Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 764/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dni 8 marca 2022r., sygn. akt II K 327/21.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Z. K.

Dnia (...) urodził się K. K., syn Z. K. i A. S..

Dnia 26 czerwca 2021 r. Z. K. i A. S. zawarli związek małżeński.

Odpis skrócony aktu urodzenia.

303

Odpis skrócony aktu małżeństwa.

304

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Odpis skrócony aktu urodzenia.

Dokument urzędowy, sporządzony w przepisanej formie i przez uprawniony podmiot w zakresie jego kompetencji.

2.1.1.1.

Odpis skrócony aktu małżeństwa.

Dokument urzędowy, sporządzony w przepisanej formie i przez uprawniony podmiot w zakresie jego kompetencji.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść tego orzeczenia, a to art 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. w zw. z art 4 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, wbrew zasadzie obiektywizmu, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uwzględniając jedynie dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego i przydając im nieproporcjonalne znaczenie dla wykazania faktów oraz uznając za bezsporne i wiarygodne fakty, mające przemawiać na niekorzyść oskarżonego, w postaci:

-

błędnego uznania, iż na kanwie niniejszej sprawy działania oskarżonego, w szczególności, przejawiające się w wysyłanych wiadomościach tekstowych do pokrzywdzonej B. B. (1) odznaczały się uporczywością stanowiąca znamię czasownikowe strony przedmiotowej czynu z art.190a §1k.k., podczas gdy jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego kontakt pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzona B. B. (1) odbywała się za zgodą wymienionej, jego osią przewodnią było regulowanie bieżących kwestii związanych z opieka nad małoletnim synem, natomiast treść wiadomości, stanowiących ekspozycję negatywnych odczuć oskarżonego po rozkładzie długoletniej relacji z pokrzywdzoną nie stanowi dominanty tych relacji i w znacznej mierze ma wymiar reaktywny, stanowiący reakcje na kierowane wobec oskarżonego zarzuty;

-

oczywiście błędnego uznania, iż w konsekwencji działań przypisanych oskarżonemu doszło do naruszenia prywatności pokrzywdzonej B. B. (1), oraz powstania u niej poczucia zagrożenia, podczas gdy już w zeznaniach pokrzywdzonej B. B. (1) z dnia 19.10.2020 r. wskazała ona jednoznacznie, iż nie odczuwa zagrożenia ze strony oskarżonego, przeczą zaś temu również kontakty wymienionej z oskarżonym, w którym relacjonowała mu swoje życie prywatne, zawodowe jak i wysyłała swoje zdjęcia,

-

błędnego przyjęcia jakoby oskarżony w sposób uporczywy nękał pokrzywdzoną E. B. (1) oraz pokrzywdzonego M. P., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym depozycje samych pokrzywdzonych, jednoznacznie wskazuje, iż kontakt Z. K. tak bezpośredni jak i przy pomocy urządzeń służących do porozumiewania się na odległość miał charakter sporadyczny i zgoła incydentalny, co wyklucza przyjęcie, iż w realiach niniejszej sprawy doszło do konsumpcji znamion typu czynu z art 190a k.k.,

-

błędnego i nie znajdującego oparcia w zebranym materiale dowodowym przyjęcia jakoby oskarżony obejmował swoją świadomością a zarazem wolą uporczywość swojego zachowania w zakresie kontaktów z pokrzywdzonymi jak i - przynajmniej w zamiarze ewentualnym - wywołanie wskazanych w opisie typu czynu z art. 190a § 1 k.k. skutków, podczas gdy dokonanie wyczerpujących w tej mierze ustaleń stanowi kwantyfikator przypisania sprawstwa zarzucanego oskarżonego przestępstwa, w szczególności w sytuacji, gdy zachowanie pokrzywdzonej B. B. (1) dowodnie, manifestując się w utrzymywaniu kontaktu z oskarżonym w sposób wykraczający poza kwestie ogniskujące się nad opieką nad małoletnim synem oskarżonego i pokrzywdzonej, przeczy jakoby oskarżonemu można by przypisać wymagane ustawa znamię strony podmiotowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, że wina i sprawstwo oskarżonego Z. K. w zakresie popełnienia zarzuconych mu czynów, a to przestępstw z art. 190a §1 k.k. i art.190 §1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. oraz art.190a§1k.k. i art.190§1k.k. i art.157§2k.k. i art.288§1k.k. w zw. z art.11§2k.k.- nie budzi wątpliwości.

Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winny być przede wszystkim spójne, konsekwentne oraz rzeczowe zeznania pokrzywdzonych B. B. (1), E. B. (1) oraz M. P. - jako te, które w sposób najbardziej pełny i zgodny z rzeczywistością obrazują przebieg nagannego zachowania się oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonych w inkryminowanym okresie. Relacja pokrzywdzonych odnośnie nagannego zachowanie się oskarżonego w ww. okresie jest spójna, logiczna oraz koresponduje wzajemnie ze sobą, a także pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci zeznań przesłuchanych do sprawy świadków M. K., S. W. (1), K. D. (1) i L. S. (1). Sąd Odwoławczy podobnie jak Sad Rejonowy nie doszukał się tu przy tym powodów do zakwestionowania wiarygodności zeznań wyżej wskazanych świadków, w tym osób obcych dla oskarżonego (S. W., K. D. i L. S.), którzy nie miel żadnego interesu w celowym pomawianiu oskarżonego o czyny, których nie popełnił. Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy zasadnie uwzględniono tu nadto także nie kwestionowane przez strony dowody w postaci wydruków korespondencji(...) czy też zapisu nagrania ze sklepu (...) oraz Sądu Rejonowego w Oleśnicy.

Spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonych oraz wskazywanych wyżej świadków w zestawieniu z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności w postaci wydruków korespondencji sms oraz zapisu nagrań - przesądziły o uznaniu oskarżonego Z. K. za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów. Powyższe jednocześnie przesądziło także o odmowie nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, który nie przyznał się do popełnieniach zarzuconych mu czynów tłumacząc, że został fałszywie pomówiony przez pokrzywdzonych o zachowania, które nie miały miejsca. Przy czym sam oskarżony w swych wyjaśnieniach przyznał jednocześnie, że mogły zdarzyć się sytuacje, gdy użył wulgarnych słów w wiadomościach kierowanych do pokrzywdzonej E. B., czy też użył takich słów w stosunku do B. B.. Powyższe wyjaśnienia oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu przestępstwa nie wytrzymują jednakże konfrontacji ze zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, w tym nie tylko zeznaniami samych pokrzywdzonych, ale też zeznaniami przesłuchanych świadków, w tym osób obcych dla oskarżonego, a nadto dowodów o charakterze obiektywnym, nie kwestionowanym przez strony, a to wydruków korespondencji sms, czy też zapisu nagrań , wskazującymi na w pełni celowe i umyślne działanie oskarżonego.

W kontekście zarzutu obrony podkreślić trzeba, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez Sąd jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, że nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź, że argumentacja zaprezentowana przez Sąd za tak dokonanym wyborem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem tych przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Przedstawienie przez skarżącego odmiennego poglądu w zakresie oceny dowodów samo w sobie nie wystarcza zatem do zakwestionowania prawdziwych ustaleń, jeżeli nie zostało wykazane, że rozumowanie przeprowadzone przez Sąd Orzekający dotknięte zostało wadą wynikającą z braku respektowania zasad logiki lub doświadczenia życiowego. Obrazy art. 7 k.p.k. nie stanowi także sam fakt, że w ocenie skarżącego poczynione ustalenia faktyczne i ocena dowodów jest dla oskarżonego niekorzystna i nie spełnia jego oczekiwań ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2020 r.,V KK 31/20; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2020 r. , V KK 263/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2019 r.. II AKa 350/18).

Ustosunkowując się szczegółowo do zarzutów obrony wskazać należy, że przypisane oskarżonemu przestępstwo uporczywego nękania z art. 190a § 1 k.k. znamienne jest skutkiem (jest to zatem przestępstwo materialne), który może objawić się w dwu postaciach, a to po pierwsze w wywołaniu u pokrzywdzonego poczucia zagrożenia, poniżenia lub udręczenia, które musi być nadto uzasadnione okolicznościami, bądź też po drugie w istotnym naruszeniu prywatności pokrzywdzonego. Między zachowaniem sprawcy polegającym na uporczywym nękaniu a (przynajmniej) jednym z alternatywnie ujętych znamion skutku wystąpić musi zarówno więź przyczynowa, jak i normatywna. Poczucie zagrożenia związane jest z lękiem pokrzywdzonego co do ujemnych konsekwencji, jakie mogą go spotkać ze strony sprawcy lub osoby, nad którą ma on kontrolę. Poczucie to nie musi się przy tym wiązać z obawą popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego – obawa nie musi być bowiem sprecyzowana. Poczucie poniżenia wiązać się z kolei musi z występującym u pokrzywdzonego odczuciem upokorzenia, zawstydzenia czy naruszenia jego godności. Poczucie udręczenia natomiast oznacza występujące po stronie pokrzywdzonego wrażenie skrzywdzenia czy odczucie cierpienia. (...) znaczy bowiem tyle, co „sprawić komuś cierpienie, ból”. Biorąc pod uwagę kontekst, w jakim pojawia się to znamię, przyjąć należy, że chodzi tu o ból w znaczeniu psychicznym (udręczenie psychiczne). Wszystkie wymienione odczucia (poczucia) pokrzywdzonego muszą być oczywiście uzasadnione okolicznościami. Alternatywnym znamieniem skutku w przypadku przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. jest zaś naruszenie prywatności pokrzywdzonego. Pod pojęciem prywatności należy rozumieć sferę aktywności człowieka o charakterze osobistym, rodzinnym, domowym czy intymnym, przy czy powyższe musi mieć charakter istotny (K. Lipiński [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 190a).

Podkreślić trzeba, że przyjęciu, że zachowanie oskarżonego wywołało u pokrzywdzonej B. B. (1) uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia oraz istotnie naruszało jej prywatność – nie przeczy sam wskazywany przez obronę fakt utrzymywania przez pokrzywdzoną kontaktów z oskarżonym, co w niniejszej sprawie związane jest z specyficznym rodzajem relacji łączącej w przeszłości pokrzywdzoną i oskarżonego, który przez wiele lat tworzyli nieformalny związek oraz posiadaniem wspólnego małoletniego dziecka. Przy czym zauważyć należy, że analiza treści wskazywanych przez obronę wiadomości wymienianych przez pokrzywdzoną i oskarżonego wbrew odmiennym sugestiom obrony nie sprowadza się tu do kwestii związanych z opieka nad małoletnim synem, a wręcz przeciwnie dokładna analiza ich treści wskazuje, że powyższe było dla oskarżonego jedynie kolejnym pretekstem do nękania pokrzywdzonej, obrażania jej, grożenia jej oraz jej rodzinie. Pomimo, że pokrzywdzona wprost mówiła i pisała, że nie życzy sobie takiego kontaktu, czy też wskazywała oskarżonemu, że znowu jej grozi. Podkreślić należy, że w treści składanych zeznań pokrzywdzona wyraźnie wskazała, że obawia się oskarżonego, co pozostaje w pełni uzasadnione w okolicznościach przedmiotowej sprawy, gdzie to oskarżony wszak jak wskazuje zgromadzony materiał dowodowy nie miał żadnych oporów by obrażać pokrzywdzoną nawet w sądzie. Pokrzywdzona wskazała nadto także, że działanie oskarżonego pogorszył jej komfort życia oraz zdrowie – co znajduje odzwierciedlenie choćby w zeznaniach jej byłej koleżanki z pracy, gdzie to świadek S. W. (1) jasno wskazuje na powody odejścia pokrzywdzonej z pracy - a zatem bezsprzecznie działania oskarżonego naruszyły w sposób istotny prywatność pokrzywdzonej. Jak podkreślił słusznie Sąd Rejonowy oskarżony, pomimo jasno zakomunikowanego ze strony pokrzywdzonej sprzeciwu uporczywie podejmował kolejne działania, przez które pkrzywdzona czuła się osaczona, nachodził ją w miejscu pracy, interesował się jej życiem, zajeżdżał drogę, ubliżał jej w przesyłanych wiadomościach i używał słów wulgarnych, co wzbudzało u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia.

W kwestii zaś wskazywanych przez obronę zeznań pokrzywdzonej B. B. (1) z dnia 19.10.2020 r. – wskazać należy, że odnosiły się one do zgłaszanej wcześniej przez pokrzywdzoną chęci skorzystania ze środków przewidzianych w ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka, z których skorzystania pokrzywdzona zrezygnowała, co jednakże jeszcze samo w sobie nie może świadczyć o braku spowodowania u pokrzywdzonej zachowaniem oskarżonego uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia.

W kontekście zaś braku w zachowaniu oskarżonego - w ocenie obrony- w stosunku do pokrzywdzonych E. B. (1) i M. P. znamienia „ (...) - podkreślić należy, że wbrew odmiennym twierdzeniom obrony, z zeznań pokrzywdzonych wynika jednoznacznie, że naganne zachowania oskarżonego w stosunku do nich trwało przez dłuższy okres czas i nie miało charakteru jedynie sporadycznych incydentów. Jak wskazał świadek M. P. występowało ono za każdym razem, gdy widział się z oskarżonym. Podobnie wskazała świadek E. B. (1), która zeznała, że była wyzywana za każdym razem gdy spotykała oskarżonego na ulicy. Przy czym pamiętać należy tu, że naganne zachowanie oskarżonego w stosunku do poszczególnych pokrzywdzonych musi być tu oceniane jako całość. Naganny i agresywny stosunek oskarżonego do pokrzywdzonych wynika nadto także z zeznań pokrzywdzonej B. B. (1), a także zeznań świadka M. K., której o powyższym miał mówić także małoletni syn oskarżonego, żaląc się, że jego tata mówi złe rzeczy na (...), co świadczy o tym, że zachowanie oskarżonego nie miało charakteru sporadycznego.

Odnosząc się zaś do kwestionowanego przez obronę błędnego ustalenia zamiaru działania oskarżonego – podkreślić należy, że o zamiarze sprawcy w stosunku do popełnionego przezeń przestępstwa decyduje jego nastawienie psychiczne w chwili przystąpienia do działania przestępnego lub powstałe w czasie jego dokonywania. Zamiar to bowiem określony art.9§1k.k. proces zachodzący w psychice sprawcy, wyrażający się w świadomej woli zrealizowania przedmiotowych znamion czynu zabronionego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2020 r. II AKa 317/19).Ustalenia dotyczące zamiaru sprawcy winny opierać się na analizie całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności sprawy. W przedmiotowej sprawie, jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy, zamiar z jakim działał oskarżonego wynika z analizy całokształtu okoliczności sprawy, gdzie to oskarżony działał w sposób celowy, nieustępliwy i niewątpliwie umyślny w stosunku do swego nagannego, powtarzanego zachowania się w stosunku do pokrzywdzonych.

Na końcu zaś odnosząc się do podnoszonego przez skarżącego naruszenia art. 410 k.p.k. wskazać należy, że naruszenie treści tegoż przepisu następuje poprzez oparcie orzeczenia na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla podsądnego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 maja 2021 r., II AKa 16/21).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do wnioskowanej przez obronę zmiany zaskarżonego wyroku.

3.2.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, co przejawia się nade wszystko w dokonaniu i wzięciu pod rozwagę przez Sąd meriti wyłącznie okoliczności obciążających oskarżonego, zignorowaniu tak strony motywacyjnej oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, postaci zamiaru oraz uznaniu za okoliczność determinująca wymierzenie kary izolacyjnej uprzednia karalność oskarżonego za czyny rodzajowo odmienne od zarzucanych mu w przedmiotowym postępowaniu, podczas gdy prawidłowe i pełne uwzględnienie pełnego zespołu ustawowych dyrektyw wymiaru kary pozostaje w jednoznacznej kolizji z stosowaniem wobec oskarżonego kary izolacyjnej w szczególności, iż wymiar indywidualno prewencyjny reakcji prawno karnej zostaje zrealizowany poprzez orzeczony wobec oskarżonego zakaz zbliżania się i kontaktowania z pokrzywdzonymi.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

W kontekście zarzutu skarżącego wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy, uznając oskarżonego Z. K. za winnego przypisanych mu czyny, wymierzył oskarżonemu za czyn z art.190a§1k.k. i art.190§1k.k. w zw. z art.11§2 k.k. przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku - karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art.190a§1k.k. i art.190§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. przypisany mu w pkt II jego części dyspozytywnej - karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art.190a §1k.k. i art.190§1k.k. i art. 157§2k.k. i art. 288§1k.k. w zw. z art.11§2k.k. przypisany mu w pkt III części dyspozytywnej - karę 9 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając ostatecznie wobec oskarżonego karę łączną 1 roku pozbawienia wolności – i wysokość tej kary, jako w ocenie skarżącego rażąco surowej, jest przedmiotem zarzutu obrońcy oskarżonego.

Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Orzekając zaś karę łączną, zgodnie z art. 85a k.k., Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając nadto na uwadze relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami, a to łączący je związek przedmiotowo-podmiotowy. Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie orzeczonych oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyny kar jednostkowych nie sposób uznać za nadmiernie surowych. Przy czym orzekając ostatecznie oskarżonemu karę łączną nie uwzględnił w wystarczającym stopniu silnego związku pomiędzy popełnionymi czynami, jak i celów wychowawczych orzeczonej kary łącznej - dochodząc do w ocenie Sądu Odwoławczego niezasadnego przekonania, że skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej będzie niecelowe.

Podkreślić w tym miejscu należy, że na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za " rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016r., sygn. II AKa 217/16).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że art.190a§1k.k., który stał się podstawą orzeczonych oskarżonemu za przypisane mu czyny kar przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, a zatem kary po 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczone oskarżonemu za czyny przypisane mu w pkt I i II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oraz kara 9 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn przypisany mu w pkt III części dyspozytywnej - oscylują zdecydowanie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd meriti argumentując wymiar kar jednostkowych orzeczonych oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyny słusznie wskazał tu na stopień winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, mając na uwadze, zgodnie z art. 115 § 2 k.k., w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra – a to wolność człowieka, konkretyzowana jako wolność od strachu i ingerencji w prywatność, poczucie bezpieczeństwa jednostki, jak również w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej - zdrowie człowieka oraz mienie, rozmiary wyrządzonej pokrzywdzonym szkody psychicznej, a także w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej szkody materialnej oraz fizycznego uszczerbku, sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym zwłaszcza czasookresu nagannego zachowania się oskarżonego oraz stopień i natężenie jego naganności, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Uwzględniając nadto także, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego wcześniejszą karalność. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy orzekaniu zaś oskarżonemu kary łącznej , jak już wyżej wskazywano, należało baczyć w szczególności na silny związek pomiędzy poszczególnymi przypisanymi oskarżonemu czynami (zbieżność czasokresu nagannego zachowania oskarżonego oraz motywacji jego działania). Mając na uwadze zgodnie z art. 85a k.k., przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do karanego już za przestępstwa przeciwko mieniu oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Uznając, że względy wychowawcze sprzeciwiają się zastosowaniu wobec oskarżonego - ojca trójki małoletnich dzieci, karanego dotychczas jedynie za przestępstwa przeciwko mieniu, kary bezwzględnego pozbawiania wolności i uznając za celowe warunkowe zawieszenie wykonywania orzeczonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów uzasadniały zarówno wymierzenie oskarżonemu tak orzeczonych mu za poszczególne przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i orzeczonej mu przy zastosowaniu zasady asperacji kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie Sąd Odwoławczy z wskazywanych wyżej powodów, warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata. Mając na uwadze okoliczność przypisanych mu czynów oraz sylwetkę osobowościową sprawcy kara ta, prócz sprawiedliwościowych i prewencyjnych, zrealizuje również cele wychowawcze, uświadamiając oskarżonemu wagę jego czynu, a także jednocześnie przekonując, że nie można bezkarnie lekceważyć przepisów prawa. Tym bardziej, że wobec oskarżonego orzeczono także obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, nawiązki na rzecz pokrzywdzonych oraz zakaz kontaktowania się oraz zbliżania się do pokrzywdzonych – co zabezpiecza w zupełności prawnie chroniony interes pokrzywdzonych.

Na końcu wskazać trzeba, że orzeczenie wobec oskarżonego zamiast kary pozbawienia wolności, wnioskowanej przez obronę przy zastosowaniu dobrodziejstwa art.37a § 1k.k. kary ograniczenia wolności było by we wskazanych wyżej okolicznościach sprawy, zwłaszcza z uwagi na wcześniejszą karalność oskarżonego w ocenie Sądu Odwoławczego niecelowe i nie uwzględniające celów tak wychowawczych, jak i zapobiegawczych orzeczonej kary. Stanowiąc nieproporcjonalnie zbyt łagodną reakcje prawno-karną na naganne zachowanie się oskarżonego.

Wniosek

Zastosowanie art. 37a § 1 k.k. i orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec częściowego uwzględnienia zarzutu obrony dokonano stosownej korekty zaskarżonego wyroku o czym wypowiedziano się szerzej w pkt 5.2.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dni 8 marca 2022r., sygn. akt II K 327/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego - co do zasady - nie zasługiwała na uwzględnienie. W kwestii dokonanej zmiany zaskarżonego wyroku oraz jej powodów wypowiedziano się w pkt 3.2. i 5.2.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał bowiem, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony mające na celu zanegowanie sprawstwa i winy oskarżonego okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą obrońca nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

W sprawie nie dopatrzono się nadto uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:

a)  na podstawie art.69§1 i 2 k.k. i art.70§1k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

b)  za podstawę prawną orzeczenia zawartego w pkt IX przyjęto art.72§1pkt 7a k.k.;

Zwięźle o powodach zmiany

Mając zgodnie z art. 85a k.k. na uwadze przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara łączna ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uwzględniając nadto relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami, a to zwłaszcza silny związek pomiędzy poszczególnymi przypisanymi oskarżonemu czynami (zbieżność czasokresu nagannego zachowania oskarżonego oraz motywacji jego działania) – uznano za zasadne zawieszenie wykonania orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata. Uznając, że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Wobec powyższego należało także dokonać stosownej korekty w pkt IX części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia i za podstawę prawną orzeczenia zawartego w pkt IX przyjąć art.72§1pkt 7a k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Rozstrzygnięcie oparto na podstawie art.627k.p.k. Wysokość zasądzonej kwoty ustalono na podstawie § 11 ust 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

IV.

Orzeczenie oparto na podstawie art.624 §1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Ewa Mokrzysz SSO Marcin Sosiński SSO Grzegorz Szepelak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Z. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia zarzuconych mu czynów.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana