Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1368/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2022 r., sygn. akt XII K 319/21, dotyczący A. C. (1) i M. D.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania tj. art. 4 i 7 KPK w wyniku naruszenia zasady obiektywizmu i przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów poprzez sprzeczną zasadami prawidłowego rozumowania i nieobiektywną ocena materiału dowodowego w tym z opinii biegłego i zeznań świadków; naruszenia zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego poprzez uwzględnienie przez Sąd I instancji jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych i pominięcia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżycielki subsydiarnej; obrazę przepisów postępowania poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie zespołowej opinii biegłych sądowych z zakresu techniki motoryzacyjnej, ruchu drogowego i rekonstrukcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej, dokonując ustaleń faktycznych, nie wykroczył przeciwko regułom oceny dowodów ustanowionym dyspozycją art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., w sposób mogący być zakwestionowany z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Poruszając się w ramach zasady swobodnej oceny dowodów, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, iż zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonych A. C. (1) oraz M. D. albowiem są one spójne i znajdują swoje odzwierciedlenie i poparcie w zeznaniach świadków A. R., J. Ś., P. W. czy też A. S., jak również złożoną w sprawie opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera bardzo obszerny wywód i podaje szereg faktów i okoliczności, z powodu których dowody z w/w źródeł zastały uznane za w pełni wartościowe, a Sąd Odwoławczy argumentację tę całkowicie podziela.

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego polegać – zdaniem pełnomocnika oskarżycielki subsydiarnej – na przyjęciu, iż oskarżenie swoim zachowaniem nie wypełni znamion art. 286 § 1 k.k. , wskazać należy, że tak ujęty zarzut odpowiada tej kategorii błędu w ustaleniach faktycznych, który wiąże się w sposób oczywisty z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i wadliwą subsumpcją prawno –karną, zachowania A. C. (1) i M. D..

Jak już wyżej stwierdzono, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny dowodów określone treścią art. 7 k.p.k. Ustalenia faktyczne oparte zostały na wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy i ujawnionych dowodach, przy czym nie zostały pominięte żadne istotne dla rozstrzygnięcia dowody. Nie ujawniono również, w toku postępowania odwoławczego, nowych, nieznanych Sądowi Rejonowemu, okoliczności ani dowodów, które mogłyby wpłynąć na ocenę prawidłowości ustalenia stanu faktycznego. W związku z powyższym, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadniony.

Wbrew podniesionemu przez autora apelacji zarzutowi, nie sposób też zgodzić się z apelującym, iż materiał dowodowy zgromadzony przez Sąd meriti, był wystarczający dla wykazania istnienia po stronie oskarżonych, rzekomo „oszukańczego” zamiaru. Jak trafnie ustalił Sąd meriti w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób było oprzeć sprawstwa i winy oskarżonych w zakresie stawianego im zarzutu na zeznaniach składanych przez A. G.. Znamiennym jest, iż jasna i kategoryczna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków będąca rezultatem badania pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) nie wykazała aby w badanym pojeździe zdemontowano oryginalne elementy pojazdu tj. nadkola, spodnią osłonę silnika, kierownicę, wierzchnią osłonę silnika, silnik, fotele, narzędzia będące na wyposażeniu pojazdu, prowadnice foteli, podsufitkę, drzwi, wycieraczki, szybę przednią i tylna, akumulator, podzespoły klimatyzacji, panel środkowy (pomiędzy fotelami przednimi), podzespoły hamulców, podłokietniki i wycieraczki, i zamieniono je na części z innego modelu V. (...). Twierdzenia A. G. jakoby: „ na dzień dzisiejszy uważam, że nie tylko te części zostały wymienione, ale cały mój samochód został zamieniony prawdopodobnie” – vide: protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2022 r. (k.54), są gołosłowne i nielogiczne. Trudno przyjąć, aby niezależny warsztat naprawy samochodów V., którego właścicielami są oskarżeni, ryzykował całą dotychczasową reputacją firmy i właśnie z pojazdu A. G. miał po godzinach pracy wymontowywać nowe części i w ich miejsce montować stare zużyte. Wręcz absurdalne wydają się również wywody właścicieli pojazdu marki V., iż oskarżeni wymontowali z jej samochodu nawet silnik. Podczas rozprawy w dniu 2 lutego 2022 r. wskazywała ona: „ uważam, że silnik został wymieniony ponieważ jak go kupowałam to go oglądałam i był inny, był nowy miał inne części. Później był inny innego kształtu, oderwane coś jest od góry, silnik nie odpowiada nawet kształtom” (k.55v).

W realiach niniejszej sprawy nie było również konieczności dopuszczania dowodu z opinii kolejnego biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych. Jako trafne należy ocenić stanowisko Sądu Rejonowego, wyrażone w tej kwestii zarówno w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu przedmiotowego wniosku (k.96), jak i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew twierdzeniom apelującego argumentacja Sądu meriti odnosząca się do oddalonego wniosku dowodowego miała charakter rzeczowy, była osadzona w realiach sprawy i przekonująco wyjaśniała stanowisko Sądu, mające swoje oparcie normatywne w treści art. 170 k.p.k. Sąd Rejonowy słusznie uznał, co również potwierdza Sąd Odwoławczy w niniejszym postępowaniu, iż przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego na okoliczność ustalenia stanu pojazdu w dniu zakupu na podstawie dokumentów serwisowych jawiło się jako całkowicie bezcelowe i w ewidentny sposób zmierzało do przedłużenia postępowania. Zważyć należy, iż biegły M. B. jasno wyraził się co stanu pojazdu marki V., a jego opinia jest jasna, pełna i rzeczowa. Warto przypomnieć, iż z faktu, że opinia biegłego nie satysfakcjonuje stron, nie wynika, iż sąd ma obowiązek dopuścić dowód z kolejnej opinii (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 października 2006 r., II AKa 134/06, Prok.i Pr.-wkł. (...), KZS 2009/2/58; zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2006 r., III KK.. 455/05, OSNwSK 2006/1/1480). To bowiem rolą Sądu w prowadzonym postępowaniu jest wstępna ocena uzyskiwanego w jego toku materiału dowodowego pod kątem ustalenia, czy zachodzi konieczność by sięgnąć po inne, dotychczas nie wykorzystane możliwości dowodowe. To sąd musi zatem stwierdzić, czy przeprowadzanie określonego dowodu jest w ogóle przydatne w toczącej się sprawie oceniając zgromadzony w sprawie materiał pod kątem jego pełności, ewentualnych sprzeczności, jak też choćby badając, czy sporządzone opinie zawierają nieścisłości lub są niejasne. Na tle art. 201 k.p.k. w orzecznictwie utrwalił się już pogląd, iż „ jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii (..)” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2006 r., IV KK.. 139/06, OSNwSK 2006/1/1715).

Zważyć również należy, iż opinia biegłego M. B. jest zbieżna z zeznaniami świadka J. R., który wykonał na zlecenie pokrzywdzonej opinie techniczną samochodu V.. Znamiennym jest, rzeczoznawca słuchany przed Sądem meriti potwierdził, iż wymiana silnika i innych podzespołów samochodu, które wskazywała pokrzywdzona to bardzo czasochłonna czynność i szacunkowo może wynieść około 2-3 dni przy jednym mechaniku pracującym 8h dziennie. Dodatkowo świadek potwierdził, iż nie jest możliwe aby wymienić silnik, deskę rozdzielczą i inne podzespoły w trakcie 12 h nawet gdyby w tym czasie pracowało 2 pracowników bez przerwy, co więcej takie działanie byłoby bardzo kosztowne.

Reasumując, odrzucenie przez sąd jednych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i nie może być uznane za przejaw złamania zasady obiektywizmu. (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2017 r. w sprawie V KK 151/17).

W tym stanie rzeczy, Sąd I Instancji całkowicie słusznie uznał, iż w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów nie można oskarżonym przypisać działania z zamiarem bezpośrednim; tj. tego, by swoim działaniem w sposób przemyślany, nastawiony na uzyskanie korzyści majątkowej, dążyła do niekorzystnego rozporządzenia przez pokrzywdzoną mieniem, poprzez celowe wprowadzenie jej w błąd co do zakresu przeprowadzonych napraw oraz stanu pojazdu po okresie serwisowania.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu subsydiarnym aktem oskarżenia; oskarżonym kary grzywny w wysokości po 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł oraz obowiązek naprawienia przez oskarżonych szkody na rzecz pokrzywdzonej (oskarżycielki subsydiarnej ) poprzez zasądzenie solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej kwoty 20 tys, zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazać należy pełnomocnikowi oskarżycielki subsydiarnej, iż z uwagi na regułę ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., Sąd Odwoławczy nie może skazać oskarżonych, którzy zostali uniewinnieni w I instancji.

Reasumując, wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutów stawianych zaskarżonemu wyrokowi w apelacjach, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji.

3.2.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez uznanie, że oskarżeni swoim zachowaniem nie wypełnili znamion czynu z art. 286§ 1 KK w zw. z art. 12 KK w sytuacji gdy nie przyznawali się oni do winy, co było przyjętą przez nich linią obrony, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnieć w tym miejscu wypada, iż przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k., jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni, powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób jego działania, zmierzającego do zrealizowania zamierzonego celu. Przypisanie oskarżonemu wskazanego przestępstwa wiąże się zatem z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że chciał ją doprowadzić w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2011r., II KK 181/10).

W oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe, w niniejszej sprawie, brak jest natomiast podstaw do stwierdzenia, że oskarżonym towarzyszyła premedytacja i zaplanowane działanie, skierowane na doprowadzenie rzekomej pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W niniejszej sprawie nie ma bowiem żadnych dowodów (poza gołosłownymi twierdzeniami A. G.) na to, że to właśnie świadomie i celowo działała w tym celu aby oszukać pokrzywdzoną co do zakresu prowadzonych napraw oraz stanu pojazdu po okresie serwisowania. W tym stanie rzeczy nie jest możliwe przypisanie oskarżonym winy, a tym samym sprawstwa doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Należy też zauważyć, że znamiona podmiotowe opisanego przestępstwa znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy. Ustawa wymaga wszak, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa, jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym. Elementy przedmiotowe oszustwa muszą także mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Musi on nie tylko chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można uznać za wypełnione znamiona strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Nie wystarczy także do przypisania znamion czynu zabronionego w sytuacji, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko na nie się godzi.

Postać zamiaru sprawcy ma zatem istotne znaczenie dla oceny zachowania oskarżonego, w świetle art. 286 § 1 k.k., bowiem określone w tym artykule przestępstwo oszustwa można popełnić działając jedynie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Sprawca, podejmując działanie przestępcze, musi już mieć zatem wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Zamiar bezpośredni winien obejmować jednocześnie zarówno cel, jak i sam sposób działania, zmierzający do zrealizowania tego celu. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. należy więc wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, ale także i to, że doprowadzając ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (patrz: wyrok SN z dnia 14 stycznia 2004 r., sygn. akt IV KK 192/03, LEX nr 84458). Skoro zatem oskarżeni nie działali w zamiarze doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną, nie można przypisać im sprawstwa przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu subsydiarnym aktem oskarżenia; oskarżonym kary grzywny w wysokości po 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł oraz obowiązek naprawienia przez oskarżonych szkody na rzecz pokrzywdzonej (oskarżycielki subsydiarnej ) poprzez zasądzenie solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej kwoty 20 tys, zł;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazać należy , iż z uwagi na regułę ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., Sąd Odwoławczy nie może skazać oskarżonych, którzy zostali uniewinnieni w I instancji.

Reasumując, wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutów stawianych zaskarżonemu wyrokowi w apelacjach, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się nietrafnie, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia braku sprawstwa i winy obydwu oskarżonych - należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

kosztami postępowania w sprawie obciążono Skarb Państwa. Oparto się na treści art. 632 pkt 2 k.p.k.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu, sygn. akt XII K 319/21 dotyczący A. C. (2) i M. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pełnomocnik oskarżycielki subsydiarnej

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana