Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2018 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu XII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Rudnicki

Protokolant: Piotr Józwik

po rozpoznaniu w dniu 11.09.2018 r.

we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M. (1)

przeciwko (...) sp. z o.o. we W.

o zapłatę 5 295 905 zł

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego 7 217 zł kosztów procesu;

III. nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu 103 492, 27 zł nieopłaconych kosztów sądowych.

XII C 79 / 18 (poprzednio I C 864 / 14)

UZASADNIENIE

Powód S. M. (1) wniósł o zasądzenie od (...) sp. z o.o. we W. 1 999 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20.12.2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 23.05.2013 r. nabył na mocy umowy cesji wierzytelności przysługujące (...) sp. z o.o. w C. w stosunku do (...) sp. z o.o. we W.. Wskazał, że spółki te pozostawały w stałych stosunkach gospodarczych, w ramach których (...) sp. z o.o. w C. sprzedawała (...) sp. z o.o. we W. olej niezbędny do produkcji paliwa. W trakcie współpracy spółki te zawarły szereg umów sprzedaży. W momencie dostawy każdorazowo wystawiane były faktury VAT, które określały termin zapłaty na dzień wystawienia faktury. Adnotacja na fakturze „zapłacono gotówką” stanowi jedynie zapis programu komputerowego, co wynika z przyjętej przez spółki praktyki, zgodnie z którą zapłata za towar następuje w dacie jego dostawy. W początkowym okresie współpraca spółek układała się pomyślnie i (...) sp. z o.o. wydawała towar nie oczekując zapłaty za poprzednią dostawę. Powód wyjaśnił, że dochodzi roszczeń wynikających z faktury VAT nr (...) z dnia 19.12.2012 r.

Dalej powód podał, że pismem z dnia 01.02.2013 r. prezes zarządu (...) sp. z o.o. we W. uznał należność w kwocie 5 295 905, 08 zł, oświadczając jednocześnie, że wierzytelność przysługująca (...) sp. z o.o. względem (...) sp. z o.o. wynikająca z faktur VAT dołączonych do pozwu zostanie uregulowana przez (...), względem której (...) sp. z o.o. posiada wierzytelności udokumentowane fakturami VAT. Powód wskazał, że w piśmie tym prezes zarządu pozwanej spółki uznał ww. należności za skompensowane, zgodnie z art. 498 kc. Według powoda, aby zaistniała opisana w art. 498 kc kompensata, między dwoma podmiotami musi istnieć stosunek zobowiązaniowy, który w tym stanie faktycznym nigdy nie istniał. Powód wskazał, że potrącenie wierzytelności między (...) sp. z o.o. a (...) nigdy nie miało miejsca, ponieważ spółki te działają bez jakichkolwiek powiązań między sobą. (...) sp. z o.o. nigdy nie współpracowała z (...). Tym samym, w ocenie powoda oświadczenie z dnia 01.02.2013 r. należy potraktować jedynie jako oświadczenie o uznaniu długu. Powód nabył wierzytelność przysługującą (...) sp. z o.o. w C. względem (...) na mocy umowy cesji, zgodnie z treścią art. 509 kc. O transakcji tej zbywca poinformował pozwanego.

Powód wskazał też, że wszystkie transakcje, których stroną jest pozwana spółka, ewidencjonowane są przez jej wewnętrzny system (...). Z systemu tego wynika wprost, które należności nie zostały uregulowane.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 28.11.2013 r., XIV Nc 2155/13, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu uwzględnił powództwo w całości.

Od powyższego orzeczenia pozwany (...) sp. z o.o. we W. złożył sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Pozwany zarzucił brak legitymacji materialnej po stronie powoda. Wskazał, że umowa cesji jest nieważna, albowiem nie została podpisana przez osoby upoważnione do reprezentacji (...) sp. z o.o. Pozwany wyjaśnił, że zgodnie z treścią wpisu do KRS na dzień zawarcia umowy cesji uprawnienie do reprezentowania spółki (...) sp. z o.o. było zastrzeżone dla dwóch członków zarządu. Tymczasem przy umowie cesji (...) sp. z o.o. reprezentował tylko jeden członek zarządu. Tym samym w ocenie pozwanego powód nie jest następcą prawnym (...) sp. z o.o.

Ponadto pozwany zarzucił, że w piśmie z dnia 01.02.2013 r. prezes zarządu spółki nie uznał roszczenia (...) sp. z o.o., lecz uznał należność w kwocie 5 295 905, 08 zł za skompensowaną, dając tym samym wyraz swojemu przekonaniu o wygaśnięciu wierzytelności (...) sp. z o.o., a nie o jej istnieniu.

Pozwany podniósł też, że między spółkami (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. oraz (...) istniała uzgodniona i potwierdzona praktyką współpraca gospodarcza polegająca na tym, że za towar – olej rzepakowy dostarczany przez (...) sp. z o.o. na rzecz pozwanego płacił (...) po tym, jak taki sam towar został przekazany na rzecz (...) przez pozwanego. Pozwany wskazał, że w zakresie realizacji zapłaty za dostarczony na rzecz (...) towar w kwocie 5 295 905, 08 zł zapłata nie nastąpiła, jednak została ona rozliczona w ramach trójstronnej współpracy. Pozwany wskazał, że w praktyce wzajemnych stosunków, w drodze zawartego per facta concludenta porozumienia, (...) sp. z o.o. (przekazujący) miała przekazywać na rzecz (...) sp. z o.o. (odbiorca przekazu) zapłatę za towar (świadczenie pieniężne) uzyskaną od (...) (przekazany). Z uwagi na treść porozumienia, mimo że pozwany (przekazujący) był zarazem dłużnikiem odbiorcy przekazu – (...) sp. z o.o. z tytułu zapłaty za zakupiony u niego takiego samego rodzaju towar, umorzenie długu w stosunku waluty (między pozwanym a (...) sp. z o.o.) nie następowało dopiero przez spełnienie świadczenia, ale – zgodnie z tym porozumieniem – już przez samo przyjęcie przekazu przez (...) (przekazanego). (...) oświadczył natomiast, że przekaz przyjmuje. Tym samym zdaniem pozwanego, mimo niespełnienia świadczenia pieniężnego przez (...) na rzecz (...) sp. z o.o., odnośne zobowiązanie pozwanego względem (...) sp. z o.o. wygasło.

Niezależnie od powyższego pozwany podał, że pismem z dnia 05.08.2013 r. złożył w Prokuraturze Rejonowej Wrocław - Psie Pole zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez K. K., M. I. i A. D. (1) z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kpk. Zdaniem pozwanego powód pozostaje z tymi osobami w zmowie zmierzającej do wyrządzenia mu szkody majątkowej. Zdaniem pozwanego stan majątkowy powoda wyklucza możliwość nabycia wierzytelności względem pozwanego za kwotę 6 000 000 zł, wynikającą z umowy cesji, co wskazuje na fikcyjny charakter tej umowy.

Dodatkowo pozwany podniósł, że Urząd Kontroli Skarbowej w S. wszczął postępowanie sprawdzające w związku z działalnością wspólników i członków zarządu spółki (...) sp. z o.o. łączące się z podejrzeniem działalności zmierzającej do wyłudzenia zwrotu podatku VAT.

W piśmie procesowym z dnia 21.01.2014 r. (k. 217-221) stanowiącym odpowiedź na sprzeciw powód podniósł, iż K. K. był uprawniony do zawarcia umowy cesji, albowiem zasady reprezentacji (...) sp. z o.o. zostały zmienione i zarząd tej spółki był jednoosobowy. Zaprzeczył istnieniu podnoszonej przez pozwanego trójstronnej relacji pomiędzy (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. oraz (...). Zaprzeczył, jakoby zobowiązanie pozwanego wygasło.

W piśmie procesowym z dnia 19.05.2014 r. (k. 240-242) powód rozszerzył powództwo do kwoty 5 295 905 zł, wynikającej z pozostałych nie zapłaconych przez pozwanego faktur VAT, a objętych umową cesji.

Postanowieniem z dnia 28.05.2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny.

(...) sp. z o.o. we W. jest spółką działającą na rynku biopaliw, kooperującą z największymi rafineriami w kraju, tj. (...) i (...). Jej działalność polega między innymi na skupowaniu olejów roślinnych (głównie oleju rzepakowego) a także odsprzedawaniu ich (po odpowiedniej obróbce) innym firmom. Rocznie spółka współpracuje z około 40-50 dostawcami tego surowca. Jej roczny przychód wynosi około 500 000 000 zł.

/ dowód: zeznania świadka T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-

00:41:29; zeznania prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia

28.04.2015 r. 00:54:16-01:22:58 /

Jedną z zasad obowiązujących u pozwanego jest ta, że zapłata za zakupiony przez niego towar następuje zawsze w momencie jego dostawy do (...) sp. z o.o. W spółce (...) za obsługę dostaw surowców oraz sprzedaż produktów tej spółki (obejmującą m.in. kontakty z kontrahentami, negocjowanie umów) odpowiadał dyrektor handlowy. W 2012 r. funkcję tę pełnił A. D. (1).

/ dowód: zeznania świadków: P. P. (1) – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06- 00:27:38,

T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-00:41:29; zeznania

prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r.

00:54:16-01:22:58 /

W dniu 17.01.2012 r. (...) sp. z o.o. nawiązała współpracę z (...) sp. z o.o., w ramach której (...) sp. z o.o. miała dostarczać stronie pozwanej olej roślinny. W tym celu spółki zawarły umowę ramową, która nie nakładała na (...) sp. z o.o. obowiązku zapewnienia stałych dostaw oleju, a jedynie określała ramowe ilości i ramową cenę tego produktu.

/ dowód: zeznania świadka P. P. (1) – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06- 00:27:38;

zeznania prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r.

00:54:16-01:22:58 /

Na podstawie powyższej umowy (...) sp. z o.o. dostarczała pozwanemu olej roślinny w okresie od stycznia do marca 2012 r. W tym czasie współpraca spółek układała się pomyślnie.

/ dowód: zeznania świadka T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r., 00:14:22-

00:41:29; zeznania prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia

28.04.2015 r. 00:54:16-01:22:58 /

We wrześniu 2012 r. (...) sp. z o.o. wznowiła dostawy oleju na rzecz (...)

sp. z o.o. W tym czasie (...) sp. z o.o. we W. nawiązała też współpracę z firmą (...) z siedzibą w Austrii, w ramach której sprzedawała jej zakupiony uprzednio od swoich dostawców olej roślinny do produkcji paliwa. Kilkakrotnie zdarzyło się, że spółka (...) posiadała opóźnienie w płatnościach za dostarczony jej towar. Wówczas proszono o interwencję dyrektora handlowego pozwanego A. D. (2), po której dochodziło do uregulowania zaległości.

/ dowód: zeznania świadka T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-

00:41:29; zeznania prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia

28.04.2015 r. 00:54:16-01:22:58 /

W okresie od 19.12.2012 r. do 19.01.2013 r. (...) sp. z o.o. w C. wystawiła pozwanemu (...) sp. z o.o. we W. faktury VAT na łączną kwotę 5 351 944, 53 zł za sprzedany i dostarczony towar w postaci olejów roślinnych. Na każdej z faktur zamieszczono informację, że zapłata za towar nastąpiła gotówką.

/ dowód: faktury VAT wraz z dokumentami CMR oraz KW – k. 9-163 /

Na przełomie 2012 i 2013 r. (...) sp. z o.o. dostarczyła pozwanemu olej sojowy zamiast umówionego rzepakowego.

Pismem z dnia 21.01.2013 r. (...) sp. z o.o. we W. poinformowała (...) sp. z o.o. w C., że dostarczony przez nią, na podstawie umowy nr (...) z dnia 20.01.2012 r., towar w postaci oleju sojowego jest niezgodny z umową, co stanowi znamiona oszustwa, które naraziło (...) sp. z o.o. na straty oraz zagrożenie utraty klientów. (...) sp. z o.o. zażądała przedstawienia propozycji rozwiązania tej sprawy informując, że do czasu jej rozstrzygnięcia wstrzymane zostaną jakiekolwiek płatności na rzecz (...) sp. z o.o.

/ dowód: pismo z dnia 21.01.2013 r. – k. 809; zeznania świadka T. P. – e-

protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-00:41:29; zeznania prezesa zarządu pozwanego

G. Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:54:16-01:22:58 /

Na początku 2013 r. do zarządu (...) sp. z o.o. dotarły informacje, że (...) zalega z płatnościami na rzecz (...) sp. z o.o. w kwocie około 6 000 000 zł i że (...) sp. z o.o. zgłasza wierzytelność względem (...) sp. z o.o. w wysokości około 5 000 000 zł. Wówczas dyrektor handlowy A. D. (1) poinformował zarząd (...) sp. z o.o., że spółka (...) ureguluje swoją zaległość w momencie, gdy (...) sp. z o.o. ureguluje płatności na rzecz (...) sp. z o.o. Wyjaśnił, że pomiędzy spółkami (...) sp. z o.o., (...) i (...) sp. z o.o. istnieje porozumienie, zgodnie z którym po zapłacie przez (...) sp. z o.o. należności na rzecz (...) sp. z o.o., ta sama kwota zostanie uregulowana przez (...) na rzecz (...) sp. z o.o.

/ dowód: zeznania świadków: P. P. (1) – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06- 00:27:38,

T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-00:41:29; zeznania

prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r.

00:54:16-01:22:58 /

Wówczas zarząd spółki (...) sp. z o.o. postanowił wyjaśnić tę sytuację. Po przejrzeniu dokumentacji księgowej zauważono prawidłowość polegającą na tym, że zawsze gdy (...) sp. z o.o. dokonywała przelewu środków na rzecz (...) sp. z o.o., po kilku godzinach bądź następnego dnia równowartość tej kwoty wpływała od (...) na rachunek bankowy (...) sp. z o.o. we W.. Sprawdzono również korespondencję mailową A. D. (1) i odkryto, że wiadomości kierowane do niego przez spółki (...) oraz (...) sp. z o.o. pochodziły z jednego adresu. (...) sp. z o.o. podjęła próbę kontaktu z (...) w celu odzyskania należności, jednak okazała się ona bezskuteczna.

/ dowód: wydruki wiadomości e-mail wraz z załącznikami – k. 667-686; zeznania świadków: P.

P. – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06-00:27:38, M. N. – e-

protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:42:31-00:53:20, T. P. – e-protokół z dnia

28.04.2015 r. 00:14:22-00:41:29; zeznania prezesa zarządu pozwanego G.

Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:54:16-01:22:58 /

Po jakimś czasie pozwany zaczął otrzymywać od (...) sp. z o.o. telefoniczne wezwania do uregulowania należności za dostarczony towar.

/ dowód: zeznania świadka P. P. (1) – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06- 00:27:38 /

W tej sytuacji pismem z dnia 01.02.2013 r., skierowanym do (...) sp. z o.o. we W., prezes zarządu pozwanej (...) sp. z o.o. we W. G. Ś. oświadczył, że zgodnie z uzgodnieniami i praktyką stosowaną od początku wzajemnej współpracy należności ujęte w wymienionych fakturach wystawionych w okresie od 19.12.2012 r. do 19.01.2013 r. na łączną kwotę 5 295 905, 08 zł zostaną uregulowane przez (...), względem której (...) sp. z o.o. posiada wierzytelności o zapłatę udokumentowane fakturami VAT na łączną kwotę 1 534 426, 24 euro. Dalej oświadczył, że w tej sytuacji uznaje należności z tytułu wskazanych na wstępie faktur wystawionych przez (...) sp. z o.o. za skompensowane. Równocześnie wskazał, że różnica pomiędzy kwotą należności, jakie (...) sp. z o.o. ma względem (...), a tą, jaką (...) sp. z o.o. posiada względem (...) sp. z o.o., powinna zostać uregulowana poprzez dostawę odpowiedniej ilości oleju lub zapłatę przez (...) sp. z o.o. na rzecz (...) sp. z o.o. sumy pieniężnej odpowiadającej wskazanej różnicy w terminie 7 dni od daty doręczenia pisma.

/ dowód: pismo (...) sp. z o.o. z dnia 01.02.2013 r. – k. 164-166 /

W międzyczasie (...) sp. z o.o. rozwiązała stosunek pracy z A. D. (1) na mocy porozumienia stron.

/ dowód: zeznania świadków: P. P. (1) – e-protokół z dnia 18.11.2014 r. 00:07:06- 00:27:38,

T. P. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r. 00:14:22-00:41:29; zeznania

prezesa zarządu pozwanego G. Ś. – e-protokół z dnia 28.04.2015 r.

00:54:16-01:22:58 /

W dniu 09.05.2013 r. w K. (...) sp. z o.o. w C. przez K. K., działającego jako prezes jej zarządu, jako zbywca oraz S. M. (1) jako nabywca zawarli umowę cesji, przedmiotem której była wierzytelność zbywcy względem (...) sp. z o.o. w wysokości 6 774 427, 97 zł wynikająca z 62 wymienionych w umowie faktur wystawionych w okresie od 07.12.2012 r. do 19.01.2013 r.

Strony umowy wskazały m.in., że istnienie wierzytelności potwierdzają dokumenty w postaci 62 faktur VAT oraz uznania długu przez prezesa zarządu dłużnika G. Ś. z dnia 01.02.2013 r.

Cena przelewu wierzytelności wynosił 6 000 000 zł i miała zostać zapłacona przez nabywcę przelewem bankowym na wskazane konto zbywającego w terminie 2 tygodni od dnia podpisania umowy.

/ dowód: umowa cesji z dnia 09.05.2013 r. – k. 167-170 /

Pismem z dnia 19.07.2013 r. (...) sp. z o.o. poinformował (...) sp. z o.o., że należne kwoty z tytułu niezapłaconych faktur VAT wystawionych w okresie od 07.12.2012 r. do 19.01.2013 r. w ilości 62 na łączną kwotę 6 769 427, 97 zł powinny zostać zapłacone na

rzecz S. M. (1) z uwagi na zawartą umowę cesji.

W piśmie zawarte zostało szczegółowe zestawienie tych faktur, które było tożsame z zestawieniem wynikającym z umowy cesji.

/ dowód: pismo (...) sp. z o.o. z dnia 19.07.2013 r. – k. 171-172 /

Pismem z dnia 19.07.2013 r., doręczonym dnia 23.07.2013 r., pełnomocnik powoda poinformował (...) sp. z o.o. o umowie cesji, wzywając tę spółkę do zapłaty kwoty 6 477 427, 97 zł wynikającej z wymienionego w piśmie zestawienia faktur VAT, w terminie 3 dni od otrzymania pisma pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

/ dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 19.07.2013 r. – k. 199 /

W okresie od 01.02.2012 r. do 19.11.2013 r. K. K. figurował w KRS jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. w C..

Od dnia 01.02.2012 r. zasady reprezentacji spółki (...) sp. z o.o. określone są w KRS w ten sposób, że w przypadku powołania zarządu jednoosobowego spółkę reprezentuje prezes zarządu samodzielnie, zaś w przypadku powołania zarządu wieloosobowego do reprezentowania spółki oraz do składania oświadczeń i podpisywania w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu.

W dniu zawierania umowy cesji, tj. 09.05.2013 r., zarząd spółki był jednoosobowy i sprawował go K. K. pełniący funkcję prezesa zarządu.

/ dowód: odpis pełny z KRS (...)sp. z o.o. – k. 209-213 /

Wyrokiem z dnia 02.09.2011 r., II K 763/11, prawomocnym z dniem 10.09.2011 r., Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim uznał K. K. za winnego przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk, za które wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący dwa lata.

W dniu 12.07.2013 r. do Sądu Rejonowego Katowice - Wschód w Katowicach Wydziału VIII Gospodarczego KRS wpłynęła informacja z Biura Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego o konieczności rozważenia wszczęcia postępowania z urzędu w związku ze skazaniem K. K. – członka zarządu (...) sp. z o.o. w C. za przestępstwa określone w art. 18 § 2 ksh.

Zarządzeniem z dnia 10.08.2013 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Katowice - Wschód w Katowicach VIII Wydziale Gospodarczym KRS wezwał (...) sp. z o.o. w C. do złożenia pisemnego oświadczenia w przedmiocie pozostawania w rejestrze danych niedopuszczalnych ze względu na obowiązujące przepisy prawa, a to z uwagi na to, że wpisany do rejestru członek zarządu K. K. został skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo wymienione w art. 18 § 2 ksh. Zarządzenie to, pomimo dwukrotnej awizacji przesyłki, nie zostało odebrane ani przez spółkę ani przez prezesa jej zarządu.

Postanowieniem z dnia 19.11.2013 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Katowice - Wschód w Katowicach Wydziale VIII Gospodarczym KRS wykreślił z urzędu K. K. z działu 2 rubryka 1 rejestru przedsiębiorców prowadzonego dla (...) sp. z o.o. w C..

Postanowienie to zostało wysłane na adres spółki (...) sp. z o.o. w C., jednak pomimo dwukrotnej awizacji przesyłki nie zostało odebrane przez adresata.

/ dowód: kopia akt sprawy Sądu Rejonowego Katowice-Wschód nr (...) – k. 560-575;

zarządzenie z dnia 10.08.2013 r. – k. 614; kserokopie kopert – k. 615, 617, 623;

zarządzenie z dnia 14.11.2013 r. – k. 616, 618; zarządzenie z dnia 19.11.2013 r. – k.

621; zarządzenie z dnia 08.01.2014 r. – k. 624 /

Pismem z dnia 23.09.2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w S. wezwał prezesa zarządu (...) sp. z o.o. G. Ś. do przedstawienia szczegółowych wyjaśnień oraz dokumentacji dotyczącej współpracy ze spółką (...) sp. z o.o. w związku z postępowaniem kontrolnym wszczętym na podstawie postanowienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. z dnia 05.04.2013 r.

/ dowód: pismo z dnia 23.09.2013 r. – k. 811-812 /

Pismem z dnia 27.12.2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. poinformował Sąd Rejonowy Katowice - Wschód w Katowicach Wydział VIII Gospodarczy KRS, że (...) sp. z o.o. w C. nie złożyła do organu podatkowego zatwierdzonego sprawozdania finansowego za 2012 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 52 ustawy o rachunkowości.

/ dowód: pismo z dnia 27.12.2013 r. – k. 625 /

Na skutek powyższego zawiadomienia Sąd Rejonowy Katowice - Wschód w Katowicach

Wydział VIII Gospodarczy KRS wszczął z urzędu postępowanie w przedmiocie przymuszenia spółki (...) sp. z o.o. w C. do złożenia wniosku celem ujawnienia

w rejestrze przedsiębiorców wzmianki o złożeniu sprawozdań finansowych za rok 2012 r.

Zarządzeniem z dnia 14.01.2014 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Katowice - Wschód w Katowicach Wydziale VIII Gospodarczym KRS wezwał (...) sp. z o.o. w C. do udzielenia informacji, czy zostały sporządzone dokumenty sprawozdania finansowego spółki za 2012 r.

Postanowieniem z dnia 14.04.2014 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Katowice - Wschód w Katowicach Wydziale VIII Gospodarczym KRS umorzył postępowanie w tej sprawie uznając, że wobec utrudnionego kontaktu ze spółką oraz braku możliwości ustalenia, kto wchodzi w skład zarządu spółki, prowadzenie postępowania przymuszającego jest niecelowe i z dużym prawdopodobieństwem nie przyniesie skutku w postaci złożenia wniosku o wpis zmian do rejestru. Postanowienie to zostało wysłane na adres spółki (...) sp. z o.o. w C., jednak pomimo dwukrotnej awizacji przesyłki nie zostało odebrane przez adresata.

Pismem z dnia 14.04.2014 r. Sąd Rejonowy Katowice - Wschód w Katowicach Wydział VIII Gospodarczy KRS zawiadomił Prokuraturę w C., że (...) sp. z o.o. w C. nie złożyła w sądzie rejestrowym sprawozdania finansowego za 2012 r., przez co naruszyła przepis art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości.

/ dowód: zarządzenie z dnia 14.01.2014 r. – k. 626; postanowienie z dnia 14.04.2014 r. – k. 627-

628; koperta – k. 629; zarządzenie z dnia 16.05.2014 r. – k. 631; pismo z dnia

14.04.2014 r. – k. 630 /

Pismami z dnia 14.01.2014 r. S. M. (1) poinformował prezesa zarządu (...) sp. z o.o. we W. oraz członków rady nadzorczej tej spółki, że w dniu 14.01.2014 r. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o.o. z uwagi na niewywiązanie się przez spółkę z obowiązku zapłaty kwoty 5 295 905, 08 zł. Jednocześnie wskazał, że informację o złożeniu tego wniosku zamierza przekazać bankom udzielającym spółce kredytów, urzędom (w tym ZUS oraz właściwemu urzędowi skarbowemu), kontrahentom spółki, prasie oraz innym wierzycielom spółki. Powód oświadczył również, że może zaniechać tych działań oraz cofnąć wniosek o ogłoszenie upadłości w sytuacji zadeklarowania przez (...) sp. z o.o. w terminie do 22.01.2014 r. chęci spłaty należności.

/ dowód: pisma powoda z dnia 14.01.2014 r. – k. 255-258 /

Pismem z dnia 23.01.2014 r. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego we W. wezwał prezesa zarządu (...) sp. z o.o. G. Ś. do przedstawienia szczegółowych wyjaśnień oraz dokumentacji dotyczącej transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahenta austriackiego Isaev Movsar, w związku z prowadzonymi czynnościami kontrolnymi.

/ dowód: pismo z dnia 23.01.2014 r. – k. 813 /

Pismem z dnia 18.03.2014 r. (...) sp. z o.o. w C. złożyła w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu Wydziale VIII Gospodarczym KRS odpowiedź na wniosek S. M. (1) o ogłoszenie upadłości tej spółki, w której wskazała, że nie ma problemów z wykonywaniem swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych ani nie jest nadmiernie zadłużona, zaś wniosek został złożony przez S. M. (1) w złej wierze.

/ dowód: odpowiedź na wniosek z dnia 18.03.2014 r. – k. 742-753 /

Postanowieniem z dnia 02.04.2014 r., VIII GU 7/14, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej oddalił wniosek S. M. (1) o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o.o. we W. jako złożony w złej wierze oraz nakazał mu złożenie publicznego oświadczenia w dzienniku „Rzeczpospolita” o tym, że wniosek o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o.o. we W. został złożony przez niego w złej wierze.

/ dowód: postanowienie z dnia 02.04.2014 r., VIII GU 7/14 – k. 253-254 /

Postanowieniem z dnia 20.05.2014 r., III Kp 660/14, Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił zażalenie pełnomocnika pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. i uchylił postanowienie KP (...)z dnia 30.09.2013 r., 2 Ds 88/13, zatwierdzone przez prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia - Psie Pole dnia 01.10.2013 r., o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie doprowadzenia (...) sp. z o.o. w okresie od listopada 2012 r. do stycznia 2013 r. przez działających wspólnie i w porozumieniu prezesa spółki (...) sp. z o.o. oraz spółki (...) z siedzibą w Austrii do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 6 477 427, 97 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do możliwości i zamiaru zapłaty ze strony (...)za dostarczony jej olej rzepakowy, a ze strony spółki (...) za sprzedawanie jej towaru w postaci oleju rzepakowego w niepełnej wysokości, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk.

/ dowód: postanowienie z dnia 20.05.2014 r., III Kp 660/14 – k. 576-579 /

Uchwałą Nr (...) z dnia 12.01.2015 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników (...) sp. z o.o. w C. powołało M. R. na stanowisko prezesa zarządu tej spółki.

Uchwałą Nr (...) z dnia 12.01.2015 r. nadzwyczajne zgromadzenie wspólników (...) sp. z o.o. w C. potwierdziło ważność uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o. w C. z dnia 07.05.2013 r. w przedmiocie wyrażenia zgody na zbycie przez zarząd wierzytelności przysługujących (...) sp. z o.o. w C. w stosunku do (...) sp. z o.o. we W. w łącznej wysokości 6 774 427, 97 zł wraz z należnościami ubocznymi oraz ważność umowy cesji wierzytelności zawartej z S. W. M. w dniu 09.05.2013 r.

W nadzwyczajnym zgromadzeniu wspólników wziął udział wspólnik K. K..

/ dowód: protokół Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (...) sp. z o.o. w C.

wraz z listą obecności – k. 716-717 /

Pismem z dnia 14.01.2015 r. M. R. działający w imieniu (...) sp. z o.o. w C. poinformował powoda, iż jako nowo wybrany prezes zarządu (...) sp. z o.o. w C. potwierdza ważność umowy cesji zawartej dnia 09.05.2013 r. między S. W. M. a (...) sp. z o.o. w C., reprezentowaną przez K. K..

/ dowód: pismo (...) sp. z o.o. w C. z dnia 14.01.2015 r. – k. 715 /

Pismem z dnia 15.01.2015 r. Komenda Powiatowa Policji w B. poinformowała Komisariat Policji (...), że w związku z prowadzonym postępowaniem w sprawie doprowadzenia (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, nie przesłuchano w charakterze świadka prezesa zarządu (...) sp. z o.o. z uwagi na brak możliwości ustalenia jego miejsca pobytu.

/ dowód: pismo z dnia 15.01.2015 r. – k. 803 /

Pismem z dnia 05.02.2015 r. Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w K. poinformował (...) sp. z o.o. we W., że w związku ze złożonym zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa polegającego na niezłożeniu w ustawowym terminie, we właściwym rejestrze sądowym sprawozdań finansowych za lata 2012-2013 przez zarząd (...) sp. z o.o. w C., w dniu 29.01.2015 r. wszczęto dochodzenie w sprawie o czyny określone w art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości.

/ dowód: pismo z dnia 05.02.2015 r. – k. 801 /

Postanowieniem z dnia 23.03.2015 r., III Kp 440/15, Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił zażalenie pełnomocnika pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. i uchylił postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia - Psie Pole z dnia 31.12.2014 r. o umorzeniu postępowania w sprawie doprowadzenia (...) sp. z o.o. w okresie od listopada 2012 r. do stycznia 2013 r. przez działających wspólnie i w porozumieniu prezesa spółki (...) sp. z o.o. oraz prezesa spółki (...) z siedzibą w Austrii do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 6 477 427, 97 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do możliwości i zamiaru zapłaty ze strony spółki (...) za sprzedawanie jej towaru w postaci oleju rzepakowego niepełnej jakości, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, wobec braku znamion czynu zabronionego.

/ dowód: postanowienie z dnia 23.03.2015 r., III Kp 440/15 – k. 797-800 /

W związku ze śledztwem prowadzonym w sprawie oszustwa na szkodę (...) sp. z o.o. przez członka zarządu (...) sp. z o.o. Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia - Psie Pole zwróciła się do Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w K., do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S., do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K., Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego we W. oraz Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w C. o udzielenie informacji o wynikach kontroli i dochodzeń prowadzonych w sprawie działalności (...) sp. z o.o. w C. oraz jej powiązań ze spółką (...) sp. z o.o. we W. i (...).

/ dowód: pisma z dnia 09.06.2015 r. – k. 990-994 /

Postanowieniem z dnia 11.06.2015 r., 2 Ds. 47/15, prokurator Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia - Psie Pole przedstawił K. K. zarzut, że w okresie od listopada 2012 r. do 31.01.2013 r. będąc prezesem spółki (...) sp. z o.o. w C. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 6 477 427, 97 zł (...) sp. z o.o. we W. poprzez wprowadzenie przedstawicieli firmy (...) sp. z o.o. w błąd co do możliwości i zamiaru zapłaty ze strony firmy (...) w L. za dostarczony jej przez (...) sp. z o.o. olej rzepakowy, a ze strony (...) sp. z o.o. za sprzedanie (...) sp. z o.o. towaru w postaci oleju rzepakowego niepełnej jakości, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

/ dowód: postanowienie z dnia 11.06.2015 r., 2 Ds 47/15 – k. 995 /

W dniu 16.06.2015 r. prokurator Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Psie Pole złożył w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu wniosek o zwolnienie banku (...) S.A. z obowiązku zachowania tajemnicy bankowej celem ustalenia danych właściciela rachunku o nr (...) oraz ustalenia, czy na rachunek ten wpłynęły jakiekolwiek środki od spółki (...) sp. z o.o. lub K. K. z tytułu umowy cesji z dnia 09.05.2013 r.

Postanowieniem z dnia 30.06.2015 r., III Kp 1505/15, Sąd Okręgowy we Wrocławiu uwzględnił powyższy wniosek.

/ dowód: pismo z dnia 12.06.2015 r. – k. 996; postanowienie z dnia 30.06.2015 r., III Kp 1505/15 –

k. 999-1000 /

W dniu 29.06.2015 r. Komendant Komisariatu Policji (...) zwrócił się do Biura Międzynarodowej Współpracy Policji KGP w W. o zebranie informacji na temat austriackiej spółki (...).

/ dowód: pismo z dnia 29.06.2015 r. – k. 997 /

Zarządzeniem z dnia 06.07.2015 r. prokurator Prokuratury Rejonowej Wrocław - Psie Pole zarządził poszukiwanie podejrzanego K. K. w celu ustalenia jego miejsca pobytu.

/ dowód: zarządzenie z dnia 06.07.2015 r., 2 Ds 47/15 – k. 998 /

Pismem z dnia 29.07.2015 r. Bank (...) S.A. poinformował Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia - Psie Pole, że właścicielem rachunku nr (...) jest firma (...) sp. z o.o. w C. i że od 2013 r. na rachunek ten nie wpłynęły środki od K. K. ani środki tytułem umowy cesji od (...) sp. z o.o.

/ dowód: pismo z dnia 29.07.2015 r. – k. 1002 /

Według stanu na dzień 27.04.2015 r. w rejestrze przedsiębiorców KRS prowadzonym dla (...) sp. z o.o. w C. brak było wpisów odnośnie danych osób wchodzących w skład organów tej spółki. Jednocześnie z odpisu z KRS tej spółki wynika, że ostatnia wzmianka o złożonych dokumentach dotyczy sprawozdania finansowego za 2011 r., które zostało złożone w dniu 24.05.2012 r.

/ dowód: odpis z KRS – k. 805-808 /

W dniu 01.12.2015 r. funkcjonariusz policji z Komisariatu (...) przesłuchał w charakterze świadka starszego inspektora Urzędu Skarbowego we W. D. W., który zeznał że w okresie od 23.12.2013 r. do 30.06.2015 r. przeprowadzał kontrolę podatkową w zakresie podatku VAT związanego z transakcjami dokonywanymi przez spółki (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o. oraz (...) w okresie od 01.09.2012 r. do 31.03.2013 r., w związku z wątpliwościami powstałymi na tle dostarczanych do organów podatkowych międzynarodowych listów przewozowych, czy sprzedawany przez (...) sp. z o.o. na rzecz kontrahenta austriackiego (...) towar w postaci oleju rzepakowego rzeczywiście opuszczał terytorium Polski i czy transakcje te miały charakter wewnątrzwspólnotowy, jak to wynikało ze składanych deklaracji podatkowych. D. W. zeznał, że kontrola ujawniła, iż towar ten nigdy nie opuszczał granic Polski. Wskazał, że za transport oleju do (...) była odpowiedzialna spółka (...) sp. z o.o., która zlecała tę usługę również innym spółkom transportowym. Według relacji świadka (...) sp. z o.o. w zleceniach dla firm transportowych wskazywała, iż transport będzie się odbywał na rzecz Isaev Movsar w Austrii natomiast faktycznie miejscem dostawy były miejscowości w Polsce, takie jak C., T. i J.. Według świadka ustalenia kontrolne jednoznacznie wskazują, iż firmy transportowe działające na zlecenie (...) sp. z o.o. nigdy nie wywoziły oleju sprzedawanego przez (...) sp. z o.o. na rzecz (...) do Austrii, gdyż (...) sp. z o.o. nigdy nie miała takiego zamiaru, a jej celem była hurtowa sprzedaż tego oleju na terenie kraju, przy równoczesnym ukrywaniu źródła pochodzenia towaru wykazanego w fakturach sprzedaży. Pieniądze uzyskane z takiej sprzedaży przelewane były natomiast na konto należące do (...). Dalej D. W. wskazał na brak możliwości przeprowadzenia kontroli w siedzibie (...) sp. z o.o. w C. w zakresie świadczonych usług transportowych na rzecz (...) z uwagi na brak kontaktu z zarządem tej spółki. Dodał, że w toku postępowania kontrolnego prowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w S. podatnik, pomimo kierowanych do niego wezwań, jak również świadomości prezesa zarządu K. K. co do prowadzonego wobec spółki postępowania kontrolnego, nie przedłożył żadnej dokumentacji dotyczącej sprzedaży, jak i zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną, nie podjął również żadnej próby kontaktu z organem podatkowym. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży spółka (...) sp. z o.o. w tym samym dniu przelewała na konto należące do (...), nie wykazując przy tym istotnych nabyć od tej spółki. D. W. zeznał, że w toku postępowania kontrolnego faktyczne źródło zakupu towaru będącego przedmiotem sprzedaży wykazanej w dokumentach nie zostało ustalone. Stwierdzono natomiast, wyłącznie w oparciu o otrzymane historie rachunków bankowych, że kwoty zasileń otrzymanych od kontrahentów były w tym samym dniu przelewane na rachunki bankowe należące do (...). W ten sposób dokonano z rachunku podatnika zapłat za rzecz wskazanego odbiorcy w łącznej kwocie ponad 85 000 000 zł. Ustalono również, że w 2012 r. podatnik wykazał wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów od (...) o łącznej wartości 149 564 zł. Nie stwierdzono natomiast, by podmiot (...) był zarejestrowany w Polsce dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług. D. W. zeznał, że przedstawione okoliczności w zakresie wykazanej przez podatnika hurtowej sprzedaż olejów różnego rodzaju w powiązaniu ze stwierdzonymi przepływami pieniężnymi na rachunkach bankowych, polegającymi na przekazywaniu otrzymanych kwot na rzecz austriackiej firmy (przy braku odpowiadających tym kwotom nabyć) w ocenie organu kontroli skarbowej wskazują na zorganizowany charakter działalności spółki, mający na celu ukrycie źródła pochodzenia wykazanego w fakturach sprzedaży towaru i że transport był dokonywany na zlecenie K. K. prezesa Spółki (...) sp. z o.o., który przedstawiał się również jako pełnomocnik firmy (...).

/ dowód: protokół przesłuchania świadka D. W. – k. 1003-1006 /

W dniu 05.02.2016 r. (...) sp. z o.o. we W. jako dłużnik oraz S. N. działający w charakterze pełnomocnika S. M. (1) jako wierzyciela zawarli przed notariuszem T. K. we W. w formie aktu notarialnego, rep. A nr (...), umowę, której przedmiotem było zwolnienie za wynagrodzeniem dłużnika z długu wynoszącego 5 295 905, 80 zł wraz z odsetkami ustawowymi, stanowiącego wierzytelności z 49 faktur, wyszczególnionych w tabeli, objętych umową cesji z dnia 09.05.2013 r., wraz z odsetkami ustawowymi oraz dochodzone w postępowaniu sądowym.

W zamian za zwolnienie z tego długu (...) sp. z o.o. zobowiązała się zapłacić wierzycielowi wynagrodzenie w wysokości 600 000 zł za pośrednictwem rachunku depozytowego kancelarii notarialnej na rachunek bankowy, którego posiadaczem jest J. A.. Notariusz T. K. potwierdził, że kwota 600 000 zł została przez dłużnika wpłacona na rachunek depozytowy kancelarii notarialnej przyjmując ją jednocześnie na przechowanie i zobowiązując się do jej wypłacenia na wskazany rachunek bankowy, którego posiadaczem jest J. A., niezwłocznie po sporządzeniu aktu notarialnego. Notariusz T. K. oświadczył, że przekazuje z konta depozytowego kancelarii notarialnej kwotę 600 000 zł na rachunek J. A..

Strony umowy zgodnie oświadczyły, że zwolnienie z długu ma charakter warunkowy i jest skuteczne pod warunkiem zapłaty wynagrodzenia na zasadach określonych w umowie oraz wpływu środków na rachunek bankowy tam wskazany do dnia 09.02.2016 r. Strony postanowiły, że po wpływie wynagrodzenia na umówione konto wierzyciel przekaże dłużnikowi podpisane przez S. M. (1) cofnięcie pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia celem złożenia do akt postępowania sądowego oraz wyśle listem poleconym wypowiedzenie pełnomocnictw dla pełnomocników reprezentujących w tym postępowaniu S. M. (2).

Pełnomocnik wierzyciela oświadczył, że wymienione w umowie cesji faktury inne niż faktury wskazane w tabeli objętej zwolnieniem z długu, zostały zamieszczone omyłkowo, gdyż na dzień zawarcia umowy cesji zostały spłacone przez (...) sp. z o.o. Wierzyciel oświadczył, że faktury obejmują łącznie kwotę 1 422 483, 30 zł.

/ dowód: wypis aktu notarialnego umowy zwolnienia z długu z dnia 05.02.2016 r. wraz z

pełnomocnictwem – k. 1059-1071 /

Powód, działając przez pełnomocnika, złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa sfałszowania dokumentu i posługiwania się sfałszowanym dokumentem (art. 358 cz 1 i 4 kk Ukrainy).

Wyrokiem z dnia 18.05.2016 r., nr (...)-k, Winnicki Sąd Miejski Obwodu Winnickiego uznał S. N. za winnego zarzucanych mu czynów, przewidzianych w art. 358 cz. 1 i 4 KK Ukrainy, za co wymierzył mu kary grzywny w wysokości 80 płac minimalnych, tj. 1 360 uah, i 30 płac minimalnych, tj. 510 uah.

/ dowód: zawiadomienie o przestępstwie oraz wyrok z dnia 18.05.2016 r. – k. 1209 /

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód dochodzi od pozwanej spółki zaspokojenia wierzytelności, jaką miał nabyć od (...) sp. z o.o. w C., a której źródłem miało być wykonanie przez tę spółkę dostaw na rzecz pozwanego.

Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 kpc, wedle którego strony zobowiązane są przedstawiać dowody, oraz art. 232 kpc, stanowiący, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód zobowiązany był zatem udowodnić, że osobie, która wskazał w pozwie jako swojego poprzednika prawnego, przysługiwała wierzytelność wobec pozwanego opiewająca na kwotę wskazaną w pozwie i piśmie rozszerzającym powództwo, a także, iż nabył skutecznie tę wierzytelność.

Jednakże materiał dowodowy przedstawiony przez powoda nie uzasadnia należycie ani twierdzenia o istnieniu następstwa prawnego powoda w stosunku do pierwotnego wierzyciela pozwanego ani też istnienia po stronie pozwanego zobowiązania do świadczenia w wysokości wskazanej w pozwie.

Sąd poczynił ustalenia stanu faktycznego sprawy na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony, a także zeznań zgłoszonych przez pozwanego świadków P. P. (1) i T. P. oraz zeznań reprezentanta pozwanego G. Ś.. Sąd uznał, że wskazane elementy materiału dowodowego sprawy układają się w spójną, logiczną całość i pozwalają na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych. Pozostałe zgłoszone przez strony wnioski dowodowe sąd uznał za nieprzydatne dla rozstrzygnięcia lub zmierzające do przedłużenia postępowania.

Zgodnie z art. 233 § 1 i 2 kpc sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału; na tych samych zasadach sąd ocenia odmowę przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkody przez nią stawiane w przeprowadzeniu dowodu.

Sąd doszedł do przekonania, iż ostateczna odmowa ze strony powoda złożenia w tej sprawie zeznań w sytuacji, w której liczne okoliczności samego przebiegu procesu oraz okoliczności towarzyszące tej sprawie budzą istotne, uzasadnione wątpliwości, musi zostać oceniona z negatywnym dla powoda skutkiem. Powód wskazywał wcześniej, że nie stawi się na przesłuchanie przed sądem orzekającym w sprawie, a także czynności udzielenia pełnomocnictwa procesowego były wykonywane za granicą. Sytuacja taka zdaje się sugerować, iż po stronie powoda zachodzą jakieś przeszkody natury prawnej w przyjeździe do Polski (zakaz wjazdu na teren naszego kraju lub szerzej na obszar UE). Powód mógł jednak złożyć zeznania przez sądem swojego miejsca zamieszkania, odmówił jednakże przeprowadzenia takiego dowodu. W tych okolicznościach należy dojść do wniosku, iż powód pozbawił się, a przez to także i sąd, możliwości wyjaśnienia narosłych w sprawie wątpliwości, w szczególności dotyczących relacji powoda ze spółką (...) sp. z o.o. i występującym w jej imieniu K. K., wiedzy i świadomości powoda co do przysługiwania wskazanej spółki wierzytelności wobec pozwanego, itp. Można od razu wskazać, że o ile samo zbycie wierzytelności jest standardową czynnością z zakresu obrotu gospodarczego, to już dokonanie takiej czynności – mającej za przedmiot wierzytelność spółki polskiej przeciwko innej spółce polskiej o należność wynikającą z transakcji dokonanej na terenie kraju – na podstawie umowy zawartej w K. na rzecz obywatela ukraińskiego nieprzyjeżdżającego do Polski – samo w sobie już wywołuje wątpliwości. Następnie należy wskazać na pojawianie się kolejnych dokumentów i oświadczeń procesowych mających pochodzić od powoda, których autentyczność była podważana. Tego rodzaju okoliczności mogły zostać wyjaśnione w ramach przesłuchania powoda, co jednakże powód sądowi uniemożliwił stanowczą odmową złożenia zeznań.

Przywołany przepis art. 233 § 1 kpc wskazuje na potrzebę „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", co oznacza konieczność odniesienia się do innych dowodów przeprowadzonych w sprawie, a także twierdzeń stron i innych okoliczności ujawnionych w sprawie i znanych sądowi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.05.2000 r., IV CKN 1097/00). Materiał sprawy w rozumieniu art. 233 § 1 kpc obejmuje nie tylko materiał dowodowy, ale także oświadczenia stron zawarte w pismach procesowych lub złożone na rozprawie, a także inne okoliczności ujawnione w sprawie. Pojęcie „materiału sprawy” jest zatem szersze od „materiału dowodowego”. Wszechstronne rozważenie zebranego materiału w kontekście unormowania art. 233 § 1 k.p.c. oznacza uwzględnienie i rozważenie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.06.2003 r., V CKN 417/01; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.06.2003 r., V CKN 234/01).

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż powód nie wykazał jednoznacznie istnienia po stronie (...) sp. z o.o. wierzytelności wobec pozwanego w wysokości żądanej przez powoda.

Z zeznań świadków oraz reprezentanta pozwanego wynika, że (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. współpracowały w zakresie dostaw olejów roślinnych (biopaliw). Podstawę tej współpracy stanowiła umowa ramowa, która jednakże nie określała ani ilości towaru ani jego ceny. Dostawy dokonywane były na podstawie konkretnych zamówień. Powód nie wykazał, aby ilości towaru i należności wskazane w fakturach przywołanych w pozwie odpowiadały zamówieniom złożonym przez pozwanego, a także, aby towar wskazany w zamówieniach został prawidłowo dostarczony pozwanemu. Osoby przesłuchane w sprawie zeznały, że dostarczony materiał nie był zgodny z zamówieniem, gdyż spółka (...) sp. z o.o. dostarczyła olej sojowy zamiast zamówionego oleju rzepakowego.

Same faktury nie stanowią dowodu ani zaciągnięcia zobowiązania ani jego wykonania. Są to dokumenty rozliczeniowe, stanowiące podstawę dokonania odpowiednich operacji księgowych, niewystarczające jednakże dla cywilnoprawnej oceny istnienia, przedmiotu i treści relacji wymienionych w fakturach podmiotów.

Co więcej, na fakturach widnieją adnotacje „zapłacono gotówką”, co podważa istnienie zobowiązania w wysokości dochodzonej przez powoda.

Wbrew stanowisku prezentowanemu przez powoda nie można mówić o uznaniu zobowiązania przez pozwaną spółki ani w oświadczeniu datowanym na dzień 01.02.2013 r. ani w umowie zawartej w formie aktu notarialnego dnia 05.02.2016 r.

W oświadczeniu z dnia 01.02.2013 r. pozwana spółka odwołała się do dotychczasowej praktyki współpracy z udziałem (...) sp. z o.o. w C. oraz formy (...), w ramach której towar dostarczany pozwanemu przez (...) sp. z o.o. był przedmiotem dalszej odsprzedaży na rzecz trzeciego podmiotu, który to rozliczał się bezpośrednio z (...) sp. z o.o., a następnie oświadczyła, że uznaje należności objęte wymienionymi w piśmie fakturami za skompensowane. Skompensowane oznacza w tym wypadku rozliczone. Pozwana spółka nie uznała istnienia swojego zobowiązania tylko stwierdziła, że zostało ono rozliczone. Uznanie zobowiązania oznacza natomiast wyrażenie przeświadczenia, że zobowiązanie to istnieje, wierzyciel może domagać się jego wykonania, może dochodzić przymusowego zaspokojenia swojej wierzytelności. Stwierdzenie, że zobowiązanie zostało rozliczone nie może być utożsamiane ze stwierdzeniem istnienia tego zobowiązania w sposób wyrażający przeświadczenie o uprawnieniu wierzyciela do uzyskania zaspokojenia. Oświadczenie z dnia 01.02.2013 r. ma charakter bardziej stosowanego w praktyce gospodarczej wzajemnego potwierdzenia czy też uzgodnienia sald, a nie oświadczenia woli o charakterze cywilnoprawnym.

Również umowa z dnia 05.02.2016 r. o zwolnienie z długu nie daje podstaw do twierdzenia o uznaniu zobowiązania tym razem wobec samego powoda. Umowa ta została zawarta przez osobę podającą się za pełnomocnika powoda, która takim pełnomocnikiem nie była. Powód przedłożył wyrok karny skazujący Sądu Miejskiego w Winnicy uznający S. N. za winnego sfałszowania i posługiwania się sfałszowanym dokumentem pełnomocnictwa. Zgodnie z art. 103 § 1 kc ważność umowy zawartej przez nieumocowanego pełnomocnika zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa ta została zawarta. Powód umowy nie tylko nie potwierdził, ale stanowczo ją kwestionował. Zgodnie z art. 508 kc zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Nie ulega wątpliwości, iż z natury tej czynności prawnej wynika, że zwolnienie może dotyczyć długu istniejącego, niezaspokojonego, czyli zobowiązania nawiązanego i niewygasłego w inny sposób. Dłużnik, który przyjmuje od wierzyciela zwolnienie z długu, wyraża przeświadczenie o jego istnieniu, jednakże następuje to w ramach umowy zwalniającej i na jej potrzeby. Nie chodzi w takiej sytuacji o żadne ogólne, abstrakcyjne uznanie zobowiązania. Wobec nieważności umowy zwolnienia z długu z dnia 05.02.2016 r. z uwagi na brak prawidłowego ważnego oświadczenia wierzyciela także zawarte w niej oświadczenie pozwanego jako dłużnika nie może być odczytywane w kategoriach uznania zobowiązania mające wywoływać skutek potwierdzający jego istnienie i wysokość bez potrzeby prowadzenia jakiegokolwiek postępowania dowodowego.

Należy zaznaczyć, iż uznanie zobowiązania o charakterze materialnoprawnym (nie stanowiące uznania roszczenia w rozumieniu art. 213 § 2 kpc, 333 § 1 pkt 2 kpc, 469 kpc, itp.) wywołuje jedynie takie skutki, jakie przepis szczególny wiąże ze złożeniem takiego oświadczenia, np. przerwanie biegu przedawnienia – art. 123 § 1 pkt 2 kc. Uznanie roszczenia nie kreuje zobowiązania, nie jest jego samoistną podstawą, niezależnie od istnienia i ważności źródła, z którego zobowiązanie miałoby wynikać (umowy, deliktu, innego zdarzenia).

Reasumując powyższe, nie sposób uznać istnienia i wysokości wierzytelności, jaka miałaby przysługiwać (...) sp. z o.o. wobec (...) sp. z o.o. za udowodnione. Wierzytelność opiewająca na prawie 6 milionów złotych nie może być niepewna albo wątpliwa w najmniejszym stopniu.

Niezależnie od powyższego sąd podzielił zastrzeżenia pozwanego wobec skuteczności nabycia przez powoda wierzytelności wobec pozwanego na mocy umowy cesji z dnia 09.05.2013 r. i w konsekwencji uzyskania przez powoda statusu wierzyciela pozwanego i legitymacji czynnej w tym procesie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż umowa przelewu z dnia 09.05.2013 r. podlega prawu ukraińskiemu. Zgodnie bowiem z art. 33 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych i karnych z dnia 24.05.1993 r. (Dz.U. z 1994 r., Nr 96, poz. 465) zobowiązania ze stosunków umownych podlegają prawy tej strony, na której terytorium umowa została zawarta, chyba że uczestnicy stosunku zobowiązaniowego poddadzą ten stosunek wybranemu przez siebie prawu. Strony umowy z dnia 09.05.2013 r. nie zawarły w niej tego rodzaju klauzuli.

Zgodnie z art. 512 ust. 1 pkt 1 ukr. kc (k. 882) wierzyciel w zobowiązaniu może być zastąpiony przez inną osobę na skutek przeniesienia swoich praw na inną osobę zgodnie z czynnością prawną (cesja). Przeniesienie wierzytelności na powoda miało nastąpić drogą umowy sprzedaży. Stosownie do art. 656 ust. 2 ukr. kc (k. 943) przedmiotem umowy kupna-sprzedaży mogą być prawa majątkowe (czyli także wierzytelności o świadczenie pieniężne). Przepis art. 655 ust. 1 ukr. kc (k. 943) według umowy kupna-sprzedaży jedna strona (sprzedająca) przekazuje albo zobowiązuje się do przekazania mienia na własność drugiej stronie (kupującej), a kupująca przyjmuje albo zobowiązuje się przyjąć mienie i opłacić za nie pełną sumę pieniężną. W umowie przelewu z dnia 09.05.2013 r. jej strony oznaczyły przenoszone mienie (prawa majątkowe) – wierzytelność o zapłatę 6 774 427, 97 zł z tytułu 62 faktur VAT oraz cenę sprzedaży – 6 000 000 zł, jaka miała zostać zapłacona przez powoda (kupującego) w terminie 2 tygodni (czyli do dnia 23.05.2013 r.). Umowa sprzedaży rzeczy lub praw majątkowych w świetle przywołanych przepisów prawa ukraińskiego, podobnie jak to ma miejsce w przypadku umowy sprzedaży według prawa polskiego ma charakter czynności prawnej dwustronnie zobowiązującej, wzajemnej, ale konsensualnej, tj. dochodzącej do skutku mocą samego porozumienia stron. Dla osiągnięcia skutku w postaci przejścia na kupującego własności rzeczy albo innego prawa podmiotowego (o ile strony wyraźnie inaczej nie postanowią – art. 694 ukr. kc – k. 963) nie jest konieczne jednoczesne spełnienie świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty ceny. W związku z tym ustalenie, czy powód uiścił cenę nabycia wierzytelności wydaje się pozostawać bez znaczenia. Pozwany zgłosił jednakże taki zarzut i – o ile brak było podstaw do zobowiązania powoda do przedłożenia dowodu zapłaty – to zakwestionowanie umowy sprzedaży w sposób przedstawiony przez pozwanego – winno skutkować przedłożeniem przez powoda dowodu potwierdzającego uiszczenie ceny. Brak stosownej inicjatywy dowodowej po stronie powoda stanowi kolejny element braku spójności materiału sprawy podlegającego ocenie sądu, a mającego służyć umocnieniu twierdzeń powoda. Powód takiej inicjatywy zaniechał. Natomiast z informacji udzielonej przez Bank (...) wynika, że na rachunek (...) sp. z o.o. wskazany w umowie przelewu wierzytelności nie wpłynęła suma pieniężna odpowiadająca cenie sprzedaży wierzytelności.

Należy zgodzić się z pozwanym co do nieskuteczności cesji wierzytelności z uwagi na jej zawarcie przez osobę nieposiadającą należytego umocowania do złożenia oświadczenia woli w imieniu (...) sp. z o.o. W tym charakterze wystąpił K. K., który w dacie zawarcia umowy pełnił funkcję prezesa jednoosobowego zarządu tej spółki, jednakże prawo do jej pełnienia (a w konsekwencji samą funkcję) utracił dwa lata wcześniej.

Według art. 21 ust. 1 umowy z dnia 24.05.1993 r. zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych osoby fizycznej ocenia się według prawa tej strony, której ta osoba jest obywatelem.

Stosownie do art. 18 § 2 ksh członkiem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie może być osoba skazana za przestępstwo przewidziane w rozdziałach XXXIII-XXXVII kodeksu karnego oraz w art. 587, 590 i 591 ksh. Zakaz ten obejmuje w szczególności skazanie za przestępstwo kradzieży z włamaniem unormowane w art. 279 § 1 kk (rozdział XXXV – Przestępstwa przeciwko mieniu). Uchwała o powołaniu takiej osoby w skład zarządu spółki będzie dotknięta wadą nieważności uzasadniającą wytoczenie powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały z art. 252 § 1 ksh, natomiast skazanie członka zarządu w trakcie pełnienia tej funkcji wywołuje skutek w postaci wygaśnięcia mandatu członka zarządu, albowiem osoba skazana za przestępstwo przewidziane w art. 18 § 2 ksh traci element zdolności prawnej w postaci zdolności do pełnienia funkcji w organach spółek kapitałowych (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 28.05.2015 r., III CSK 283/14, OSNC ZD 2016/D/66; z dnia 10.01.2008 r., IV CSK 35607, OSNC 2009/3/43; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19.09.2014 r., I ACa 51/14, OSA 2015/2; Mateusz Dąbroś, Prawny skutek skazania za przestępstwo wymienione w art. 18 § 2 ksh jako ograniczenie zdolności prawnej, PPH 2014/8). Z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego, czyli z dniem 10.09.2011 r., K. K. utracił mandat członka zarządu (...) sp. z o.o., czyli umocowanie do składania w imieniu tej spółki jakichkolwiek oświadczeń woli. Oznacza to, że nie mógł zawrzeć w imieniu spółki żadnej umowy, w szczególności umowy przelewu wierzytelności z dnia 09.05.2013 r.

Wbrew stanowisku powoda należy stwierdzić, iż żadna konwalidacja tejże umowy nie nastąpiła i nie mogła nastąpić. Po pierwsze, nie znajduje tutaj w ogóle zastosowania art. 17 § 1 i 2 ksh, który dotyczy uchwał wspólników wymaganych przez przepisy ustawy, przy czym nie ma zastosowania do uchwał objętych dyspozycją art. 230 ksh (tj. zgody na rozporządzenie prawem o wartości dwukrotnie przewyższającej wysokość kapitału zakładowego spółki). Ewentualna uchwała wspólników (...) sp. z o.o. nie była warunkiem ważności umowy przelewu wierzytelności ani też umowy tej nie zatwierdziła. Skutku potwierdzenia umowy z dnia 09.05.2013 r. nie mogło także wywołać oświadczenie datowane na dzień 14.01.2015 r. złożone przez M. R., działającego w charakterze nowego prezesa zarządu (...) sp. z o.o. Oświadczenie to zostało złożone już w trakcie tego procesu, co pozwala je kwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami (zasadami współżycia społecznego). Można dodać, że pomimo podjęcia uchwały nr(...) z 12.01.2015 r. M. R. nie został ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym jako aktualny reprezentant spółki (...), co stawia pod znakiem wątpliwości jego powołanie w skład zarządu spółki, zaś za powołaniem go w skład zarządu i zatwierdzeniem umowy przelewu wierzytelności głosował jedyny wspólnik K. K., który tą drogą próbował naprawić swoje błędy.

W przeciwieństwie do czynności rzekomego pełnomocnika brak jest podstaw prawnych do zatwierdzenia czynności fałszywego piastuna organu osoby sprawnej, zarówno w prawie polskim, jak i w prawie ukraińskim. Przepis art. 39 § 1 kc stanowi, że osoba, która jako organ osoby prawnej zawarła w jej imieniu umowę, obowiązana jest do zwrotu tego, co otrzymała w wykonaniu umowy, oraz do naprawienia szkody; przepis ten nie przewiduje możliwości konwalidacji umowy zawartej przez nieumocowanego piastuna organu. Czynność prawna dokonana przez osobę działającą w charakterze organu osoby prawnej, nie będącą jednakże piastunem tego organu, jest nieważna. Przywołany już art. 103 § 1 ksh nie znajduje zastosowania w razie działania „fałszywego organu” (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 08.10.2009 r., II CSK 180/09; z dnia 19.12.2004 r., V CK 674/03; z dnia 31.01.2001 r., III CKN 984/98; z dnia 12.12.1996 r., I CKN 22/96, OSNC 1997/6-7/75).

Taką samą regułę wyraża prawo ukraińskie. Zgodnie z art. 241 ust. 1 ukr. kc ( (...) czynność prawna wykonana przez pełnomocnika przekraczająca uprawnienia odnosi skutek wobec kontrahenta wyłącznie w przypadku przyjęcia (zatwierdzenia) czynności prawnej przez osobę reprezentowaną. Podobnej normy prawnej nie zawiera kodeks cywilny Ukrainy ani w podrozdziale 2. Osoba prawna rozdziału II. Osoby księgi I. Przepisy ogólne ani w rozdziale IV. Czynności prawne. Przedstawicielstwo tejże księgi.

Zatwierdzenie umowy z dnia 09.05.2013 r. przez (...) sp. z o.o. po pierwsze nastąpiło w ocenie sądu nieskutecznie, pod drugie zaś i tak mogłoby co najwyżej dotyczyć czynności zdziałanej przez nieumocowanego pełnomocnika, nie zaś czynności zdziałanej przez nieumocowanego członka zarządu.

Niezasadnie pełnomocnicy powoda odwołali się do poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 05.12.2008 r., III CZP 124/08, zgodnie z którym osoba trzecia niże może podnieść zarzutu nieważności umowy zawartej przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowaną przez osobę nadal ujawnioną w rejestrze przedsiębiorców pomimo ustania funkcji. Pogląd ten opiera się na przepisie art. 14 ustawy o KRS chroniącym osobę trzecią działającą w dobrej wierze. Jest to jednakże przepis prawa materialnego polskiego, który nie znajdzie zastosowania w przypadku umowy podlegającej prawu ukraińskiemu. Ponadto Kodeks cywilny Ukrainy ani w przepisach regulujących zasady ogólne ani w przepisach regulujących dokonywanie czynności prawnych nie zawiera odpowiednika art. 7 polskiego kc, czyli normy wprowadzającej domniemanie dobrej wiary, co więcej kodeks ukraiński w ogóle się nie posługuje pojęciem dobrej wiary.

Jeżeli ocena zawarcia przez powoda z K. K. umowy przelewu ze skutkiem po pierwsze dla (...) sp. z o.o. jako zbywcy wierzytelności, po drugie zaś dla pozwanego jako dłużnika zbywcy, miałaby uwzględniać aspekt dobrej wiary po stronie powoda, wobec braku ustawowego domniemania dobrej wiary konieczne byłoby dokonanie ustalenia, iż powód działał w dobrej wierze, co wymagałoby jednakże przeprowadzenia dowodu z przesłuchania powoda, którego to dowodu powód odmówił.

Należy też zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 230 ust. 1 ukr. kc, jeżeli jedna ze stron czynności prawnej celowo wprowadziła w błąd inną stronę odnośnie okoliczności, które mają istotne znaczenie, taka czynność prawna jest uznana przez sąd za nieważną, a oszustwo ma miejsce, jeżeli strona zaprzecza istnieniu okoliczności, które mogą przeszkodzić w dokonaniu czynności prawnej, czy też umyślnie ignoruje ich istnienie. K. K. wprowadził powoda w błąd co do swojego umocowania do zawarcia umowy w imieniu (...) sp. z o.o., czyli zataił okoliczności przeszkadzające dokonać tej czynności prawnej. To zaś prowadzi do nieważności umowy przelewu.

Ponownie można wskazać, iż w sytuacji, gdy wierzyciel – (...) sp. z o.o. miałby dysponować oświadczeniem o uznaniu długu datowanym na 01.02.2013 r., co miałoby wzmacniać jego pozycję w stosunku do pozwanej spółki, zupełnie niezrozumiałe jest, że trzy miesiące później sprzedaje wierzytelność osobie zupełnie obcej, przebywającej zagranicą. Takie postępowanie – mając na uwadze wysokość wierzytelności oraz wątpliwości co do prawidłowości obrotu biopaliwami z udziałem (...) sp. z o.o. i (...) skutkujące prowadzeniem czynności przez organy skarbowe oraz organy ścigania – musi być postrzegane jako nierzetelne, sprzeczne z dobrymi obyczajami, zasadami uczciwości kupieckiej. Sprzedaż wierzytelności na rzecz powoda przy całokształcie omówionych okoliczności była czynnością w stosunku do pozwanej spółki dalece nielojalną, nieuczciwą. Stosownie do art. 228 ust. 3 ukr. kc (k. 879), czynność niezgodna z moralnymi zasadami społeczeństwa (czyli zasadami współżycia społecznego, dobrymi obyczajami w rozumieniu polskiego porządku prawnego) może zostać uznana za nieważną. Również te okoliczności oznaczają, że przeniesienie na powoda wierzytelności wobec pozwanej spółki nie mogło odnieść pożądanego skutku.

Następnie należy jeszcze zwrócić uwagę na niedostateczne oznaczenie wierzytelności mających stanowić przedmiot przelewu na rzecz powoda. Wierzytelność została określona jako przysługująca zbywcy z tytułu 62 faktur VAT. Jak już wcześniej wskazano, faktury nie stanowią źródła wierzytelności. Należało dokładnie określić podstawę powstania zobowiązania, tj. umowę lub inne zdarzenie, a jeżeli wierzytelność pieniężna powstała wobec spełnienia wzajemnego świadczenia niepieniężnego, także przywołać wykonanie tegoż zobowiązania wzajemnego. Odwołanie się wyłącznie do faktur jest dalece niewystarczające.

Mając na uwadze wyniki przeprowadzonego w tej sprawie postępowania dowodowego sąd doszedł do przekonania, iż zgłoszone przez powoda żądanie nie znajduje należytego potwierdzenia, wobec czego oddalił powództwo.

Pozwanemu jako wygrywającemu sprawę przysługuje na podstawie art. 98 kpc zwrot kosztów procesu obejmujących wynagrodzenie pełnomocnika ustalone zgodnie z § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności

radców prawnych – 7 200 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł.

Na podstawie art. 113 uksc powoda obciąża obowiązek pokrycia nieopłaconych kosztów sądowych obejmujących nieuiszczoną część opłaty od pozwu w kwocie 99 970 zł, niepokrytą z zaliczki powoda część wynagrodzenia biegłego M. L. w kwocie – 746, 36 zł (k. 1175 – 1 946, 36 zł minus 1 200 zł) oraz wynagrodzenia tłumacza języka ukraińskiego N. L. w łącznej kwocie 2 775, 91 zł (k. 903 – 1 461, 43 zł, k. 976 – 1 139, 42 zł, k. 1308 – 174, 06 zł).

Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd podjął rozstrzygnięcia zawarte w sentencji wyroku.