Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 899/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, V Wydział Karny, z dnia 13 marca 2023 roku, wydany w sprawie o sygn. akt V K 1051/20, w sprawie T. M. oskarżonego o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 2 k.k.s. w zb. z art. 76 § 2 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

__

_____________

__________________________________________

_________

_________

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

_____________________________________

________

________

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

____________

________________________

__________________________________________________

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

___________

________________________

__________________________________________________

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 44 § 1-7 k.k.s. – poprzez ich niezastosowanie i zaniechanie zbadania z urzędu dat rozpoczęcia i zakończenia biegu terminu przedawnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, a w konsekwencji zaniechanie zbadania, czy jego karalność nie uległa przedawnieniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że wyrok Sądu Rejonowego ulec musiał korekcie, ale nie z powodów wymienionych w apelacji obrońcy oskarżonego. Dotyczy to zastosowania art. 4 § 1 k.k. i przyjęcia innego przepisu jako podstawy wymiaru kary. Nie wpływa to jednak w żaden sposób na zastosowaną względem oskarżonego karę.

Przechodząc do rozpoznania zarzutu stwierdzić trzeba, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Jeśli Sąd I instancji nie dokonywał żadnych wywodów na temat możliwości przedawnienia czynu zarzucanego oskarżonemu to w istocie było tak dlatego, iż takich wątpliwości nie powziął. Zwrócić należy uwagę i na to, że obrońca artykułuje ów zarzut jako pierwszy, lecz w uzasadnieniu środka odwoławczego nie odnosi się do niego w ogóle, co czyni jego intencje mało czytelnymi. Abstrahując już od tego zważyć trzeba, iż w sprawie nie nastąpiło przedawnienie. Czyn zarzucany oskarżonemu zagrożony jest taką karą o której mowa w treści art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. Karalność przestępstwa ustaje przeto jeśli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5. Zgodnie z § 5 art. 44 k.k.s. jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego czynu ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. Należy wskazać w tym miejscu, że wszczęcie postępowania in personam w sprawach o przestępstwa skarbowe następuje – zgodnie z art. 71 § 1 k.p.k. oraz art. 313 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. – z chwilą wydania postanowienia o przedstawieniu osobie zarzutów, ogłoszenia go niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchania go, chyba że nie jest to możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju lub też, gdy bez wydania takiego postanowienia postawiono określonej osobie zarzut i przystąpiono do jej przesłuchania w charakterze podejrzanego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt V KK 145/13, KZS 2014/6/68). W przedmiotowej sprawie nadto oskarżonemu zarzucono zachowanie w warunkach czynu ciągłego. Konstrukcja ta ma wpływ na czas popełnienia czynu zabronionego i wszelkie konsekwencje z tego płynące, a więc i przedawnienie, które liczyć się będzie od zakończenia ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły. Skoro zatem czyn zarzucany oskarżonemu dotyczy czynu ciągłego popełnionego w okresie od 1 lipca 2014 r. do 25 stycznia 2016 r. to okres przedawnienia liczyć należy od ostatniego zachowania, a więc od 25 stycznia 2016 r. Przeciwko sprawcy wszczęto postępowanie w dniu 15 września 2020 r., a więc termin przedawnienia jeszcze nie upłynął. Oczywiście w grę wchodzi tutaj także art. 44 § 3 k.k.s., który stanowi, iż bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. T. M. jest bowiem oskarżony o przestępstwo o takim charakterze. Należy mieć również na względzie przepisy ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Od dnia 22 czerwca 2021 r. wszedł w życie przepis art. 15zzr ¹, który stanowi, iż w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu (...)19, oraz w okresie 6 miesięcy po ich odwołaniu nie biegnie przedawnienie karalności czynu oraz przedawnienie wykonania kary w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe (ustęp 1). Dodatkowo ustęp drugi wskazuje, iż okresy, o których mowa w ust. 1, liczy się od dnia 14 marca 2020 r. – w przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, oraz od dnia 20 marca 2020 r. – w przypadku stanu epidemii. Z dniem 1 lipca 2023 r. został odwołany stan zagrożenia epidemicznego. Przepisy te zostały uchylone z dniem 1 października 2023 r., lecz przy liczeniu terminu przedawnienia muszą być brane pod uwagę. W końcu nie zachodzi względem oskarżonego przesłanka z art. 44 § 2 k.k.s. Zgodnie z tym przepisem karalność przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej ustaje także wówczas, gdy nastąpiło przedawnienie tej należności. Należność publicznoprawna to – zgodnie z art.53 § 26 k.k.s. –miedzy innymi należność z tytułu podatku. Instytucje przedawnienia zobowiązania podatkowego normuje zaś art. 70-71 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Zgodnie z art.70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Początkiem biegu terminu przedawnienia jest więc pierwszy dzień roku następującego po roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Zgodnie jednak z art.70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. W myśl art. 70c Ordynacji podatkowej organ podatkowy właściwy w sprawie zobowiązania podatkowego, z którego niewykonaniem wiąże się podejrzenie popełnienia przestępstwa skarbowego, zawiadamia podatnika o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w przypadku, o którym mowa w art. 70 § 6 pkt 1., najpóźniej z upływem terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1. W przedmiotowej sprawie postępowanie karne skarbowe zostało wszczęte postanowieniem o wszczęciu dochodzenia z dnia 20 października 2019 r. – a więc przed upływem terminu przedawnienia należności publicznoprawnych objętych niniejszym postępowaniem – stąd też z tym dniem bieg terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych objętych niniejszym postępowaniem uległ zawieszeniu. O zawieszeniu biegu terminu przedawnienia podatnik został powiadomiony poprzez pełnomocnika (k. 136).

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

z ostrożności – zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary orzeczonej zaskarżonym wyrokiem;

utrzymanie w mocy zaskarżonego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania oraz kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji;

ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia;

nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego i niewymierzanie oskarżonemu opłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie. Jedynie punkt 5 wniosku obrońcy znalazł miejsce w wyroku Sądu Okręgowego.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił również naruszenie:

przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. – poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że przesłuchanie w charakterze świadka S. P. z uwagi na brak danych umożliwiających wezwanie powyższej osoby jest niemożliwe, a także z uwagi na zaniechanie inicjatywy dowodowej z urzędu, podczas, gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś jego przeprowadzanie mogło wykluczyć winę oskarżonego;

przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. – poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że przesłuchanie Z. P. oraz przedstawicieli gospodarstw rolnych byłoby nieprzydatne do stwierdzenia istotnej dla rozstrzygnięcia okoliczności związanej z zastosowaniem preferencyjnej stawki VAT, podczas gdy dowód ten pozwoliłby na uzyskanie informacji na temat przyczyn i podstaw zastosowanych stawek podatku VAT od obrotu pomiędzy przedsiębiorcami (...) R..eu (...) oraz (...).cz.s.r.o. w obrocie pomiędzy tymi podmiotami a przedsiębiorstwami prowadzonymi przez oskarżonego;

przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. w zw. z art. 386 k.p.k. – poprzez ich niezastosowanie i nierozpoznanie wniosku dowodowego wyrażonego w piśmie obrońcy z urzędu oskarżonego z 18 lipca 2022 r., podczas gdy dokumentacja załączona do ww. pisma wykazuje objęte postępowaniem podatkowym rzeczywiste kontakty handlowe, oskarżonego w ramach prowadzonych przez niego przedsiębiorstw, z odbiorcami towarów, na które wystawiano rzetelne faktury VAT;

przepisu prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. – poprzez ich niezastosowanie i rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz przyjęcie umyślności jego działania, podczas gdy materiał dowodowy wnioskowany przez oskarżonego i obrońcę z urzędu, nieuwzględniony przez Sąd I instancji, pozwoliłby na ustalenie okoliczności przeciwnych do przyjętych przez Sąd;

przepisów art. 56 § 2 k.k.s., art. 76 § 2 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s., art. 7 § 1 k.k.s, art. 6 § 2 k.k.s. a także art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 386 k.p.k. mające wpływ na treść orzeczenia poprzez ich błędne zastosowanie i nierozpoznanie istoty czynu, zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia oraz zachowań i dokumentów mających składać się na ów czyn;

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie z pominięciem wskazań wynikających z doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przez dowolne wnioskowanie o umyślnym działaniu oskarżonego

- a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony umyślnie dopuścił się czynu, zarzuconego mu w akcie oskarżenia, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena dowodów i poczynienie na ich podstawie poprawnych ustaleń faktycznych winny prowadzić do wniosku przeciwnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty są chybione.

Ad 1.

Art. 167 k.p.k. zaś określa wyłącznie normę kompetencyjną do przeprowadzenia przez sąd w toku procesu dowodów. Sąd I instancji dążył do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy. Wskazać należy, że Sąd Orzekający nie narusza przepisu art. 167 k.p.k. wtedy, gdy nie podejmuje z urzędu inicjatywy dowodowej, uznając zebrany w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do sprawiedliwego wyrokowania ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt II K 466/18, LEX nr 2616213). Sąd Rejonowy podjął próby wezwania świadka i ustalenia jego adresu, bezskutecznie. Podstawę oddalenia tego wniosku dowodowego stanowił zaś art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. a nie art. 170 § 1 pkt 2 i 3 k.p.k. Obrońca ani oskarżony nie podali adresu świadka, zaś Sąd Rejonowy czynił starania o ustalenie danych adresowych, które zakończyły się niepowodzeniem. Trafnie zatem oddalono ów wniosek dowodowy.

Ad 2.

Art. 170 § 1 k.p.k. statuuje zamknięty katalog okoliczności przemawiających za oddaleniem wniosku dowodowego. Są one taksatywnie wskazane w tym przepisie, zaś rozszerzanie ich katalogu czy jakakolwiek rozszerzająca interpretacja jest niedopuszczalna. Zakaz antycypacji oznacza więc w istocie niedopuszczalność oceny dowodu przed jego przeprowadzeniem. Sąd I instancji ocenił i uargumentował oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego, podając przyczyny takiego a nie innego rozstrzygnięcia. Zauważyć trzeba, że Sąd ma obowiązek przeprowadzenia dowodów w takim zakresie jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. O dopuszczeniu określonego dowodu nie decyduje subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istotności dowodu, ale obiektywne i weryfikowalne przekonanie organu, iż dowód ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2015 r., sygn. akt SNO 44/15, LEX numer 1771721). Sąd I instancji podał powody dla których nie uwzględnił wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka Z. P.. Dowód taki jest bowiem nieistotny dla stwierdzenia okoliczności związanej z zastosowaniem preferencyjnej stawki VAT. Wyjaśnienie okoliczności jakich domaga się apelujący jest za to możliwe na podstawie pełnego materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji.

Ad 3.

Myli się obrońca twierdząc, że Sąd I instancji nie rozpoznał wniosku dowodowego zawartego w jego piśmie z dnia 18 lipca 2022 r. Sąd bowiem na rozprawie w dniu 27 lutego 2023 r. postanowił, na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., uznać za ujawnione dowody zawnioskowane w akcie oskarżenia do ujawnienia na rozprawie oraz dokumenty przedłożone przez strony w toku postępowania. Obrońca sam zresztą zauważa w uzasadnieniu apelacji, iż Sąd Rejonowy odniósł się w uzasadnieniu wyroku do tej kwestii. Czym innym jest zaś włączenie dowodu do postępowania, a czym innym jego ocena. Wniosek zaś o przesłuchanie przedstawicieli gospodarstw rolnych został przez Sąd Rejonowy rozpatrzony odmownie, a nie pozostawał nierozpoznany (k. 910v.).

Ad 4.

Zasada in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być: całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2013 r., sygn. II AKa 152/13, LEX nr 1372310). Zastosowanie zatem art. 5 § 2 k.p.k. wchodzi w grę dopiero wówczas, gdy wątpliwości powzięte przez organ procesowy co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo podjęcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni przepisów prawa. Natomiast nie są miarodajne wątpliwości w tej mierze podnoszone przez strony czy obrońcę. Dlatego dla oceny, czy został naruszony zakaz wynikający z art. 5 § 2 k.p.k., nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale wyłącznie to, czy Sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości jej usunięcia rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo też czy w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. akt IV KK 235/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2532). Skoro zatem Sąd Rejonowy nie powziął żadnych wątpliwości to zarzut skarżącego jest bezprzedmiotowy. Sąd Orzekający każdorazowo uzasadniał oddalenie wniosków dowodowych bądź wypowiadał się w uzasadnieniu wyroku dlaczego uznał dany dowód za niewiarygodny. Obrońca zaś forsuje stanowisko jakoby dowody, których przeprowadzenia się domagał dałyby odmienny wydźwięk. Jest to postawa błędna albowiem dowody te nie były przydatne dla wyrokowania.

Ad 5.

Sąd Rejonowy wskazał na czym oparł się wydając wyrok, jakie dowody uznał za wiarygodne, a którym tego przymiotu odmówił. Obszernie odniósł się także do wyjaśnień oskarżonego. Wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnił również organ orzekający na czym polegało przestępstwo popełnione przez oskarżonego, przy czym opierał się tutaj i na zeznaniach świadków i na zgromadzonej dokumentacji, w tym protokołu kontroli podatkowej. Z materiału dowodowego jasno wynika to, że oskarżony podawał nieprawdę w składanych deklaracjach VAT-7. Zaniżał on obrót w wyniku niewykazania całej sprzedaży w rejestrze VAT w zestawieniu z rejestrem VAT zakupu, a więc poprzez brak faktur sprzedaży dla faktur zakupu. Nierzetelnie prowadził księgi poprzez niewykazanie całego zakupu w rejestrze VAT, a więc brak było faktur zakupu dla faktur sprzedaży, szczegółowo opisanych w akcie oskarżenia. Stosował oskarżony także nieprawidłową stawkę podatku w wysokości 8%, 5% i 0% przez co zaniżył podatek należny. Zaniżył oskarżony także i obrót wynikający z prowadzonych nierzetelnie faktur VAT, w których nie ujęto faktury VAT dokumentujących sprzedaż, o numerze 13/11/2015 z dnia 20 listopada 2015 r. Nie skorygował również oskarżony kwot podatku w związku z nieuregulowaniem należności wynikających z faktur wyszczególnionych w opisie czynu, dla których upłynął termin płatności określony w umowie lub na fakturze. Zawyżył także oskarżony podatek naliczony przy niektórych fakturach, które nie są powiązane ze sprzedażą opodatkowaną. Nie było konieczności aby Sąd wypowiadał się co do każdej faktury osobno, wszak materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że wymienione dokumenty nie odzwierciedlają tego co w istocie oskarżony dokonywał, a jego działania były nierzetelne i wyczerpały znamiona zarzucanego mu czynu.

Ad 6.

Podkreślić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). Sąd Rejonowy dokonał poprawnej oceny dowodów i ocenił je we wzajemnej konfrontacji. Nadto organ ten wskazał w uzasadnieniu wyroku jakim dowodom przyznał wiarę, a jakim tego przymiotu odmówił i dlaczego. Na podstawie tej analizy dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Wszystko to pozwoliło mu na wyciagnięcie konstatacji o wypełnieniu przez oskarżoną znamion zarzucanego mu czynu.

Nie ma także mowy o naruszeniu art. 410 k.p.k. Naruszenie tego przepisu następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 1979 r., sygn. akt III KR196/79, LEX nr 17185). Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k.

Nie sposób zasadnie perorować o naruszeniu art. 4 k.p.k. Przepis ten ustanawia obowiązek badania oraz uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Istotą zasady obiektywizmu jest nakaz bezstronności w traktowaniu przez organy procesowe stron i innych uczestników postępowania, jak również zakaz kierunkowego nastawienia do sprawy. Bezstronność to kierowanie się przez sędziego obiektywizmem, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy żadnemu z uczestników postępowania, w trakcie zarówno toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania. Traktuje on zatem uczestników postępowania równorzędnie (bezstronność subiektywna). Bezstronność obiektywna natomiast to działanie sędziego wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem. Elementem zasady obiektywizmu jest też zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy, dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku lub oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Ale ocena materiału dowodowego z daniem wiary jednym z dowodów, nie stanowi naruszenia tej zasady ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2021 r., sygn. akt II AKa 6/20, Legalis numer 2640062). W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z naruszeniem owej zasady, Sąd Okręgowy bowiem traktował strony postępowania bezstronnie, analiza akt sprawy nie wskazuje także na kierunkowe nastawienie do sprawy. Wszystkie dowody bowiem zostały ocenione z należytą uwagą, w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym. Tyczy się to również wyjaśnień oskarżonego. Zarzut naruszenia zasady obiektywizmu, jako naczelnej zasady procesu karnego, może zostać uznany za słuszny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 334/18, LEX numer 2699140). Wprawdzie apelujący wskazał naruszenie zasady obiektywizmu obok naruszenia innych przepisów postępowania, to jednak analiza przedmiotowej sprawy nie doprowadziła do konstatacji o tym, iż nastąpiło naruszenie owych przepisów. Nie można zatem mówić skutecznie o naruszeniu zasady obiektywizmu.

Umyślne działanie oskarżonego wynika wprost z materiału dowodowego. Oskarżony posiadał doświadczenie zawodowe, wszak najpierw pełnił funkcję prokurenta samoistnego spółki a następnie Prezesa. Spółka nie dysponowała powierzchniami magazynowymi, które pozwalałaby na przechowywanie towaru. Wiedział oskarżony doskonale o ciążących na nim obowiązkach wynikających z zakupu i obowiązku rzetelnego dokumentowania transakcji, a jednak nie wywiązywał się z tego w sposób należyty. Miał świadomość, że musi spełniać określone warunki, by skorzystać z preferencyjnych stawek VAT, czego w żaden sposób nie weryfikował. Skoro oskarżony twierdził, że nie zna się na tych kwestiach to po co zajmował się całym procederem. Brak wiedzy w danym przedmiocie nie może być usprawiedliwieniem zwłaszcza, że sytuacje powtarzały się, a oskarżony nie dążył do weryfikacji nieprawidłowości. Jednocześnie, co warte zauważenia, oskarżony nie kwestionował decyzji organu podatkowego o określeniu zobowiązania, nie skarżył jej. Wszystko to świadczy o sprawstwie i winie oskarżonego.

Nie ma także mowy o zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych. Wynikać on może z niepełności postępowania lub nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów. Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 lutego 2018 r., sygn. akt II AKa 223/17, LEX numer 2487673). Sąd Rejonowy wymienił dowody, które przemawiały za sprawstwem i winą oskarżonego, przy czym w pełni i wyczerpująco odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego i wyjaśnił przyczyny dlaczego poszczególnym dowodom dał wiarę, a innym tego waloru odmówił. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający wynikają logicznie z przeprowadzonych dowodów.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

z ostrożności – zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary orzeczonej zaskarżonym wyrokiem;

utrzymanie w mocy zaskarżonego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania oraz kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji;

ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia;

nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego i niewymierzanie oskarżonemu opłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie. Jedynie punkt 5 wniosku obrońcy znalazł miejsce w wyroku Sądu Okręgowego.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego zarzucił także, z daleko idącej ostrożności procesowej, rażącą lub zwykłą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest trafny. Ingerencja Sądu Odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną w pierwszej instancji, a karą, którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca i nie może sprowadzać się do różnic niewielkich, nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normą art. 438 pkt 4 k.p.k., z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca – a więc nie każda – niewspółmierność kary. Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. „rażąca niewspółmierność kary”. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Istotnymi wyznacznikami tego, czy dana kara jest sprawiedliwa, jest to, czy została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Ponadto winna ona uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Istotnymi wyznacznikami tego, czy dana kara jest sprawiedliwa, jest to, czy została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Ponadto winna ona uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Rejonowy wymierzył T. M. karę 350 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 150 złotych. Zważywszy na stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego nie sposób uznać, że jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa.

Podkreślić też należy, że w przyjętym przez k.ks. systemie wymiar grzywny następuje w dwóch etapach. Najpierw sąd określa liczbę stawek dziennych grzywny, kierując się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 12 i 13 k.k.s., to znaczy oceną stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy oraz potrzebami w zakresie indywidualnoprewencyjnego i ogólnoprewencyjnego oddziaływania kary, przy czym powinien uwzględnić okoliczności wskazane w art. 13 § 1 k.k.s. W drugim etapie procesu orzekania sąd ustala wysokość jednej stawki dziennej grzywny, zgodnie ze wskazaniami określonymi w art. 23 § 3 k.k.s. Ustalając wysokość stawki, sąd ma zatem obowiązek uwzględnić dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Na tym etapie sąd musi brać pod uwagę okoliczności dotyczące danego sprawcy, obrazujące jego indywidualne i aktualne zdolności płatnicze, uwzględniając wymienione w art. 23 § 3 k.k.s. okoliczności.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wyprowadzić wniosek, że Sąd Rejonowy właściwie ocenił okoliczności mające wpływ na wymiar jednej stawki dziennej grzywny orzeczonej wobec oskarżonego. Zważyć też należy, iż Sąd meriti poza okolicznościami, mającymi wpływ na jej wymiar, a określonymi w art. 23 § 3 k.k.s. (dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe), zobligowany był uwzględnić także między innymi wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej, z którego to obowiązku się wywiązał. Kara wymierzona przez Sąd Rejonowy uwzględnia zatem i sytuację majątkową sprawcy, okoliczności łagodzące, jak również stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa.

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, orzeczona przez Sąd I instancji wobec oskarżonego kara grzywny nie zawiera cechy niewspółmiernej surowości, nie jest też niesprawiedliwa. Sąd I instancji w sposób czytelny wskazał, jakie przesłanki legły u podstaw rozstrzygnięcia o wysokości orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny. Przeanalizował i ocenił całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności (obciążających, łagodzących), zaś swoje stanowisko oraz argumentację towarzyszącą mu przy ferowaniu wyżej wymienionego rozstrzygnięcia przedstawił następnie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Wymiar orzeczonej kary nie pozostaje w sprzeczności z dyrektywami, o jakich stanowi art. 12 § 2 k.k.s. i art. 13 § 1 k.k.s. Mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, w należytym stopniu uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku postępowania karnego, i to zarówno te odnoszące się do czynu popełnionego przez oskarżonego, jak również osoby T. M.. Ukształtowana wobec oskarżonego represja karna stwarza realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do oskarżonego i nie nosi cech nadmiernej dolegliwości. Wymierzona oskarżonemu kara stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu represję karną za popełniony delikt skarbowy i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze, jak i wychowawcze zostaną zrealizowane. Poza tym kara w określonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

z ostrożności – zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary orzeczonej zaskarżonym wyrokiem;

utrzymanie w mocy zaskarżonego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania oraz kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji;

ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia;

nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego i niewymierzanie oskarżonemu opłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie. Jedynie punkt 5 wniosku obrońcy znalazł miejsce w wyroku Sądu Okręgowego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

______________________________________________________________________________

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

___________________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

_____________________________________________________________________________________

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach zmiany

Należało zmienić wyrok Sądu I instancji poprzez uzupełnienie podstawy wyroku o art. 2 § 2 k.k.s. Tym samym za podstawę wymiaru orzeczonej kary grzywny przyjęto art. 56 § 2 k.k.s. a nie art. 62 § 2 k.k.s. Dzieje się tak dlatego, iż art. 62 § 2 k.k.s. do dnia 1 stycznia 2017 r. obowiązywał w brzmieniu, w którym określał karę za przestępstwo jako jedynie karę grzywny i to zagrożoną do 240 stawek dziennych. Skoro zatem oskarżony popełnić czyn miał w okresie od 1 lipca 2014 r. do 25 stycznia 2016 r. to zastosować należało ustawę obowiązującą poprzednio, bo była ona dla sprawcy względniejsza. Jako podstawę wymiaru kary przyjęto zatem art. 56 § 1 k.k.s. Dokonana korekta nie wpływała jednakże w żaden sposób na wymiar kary. W pozostałym zakresie wyrok Sądu Rejonowego utrzymać należało w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o wypełnieniu przez oskarżonego znamion zarzucanego mu czynu. W pełni prawidłowo Sąd Orzekający orzekł również o karze grzywny, co szczegółowo wyłożono w punkcie 3.3. niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

_____________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu T. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r. poz. 1999 t.j.) i § 2 pkt 2, § 4 ust. 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18, t.j.), przy uwzględnieniu § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana