Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1296/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2022 r. w sprawie II K 441/21 dotyczący S. S. (1)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej S. S. (1) orzeczeniu zarzucił:

- naruszenie przepisu postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolniej, a nie swobodnej oceny dowodów, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego:

a) poprzez uznanie za wiarygodne zeznań H. S. (1) i S. S. (2), które to osoby są na skutek procesu rozwodowego H. S. (1) z oskarżoną skonfliktowani od długiego czasu z oskarżoną w związku z procesem rozwodowym oskarżonej i syna pokrzywdzonego, a przy tym odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej właśnie z uwagi na konflikt okołorozwodowy,

b) poprzez uznanie, że wyjaśnienia oskarżonej nie zasługują na wiarę w przeważającej części, pomimo iż zeznania te były spójne, logiczne, znajdowały potwierdzenie w dowodach - szczególnie w zakresie celowego działania pokrzywdzonych w porozumieniu z H. S. (1) mającego na celu pogrążenie oskarżonej poprzez formułowanie pod jej adresem licznych oskarżeń i wszczynanie licznych postępowań, którymi H. S. (1) posługuje się w postępowaniu o rozwód z oskarżoną; co miało wpływ na dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie wypełnienia przez oskarżoną dyspozycji art. 212 § 1 k.k. w konsekwencji doprowadziło do przypisania oskarżonej sprawstwa czynu z art. 212 § 1 k.k.;

- poczynienie przez Sąd błędnego ustalenia faktycznego, że oskarżona prowadząc prywatną rozmowę we własnym domu, bez obecności żadnych osób poza domownikami (córką i mężem), mogła zrealizować znamiona czynu z art. 212 § 1 k.k. w stosunku do pokrzywdzonych w zamiarze bezpośrednim lub nawet ewentualnym, w sytuacji, kiedy okoliczności sprawy wskazują, że pokrzywdzona nie miała świadomości, że mąż potajemnie nagrywa jej prywatnie czynione wypowiedzi, nigdy nie wyrażała zgody i nie podejrzewała, że mogą one dotrzeć do jakiejkolwiek osoby;

- poczynienie przez Sąd błędnego ustalenia faktycznego, że oskarżona zdawała sobie sprawę, że przypisywane jej wypowiedzi słyszy H. S., w sytuacji gdy H. S. (1) pozostawał w innym pomieszczeniu domu i z ukrycia nagrywał i podsłuchiwał oskarżoną.

Ewentualnie, w sytuacji nieuznania przez Sąd zasadności powyższych zarzutów, obrońca wskazała na konieczność rozważenia zarzutu naruszenia prawa materialnego. a to art. 212 § 1 k.k., przez błędną wykładnię art. 212 § 1 k.k. polegającą na uznaniu, że słowa przypisywane oskarżonej, a wypowiedziane w miejscu prywatnym, bez udziału innych osób wypełniać mogą znamię "pomówienia o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności", albowiem okoliczności faktyczne wskazują jednoznacznie, że obiektywnie oraz w odczuciu oskarżonej nie miały one możliwości ani obrazić pokrzywdzonych, ani tym bardziej przedostać się do wiadomości jakichkolwiek osób, w tym do pokrzywdzonych, a nade wszystko nie mogłyby narazić pokrzywdzonych na negatywny ich odbiór w opinii publicznej lub zniszczenie ich reputacji.

Przed Sądem II instancji pełnomocnik podniosła ,iż sąd rejonowy nie pouczył stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu na art. 216§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- Apelacja obrońcy oskarżonej S. S. (1), jako oczywiście bezzasadna, nie zasługuje na uwzględnienie.

- Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje bowiem, iż Sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził przewód sądowy, dokonując w pełni, w toku rozprawy, weryfikacji zarzutów zawartych w prywatnym akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów, istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynu zarzucanego oskarżonej.

- Należy przy tym stwierdzić, iż Sąd Rejonowy poddał szczegółowej i wnikliwej analizie wszystkie okoliczności mające znaczenie w przedmiotowej sprawie, w tym przede wszystkim rozważył całościowo zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zaś poddał je stosownej ocenie, w zgodzie z wyrażoną przez art. 7 k.p.k. zasadą swobodnej oceny dowodów i z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Powyższe odnosi się tak do wyjaśnień oskarżonej S. S. (1), jak i zeznań świadków, w tym pokrzywdzonych małżeństwa E. i S. S. (2) oraz świadka H. S. (1), w zakresie sprawstwa czynu z art. 216§1 k.k.

Taka ocena umożliwiła Sądowi Rejonowemu dokonanie poprawnych ustaleń faktycznych, jak również nadanie zachowaniu oskarżonej właściwej kwalifikacji prawnej tj. zakwalifikowania jej czynu jako zniewagi (art. 216 § 1 k.k.) w stosunku do byłych teściów E. i S. S. (2), a nadto, znalazła wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które w pełni odpowiada wymogom określonym w przepisie art. 424 Kodeksu postępowania karnego.

- Sąd Odwoławczy podkreśla przy tym, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy oparł się na zeznaniach w/w świadków , jednocześnie nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonej S. S. (1) – traktując je za linię obrony obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej za czyn opisany w prywatnym akcie oskarżenia. Sąd meriti uznał nieprzyznanie się przez oskarżoną do kierowania zniewag pod adresem byłych teściów jako niewiarygodne i niemające oparcia w materiale dowodowym sprawy. Twierdzenia oskarżonej, iż nie przypomina sobie aby negatywnie wypowiadała się o teściach są irracjonalne w świetle zeznań pokrzywdzonych i ich syna oraz zabezpieczonych dowodów z nagrań w których to słychać jak oskarżona S. S. (1) wypowiada w odniesieniu do pokrzywdzonych słowa: „ koczkodan … jak nic mówię koczkodan ”. „nie przejmuj się są to po prostu szczury, widziałaś, jakie to są szczury… nie poszanują tego, że jest wieczór, że dziecko ma szkołę, że dziecko boli gardło”,”… to są po prostu wieśniaki brak mi słów, a dziadek mówiąc, że ja jestem skrajnie nieodpowiedzialna, przy tobie w momencie kiedy 21 tatuś sobie siedzi i pepla zamiast robić kolacje, umyć zęby położyć się przeczytać książeczkę sprawdzić, czy zrobiłaś zadanie…” . Z pełną stanowczością podkreślić należy, iż dokonana przez Sąd I Instancji ocena uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, jest logiczna, nie narusza zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie można jej zarzucić dowolności. Podnieść zatem należy, iż przedmiotem rozważań Sądu Rejonowego był całokształt okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art.410 k.p.k.), ocenionych swobodnie (art.7 k.p.k.) i bezstronnie (art.4 k.p.k.). Raz jeszcze podkreślić należy prawidłowość oceny depozycji pokrzywdzonych i ich syna, albowiem to właśnie ich relacja stanowiła dla Sądu podstawę dokonywanych ustaleń faktycznych w zakresie zachowania oskarżonej. Co więcej ich relacja pokrywa się z zabezpieczonym nagraniem audio na którym – co trafnie wskazał Sąd Rejonowy- pojawiają się niezadowolenie i negatywna ocena, tego, że córka oskarżonej i H. L. - miała w wieczornych godzinach rozmawiać z pokrzywdzonymi zamiast szykować się do snu.

W realiach niniejszej sprawy, na kanwie prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego przez Sąd Rejonowy, trafnie przyjęto, iż oskarżona S. S. (1) nazywając pokrzywdzonych w obecności H. S. (1) i L. S. brudasami, szczurami, wieśniakami, a E. S. również koczkodanem wyczerpała znamiona przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. Z całą stanowczością zgodzić się należy z Sądem a quo, iż przytoczone epitety w naszej kulturze są słowami uznanymi za powszechnie obelżywe i nacechowane negatywnie, a ponadto nie ma również żadnych wątpliwości, że ze względu na istniejący głęboki konflikt pomiędzy oskarżoną, a H. S. (2) musiała ona sobie zdawać sprawę, że H. S. (1) przekaże swoim rodzicom jak ich ona nazwała, a tym samym trafnie przyjęto, iż oskarżona działała z zamiarem aby zniewagi dotarły do pokrzywdzonych.

W kontekście powyższego nietrafny jest również, podniesiony przez apelującego, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Wskazać należy, iż zarzut ten byłby słuszny, gdyby zostało wykazane, że „zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Oznacza to, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Orzekający mogłyby być skutecznie zakwestionowane tylko wtedy, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd przeprowadziłby w niepełnym zakresie postępowanie dowodowe, bądź też uchybiłby dyrektywom określonym w art. 7 k.p.k., poprzez błąd w logicznym rozumowaniu, pominięcie istotnych w sprawie dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie niektórych twierdzeń dowodowych, czy też oparcie się na faktach, w istocie nieudowodnionych. Kwestionowanie rozstrzygnięcia Sądu bowiem „nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinno polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd, w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego” (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Należałoby zatem wskazać nowe fakty lub dowody, albo też udowodnić nieprzestrzeganie przez Sąd dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji w sposób prawidłowy dokonał zaś ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gromadząc kompletny i wyczerpujący materiał dowodowy. Brak jest w niniejszej sprawie wątpliwości w zakresie popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej czynu.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego. Autor apelacji nie zauważa, wszak , iż jego klientka S. S. (1) została uznana winną popełnienia czynu penalizowanego w art. 216 § 1 kodeksu karnego tj. zniewagi, nie zaś zniesławienia z art. 212 § 1 kodeksu karnego. Argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu środka odwoławczego dotycząca zniesławienia nie może być uwzględniona przy badaniu trafności skazania za zniewagę, wszak są to dwa różne przestępstwa przeciwko czci. Przypomnieć należy, iż przepis art. 216 § 1 kodeksu karnego statułuje trzy sytuacje, w jakich sprawca może dopuścić się znieważenia. Pierwsza - w obecności pokrzywdzonego, tj. zniewaga bezpośrednia. Druga - pod nieobecność pokrzywdzonego, niejako zaocznie, lecz publicznie. Trzecia - pod nieobecność pokrzywdzonego, w zamiarze aby zniewaga do niego dotarła. W sprawie niniejszej w grę mogła wchodzić jedynie trzecia postać zniewagi. Raz jeszcze podkreślić należy, iż słowa wypowiadane przez oskarżoną, zarejestrowane na nagraniu, padły podczas rozmowy z byłym mężem H. S. (1) w obecności małoletniej L. S. w ich domu przy ulicy (...)r we W.. Analiza czynności sprawczej oskarżonej S. S. (1) pod kątem wyczerpania znamion czynu z art. 216 § 1 kodeksu karnego została przeprowadzona prawidłowo, a Sąd a quo trafnie ustalił, że działała ona w zamiarze - mając na uwadze głęboki konflikt między małżonkami, aby jej słowa dotarły do pokrzywdzonych (teściów).

Podniesienie przez pełnomocnika (dopiero przed sądem odwoławczym) zarzutu naruszenia przepisu art. 399 k.p.k. także nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd zmieniając kwalifikacje nie wyszedł poza granice oskarżenia a jedynie uszczegółowił zachowanie oskarżonej prawidłowo kwalifikując zachowanie jako zniewagę, a nie zniesławienie.

Jak wskazał w wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny z dnia 8 lipca 2021 r., II AKa 302/20

„Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 KPK, art. 454 KPK lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Nowe brzmienie tego przepisu łączy się z przyjęciem koncepcji szerszego merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy. W konsekwencji należy uznać, że naruszenie art. 399 § 1 KPK nie stanowi podstawy uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Uchybienie to może zostać konwalidowane na etapie postępowania odwoławczego przez przedstawienie w apelacji lub na rozprawie apelacyjnej stanowiska skarżącego.”

„Okoliczności konkretnej sprawy wskazują na to, czy przewidywana zmiana jest taką, przy której ustawodawca wymaga pouczenia zawartego w art. 399 § 1 KPK O ile w postępowaniu przed Sądem I instancji każdy brak uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu stanowić będzie naruszenie tego przepisu, a rozważaniu podlegać może wpływ tego uchybienia na treść rozstrzygnięcia, o tyle w postępowaniu apelacyjnym strony mogą tak wyraźnie wytyczyć granice i kierunek rozpoznania sprawy, że nie znajdą się w sytuacji zaskoczenia, a zatem brak pouczenia nie spowoduje naruszenia art. 399 § 1 KPK.”

to stanowisko popiera Sąd Odwoławczy.

Konkludując, w ocenie Sądu Odwoławczego apelacja obrońcy oskarżonej, odmiennie interpretująca zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, sprowadza się jedynie do polemiki z prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Orzekający i jako taką, uznać należy ją za oczywiście bezzasadną

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się także żadnych przesłanek do zmiany wyroku w odniesieniu do wymiaru kary. Orzeczona wobec oskarżonej kara grzywny (60 stawek dziennych po 30 złotych każda) jak i zasądzone nawiązki na rzecz pokrzywdzonych - zważywszy zwłaszcza na stosunkowo wysokie dochody oskarżonej, także w ocenie Sądu Odwoławczego, współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk, w szczególności zaś nie zawiera cech rażącej niewspółmierności.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi w apelacji, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się nietrafnie, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonej S. S. (1) , jak i wymierzona jej kary grzywny - należało utrzymać w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze wydano w oparciu o przepisy art. 628 k.p.k., art. 634 k.p.k., art. 636 § 1 i 3 Kodeksu postępowania karnego oraz art.3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2022 r. w sprawie II K 441/21 dotyczący S. S. (1)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana