowo skutkowało sporządzeniem uzasadnienia wbrew dyspozycji art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy na bezpodstawne odstąpienie od szczegółowego zbadania okoliczności związanych z zatrudnieniem oskarżonego, co należy ocenić jako zlekceważenie niektórych dowodów. Wywodząc fakt jego zatrudnienia od 1 stycznia 2021 r. oparto się na informacjach uzyskanych od komornika (k. 23) oraz z Powiatowego Urzędu Pracy (k.16). Z drugiego ze wskazanych dokumentów w żaden sposób nie wynika zatrudnienie oskarżonego w inkryminowanym okresie. Przedmiotowy dokument pozwala jedynie na ustalenie okresu rejestracji oskarżonego jako bezrobotnego, co jednak miało miejsce przed czasem zdarzenia historycznego, w ramach którego zarzucono oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k. Tymczasem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje na istnienie rozbieżności co do okresu świadczenia pracy przez oskarżonego – z dokumentacji przekazanej przez ZUS (k. 36) wynika, iż został on zgłoszony przez pracodawcę (...) Sp. z o.o., jako pracownik podlegający ubezpieczeniom społecznym w okresie od 1 grudnia 2020 r. do 28 lutego 2021 r., podczas gdy z dokumentacji uzyskanej od komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne wobec oskarżonego (k. 4-5 i 22-23), możliwym jest jedynie powzięcie wniosku, iż T. C. świadczył pracę na rzecz wskazanego pracodawcy od dnia 1 stycznia 2021 r. Nie wiadomo zatem, czy oskarżony był zatrudniony do końca okresu ujętego w zarzucie oskarżenia, tj. do 6 maja 2021 r. Ustalenie okresu zatrudnienia oskarżonego jawi się jako szczególnie istotne przez pryzmat zarzucanego mu czynu zabronionego, ponieważ rzeczywista możliwość zarobkowania jest nieodłącznie związana z realizacją obowiązku alimentacyjnego, a co za tym idzie z dopuszczalnością uznania, iż sprawca, mimo otrzymywania wynagrodzenia za pracę, uchyla się od realizacji ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Opis przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. nie może obejmować takich okresów, w których sprawca nie mógł zadośćuczynić spoczywającemu na nim obowiązkowi (zob. wyrok SN z 9.11.2011 r., IV KK 321/11).

Kolejno w zakres stwierdzonego naruszenia zalicza się dowolna ocena dowodów zarówno stanowiących podstawę ustalenia faktów, jak i nieuwzględnionych przy konstrukcji stanu faktycznego. Wywód uzasadnienia zaskarżonego wyroku sprowadza się jedynie do wskazania, iż powołane w podsekcji 2.1 dowody zasługują na uwzględnienie i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie lub brak było zastrzeżeń co do ich wiarygodności. Przytoczone wyżej wymogi związane z zapewnieniem prawidłowej realizacji zasady swobodnej oceny dowodów, wskazuje jednoznacznie na niezbędność poczynienia wyczerpującej i logicznej argumentacji w uzasadnieniu wyroku. Szczątkowa konstatacja dokonana w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, nie spełnia powyższych wymogów – brak jest możliwości uznania aby strony postępowania mogły w jakikolwiek sposób ocenić tok rozumowania Sądu I instancji. Szczególną uwagę zwraca ocena wyjaśnień oskarżonego jako wiarygodnych, podczas gdy jego wyjaśnienia złożone jedynie w trakcie postępowania przygotowawczego (k. 67-68) ograniczały się wyłącznie do przyznania się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożenia oświadczenia o skorzystaniu z prawa do odmowy składania wyjaśnień i poinformowania organów ścigania o woli złożenia szczegółowych depozycji przed sądem, bez zawarcia w nich jakiejkolwiek konkretnej treści. Oskarżony nie złożył wyjaśnień w trakcie postępowania sądowego. Skoro zatem oskarżony nie przedstawił w sprawie żadnych depozycji pozwalających na ustalenie stanu faktycznego, to dokonanie jakiejkolwiek oceny w tym zakresie jest bezprzedmiotowe.

Brak jest również uzasadnienia dla odstąpienia od przeprowadzenia w postępowaniu sądowym bezpośredniego dowodu z przesłuchania jedynego świadka - M. G., która posiadała informacje, mające istotne znaczenie dla możliwości przypisania oskarżonemu omawianego czynu. Z zeznań świadka wynikało m.in., iż w inkryminowanym okresie oskarżony kilkukrotnie czynił dobrowolne darowizny rzeczowe na rzecz małoletniej córki, co jednak nie zostało wzięte pod uwagę przy czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie. Uznanie w trybie art. 392 § 1 k.p.k., iż bezpośrednie przesłuchanie świadka w sprawie nie jest niezbędne, jest rozstrzygnięciem o charakterze arbitralnym, które ograniczyło możliwość poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Analogiczne wnioski wysnuć należy w kwestii oceny materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej oskarżonego, jako nie mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia, z uwagi na to, iż dotyczyła leczenia T. C. w roku 2017, nie zaś w okresie objętym zarzutem oskarżenia. Biorąc pod uwagę rodzaj poważnych problemów zdrowotnych oskarżonego, związanych z jego udziałem w wypadku komunikacyjnym, (w tym m.in.: złamanie podstawy czaszki, złamanie kręgu C1, złamanie wyrostka kolczystego kręgu C7, krwiaki nadtwardówkowe w lewej okolicy ciemieniowej oraz okolicy czołowej, masywny krwiak podczepcowy okolicy czołowej, złamanie kości czołowej, złamanie łuski kości ciemieniowej lewej, wieloodłamowe złamanie zatoki szczękowej lewej, złamanie zatoki klinowej, złamanie przyśrodkowej ściany oczodołu lewego, złamanie kości klinowej lewej, wieloodłamowe złamanie kości grzbietu nosa, złamanie wyrostka stawowego górnego po stronie lewej kręgu Th 1, złamanie kompresyjne trzonu (...) i (...), skręcenie barku lewego, stłuczenie klatki piersiowej), jego stan zdrowia w okresie popełnienia zarzucanego mu czynu, okres leczenia, następstwa urazów i ich skutki powinny zostać skrupulatnie zweryfikowane pod względem możliwości realnego uzyskiwania dochodów pozwalających na realizację obowiązku alimentacyjnego wobec pokrzywdzonej. Odrzucenie analizy przedmiotowych okoliczności, wyłącznie w związku z niepokrywaniem się okresu doznania uszczerbku na zdrowiu przez oskarżonego z okresem popełnienia zarzucanego mu czynu, jawi się jako pochopne i przedwczesne. Nie można bowiem bez ustalenia, od kiedy i w jakim zakresie oskarżony był w stanie świadczyć po leczeniu pracę zarobkową, uznać że miał on taką możliwość abstrakcyjnie, a skoro się jej nie podejmował to jednocześnie wypełnił znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k.

Przedstawione powyżej uchybienia implikują następczą niemożność dokonania kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku, co do prawidłowości postępowania sądu w trakcie oceny dowodów. Należy nadmienić, iż zastosowana przez Sąd I instancji wybiórczość dowodowa i lakoniczność uzasadnienia jawi się jako niedopuszczalna i sprzeczna z dyrektywami rzetelnego procesu, wynikającymi ze standardów kodeksowych, konstytucyjnych i konwencyjnych, poruszonych uprzednio w treści niniejszego uzasadnienia, w odniesieniu do zarzutu opisanego w pkt 2. T. jak w tamtym przypadku stwierdzić należy naruszenie przepisów prawa procesowego, związanych z prawidłowością sporządzenia uzasadnienia wyroku. Art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek wskazania, na jakich dowodach się oparł i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Skoro zatem w realiach niniejszej sprawy Sąd I instancji nie uczynił zadość normom prawnym przewidzianym w art. 7 i 410 k.p.k., to naturalnym skutkiem przedmiotowych naruszeń stało się uchybienie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

W tym stanie rzeczy, jako podstawę wyroku kasatoryjnego należy wskazać treść art. 437 § 2 k.p.k. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w art. 437 § 2 zdanie drugie in fine k.p.k., jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd I instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie I instancji (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., sygn. akt I KZP 3/19). Dążenia ustawodawcy do reformatoryjności postępowania odwoławczego nie należy utożsamiać z intencją zastąpienia sądu meriti w procedowaniu co do istoty sprawy. To jest bowiem rolą sądu I instancji i w ten sposób realizuje się gwarantowana stronom konstytucyjnie realna dwuinstancyjność postępowania, gdyż tylko od orzeczenia tego właśnie sądu stronom przysługuje środek odwoławczy. Tok rozumowania Sądu Rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest obarczony tak znacznymi lukami i niekompletnością oraz nieprzeprowadzeniem wszystkich dowodów, że w efekcie doszło do uchybień o charakterze rażącym, które dodatkowo naruszyły reguły rzetelnego procesu.

Lp.

Zarzut

4.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony T. C. w okresie objętym zarzutem pozostawał w stosunku pracy, a w konsekwencji przyjęcie, że posiadał realną możliwość regularnego zaspokajania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego – w sytuacji, gdy ze zgromadzony w sprawie dowodów taka okoliczność nie wynika.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony miał negatywny stosunek i nastawienie do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego – w sytuacji gdy Sąd Rejonowy pominął, że oskarżony boryka się z następstwami ciężkiego wypadku komunikacyjnego, któremu uległ, a które udokumentowano w złożonej Sądowi dokumentacji medycznej, jak również, oskarżony przebywał w zakładzie karnym, gdzie nie miał możliwości podjęcia płatnej pracy z uwagi na stan zdrowia, co również uniemożliwiało mu zgromadzenie środków finansowych na zadośćuczynienie obowiązkowi alimentacyjnemu wobec pokrzywdzonej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zasługuje na uwzględnienie i musiał spowodować uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia ( error facti – art. 437 pkt 3 k.p.k.) to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Kwestia naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów została omówiona uprzednio, przy ocenie powodów uznania za zasadny zarzutu nr 2. Wobec tego w tym miejscu należy nadmienić jedynie, iż obraza przepisów postępowania stwierdzona w niniejszej sprawie miała niewątpliwy wpływ na prawidłowość czynienia ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Niemniej jednak w ocenie Sądu Odwoławczego zaskarżone orzeczenie jest obarczone zarówno błędem „dowolności” wynikającym z błędnej oceny dowodów, jak i błędem „braku”, związanym z zupełnym pominięciem okoliczności mających wpływ na ustalenie czy oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, a jeśli tak to w jakim dokładnie okresie do tego doszło.

Dokonując kontroli ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, jako najistotniejszy jawi się dysonans pomiędzy opisem czynu przypisanego oskarżonemu a opisem faktów uznanych za udowodnione w zakresie czynności wykonawczej przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k. W pisemnym uzasadnieniu wyroku, w podsekcji 1.1, Sąd Rejonowy wskazał jedynie, iż T. C. „ nie wywiązywał się z płatności alimentacyjnych” . Przedmiotowy zwrot nie może być uznany za równoznaczny z ustawowym znamieniem przestępstwa niealimentacji w zakresie czynności wykonawczej, określonej w art. 209 § 1 k.k. jako „uchylanie się”, a co za tym idzie nie wystarcza do przypisania sprawstwa i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej. Dla skazania za przestępstwo niealimentacji określone w art. 209 § 1 k.k. nie wystarczy samo potwierdzenie, że oskarżony nie płaci alimentów, do których łożenia był zobowiązany, lecz konieczne jest równoczesne ustalenie, iż od tego obowiązku "uchyla się", przy czym uchylanie się od obowiązku łożenia na rzecz osoby uprawnionej do alimentów zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonywania tego obowiązku, nie dopełnia go ze złej woli. W szczególności ma to miejsce wtedy, kiedy wykazuje negatywny stosunek psychiczny do wykonywania ciążącego na nim obowiązku, co sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania, obowiązku tego umyślnie nie wypełnia, gdyż wypełnić go nie chce lub też lekceważy. Konieczna jest więc weryfikacja wysokości osiąganych przez oskarżonego dochodów i jego możliwości zarobkowych oraz ustalenie, czy i w jakim stopniu wywiązywał się z ciążących na nim obowiązków, a także jakie podjął starania, aby się z nich wywiązać (zob. np. wyrok SN z 24.11.2022 r., IV KK 405/22 i wyrok SN z 10.05.2023 r., II KK 135/23). Sąd Rejonowy zdaje się nie dostrzegać różnicy pomiędzy pojęciem „nie wywiązywania się” z obowiązku alimentacyjnego a „uchylaniem się” od tegoż obowiązku. W ocenie Sądu Odwoławczego w wywodzie pierwszoinstancyjnym doszło do apriorycznego wyjścia z założenia, że zachowanie T. C. wpisuje się w zakres pojęciowy i normatywny art. 209 § 1 i 1a k.k., co jednak nie znalazło należytego oparcia w ujawnionym materiale dowodowym ani argumentacji Sądu orzekającego. Skoro zatem nie dokonano ustalenia, czy zachowanie oskarżonego można traktować jako „uchylanie się” od obowiązku alimentacyjnego, na znaczeniu tracą pozostałe okoliczności modalne związane z bytem przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k.

Biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy wymaganym było powzięcie ustaleń dotyczących możliwości zarobkowania oskarżonego podczas jego uprzedniego pobytu w zakładzie karnym, w okresie od 11 września 2018 r. do 8 listopada 2019 r. (k. 44) oraz ewentualnego zapewnienia zatrudnienia po jego opuszczeniu, jako że pierwszym dniem wskazanym jako czas popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k. był 9 listopada 2019 r., a więc pierwszy dzień po zakończeniu wykonywania kary pozbawienia wolności. Również kwestia stanu zdrowia oskarżonego nie stanowiła przedmiotu rozważań Sądu I instancji, mimo że – jak wyżej wskazano - problemy zdrowotne doznane w wypadku komunikacyjnym, mogły mieć wpływ na możliwość podjęcia pracy, jej rodzaju i uzyskiwania realnych dochodów, a więc i realizację obowiązku alimentacyjnego. Kwestia ta niewątpliwie wymagała rzetelnej weryfikacji, zaś zupełnie nie odniesiono się do niej, uznając jedynie, że dokumentacja medyczna dotyczyła leczenia oskarżonego w okresie innym, niż ten objęty zarzutem oskarżenia. Sąd nie poczynił nadto żadnych ustaleń faktycznych w zakresie wartości darowizn rzeczowych dokonanych przez T. C. na rzecz jego córki w czerwcu i grudniu 2020 roku oraz tego, czy zaległość alimentacyjna stanowiła równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, co również ma rudymentarne znacznie dla bytu przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k. Opis faktów uznanych za udowodnione nie koreluje zatem bezpośrednio z przestępstwem przypisanym oskarżonemu.

Przypomnieć należy, iż bez wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne uznać należy za przedwczesne - "wyroku nie wolno wydawać na podstawie części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają. Dopiero wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń" (wyrok SN z dnia 1 lutego 1996 r. sygnatura akt III KRN 191/95).

Mając zatem na uwadze wykazane powyżej luki i błędy w ustaleniach faktycznych, nie sposób uznać aby orzeczenie Sądu I instancji poddawało się skutecznej kontroli instancyjnej. Poczynione ustalenia faktyczne wskazują na tak istotne wady postępowania przed Sądem I instancji, iż zupełnie niezasadną, sprzeczną z rolą sądu odwoławczego i zasadą ekonomiki procesowej byłaby konwalidacja postępowania poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego przed Sądem II instancji w całości. W tym stanie rzeczy, analogicznie jak w przypadku uznania za zasadny poprzedniego zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania, jako podstawę wyroku kasatoryjnego należy wskazać treść art. 437 § 2 k.p.k., bowiem konieczne jest przeprowadzenie przewodu sądowego na nowo w całości, celem poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie.

Lp.

Zarzut

5.

Rażąca niewspółmierność kary poprzez orzeczenie względem oskarżonego kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia zbyt surowej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych, tj. art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz art. 58 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd może ograniczyć rozpoznanie sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku. Rozpoznanie środka odwoławczego w zakresie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, wobec wydania przez Sąd odwoławczy rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym, na obecnym etapie postępowania jawi się jako przedwczesne i bezprzedmiotowe. Powyższe implikuje zasadność zastosowania dyspozycji art. 436 k.p.k. do przedmiotowego zarzutu apelacji.

Lp.

Zarzut

6.

Naruszenie art. 69 § 1 k.k. poprzez jego nieuzasadnione niezastosowanie, skutkujące brakiem warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd może ograniczyć rozpoznanie sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku. Rozpoznanie środka odwoławczego w zakresie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, wobec wydania przez Sąd odwoławczy rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym, na obecnym etapie postępowania jawi się jako przedwczesne i bezprzedmiotowe. Powyższe implikuje zasadność zastosowania dyspozycji art. 436 k.p.k. do przedmiotowego zarzutu apelacji.

Niezależnie od powziętych wniosków, Sąd Odwoławczy zwraca uwagę na niemożność ewentualnego zastosowania wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, z uwagi na to, iż w czasie popełnienia zarzucanego czynu, był on prawomocnie skazany na karę pozbawienia wolności, co wynika bezpośrednio z informacji uzyskanych z Krajowego Rejestru Karnego (k. 43).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze podjęcie przez Sąd Odwoławczy rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym, z uwagi na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, brak było możliwości uznania przedmiotowego wniosku apelacji za uzasadniony. Do zmiany zaskarżonego orzeczenia mogłoby dojść wyłącznie w sytuacji, gdy mogłoby ono zostać poddane skutecznej kontroli instancyjnej, w ramach której doszłoby do stwierdzenia bytu przyczyn odwoławczych na tyle istotnych, że ich oczywistym skutkiem byłoby podjęcie rozstrzygnięcia reformatoryjnego. Wobec skali ujawnionych naruszeń przepisów postępowania w zakresie braku istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych i oceny dowodów, rozważanie kwestii przypisania oskarżonemu winy za zarzucane mu przestępstwo nie jest aktualnie dopuszczalne. Dopiero prawidłowe przeprowadzenie postępowania przed Sądem I instancji pozwoli na ewentualne dokonanie kontroli merytorycznej.

Wniosek

Uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uwag Sądu Odwoławczego poczynionych w odniesieniu do zarzutów nr 3 i 4 obrońcy oskarżonego uchylenie zaskarżonego wyroku stało się konieczne. Ujawnione braki postępowania i konieczność ich konwalidacji, a następnie dokonania pełnej oceny dowodów wymagają bowiem przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Określając powody uznania ww. zarzutów za zasadne, Sąd Odwoławczy dokonał szczegółowej analizy i argumentacji, co do niezbędności wydania rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym, w trybie art. 437 § 2 k.p.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszego wymiaru, w szczególności o zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze podjęcie rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym zgodnie z pierwotnymi wnioskami obrońcy oskarżonego, niecelowym jest odnoszenie się do przedmiotowego wniosku apelacji.

Wniosek

Zwrócenie akt sprawy sądowi pierwszej instancji w trybie art. 449a § 1 k.p.k., w celu uzupełnienia uzasadnienia zaskarżonego wyroku, co do okoliczności uzasadniających wymierzony oskarżonemu wymiar kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze podjęcie rozstrzygnięcia o charakterze kasatoryjnym zgodnie z pierwotnymi wnioskami obrońcy oskarżonego, niecelowym jest odnoszenie się do przedmiotowego wniosku apelacji.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zachodzi konieczność przeprowadzenia przez Sąd I instancji na nowo przewodu w całości, o czym świadczy argumentacja podniesiona w treści niniejszego uzasadnienia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę przeprowadzi od początku rzetelne postępowanie rozpoznawcze, a w jego toku powinien dążyć do wyjaśnienia wszelkich istotnych dla odpowiedzialności karnej oskarżonego kwestii, zaistniałych niejasności czy wątpliwości. Winien przesłuchać świadka M. G. oraz oskarżonego T. C., oczywiście jeśli ten nie skorzysta z prawa do odmowy wyjaśnień. Niezbędnym będzie nadto:

uzyskanie informacji z placówek penitencjarnych, w których oskarżony wykonywał karę w okresie od 11 września 2018 r. do 8 listopada 2019 r., dotyczących jego ewentualnego zatrudnienia podczas wykonywania kary pozbawienia wolności i zgromadzonych ewentualnie środków pieniężnych,

weryfikacja rzeczywistego zatrudnienia oskarżonego w okresie objętym zarzutem oskarżenia, poprzez uzyskanie dokumentacji od jego pracodawcy, ZUS i innych osób oraz instytucji mogących posiadać informacje w tym zakresie,

poczynienie ustaleń w zakresie wpływu uszczerbku na zdrowiu doznanego przez oskarżonego w 2017 r. na możliwość zarobkowania w okresie objętym zarzutem oskarżenia,

ustalenie wartości darowizn rzeczowych dokonanych przez oskarżonego na rzecz dziecka w czerwcu i grudniu 2020 r.,

ustalenie łącznej wysokości zaległości alimentacyjnych oskarżonego wobec małoletniej pokrzywdzonej,

przeprowadzenie wywiadu środowiskowego co do osoby oskarżonego,

przeprowadzenie ewentualnych innych dowodów, których potrzeba wyłoni się w trakcie postępowania rozpoznawczego.

Następnie Sąd Rejonowy powinien dokonać wszechstronnej i wnikliwej oceny materiału dowodowego, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, z uwzględnieniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, tak by ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co możliwe jest tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania Sądu Rejonowego pozostanie cały materiał dowodowy bez pominięcia istotnych jego części, oceniony zgodnie z wymogami przepisu art. 7 k.p.k. Dopiero przeprowadzenie ponownego postępowania przed Sądem I instancji w zgodzie z wszystkimi regułami procedury karnej, pozwoli na dokonanie wszechstronnej analizy i oceny dowodów oraz ustalenia stanu faktycznego w sprawie, zgodnie z zasadą prawdy materialnej.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

PODPIS

SSO Dorota Nowińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina oskarżonego, kara wymierzona oskarżonemu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana