Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 939/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu, II Wydział Karny z dnia 12 kwietnia 2023 r., sygn. akt II K 137/21, dotyczący K. G. o czyn z art.177§2 kk.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Obrońca oskarżonej zarzucił naruszenie:

Art.177§2 kk. poprzez zaniechanie uwzględnienia normatywnych kryteriów prawnokarnego przypisania odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe, w szczególności poniechanie ustalenia, że to właśnie niebezpieczeństwo wywołane naruszeniem przez oskarżoną reguł ostrożności urzeczywistniło się w skutku stanowiącym znamię czynu z art.177§2 kk., pomimo że z okoliczności sprawy wynika, iż utrata panowania nad pojazdem przez oskarżona z wysokim prawdopodobieństwem nie była spowodowana nadmierną prędkością, zaś do kolizji także wówczas, gdyby oskarżona jechała z tzw. prędkością bezpieczną, co prowadzi do wniosku, że prawidłowe zastosowanie kryteriów przypisania odpowiedzialności za skutek powinno doprowadzić do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu;

art.7 k.p.k. poprzez noszącą znamiona dowolności ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w szczególności pisemnej opinii biegłych W. K. i D. K. oraz opinii biegłego M. P., a także zeznań świadków A. Z. i M. Z.), która doprowadziła sąd meriti do przekonania, że ww. opinie biegłych są rzetelne, pełne i nie budzą żadnych wątpliwości, a także – w konsekwencji – do poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych dotyczących przebiegu wypadku oraz jego przyczyn, podczas gdy poprawna ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że wymienione opinie biegłych nie powinny zostać uznane za pełnowartościowy materiał dowodowy, co wyklucza poczynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych koniecznych dla przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej czyny;

art.7 k.p.k. poprzez noszącą znamiona dowolności ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ( w szczególności pisemnej opinii biegłych W. K. i D. K. dokumentacji medycznej K. G. stwierdzającej obrażenia odniesione przez nią w wypadku oraz historie choroby, a także danych o karalności oskarżonej), która doprowadziła sąd meriti do przekonania, że tylko wymierzenie oskarżonej kary roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat będzie adekwatną reakcją na zarzucany jej czyn, podczas gdy poprawna ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że przy kwestionowanym przez obronę założeniu o możliwości przypisania oskarżonej sprawstwa zarzucanego jej przestępstwa – orzeczenie wobec K. G. ww. środków reakcji karnej jawi się jako nieproporcjonalne i nadmiernie surowe;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z zarzutami zawartymi w apelacji obrońcy oskarżonej i skonfrontowaniu argumentacji w niej zawartej z materiałem dowodowym zgromadzonym przez Sąd Rejonowy oraz pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku uznał, że apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a podnoszone w niej zarzuty są chybione w sposób oczywisty.

Podnoszone zarzuty, ani przytoczona na ich poparcie argumentacja, nie dostarczyły podstaw do uznania kontestowanego orzeczenia za nietrafne. Nie doszło także w toku postępowania oraz zaskarżonym wyroku do żadnego ze wskazanych we wniesionym środku odwoławczym uchybień. Nie ujawniono w tracie kontroli instancyjnej innych uchybień o charakterze bezwzględnym, które mogłyby zobowiązać Sąd Odwoławczy do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i skierowania sprawy do stadium postępowania przed Sądem I instancji.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w ocenie Sądu Odwoławczego, jednoznacznie wskazuje na to, iż Sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził postępowanie, dokonując w toku rozprawy weryfikacji zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonej K. G..

Na wstępie wskazać należy, iż wbrew odmiennym zarzutom apelacyjnym, postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami i brakami oraz nie wymaga uzupełnienia w żadnym zakresie, zaś ocena dowodów została poczyniona bezbłędnie, w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące z art.7 k.p.k.

Sąd meriti z całokształtu ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności wyprowadził racjonalne wnioski, kierując się przy tym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasadami logicznego rozumowania.

Przypomnieć należy, iż w myśl art.7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1 pkt.1 i 2 k.p.k.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy bardzo szczegółowo ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonej oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne. Nie budziło żadnych wątpliwości, że oskarżona K. G. w dniu 7 czerwca 2020 r, kierując pojazdem B. nr rej. (...) Autostradową O., w chwili spowodowania wypadku drogowego, nie zachowała należytej ostrożności, jadąc z prędkością rzędu 130 km/h. nie zapewniającą jej panowania nad kierowanym pojazdem, z uwzględnieniem warunków atmosferycznych w jakich ruch się odbywał tj. obfitych opadów deszczu, a także w wyniku wykonania gwałtownego manewru, straciła panowanie nad pojazdem i doprowadziła do spowodowania zarzucanego jej wypadku. Powyższe jednoznacznie wynika z opinii zespołowej i sprawozdania z przeprowadzonych badań wypadku drogowego z dnia 8 października 2022 r., (k. 440-501, 514-516).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, na uzupełniające przesłuchanie biegłych wydających opinie zespołową na rozprawach sądowych w dniu 11 stycznia 2023 r. oraz 8 marca 2023 r. gdzie w całości potwierdzili ustalenia i wnioski wynikające z pisemnej opinii, a uczestniczący w rozprawie obrońca oskarżonej, ustaleń tych nie kwestionował /k.514-516 oraz k.525-527/.

Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody ( zarówno osobowe jak i dokumenty w tym opinie biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych) przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Nie jest bowiem tak, że wyjaśnienia K. G. czy zeznania T. M., A. Z. i M. Z. zostały pominięte w ustaleniach faktycznych.

Sąd wziął je pod rozwagę, ale nie przyznał im waloru pełnej wiarygodności. Stoją one bowiem w opozycji do pozostałego materiału dowodowego, w szczególności kompleksową opinią biegłych sądowych z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych oraz medycyny sądowej.

Z powyżej wskazanych dowodów jednoznacznie wynika, że stan zagrożenia wytworzyła i sytuacje wypadkową spowodowała oskarżona K. G..

Sąd Okręgowy zważył więc, że obrońca nie przedstawił żadnego argumentu, który podważałby wiarygodność zeznań T. M., częściowych zeznań M. Z. i A. Z., a także częściowych wyjaśnień oskarżonej K. G., w zakresie w jaki ich relacje zbieżne są z opinią zespołową biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków – W. K. i D. K.. W tym stanie rzeczy podnoszony zarzut do zespołowej opinii biegłych z zakresy techniki motoryzacji, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków, jest całkowicie bezzasadny.

Sąd Okręgowy podkreśla, że ustalenia faktyczne dokonane przez sąd orzekający mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd uchybił dyrektywom art.7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Tego rodzaju uchybień w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy się nie dopuścił.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie opisu czynu i uniewinnienie oskarżonej K. G. od popełnienia zarzucanego jej czynu..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku.

Lp.

Zarzut

3.2

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku.

Lp.

Zarzut

3.3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Efektywne zakwestionowanie ustaleń Sądu Orzekającego musi polegać przy tym na wykazaniu sprzeczności realizacji dowodów z przepisami prawa procesowego, bądź też sprzeczności z dyrektywami swobodnej oceny dowodów, a nadto ich wpływu na treść wyroku. Takich wywodów i analiz nie przedstawił w apelacji obrońca oskarżonej, który ograniczył się jedynie do zaprzeczania, i to w sposób bardzo ogólny, wnioskom Sądu meriti.

Reasumując stwierdzić zatem należy, iż Sąd Rejonowy, w zakresie zarzucanego oskarżonej czynu opisanego w części dyspozytywnej wyroku, w sposób prawidłowy, stosownie do reguł określonych w art.7 k.p.k. dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych, określających charakter i zakres przypisanego mu przestępstwa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej K. G. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku

Lp.

Zarzut

3.4.

Obrońca, jak należy interpretować, zarzucił również rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w orzeczeniu za przestępstwo z art.177§2 kk. kary 1 roku lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, oraz 4 letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym wyniku nienależytego stopnia uwzględnienia przez Sąd I Instancji określonych okoliczności łagodzących względem oskarżonej, przez co jawią się one jako nieproporcjonalne i nadmiernie surowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przechodząc do analizy ostatniego zarzutu, to Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z argumentacją obrońcy zawartą w apelacji, nie uwzględnił zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonej.

Orzeczona bowiem wobec oskarżonej K. G. kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności pozbawienia wolności nie sposób uznać za rażąco surową, mając na uwadze rodzaj stawianego oskarżonej zarzutu oraz skutki, jakie swoim zachowaniem oskarżona spowodowała.

Bez wątpienia Sąd I instancji posiada ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 k.p.k.), a która zachodzić może jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk. - na gruncie art.438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco niewspółmierną", to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do wymierzenia oskarżonej kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia bądź skorzystania z dobrodziejstwa art.37 kk., z uwagi następstwa czynu, którym spowodowała ciężkie uszczerbki na zdrowiu T. M., w którego przypadku realnie zagrażało to jego życiu i doprowadziło do amputacji podudzia lewego.

W tym miejscu należy akcentować, że T. M., nigdy nie wróci już do pełnej aktywności fizycznej, jaką posiadał przed wypadkiem, nie będzie mógł również wykonywać dotychczasowego zawodu.

Przypomnieć należy, że przestępstwo z art.177§2 kk. które zostało przypisane oskarżonej, zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Wskazać w tym miejscu należy, że w art.37 kk. została wyrażona przez ustawodawcę możliwość wymierzenia przez Sąd kary mieszanej, w tym wymierzenia kary pozbawienia wolności poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Dlatego w ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy sięgnięcie do dobrodziejstwa przepisu art.37a kk. i orzeczenie kary mieszanej, która z uwagi na jej wymiar i rodzaj – do 4 miesięcy pozbawieniem wolności – vide art.37a kk., w sposób oczywisty raziłoby zbyt łagodnym potraktowaniem i czyniłoby tak orzeczoną karę jako nie spełniającą wszystkich dyrektyw wymiaru kary z art.53§1 kk. Na tle okoliczności czynu popełnionego przez oskarżoną, orzeczonej wobec niej kary nie można uznać za nadmierną represję karną, szczególnie, że Sąd Rejonowy mógł wymierzyć karę w granicach od 6 miesięcy do lat 8 pozbawienia wolności.

Reasumując zastosowanie w sprawie art.37a kk., stanowiłoby niezrozumiałą wręcz pobłażliwością, która na tle okoliczności zdarzenia nie może być żadną miarą zaakceptowana, a w społecznym zaś odbiorze jawiła by się zaś jako niesprawiedliwa.

Okoliczności podnoszone przez obrońcę, zostały przez Sąd Rejonowy w wymierzonej oskarżonej karze uwzględnione, mając na uwadze ustawowe zagrożenie od 6 miesięcy do lat 8 pozbawienia wolności.

Wniosek

Wniosek o modyfikacje orzeczonej wobec oskarżonej kary i środka karnego w sposób korespondujący z zarzutami stawianymi zapadłemu orzeczeniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się bezzasadny, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art.7 k.p.k. Ocena zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonej oraz całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonej K. G..

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie zawarte w punkcie II wyroku oparte zostało na treści art.634 k.p.k. oraz przepisie z art.636§2 k.p.k. oraz art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

PODPIS

SSO Piotr Wylegalski SSO Paweł Pomianowski SSO Krzysztof Głowacki

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana