Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1067/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Krzyków z dnia 26 maja 2022r. sygn. akt V K 673/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.1.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na sprawstwo oskarżonej podczas gdy:

-ustalony stan faktyczny został oparty na zeznaniach pokrzywdzonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, gdyż mimo 13 rozpraw nie stawił się w sądzie oraz funkcjonariuszy policji, niebędących bezpośrednimi świadkami zdarzenia, tym samym jego zeznania nie zostały prawidłowo ocenione przy zasadzie bezpośredniości;

2. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k polegający na istotnym przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i niepełny , skutkujący wadliwymi wnioskami, a to:

a) pominięciu ,iż według relacji oskarżonych i dwóch naocznych świadków K. i G. to pokrzywdzony czekając na pociąg dosiadł się się do grupy osób, w której znajdowała się oskarżona , spożywał z nimi alkohol, opowiadał o swojej pracy, pokazywał zdjęcia w telefonie, kupował alkohol,

b) pominięciu, iż z wyjątkiem zeznań pokrzywdzonego oraz funkcjonariuszy bazujących na relacji pokrzywdzonego -brak jest jakichkolwiek innych dowodów, jakoby miało dojść do zdarzenia przestępnego w postaci rozboju,

c) nieuprawnionej i wybiórczej ocenie części wyjaśnień oskarżonej oraz przyjęciu, że potwierdzają jej winę, podczas gdy od samego początku wskazywała swoją ‘rolę’ w zdarzeniu tj. otrzymanie telefonu od” Małolata”, a czemu Sąd nie dał wiary,

d) pominięciu , że Oskarżona wyraziła skruchę względem przyjęcia telefonu i złożyła deklarację , że gdyby znała jego pochodzenie i wiedziała, iż może pochodzić z czynu zabronionego to takowego telefonu by nie przyjęła,

e) pominięciu, iż w zebranym materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek dowodów zaboru kart płatniczych i przyjęcie art. 276 k.k. jest błędne,

3.  art. 7 k.p.k w zw. Z art. 410 k.p.k poprzez zaniechanie dokonania oceny i niedoniesienia się do dowodów z zeznań świadków T. K. i M. G., których to Sąd nie uwzględnił przy ustalaniu faktów

4.  art. 297 § 1 pkt 1 i 4 k.p.k poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszelkich okoliczności sprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej jest niezasadna. W następstwie przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd Okręgowy podzielił bowiem zastrzeżenia skarżącego, co do prawidłowości i zasadności, rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym orzeczeniu.

Ad 1,2,3 apelacji.

Na wstępie podkreślić trzeba, iż istota każdego prawidłowego rozstrzygnięcia leży w zgodnym z przepisami postępowania karnego przeprowadzeniu dowodów niezbędnych do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy, sprawstwa oraz kwalifikacji prawnej zarzucanego osobie oskarżonej czynu. Sąd Orzekający ma bowiem obowiązek dążyć do wykrycia prawdy obiektywnej przez wnikliwie, rzetelne i dokładne przeprowadzenie postępowania dowodowego, dokonania oceny całości tak zgromadzonego materiału dowodowego, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami logicznego rozumowania, co dopiero pozwala na poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia.

Konkludując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonej, odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką, uznać należy ją za oczywiście bezzasadną .

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje bowiem, iż Sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził przewód sądowy, dokonując w pełni, w toku rozprawy, weryfikacji zarzutów zawartych w prywatnym akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów, istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonej.

Należy przy tym stwierdzić, iż Sąd Rejonowy poddał szczegółowej i wnikliwej analizie wszystkie okoliczności mające znaczenie w przedmiotowej sprawie, w tym przede wszystkim rozważył całościowo zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zaś poddał je stosownej ocenie, w zgodzie z wyrażoną przez art. 7 k.p.k. zasadą swobodnej oceny dowodów i z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Powyższe odnosi się tak do wyjaśnień oskarżonej S. W. , jak i zeznań świadków, w tym pokrzywdzonego D. K.., w zakresie sprawstwa czynu z art. 280 §1 k.k.i art. 157 § 2 k.k. i art. 276 k.k.

Taka ocena umożliwiła Sądowi Rejonowemu dokonanie poprawnych ustaleń faktycznych, jak również nadanie zachowaniu oskarżonej właściwej kwalifikacji prawnej tj. zakwalifikowania jej czynu jako rozboju w stosunku do pokrzywdzonego , a nadto, znalazła wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które w pełni odpowiada wymogom określonym w przepisie art. 424 Kodeksu postępowania karnego.

- Sąd Odwoławczy podkreśla przy tym, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy oparł się na zeznaniach świadków: D. K., L. Ł., P. J. także opinii biegłego medyka , protokół przeszukania osoby , jednocześnie nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonej– traktując je za linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej za czyn opisany w akcie oskarżenia. Sąd meriti uznał nieprzyznanie się przez oskarżoną do zaboru mienia i uderzenia pokrzywdzonego jako niewiarygodne i niemające oparcia w materiale dowodowym sprawy.

W kontekście powyższego nietrafny jest również, podniesiony przez apelującego, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Wskazać należy, iż zarzut ten byłby słuszny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Oznacza to, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Orzekający mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art. 7 k.p.k., poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych, czy też oparcie się na faktach, w istocie nieudowodnionych. Kwestionowanie rozstrzygnięcia Sądu bowiem „nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinno polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd, w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Należałoby zatem wskazać nowe fakty lub dowody, albo też udowodnić nieprzestrzeganie przez Sąd dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał zaś ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gromadząc kompletny i wyczerpujący materiał dowodowy. Brak jest w niniejszej sprawie wątpliwości w zakresie popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej czynu.

Pokrzywdzony na k.4,20,33 i 46 , także będąc pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, w sposób identyczny opisał przebieg zdarzenia i udział w nim oskarżonej oraz podjęte przez nią czynności zmierzające do zaboru mienia i dokumentów, wcześniejsze uderzenie pokrzywdzonego oraz udział innych osób.

Nie jest uchybieniem Sądu pierwszoinstancyjnego odczytanie zeznań świadka K. wobec niemożności wysłuchania go bezpośrednio przed Sądem .

W myśl art. 392§ 1. kpk jeżeli nie można wezwać świadka należy jego zeznania ujawnić w tym trybie.

Co istotne, żadna z obecnych stron nie sprzeciwiła się tej czynności Sądu( k.469v)

Na k.463 znajduje się notatka Komisariatu policji wskazująca, iż nie jest znane miejsce pobytu świadka , numer telefonu jest nieaktywny. Przyczyny niestawiennictwa pokrzywdzonego nie są istotą ustaleń faktycznych. Przepisy procedury karnej wskazują na możliwość ich ujawnienia , co też uczynił Sąd meritii.

Faktem jest natomiast, że Sąd Rejonowy nie odniósł się do zeznań świadków T. K. i M. G. . Jednakże wskazał szczegółowo na jakich dowodach oparł ustalenia faktyczne i tym samym zeznania tych świadków nie mają znaczenia dla poczynionych ustaleń.

M. G. jest osobą bezdomną, nie miał żadnej wiedzy w zakresie zdarzenia, spał w parku(k.44).T. K. z uwagi na nadużywanie alkoholu również nie pamiętał zdarzenia. Tym samym ich zeznania nie mają najmniejszego znaczenia dla bytu procesu.

Przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego pokrzywdzony wskazał jakie przedmioty zostały mu zabrane. Oskarżona przebywając wspólnie i innymi osobami tolerowała całość zachowań grupy, godziła się na czynności sprawcze wykonywane przez inne osoby, zatem nie ulega wątpliwości , że działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonała rozboju w wyniku czego zostały również zabrane dokumenty i karty pokrzywdzonego. W trakcie kiedy uderzała pokrzywdzonego i dokonywała zaboru telefonu kolejny współsprawca przeszukiwał walizkę skąd zabrał pieniądze, dokumenty, karty płatnicze.

W wyroku z dnia 26 marca 1998 r., sygn. II AKa 41/98 Sąd Apelacyjny w Katowicach również przyznał, że jeżeli sprawca nie realizuje żadnego znamienia czynu zabronionego, ale jego wkład w ten czyn jest na tyle istotny, że bez niego nie doszłoby do popełnienia czynu zabronionego, to możliwe jest przyjęcie współdziałania.

Ad 4. Apelacji

Wskazany zarzut dotyczy zasad czynności procesowych przeprowadzanych przez organy etapu przygotowawczego i jako nie mające oparcia w postępowaniu apelacyjnym i niezrozumiałe w tym etapie postępowania –Sąd Odwoławczy po wskazaniu w powyższych rozważaniach pozostawia go bez szczegółowego uzasadnienia

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się także żadnych przesłanek do zmiany wyroku w odniesieniu do wymiaru kary. Orzeczona wobec oskarżonej kara dwóch lat pozbawienia wolności także w ocenie Sądu Odwoławczego, jest współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk, w szczególności zaś nie zawiera cech rażącej niewspółmierności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy, a to uniewinnienie oskarżonej od zarzutu popełnienia przypisanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu obrony i stwierdzenia, że w ustalonym stanie faktycznym ustalono winę i sprawstwo oskarżonej , zarzut uznano za nietrafny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie oparto na podstawie art.624 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Grzegorz Szepelak SSO Marcin Sosiński SSO Ewa Mokrzysz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzuconego mu czynu.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana