Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

POSTANOWIENIE

Dnia 11 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak

Sędziowie SSO Anna Bałazińska – Goliszewska (spr.)

SSO Jerzy Menzel

Protokolant Aneta Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 11 lutego 2013 r.

zażalenia obrońcy R. K.

oskarżonego o czyny z art. 190 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i inne

na postanowienie Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 14 stycznia 2013 r. sygn. akt II K 548/12

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanowił:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej, sygn. akt II K 548/12 na podstawie art. 249 § 1 i 2 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 259 § 1 i 2 k.p.k. przedłużył stosowanie wobec R. K. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 21 kwietnia 2012 r., sygn. akt II Kp 106/12, przedłużonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 lipca 2012 r., sygn. akt II Kp 168/12 oraz postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt II K 548/12 na okres dalszych dwóch miesięcy, tj. do dnia 15 marca 2013 r.

Na powołane postanowienie zażalenie wniósł obrońca oskarżonego i zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia i przejawiła się w naruszeniu dyspozycji art. 249 § 1 k.p.k., polegającą na przedłużeniu najcięższego z środków zapobiegawczych pomimo tego, iż nie było to konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania,

2.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 258 § 1 pkt 1 kp.k poprzez przedłużenie tymczasowego aresztowania pomimo, iż w sprawie nie występowała żadna z przesłanek szczególnych stosowania tej instytucji, tj. nie zachodziła obawa podjęcia przez oskarżonego w niniejszym postępowaniu, działań mających na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, poprzez jego ukrywanie się,

3.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego R. K. podczas, gdy w postępowaniu nie występowała przesłanka szczególna w postaci obawy tego, iż oskarżony przebywając na wolności dopuści się matactwa procesowego, podczas gdy materiał dowodowy został już w znacznej mierze zgromadzony w sprawie. Przesłuchano już pokrzywdzonych i najbliższych członków ich rodzin, którzy podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko i w znacznej części powielili relację składaną przed organami ścigania,

4.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 259 § 1 pkt 2 kp.k poprzez nieuwzględnienie okoliczności stanowiących negatywną przesłankę stosowania tymczasowego aresztowania tj. faktu, iż pozbawienie oskarżonego wolności pociąga wyjątkowo ciężkie skutki dla jego najbliższej rodziny, albowiem ma on na utrzymaniu niespełna dziewiętnastoletnią konkubinę-uczennicę technikum, jak również roczną córkę, które na dzień dzisiejszy pozostają na utrzymaniu matki konkubiny, której jedynym źródłem dochodu jest renta w kwocie 900 zł, za którą zmuszona jest wyżywić cztery osoby pozostające w gospodarstwie domowym.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez uchylenie tymczasowego aresztowania lub ewentualnie zastosowanie dozoru Policji lub poręczenia majątkowego w kwocie 7.000 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza akt sprawy wskazuje, iż stanowisko Sądu Rejonowego w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego jest słuszne.

Słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu czynów. Na obecnym etapie postępowania nie ujawniły się okoliczności, które podważyłby wiarygodność relacji pokrzywdzonego M. S.. Zostały zatem spełnione przesłanki z art. 249 § 1 kpk.

W ocenie Sądu Okręgowego, na obecnym etapie postępowania jedynie izolacja oskarżonego w sposób prawidłowy zabezpieczy dalszy tok postępowania jurysdykcyjnego. R. K. zarzucono popełnienie dwóch występków, z których jeden wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 § 1 k.k., za które ustawa przewiduje surowe zagrożenie karą pozbawienia wolności. Biorąc zatem pod uwagę charakter stawianych mu zarzutów, realne jest wymierzenie mu surowej kary - w myśl art. 258 § 2 k.p.k. Zagrożenie surową karą pozbawienia wolności stwarza natomiast samo w sobie uzasadnione domniemanie, że oskarżony może w toku toczącego się postępowania podejmować czynności destabilizujące to postępowanie, w tym uchylać się przed wymiarem sprawiedliwości. Z uwagi na to, że wskazywana okoliczność ma charakter domniemania prawnego, nie jest konieczne dowodowe wykazywanie, aby R. K. w przeszłości konkretne działania w tym kierunku już podejmował. Przy czym, niezależnie od powyższego, charakter zarzucanych oskarżonemu przestępstw, rodzi obawę, iż w warunkach wolnościowych R. K. mógłby podjąć próby bezprawnego wpłynięcia na treść zeznań pokrzywdzonego oraz świadków, dla przedstawienia korzystnej dla niego wersji wydarzeń. Realna jest zatem obawa matactwa procesowego z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Zwłaszcza, gdy będziemy mieli na uwadze, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż świadkami w niniejszej sprawie są osoby pochodzące z małej społeczności, utrzymujące wspólne kontakty, z którymi oskarżony miał także bezpośredni kontakt.

Nie jest zatem zasadny zarzut skarżącego, iż w przedmiotowej sprawie byłoby wystarczające zastosowanie innego, nieizolacyjnego środka zapobiegawczego.

Wbrew także zarzutom skarżącego w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki uzasadniające odstąpienie od tymczasowego aresztowania - w myśl art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k. Pogorszenie sytuacji majątkowej rodziny nie stanowi przesłanki wystarczającej do odstąpienia od stosowania względem oskarżonego tymczasowego aresztowania. Wyjątkowo ciężkie skutki dla rodziny, wskazywane w art. 259 § 1 k.p.k. to bowiem z reguły sytuacja zagrażająca egzystencji osób najbliższych, a nie inne mniej doniosłe trudności emocjonalne czy bytowe (por. post. SA w K. z 6.02.2008 r., II AKz 103/08, KZS 2008/4/101).

Niezrozumiały jest zarzut skarżącego obrazy przez Sąd I instancji przepisu postępowania tj. art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k., gdyż przepis ten nie stanowił podstawy prawnej zaskarżonego postanowienia.

Przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania uzasadnione jest zatem wagą stawianych oskarżonemu zarzutów, a także koniecznością ustalenia obiektywnego przebiegu zdarzenia. Dlatego też na obecnym etapie postępowania, kiedy toczy się postępowanie jurysdykcyjne, nieizolacyjne środki zapobiegawcze nie są wystarczające do zabezpieczenia prawidłowego jego przebiegu.

Z tych powodów, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.