Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 860/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołowie II Wydział Karny z dnia 5 marca 2021 r, sygn. akt II K 325/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie naruszenie art. 7 KPK poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadom logiki ocenie dowodów w postaci:

a) zeznań świadka M. C. poprzez przypisanie im wiarygodności i przyjęcie ich za podstawę orzeczenia, co doprowadziło w konsekwencji do wadliwego uznania przez Sąd, że oskarżona wypełniła znamiona przestępstwa z art. 222 §1 kk i 224 §1 kk 2 KK w zw. z art. 11 §2 kk, w sytuacji gdy świadek zeznał, iż nie jest pewny i nie pamięta czy i w jaki sposób oskarżona popchnęła go i uderzyła drzwiami samochodu w lewą nogę, nie podał żadnych szczegółów zdarzenia związanego z rzekomym popchnięciem i uderzeniem, nie pamiętał przebiegu zdarzenia w zakresie otwarcia drzwi i zamknięcia przez oskarżoną, nie wykluczył również, że to on otworzył drzwi pojazdu, a odpowiadając na pytania zasłaniał się niepamięcią iub podawał nieprecyzyjne informacje, jak również świadek nie przywołał w zeznaniach żadnych okoliczności świadczących o tym, że oskarżona wywierała wpływ na czynności służbowe i swym zachowaniem zmuszała go do zaniechania prawnej czynności służbowej;

b) zeznań A. J., S. M. i przyjęcie ich za podstawę orzeczenia, co doprowadziło w konsekwencji do wadliwego uznania przez Sąd, że oskarżona wypełniła znamiona przestępstwa z z art. 222 §1 kk i 224 §1 kk 2 KK w zw. z art. 11 §2 kk, w sytuacji gdy obaj świadkowie zeznali, iż nie widzieli w sposób dokładny odepchnięcia M. C. w nogę ani też uderzenia go drzwiami, oraz tego, czy drzwi dotknęły jego ciała, a całość zeznań obu świadków opierała się na hipotezach i przypuszczeniach;

c) wyjaśnień oskarżonej i błędnym przyjęciu za z góry obraną linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej i obciążenie pokrzywdzonego M. C. lub jego macierzystej jednostki Policji w odwecie za skierowanie przeciwko niej zarzutu karnego kosztami naprawy uszkodzeń drzwi, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej od samego początku były spójne i wprost wynikało z nich, iż M. C. szarpnął drzwiami i spowodował ich wyrwanie, a sam pokrzywdzony M. C. nie był w stanie w sposób logiczny i spójny podać innej wersji zdarzenia i zaprzeczyć słowom oskarżonej, przyznając wręcz, że do sytuacji szarpnięcia drzwiami mogło dojść, lecz zasłaniając się niepamięcią lub przyjmując hipotetyczne założenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej nie jest zasadna.

Wbrew stanowisku skarżącego - kontrola instancyjna wykazała, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając całokształt materiału dowodowego oraz dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, nie dopuszczając się obrazy wskazanego w apelacji przepisu prawa procesowego, zaś ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k.

Sąd Rejonowy w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej a swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art. 424 k.p.k;

Przeprowadzona zatem w toku postępowania przed Sądem I Instancji ocena dowodów nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, że materiał dowodowy daje wystarczające podstawy do uznania oskarżonej za winną zarzucanego jej czynu.

W szczególności bezzasadny jest podniesiony w środku odwoławczym zarzut naruszenia przez sąd orzekający art. 7 KPK poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą na niezgodnej z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadom logiki ocenie dowodów w postaci zeznań świadków M. C., A. J., S. M. oraz wyjaśnień oskarżonej a w konsekwencji poczynienia przez Sąd I Instancji wadliwych ustaleń faktycznych.

Podkreślić należy, że skuteczny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu – tak jak czyni to skarżący - dowodów wskazujących na okoliczności odmienne, aniżeli przyjęte za podstawę ustaleń sądu meriti, jeśli ustalenia stanowiące podstawę wyroku znajdują oparcie w choćby części dowodów, które sąd uznał za wiarygodne, kształtując swoje przekonanie po rozważeniu (z poszanowaniem dyrektyw płynących z art.7 k.p.k.) wszelkich istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

W tym kontekście Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dowodów Sądu a quo.

W obszernym i szczegółowym uzasadnieniu wyroku Sąd I Instancji podał okoliczności, które spowodowały uznaniem za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego. Zauważyć należy, że w pisemnych motywach sąd – opierając się na obserwacji z rozprawy – przyznał, że świadek M. C. ma donośny głos i oskarżona „ mogła mieć subiektywne wrażenie, że gdy jedynie mówi stanowczo, to krzyczy na nią „ lecz nie ta przecież okoliczność stała się powodem interwencji , gdyż interwencja policji była spowodowana naruszeniem przepisów dotyczących zakazu parkowania – co jest bezsporne - oraz zachowaniem oskarżonej w czasie przedmiotowego zdarzenia polegającym na próbie zamknięcia drzwi samochodu mimo, że pokrzywdzony swoją nogą to uniemożliwiał. W tej sytuacji należy podzielić stanowisko Sądu I Instancji, że interwencja pokrzywdzonego była nie tylko uzasadniona ale także „ spokojna i rzeczowa „ Tę okoliczność potwierdził też świadek A. J. stwierdzając, że M. C. był stanowczy i służbowy ( k. 122 ).

W pisemnych motywach Sąd Rejonowy odniósł się do zeznań M. C. złożonych w czasie rozprawy, a zaistniałą rozbieżność pokrzywdzony w sposób logiczny wyjaśnił. Podzielić też należy stanowisko sądu meritii, że pokrzywdzony nie miał interesu w składaniu tendencyjnych zeznań, zwłaszcza, ze jego zeznania korespondują nie tylko z zeznaniami S. M. drugiego policjanta obecnego przy interwencji, który opisał zachowanie oskarżonej ale także z zeznaniami A. J., który będąc osobą obcą dla oskarżonej i policjantów opisał zachowanie oskarżonej podając, że uniemożliwiała ona interwencję funkcjonariusza policji, wykonując krótkie szarpnięcia drzwiami swojego pojazdu , próbując wymusić odsunięcie się pokrzywdzonego ( k. 7 odwrót). Zauważyć też należy, że interweniujący policjanci umożliwili kontakt oskarżonej nie tylko z mężem ale także z oficerem dyżurnym komendy policji co pozwala na przyjęcie, że interwencja funkcjonariuszy była typowa i nie wykraczała poza obowiązujące standardy postępowania.

Zasadne też Sąd I Instancji uznał, że w oparciu o zeznania pokrzywdzonego, A. J. i S. M., że uszkodzenia drzwi w samochodzie oskarżonej powstały na skutek zachowania oskarżonej a nie zostały powstały przez pokrzywdzonego. Rozważania Sądu Rejonowego zawarte w uzasadnieniu orzeczenia maja zatem oparcie w przeprowadzonych dowodach i wyprowadzone w tej części wnioski nie wykraczają poza ramy zakreślone treścią art. 7 kpk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutów, z powodów wskazanych powyżej, wniosek należało uznać za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu przez Sąd, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu z art. 222 §1 kk i 224 §1 kk 2 KK w zw. z art. 11 §2 kk, podczas gdy żaden ze świadków, ani sam pokrzywdzony nie zeznał w sposób pewny i jednoznaczny, aby oskarżona popchnęła i uderzyła drzwiami samochodu w lewą nogę pokrzywdzonego, czym naruszyła jego nietykalność cielesną i jednocześnie stosując tego rodzaju przemoc zmuszała go do zaniechania prawnej czynności służbowej, jaką było legitymowanie oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podkreślić należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.) jest, najogólniej mówiąc, usprawiedliwiony wtedy, gdy sąd orzekający narusza reguły rządzące swobodną oceną dowodów. Zarzut ten będzie więc zasadny zarówno wtedy, gdy sąd ustalił stan faktyczny w oderwaniu od zgromadzonych dowodów (tzw. błąd braku), jak i wtedy, gdy podstawą ustaleń faktycznych uczyniono wprawdzie wszystkie ujawnione w toku rozprawy dowody, lecz dokonano ich nieprawidłowej oceny z punktu widzenia zasad logiki, wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego (tzw. błąd dowolności) . Już na pierwszy rzut oka widać, iż zarzut ten jest z istoty rzeczy powiązany z zarzutem naruszenia przepisów postępowania, poczynając od zasady określonej w art. 7 k.p.k., a na dalszych przepisach ją konkretyzujących kończąc. Dlatego ważnym jest podczas formułowania zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych wskazanie konkretnych uchybień sądu pierwszej instancji, albowiem zadaniem skarżącego nie jest przedstawienie własnej wersji wydarzeń, lecz wykazanie, iż to sąd pierwszej instancji błędnie ustalił fakty z punktu widzenia swobodnej oceny dowodów. Również w przypadku tego zarzutu należy wykazać, że uchybienie to mogło mieć wpływ na treść orzeczenia.

Ponownie podkreślenia wymaga, że wywody sądu meriti w zakresie oceny dowodów, jak i wyprowadzone wnioski są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych.

W konsekwencji nie stanowi obrazy tego przepisu wyciągnięcie przez Sąd wniosków odmiennych, niż postuluje to strona, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy. Uwzględniając przedstawioną wyżej wykładnię dyskutowanej regulacji, Sąd Okręgowy zważył, mając na uwadze treść apelacji, która w istocie kwestionuje ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd a quo.

Wywiedziona przez apelującego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania rzekomych rozbieżności w zeznaniach świadków lecz w ślad za Sądem Rejonowym dowodów przeciwnych do tych, które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, czyniąc je podstawą swoich ustaleń. Zasadność twierdzeń na poparcie stanowiska skarżącego należało zatem poddać badaniu przez pryzmat art.7 k.p.k..

Konkludując Sąd Okręgowy stwierdza, że przeprowadzona przez sąd meriti ocena materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że A. K. zachowaniem swoim wyczerpała znamiona art. 222 §1 kk i 224§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, gdyż podczas i w związku z wykonywaniem przez funkcjonariusza Policji M. C. obowiązków służbowych, popchnęła go a następnie uderzyła drzwiami swojego samochodu w lewą nogę, czym naruszyła jego nietykalność cielesną i postępując w ten sposób zmuszała M. C. do zaniechania prawnej czynności służbowej, jaką było wylegitymowanie sprawcy ujawnionego wykroczenia zatrzymania pojazdu w strefie zamieszkania poza miejscem do tego wyznaczonym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu, z powodów wskazanych powyżej, wniosek należało uznać za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołowie II Wydział Karny z dnia 5 marca 2021 r, sygn. akt II K 325/19 warunkowo umarzający postępowanie karne wobec oskarżonej A. K. o czyn z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 1 i 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk na okres 2 lat próby

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy stwierdza, że przeprowadzona przez sąd meritii ocena materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że A. K. zachowaniem swoim wyczerpała znamiona art. 222 §1 kk i 224§2 kk w zw. z art. 11§2 kk, gdyż podczas i w związku z wykonywaniem przez funkcjonariusza Policji M. C. obowiązków służbowych, popchnęła go a następnie uderzyła drzwiami swojego samochodu w lewą nogę, czym naruszyła jego nietykalność cielesną i postępując w ten sposób zmuszała M. C. do zaniechania prawnej czynności służbowej, jaką było wylegitymowanie sprawcy ujawnionego wykroczenia zatrzymania pojazdu w strefie zamieszkania poza miejscem do tego wyznaczonym.

Należy też podzielić stanowisko Sądu Rejonowego co do zasadności zastosowania wobec oskarżonej środka probacyjnego. Istotnie mimo przyjętej postawy przez oskarżoną stopień społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu nie jest znaczny a także, że zostały spełnione przesłanki do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który dokonał właściwej oceny przesłanek do zastosowania wobec oskarżonej środka probacyjnego, w tym stres spowodowany pobłądzeniem i interwencją funkcjonariuszy policji a także argumentacje w zakresie wyznaczenia okresu próby. Nie nasuwa zastrzeżeń wysokość orzeczonej nawiązki na rzecz pokrzywdzonego oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 2000zł . Jak wynika z pisemnych motywów wyroku określając wysokość tych świadczeń Sąd I Instancji uwzględnił sytuację majątkową oskarżonej i jej możliwości zarobkowe ( k 96 akt ).

Końcowo Sąd Okręgowy uznał za bezzasadne zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonej a przy braku wad orzeczenia branych pod uwagę przez sąd ad quem z urzędu wyrok Sądu Rejonowego utrzymał w mocy, zwalniając na podstawie art. 624§1 k.p.k. i art.17 ustawy o opłatach w sprawach karnych oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zwolnienie oskarżonej od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonej A. K. winnej popełnienia czynu z art. 222 §1 kk i 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana