Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 628/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabryczna XII z dnia 18 listopada 2022 r. wydany w sprawie o sygn. akt XII K 175/20 przeciwko J. G. oskarżonemu o czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.4.

Obrońcy oskarżonego zarzucił naruszenie:

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w szczególności zeznań pokrzywdzonej P. G., I. G. oraz świadka A. G., odnośnie zachowań oskarżonego co do pokrzywdzonej P. G., skutkujące dowolnym przyjęciem przez Sąd I Instancji, że; zachowania oskarżonego wypełniały znamiona przestępstwa z art. 207 kk, w sytuacji, gdy mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy uznać, że zachowania oskarżonego mogły wypełniać znamiona przestępstwa z art. 217 kk., a co za tym idzie, obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (art. 438 pkt. 1 k.p.k.); oskarżony dopuścił się wobec pokrzywdzonej P. G. gróźb, wyzwisk, ośmieszania, krytykowania, poniżania i ciągłego niepokojenia, w sytuacji, gdy zeznania pokrzywdzonych jak i świadka A. G. nie dają podstaw do takiego przyjęcia;

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego w szczególności zeznań pokrzywdzonej P. G., I. G. oraz świadka A. G., odnośnie zachowań oskarżonego co do pokrzywdzonych I. G. oraz P. G., skutkujące dowolnym przyjęciem przez Sąd I Instancji, że w okresie od 2008 roku do końca 2014 oskarżony stosował wobec pokrzywdzonej P. G. przemoc fizyczną i psychiczną, zaś wobec pokrzywdzonej I. G. w okresie od lutego 2006 roku do 7 czerwca 2019 roku, w sytuacji, gdy oskarżony w okresie od 2013 do 2016 roku oskarżony przebywał poza domem, a z relacji pokrzywdzonych jak i świadka A. G. wynika, że w ww. okresie nie dochodziło do awantur domowych czy też innych negatywnych zachowań oskarżonego wobec pokrzywdzonych;

- art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego poprzez:

całkowite pominięcie okoliczności polegających na wzajemnym oskarżaniu się małżonków I. i J. G. o zdrady małżeńskie, wzajemne kontrolowanie się w tym zakresie, a także wypowiadanie się przez pokrzywdzoną I. G. w sposób lekceważący wobec oskarżonego, w obecności najbliższej rodziny, a co za tym idzie, uznanie w opisie zarzucanego oskarżonemu czynu, że zachowania te były jednostronne ze strony oskarżonego;

zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonej I. G. wypełniały znamiona przestępstwa z art. 207 kk, w sytuacji, gdy mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy uznać, że zachowania oskarżonego mogły wypełniać znamiona samoistnych przestępstw z art. 217 kk oraz art. 157 § 2 kk., a co za tym idzie, obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (art. 438 pkt. 1 k.p.k.);

- orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej nawiązki na rzecz pokrzywdzonej I. G. w wysokości 30.000,00 zł w sytuacji, gdy sytuacja materialna oskarżonego, nie pozwala na przyjęcie za Sądem I Instancji, że oskarżony ma możliwości majątkowe, aby spełnić świadczenie w takiej wysokości.

Ponadto z ostrożności procesowej podniesiono zarzut orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej nawiązki na rzecz pokrzywdzonej P. G. w wysokości 30.000,00 zł w sytuacji, gdy sytuacja materialna oskarżonego, nie pozwala na przyjęcie za Sądem I Instancji, że oskarżony ma możliwości majątkowe, aby spełnić świadczenie w takiej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zaznaczyć, że zarzut naruszenia prawa materialnego na wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu prawa w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie zaistniała więc żadna obraza prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia miała polegać, jak wynika z wywodów skarżącego na błędnych ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę tego orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktryna wielokrotnie i słusznie wskazywały, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Zarzut obrońcy naruszenia prawa materialnego w istocie prowadził do kwestionowania ustaleń faktycznych Sądu I instancji, gdyż obrońca zarzucając obrazę prawa materialnego w postaci art. 207 § 1 k.k. zakwestionował uznanie uczestniczenia oskarżonego w awanturach domowych i wykonanie innych czynności mu przypisanych, które wypełniało znamiona przestępstwa znęcania fizycznego w stosunku do żony I. G. w postaci uderzania pięściami po całym ciele, przewracania, wykręcania rąk, duszenia, szarpania, popychania, kopania a w tym dniu 6 lutego 2006r. popchnięcia jej na framugę drzwi w wyniku czego doznała obrażeń w postaci zasinienia oka prawego oraz lewego łokcia, w dniu 23 sierpnia 2011r. popchnięcia jej i spowodowania upadku na ziemię, a następnie wielokrotne jej kopanie po całym ciele, w dniu 28 kwietnia 2019r. popchnięcie jej, co spowodowało upadek na łóżko a następnie bicie jej po całym ciele i duszenie powodujące liczne urazy w postaci zaczerwienienia szyi, dwóch jedno centymetrowych siniaków, zaczerwienienia z lekkim opuchnięciem pod prawą łopatką, rozległego zaczerwienienia na lewej piersi, lekkiego opuchnięcia pod lewym obojczykiem oraz zaczerwienienia lewego nadgarstka, natomiast w stosunku do córki P. G. w postaci uderzania, duszenia, zrzucenia ze schodów, rzucania o ścianę, kopania i szarpania. W konsekwencji skarżący zaprzeczył, aby oskarżony zachował się w sposób przyjęty przez Sąd Rejonowy, natomiast wszystkie przyjęte zachowania, które charakteryzowały jego postawę, zdaniem obrońcy, należało uznać wyłącznie jako przejaw zwykłych awantur pomiędzy osobami tworzącymi związek małżeński, najczęściej spowodowanymi samym zachowaniem pokrzywdzonej, co najwyżej można byłoby uznać jako naruszenie ich nietykalności cielesnej, jednakże zaistniałe w innych okolicznościach, aniżeli przyjętych przez Sąd meriti.

W tym miejscu należy ponownie przypomnieć, że zarzut obrazy prawa materialnego, aktualizuje się dopiero, w sytuacji, gdy ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego orzeczenia nie są kwestionowane. Podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego uprawnione jest tylko wtedy, gdy skarżący nie kwestionuje treści poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, albo też kwestionując je - zajmuje stanowisko, że nawet w stosunku do faktów, które sąd ustalił, prawo materialne zastosowano wadliwie (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 listopada 2008 r. II AKa 187/08). Nie ma zatem obrazy prawa materialnego, jeżeli wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę - w takich wypadkach podstawą odwoławczą może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego. Wobec powyższego złożony zarzut jest całkowicie niezasadny.

Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonego co do naruszenia art. 7 k.p.k. i innych wymienionych przepisów postępowania oraz skonfrontowaniu argumentacji w niej zawartej z materiałem dowodowym zgromadzonym przez Sąd Rejonowy oraz pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku uznał, że apelacja obrońcy J. G. nie zasługuje na uwzględnienie. Pomimo nieprzyznania się oskarżonego do popełnienia przypisanego mu czynu, jego sprawstwo i wina w zakresie popełnienia występku z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. są oczywiste. Z uwagi na charakter czynu przypisanego oskarżonemu logicznym jest, iż oprócz samej pokrzywdzonej I. G., P. G. oraz syna A. G., praktycznie nie było innych osób będących bezpośrednimi świadkami zdarzeń stanowiących przedmiot postępowania, z wyłączeniem świadka K. K., która jednorazowo widziała moment, jak oskarżony kopał I. G. w plecy, nie mając świadomości, że świadek była w tym czasie we wspólnym mieszkaniu. Zeznania I. G. są konsekwentne i spójne co do przyczyn i przebiegu awantur wszczynanych przez oskarżonego i pozwalają one – wespół z innymi dowodami obciążającymi oskarżonego, wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – na przypisanie oskarżonemu znęcania się psychicznego i fizycznego nad oskarżycielką posiłkową. Pokrzywdzona szczegółowo opisała zachowanie oskarżonego w czasookresie przypisanego mu czynu oraz wskazała sytuacje, w których dochodziło do przemocy fizycznej i psychicznej ze strony oskarżonego. Depozycje I. G. znajdują przy tym potwierdzenie w innych dowodach zebranych w sprawie, w szczególności w zeznaniach jej dzieci, zeznaniach P. G., która również została pokrzywdzona zachowaniem się oskarżonego oraz jej syna A. G., czy wskazanej na wstępie K. K. oraz zawartych w aktach sprawy dokumentach w postaci świadectwa sądowo –lekarskich oględzin ciała I. G., opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, czy dokumentacji z Zespołu (...) ds. przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Wskazany materiał dowodowy w sposób obiektywny wskazuje, że oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie w okresie od lutego 2006r. do dnia 7 czerwca 2019r. we W. nad żoną I. G. oraz w okresie od 2008r. do końca roku 2014 nad córką P. G.. Z zeznań I. G. i P. G. jednoznacznie wynika, że oskarżony wszczynał awantury, w trakcie których używał wobec nich przemocy fizycznej, w sposób powyżej opisany, jednocześnie znęcał się psychicznie poprzez wyzywanie, ośmieszanie, groźby, kontrolowanie, krytykowanie, poniżanie, znieważanie, ciągłe niepokojenie, czy dręczenie, co doprowadziło do wyprowadzenia się P. G. z domu rodzinnego w 2014r., natomiast I. G. wyprowadziła się z synem od oskarżonego w 2019r., będąc zmuszona faktycznie do opuszczenia zajmowanego mieszkania. Zeznania złożone przez I. G. i P. G. w tym zakresie zasadnie zostały uznane za wiarygodne, gdyż ponad wszelką wątpliwość przedstawiają one, jak faktycznie zachowywał się oskarżony wobec niej oraz jej córki podczas ich wspólnego zamieszkiwania. Zeznania pokrzywdzonych są spójne oraz znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym materiale dowodowym oraz świadków wyżej wymienionych jednoznacznie wynika, że oskarżony zarówno psychicznie, jak i fizycznie oraz psychicznie znęcał się nad pokrzywdzonymi Analizując zgormadzony materiał dowodowy nie sposób przy tym przyjąć, jak wnosił obrońca, że obrazują one wyłącznie kłótnie, czy awantury dwóch osób, albowiem to oskarżony jest osobą inicjującą zdarzenia, używając stosownego języka oraz siły i dopuszczając się zachowań, które stanowią znamiona czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., w żadnym razie jego zachowania nie stanowiły naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonych. Wymaga podkreślenia, że czyn kwalifikowany z art. 207 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym i może być dokonany tylko z zamiarem bezpośrednim. Charakteryzuje się szczególnym negatywnym nastawieniem sprawcy do ofiary. Znęcanie oznacza zazwyczaj systematycznie powtarzające się zachowanie złożone z jedno lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra, na przykład nietykalność ciała, godność osobistą. Pojęcie „znęcanie się” na gruncie art. 207 k.k. zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu i polega na zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia. Znęcanie to zachowanie, które nie tylko w odczuciu pokrzywdzonego, ale również przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych polega na zadawaniu bólu lub cierpień moralnych. Lektura niniejszej sprawy daje obraz sytuacji rodzinnej oskarżonego oraz pokrzywdzonych, kiedy to oskarżony wywoływał awantury, mające charakter gwałtowny, podczas których oskarżony używał przemocy fizycznej. Można zatem zdaniem Sądu Okręgowego wyodrębnić w niniejszej sprawie swoistą dominację sprawcy nad osobą pokrzywdzoną. Samo znęcanie zakłada bowiem dominację sprawcy nad ofiarą oraz obiektywne ustalenie, że znęcał się on fizycznie lub (bądź także) psychicznie, a także w jaki sposób osoba pokrzywdzona odbierała zachowanie sprawcy. Jeśli w toku postępowania nie sposób ustalić powyższych kwestii, a nadto żadne z nich nie miało przewagi nad tym drugim, nie ma podstaw do skazania za czyn z art. 207 § 1 k.k. (wyrok SA w Krakowie z 25.03.1998 r., II AKa 40/98, LEX nr 35158). Wskazana powyżej okoliczność bez wątpienia zaistniała w niniejszej sprawie, znajdując przy tym potwierdzenie w zeznaniach K. W., według której I. G. była ofiarą przemocy domowej, była osobą bardzo zagubioną, nerwową, o zaniżonym poczuciu własnej wartości. Wskazany świadek z uwagi na wieloletnie doświadczenie pracy z osobami doświadczającymi przemocy domowej, prawidłowo ocenił stan, w jakim znajdowała się I. G., wyciągając z tego właściwe wnioski. W orzecznictwie podkreśla się, że istoty znęcania się nie wy­czerpuje samo naruszanie nietykalności lub znieważanie, musi to więc być zachowanie, które nie tylko w odczuciu pokrzywdzonego, ale również przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych polega na zadawaniu bólu lub cierpień moralnych, ale podjętych w celu znęcania się (por. wyrok SN z dnia 6 sierpnia 1996 r., WR 102/96 ). Pojęcie „znęcania się” zawsze także zakłada przewagę sprawcy nad ofiarą tego prze­stępstwa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 312/99 ). Trafnie zatem w świetle powyższego sąd meriti ustalił, że oskarżony wykazywał zintensyfikowane zachowania w celu przysporzenia pokrzywdzonym cierpień, poniżenia ich i podporząd­kowania własnej woli. W szczególności poprzez wszczynanie awantur, najczęściej pod wpływem alkoholu, wulgaryzmy kierowane pod adresem pokrzywdzonych, agresywne zachowanie i ubliżanie pokrzywdzonym oraz stosowanie przemocy fizycznej. Działania oskarżonego były rozciągnięte w czasie, obejmowały wiele w/w czynów, podjęte były świadomie w celu, aby wzbudzić w pokrzywdzonych poczucie bezradności, bezsilności, podporządkowania. Stanowisko obrońcy, że nie można oskarżonemu stawiać zarzutu z art. 207 k.k. z uwagi na to, że przez pewien okres był on oddelegowany do pracy w W., jest całkowicie bezzasadne, trafnie Sąd Rejonowy uznał, że w tym okresie przyjeżdżał do domu na weekendy, miewał również urlopy, a jak wynikało z zeznań pokrzywdzonych w ich czasie bowiem sytuacja nie ulegała żadnej zmianie, oskarżony w dalszym ciągu nadużywał alkoholu, będąc agresywny.

Reasumując podkreślić należy, że ustalenia faktyczne dokonane przez sąd orzekający mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Tego rodzaju uchybień w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy się nie dopuścił. Efektywne zakwestionowanie ustaleń Sądu Orzekającego musi polegać przy tym na wykazaniu sprzeczności realizacji dowodów z przepisami prawa procesowego, bądź też sprzeczności z dyrektywami swobodnej oceny dowodów, a nadto ich wpływu na treść wyroku. Takich wywodów i analiz nie przedstawił w apelacji obrońca oskarżonego, który ograniczył się jedynie do zaprzeczania, i to w sposób bardzo ogólny, wnioskom Sądu meriti.

Podnosząc w petitum apelacji zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. skarżący w ogóle swej myśli w tym zakresie nie rozwinął. Z całą pewnością nie doszło w sprawie do oparcia ustaleń "na okolicznościach, które nie miały miejsca", albo na podstawie dowodów nie przeprowadzonych przez Sąd meriti. Kwestionowanie na podstawie tego przepisu oceny wiarygodności poszczególnych dowodów jest całkowicie błędne. Podstawą wydanego w sprawie wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Zarazem Sąd Okręgowy uważa, że zastrzeżenia apelującego co do wysokości nawiązki orzeczonej w pkt 4 zaskarżonego wyroku okazały się bezzasadne. W pierwszej kolejności konieczne jest podkreślenie, że nawiązka, stanowiąca niejako substytut odszkodowania z art. 46 § 1 kk, orzekana na podstawie art. 46 § 2 kk obejmuje zarówno damnum emergens (szkodę rzeczywistą), jak i lucrum cessans (utracone korzyści). Wynika to wprost z art. 361 k.c., który znajduje zastosowanie na gruncie prawa karnego do orzekania środków kompensacyjnych. Sąd Rejonowy zastosował się do powyższej zasady i w orzeczonej nawiązce w kwocie 30000 zł na rzecz każdej z pokrzywdzonych uwzględnił zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez pokrzywdzone od oskarżonego przez wiele lat krzywdy, czy upokorzenia. Pamiętając o tym, że nawiązkę orzeka się w sytuacji kiedy dokładne określenie powstałej szkody jest niemożliwe lub znacznie utrudnione ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2018 r., I ACa 957/17, Legalis nr 1760370), Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował decyzję Sądu I instancji w tej mierze, jednocześnie stwierdzając, że apelacja nie przedstawiła żadnych argumentów podważających ustalenia organu orzekającego, natomiast twierdzenie, że z uwagi na kwestię materialną oskarżony nie jest w stanie spłacić w tak ustalonej wysokości nawiązki, jest nieprawdziwe, albowiem jego dochody, bez wątpienia to umożliwiają.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy co do zasady nie podzielił linii obrony zaprezentowanej w apelacji obrońcy.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

ustalenie, że czyn zarzucany oskarżonemu wobec P. G., stanowił przestępstwo z art. 217 k.k., a co za tym idzie, wniósł o umorzenie postępowania w tym zakresie, albowiem karalność czynu ustała; ustalenie, że czyny zarzucane oskarżonemu wobec I. G., z dnia 06 lutego 2006 roku oraz 23 sierpnia 2011 stanowiły przestępstwo z art. 217 k.k., a co za tym idzie, wnoszę o umorzenie postępowania w tym zakresie, albowiem karalność czynu ustała, natomiast w zakresie czynu z dnia 28 kwietnia 2019 roku, ustalenie, że czyn stanowił przestępstwo z art. 157 § 2 kk oraz wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia; zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt IV wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej I. G. nawiązki w kwocie 2.000,00 zł, oraz uchylenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonej P. G.; ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku Sądu I instancji przypisującemu oskarżonemu sprawstwo i winę w zakresie popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna, a okoliczności, które wziął pod uwagę Sąd I instancji przy ustalaniu sprawstwa i winy oskarżonego oraz wymiaru wymierzonej kary, w tym orzeczonej nawiązki są określone prawidłowo i w sposób nie budzący wątpliwości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O zwrocie wydatków związanych z udziałem w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności adwokacie.

III

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 3 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych

PODPIS

SSO Magdalena Jurkowicz SSO Marcin Sosiński SSO Grzegorz Szepelak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana