Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

POSTANOWIENIE

Dnia 15 września 2014r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym- Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Kropiewnicka(spr.)
Sędziowie: SSO Krzysztof Głowacki

SSO Małgorzata Szyszko

Protokolant: Aneta Malewska

przy udziale Prok. Prok. Okręgowej Tomasza Fedyka

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 15 września 2014 r.

w sprawie podejrzanego A. B.

zażalenia obrońcy podejrzanego z dnia 13 sierpnia 2014 r.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt: II Kp 257/14

w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanowił:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Oławie zastosował wobec podejrzanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, tj. do dnia 4 listopada 2014 r.

Powyższe postanowienie zaskarżył obrońca podejrzanego, który zarzucił Sądowi Rejonowemu:

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego postanowienia poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 258 § 2 k.p.k., a to przez zastosowanie wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w oparciu o wysokość górnej granicy ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności za czyn zarzucany podejrzanemu, przy nierozważeniu przez Sąd 1 instancji spełnienia przesłanki grożącej podejrzanemu surowej kary,

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że w przedmiotowej sprawie zachodzi domniemanie, że przebywając na wolności, podejrzany miałby realną możliwość podejmowania bezprawnych działań zmierzających do utrudnienia toczącego się postępowania,

-

naruszenie dyrektywy minimalizacji środków zapobiegawczych, wedle której stosowane powinno być jako ultima ratio .

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia, ewentualnie jego zmianę poprzez zastosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania środków zapobiegawczych o charakterze nieizolacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy podejrzanego było oczywiście bezzasadne.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że wyłącznie zastosowanie wobec podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego pozwoli na zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania. W świetle zgromadzonych dotychczas dowodów prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanych mu czynów jest bardzo wysokie, a w konsekwencji w pełni aktualna pozostaje ogólna przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania opisana w art. 249 § 1 kpk. Jednocześnie charakter zarzucanych podejrzanemu czynów, wysokość ich ustawowego zagrożenia oraz ujawnione w sprawie okoliczności faktyczne nakazują uznać, że obawa wymierzenia podejrzanemu surowej kary o charakterze bezwzględnym jest nad wyraz wysoka. W tych okolicznościach podejrzany może w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością karną podjąć próbę ucieczki lub ukrycia się, a tym samym znacząco utrudnić, a przynajmniej opóźnić tok prowadzonego w sprawie śledztwa. Wskazać również należy, że odstąpienie od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego stwarzałoby podejrzanemu szanse na wywieranie wpływu na zeznania osób pokrzywdzonych, zwłaszcza że osoby te są podejrzanemu dobrze znane. Wystarczy wskazać, że z informacji pracowników ośrodka pomocy społecznej wynika, że rodzina podejrzanego wywiera presję na obie pokrzywdzone, co w pełni uzasadnia obawę, że opuszczenie przez podejrzanego Aresztu Śledczego mogłoby owe naciski istotnie wzmocnić. Zminimalizowanie tego ryzyka może nastąpić wyłącznie na skutek zastosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, o czym Sąd Rejonowy zasadnie orzekł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zażalenia obrońcy podejrzanego nie uwzględnił i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.