Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 897/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołowie z dnia 24 marca 2025 r., sygn. akt II K 343/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut Prokuratora: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że zgromadzony materiał dowodowy świadczy o tym, że zachowanie oskarżonej A. Ł. (1) nie charakteryzowało się zamiarem przywłaszczenia środków pieniężnych, a tym samym nie wypełniło znamion czynu zabronionego, podczas gdy całokształt zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego, w tym zeznania A. Ł. (2), dokumentacja bankowa, a także same wyjaśnienia A. Ł. (1) świadczą, że A. Ł. (1) miała zamiar przywłaszczenia środków pieniężnych należących do pokrzywdzonego, a tym samym dopuściła się przestępstwa z art. 284 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oskarżyciela publicznego jest w pełni zasadny.

W następstwie przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy podzielił bowiem zastrzeżenia skarżącego co do prawidłowości i zasadności rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym orzeczeniu, a to uniewinnienia oskarżonej A. Ł. (1) od popełnienia zarzuconego jej czynu tj. przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k., opisanego w części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Podnieść trzeba na wstępie, że istota każdego prawidłowego rozstrzygnięcia leży w zgodnym z przepisami postępowania karnego przeprowadzeniu dowodów niezbędnych do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy, sprawstwa oraz kwalifikacji prawnej zarzucanego osobie oskarżonej czynu. Sąd Orzekający ma bowiem obowiązek dążyć do wykrycia prawdy obiektywnej przez wnikliwie, rzetelne i dokładne przeprowadzenie postępowania dowodowego, dokonania oceny całości tak zgromadzonego materiału dowodowego, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami logicznego rozumowania, co dopiero pozwala na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia. Analiza akt niniejszego postępowania oraz treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji pozwala stwierdzić, że przedmiotowe rozstrzygnięcie merytoryczne poprzedzone zostało niekompletną oraz niedokładną oceną wszystkich okoliczności i dowodów zgromadzonych w trakcie postępowania karnego, co doprowadziło Sąd I instancji do wyciągnięcia wniosków dowolnych i błędnych, co w konsekwencji skutkowało wydaniem rozstrzygnięcia opartego na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na jego treść, a co za tym idzie takiego, które ostać się nie mogło.

Po pierwsze wskazać należy, że Sąd I instancji przekroczył dyspozycje określone w art. 7 k.p.k., tj. zasadę swobodnej oceny dowodów, czym dopuścił się błędu dowolności. Za podstawę dokonanych ustaleń faktycznych w sprawie w głównej mierze przyjął tu bowiem, jak wskazano jednoznacznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uznane za w pełni wiarygodne wyjaśnienia samej oskarżonej A. Ł. (1), która to choć w swych wyjaśnieniach nie przeczyła, że to faktycznie ona dokonała dnia 9 maja 2022 r. bez wiedzy i zgody męża A. Ł. (2) zerwania lokaty terminowej nr (...), założonej dnia 14 kwietnia 2022 r. na 6 miesięcy, na kwotę 100 337,27 zł na prowadzonym wspólnie dla niej i jej męża w (...) Bank (...) S.A. rachunku bankowym (k.18), a następnie przelała wszystkie posiadane na tym rachunku środki pieniężne w kwocie 116 400 zł (k.,15-17) na swój osobisty, nowo założony rachunek bankowy, do którego jej mąż nie miał dostępu, po czym dokonała zamknięcia wspólnego rachunku, to jednakże z drugiej strony konsekwentnie nie przyznawała się także do popełnienia zarzuconego jej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k., tłumacząc, że celem jej działania nie było dokonanie przywłaszczenia tychże środków pieniężnych, a jedynie ich rzekome, tymczasowe „zabezpieczenie” do czasu przyszłego postępowania o podział majątku wspólnego i - jak twierdziła - nie miała ona zamiaru zatrzymania tych środków tylko dla siebie. Jak wskazał Sąd meriti- wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie są spójne i konsekwentne oraz korespondują z pozyskaną do sprawy dokumentacją, w tym zwłaszcza przedłożonym przez obronę zestawieniem operacji na osobistym rachunku bankowym oskarżonej za okres od 14 marca 2025 r. do 17 marca 2025r., gdzie saldo konta oskarżonej, na które to dokonała ona w maju 2022 r. przelewu wyżej wskazanych środków - wynosiło 108 377,39 zł (k. 243), co miało w ocenie Sądu Rejonowego świadczyć o braku istnienia po stronie oskarżonej zamiaru przywłaszczenia spornych środków pieniężnych i chęci rozliczenia się z mężem przed sądem w sprawie o podziała majątku wspólnego. Jak wskazał tu Sąd Rejonowy- nie doszukał się on w sprawie żadnych przesłanek do tego aby odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w powyższym zakresie. Wskazał też, że dążenie A. Ł. (1) do zabezpieczenia środków finansowych podlegających rozliczeniu w toku przyszłego postępowania o podział majątku może stanowić motyw podjętych działań, ale nie przesądza jeszcze o zamiarze przywłaszczenia. Podobnie jak brak jest także przesłanek do stwierdzenia, że działanie oskarżonej doprowadziło do powstania nieodwracalnej szkody w majątku jej współmałżonka A. Ł. (2). Wskazując na powyższe Sąd I instancji uznał, że w działaniu oskarżonej nie doszukano się znamion czynu zabronionego, a to przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. i w związku z tym uniewinniono oskarżoną A. Ł. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Odnosząc się do tak dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w kontekście zarzuconego oskarżonej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w sprawie niekwestionowanym jest fakt, że to oskarżona A. Ł. (1) dokonała dnia 9 maja 2022 r. bez wiedzy i zgody męża A. Ł. (2) zerwania lokaty terminowej nr (...), założonej dnia 14 kwietnia 2022r. na 6 miesięcy, na kwotę 100 337,27 zł, na prowadzonym wspólnie dla niej i jej męża w (...) Bank (...) S.A. rachunku bankowym (k.18), a następnie dokonała przelewu wszystkich posiadanych na tym rachunku bankowym środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł na swój osobisty, nowo założony rachunek bankowy, do którego jej mąż A. Ł. (2) nie miał dostępu, po czym dokonała zamknięcia wspólnego rachunku bankowego. W sprawie niekwestionowanym jest nadto, że oskarżona i jej mąż A. Ł. (2) pozostawali w związku małżeńskim od 1992 r. do momentu inkryminowanego zdarzenia, jak również jeszcze w czasie postępowania przez Sądem I instancji oraz że pomiędzy małżonkami istniała w tym okresie ustawowa wspólność małżeńska, która nie była w żaden sposób modyfikowana czy też znoszona. Nadto bezsprzecznym jest tu także, że wskazana wyżej lokata terminowa założona została ze środków pieniężnych znajdujących się na rachunku bankowym, którego to współwłaścicielami byli zarówno oskarżona, jak i jej mąż A. Ł. (2). Na rachunku tym małżonkowie gromadzili, jak zgodnie wskazali, tak środki wchodzące w skład majątku wspólnego małżonków, jak np. pobrane wynagrodzenie za pracę każdego z małżonków (art. 31 § 2 pkt 1 k.r.o.), jak również środki wchodzące w skład majątku osobistego każdego z nich, jak np. środki nabyte przez dziedziczenie (art. 33 pkt 2 k.r.o.) lub też środki nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, a to np. środki ze sprzedaży darowanej jednemu z małżonków nieruchomości (art. 33 pkt 2 i 10 k.r.o.). Stan faktyczny sprawy w tym zakresie nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Podobnie jak niekwestionowanym jest to, że do inkryminowanego zdarzenia doszło niedługo po tym jak strony postanowiły o zakończeniu małżeństwa, a to po tym jak A. Ł. (2) wyprowadził się ze wspólnie zamieszkiwanego dotąd miejsca. Dalej niekwestionowanym jest także i to, że jeszcze w trakcie trwania małżeństwa, w maju 2015 r. A. Ł. (2) otrzymał w darowiźnie od swojej matki C. Ł. między innymi działkę nr (...) o powierzchni 0,1352 ha położoną w B., którą to następnie sprzedał w styczniu 2019 r. uzyskując z tego tytułu kwotę 130 000 zł, a uzyskane ze sprzedaży tej działki środki wpłacone zostały na prowadzony wspólnie przez małżonków rachunek bankowy w (...) Bank (...) S.A. Następnie zaś dnia 10 kwietnia 2019 r. ze zgromadzonych na wspólnym rachunku bankowym środków małżonkowie A. Ł. (1) i A. Ł. (2) postanowili zgodnie o założeniu lokaty terminowej nr (...) na 3 miesiące, a to do 10 lipca 2019 r. na kwotę 100 tysięcy zł (k.14). Lokata ta była ponawiana, nieustaloną ilość razy, aż do dnia inkryminowanego zdarzenia i jej zerwania przez oskarżoną A. Ł. (1). Kwestią sporną zaś pomiędzy stronami w niniejszej sprawie pozostawała zaś przynależność znajdujących się na wspólnym rachunku bankowym w dniu inkryminowanego zdarzenia środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł ( w tym 100 337,27 zł na zerwanej lokacie) do majątku wspólnego małżonków, bądź też wyłącznie do majątku osobistego pokrzywdzonego A. Ł. (2), jak również kwestia zamiaru jaki towarzyszył oskarżonej A. Ł. (1) podczas podjętych przez nią dnia 9 maja 2022 r. działań, bez wiedzy i zgody współmałżonka, wobec znajdujących się na wspólnym rachunku bankowym środków pieniężnych.

W powyższym zakresie w kontekście zarzuconego oskarżonej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. wskazać należy, że przestępstwo to polega na rozporządzeniu jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym znajdującym się w posiadaniu sprawcy przy jednoczesnym wykluczeniu osoby uprawnionej przez włączenie ich do majątku swego lub innej osoby i powiększenie w ten sposób swojego lub innej osoby stanu posiadania. Zewnętrzne oznaki przywłaszczenia mogą przybierać rozmaite formy. Może to być zarówno używanie rzeczy (prawa majątkowego), jej przetworzenie, przekazanie innemu podmiotowi, sprzedaż czy też inna postać przeniesienia własności, oddanie na przechowanie itd. Wszystkie te zachowania dowodzić mają woli traktowania przez sprawcę cudzej rzeczy czy też prawa majątkowego jak swojego. Jest to nadto także przestępstwo materialne, którego skutkiem jest utrata przez osobę uprawnioną do rzeczy lub prawa majątkowego możliwości dysponowania tymi przedmiotami. Przedmiotem przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. bezsprzecznie może być przy tym w przypadku gdy jego sprawcą jest jeden ze współmałżonków, a osobą poszkodowaną drugi małżonek, tak mienie wchodzące w skład majątku osobistego drugiego współmałżonka, jak też mienie stanowiące wspólną własność małżonków. Jak wskazuje się bowiem konsekwentnie w utrwalonej od dawna linii orzeczniczej, jak i w piśmiennictwie - za „rzecz cudzą” w rozumieniu przepisu art. 284 § 1 k.k. przyjąć należy także rzecz dla sprawcy wspólną. Jak wskazywał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach - "rzecz wspólna" podpada pod pojęcie "rzeczy cudzej" w rozumieniu Kodeksu Karnego, ze względu na ograniczenie prawa własności współwłaścicieli do rzeczy, znajdującej się w niepodzielności lub też należącej do spółki. Mienie stanowiące wspólną własność małżonków nie jest bowiem w pełni mieniem własnym jednego z małżonków i jest ono dla każdego z małżonków częściowo mieniem cudzym, a zatem możliwe jest popełnienie przestępstwa przywłaszczenia przez jednego z małżonków także w stosunku do mienia stanowiącego wspólność majątkową ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2007 r., I KZP 18/07; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1972 r., V KRN 421/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1978 r. V KR 197/77; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 sierpnia 2002 r., II AKa 1295/02; G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 284).

W powyższym zakresie zatem bez większego znaczenia dla możliwości przypisania oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie zarzuconego jej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. jest zatem kwestia ustalenia czy i w jakim zakresie wskazana w zarzucie kwota 116 400 zł (na którą to składała się kwota 100 337,27 zł pochodząca z zerwanej przez oskarżoną lokaty oraz pozostała kwota znajdująca się w momencie inkryminowanego zdarzenia na wspólnym koncie małżonków) stanowiła majątek wspólny małżonków, a w jakim to stopniu stanowiła ona majątek osobisty pokrzywdzonego A. Ł. (2). Choć niewątpliwie dokonanie szczegółowych ustaleń w tym zakresie może mieć ewentualne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, czego jednakże nie sposób jest tu na obecnym etapie ustalać z uwagi na brak szczegółowej historii rachunku bankowego małżonków, w tym zaś przede wszystkim za okres od stycznia 2019 r. do dnia 9 maja 2022 r., a co za tym idzie brak możliwości niebudzącego wątpliwości ustalenia pochodzenia całości środków znajdujących się na zerwanej przez oskarżoną dnia 9 maja 2022 r. lokacie. Tym bardziej, że nie sposób jest tu nie zauważyć, że lokata nr (...) zerwana przez oskarżoną dnia 9 maja 2022 r. nie była dokładnie tą samą lokatą, którą to założono w niedługim czasie po sprzedaży dnia 29 stycznia 2019 r. przez A. Ł. (2) działki nr (...) o powierzchni 0,1352 ha w B. za kwotę 130.000 zł. Dnia 10 kwietnia 2019 r. założona została bowiem ze środków pochodzących ze wspólnego konta małżonków lokata terminowa nr (...) na okres 3 miesięcy, opiewająca na kwotę 100 tyś. zł. Zerwana zaś przez oskarżoną dnia 9 maja 2022 r. lokata terminowa nr (...) obowiązywać miała przez okres 6 miesięcy i opiewała już na kwotę 100.337,27 zł. Przy czym bez historii rachunku bankowego małżonków nie sposób jest tu jednoznacznie zweryfikować czy faktycznie cała kwota ulokowana na lokacie nr (...), a następnie dalej także na lokacie nr nr (...) pochodziła z majątku osobistego A. Ł. (2), czy też kwota ta pochodziła częściowo z majątku osobistego pokrzywdzonego, a częściowo z majątku wspólnego małżonków, a także ile razy i z jakich środków lokata ta była odnawiana, a także na co przeznaczono zyski pochodzące z lokaty. Przy czym zgodnie przecież z art. 31 § 2 pkt 2 k.r.o. dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków stanowią majątek wspólny małżonków.

Przechodząc dalej wskazać należy, że przestępstwo przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. jest także przestępstwem kierunkowym, co oznacza, że zamiarem sprawcy (tu współmałżonka) jest włączenie cudzej rzeczy ruchomej tudzież prawa majątkowego (tu majątku osobistego drugiego małżonka, bądź też majątku wspólnego) do swego majątku odrębnego lub przejęcia go do swojej wyłącznej dyspozycji z towarzyszącym temu elementem chęci zatrzymania przedmiotu przestępstwa i traktowania go jak własnego ( animus rem sibi habendi). Słusznie wskazuje się, że pojęcie animus rem sibi habendi jest pojęciem zakresowo węższym od pojęcia animus lucri faciendi (zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej). Nie wystarczy tu zatem samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć tzw. animus rem sibi habendi, zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego lub prawa majątkowego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77). Jak wskazał tu w wyroku z dnia 18 października 2000 r., sygn. akt III KKN 200/98 Sąd Najwyższy, brak przestępności działania współwłaściciela rozporządzającego rzeczą stanowiącą przedmiot współwłasności bez zgody pozostałych współwłaścicieli mógłby zachodzić wtedy, gdyby działaniu temu nie towarzyszył zamiar włączenia przedmiotu współwłasności do swego majątku odrębnego lub przejęcia go do swojej wyłącznej dyspozycji (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2021 r., III KK 561/19). Dla podjęcia właściwego rozstrzygnięcia na gruncie przedmiotowej sprawy niezbędnym było tu zatem szczegółowe wyjaśnienie czym kierowała się oskarżona A. Ł. (1) przelewając dnia 9 maja 2022 r. całość środków pieniężnych znajdujących się na wspólnym koncie małżonków w łącznej kwocie 116 400 zł na swoje konto osobiste, do którego to jej mąż nie miał dostępu, a następnie konsekwentnie odmawiając mężowi wydania mu choć części tych środków, zatrzymując je do dnia dzisiejszego do swej wyłącznej dyspozycji.

W powyższym zakresie przypomnieć należy, że zamiar to określony proces zachodzący w psychice sprawcy, wyrażający się w świadomej woli zrealizowania przedmiotowych znamion czynu zabronionego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2019 r., IV KK 143/18). Jak wskazano już wyżej przy przestępstwie przywłaszczenia art. 284 § 1 k.k. niezbędne jest ustalenie, że sprawca działał z zamiarem tzw. animus rem sibi habendi, a to zamiarem władania rzeczą dla siebie. Wola sprawcy władania rzeczą dla siebie przejawia się zaś w czynnościach faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty i niezależny od woli innej osoby stan władztwa. O powyższym rozstrzyga stan woli sprawcy i jej uzewnętrznienie. Jak wskazuje się w orzecznictwie- przy ustalaniu zamiaru z jakim sprawca działa nie sposób jest zatem opierać się jedynie, czy też nawet w większości, na wyjaśnieniach samej oskarżonej, nie dokonując przy tym ich kompleksowej, krytycznej oceny w zestawieniu ze wszystkimi okolicznościami związanymi z konkretnym, popełnionym czynem. Dopiero taka kompleksowa ocena wszystkich okoliczności sprawy w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy, pozwala na wysunięcie poprawnych wniosków i ustalenie, czy w przedmiotowej sprawie do czynienia mamy z przestępstwem przywłaszczenia mienia z art. 284 § 1 k.k. Trudno tu bowiem, jak już wyżej wskazano, opierać się w tym zakresie jedynie na samych tylko wyjaśnieniach oskarżonej, która to wszak w ramach przysługującego jej prawa do obrony może w ramach składanych wyjaśnień prezentować taką wersję wydarzeń jaką to zgodnie z przyjętą linią obrony uzna za najbardziej korzystną dla siebie, to zaś rzeczą Sądu jest szczegółowa weryfikacja na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, prezentowanych przez oskarżoną oraz obronę twierdzeń.

Przechodząc zatem do zbadania prawidłowości ustalenia zamiaru z jakim działać miała w rzeczywistości oskarżona A. Ł. (1) zrywając, bez wiedzy i zgody męża, dnia 9 maja 2022 r. lokatę terminową nr (...), założoną dnia 14 kwietnia 2022 r. na 6 miesięcy, na kwotę 100 337,27 zł, na prowadzonym wspólnie dla małżonków w (...) Bank (...) S.A. rachunku bankowym, a następnie przelewając całość zgromadzonych na tym rachunku środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł na swoje osobiste konto, do którego A. Ł. (2) nie miał dostępu - wskazać trzeba w pierwszej kolejności na kontekst inkryminowanego zdarzenia, do którego to doszło zaledwie dwa dni po wyprowadzeniu się A. Ł. (2) ze wspólnego mieszkania małżonków i podjęcia przez strony decyzji o zakończeniu małżeństwa, jak również na narastające już wcześniej od pewnego czasu problemy w małżeństwie stron, w tym zwłaszcza rosnącą wzajemną nieufność małżonków w stosunku do siebie w kwestiach finansowych, a następnie także dalej przebieg i okoliczności towarzyszące samemu zdarzeniu z dnia 9 maja 2022 r. oraz wydarzenia, które nastąpiły już po nim. Mając zatem na uwadze wskazany wyżej kontekst rozpatrywanego zdarzenia niewątpliwym jest tu zatem, że podjęte przez oskarżoną A. Ł. (3) dnia 9 maja 2022 r. działania objęte były zamiarem nagłym (co jednocześnie nie wyklucza ustalenia, że działanie to zostało podjęte w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym), a to w wyniku silnych negatywnych emocji związanych z podjętą przez strony ledwo dwa dni wcześniej decyzją o rozwodzie, a co za tym idzie także związanym z tym przyszłym, nieuniknionym podziałem majątku wspólnego stron, które to emocje potęgowane były przez wcześniejszą, stopniowo narastającą wzajemną nieufność stron do siebie w kwestiach finansowych, gdzie to sama oskarżona wskazywała w swych wyjaśnieniach, że chciała rzekomo jedynie „ zabezpieczyć swoją przyszłość”, „ zabezpieczyć pieniądze przed roztrwonieniem” przez męża, w dalszych swych wyjaśnieniach zaprzeczając przy tym jednocześnie, by jej mąż wcześniej pieniądze trwonił, a odwołując się tu głównie w tym zakresie do względów moralno-etycznych podając, że mąż ją „ zostawił bez słowa wyjaśnienia”, „ zmienił się” jego stosunek do niej, „ miał kochankę”, „ nie wiem co on mógłby zrobić gdyby przejął pieniądze, a mógł to zrobić bo miał cały piątek do tego” - co już wskazuje na jeszcze inną, niż rzekomo deklarowana przez oskarżoną jedynie potrzeba zabezpieczenia zgromadzonych na wspólnym rachunku środków pieniężnych, motywację podjętych przez nią działań. Tym bardziej, że -jak ustalono- już wcześniej pomiędzy małżonkami od dłuższego czasu brak było zaufania w kwestiach finansowych, pokrzywdzony A. Ł. (2) w 2020 r. założył odrębny, osobisty rachunek bankowy, do którego oskarżona A. Ł. (1) nie miała dostępu, na który to, co przyznał sam pokrzywdzony, od tej pory wpływało jego wynagrodzenie, gdzie to na wspólne konto małżonków pokrzywdzony przelewał jedynie część uzyskiwanego wynagrodzenia, o czym oskarżona wiedziała. Jak wskazywała oskarżona- przez podjęte przez nią dnia 9 maja 2022r. działania „ czuje się bezpieczna w tej chwili, że ma jakieś pieniądze, że nie została z niczym” – przy czym w powyższym zakresie zauważyć należy, że powyższe wyjaśnienia oskarżonej stoją w oczywistej sprzeczności do ustalonego stanu faktycznego sprawy, gdzie - jak wynika z akt sprawy- to pokrzywdzony, nie oskarżona, wyprowadził się w maju 2022 r. ze wspólnie zajmowanego dotąd od lat mieszkania komunalnego do swojej matki, pozostawiając oskarżonej na dzień inkryminowanego zdarzenia swobodny dostęp nie tylko do wspólnego dotąd mieszkania wraz z wyposażeniem domu, jak również dostęp do wspólnego konta. To zaś oskarżona A. Ł. (1) dnia 9 maja 2022 r., jak wynika wprost z jej wyjaśnień, nie mając zaufania do męża w kwestiach finansowych i obawiając się podjęcia przez męża tożsamych działań na jej szkodę, dokonała przelewu na swoje osobiste konto, bez wiedzy i zgody męża, czemu nie przeczyła, całości zgromadzonych na wspólnym rachunku środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł. Pozbawiła tym działaniem pokrzywdzonego jakiegokolwiek dostępu do tych środków. Nie mając przy tym żadnej pewności, że pokrzywdzony poza zgromadzonymi na wspólnym koncie środkami pieniężnymi, dysponuje innymi jeszcze oszczędnościami i w jakiej ewentualnie wielkości, godząc się więc na ewentualne pozbawienie pokrzywdzonego jakichkolwiek środków do życia. Jak ustalono bowiem prócz ww. środków pieniężnych małżonkowie posiadali jeszcze inny majątek trwały, a to garaż, motocykle i samochody, które to, choć niewątpliwie stanowią pewną wymierną wartość pieniężną, to jednakże ich ewentualne szybkie zbycie i uzyskanie środków na bieżące wydatki przez pokrzywdzonego byłoby trudne, a przede wszystkim czasochłonne. W wyniku podjętych działań, zostawiając pokrzywdzonego, jak to sama ujęła oskarżona, praktycznie „z niczym”. Podkreślić nadto należy, że jak wskazywano już wyżej, a czemu nie przeczyła oskarżona w swych wyjaśnieniach, miała ona świadomość, że środki znajdujące się na wspólnym koncie pochodzą tak z ich majątku wspólnego, jak i z majątku osobistego każdego z nich. W tym majątku osobistego samej oskarżonej w postaci otrzymanego przez nią spadku, a także z otrzymanej wyłącznie przez pokrzywdzonego od matki darowizny. Nie wiedząc jednak przy tym dokładnie jaka to ostatecznie w wyniku przyszłych rozliczeń pomiędzy małżonkami i podziału majątku wspólnego kwota będzie jej ostatecznie należna. Przy czym środkami tymi jak wskazano już wyżej, niezależnie od tego czy pochodziły one wyłącznie z majątku osobistego jednego z małżonków, czy też zarówno z majątku wspólnego, jak i majątku osobistego każdego z małżonków, oskarżona nie miała prawa samowolnie, jednostronnie dysponować, a tym bardziej przelewać ich w całości na swoje osobiste konto do swej wyłącznej dyspozycji, pozbawiając tym współmałżonka do nich jakiegokolwiek dostępu.

W kontekście wyjaśnień oskarżonej w tym zakresie i dokonania przez nią swego rodzaju samowolnego, jednostronnego zabezpieczenia tych środków do czasu wszczęcia postepowania o podział majątku wspólnego pomiędzy małżonkami wskazać należy, że ani obowiązujące przepisu Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ani też Kodeksu cywilnego, czy też Kodeksu postepowania cywilnego, nie przewidują możliwości ustanowienia samowolnie przez jednego z małżonków swego rodzaju „ przymusowego depozytu” na środkach pieniężnych, wchodzących wedle jego twierdzeń w skład majątku wspólnego do czasu przeprowadzenia postepowania o podział majątku wspólnego, podobnie jak nie przewidują także swego rodzaju „ ustawowego prawa zastawu” na tych środkach.

Wręcz przeciwnie, zgodnie z art. 34 ¹ k.r.o.- każdy z małżonków jest co do zasady uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka, w myśl zaś art. 36 k.r.o. oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Przepisy regulujące zarząd majątkiem wspólnym mają charakter bezwzględnie obowiązujący ( ius cogens), co oznacza, że nie mogą one zostać zmienione przez małżonków. Poza przepisami regulującymi zarząd majątkiem wspólnym pozostaje oczywiście zarząd majątkami osobistymi małżonków (G. Jędrejek [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, Warszawa 2017, art. 36). Zgodnie zaś z art. 35 k.r.o.- w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Małżonkowie nie mogą zatem przez przesunięcia składników majątkowych doprowadzić do powstania faktycznej rozdzielności majątkowej.Za niedopuszczalną uznać należy czynności, których celem jest likwidacja majątku wspólnego małżonków. Małżonkowie mogą jednak choćby w drodze intercyzy wprowadzić rozdzielność majątkową czy też rozdzielność z wyrównaniem dorobków i w czasie trwania tego ustroju podzielić majątek wspólny. Zgodnie z art. 52 § 1 k.r.o. każdy z małżonków może także „ z ważnych powodów” żądać ustanowienia przez Sąd rozdzielności majątkowej. Zgodnie z aktualną ugruntowaną i dominującą linią orzeczniczą- za przesłankę „ważnych powodów” ustanowienia rozdzielności majątkowej może być uznana separacja faktyczna małżonków, która uniemożliwia im lub znacznie utrudnia współdziałanie w zarządzie ich majątkiem wspólnym (G. Jędrejek [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2019, art. 52). Zgodnie z 40 k.r.o. Sąd z ważnych powodów może także na żądanie jednego z małżonków pozbawić drugiego małżonka samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym, jak również może postanowić, że na dokonanie czynności wymagających obligatoryjnej zgody drugiego małżonka, zamiast zgody małżonka będzie potrzebne zezwolenie sądu.

Jak zaś wyżej już wskazano- oskarżona i pokrzywdzony pozostawali w związku małżeńskim od 1992 r. do momentu inkryminowanego zdarzenia, jak również jeszcze w czasie postępowania przez Sądem I instancji pomiędzy małżonkami istniała w tym okresie ustawowa wspólność małżeńska, która nie była w żaden sposób modyfikowana czy też znoszona. Żadne z małżonków w tym czasie, w tym zwłaszcza oskarżona A. Ł. (1), nie wystąpiło także o ewentualne ustanowienie, jeszcze przed rozwodem, rozdzielności majątkowej między małżonkami, o co zgodnie z art. 52 § 1 k.r.o. może wystąpić przecież do sądu każdy z małżonków z „ważnych powodów”, a co umożliwiło by ewentualne wszczęcie, jeszcze przed rozwodem, postępowania o podział majątku wspólnego i uzyskanie w tym postępowaniu w razie potrzeby stosownego zabezpieczenia swoich roszczeń . Na co jednak oskarżona się nie zdecydowała i to pomimo ponawianych przez pokrzywdzonego w stosunku do niej roszczeń o wydanie przejętych do wyłącznej dyspozycji środków pieniężnych, a następnie także wszczęciu postępowania karnego, decydując się tu na utrzymanie samowolnie dokonanego rzekomego „ zabezpieczenia” owych środków na swoim osobistym rachunku bankowym. Pozbawiając pokrzywdzonego jakiegokolwiek dostępu do tych środków, który to stan utrzymuje się do dnia dzisiejszego, co niewątpliwie ma bardzo istotne znaczenie w kontekście zweryfikowania wyjaśnień oskarżonej o braku istnienia po jej stronie zamiaru przywłaszczenia tychże środków pieniężnych.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonej podkreślić dalej należy także, że zgodnie z art. 43 § 1 k.r.o. jako zasadę przyjęto równość udziałów małżonków w majątku wspólnym. Zasada ta obowiązuje niezależnie od przyczyn ustania wspólności majątkowej. Po ustaniu wspólności majątkowej przedmioty objęte bezudziałową wspólnością majątkową stają się współwłasnością w częściach ułamkowych byłych małżonków i co do zasady są równe. Określenie nierównych udziałów w majątku wspólnym ma zaś charakter wyjątkowy i bezwzględnie wymaga orzeczenia Sądu, które ma charakter konstytutywny. Jedynie w skrajnych wypadkach w wyniku orzeczenia o nierównych udziałach może dojść do pozbawienia małżonka całego udziału w majątku wspólnym (B. Kubica [w:] Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komentarz, wyd. II, red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2025, art. 43; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 1968 r., III CRN 100/68). Jak zaznaczano zaś już wyżej, w niniejszej sprawie oskarżona dnia 9 maja 2022 r. dokonała bez wiedzy i zgody drugiego małżonka, przelewu na swoje osobiste konto nie połowy, czy też pewnego procenta znajdujących się na wspólnym koncie środków pieniężnych, lecz całości znajdujących się tam środków. Przy czym zaznaczyć tu należy, że wiedza o tym, że udziały w majątku wspólnym małżonków, co do zasady, są równe – jest wiedzą powszechnie dostępną każdemu przeciętnemu człowiekowi, tym bardziej osobie o średnim wykształceniu, co czyni tłumaczenia oskarżonej o potrzebie dokonania rzekomego zabezpieczenia swojego przyszłego udziału w majątku wspólnym do czasu dokonania podziału majątku, poprzez zajęcie całości zgromadzonych na wspólnym koncie małżonków środków pieniężnych, nielogicznymi i sprzecznymi z doświadczeniem życiowym. Swoim działaniem oskarżona w rzeczywistości bowiem dokonała tu w zasadzie samodzielnego, jednostronnego podziału tych środków, wbrew wyraźnemu zakazowi podziału majątku wspólnego w czasie trwania wspólności ustawowej z art. 35 k.r.o., przejmując do wyłącznej dyspozycji całość zgromadzonych na wspólnym rachunku środków pieniężnych, których to następnie oskarżona odmówiła wydania, choćby w części, pokrzywdzonemu A. Ł. (2). Przejęła całość tych środków do swojej wyłącznej dyspozycji z dniem 9 maja 2022 r., a stan ten trwa do dnia dzisiejszego, a więc już przez ponad 3 lata. Zaznaczyć nadto należy, że wbrew odmiennym twierdzeniom oskarżonej, dokonała ona także samowolnego rozporządzenia przynajmniej częścią ze spornej kwoty łącznie 116 400 zł. Jak ustalono bowiem- saldo na rachunku bankowym, na który to A. Ł. (1) dokonała przelewu ww. kwoty, za okres od 14.03. do 17.03.2025 r. wynosiło 108 377,39 zł - co stanowi 8 022,61 zł różnicy pomiędzy stanem pierwotnym. Wobec czego za nieuprawnione uznać należy tu twierdzenia Sądu Rejonowego, że oskarżona nie rozporządziła w ogóle mieniem należącym, rzekomo w całości wedle jej twierdzeń, do wspólności majątkowej małżeńskiej. Podobnie odnieść należy się do twierdzeń Sądu o niewyrządzeniu współmałżonkowi działaniem oskarżonej żadnej szkody. Szkoda to wszak uszczerbek poniesiony przez pokrzywdzonego w dobrach prawnie chronionych lub też interesach. Przy czym szkoda majątkowa obejmuje zarówno rzeczywistą stratę w majątku pokrzywdzonego ( damnum emergens), czyli pomniejszenie strony czynnej majątku wskutek zmniejszenia się aktywów lub zwiększenia pasywów, jak i utratę spodziewanych korzyści ( lucrum cessans), które pokrzywdzony mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (D. Gruszecka [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 46). To jest korzyści, które pokrzywdzony mógłby osiągnąć gdyby nie został działaniem oskarżonej pozbawiony możliwości rozporządzania przejętymi przez nią do wyłącznej dyspozycji środkami pieniężnymi, w postaci choćby odsetek z kolejnych lokat terminowych.

Konfrontując tu zatem wyjaśnienia oskarżonej A. Ł. (1) z pozostałym zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym dojść należy do jednoznacznego wniosku, że obecne tłumaczenia oskarżonej, jakoby nie działała ona z zamiarem przywłaszczenia składników majątkowych w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł, nie wytrzymują konfrontacji z pozostałym zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, jawią się jako całkowicie nielogiczne i nieprzekonujące, a co za tym idzie uznać należało je jedynie za wyraz przyjętej przez oskarżoną linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za zarzucone jej przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uwzględnienia zarzutu oskarżyciela publicznego oraz z uwagi na treść art.454 §1 k.p.k. (reguła ne peius) uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołowie.

3.2.

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona nie działała z zamiarem przywłaszczenia mienia, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżona wiedziała, że środki pieniężne przelane przez nią na własny rachunek bankowy pochodzą z darowizny przeznaczonej wyłącznie dla pokrzywdzonego, a mimo to świadomie i wbrew jego woli włączyła je do swojego majątku, a jej działanie uniemożliwiło pokrzywdzonemu dysponowanie tym mieniem przez długi okres, w tym do dnia wniesienia niniejszej apelacji;

3.  błąd w subsumcji (art. 438 pkt 1 k.p.k.), polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że czyn oskarżonej nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., mimo że jej działania miały charakter świadomego, bezprawnego przywłaszczenia cudzego mienia z zamiarem jego zatrzymania dla siebie, co spełnia ustawowe znamiona czynu zabronionego;

4.  obraza przepisów prawa postępowania, co miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego i dokonanie jej w sposób wybiórczy, w tym w szczególności:



zeznań pokrzywdzonego co do charakteru i celu darowizny;



okoliczności świadczących o tym, że oskarżona nie tylko była świadoma źródła środków, ale też ich przeznaczenia i intencji darczyńcy;



faktu, że oskarżona odmówiła zwrotu środków i uznała je za swoją wyłączną własność,



pominięcia okroczności, iż wobec rzekomej potrzeby zabezpieczenia swojego bytu, oskarżona nie pobrała ze wspólnego konta jedynie części środków,



faktu, iż jakkolwiek łagodzącym czynnikiem powinien być rzekomy, błędny brak świadomości oskarżonej, iż środki pieniężne wchodzą w skład majątku wspólnego (brak znaczenia dla ustawowych znamion przestępstwa),



pominięcie istotnych okoliczności sprawy, w szczególności faktu, iż oskarżona wymieniła zamki we wspólnej nieruchomości stron, a także faktu zabrania pojazdu z parkingu pracodawcy pokrzywdzonego.

Alternatywnie, w przypadku nie podzielenia przez Sąd II instancji argumentacji skarżącego w zakresie wskazanym w pkt 1, 2 i 3, z daleko idącej ostrożności procesowej skarżący zarzucił nadto naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 284 § 1 k.k., poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że niniejszym stanie faktycznym nie doszło do wypełnienia znamion czynu zabronionego, co zupełnie nie koreluje ze stanem faktycznym sprawy oraz uznanie za okoliczność łagodzącą rzekomego przekonania oskarżonej, iż środki pieniężne należały do majątku wspólnego małżonków, podczas gdy środki pieniężne objęte wspólnością majątkową mogą być przedmiotem przywłaszczenia — co jest zgodne z jednolitą linią orzeczniczą sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, w tym m.in.: wyrokiem SA w Warszawie z 16.04.2019 r., II AKa 1/19; wyrokiem SN z 06.06.2018 r., IV KK 201/18; wyrokiem SA w Lublinie z 20.02.2019 r., II AKa 1/19).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. Ł. (2) zasługiwały na częściowe uwzględnienie.

Nie powielając w tym miejscu zaprezentowanej już szerzej w pkt 3.1. argumentacji, która to odnosi się także do sformułowanych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzutów, podkreślić należy, że bez większego znaczenia dla możliwości przypisania oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie zarzuconego jej przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. ma kwestia ustalenia tego czy i w jakim zakresie wskazana w zarzucie kwota 116 400 zł (na którą to składała się kwota 100 337,27 zł pochodząca z zerwanej przez oskarżoną lokaty oraz pozostała kwota znajdująca się w momencie inkryminowanego zdarzenia na wspólnym koncie małżonków) stanowiła majątek wspólny małżonków, a w jakim to stopniu stanowiła ona majątek osobisty pokrzywdzonego A. Ł. (2). Przedmiotem przestępstwa przywłaszczenia z art. 284 § 1 k.k. bezsprzecznie może być bowiem w przypadku gdy jego sprawcą jest jeden ze współmałżonków, a osobą pokrzywdzoną drugi małżonek, tak mienie wchodzące w skład majątku osobistego drugiego współmałżonka, jak też mienie stanowiące wspólną własność małżonków. Choć niewątpliwie dokonanie tu szczegółowych ustaleń w tym zakresie może mieć później ewentualne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, a także wymiaru orzeczonej jej kary, to jednakże na obecnym etapie postępowania nie sposób jest tu czynić w tym zakresie jednoznacznych i niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych, a to przede wszystkim z uwagi na brak w materiale dowodowym sprawy szczegółowej historii rachunku bankowego małżonków, w tym zaś przede wszystkim za okres od stycznia 2019 r. do dnia 9 maja 2022 r., a co za tym idzie brak możliwości niebudzącego wątpliwości ustalenia pochodzenia całości środków znajdujących się na zerwanej przez oskarżoną dnia 9 maja 2022 r. lokacie i zweryfikowania w tym zakresie twierdzeń pokrzywdzonego w oparciu o materiał obiektywny. Mając tu przy tym na uwadze, że już wskazane wyżej uchybienia prowadzić musiały do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, z uwagi na wskazany w przepisie art. 454 § 1 k.p.k. (reguła ne peius), a to zakaz skazywania oskarżonych w sytuacji uniewinnienia ich w I instancji, czynienie dalszych, bardziej szczegółowych ustaleń w tym zakresie przez Sąd Odwoławczy na tym etapie postępowania byłoby zdecydowanie przedwczesne i w sposób oczywisty niecelowe.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uwzględnienia zarzutu oskarżyciela publicznego oraz częściowego podzielenia zarzutów pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego A. Ł. (2), a także z uwagi na treść art. 454 §1 k.p.k.(reguła ne peius) uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołowie

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołowie.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Obowiązujący zakaz skazywania oskarżonych w sytuacji uniewinnienia ich w I instancji, wyrażony w przepisie art. 454 § 1 k.p.k. (reguła ne peius), warunkował konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Stwierdzone i omówione wyżej naruszenia winny zostać konwalidowane w ponownym postępowaniu pierwszoinstancyjnym, w ramach którego Sąd meriti ukształtuje swoje przekonanie z należytym uwzględnieniem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, przemawiających w ocenie Sądu Okręgowego za bezzasadnością braku uznania winy i sprawstwa oskarżonej A. Ł. (1) co do zarzuconego jej przestępstwa przywłaszczenia mienia z art. 284 § 1 k.k. mającego polegać na tym, że w dniu 9 maja 2022 r. w W., dokonała przywłaszczenia składników majątkowych w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 116 400 zł, a następnie rozdysponowała je według własnej woli, bez zgody współmałżonka, czym działała na szkodę współmałżonka A. Ł. (2). Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację oraz wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i zasady prawidłowego rozumowania, Sąd meriti winien wyciągnąć prawidłowe wnioski i uzasadnić swoje stanowisko zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. W szczególności uwzględniając zaś uwagi poczynione w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia, odnoszące się do potrzeby przeprowadzenia ponownej, szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonej A. Ł. (1) w kontekście całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza w zakresie ustaleń dotyczących rzeczywistego zamiaru, z jakim miała działać oskarżona dnia 9 maja 2022 r. dokonując zerwania lokaty nr (...) na prowadzonym wspólnie z mężem A. Ł. (2) rachunku bankowym i przelewając następnie całą posiadaną na tym wspólnym rachunku bankowym małżonków kwotę 116 400 zł na swój osobisty rachunek bankowy, do którego jej mąż A. Ł. (2) nie miał dostępu, pozbawiając tym samym swojego małżonka całkowicie możliwości jakiegokolwiek dysponowania tymi środkami do dnia dzisiejszego. Sąd winien przy tym mieć na względzie, że stan ten utrzymuje się od dnia 9 maja 2022 r. do chwili obecnej, gdzie to wyłącznym dysponentem tych środków pozostaje od ponad 3 lat oskarżona A. Ł. (1) oraz fakt, że pomimo upływu tak znacznego okresu czasu oskarżona – wbrew swej narracji co do powodów swojego działania – nie złożyła wniosku do sądu o podział majątku wspólnego.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSO Dorota Nowińska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonej A. Ł. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego A. Ł. (2).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonej A. Ł. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana