Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1420/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 7 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 542/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego S. O. (1) zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność kary i środka karnego wobec stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego oraz jego postawy w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut należy uznać na niezasadny.

Zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może zatem wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie nadającym się wręcz do zaakceptowania.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska apelującego, iż wymierzona oskarżonemu S. O. (1) kara pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy jest rażąco niewspółmierna, a to z uwagi na postawę procesowa oskarżonego, której Sąd Rejonowy nie dostrzegł i nie ocenił.

Niewątpliwie przyznanie się do winy jest jedną z istotnych okoliczności łagodzących wymiar kary. Dodać jednak należy, że wyłącznie wówczas, gdy ma charakter rzeczywisty, a nie sprowadza się jedynie do wypowiedzenia określonych słów i deklaracji. Rzeczywiste jest ono zaś wtedy, gdy obejmuje wszystkie okoliczności istotne dla odtworzenia przebiegu zdarzenia i określenia - na tej podstawie - rozmiaru winy sprawcy i społecznej szkodliwości jego czynu. Tylko takie przyznanie się do winy uzasadnia ocenę, że oskarżony zrozumiał naganność swojego postępowania, co warunkuje prawidłowy proces resocjalizacji i daje podstawę premiowania go przy orzekaniu kary (vide wyrok SA w Katowicach z 14.10.2016 r., II AKa 301/16, LEX nr 2166427, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 grudnia 2013 r., II Aka 336/13, LEX nr 1428289:)

Zdaniem Sądu Okręgowego powyższych okoliczności nie sposób doszukać się w wyjaśnieniach oskarżonego, albowiem zauważyć nalży, iż mimo przyznania się do popełnienia zarzucanych mu czynów oskarżony starał się przedstawiać przebieg zdarzeń w sposób jak najbardziej korzystny dla siebie, a to oznacza, że zarówno przyznanie się jak i wyrażenie skruchy były jedynie elementem linii obrony, nakierowanym na osiągniecie korzyści procesowych, nie zaś procesem głębokich przemyśleń co do naganności swojego zachowania.

Dodać także należy, iż Sąd Rejonowy mając bezpośredni kontakt z oskarżonym na sali sądowej miał możliwość oceny czy zarówno przyznanie się do winy jak i wyrażony żal były rzeczywiste, podyktowane chęcią poprawy i zrozumienia nagannego zachowania czy też przemyślanych działań wpisanych w linię obrony.

Skoro Sąd Rejonowy nie odniósł się w tym przypadku do postawy oskarżanego w toku procesu oznacza, w ocenie Sądu Okręgowego, iż jego postawa nie wyróżniała się na tyle by można było nadać jej rangę okoliczności łagodzących przy wymiarze kary.

Z uzasadnienia wynika, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu S. O. karę wskazał, iż wziął pod uwagę wysoki stopień jego zawinienia, działanie z niskich pobudek, które stanowiło zamach przeciwko wysoko postawionemu w aksjologii kodeksu karnego dobru prawnie chronionemu, jakim jest zdrowie innych osób. Ponadto Sad Rejonowy zaznaczył, iż przy wymiarze kary miał na uwadze rozmiar wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody oraz fakt, że to właśnie butelka rzucona przez oskarżonego S. O. spowodowała daleko idące skutki.

Sąd Okręgowy w pełni podziela zapatrywania Sądu I Instancji, co do wysokości kary. orzeczonej wobec oskarżonego w szczególności, że zbyt łagodne potraktowanie oskarżonego mogłoby utwierdzić go w przekonaniu, że można bezkarnie popełniać kolejne przestępstwa i w żaden sposób nie wpłynęłoby to na zmianę zachowania oskarżonego.

Ponadto za nieuprawnione należy uznać twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy niewystarczająco zindywidualizował postawy procesowego każdego z oskarżonych wymierzając wszystkim tożsamą karę w wysokości 10 miesięcy pozbawiana wolności.

Wskazać jednak należy, iż oskarżonemu przypisano chociażby dodatkowo popełnienie czynu z art. 157 § 1 k.k., które to przestępstwo posiada wyższą minimalną sankcje karną niż przypinane zarówno oskarżonemu jak i pozostałym oskarżonym przestępstwo pobicia stypizowane w art. 158 § 1 k.k. To, że wymierzona kata oskarżonym ma tożsamy wymiar nie oznacza, że naruszone zostały dyrektywy wymiaru kary.

Niewątpliwie oskarżony nie był dotychczas karany, jednakże dopuszcza się przestępstwa o wysokiej społecznej szkodliwości, z niskich pobudek, mierząc w najwyższe z chronionych dóbr tj. życie i zdrowie. Zatem musi odczuć skalę swojego bezprawia tak by ugruntować w sobie przekonanie, że naruszanie przez niego porządku prawnego w przyszłości będzie niosło za sobą negatywne skutki w postaci stosownej sankcji.

Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie tak orzeczonych oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyn kar– nie sposób uznać na nadmiernie surowej.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy zdecydowanie opowiada się za słusznością orzeczonej wobec oskarżonego kary, która wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do zakwestionowania wysokość orzeczonej nawiązki, albowiem mając na uwadze chociażby charakter obrażeń doznanych przez pokrzywionego ich ewentualnych skutków na przyszłość trudno jest doszukać się choćby cienia racjonalnego rozumowania w stanowisku skarżącej, że zasądzona kwota 20.000 zł jest zbyt wysoka. W ocenie Sądu Okręgowego stanowisko autora apelacji w omawianym zakresie jest w stopniu oczywistym bezzasadne i pozbawione racjonalnych argumentów w szczególności, że możliwości zarobkowe sprawcy, na co powojuję się apelujący, nie mogą mieć pierwszoplanowego znaczenia w kwestii środka kompensacyjnego, jakim jest nawiązka.

Wniosek

Zmiana pkt I i II zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary i środka karnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów za niezasadne, brak było podstaw do uwzględnienia wniosków

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonego A. N. (1) zarzuci:

2.  obrazę art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 1 k.p.k., w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, oparcie rozstrzygnięcia jedynie na części okoliczności ujawnionych w toku postępowania i dokonanie ich oceny w sposób nacechowany dowolnością i domniemaniem winy oraz pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego A. N. (1),

3.  obrazę art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 1 k.p.k., w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, oparcie rozstrzygnięcia jedynie na części okoliczności ujawnionych w toku postępowania i dokonanie ich oceny w sposób nacechowany dowolnością i domniemaniem winy oraz pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego A. N. (1), - i w konsekwencji niezastosowanie art. 5 § 2 k.p.k., pomimo zaistnienia podstaw,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, jakoby oskarżeni dopuścili się pobicia pokrzywdzonego, zaś w razie uznania, że pobicie miało miejsce - jakoby oskarżony A. N. w nim uczestniczył.

ewentualnie w przypadku nie uznania za zasadne ww. zarzutów i przyjęcia, iż Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny zarzucił:

5.  obrazę art. 158 § 1 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż ustalone przez Sąd zachowanie oskarżonych wyczerpuje znamiona czynu określonego w tym przepisie,

6.  obrazę art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k., polegającą na jego błędnej wykładni lub ewentualnie na niewłaściwym zastosowaniu (ewentualność zarzutu wynika tu z niedostatków uzasadnienia wyroku, w przypadku uznania za niezasadne ww. zarzutów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. N.

ewentualnie w przypadku uznania za niezasadne ww. zarzutów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. N.:

6.  obrazę art. 53 § 1 i § 2 k.k., poprzez wymierzenie oskarżonemu A. N. kary rażąco surowej,

7.  obrazę art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 53 k.k., w zw. z art. 56 k.k., poprzez wymierzenie oskarżonemu A. N. kary pozbawienia wolności bez zawieszenia jej wykonania,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się chybione.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, procedujący w sprawie Sąd Rejonowy, nie dopuścił się takiej obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć jakikolwiek wpływ na treść wyroku.

Kontrola instancyjna wykazała, że Sąd Rejonowy starannie i w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, a zgromadzony materiał dowodowy poddał następnie rzetelnej ocenie, wyprowadzając z niego trafne wnioski końcowe. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest w pełni prawidłowy pod względem logicznym i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy nie doszukał się najmniejszych podstaw do odmiennej od dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, ani też do zakwestionowania trafności jego istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych. Sąd Rejonowy dochodząc do ostatecznych wniosków nie przekroczył bowiem ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełnił innych uchybień prawa procesowego, które mogłyby rzutować na treść wydanego przez niego merytorycznego rozstrzygnięcia. Także uzasadnienie wyroku czyni zadość ustawowym wymogom. Sąd Rejonowy wskazał w nim, na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę oraz z jakich przyczyn odmówił wiary dowodom przeciwnym Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). Na gruncie przedmiotowej sprawy nie można mówić o naruszeniu art. 7 k.p.k. Dla skuteczności takiego zarzutu konieczne jest wykazanie przez skarżącego, jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd Orzekający. Sąd I instancji zgromadził wszystkie dostępne mu i istotne dla rozstrzygnięcia sprawy dowody. Poddał je należytej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu skarżonego wyroku. To, że strona nie akceptuje oceny materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tejże oceny ustaleń faktycznych nie wystarcza do uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe. Skarżący nie wykazał, by Sąd meriti przekroczył granice sędziowskiej swobody ocen i wkroczył w sferę dowolności. Sąd Rejonowy wskazał i omówił dlaczego dał wiarę poszczególnym dowodom, a którym tego przymiotu odmówił, opisując okoliczności z jakich to wynikało. Brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, by dokonana ocena miała charakter dowolny. Zasada obiektywizmu, określona w art. 4 k.p.k., nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Wyklucza to selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Analiza akt niniejszej sprawy, a zwłaszcza lektura uzasadnienia wyroku wskazuje, że Sąd Rejonowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 k.p.k. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy powoływanego artykułu nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nie obiektywizmie Sądu opierające się wyłącznie na subiektywnym odczuciu strony postępowania karnego, w szczególności wynikającym z odmiennej niż Sąd oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu Sądu można natomiast mówić wówczas, gdy przez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron. Tymczasem autor apelacji nie wskazał żadnych okoliczności, które dowodziłyby postępowania Sądu I instancji wbrew tak pojmowanej zasadzie. Również analiza przebiegu procesu nie uprawnia do takich wniosków. Nadto zarzut naruszenia zasady obiektywizmu, jako naczelnej zasady procesu karnego, może zostać uznany za słuszny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 334/18, LEX numer 2699140). Wprawdzie apelujący wskazał naruszenie art. 4 k.p.k. obok naruszenia art. 410, 92, 7 k.p.k , to jednak analiza przedmiotowej sprawy nie doprowadziła do konstatacji o tym, iż nastąpiło naruszenie tychże przepisów. Nie można zatem mówić skutecznie o naruszeniu zasady obiektywizmu.

Przechodząc do szczegółowego rozpoznania poszczególnych zarzutów stwierdzić należy, że w pełni prawidłowe jest oparcie ustaleń faktycznych przez Sąd Rejonowy na zeznaniach pokrzywdzonego A. S. (1). Sąd Okręgowy nie podziela zapatrywań skarżącego, iż to źródło dowodowe posiada rażąco niską wiarygodność. Znamienne jest to, że skarżący podważając wiarygodność pokrzywdzonego powołuje się na jego zeznania składane w późniejszym okresie. Natomiast zupełnie pomija zeznania złożone w dniu 18 października 2017 r. gdzie pokrzywdzony nie miał żadnych wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, a jego relacja jest logiczna i spójna. To że w późniejszym okresie składając zeznania używa określeń tj. „ wydaje mi się”, „nie jestem pewien”, „nie potrafię powiedzieć” czy tez odwołuję się do odczuć a nie faktów nie pozwala na ich dyskwalifikację a tym bardziej opatrzenie ich mianem rażąco niewiarygodnych. Wiadomym jest, iż z upływem czasu w pamięci zacierają się szczegóły zdarzeń, a chęć szczegółowego ich odtworzenia może powodować brak możliwości odtworzenia szczegółów, co zresztą wynika z zeznań pokrzywdzonego które powołał w apelacji skarżący tj. „Jest to wszystko w mojej głowie zlepkiem, nie potrafię rozgraniczyć tego na poszczególne etapy”. Biorąc pod uwagę, iż zeznania te były składane w dniu 29 lipca 2021 r. a zatem blisko 4 lata po zdarzeniu trudno wymagać by pokrzywdzony przez ten okres stale pamiętał szczegółowy przebieg inkryminowanego zdarzenia i bez względu na upływ czasu był w stanie w pełni zrelacjonować drobiazgowo jego przebieg. Ponadto skarżący zdaje się zapominać, iż część ustaleń Sąd Rejonowy poczyni także w oparciu o wyjaśnienia odkażonych, którzy przyznali się do określonych działań wobec pokrzywdzonego tj. S. O. (1) – rzucenie butelką w pokrzywdzonego, która spowodowała obrażenia, A. R. (1) – pchnięcie barkiem i rzucenie w pokrzywdzonego butelką, kiedy ten uciekał.

Za absurdalne z kolei należy uznać twierdzenia skarżącego co do braku analizy przez Sąd okoliczności dlaczego pokrzywdzony wybrał trasę przejścia tuż obok trzech mężczyzn spożywających alkohol na ulicy skoro miał możliwość wyminięcia oskarżonych w bezpiecznej odległości tj. inną trasą. W żaden sposób nie można podzielić stanowiska skarżącego, iż przejście obok oskarżonych czyni prawdopodobną tezę, iż pokrzywdzony szukał konfrontacji z oskarżonymi wchodząc celowo w głąb półkolistego placu przed budynkiem, albowiem tego rodzaju wnioskowanie prowadziłoby do przyjęcia, iż standardem jest omijanie osób spożywających alkohol na ulicy, natomiast przechodzenie obok nich jest jednoznaczne z szukaniem konfrontacji.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także żadnych naruszeń ze strony Sądu Rejonowego w zakresie wyjaśnień oskarżonego S. O.. Ponadto niezrozumiale są wywody skarżącego co do oceny jego wyjaśnień przez sąd I Instancji w zakresie ekscesy tego oskarżonego. Dodatkowo zdaniem Sądu Okręgowego nie powidła się także próba podważenia przez skarżącego ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie otoczenia pokrzywdzonego przez oskarżonych w oparciu o zegnania S. O., albowiem była jedynie linią obrony nakierowaną na forsowanie wersji wedle której oskarżeni nie wypełnili znamion przestępstwa z art. 158 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia ww. zasad w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego A. R.. Tu także skarżący podejmuje próbę niejako obrony wskazanego oskarzanego w ramach przypisanego mu czynu. Ponadto Sąd Rejonowy nie miał obowiązku odnoszenia się do każdej okoliczności, na którą zawracali uwagę oskarżeni w swoich wyjaśnieniach skoro była ona nieistotna dla rozstrzygnięcia, albowiem prowadziłoby to jedynie do niepotrzebnych dywagacji w ramach prowadzonej linii obrony.

Ponadto nie można także dostrzec by ocena wyjaśnień A. N. dokonana przez Sąd Rejonowy była nielogiczna i sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego.

Dalej, biorąc pod uwagę kolejne przywołane w apelacji naruszenia przepisów proceduralnych tj. w szczególności zasady in dubi pro reo oraz art. 7 k.k w pierwszej kolejności wskazać należy, iż przepisy te mają charakter rozłączny. Dopiero w sytuacji, gdy Sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k., może dojść do zastosowania zasady z art. 5 § 2 k.p.k., przy czym tylko wówczas gdy przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wątpliwości, niedających się w oparciu o nią usunąć. Ponadto wskazać należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. byłby skuteczny jedynie wówczas, gdyby to Sąd powziął wątpliwości i ustalił, że nie można ich na gruncie przepisów Kodeksu postępowania karnego w drodze dopuszczonych prawem czynności usunąć, a następnie nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego - przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy bowiem wątpliwości, jakie może powziąć Sąd orzekający, a nie strona postępowania.

Analiza zaskarżonego orzeczenia, jego pisemnego uzasadnienia oraz ujawnionego w sprawie materiału dowodowego w ocenie Sądu Okręgowego jednoznacznie wskazuje na to, że dokonana przez Sąd meriti ocena poszczególnych dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a zatem została przeprowadzona zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k., co czyni zawarty w apelacji zarzut obrazy tego przepisu bezzasadnym. Analiza ta prowadzi także do ustalenia, że w niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Wskazać należy, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie polega – jak błędnie przyjmuje obrońca w przedmiotowej apelacji – na odmiennej ocenie materiału dowodowego i forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownych tezach, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winna zarzucanego mu czynu. Takie twierdzenie sprowadza się do samej polemiki z prawidłowymi ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sad I Instancji nie tylko prawidłowo uznał udział oskarżonych w pobiciu pokrzywdzonego ale też, że udział w nim brał oskarżony A. N.. To, że nie miał fizycznego kontaktu z pokrzywdzonym nie oznacza, że nie wypełnił znamion przypisanego mu przestępstwa, albowiem współsprawca nie musi realizować samodzielnie wszystkich znamion penalizowanego czynu, zaś wymagane do przyjęcia konstrukcji z art. 18 § 1 k.k. porozumienie może być dorozumiane. W tym zakresie stanowisko Sądów jest jednoznaczne.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie orzeczonej nawiązki uznając, iż nie doszło od naruszenia ww. przepisów prawa.

Nie można uznać także za zasadny zarzut rażącej niewspółmierności kary, albowiem wymierzona przez Sąd Rejonowy kara za bezprawie którego dopuścił się oskarżony mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, a w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Decydowanie nie można uznać, idąc za skarżącym, iż Sąd Rejonowy naruszył art. 69 § 1 i 2 kk. poprzez wymierzenie kary bez jej warunkowego zawieszenia. Wskazać nalży, iż skorzystanie z instytucji zawieszenia wykonania kary obwarowane jest określonymi przesłankami. Jednym z warunków jej zastosowania jest spełnienie przesłanki o charakterze indywidualno-prewencyjnym, zawieszenie musi być zatem wystarczające do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotności do przestępstwa. W przypadku oskarżonego takie prognozy nie można postawić, albowiem był on wcześniej karany m. in. za przestępstwo art. 280 § 1 k.k.

Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art. 53 § 1 i 2 k.k., a co za tym idzie tak orzeczonych oskarżonemu za poszczególne przypisane mu czyn kar– nie sposób uznać na nadmiernie surowej.

Podkreślić należy tu przy tym, że na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016 r., sygn. II AKa 217/16).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I, poprzez uniewinnienie oskarżonego A. N. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I, poprzez złagodzenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego A. N. (1) oraz poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów za niezasadne wniosek podlegał oddaleniu.

Lp.

Zarzut

3.3.

. Obrońca oskarżonego A. N.:

-

obrazę § 11 ust. 2 pkt 3) i 4) w związku z § 15 ust. 1, w związku z § 17 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, poprzez nieprawidłowe naliczenie kosztów poniesionych przez pokrzywdzonego w związku z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika,

-

obrazę § 4 ust. 1 i 3 w związku z § 17 ust. 2 pkt 3) i 4) w związku z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez nieprawidłowe naliczenie należnego mi wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się zasadny, albowiem w istocie z uzasadnienia wyroku nie można odtworzyć sposoby u wyliczenia kosztów obrony z urzędu.

Zgodnie z § 17 ust. 2 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu opłaty wynoszą 420 zł za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym oraz przed sądem okręgowym jako drugą instancją. Ponadto zgodnie z § 20 ww. rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%.

W niniejszej spawie obrońca oskarżonego przy pierwotnym rozpoznaniu sprawy przed Sądem Rejonowym był obecny na trzech terminach rozpraw, w postępowaniu apelacyjnym na dwóch, zaś przy ponownym rozpoznaniu sprawy przed Sądem I instancji - na siedmiu.

W związku z tym wynagrodzenie winno wynosić odpowiednio 588 + 504 + 924 = 2 016 zł netto. A po doliczeniu podatku VAT w oparciu o § 4 ust. 3 cyt. rozrządzenia 2 479,68 zł.

Ponadto zgodzić należy się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo wyliczył należność z tytułu ustanowienia przez pokrzywdzonego pełnomocnika.

0.1.Zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie opłaty wynoszą 840 zł przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym oraz przed sądem okręgowym jako drugą instancją. Ponadto zgodnie z § 17 pkt 1 ww. rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%.

Pokrzywdzony przy pierwotnym rozpoznaniu sprawy był reprezentowany na sześciu terminach, w postępowaniu apelacyjnym na trzech oraz przy ponownym rozpoznaniu na sześciu, toteż prawidłowa kwota to 1680 + (...)+ 1680 = 4536 zł.

Wniosek

. Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt III, poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na moją rzecz kwoty 2 479,68 zł, tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu A. N. (1) z urzędu, uchylenie pkt V zaskarżonego wyroku lub ewentualnie, w razie nie uwzględnienia apelacji co do meritum zmianę zaskarżonego wyroku w pkt V, poprzez zasądzenie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego kwoty 4 200 zł, lub ewentualnie 4 536 zł, tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z uznaniem zarzutu za zasadny wniosek podlegał uwzględnieniu

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia w zakresie pkt I, II, IV, IV

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak było podstaw do zmiany orzeczenia we wskazanym zakresie, albowiem orzeczenie Sądu Rejonowego odpowiada prawu

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1.Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że

a)  w pkt III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. S. (2) kwotę (...),68 (dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt dziewięć i ⁶⁰/100 brutto) złotych,

b)  w pkt V zasądza od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego kwotę (...) (cztery tysiące pięćset trzydzieści sześć złotych, tytułem zwrotu wydatków z związanych z wyznaczeniem pełnomocnika.

Zwięźle o powodach zmiany

Uwzględniając częściowo zarzuty zawarte w apelacji obrońcy A. N. dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie zasądzonych kosztów procesu.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Jako podstawę wynagrodzenia dla obrońców z urzędu należało przyjąć przepisy kształtujące wymiar wynagrodzenia zawarty w § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. akt SK 78/21 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Orzeczenie o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego uzasadnia art. 627 k.p.k. i oraz § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Sąd Okręgowy w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. uznał z słuszne zwolnienie oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze biorąc pod uwagę zobowiązania finansowe nałożone na nich w wyroku.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. O. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wymiar kary i środka karnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sadu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 7 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 542/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana