Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Krystyna Dereń - Szydłowska

Sędziowie: SSO Anna Nowińska

SSO Ryszard Kozłowski (ref.)

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013 r. we Wrocławiu – na rozprawie sprawy z powództwa M. K.

przeciwko A. P.prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...)we W.

o odszkodowanie i ustalenie

na skutek apelacji powódki M. K.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. akt IV P 1165/11

Sygn. akt VII Pa 140/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II w ten sposób, że nie obciąża powódki kosztami zastępstwa prawnego na rzecz strony pozwanej,

II.  oddala apelację,

III.  nie obciąża powódki kosztami zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24.01.2013r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa M. K.przeciwko pozwanej A. P.prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...)we W.o odszkodowanie i ustalenie oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy na podstawie stanu faktycznego ustalonego w toku przewodu sądowego, który Sąd Okręgowy przyjął za własny, przyjął brak zasadności powództwa powódki o te roszczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje pełne podstawy dla stwierdzenia, że pozwana prawidłowo i w sposób uzasadniony dokonała wypowiedzenia powódce umowy o pracę, a wskazany przez pozwaną okres zatrudnienia powódki jest zgodny z prawdą.

Sygn. akt VII Pa 140/13

Niewłaściwe zachowanie powódki do pacjentów stanowiło niewątpliwe uzasadnioną podstawę wypowiedzenia jej umowy o pracę w związku z tym nie mogło być uwzględnione jej żądanie odszkodowanie na podstawie przepisu art. 45 k.p.

Brak było przy tym podstaw do ustalenia, że powódkę łączyła z pozwaną umowa o pracę w sporym okresie od dnia 22.08.2005r. do 31.01.2006r. Dlatego oddalił żądanie powódki o ustalenie istnienia stosunku pracy za ten okres a także, że powódka została zatrudniona od 1.02.2006r. w pełnym wymiarze czasu pracy.

Od powyższego wyroku apelację wniosła powódka zarzucając naruszenie prawa materialnego a szczególności art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 30 § 4 k.p. i art. 8 k.p. oraz przepisów postępowania tj. art. 189 k.p.c., 227 k.p.c., 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., 233 § 1 k.p.c., 328 § 2 k.p.c., 253 k.p.c., art. 45 ust 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 210 k.p.c. i art. 5 k.p.c. i art. 102 k.p. opisanych w apelacji.

Wskazując na powyższe podstawy wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie powództwa, ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Twierdziła, że nie można się zgodzić, iż podana w piśmie wypowiadającym umowę o pracę przyczyna jest rzeczywista oraz że powódka nie wykazała interesu prawnego w ustaleniu okresu zatrudnienia u pozwanej. Ponadto przyczyna tego wypowiedzenia została sformułowana w sposób ogólnikowy.

Sygn. akt VII Pa 140/13

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zarzuty i argumenty apelacji nie uzasadniają uznania, że orzeczenie Sądu Rejonowego, którym oddalono powództwo powódki o odszkodowanie i ustalenie jest wadliwe i narusza przepisy prawa co uzasadniałoby apelację.

Stwierdzić przede wszystkim należy, że Sąd Rejonowy orzekając w sprawie przeprowadził właściwie postępowanie dowodowe w zakresie roszczeń zgłoszonych przez powódkę wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności sprawy będące podstawą ustaleń faktycznych wydanego w sprawie wyroku. Wyciągnął też prawidłowe wnioski z ustaleń, które poczynił. Niezasadny zatem okazał się zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. Dokonana bowiem przez Sąd I instancji ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni odpowiada wymogom zawartym we wskazanym przepisie.

W tym też zakresie Sąd Okręgowy podziela pogląd jak i argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę było uzasadnione nieprawidłowym wykonywaniem przez powódkę obowiązków pielęgniarki i jej niewłaściwym stosunkiem do pacjentów. Jednocześnie decyzja pozwanej o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę spełniała warunki formalne określone w przepisie art. 30 § 4 k.p. dotyczące prawidłowości wskazanie przyczyny o wypowiedzenie umowy.

Sygn. akt VII Pa 140/13

Sąd w niniejszej sprawie słusznie przyjął, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę powódce określone jako utrata zaufania pozwanej w stosunku do powódki „wywołana jej agresywną postawą wobec pacjentów” była zrozumiała i komunikatywne dla powódki w momencie wręczenia jej oświadczenia o wypowiedzeniu. Obejmowała ona również zarzuty, na które już wcześniej pozwana zwracała powódce uwagę.

W sprawie brak było również argumentów do ustalenia, że powódkę łączyła z pozwaną umowa o pracę w okresie od 22.08.2005r. do 31.01.2006r. a także, że powódka została zatrudniona od 1.02.2006r. w pełnym wymiarze czasu pracy.

Powódka umowę o pracę zawarła w dniu 1.02.2006r. nie kwestionując jej treści. Natomiast wcześniejszy stosunek pracy łączący strony był stosunkiem cywilnoprawnym. Przyznała to nawet sama powódka twierdząc, że początkowo z pozwaną łączyła ją jedynie ustna umowa o dzieło. Brak interesu prawnego w ustaleniu nie mógł mieć decydującego znaczenia prawnego skoro Sąd Rejonowy w istocie badał sprawę dotyczącą ustalenia i orzekł o tym stosunku merytorycznie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy przepisu art. 385 k.p. orzekł jak w sentencji.