Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Maciej Skórniak (spr)

Sędziowie: SSO Dorota Nowińska

SSO Joanna Żelazny

Protokolant Katarzyna Wikiera

przy udziale Tomasza Fedyka Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2019 r.

sprawy M. C. (1) syna G. i M. z domu

(...), urodzonego (...) w B.

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 10 października 2018 r. sygn. akt II K 617/18

I.  zaskarżony wyrok wobec M. C. (1) utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej na rzecz adw. M. W. kwotę 147,60 złotych (sto czterdzieści siedem i 60/100, w tym VAT) tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia skazanego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 165318

UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym z dnia 10 października 2018 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej połączy! skazanemu M. C. (2) kary wymierzone i wykony­wane: wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 25 września 2017 roku, w sprawie II K 505/17, 10 miesięcy ograniczenia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 18 maja 2017 roku, w sprawie V K 128/17, 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, oraz wymierzył karę łączną 1 rok i 4 miesiące pozbawienia wolności, z zaliczeniem na poczet tej kary okresu kary pozbawienia wolności odbytej na pod­stawie wyroków podlegających połączeniu, zasądził na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenia oraz zwolnił skazanego od kosztów sądowych.

Apelację od niniejszego wyroku łącznego złożyła obrońca skazanego z urzędu w zakre­sie orzeczenia o karze łącznej zawartym w pkt. I części dyspozytywnej zarzucając:

I.  Na podstawie art. 425 kpk i art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt. 2 kpk, obrazę przepi­sów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk i art. 410 kpk przez przekroczenie granic swobodnego uznania sędziowskiego wyrażające się w pominięciu zasad określonych w art. 53 § 1 i 2 kk oraz istotnych okoliczności związanych z warunkami osobistymi skazanego przy dokonywaniu wymiaru kary łącznej;

II.  Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt. 4 kpk, rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu wobec skazanego w pkt. 1 wyroku kary łącznej 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawiania wolności na skutek połączenia kar jednostkowych pozbawienia wolności, orzeczonych wyrokiem Sądu R.­wego dla W. we W. z dnia 25 września 2017 roku, w sprawie zarejestrowanej pod sygn. akt II K 505/17, za czyn z art. 278 § 1 kk, popeł­niony w dniu 30 maja 2017 roku, na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności (kara aktualnie wykonywana w formie zastępczej kary pozbawienia wolności, orzeczonej postanowieniem z dnia 16 maja 2018 roku), oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 18 maj 2017 roku, w sprawie zare­jestrowanej pod sygn. akt V K 128/17, za czyn z art. 281 kk, popełniony w dniu 8 grudnia 2016 roku, na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy o charakterze przedmiotowym, okres popełnienia poszczególnych czynów, co do których orzeczone kary podlegające łączeniu, okres jaki upłynął od popełnienia przez skazanego czynów, postawa oskarżonego zarówno po popełnieniu prze­stępstw, jak i w trakcie odbywania kar za nie orzeczonych, zrealizowany proces re­socjalizacji, potwierdzony między innymi opinią zakładu karnego prowadzi do wniosku, iż przemawiają za tym, że wymierzona winna być skazanemu kara łączna z zastosowaniem pełnej absorpcji

w oparciu o podniesione zarzuty, skarżącą wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i wymie­rzenie skazanemu M. C. (1) kary łagodniejszej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji tj. kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności; zwolnienie skazanego od kosztów postępowania odwoławczego oraz zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy skazanego M. C. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania sformułowany jako pierwszy w pisemnej apelacji, a odnoszący się faktycznie do kwestionowania prawidłowości dokonania oceny do­wodów, która miałby być nie do zaakceptowania dla skarżącego, pomijając okoliczności, które Sąd winien uwzględniać przy wymiarze kary łącznej. Zarzut ten niewątpliwie pozostaje w ści­słym związku z zarzutem z pkt. II, tj. niewspółmierności wymierzonej kary łącznej. Stąd oba te zarzuty mogą podlegać wspólnemu odniesieniu.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że dyrektywy wymiaru kary łącznej zamiesz­czone zostały w przepisie art. 85a kk, dodanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz. U. 2015.396), i obowiązującym od 1 lipca 2015 roku. Przepis ten należy rozumieć jako uregulo­wanie szczególne (lex specialis) wobec ogólnych dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 kk, na które powołuje się skarżąca. O takim pozycjonowaniu obu przepisów przesądza nie tylko wykładnia systemowa (zamieszczenie przepisu art. 85a kk w Rozdziale IX), ale sama treść przepisu, gdzie zamieszczone jest sformułowanie: „(...) sąd bierze pod uwadze przede wszystkim (...). Stąd kwestionowanie przez skarżącego wymiaru kary jako nieuwzględniające przesłanek wymiaru kary (prawa materialnego) winno odnosić się przede wszystkim właśnie do tych dyrektyw z art. 85a kk.

Sąd Rejonowy ustalając wymiar kary wskazał w pisemnym uzasadnieniu, że wziął pod uwagę cele wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz wyniki dotychczasowej resocjalizacji skazanego. Ustalenia w tym zakresie zostały przez Sąd Rejo­nowy dokonane właśnie na podstawie opinii dyrektora Zakładu Karnego w S.. Opinię tą Sąd traktuje jako opinię dobrą, pozwalającą na pozytywne prognozowanie zachowania ska­zanego w przyszłości (uzasadnienie str. 34). Z tych choćby ustaleń należy wnosić, że Sąd uwzględnił przy wymierzę kary cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć wobec skazanego. Sąd akcentuje te okoliczności jako istotne dla wymiaru kary. Przemawiają one na korzyść skazanego i powodują, że wymierzona kara łączna jest istotnie łagodniejsza od sumy kar, jako górnej granicy jej wymiaru.

Jednocześnie, jako istotne okoliczności w zakresie prewencji szczególnej oraz szcze­gólnie istotne z uwagi na dyrektywę kształtowania świadomości prawnej w społeczeństwie z art. 85a kk, należy ocenić fakt, że skazany jest uzależniony od alkoholu i od środków odurza­jących. Taki sposób życia niewątpliwie pozostaje w związku z czynami, których skazany się dopuścił. Nie może też ujść uwadze fakt, że oskarżony nie wykonał orzeczonej mu kary ogra­niczenia wolności, przez co stało się konieczne orzeczenie kary zastępczej pozbawienia wol­ności. W tych okolicznościach nie sposób przyjmować aby uzasadniony był wniosek o warun­kach do wymierzenia wobec skazanego kary absorpcyjnej.

Nie sposób zwłaszcza podzielić stanowiska skarżącego jakoby orzeczona kara łączna raziła nadmierną surowością, tym samym, aby doszło do obrazy przepisu art. 438 pkt. 4 kpk. Kara wymierzona skazanemu musiała się zmieścić w przedziale między 1 rok i 2 miesiące, a sumą kar, z uwzględnieniem dyspozycji art. 87 § 1 kk, 1 rok i 7 miesięcy. Kara łączna w wy­miarze 1 roku i 4 miesięcy, nie jest karą stanowiącą kumulację kar, jest karą o 3 miesiące niższą od maksymalnej możliwej kary łącznej. Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności, przy braku istotnych racjonalnych podstaw do łagodzenia kary, wymierzona skazanemu kara łączna, zauważalnie niższa niż suma kar, nie może być traktowana jako kara nadmiernie surowa i przez to niesprawiedliwa.

Zgodnie z utrwalonymi poglądami, kara łączna wymierzona wyrokiem łącznym, sta­nowi niejako podsumowanie działalności przestępczej. Z jednej strony kara łączna stanowi zsu­mowanie kar jednostkowych uwzględniające materialną treść przestępstwa, modyfikowanej okolicznościami, które odnoszą się do skazanego i nie mogły zostać uwzględnione wcześniej, a mających znaczenie dla realizacji wymaganych celów kary. Kara łączna nie może być trak­towana jako swoista nagroda za wielość przestępstw i kar podlegających aktualnemu wykona­nia. Ma natomiast zracjonalizować wymiar kary zgodnie z aktualnymi przesłankami. W.­rzona skazanemu kara spełnia te wymogi i nie może być traktowana jako nadmiernie surowa.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało na podstawie art. 29 prawo o adwo­katurze (Dz. U. 2014, poz. 635) § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielone z urzędu (Dz. U. 2016.1714). Stawka wynagrodzenia została powiększona o należny VAT.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparte została na podstawie art. 624 § 2 kpk. Skazany nie posiada majątku i nie zarobkuje w warunkach pozbawienia wolności, co uzasadnia przeko­nania, że wykonania orzeczenia o obciążeniu kosztami postępowania byłoby niewykonalne.