Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

UZASADNIENIE

B. K. został oskarżony o to, że:

1. w dniu 6 sierpnia 2017 roku na terenie posesji przy ul. (...) we W. groził słownie pozbawieniem życia S. G. i A. G., przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, iż mogą zostać spełnione,

- tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

2. w dniu 7 sierpnia 2017 roku na terenie posesji przy ul. (...) we W. groził słownie pozbawieniem życia M. P. (1), przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, iż mogą zostać spełnione,

- tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

3. w tym samym miejscu i czasie uderzył pięścią w twarz, ugryzł w okolicę prawego łokcia, wykręcił rękę, pchnął na ścianę M. P. (2) w następstwie czego pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci obrzęków, podbiegnięć krwawych, otarć naskórka na głowie, tułowiu i kończynie górnej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni siedmiu,

- tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

4. w tym samym miejscu i czasie uderzył pięścią i ostrym narzędziem w twarz oraz kopał po nogach M. P. (1) w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci ran ciętych, podbiegnięci krwawych, wybroczyn krwawych oraz otarć naskórka na głowie, szyi i kończynach górnych, co spowodowało naruszenie czynności narządów jego ciała na okres poniżej dni siedmiu,

- tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

5. w okresie od nieustalonego dnia stycznia 2016 r. do 7 sierpnia 2017 r. we W. wielokrotnie groził słownie pozbawieniem życia M. P. (2), przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, iż mogą zostać spełnione,

- tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie XII K 921/17 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej:

I. uznał oskarżonego B. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II. uznał oskarżonego B. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznał oskarżonego B. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. uznał oskarżonego B. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

V. uznał oskarżonego B. K. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 5 części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu wyżej wymierzone wobec niego kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w dniach od 09 sierpnia 2017 r. godz. 23:45 do 11 sierpnia 2017 r. godz. 12:20, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VIII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. Z. kwotę 929,88 zł (w tym podatek VAT) tytułem kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty sądowej zaliczając je na poczet Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył oskarżony, za pośrednictwem swojego obrońcy, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając w niej:

1.  mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę tego wyroku, a polegający na przyjęciu, że oskarżony B. K. był winny awanturze domowej, podczas gdy wtargnięto do jego pokoju kiedy spał, obudzono go i wciągnięto w bójkę, w której uczestniczył jedynie w obronie własnej,

2.  mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę tego wyroku, a polegający na przyjęciu, że oskarżony B. K. dążył do kontaktów z pokrzywdzonymi, podczas gdy w przedmiotowym okresie czasu pokrzywdzeni – była partnerka i brat oskarżonego – wbrew jego woli nachodzili go i grozili oskarżonemu.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o wymierzenie łagodniejszej kary, ze względu na okoliczności łagodzące, występujące w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze poprawnie i rozważył wszechstronnie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz ocenił zgromadzony materiał dowodowy nie przekraczając granic swobodnej oceny wyznaczonej dyrektywą art. 7 k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia odniósł się do wszelkich okoliczności, ujawnionych w toku postępowania dowodowego wskazując, jakim dowodom i w jakim zakresie dał wiarę.

Nie można podzielić stanowiska obrońcy, by Sąd meriti dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku.

Sąd w prowadzonym procesie karnym uprawniony jest do przyjęcia określonej wersji przebiegu zdarzeń. Dokonując rekonstrukcji zdarzenia historycznego ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeżeli ich treść jest rozbieżna. Tok rozumowania Sądu zawsze musi mieścić się w granicach swobodnej oceny dowodów, czyli nie może pozostawać w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a jednocześnie uwzględniać musi całokształt okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego.

Wskazać w tym miejscu trzeba, że błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź to z niepełności postępowania dowodowego bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, a także może być wynikiem nieznajomości określonych dowodów czy też nieprzestrzegania dyrektyw dotyczących ich oceny. Jednakże, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego przez skarżącego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich w tym zakresie uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, Sąd orzekający rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nie skrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Przekonanie to tak długo pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, iż Sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie albo niewinności oskarżonego, bądź na okolicznościach nie ujawnionych w toku postępowania sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym.

Odnosząc się do zarzutów obrońcy nie można zgodzić się z apelującym, by oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej. Obrona konieczna ma bowiem miejsce gdy sprawca odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Zamachem jest zachowanie człowieka rzeczywiście godzące w dobro chronione prawnie. Wbrew zaś wywodom obrońcy zebrany materiał dowodowy nie wskazuje, by jakiekolwiek dobro prawne oskarżonego zostało zaatakowane. Przeciwnie, przesłuchani świadkowie wskazali, iż to właśnie B. K. zachowywał się agresywnie grożąc pokrzywdzonym i używając wobec nich przemocy fizycznej. Zresztą sam oskarżony w swoich wyjaśnieniach na żadnym etapie postępowania nie wskazywał, by miał miejsce zamach wobec jego osoby oraz by zachodziła konieczność obrony z jego strony. Całkowicie gołosłownym jest twierdzenie obrońcy, by M. P. (2) uderzyła oskarżonego kapciem w twarz. B. K. bowiem takiej okoliczności nie wskazywał. Nie wskazywał również by prosił brata aby przestał się kontaktować z M. P. (2) bądź by ona sama nachodziła go i prowokowała kłótnie, bądź by była partnerka i brat oskarżonego mu grozili. Wskazać natomiast trzeba, że oskarżony już na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się w całości do popełnienia zarzuconych mu czynów i wyjaśnienia te podtrzymał przed sądem wnosząc o skazanie w trybie art. 387 k.p.k. Do tych jednak okoliczności obrońca w najmniejszym stopniu nie odniósł się w apelacji. Obrońca nie odniósł się także do zeznań składanych przez świadków. Apelujący kwestionując ustalenia Sądu Rejonowego nie wykazał na jakiej podstawie ustalenia Sądu Rejonowego uważać należy za niesłuszne poza ogólnikowym stwierdzeniem, że całe zajście sprowokowały osoby występujące jako pokrzywdzone. Wywody zawarte w złożonej przez niego apelacji mają charakter ewidentnie polemiczny i jako takie nie mogły zyskać aprobaty Sądu Odwoławczego.

Podnieść też trzeba, że żądanie obrońcy uniewinnienia oskarżonego od wszystkich czynów nie znajduje oparcia we wniesionej apelacji, bowiem apelujący nie podniósł w środku odwoławczym żadnych zarzutów w zakresie czynów, polegających na groźbach karalnych.

Nie można podzielić również wniosku apelującego o wymierzenie oskarżanemu łagodniejszej kary. Wymierzone przez Sąd meriti kary zarówno jednostkowe, jak i kara łączna, w pełni odpowiadają dyrektywom, przewidzianym w art. 53 k.k. Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności wpływające na wymiar kary, a dotyczące stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynów jak również zapobiegawczych i wychowawczych celów kary. Wskazać trzeba, że wymierzone kary jednostkowe mieszczą się w granicach ich dolnego ustawowego zagrożenia. Mając zaś na uwadze w szczególności uprzednią kilkukrotną karalność oskarżonego stwierdzić trzeba, że także wymierzona kara łączna jest karą adekwatna i noszącą cechy kary społecznie akceptowalnej. Obrońca zaś wbrew swojemu wnioskowi nie wskazał żadnych okoliczności łagodzących, jakie miałyby występować w sprawie.

Sąd Odwoławczy w pełni podzielił wywody i argumenty Sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia tak o winie jak i o karze wymierzonej oskarżonemu. Orzeczenie w tym zakresie znajduje wyczerpujące uzasadnienie, spełniające wymogi, określone w art. 424 k.p.k. Nie uznając argumentów obrony za zasadne, wyrok ten utrzymał w mocy.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. Z. kwotę 516,60 zł (w tym 23% VAT) tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. biorąc za podstawę sytuację życiową i materialną oskarżonego.