Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

POSTANOWIENIE

Dnia 11 lutego 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu IV Wydział Odwoławczy we W. w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak

Sędziowie SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

SSO Jerzy Menzel (spr)

Protokolant: Aneta Malewska

przy udziale M. J. Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu

w sprawie J. P.

oskarżonego o przestępstwo z art.207§1kk w zw. z art.217§1kk

zażalenia wniesionego przez oskarżonego i jego obrońcę

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej

z dnia 15 stycznia 2013r.

w przedmiocie tymczasowego aresztowania

na podstawie art.437§1 kpk

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 15.01.2013 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej zastosował wobec oskarżonego o czyn z art.207§1kk w zw.z art.217§1kk tymczasowe aresztowanie na okres 3 miesięcy ustalając, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego przestępstwa oraz, że oskarżony podejmuje celowe działania zmierzające do uniemożliwienia rozpoznania sprawy.

Zażalenie na postanowienie złożył oskarżony osobiście oraz jego obrońca.

Oskarżony w złożonym środku zaskarżenia zgłosił zarzut naruszenia przepisów postępowania polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd, że swoim zachowaniem zmierza do utrudniania postępowania przez celowe niestawiennictwo na badaniach sądowo- psychiatrycznych, podczas gdy w dniu 14.01.2012 roku na badania nie stawił się dlatego, że nie ma kontaktu ze swoim obrońcą.

Obrońca oskarżonego zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niewyjaśnieniu okoliczności i przyczyn niestawienia się oskarżonego na wyznaczone badania sądowo psychiatryczne, bowiem należy przypuszczać że oskarżony nie przebywa pod wskazanym adresem i nie odbiera osobiście adresowanej do niego korespondencji.

W obu zażaleniach skarżący złożyli wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd zważył.

Zażalenie obrońcy i osobiste zażalenie oskarżonego nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd może stosować środki zapobiegawcze w celu zabezpieczenia prawidłowości toku postępowania, to jest w celu zgromadzenia i przeprowadzenia wszystkich dowodów tak przemawiających na korzyść jak również na niekorzyść oskarżonego. Niewątpliwie jednym z takich jest dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej, który Sąd obowiązany jest przeprowadzić gdy ustali występującą wątpliwość co do poczytalności oskarżonego.

W analizowanej sprawie Sąd Rejonowy w postanowieniu z dnia 4.10.2012 roku dopuścił dowód z pisemnej opinii dwóch lekarzy psychiatrów w celu ustalenia , czy wobec oskarżonego zachodzą przesłanki z art.31§1kk i 2kk oraz, czy z uwagi na swój stan zdrowia może brać udział w toczącym się postępowaniu. Stwierdzić zatem wypada, że wymieniony dowód determinuje dalszy tok postępowania.

Stosownie do treści art.74§1 pkt 2 kpk oskarżony jest zobowiązany poddać się badaniom psychiatrycznym. Słusznie zatem przyjął Sąd Rejonowy, że niestawiennictwo oskarżonego na wyznaczone badania narusza regułę art.74§1pkt 2 kpk i świadczy o świadomym utrudnianiu postępowania.

Nie można zgodzić się z zarzutem zgłoszonym przez obrońcę, że oskarżony nie został prawidłowo powiadomiony o terminie i miejscu badania. Z treści zażalenia oskarżonego wynika, że został o terminie zgłoszenia na badanie zawiadomiony prawidłowo. Również z treści pism kierowanych przez J. P. wynika, że nie zmienił swego miejsca zamieszkania i nie wskazał Sądowi innego adresu dla doręczeń.

A zatem oskarżony został wezwany na badanie prawidłowo lecz nie stawił się z przyczyn wyłącznie od niego zależnych.

Oskarżony zarzucił, że brak kontaktu z adwokatem był powodem, dla którego nie wykonał nałożonego na niego obowiązku.

Oskarżony w swoim zażaleniu nie uwzględnił jednak faktu, że jego obrońca został zawiadomiony prawidłowo i na termin badania stawił się osobiście, co zostało potwierdzone przez lekarzy psychiatrów /k.112a/. Niestawiennictwo oskarżonego na wyznaczone w dniu 14.01.2013 roku badanie jest kolejnym zlekceważeniem przez J. P. ciążącego na nim, jako oskarżonym obowiązku, które słusznie Sąd Rejonowy uznał za świadome i celowe utrudnianie postępowania.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w dużym stopniu uprawdopodobnił, że oskarżony popełnił przestępstwo.

Przeprowadzona analiza upoważnia do twierdzenia, że w sprawie wystąpiły łącznie przesłanki z art.249§1kpk i art.258§1pkt 2 kpk stanowiące podstawę do zastosowania środka zapobiegawczego oraz, że jedynie tymczasowe aresztowanie daje gwarancję do zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

Z tych przyczyn orzeczono jak na wstępie.