Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1085/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej II Wydział Karny z dnia 25 maja 2022 r., wydany w sprawie o sygn. akt II K 695/19, dotyczący T. B. w sprawie o czyny z art. 288 § 1 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

T. B.

Brak wady wzroku w postaci zeza u oskarżonego

Dowód ze zdjęcia

553

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Dowód ze zdjęcia

Dowód pokazuje opadającą powiekę oskarżonego, przy braku wady wzroku w postaci zeza.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w następstwie selektywnego potraktowania dowodów i wyeksponowaniu wyłącznie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, bez przeprowadzenia wszechstronnej i wnikliwej analizy materiału dowodowego, przy jednoczesnym rozstrzygnięciu na jego niekorzyść wszystkich istniejących, a toku postępowania wątpliwości, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony uszkodził samochód osobowy marki B. poprzez przebicie 4 opon oraz zarysowanie powłoki lakierniczej, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, takich jak wyjaśnienia oskarżonego; zeznania P. B.; zeznania V. C.; G. O. oraz sam sposób zachowania R. W. podczas zdarzenia, nie pozwalają na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut nie podlega uwzględnieniu, ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art.7 k.p.k. poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o dowody z zeznań świadków M. W., R. W., G. N., P. M., A. D. i M. P., z których to depozycji można kategorycznie wyprowadzić wniosek, że sprawcą w dniu 11 lutego 2018 r. w miejscowości (...) gm. K. umyślnego uszkodzenia samochodu osobowego marki B. o nr rej (...) poprzez przebicie 4 opon oraz zarysowanie powłoki lakierniczej nieustalonym narzędziem, był T. B.. Zarazem Sąd Rejonowy uwzględnił pozostały zgromadzony materiał dowodowy w postaci protokołu oględzin miejsca zdarzenia, opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego K. G., protokołu oględzin pojazdu, czy analizy połączeń telefonicznych, które potwierdzają wersję zdarzenia przedstawioną przez R. W., który jako jedyny zauważył sprawcę, gdy na posesji jego teściów dokonał wymienionych powyżej uszkodzeń pojazdu, rozpoznając przy tym T. B.. W ocenie Sądu Okręgowego nie można zarzucić dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a zarzuty sformułowane przez obrońcę do zeznań M. W., R. W., G. N., nie zostały uwzględnione, albowiem wymienione zeznania zostały uznane, jako spójne i rzeczowe, z czym zgadza się Sąd Okręgowy. Tak więc w ocenie Organu odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej co do czynu opisanego w części wstępnej zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego, jako całkowicie sprzeczne z uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w tym zeznań pokrzywdzonych i pozostałych świadków, z którego jednoznacznie wynika sprawstwo oskarżonego do przypisanego mu przestępstwa. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy uznał powyższe wyjaśnienia oskarżonego za całkowicie niewiarygodne, stanowiące wyłącznie nieudolną linią obrony, w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej, w sytuacji kiedy jego sprawstwo zostało skutecznie udowodnione.

Ponadto Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Dodatkowo Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kontrola odwoławcza nie dostrzegła błędów w logicznym rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nie można zgodzić się z obrońcą, że w momencie spostrzeżenia sprawcy R. W. nie znał danych osobowych oskarżonego, albowiem w rozmowie z M. W. opisał go jako osobę z wadą wzroku w postaci zeza. Jak wynika z jednoznacznych depozycji R. W., znał on oskarżonego, wiedział on kim jest ta osoba, widział go wcześniej w R.. Jeśliby nawet nie było tak, jak wnioskuje obrońca, świadek mógł nie znać dokładnych personaliów oskarżonego, to bez wątpienia wiedział kto jest sprawcą, identyfikując go jako T. B.. Również i to, że w rozmowie z M. W. opisał go jako osobę z zezem, nie ma wpływu na wiarygodność jego zeznań. Obrońca szeroko wskazywał, że oskarżony nie ma wady wzroku w postaci zeza, lecz ma opadającą prawą powiekę, na co wskazuje zresztą zdjęcie dołączone do materiału dowodowego na etapie postępowania odwoławczego. Niewątpliwie jednak R. W. widząc oskarżonego rozpoznał go po charakterystycznym znaku szczególnym w obrębie oczu, błędnie nazywając je zezem, jednakże, nie dyskwalifikuje to zdaniem Sądu Okręgowego jego zeznań w tym zakresie. Również zarzut obrońcy, że wymieniony świadek nie zareagował na widok oskarżonego, który miał dokonać zniszczenia przedmiotowego pojazdu nie jest dyskwalifikującym dla oceny jego relacji. Sąd meriti słusznie nie powołał wnioskowanego przez obronę biegłego z zakresu psychologii na okoliczność oceny zachowania się pokrzywdzonego, albowiem niezareagowanie przez R. W. na zauważanie sprawcy, który z ostrym narzędziem, przypominającym szpikulec niszczy pojazd, mogło wywołać u niego reakcję pozostania w strefie niewidzenia i braku interwencji, zwłaszcza, że poznał on osobę sprawcy. Świadek przebywał sam na podwórku, było ciemno, mógł obawiać się, że sprawca zaatakuje również i jego, tak więc w zachowaniu tego świadka nie wystąpiło nic takiego, co nakazywało uznać logikę wnioskowania obrony za prawidłową. Sąd Okręgowy dostrzega mając na uwadze doświadczenie orzecznicze, że różne są reakcje ludzi na stan zagrożenia, a takim niewątpliwie było pojawienie się oskarżonego z niebezpiecznym narzędziem na posesji teściów wymienionego świadka. Podobnie należało przyjąć w zakresie godziny zgłoszenia zdarzenia na Policję tj. ok. 20:30, również i przerwa pomiędzy czasem zdarzenia ok. 18:30, telefonem na nr alarmowy 112, zdaniem Sądu Okręgowego, nie jest nadmierna. Samo zdarzenia było niespodziewane i stanowiło szok dla pokrzywdzonych i ich rodziny, w domu znajdowały się dzieci, a sam sprawca uciekł z miejsca zdarzenia. Wobec tego nie można czynić R. W. zarzutu zbyt późnego zgłoszenia zdarzenia, albowiem w tym czasie pokrzywdzeni mogli sprawdzać pojazd, nieruchomość, czy też podjąć inne czynności ogarniające związane z nagłą sytuacją. Sąd Okręgowy nie podzielił również wątpliwości obrońcy co do niedziałania urządzenia rejestrującego w samochodzie, albowiem już z notatki urzędowej sporządzonej po interwencji Policji wynika, że zgłaszający podał wadliwość działania tego urządzenia. Sąd Okręgowy nie stwierdził przy tym sprzeczności pomiędzy depozycjami świadka w postepowaniu przygotowawczym i przed Sądem, a tym co miał zrelacjonować Policjantom, sporządzającym notatkę ze zdarzenia. Drobne nieścisłości, dotyczącego tego, czy świadek widział jak oskarżony wychodzi z auta, czy też widział jak pojazd zatrzymał się za rogiem, usłyszał odgłos otwieranych drzwi, a następnie oskarżony pojawił się na posesji, nie mają znaczenia procesowe, a mogą wynikać nie tylko z przeinaczenia przez świadka tego szczegółu, jak również dowolności leksykalnej prowadzonego zapisu przez sporządzającego notatkę Policjanta. Powyższa okoliczność nie ma jednakże żadnego znaczenia dla rozpoznania sprawy, skoro świadek jednoznacznie wskazuje, że rozpoznał oskarżonego jako T. B., który dokonał zniszczeń na podwórku jego teściów.

Sąd Okręgowy nie stwierdził również wewnętrznej sprzeczności pomiędzy zeznaniami składanymi przez M. W. na różnych etapach postępowania. Ponad wszelką wątpliwość należało stwierdzić, że R. W. zidentyfikował sprawcę, jako T. B., czy to wymieniając jego personalia, czy też opisując go po wadzie wzroku i potwierdzając pytanie małżonki, że sprawca był T. B.. Sąd Okręgowy nie ma przy tym żadnej wątpliwości, że R. W. kategorycznie wskazał na T. B., jako sprawcę zniszczenia należącego do niego pojazdu.

Brak jest nadto podstaw do przyjęcia, że zeznania G. N. i P. M. zostały przez pokrzywdzonych zmanipulowane. Fakt kontaktów telefonicznych o tym skądinąd nie świadczy, również podwiezienie świadków na przesłuchanie przez pokrzywdzoną nie jest tego dowodem. Sąd Okręgowy wskazuje, że G. N. jest sąsiadem pokrzywdzonej, znają się od dziecka, nie jest więc nic w tym dziwnego, że kontaktowali się ze sobą. Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że sam oskarżony potwierdził, że po zdarzeniu spotkał się z G. N. i P. M., a rozmowa dotyczyła zniszczenia pojazdu M. W.. Również i to, że M. W. jak wynika z zeznań G. N. w początkowy okresie, również jego posądzała o udział w zdarzeniu, nie deprecjonuje tego, że R. W. rozpoznał T. B., albowiem udział ten miał polegać wyłącznie na powiadomieniu oskarżonego o tym, że przyjechała ona do swoich rodziców w odwiedziny. Nie mieszka ona bowiem w R. na co dzień, a oskarżony miał do niej pretensję za sytuację związaną z parkowaniem pojazdu ciężarowego na drodze publicznej, za co został ukarany mandatem karnym.

Sąd Okręgowy nie zgodził się również z twierdzeniem, że zeznania świadków P. B. i W. C. były logiczne i spójne na każdym etapie postępowania i wbrew twierdzeniom Sądu I instancji nie zmierzały do uchronienia podejrzanego od poniesienia konsekwencji za popełniony czyn. Sąd Rejonowy logicznie wytłumaczył dlaczego nie dał wiary zeznaniom tych świadków, dostrzegając jednocześnie lukę w zeznaniach P. B., która początkowo słuchana w postępowaniu przygotowawczym wskazywała, że oskarżony został z dzieckiem, następnie w toku postępowania sądowego podniosła, że w tym czasie w domu była jej mama, która opiekowała się dzieckiem, co jest jednak istotną okolicznością.

Nadto Sąd Rejonowy oparł ustalenia faktyczne niniejszej sprawy o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, dokonując ich analizy zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania.

Reasumując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja obrońcy, która stronniczo i odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką uznać należy ją za oczywiście bezzasadną. Konkludując, Sąd Odwoławczy uznał, iż ocena zebranych dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 7 k.p.k., a ustalony stan faktyczny odpowiada rzeczywistemu przebiegowi przedmiotowego zdarzenia.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu; ewentualnie, o uchylenie wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w zakresie zaskarżonym przez obrońcę oskarżonego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd Okręgowy na podstawie wynika art.627 k.p.k. w zw. z §11 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 840 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

III

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 624 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana