Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział XII Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSO Zbigniew Woźniak

Protokolant: Piotr Józwik

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2020 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. we W. w restrukturyzacji

z udziałem zarządcy L. H.

przeciwko M. P. (1)

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy, w postaci aktu notarialnego sporządzonego w dniu 4 października 2017 r. rep. A nr (...) przed notariuszem B. J., któremu Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 26 marca 2018 r. w sprawie sygn. akt I Co 395/18, w części w zakresie kwoty 450.000 zł (czterysta pięćdziesiąt tysięcy złotych).

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony powodowej rzecz pozwanego kwotę 25.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XII C 1791/18

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. we W. pozwem z dnia 27 lipca 2018 r. domagała się pozbawienia w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci aktu notarialnego z dnia 4 października 2017 r. w którym strona powodowa poddała się egzekucji ze stosunku poręczenia zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 26 marca 2018 r. Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu wydanego w sprawie sygn. akt I Co 395/18.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa twierdziła, że poręczenie udzielonej przez stronę powodową, które stanowiło podstawę poddania się egzekucji w formie aktu notarialnego jest nieważne. Strona powodowa w dniu 4 października 2017 r. poręczyła pozwanemu M. P. (2) za dłużników J. D. (1) i I. D. (1) dług wynikający z umowy pożyczki z dnia 4 października 2017 r. W chwili udzielenia poręczenia dłużnik osobisty J. D. (1) pełnił funkcję członka zarządu strony powodowej (...) S.A. we W.. Zgodnie z przepisem art. 15§1 k.s.h. zawarcie umowy poręczenia za zobowiązania członka zarządu wymaga zgody walnego zgromadzenia. Walne zgromadzenie strony powodowej nie wyrażało zgody na poręczenie za zobowiązania J. D. (1). W związku z powyższym, zdaniem strony powodowej umowa poręczenia jest nieważna.

Pozwany w odpowiedzi na pozew z dnia 3 czerwca 2019 r. (K-727) wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, iż brak zgody walnego zgromadzenia akcjonariuszy powodowej spółki na złożenie przez spółkę oświadczenia o poręczeniu nie może prowadzić do nieważności poręczenia. Powodowa spółka poręczyła za zobowiązanie z umowy pożyczki zaciągnięte przez dwóch dłużników. I. D. (1) w chwili udzielenia poręczenia nie pełniła funkcji, o których mowa w przepisie art. 15§1 k.s.h. Poręczenie przez stronę powodową za zobowiązanie I. D. (1) jest ważne, a co za tym idzie powództwo powinno zostać oddalone.

Na rozprawie w dniu 4 czerwca 2020 r. (K-1135) pozwany przyznał, że tytuł wykonawczy obejmuje kwotę 450.000 zł, która została potracona z roszczeniem o zwrot pożyczki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 stycznia 2016 r. pozwany M. P. (1) zawarł z J. D. (1) i I. D. (1) umowę pożyczki na kwotę 4.500.000 zł strona powodowa poręczyła za dłużników.

W dniu 16 marca 2016 r. pozwany M. P. (1) zawarł z J. D. (1) i I. D. (1) kolejną umowę pożyczki na kwotę 2.700.000 zł. Za zobowiązania z umowy pożyczki poręczyła powodowa spółka.

W dniu 9 sierpnia 2016 r. pozwany zawarł z ww. osobami kolejną umowę pożyczki na kwotę 3.000.000 zł. Za zobowiązania z umowy pożyczki poręczyła pozwana spółka.

Zgodnie z treścią umów pożyczek środki pieniężne miał być przekazane przez powoda podmiotom, co też zostało wykonane.

(dowód: dokumenty; K-969-1012)

W dniu 4 października 2017 r. pozwany M. P. (1) oraz J. D. (2) i I. D. (1) zawarli umowę odnowienia zobowiązań wynikających z ww. umów pożyczek W umowie pozwany udzielił J. D. (1) i I. D. (1) pożyczki w kwocie 13.500.000 zł, a pożyczkobiorcy zobowiązali się solidarnie zwrócić.

W umowie pożyczkobiorcy oświadczyli, że otrzymali od pozwanego kwotę pożyczki.

W dniu 4 października 2017 r. strona powodowa udzieliła pozwanemu poręczenia za zobowiązania J. D. (1) i I. D. (1) wynikające z umowy pożyczki z dnia 4 października 2017 r. na wypadek gdyby dłużnicy osobiści nie wykonali zobowiązania określonego w umowie pożyczki.

W dniu 4 października 2017 r. strona powodowa składając oświadczenie w trybie art. 777§1 pkt 5 k.p.c. poddała się egzekucji zobowiązań wynikających z umowy poręczenia do kwoty 15.000.000 zł.

Postanowieniem z dnia 26 marca 2018 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu w sprawie sygn. akt I Co 395/18 nadał aktowi notarialnemu klauzulę wykonalności w zakresie obowiązku zapłaty kwoty 14.268.412 zł.

(dowód: dokumenty; K-48-64)

Walne zgromadzenie akcjonariuszy powodowej spółki nie podjęło uchwały wyrażającej zgodę na poręczenie udzielonej oświadczeniem z dnia 4 października 2017 r. W chwili udzielenia poręczenia J. D. (1) pełnił funkcję członka zarządu powodowej spółki. W tym czasie I. D. (1) nie pełniła żadnej funkcji w powodowej spółce.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 19 listopada 2018 r. pozwany M. P. (1) zawarł z J. D. (1) umowę sprzedaży akcji oznaczając cenę na kwotę 450.000 zł – 0,08 zł za 1 akcję. W umowie strony zgodnie stwierdziły, że dokonują potrącenia wierzytelności o zapłatę ceny z wierzytelnością o zwrot pożyczki.

(dowód: dokument; K-1124-1125)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w nieznacznej części.

Strona powodowa domagając się pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności opierała swe stanowisko na dwóch twierdzeniach: nieważności poręczenia, co do którego strona pozwana poddała się egzekucji oraz braku udzielania pożyczki ewentualnie wykonania przez dłużników zobowiązania z pożyczki.

Podstawą rozstrzygnięcia sprawy stanowi przepis art. 840§1 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którym dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególności gdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądu albo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście. W niniejszej sprawie dłużnik kwestionował istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym powołując się na nieważność czynności, z której wynikało jego zobowiązanie ewentualnie kwestionując dług, za który poręczył.

Wobec zgłoszenia zarzutu nieważności poręczenia w pierwszej kolejności rozważyć jego zasadność.

W ocenie Sądu poręczenie udzielone przez powodową spółkę w dniu 4 października 2017 r. jest nieważne jedynie w części w jakiej poręcza dług J. D. (1). Poręczenie jest ważne w zakresie w jakim poręcza za I. D. (1).

Poręczenie, o którym mowa poręczało za zobowiązania z umowy pożyczki z dnia 4 października 2017 r. Zgodnie z umową pożyczki pożyczkobiorcy solidarnie zobowiązali się do zwrotu pożyczki. Każdy z pożyczkobiorców posiadał samodzielną zdolność prawną. Dla oceny zobowiązania do zwrotu pożyczki nie ma znaczenia to, że część majątku jaki przysługiwał pożyczkobiorcom objętych był małżeńską wspólnością majątkową. W przypadku małżeńskiej wspólności majątkowej mamy do czynienia wyłącznie ze wspólnym przedmiotem prawa, każdy z małżonków jest odrębnym podmiotem posiadając własną podmiotowość prawną, własną zdolność co zaciągania zobowiązań, bez względu na to do jakiego składnika majątkowego to zobowiązanie zostanie przypisane.

W przypadku małżeńskiej wspólności majątkowej małżonkowie są odrębnymi podmiotami wspólnego prawa posiadają oprócz wspólnego prawa własne majątku osobiste.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest to, że poręczenie udzielone przez powodową spółkę nastąpiło w chwili, w której dłużnik osobisty J. D. (1) pełnił funkcję członka zarządu powodowej spółki.

Zgodnie z przepisem art. 15§1 k.s.h., zawarcie przez spółkę kapitałową umowy kredytu, pożyczki, poręczenia lub innej podobnej umowy z członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, prokurentem, likwidatorem albo na rzecz którejkolwiek z tych osób, wymaga zgody zgromadzenia wspólników albo walnego zgromadzenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zawarcie umowy w warunkach określonych w art. 15§1 k.s.h. jest dotknięte sankcją nieważności (tak art. 17§1 k.s.h. w zw. z art. 15§2 k.s.h.).

Niewątpliwie przepis art. 15§1 k.s.h. jest przepisem wprowadzającym wyjątek od zasady zdolności do dokonywania czynności prawnych przez spółkę kapitałową (tak J.P. Naworski (w:), Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Red. R. Potrzeszcz, Warszawa 2011, komentarz do art. 15 k.s.h.) i jako wyjątek powinien być wykładany ściśle.

Przepis art. 15§1 k.s.h. w sposób precyzyjny wskazuje podmioty, z którymi lub na rzecz których ma być dokonana czynność, której dokonanie wymaga zgody walnego zgromadzenia. Zgoda na dokonanie czynności dotyczy wyłącznie tych podmiotów. Przepis ten nie obejmuje byłych członków zarządu lub innych osób w jakikolwiek prawny lub faktyczny sposób związany z osobami wskazanymi w tym przepisie (tak J.P. Naworski, ibidem). Przepis art. 15§1 k.s.h. nie obejmuje osób pozostających w bliskich stosunkach z członkami zarządu lub innymi osobami wskazanymi w tym przepisie. Gdyby ustawodawca chciał objąć sankcją nieważności czynności dokonaną przez spółkę bez zgody walnego zgromadzenia z osobami bliskimi osób wskazanych w tym przepisie nie stało nic nie przeszkodzie aby treść przepisu art. 15§1 k.s.h. objęła również te osoby, tym bardziej, że systemie prawa cywilnego znane są przypadki posłużenia się przez ustawodawcę formułą osób pozostających w bliskich stosunkach ze stroną czynności (np. art. 527§3 k.c.).

Skoro w literaturze jednoznacznie się przyjmuje, że przepis art. 15§1 k.s.h. dotyczy wyłącznie osób, które w chwili dokonania czynności piastowały opisane w nim funkcje i nie obejmuje osób, które te funkcje pełniły w przeszłości, zawarcie czynności z osobami bliskimi osób wskazanych w tym przepisie nie wymaga zgody walnego zgromadzenia akcjonariuszy a zatem nie powoduje nieważności tej czynności. Przykładowo nie wymaga zgody zawarcie czynności na rzecz członków rodziny członka zarządu, wspólnika spółki cywilnej, w której drugim wspólnikiem jest członek zarządu, współwłaściciela rzeczy, której udział we współwłasności przysługuje członkowi zarządu itd.

Reasumując tą część rozważań należy jednoznacznie stwierdzić, że udzielenie poręczenia przez spółkę za zobowiązania małżonka członka zarządu bez zgody walnego zgromadzenia nie powoduje nieważności tej czynności.

W niniejszej sprawie spółka poręczyła za solidarne zobowiązania J. D. (1) i I. D. (2). Zobowiązania dwóch podmiotów posiadających odrębną podmiotowość prawną. Poręczenie za J. D. (1) jest nieważne. Powstaje pytanie czy nieważność poręczenia za jednego z dłużników solidarnych z uwagi na szczególne przymioty osobiste dłużnika skutkuje nieważnością poręczenia wobec drugiego dłużnika solidarnego. Na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć przecząco. Jeśli przesłanką nieważności są szczególne przymioty strony czynności (tu pełnienie funkcji członka zarządu), to ta przesłanka powinna być odnoszona wyłącznie do podmiotu czynności a nie jego przedmiotu.

Przepis art. 15§1 k.s.h. abstrahuje od stosunków majątkowych w jakich pozostają osoby pełniące wskazane w nim funkcje. Sam fakt istnienia współwłasności między członkiem zarządu i innym podmiotem nie oznacza, że czynność dokonana na rzecz tego podmiotu wymaga również zgody walnego zgromadzenia akcjonariuszy. Nie można zatem twierdzić, że skoro małżonkowi członka zarządu przysługuje prawo do wspólności majątku, którego podmiotem jest członek zarządu, to czynność dokonana na rzecz małżonka również wymaga zgody walnego zgromadzenia. Nieważności czynności spowodowana brakiem zgody na dokonanie czynności na rzecz członka zarządu nie powoduje nieważności czynności dokonanej na rzecz małżonka członka zarządu.

J. D. (1) i I. D., za których spółka poręczyła są dłużnikami solidarnymi pozwanego. Nieważność czynności wobec jednego z dłużników solidarnych nie pozbawia ważności czynności wobec drugiego dłużnika.

Innymi słowy, umowa poręczenia z dnia 4 października 2017 r. jest nieważna jedynie w części w jakiej poręcza za J. D. (1). Umowa jest ważna w części w jakiej poręcza za I. D. (1). Dla oceny ważności umowy podręczenia za I. D. (1) nie mają znaczenia stosunki majątkowe łączące I. D. (1) z J. D. (1).

W ocenie Sądu ważność poręczenia za I. D. (1) wobec braku zgody udzielonej przez walne zgromadzenie nie może być oceniane przez pryzmat obejścia przepisów ustawy. Poręczenie za I. D. (1) nie obchodzi żadnego przepisu ustawy, ponieważ żadn przepis ustawy nie wymaga zgody na taką czynności walnego zgromadzenia poręczającej spółki. Przepis art. 15§1 k.s.h. ma charakter wyjątkowy. Nie można rozszerzać jego hipotezy na inne podmioty niezależnie od tego czy pozostają w jakikolwiek stosunkach z osobami wskazanymi w tym przepisie. Wykładnia przepisu art. 15§1 k.s.h. oraz ocena dokonania czynności w celu obejścia przepisów ustawy nie może odbywać się bez uwzględnienia pewności obrotu prawnego i potrzeby udzielenia ochrony praw wierzyciela, którego wierzytelność została zabezpieczona poręczeniem. Jeśli udzielenie poręczenia za małżonka członka zarządu nie wymaga zgody walnego zgromadzenia nie można twierdzić, że takie poręczenie obchodzi przepis art. 15§1 k.s.h. i jest nieważne ponieważ narusza to w sposób oczywisty pewność prawną jaką ustawodawca i sąd powinien zagwarantować stronie czynności, która dokonała jej zgodnie z prawem.

W ocenie Sądu poręczenie za I. D. (1) nie obchodzi przepisów ustawy, ponieważ ustawa nie wymaga zgody walnego zgromadzenia na dokonanie takiej czynności. Wyłączenie zdolności do czynności prawnych spółki w zakresie poręczenia musi być wykładana ściśle.

Jeśli zaś chodzi o wnioski dowodowe zgłoszone na okoliczności udzielenia poręczenia oraz braku zgody walnego zgromadzenia (wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków J. K., A. K., wniosek pozwanego o przesłuchanie świadka M. M.) ich zgłoszenie nastąpiło wyłącznie dla zwłoki. W tej konkretnej sprawie nieważności czynności lub jej ważności zależy od okoliczności obiektywnych – w istocie bezspornych w sprawie. To jakie okoliczności towarzyszyły udzielenie poręczenia bez obiektywnej zgody walnego zgromadzenia nie ma znaczenia dla oceny ważności poręczenia.

Przechodząc do drugiego twierdzenia strony powodowej jakoby pożyczka zabezpieczona poręczeniem nie została udzielona lub też została zwrócona przez pożyczkobiorców – w ocenie Sądu ww. twierdzenie jest chybione i nie zostało udowodnione.

Oceniając ww. twierdzenie, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że umowa pożyczki z dnia 4 października 2017 r. stanowiła w istocie odnowienie trzech wcześniejszych umów pożyczek, o czym świadczy treści §5 umowy. Pożyczkobiorcy zobowiązali się zwrócić wcześniej udzielone pożyczki na innej podstawie prawnej (art. 506§1 k.c.).

Wykonanie poprzednich umów nie budziła wątpliwości. Dług każdej z tych umów został poręczony przez powodową spółkę. W każdym z poręczeń powodowa spółka oświadczyła, że znana jest jej treść każdej z tych umów. W umowie z dnia 4 października 2017 r. dłużnicy oświadczyli, że zobowiązanie pozwanego z umowy pożyczki do przeniesienia własności środków pieniężnych zostało już wykonane – wykonane ponieważ ta umowa stanowiła odnowienie trzech poprzednich umów pożyczek. Udzielając poręczenia, w kontekście również poprzednich umów i poręczeń, strona powodowa przyznała fakt wykonania umowy przez pozwanego (udzielenia pożyczki). Pozwany powołując się na treść umowy z dnia 4 października 2017 r. wykazał, że po stronie pożyczkobiorców istnieje zobowiązanie do zwrotu kwoty 13.500.000 zł wraz ze wskazanymi w tej umowie należnościami ubocznymi. Co więcej, fakt istnienia zobowiązania po stronie pożyczkobiorców potwierdza również umowa sprzedaży akcji z dnia 19 listopada 2018 r. (K-1124), gdzie J. D. (1) dokonując potrącenia roszczenia o zapłacę ceny za sprzedaż akcji z roszczenie o zwrot pożyczki wyraźnie przyznał, że roszczenie o zwrot pożyczki nadal istnieje. W istocie zatem ww. dokumenty można traktować jak dowodu wykonania zobowiązania, tak jak dowodem wykonania zobowiązania jest pokwitowanie udzielone przez wierzyciela – w tym przypadku oświadczenia dłużników pożyczki o przeniesieniu na nich rzecz własności środków pieniężnych z pożyczki należy traktować jak pokwitowanie dane dłużnikowi (tu pożyczkodawcy) potwierdzające wykonanie zobowiązania pożyczkodawcy do przeniesienia własności środków pieniężnych z pożyczki.

Wobec powyższego obowiązek wykazania, że pożyczka nie została wykonana przez pozwanego spoczywał na stronie powodowej. Strona powodowa zgłosiła wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka I. D. (1) na okoliczność rzeczywistych kwot udzielanej pożyczki i jej wykonania. Pożyczka została udzielona w kwocie 13.500.000 zł, co zostało stwierdzone formie pisemnej – umowie pożyczki. Zgłodzenie ww. wniosku, który w istocie zmierzał do przeprowadzenia dowodu przeciwko osnowie dokumentu wymagało zgody przeciwnika (tak art. 246 k.p.c. w zw. z art. 74§1 k.c.). Pozwany na rozprawie w dniu 4 czerwca 2020 r. (K-1134) sprzeciwił się prowadzeniu dowodu z zeznań świadka na fakt rzeczywistej kwoty udzielonej pożyczki, co czyniło ten dowodu we wskazanym wyżej zakresie niedopuszczalny.

Złożenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka I. D. (1) na okoliczność kwot spłat w ocenie Sądu zmierzał do przedłużenia postępowania. I. D. (1) została wezwana przez Sąd od przedłożenia dokumentów stanowiących dowód spłaty zobowiązania (K-863). I. D. (1) pomimo wezwania nie przedłożyła dowodów na fakt wykonania zobowiązania. Przeprowadzenie dowodu z zeznań I. D. (1) na fakt wykonania zobowiązania jednoznacznie zmierza do przedłużenia postępowania. Nie sposób bowiem ustalić fakt wykonania zobowiązania do zwrotu kwoty 13.500.000 zł wraz z roszczeniami ubocznymi zeznaniem świadka, w sytuacji, gdy każda z czynności dokonywanych między stronami zawsze przybierała formę pisemną.

Co więcej fakty na okoliczność, których świadek miałby zeznać zostały przedstawione w sposób ogólnikowy (fakt spłaty) bez wyszczególnienia w jaki sposób owa spłata miała nastąpić. Powyższy fakt nie został poprzedzony również twierdzeniami o spłacie.

Dla oceny podjętej przez stronę powodową próby doprowadzenia do zwłoki w postępowaniu przez składanie wniosku zmierzających jedynie do jego przedłużenia świadczy fakt, iż pozew został złożony w lipcu 2018 r. Tymczasem w toku postepowania jeszcze w dniu 19 października 2018 r. (K-1124) J. D. (1) zawierając z pozwanym umowę sprzedaży akcji jednoznacznie przyznaje, iż jest zobowiązany do zwrotu pożyczki w kwocie 13.500.000 zł.

W ocenie Sądu ww. okoliczności jednoznacznie wskazują, że składanie przez stronę powodową wniosków dowodowych nie zmierzało do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia lecz miało na celu świadome przedłużenie postępowania na potrzeby toczącego się postępowania restrukturyzacyjnego, gdzie wierzytelność pozwanego była przez dłużnika kwestionowania, co z kolei prowadziło o uniemożliwienia pozwanemu czynnego udziału w tym postępowaniu.

Jeśli zaś chodzi o wnioski pozwanego z zeznań świadków zmierzające do wykazania kwoty udzielonej pożyczki podlegały one pominięciu albowiem ten fakt został udowodniony innymi dowodami.

Strona powodowa nie wykazała, że zobowiązanie, za które poręczyła było w innej wysokości niż wskazane w umowie. Nie wykazała również, że doszło do zwrotu pożyczki. Składane przez nią wnioski dowodowe na wykazanie ww. faktów były niedopuszczalne (dowód przeciwko osnowie dokumentu) oraz zmierzały do przedłużenia postępowania.

Odnośnie dowodu z opinii biegłego na okoliczności wartości nabytych przez pozwanego akcji na podstawie umowy z dnia 19 października 2018 r. należy wskazać, iż zmierzał on do ustalenia faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Cena sprzedaży jest taka jaką strony ustalą w umowie bez względu na rzeczywistą wartości nabywanego prawa. Różnice w ww. wartościach mogą być jedynie podstawą do skorzystania z instytucji wyzysku lub stanowić podstawę uchylenia się od skutków prawnych czynności dokonanych pod wpływem błędu. Takie zarzuty w sprawie nie zostały zgłoszone. Dowodzenie jaka była rzeczywista wartości nabytych akcji nie ma zatem żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Znamienne jest to, że taki wniosek składa strona powodowa, której przedmiotem działalności było nabywanie wierzytelności po cenie niższej niż ich nominalna wartości. To świadczy o tym, że wszystkie wnioski dowodowe strony powodowej miały wyłącznie na celu przedłużenie postępowania.

Co do zasady powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W niniejszej sprawie bezsporny jest jednak fakt, że pozwany i J. D. (1) w umowie z dnia 19 października 2018 r. dokonali potrącenia ceny nabycia akcji z roszczeniem o zwrot pożyczki. Tytuł wykonawczy, którego pozbawienia strona powodowa się domagała, obejmował jednak kwotę 450.000 zł (K-1134). Wobec wykonania zobowiązania stwierdzonego w tytule wykonawczym w zakresie kwoty 450.000 zł, Sąd w pkt I wyroku pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w tym zakresie.

W pozostałym zakresie, wobec braku spełniania przesłanek określonych w art. 840§1 k.p.c., powództwo należało oddalić.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na treści przepisu art. 100 k.p.c. Pozwany uległ swemu stanowisku w nieznaczniej części. Mając na uwadze postawę strony powodowej oraz nieznacznie uwzględnienie powództwa Sąd w całości obciążył kosztami procesu stronę powodową zasądzając od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 25.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składa się wynagrodzenie reprezentującego pozwanego pełnomocnika wraz z uiszczona opłatą za udzielenie pełnomocnictwa.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji wyroku.