Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1524/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. akt II K 585/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. B. (1)

Zachowanie skazanego w izolacji penitencjarnej uznać należy za zmienne i niestabilne. Proces resocjalizacji nie jest kompletny i wymaga dalszego utrwalania.

Opinia o skazanym.

436

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Opinia o skazanym.

Dokument urzędowy, sporządzony w przepisanej formie i przez uprawniony podmiot. Brak podstaw do odmowy nadania przymiotu wiarygodności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

art.424§1k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie okoliczności, że prokurator Monika Kaniewska i funkcjonariusz M. G. są funkcjonariuszami publicznymi do których należy odnieść zasadę „twardszej skóry osób publicznych”;

art.424§1k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie okoliczności, że prokurator Monika Kaniewska i funkcjonariusz M. G. nie ponieśli żadnych negatywnych konsekwencji w związku ze słowami wypowiedzianymi przez oskarżonego R. B. (1),

art.424§1k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie okoliczności, że P. P. sprowokował oskarżonego R. B. (1) poprzez ignorowanie próśb członków rodziny oskarżonego o blokowanie zniesławiających rodzinę oskarżonego R. B. (1) komentarzy pod artykułami dotyczącymi oskarżonego R. B. (1) oraz poprzez lekceważące odnoszenie się do matki oskarżonego R. B. (1),

art.424§1k.p.k. polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - a mianowicie pozytywnych opinii na temat oskarżonego R. B. (1), a pochodzących z jego miejsc pracy i z koła łowieckiego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, że wina i sprawstwo oskarżonego R. B. (2) w zakresie przypisanych mu czynów z art.212§2k.k. i art.226§1k.k. w zw. z art.231a k.k. w zw. z art.11§2k.k. w zw. z art.12§1k.k., art. 212§2k.k., art.190§1k.k. i art.216§2k.k. w zw. z art.11§2k.k., art.190§1k.k. oraz art.216§2k.k. - nie budzi wątpliwości.

Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winny być przede wszystkim dowody o charakterze obiektywnym w postaci pozyskanych do sprawy nagrań na płytach CD i DVD wraz z protokołami oględzin, a także opinia sądowo – psychiatryczna dot. oskarżonego oraz spójne, konsekwentne i korespondujące ze sobą wzajemnie zeznania pokrzywdzonych - prokurator Moniki Kaniewskiej, funkcjonariusza Policji M. G., adwokat M. H., A. D. i I. K. (1) z Fundacji (...) oraz P. P., prowadzącego portal MojaOlesnica.pl - jako te, które w sposób najbardziej pełny i zgodny z rzeczywistością obrazują przebieg nagannego zachowania się oskarżonego R. B. (1) w okresie od września 2020 r. do dnia 22 stycznia 2021 r. oraz dnia 25 stycznia 2021r. Podkreślić przy tym należy, że wiarygodności zeznań pokrzywdzonych nie była kwestionowana także przez samego obrońcę oskarżonego we wniesionej apelacji. Relacja pokrzywdzonych odnośnie nagannego zachowanie się oskarżonego w stosunku do nich w ww. okresie jest spójna, logiczna oraz koresponduje wzajemnie ze sobą, a także pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza treścią wskazanych wyżej nagrań i protokołów oględzin oraz pozostałym zgromadzonym do sprawy materiałem dowodnym, w tym w szczególności kopią materiałów ze sprawy o sygn. akt PR Ds. 1944.2020 Prokuratury Rejonowej w Oleśnicy, kopią wyroków Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 31 lipca 2020r., sygn. akt II K 93/20, Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 18 stycznia 2021r., sygn. akt VII Ka 662/20 wraz z uzasadnieniem, kopią apelacji z dnia 7 września 2020 r. od wyroku w sprawie II K 93/20, kopią wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 26 sierpnia 2019r., sygn. akt II K 292/19, kopią wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 17 listopada 2020r., sygn. akt II K 608/20, wydrukami komentarzy z portalu MojaOlesnica.pl wraz ze zrzutem danych tabeli komentarze, płytą CD z nagraniem z programu (...) oraz zrzutami ekranu z artykułem i komentarzami ze strony Uwaga.tvn. pl. (...) przy ustaleniu stanu faktycznego, choć jedynie częściowo podlegały nadto także zeznania świadków A. B. (matki oskarżonego) oraz A. R. (siostry oskarżonego), a to w szczególności w zakresie ukazywanie się nieprzychylnych i wrogich komentarzy, w tym gróźb w Internecie wobec oskarżonego i jego bliskich po przejechaniu przez niego psa oraz kierowania gróźb wobec oskarżonego i członków jego rodziny w inny sposób przez nieustalonych sprawców, a nadto także zeznania E. H. i częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego R. B. (1), który to choć nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i zaprzeczał przypisanym mu zachowaniom, jednocześnie nie kwestionował samego faktu nagrania przez siebie i udostępnienia w Internecie nagrań dołączonych do akt sprawy i ujawnionych w trakcie rozprawy sądowej.

Wyżej wskazane dowody o charakterze obiektywnym w postaci pozyskanych do sprawy nagrań na płytach CD i DVD wraz z protokołami oględzin, a także opinii sądowo – psychiatrycznej oraz korespondujących z nimi zeznań pokrzywdzonych - przesądziły o uznaniu oskarżonego R. B. (1) za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów, a to występków z art.212§2k.k. i art.226§1k.k. w zw. z art.231a k.k. w zw. z art.11§2k.k. w zw. z art.12§1k.k., art.212§2k.k., art.190§1k.k. i art.216§2k.k. w zw. z art.11§2k.k., art.190§1k.k. oraz art.216§2k.k. Powyższe przesądziło jedocześnie także o odmowie uznania wyjaśnień oskarżonego R. B. (1), który nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i zaprzeczał przypisanym mu zachowaniom, za wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie wytrzymują bowiem konfrontacji ze zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z jednoznaczną treścią pozyskanych do sprawy nagrań na płytach CD i DVD wraz z protokołami oględzin oraz wnioskami płynącymi z opinii sądowo – psychiatrycznej dot. oskarżonego. Podkreślić należy tu przy tym, że sam oskarżony, jak już wyżej wskazywano, nie kwestionował samego faktu nagrania przez siebie i udostępnienia w Internecie nagrań dołączonych do akt sprawy i ujawnionych w trakcie rozprawy sądowej, twierdząc przy tym jednocześnie, że mówił jedynie o swoich odczuciach, wyrażał swoje zdanie, mówił o sytuacji, która go spotkała, ale nie groził nikomu. Jak słusznie podkreślił tu jednakże Sąd Rejonowy w kontekście treści pozyskanych do sprawy nagrań, ich ilości, a także pozostałego zgromadzonego do sprawy materiału dowodowego, w tym opinii sądowo – psychiatrycznej dot. oskarżonego – rzeczywiste intencje R. B. (1) w zakresie popełnionych czynów nie budzą tu żadnych wątpliwości. Podkreślić należy tu przy tym, że Sąd Rejonowy miał osobistą styczność z oskarżony w trakcie składania przez niego wyjaśnień i mógł nabrać osobistego przekonania co do wiarygodności jego twierdzeń, jak również szczerość jego dotychczasowych przeprosin, w tym wypowiadanych w toku postępowania sądowego.

Odnosząc się dalej szczegółowo do zarzutów obrony, co do naruszenia przepisów postępowania, a to art.424§1k.p.k. zauważyć trzeba tu, że ww. zarzut odwoławczy może być skuteczny jedynie wyjątkowo, o ile motywy rozstrzygnięcia Sądu Orzekającego zawarte w uzasadnieniu są zupełnie nieprzejrzyste, wewnętrznie sprzecznie, nie odnoszące się do materiału dowodowego, nie wyjaśniające żadnych kluczowych kwestii. Przy czym z dniem 1 lipca 2015r. zgodnie z art. 455a k.p.k. wyłączona została możliwość uchylenia wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art.424k.p.k. Podnoszenie tego zarzutu wymaga przy tym nadto wykazania przez skarżącego, że naruszenie przepisu art.424§1k.p.k. przy sporządzaniu uzasadnienia wyroku - sporządzanego wszak już po jego wydaniu - wpłynęło na treść zapadłego wcześniej orzeczenia. Przy czym podkreślić trzeba, że w ocenie Sądu Odwoławczego pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone, na co już wyżej wskazywano, zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k.

W kontekście argumentacji obrony wskazać trzeba tu, że jednym z wymogów stawianych uzasadnieniu w kontekście przepisu art.424§1 k.p.k. jest to, by prócz uzasadnienia faktycznego, a to wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, wskazana została także podstawa prawna wyroku. Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku oznacza, że Sąd powinien w zrozumiały sposób wykazać w uzasadnieniu zasadność przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za przypisane mu przestępstwa – co też uczyniono w pkt 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku (strona 7). Odnośnie zarzutu obrony podkreślić trzeba tu, że przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa zniesławienia może być każda osoba fizyczna. Przedmiotem ochrony ww. przepisu jest bowiem cześć danej jednostki rozumiana jako jej dobre imię i uznanie należne w odbiorze innych ludzi. Ochrona ta nie ma jednak charakteru bezwzględnego, albowiem doznaje ograniczenia ze strony innych dóbr, których doniosłość w demokratycznym państwie prawa nie powinna być kwestionowana. Jednym z takich dóbr jest wolność krytyki, stanowiąca część wolności słowa. Rzecz dotyczy w tym wypadku prawa obywateli do informacji i jawności życia publicznego oraz kontroli takiej działalności, która obejmuje kwestie społecznie doniosłe - jak choćby prawidłowość prowadzonego przez organy ścigania postępowania karnego. Granice dopuszczalnej krytyki w takim wypadku mogą być szersze, a udzielana ochrona - słabsza. Prawo do krytyki nie może tu być przy tym jednakże wykonywane w taki sposób, aby naruszało dobre imię lub cześć krytykowanego. Nie sposób mówić o ochronie prawa do krytyki, gdy proporcje nie zostały zachowane, a krytyka przybiera formę bezpodstawnej i bezcelowej agresji, która nie znajduje rzeczowego i rzetelnego powiązania z faktami, wywołuje mylne wyobrażenia, błędne i krzywdzące osądy, a w konsekwencji nie stanowi o rzetelnym jego wykorzystaniu ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2017r., II KK 146/17; wyrok Sadu Najwyższego z dnia 14 marca 2017 r.III KK 359/16).

Dalej w zakresie wskazywanego przez obronę rzekomego nie odniesienia przez pokrzywdzonych M. K. i M. G. negatywnych konsekwencji w związku ze słowami wypowiedzianymi przez oskarżonego R. B. (1) – wskazać należy, że zarówno przestępstwo zniesławienia z art.212 k.k., jak i przestępstwo znieważenia funkcjonariusza z art.226k.k. mają charakter formalny. Dla stwierdzenia dokonania zniesławienia nie jest konieczne zaistnienie skutku w postaci poniżenia pomawianego podmiotu w opinii publicznej bądź też utraty przez niego zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Wystarczające jest to, aby zniesławiająca treść mogła taki skutek wywołać. Zniesławienie jest bowiem przestępstwem formalnym z narażenia na niebezpieczeństwo. Podobnie czyn z art.226 k.k. Samo przy tym wskazywanie przez obronę, że w stosunku do pokrzywdzonych nie wszczęto postępowań karnych czy też dyscyplinarnych związanych ze stawianymi im przez oskarżonego zarzutami nie wskazuje jeszcze samo przez się, że pokrzywdzeni nie odczuli żadnych konsekwencji (np. moralnych, czy też etycznych) związanych z negatywnymi wypowiedziami na ich temat przez oskarżonego. Pokrzywdzony M. G. jak wskazywał przy tym przecież w swych zeznaniach, musiał odbyć z przełożonym rozmowę związaną ze stawianymi przez oskarżonego mu zarzutami.

W kwestii zaś wskazywanej przez obronę okoliczności, że oskarżony został w zakresie przypisanego mu w pkt VI części dyspozytywnej wyroku czynu rzekomo „sprowokowany” przez pokrzywdzonego P. P. - wskazać należy, że jak jednoznacznie ustalono żadna z osób pokrzywdzonych nie dopuściła się niewłaściwych czy przestępczych zachowań wobec oskarżonego i jego rodziny, ani nie prowokowała oskarżonego do popełnienia czynów karalnych (strona 9 uzasadnienia). Jak ustalono w Internecie ukazywały się nieprzychylne i wrogie komentarze, w tym gróźb i wulgaryzmy wobec R. B. (1) i jego bliskich, a także wobec R. B. (1) i członków jego rodziny kierowano groźby w inny sposób przez nieustalonych sprawców. Jednakże pokrzywdzony nie miał z powyższymi zachowaniami nieustalonych sprawców żadnego związku – a mimo to oskarżony to właśnie na nim wyładował nagromadzone w nim negatywne emocje z tym związane. Podkreślić trzeba tu, że jakkolwiek nie sposób tu pozytywnie ocenić bierności pokrzywdzonego P. P. prowadzącego portal MojaOlesnica.pl w zakresie braku reakcji na zamieszczanie na tym portalu komentarzy zawierające groźby, czy też wulgaryzmy, to jednakże nie można także ocenić takowego zachowanie jako „prowokacji”.

W powyższym zakresie podkreślić należy, że art.213§3 k.k. przewiduje instytucje tzw. prowokacji, która na gruncie Kodeksu karnego występuje w dwóch znaczeniach: a to po pierwsze jako nakłanianie innej osoby do popełnienia czynu zabronionego w celu skierowania przeciwko niej postępowania karnego (art. 24 k.k.) oraz jako wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego, polegające na świadomym wymuszaniu określonych zachowani, reakcji lub działań, często agresywnych i nagłych, poprzez oddziaływanie na psychikę. W przypadku wystąpienia prowokacji Sąd może (ale wcale nie musi) odstąpić od wymierzenia kary. Sytuacja ta umożliwia Sądowi odstąpienie od wymierzenia kary, lecz nie uchyla bezprawności czynu (nie należy do kontratypów). Decydujące znaczenie ma tutaj ustalenie, czy działanie sprawcy przynajmniej podmiotowo zmierzało do obrony czci i godności, czy też zostało podjęte w celu wywarcia zemsty na napastniku. Konieczne jest przy tym istnienie rozsądnej współmierności między prowokacją a czynem sprowokowanego, a to tzw. związku skutkowo-przyczynowego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 1971 r., Rw 612/71; A. Muszyńska [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 216; I. Zgoliński [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, red. V. Konarska-Wrzosek, Warszawa 2020, art. 216).

Odnośnie zaś dołączonych do sprawy opinii na temat oskarżonego R. B. (1) pochodzących z jego miejsc pracy i z koła łowieckiego – powyższe zostało uwzględnione w sporządzonym uzasadnieniu (strona 4 i 5). Jak wskazał słusznie Sąd Rejonowy, brak było podstaw do kwestionowania wiarygodności ww. dokumentów.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony.

Jedynie na marginesie w kontekście sformułowanego przez obronę wniosku podkreślić trzeba, że w obecnym stanie prawnym z uwagi na treść art.437§2k.p.k. uchylenie przez Sąd Odwoławczy orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439§1k.p.k., art.454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

3.2.

Obraza prawa materialnego t.j. art.226§1k.k. w zw. z art.231a k.k. poprzez ich niewłaściwą wykładnię skutkującą zastosowaniem tych przepisów w stosunku do oskarżonego R. B. w sytuacji gdy art.231ak.k. jest niezgodny z art.54ust.1w zw. z art.31ust.3 Konstytucji RP w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej, dokonane niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas czynności służbowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrony jest bezzasadny.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że wskazywany przez obronę w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2006 r. o sygn. akt P 3/06 - dotyczył badania konstytucyjność przepisu art. 226§1k.k., nie zaś art.231a k.k., który to przepis został wprowadzony do Kodeksu karnego ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz ustawy o Policji (Dz.U. Nr 240, poz. 1602), która weszła w życie z dniem 22 marca 2011 r. Powyższy przepis art.231a k.k. rozszerzył zaś ochronę, z jakiej korzysta funkcjonariusz publiczny, obejmując nią również sytuacje, w których czyn zabroniony nie był popełniony w związku lub podczas pełnienia obowiązków służbowych, lecz podjęty został z powodu wykonywanego przez funkcjonariusza zawodu lub zajmowanego stanowiska. Konstytucyjność powyższego przepisu nie została przy tym dotychczas zakwestionowana.

Nadto zauważyć należy tu dalej, że we wskazywanym przez obronę wyroku Trybunały Konstytucyjnego dokonano kontroli konstytucyjność treść normy zawartej w art.226§1k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 lipca 2008 r. W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 226 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane niepublicznie lub dokonane publicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbowych, jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawą z dnia 9 maja 2008r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 122, poz. 782) zmieniono treść przepisu art. 226 § 1 k.k. W wyniku nowelizacji warunkiem karalności przestępstwa zniewagi funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej jest obecnie łączne spełnienie dwóch przesłanek tj. popełnienie czynu zabronionego podczas i w związku z pełnieniem przez te osoby obowiązków służbowych, kiedy to przedtem przesłanki te miały charakter alternatywny, a to wystarczyło spełnienie jednej z nich. Jak wskazywano już zaś wyżej przepis art.231a k.k. rozszerzył ochronę, z jakiej korzysta obecnie funkcjonariusz publiczny, obejmując nią również sytuacje, w których czyn zabroniony nie był popełniony w związku lub podczas pełnienia obowiązków służbowych, lecz podjęty został z powodu wykonywanego przez funkcjonariusza zawodu lub zajmowanego stanowiska. Stąd też argumentacja obrony, oparta na argumentacji zaprezentowanej przez Trybunał Konstytucyjny w ww. wyroku – nie będzie mieć tu zastosowania.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku:

poprzez przyjęcie - wbrew treści nagraniu „ (...)_ (...)_1” - że oskarżony R. B. (1) zarzucił prokurator Monice Kaniewskiej, iż brała ona świadomie udział w „podłożeniu” mu przez funkcjonariusza M. G. zeznań do podpisu, w sytuacji gdy z rzeczonego nagrania wniosek taki nie płynie;

poprzez przyjęcie, iż zarzucenie organom ścigania „że chodziło im tylko żeby mnie ujebać” wypełnia znamiona czynu zabronionego, w sytuacji gdy fundamentalnym zadaniem organów ścigania we wszystkich państwach jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem osób, które dopuściły się popełnienia przestępstwa, zaś owo ściganie polega między innymi na zbieraniu dowodów potwierdzających winę i sprawstwo, co w świadomości oskarżonego oznacza właśnie owo „ujebanie”;

poprzez przyjęcie, że oskarżony R. B. (1) skierował w stosunku do adwokat M. H., A. D. i I. K. (1) groźbę pozbawienia życia lub uszkodzeniem ciała, w sytuacji gdy brak jest podstaw do przyjęcia, że były one adresatem owej groźby, tym bardziej, że oskarżony wyjaśnił, że nie miał w tym przypadku na myśli żadnej z pokrzywdzonych;

poprzez ustalenie, że oskarżony R. B. (1) jest autorem komentarzy znajdujących się w aktach niniejszej sprawy na kartach od 87 do 100, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających ten fakt;

poprzez stwierdzenie, że przeprosiny oskarżonego były nieszczere i stanowiły jedynie element przyjętej linii obrony, w sytuacji gdy owe przeprosiny miały miejsce jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania, a co za tym idzie ciężko przyjąć, że miały one stanowić element przyjętej linii obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie powielając w tym miejscu argumentacji wyrażonej w pkt 3.1 wskazać należy, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku" - na co nie wskazywano ), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art.7k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. Przy czym błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej jedynie tylko polemiki z ustaleniami Sądu Orzekającego, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy. Podkreślić należy tu bowiem, że aby ww. zarzut był skuteczny, musi on prowadzić do jednoznacznego ustalenia, iż Sąd I instancji wbrew dowodom ustalił przebieg zdarzenia odmiennie niż z nich wynikało. Konieczne jest tu nadto także wykazanie, że powyższe stanowiło błąd mogący mieć wpływ na treść wyroku ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2018 r., II AKa 379/18;wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 października 2019 r.,II AKa 296/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2022 r. II AKa 75/20; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2022 r., II AKa 438/21).

Jak już zaś wyżej wykazano w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu prawidłowe ustalenia faktyczne.

Ustosunkowując się szczegółowo do zarzutów obrony, w pierwszej kolejności odnośnie treści nagrania (...)_ (...)_1oraz dokonanych na jego podstawie ustaleń faktycznych podkreślić należy, że ocena charakteru wypowiedzi oskarżonego, jako wypełniającej znamiona przestępstwa zniewagi lub zniesławienia, może być dokonana wyłącznie w drodze dokładnej analizy treści tej wypowiedzi. Przy czym nie tylko dosłowna treść wypowiedzi wpływa na jej ocenę karno-prawną, ale w równym stopniu znaczenie mają tu okoliczności i miejsce jej sformułowania, jak również wcześniejsze zachowanie pokrzywdzonego tą wypowiedzią oraz treść i sposób wyrażenia przez oskarżonego określonych opinii. Oceny takiej musi dokonać każdorazowo Sąd Orzekający w sprawie przy uwzględnieniu specyficznych i wyjątkowych okoliczności faktycznych występujących w realiach konkretnej sprawy ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2017r., V KK 278/17). Przy czym z treści ww. nagrania wyraźnie wynika, że oskarżony powiedział, że „ chciałbym jeszcze pozdrowić pana policjanta M. G. z wydziały kryminalistycznego który podłożył zeznania i doskonale o tym wie (…) pani prokurator Monika Kaniewska to oczywiście podbiłam pewnie niczego nie świadoma a dokładnie wiedziała o co chodzi żeby mnie tylko ujebać z jedną sprawą i tak samo było w duecie z pieskiem ten sam duet ten sam policjant prowadził sprawę ta sama pani prokurator (…) i identycznie identycznie to wszystko”. Obrońca zaś odwołuje się tu jedynie do pewnego wyjętego z kontekstu fragmentu powyższej wypowiedzi oskarżonego.

Podobnie kontekstu całej wypowiedzi oskarżonego obrona nie uwzględnia także starając się wytłumaczyć użycie przez oskarżonego sformułowania, że „podkładając zeznania” miano na celu go „ujebać z jedną sprawą”. Obrona stara się tu wykazać, że oskarżony miał tu na myśli zbieranie dowodu wskazując, że fundamentalnym zadaniem organów ścigania we wszystkich państwach jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem osób, które dopuściły się popełnienia przestępstwa, zaś owo ściganie polega między innymi na zbieraniu dowodów potwierdzających winę i sprawstwo, co w świadomości oskarżonego oznacza właśnie owo „ujebanie”. Tymczasem zgodnie ze słownikiem języka polskiego powyższy wulgarny zwrot oznacza chęć rozprawienia się z kimś, zaszkodzenia mu. W tej zaś konkretnej sprawie, uwzględniając kontekst wypowiedzi oskarżonego, chodziło tu o rzekome zbieranie przez organy ścigania fałszywych dowód celem skierowania przeciwko niemu fałszywego oskarżenia. Jak słusznie wskazała tu Sąd Rejonowy intencja oskarżonego w tym zakresie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest jednoznaczna. Podkreślić należy tu przy tym, że przy ustalaniu zamiary sprawcy badaniu podlega całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych sprawy, powyższe nie ogranicza się do treści wyjaśnień oskarżonego, które nie mogą stanowić tu wyłącznego, a nawet głównego dowodu.

Podobnie odnieść należy się tu także do wypowiedzi oskarżonego odnośnie pokrzywdzonych adwokat M. H., A. D. i I. K. (1) z Fundacji (...), gdzie to oskarżony w kontekście zapadłego wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 18 stycznia 2021r., sygn. akt VII Ka 662/20, gdzie na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Fundacji (...) adw. M. H., oskarżony skazany został na karę 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności – mówiąc tu w opublikowanym nagraniu, że „te cztery lata i trzy miesiące krew (…) będzie się lała do końca mojego życia, każdy co mnie zna wie, że ja raczej żadnej sprawy nie odpuszczam (..) tutaj mściwość mściwość weźmie górę”, wskazując w dalszej części wypowiedzi także na groźby zmuszania ww. osób do wykonania innej czynności seksualnej. Poza sporem jest tu, że Fundacje (...) w ww. postepowaniu karnym reprezentowała adwokat M. H., pokrzywdzona A. D. jest zaś w radzie ww. fundacji, zaś I. K. (2) to jej prezes. Tłumaczenia oskarżonego w zakresie użycia tu słów w stosunku do ww. osób zwrotu, że „poleje się krew” pozostają tu całkowicie pozbawione logiki, oderwane od kontekstu jego wypowiedzi - stąd też słusznie uznano je jedynie za wyraz przyjętej linii obrony. Na co wskazuje pośrednio także treść następnie publikowanych przez oskarżonego nagrań w których nieumiejętnie tłumaczy się on, że nikomu nie groził.

Dalej w kwestii zaś autorstwa komentarzy znajdujących się w aktach niniejszej sprawy na kartach od 87 do 100 – wskazać należ, że przedmiotem czynności wykonawczej zarzuconych oskarżonemu przestępstw było zamieszczanie przez oskarżonego za pośrednictwem środków masowego komunikowania nagrań na portalu społecznościowym. Zatem kwestia autorstwa wskazywanych przez obronę komentarzy – pozostaje bez wpływu na kwestie odpowiedzialności karnej oskarżonego, a co za tym idzie na treść zapadłego orzeczenia.

Odnośnie natomiast szczerości wypowiedzianych przez oskarżonego przeprosin wskazać należy po pierwsze, że Sąd Rejonowy miał tu osobistą styczność z oskarżony w trakcie składania przez niego w toku postępowania sądowego wyjaśnień i mógł nabrać osobistego przekonania co do szczerość jego dotychczasowych przeprosin i wyrażanej skruchy. Jak wskazał tu Sąd Rejonowy sposób wypowiedzi oskarżonego i jego zachowanie w trakcie rozprawy, a także treść pozyskanej do sprawy opinii sądowo – psychiatrycznej, jak i opinii o jego zachowaniu w zakładzie karnym - świadczą o jego lekceważącym stosunku do norm prawnych i społecznych, jak i podważają szczerość jego dotychczasowych przeprosin, w tym tych wypowiadanych w toku postępowania sądowego. Szczerość intencji oskarżonego w tym zakresie była także kwestionowana przez pokrzywdzonych. Sąd Odwoławczy nie znalazł tu podstaw do podważenia ww. oceny Sądu meriti w zakresie przyjęcia, że przeprosiny oskarżonego stanowią jedynie wyraz przyjętej przezeń linii obrony, zmierzającej co najmniej do umniejszenia swojej odpowiedzialności karnej za popełnione czynu. O powyższy świadczą tak sposób zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, jak i wniosku płynące z pozyskanej do sprawy opinii sądowo – psychiatrycznej oraz opinii o jego zachowaniu w zakładzie karnym. W ocenie Sądu Odwoławczego wskazywane przez obronę przeprosiny zostały tu nie jako „wymuszone” na oskarżony, zwłaszcza poprzez reakcje innych użytkowników portalu społecznościowego na publikowane przez niego nagrania, gdzie to wskazywano mu na możliwość poniesienia odpowiedzialności karnej za ich treść, o czym świadczy tak dokładna analiza treści publikowanych przez oskarżonego po inkryminowanym zdarzeniu nagrań, uwzględniająca cały kontekst inkryminowanego zdarzenie, jak i po części także zeznania matki oskarżonego, która sama wskazała, że poleciła synowy by „wyprostował całą sytuacje, aby nikt tego nie potraktował jako groźby”.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony.

3.4.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego R. B. (1) kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania, w tym z uwagi na pominięcie okoliczności, że prokurator Monika Kaniewska i funkcjonariusz M. G. nie ponieśli żadnych negatywnych konsekwencji w związku ze słowami wypowiedzianymi przez oskarżonego R. B. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznając oskarżonego R. B. (1) za winnego popełnienia przypisanych mu czynów wymierzył oskarżonemu odpowiednio kary: 1 roku pozbawienia wolności (za występek z art.212§2k.k. i art.226§1k.k. w zw. z art.231ak.k. w zw. z art.11§2k.k. w zw. z art.12§1k.k. przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku); 6 miesięcy pozbawienia wolności (za występek z art.212§2k.k. przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku); 6 miesięcy pozbawienia wolności (za występek z art.190§1k.k. i art.216§2k.k. w zw. z art.11§2k.k. przypisany mu w pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku); po 6 miesięcy pozbawienia wolności (za występki z art.190§1k.k. przypisane mu w pkt IV i V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku) oraz 4 miesięcy pozbawienia wolności (za występek z art.216§2k.k. przypisany mu w pkt VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku). Orzekając ostatecznie wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności – i to wysokość tak orzeczonych oskarżonemu za przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i ostatecznie orzeczonej mu kary łącznej - jako w ocenie obrony rażąco surowych- jest przedmiotem zarzutu apelacji obrony.

Przepis art. 53§1 i 2k.k. stanowi, że Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Orzekając zaś karę łączną zgodnie z art.85ak.k. Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając nadto na uwadze relacje zachodzące pomiędzy poszczególnymi popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami, a to łączący je związek przedmiotowo-podmiotowy. Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku i akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd I Instancji uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom ujętym w art.53k.k. oraz art.85ak.k. - a co za tym idzie orzeczonych oskarżonemu za wyżej wskazane przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i orzeczonej na ich podstawie kary łącznej nie sposób uznać za nadmiernie surowych.

Podkreślić w tym miejscu należy przy tym, że na gruncie art.438pkt4k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2016r., sygn. II AKa 217/16).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że art.226§ 1 k.k. , który stał się podstawą orzeczonej oskarżonemu za przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czyny kary przewiduje alternatywne zagrożenie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do roku. Przy czym zauważyć należy tu, że obecnie zgodnie z art.57bk.k. skazując za czyn ciągły Sąd zobligowany jest do wymierzenia kary przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia (a to tu do 2 lat pozbawienia wolności). Popełnienie zatem przez oskarżonego przestępstwa w warunkach czynu ciągłego stanowi okoliczność przemawiającą za orzeczeniem kary surowszego rodzaju. Orzeczona zatem przez Sąd Rejonowy oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności – oscyluje zatem w górnej granicy ustawowego zagrożenia, choć nie stanowi najsurowszej możliwej do wymierzenia w tych okolicznościach kary pozbawienia wolności.

Sąd meriti argumentując wymiar powyższej kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu za wyżej wskazany czyn słusznie wskazał tu przede wszystkim na stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, mając na uwadze, zgodnie z art.115§2k.k., w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra – a to nie tylko cześć człowieka w znaczeniu zewnętrznym, ale także godność i powagę funkcjonariusza, a pośrednio również powagę organu, który reprezentuje, rozmiary grożącej szkody - zwłaszcza z uwagi na działanie przy użyciu środków masowego komunikowania, co wpłynęło na skalę i zasięg jego nagannego działania, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy, który działał w pełni umyślnie, z chęci zemsty. Uwzględniając nadto także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego stosunkowo młody wiek, jak również wcześniejszą wielokrotną karalność, a także zachowanie się oskarżonego po popełnieni zarzucanego czynu, w tym negatywną opinię z zakładu karnego. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie wcześniej karanego, zdemoralizowanego oskarżonego, który swoim zachowanie okazał rażące lekceważenie porządku prawnego, wskazując, że uprzednio dawane mu szanse poprawy swojego zachowania (poprzez wymierzanie kar wolnościowych, czy też przy zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kar) okazały się niewystarczające dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, wskazać należy zaś, że art.212§2k.k., który stał się podstawą orzeczonej oskarżonemu za ten czyn kary również przewiduje zagrożenie alternatywnie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do roku, a zatem kara 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona tu oskarżonemu przez Sad Rejonowy oscyluje zdecydowanie bliżej górnej granicy ustawowego zagrożenia za ten czyn.

Argumentując wymiar powyższej kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu za ww. czyn Sąd meriti słusznie wskazał tu również przede wszystkim na stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, mając na uwadze, zgodnie z art.115§2k.k., w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra – a to cześć człowieka w znaczeniu zewnętrznym, rozmiary grożącej szkody zwłaszcza z uwagi na działanie przy użyciu środków masowego komunikowania, co wpłynęło na skalę i zasięg jego działania, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy, który działał w pełni umyślnie, z chęci zemsty. Uwzględniając nadto także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego stosunkowo młody wiek, jak również wcześniejszą karalność, a także zachowanie się oskarżonego po popełnieniu zarzucanego czynu, w tym negatywną opinię z zakładu karnego . Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie już wcześnie karanego, zdemoralizowanego oskarżonego.

Dalej odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt III, IV i V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku – wskazać należy, że art.190§1k.k., który stał się podstawą orzeczonej oskarżonemu za te czyny kary przewiduje zagrożenie alternatywnie karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 2, a zatem kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczone oskarżonemu za ww. czyny oscylują zdecydowanie bliżej górnej granicy ustawowego zagrożenia. Przy czym Sąd meriti argumentując wymiar ww. kar słusznie uwzględnił tu stopień winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, mając na uwadze w szczególności rodzaj i charakter naruszonych dóbr– a to wolność człowieka rozumianą jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na jego szkodę ( w przypadku czynu z pkt III także cześć wewnętrzną), sposób i okoliczności popełnienia czynu, zwłaszcza skalę i zasięg działania oskarżonego z uwagi na użycie środków masowego komunikowania, jak również postać zamiaru i motywację oskarżonego, działającego umyślnie, z chęci zemsty. Uwzględniając także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym zwłaszcza jego wcześniejszą karalność, jak również zachowanie się już po popełnieniu przestępstwa. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie karanego, zdemoralizowanego oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Argumentując zaś wymiar kary orzeczonej oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, a to przestępstwa z art. 216 § 2 k.k. w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności - Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił tu stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, mając na uwadze w szczególności rodzaj i charakter naruszonego dobra, a to cześć wewnętrzną, sposób i okoliczności popełnienia czynu, zwłaszcza skalę i zasięg działania oskarżonego z uwagi na użycie środków masowego komunikowania, postać zamiaru i motywację oskarżonego, działającego umyślnie, z chęci zemsty, uwzględniając także właściwości i warunki wcześniej wielokrotnie karanego oskarżonego, jak również jego zachowanie się już po popełnieniu przestępstwa. Mając także na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie karanego, zdemoralizowanego oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy orzekaniu zaś oskarżonemu kary łącznej, należało tu baczyć w szczególności na silny związek pomiędzy poszczególnymi przypisanymi oskarżonemu czynami (zbieżność czasokresu nagannego zachowania oskarżonego), bacząc tu jednocześnie także na wielość pokrzywdzonych przypisanymi oskarżonemu czynami. Mając na uwadze zgodnie z art. 85a k.k., przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie karanego, zdemoralizowanego oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy zastosował tu zasadę asperacji, orzekając oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż zarówno stopień winy jak i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów uzasadniały zarówno wymierzenie mu orzeczonych za poszczególne przypisane mu czyny kar jednostkowych, jak i orzeczonej mu ostatecznie na tej podstawie kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze okoliczność przypisanych czynów oraz sylwetkę osobowościową sprawcy kara ta, prócz sprawiedliwościowych i prewencyjnych, zrealizuje również cele wychowawcze, uświadamiając oskarżonemu wagę jego czynów, a także jednocześnie przekonując, że nie można bezkarnie lekceważyć przepisów prawa.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w uchylonej części Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Trzebnicy z dnia 10 sierpnia 2022 r., sygn. akt II K 585/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, sprawstwo i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony zmierzające do zanegowania sprawstwa i winy oskarżonego okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą skarżący nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie.

Wobec stwierdzenia zatem niezasadności zarzutów obrony oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie oparto na podstawie art.627§1k.p.k.Wysokość zasądzonej opłaty ustalono w oparciu o art.2 ust 1 pkt 4, art. 6 oraz art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie czynu opisanego w pkt I zaskarżonego wyroku w części, a to w stosunku do czynu utrwalonego na nagraniu (...)_ (...)_ (...)_1”, w części dotyczącej orzeczenia o winie na korzyść oskarżonego. W zakresie czynu opisanego w pkt II zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o wymiarze kary na korzyść oskarżonego.

W zakresie czynu opisanego w pkt III zaskarżonego wyroku w części, a to w stosunku do czynu mającego polegać na groźbach pozbawienia życia lub uszkodzeniem ciała, w części dotyczącej orzeczenia o winie na korzyść oskarżonego.

W zakresie czynów opisanych w pkt IV i V zaskarżonego wyroku w całości na korzyść oskarżonego.

W zakresie czynu opisanego w pkt VI zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o wymiarze kary na korzyść oskarżonego.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana